دانلود تحقیق کم توجهی و بیش فعالی در بچه ها از ، تشخیص تا درمان

( کم توجهی و بیش فعالی در بچه ها از ، تشخیص تا درمان) شیطنت و سر به هوایی از خصوصیات دوران کودکی است .

کودکان اغلب پر تحرکند و به سختی به نظم تن در می دهند تصور کنید فرزندتان چنان بازیگوش باشد که قادر به کنترل وی نباشید و هر چه بیشتر به وی آموزش می دهید , کمتر یاد بکیرد.

این کابوس را تحت عنوان اختلال بیش فعالی – کم توجهی نام گذاری کرده اند.

دکتر هریش هافمن نخستین فردی بود که این اختلال را توصیف کرد.

در سال1845 از زمانی که پسرش سه سال داشت برای او کتاب مصوری تالیف کرد که در مورد کودکان و رفتار آنها بود.

در این کتاب داستانی بود با نام فیلیپ ناآرام این داستان ‌در واقع اولین توصیف واقعی از پسر بچه ای مبتلا به اختلال بیش فعالی کم توجهی است.

در 1902 سر جورج استیل کودکانی را توصیف کرد که علی رغم محیط مناسب تربیتی مشکلاتی اساسی در کنترل رفتارشان داشتند.

امروزه مشکل این کودکان با عنوان اختلال بیش فعالی کم توجهی شناخته می شود.

این اختلال در بر گیرنده ی میزانی از بی توجهی تکانشگری و بیش فعالی است که از سطح متوسط بالاتر باشد.

در اوایل زندگی آغاز می شود ولی نشانه های آن که معمولاَ قبل از 7 سالگی شروع می شوند بیشتر در خانه مدرسه و موقعیت های اجتماعی آشکار می شود.

این کودکان غالباَ کنترل ضعیفی بر تکانه هایشان دارند و به زبان ساده هر کار که دلشان بخواهد می کنند.

همین امر منجر به شکایت والدین و مربیان می شود.

به طور کلی کمبود توجه بی قراری و عدم آرامش از جمله شکایت های دائمی است که علیه این کودکان شنیده می شود.

نکته مهم درباره این بیماری این است که غالباَ این کودکان به سختی شناسایی می شوند و لذا رفتارهای نامناسب اولیا و مربیان رفتارهای نابهنجارشان را تشدید می کند.

به همین دلیل آگاهی از این اختلال و مداخله در درمان آن برای مشاوران، مربیان و خانواده ضروری است.

یکی از علائم پر تحرکی کودکان بیش فعال حرکت بیش از حد معمول و دویدن وپریدن به جای راه رفتن است.

در گذشته نیز کودکان به این اختلال دچار می شدند , اما متناسب با نوع زندگی بچه ها ی قدیم بیشتر بالای دیوار و درخت بودند و این اختلال کمتر تشخیص داده می شد.

سر و صدا ی زیاد با صدای بلند حرف زدن و عدم تمرکز در کلاس درس و مهمانی از دیگر علائم این کودکان است.

این اختلال در پسرها 3 تا 5 برابر شایع تر از دختران است و بیشتر در پسران اول خانواده دیده می شود.

البته برای تشخیص والدین باید علائم کمبود توجه و بیش فعالی در مدت 6 ماه دیده باشند.

ضمن این که معمولاَ این اختلال از 3 سالگی به بعد تشخیص داده می شود.

البته 1 تا 2 درصد نوجوانان و بزرگسالان نیز مبتلا هستند که رابطه ای با نژاد یا طبقه ی اقتصادی اجتماعی ندارد.

کم توجهی، حواس پرتی، فعالیت بیش از حد و اعمال بدون کنترل علایم اصلی اختلال بیش فعالی کم توجهی هستند که در افراد مختلف شدت و ضعف و تنوع علایم یکسان نیست.

به همین دلیل بر اساس بارز بودن هر یک از علامت ها بیماری را به سه دسته ی بیش فعال، کم توجه و دسته ی مختلط تقسیم می کنند.

فعالیت بیش از حد این بچه ها دائماَ در حال حرکت هستند , به اشیا دور و بر دست می زنند و مرتب صحبت می کنند .

با بزرگتر شدن این بچه ها در سنین نوجوانی و بزرگسالی به تدریج قادر خواهند بود بر اعمال خود مسلط شوند اما در درون خود احساس بی قراری می کنند.

این افراد دائماَ خود را مشغول کرده و اغلب چند کار را با هم انجام می دهند و از کارهایی که نیاز به آرام بودن دارند (مثل مطالعه) لذت نمی برند.

اعمال بدون کنترل ( بی اختیاری ) به نظر می رسد که بچه قادر نیست قبل از انجام عمل فکر کند یا جلوی واکنش هایش را بگیرد.

این بچه ها اغلب مطالب نامربوطی را به زبان می آورند و کنترلی بر بروز احساسشان ندارند.

گاهی کنترل غذا خوردن خود را از دست داده و بسیار پرخور می شوند.

از همین رو در اطفال چاق اختلال بیش فعالی کم توجهی به عنوان یکی از علل مهم چاقی همواره باید مدنظر باشد.

رفتارهای بی اختیار با افزایش سن از بین نمی روند و در بزرگسالی نیز ممکن است فرد اعمالی را انجام دهد که قادر به کنترل آنها نباشد.

کم توجهی کم توجهی شایع ترین علامت «اختلال بیش فعالی- کم توجهی» است.

این بچه ها در تمرکز بر روی موضوع مشکل دارند و ممکن است پس از چند دقیقه، کار را ناتمام رها کرده و کار دیگری را شروع کنند.

البته در صورتی که از کار لذت ببرند مشکلی در تمرکز نخواهند داشت.

این افراد با کوچک ترین صدا یا نور، حواسشان پرت می شود، در توجه به جزئیات مشکل دارند و در اثر کم توجهی مرتباً دچار اشتباه می شوند.

خیلی وقت ها به یاد نمی آورند وسایلشان را کجا گذاشته اند، در طول روز مرتباً می خوابند، گیجند و حرکات آهسته ای دارند.

علایم معمولاً در سنین پایین و به صورت تدریجی ظاهر می شود و فعالیت بیش از حد و بی اختیاری در رفتار نیز پیش از کم توجهی بروز می کند.

خیلی وقتها کودکی که دچار فعالیت بیش از حد می شود و نمی تواند در مدرسه آرام بگیرد، به سرعت مورد توجه قرار گرفته و به احتمال زیاد بیماری وی تشخیص داده خواهد شد، اما کودکی که تنها دچار کم توجهی است ممکن است به راحتی نادیده گرفته شود و تمام عمر از این مشکل تشخیص داده نشده، رنج ببرد.

AD HD تنها نیست.

در این کودکان، بعضی از اختلالات بیش از افراد طبیعی دیده می شود که این مسئله ممکن است مشکلاتی را در تشخیص پیش آورد.

مهم ترین این اختلالات عبارتند از: مشکلات یادگیری 30-20 درصد این کودکان در یادگیری مشکل دارند که این مسئله در 8 درصد بچه های طبیعی نیز دیده می شود.

در سال های پیش از مدرسه، این ناتوانی ها به شکل مشکلاتی در درک برخی صداها و بیان برخی از کلمات بروز می کنند اما در سنین مدرسه به صورت مشکلاتی در خواندن، هجی کردن و نوشتن دیده می شوند.

تیک ها در درصد کمی از این بیماران اختلال عصبی به نام «سندروم توره» دیده می شود.

این افراد تیک های مختلفی مثل پلک زدن پی در پی، پرش های عضلات صورت، تیک های صوتی، سرفه های عادتی، بالاکشیدن بینی و تکرار برخی کلمات دارند.

این تیک ها با درمان تا حدودی کنترل می شوند.

اکثر مبتلایان به سندروم توره، «اختلال بیش فعالی- کم توجهی» را به طور همزمان دارند.

مشکلات رفتاری 40-20 درصد از بیماران در رفتارهای اجتماعی مشکل دارند که در موارد شدید می توان به شکل رفتارهای ضد اجتماعی بروز یابد.

این گروه از کودکان اغلب دروغ می گویند، دزدی می کنند، با دیگران درگیر می شوند و بسیار مستعدند که در مدرسه فاجعه به بار آورده و یا با پلیس مسئله پیدا کنند.

همچنین این کودکان، غالباً رفتارهای تهاجمی دارند، به مردم توهین می کنند، اشیاء را خراب می کنند و بسیار مستعد اعتیادند.

اضطراب و افسردگی بعضی از بیماران، افسردگی و اضطراب را نیز به طور همزمان دارند.

اگر افسردگی یا اضطراب تشخیص داده شده و درمان شود، بهتر می توان مشکلات ناشی از بیش فعالی- کم توجهی کودک را کنترل کرد.

بعضی از بیماران، افسردگی و اضطراب را نیز به طور همزمان دارند.

اختلال دو قطبی در کودکان افتراق بین «بیش فعالی- کم توجهی» و اختلال دو قطبی دشوار است، به طور کلاسیک، اختلال دو قطبی با نوسانات شدید خلق مشخص می شود به این صورت که فرد مبتلا به تناوب در دوره ای از زندگی بیش از حد طبیعی سرحال و خوش است ولی در دوره ای دیگر حالتی شبیه آدم های افسرده را دارد.

اما در کودکان این مشکل بیشتر به شکل مخلوطی از خوشحالی، افسردگی و تحریک پذیری دیده می شود.

کم خوابی و پرانرژی بودن در هر دو بیماری مشترک است اما در اختلال دو قطبی خلق بسیار بالا و خوشحالی شدید بی دلیل و خود بزرگ بینی هم دیده می شود که به کمک آن می توان این بیماری را از «اختلال بیش فعالی- کم توجهی» تشخیص داد.

پرانرژی یا بیش فعال؟!

یک نکته ی مهم تفاوت گذاشتن بین کودکان پر انرژی طبیعی و کم توجه و بیش فعال است.

همچنین ممکن است کودکی بعضی از این علائم را داشته باشد ولی اختلال کم توجهی و بیش فعالی نداشته باشد و علت علائمی که از خود بروز می دهد، مسئله ی تربیتی باشد.

پس برای تشخیص باید گزارش دو محیط را داشته باشیم، یکی علائمی که در خانواده بروز می کند و دیگری مهد کودک یا مدرسه.

نکته ی دیگر این که اتفاقاً کودکان بیشتر در خانواده هایی بیش فعال می شوند که سخت گیری بیش از حد و یا از آن طرف آسان گیری زیاد از حد وجود دارد.

والدین ناهماهنگ و بی ثبات هم در ایجاد این اختلال بی اثر نیستند.

بنابراین سخت گیری بی مورد هیچ دردی از کودکان را درمان نمی کند و فقط کودک بیش فعال بعد از مدتی نقش سپر بلا را پیدا می کند و همه ی موارد ناهنجاری به او نسبت داده می شود.

بچه های کم توجهی- بیش فعال بیشتر در معرض کودک آزاری هستند.

گاهی د رخانه یا مهدکودک و یا مدرسه مورد تنبیه، سرزنش و توهین قرار می گیرند.

گاه این بچه ها آن قدر تنبیه می شوند که باور می کنند باید این مجازات وجود داشته باشد، اعتماد به نفسشان کاهش می یابد و به دنبال آن به افسردگی دچار می شوند.

اغلب خانواده ها هم متوجه رفتار این کودکان نمی شوند و شکایتشان از بچه ها بیشتر می شود.

به این ترتیب بچه های دچار این اختلال، اگر تشخیص داده نشده ودرمان نشوند، از آنجا که مستعد پیدا کردن شخصیت ضد اجتماعی و بیماری افسردگی هستند، در طبقات پایین جامعه و خانواده های آشفته، از حمایت اجتماعی هم محروم می شوند.

به این ترتیب ممکن است کودکان بیش فعال از خانه فرار کرده و بزهکار شوند.

از طرف دیگر، گاه در خانواده های تحصیل کرده به دلیل کمال گرایی والدین و استانداردهای بالا و کلیشه های ذهنی شان از کودک خود، دیده می شود که کودکان طبیعی را به عنوان بیش فعال به روان پزشک معرفی می کنند.

بسیار مهم است که رفتار کودک با رفتار کودکان هم سن خودش مقایسه شود و معلوم شود که آیا این علایم در پاسخ به شرایطی خاص ایجاد می شوند یا همیشه وجود دارند.

خیلی از مواقع کودکی که مبتلا به بیماری دیگری مثل عفونت مغز است ممکن است این علایم را بروز دهد که مسلماً به معنی وجود «اختلال بیش فعالی- کم توجهی، نیست.

در واقع هر یک از علایم گفته شده را ممکن است همه در کودکشان ببینند.

ممکن است کودک علاقه اش را به بازی از دست داده، یا دیگر رغبتی به تماشای تلویزیون نداشته باشد و یا حتی به طور غیرقابل کنترلی، شیطنت کند.

از آنجا که کودکان طبیعی از نظر شخصیت، میزان انرژی و ...

بسیار متفاوتند، در قدم اول باید مشخص شود که آیا رفتار فرزندان متناسب سنش است یا خیر.

کودکان کمتر از 6 سال ممکن است به علت عدم رشد کافی، این علایم را نشان دهند که جزئی از سیر طبیعی رشد آنهاست.«اختلال بیش فعالی- کم توجهی» بیشتر بین 12-6 سالگی وتوسط کسانی که ساعات زیادی با کودک تماس دارند مثل والدین و معلمین تشخیص داده می شود، البته پس از آن مراجعه به پزشک جهت تایید تشخیص الزامی است.

روان پزشکان و متخصصین اطفال پزشکانی هستند که در زمینه ی این بیماری تبحر دارند.

برای درمان چه باید کرد؟

کودکان بیش فعال با افزایش سن بهتر می شوند.

البته بهبود قبل از 12 سالگی بعید است ولی بین سنین 20-12 سالگی بهبود خود به خودی پیش می آید.

در 15 تا 20 درصد موارد هم علائم تابزرگسالی باقی می ماند.

البته مبتلایان به این اختلال در بزرگسالی علائم مربوط به پرتحرکی را ندارند بلکه بیشتر بی قرارند و تکانه ای عمل می کنند و اختلال توجه و تمرکز نشان می دهند.

سه نوع درمان برای این اختلال وجود دارد که اغلب ترکیبی از هر سه برای بیمار به کار می رود.

روان درمانی این درمان توسط یک تیم روان پزشک- روانشناس انجام می شود و در آن دو مسئله مورد توجه قرار می گیرد: یکی واکنش ها و رفتار فرد و دیگری تفکرات و نگرش هایی که علایم را تشدید می کند.

به بیمار یاد داده می شود که چگونه در شرایط مشکل زا واکنش ها و رفتارهای خود را کنترل نماید.

با این شیوه ی درمان (رفتار درمانی) واکنش هایی مثل خشم، افسردگی و آسیب به خود تحت کنترل درآمده و کودک قادر خواهد بود ارتباط بهتری بین فکر و جسمش برقرار سازد و به فکر روشنی دست یابد.

رفتار درمانی خصوصاً برای کودکان 13-7 سال بسیار مناسب است.

از سوی دیگر به بیمار نشان داده می شود که چگونه یک مدل فکری و یک نگرش، علایم بیمار را تشدید می کند و بر اثر آن بیمار بدون علت عصبانی یا مضطرب می شود و این حس منفی منجر به واکنش منفی می شود.

در مجموع سعی می شود با این شیوه ی درمان، مهارت های ذهنی فرد در کنترل رفتار و برقراری روابط اجتماعی افزایش یابد.

رژیم غذایی نقش رژیم غذایی در کنترل علایم اثبات شده است.

با حذف غذاهای آماده و نوشابه وکاهش مصرف شیرینی جات و رعایت «رژیم سلامت» که حاوی میوه و سبزیجات بیشتر و کربوهیدرات های پیچیده است، و افزودن ویتامین ها (مثل ویتامین های گروه B)، مواد معدنی (مثل روی و منیزیوم)، اسیدهای آمینه و اسیدهای چرب ضروری و کنترل قند خون، علایم بیماری به وضوح کاهش می یابند.

3)درمان دارویی موثرترین درمان این بیماری است و اغلب سایر روش ها را در کنار این روش به عنوان درمان های کمکی به کار می برند.

داروهایی که در این بیماری استفاده می شوند، تحت عنوان «داروهای محرک» طبقه بندی می شوند.

آمفتامین و ریتالین مشهورترین داروهای این گروه هستند که آمفتامین را برای کودکان بالای 3 سال و ریتالین را برای کودکان بالای 6 سال به کار می برند.

آتوموکستین داروی جدید غیرمحرکی است که با اثر بر سلول های عصبی موجب افزایش دوپامین می شود.

به نظر می رسد 75 درصد کودکان به این دارو پاسخ می دهند.

داروها در افراد مختلف اثر مشابهی ندارند.

برخی از افراد به یک دارو بهتر جواب می دهند و برخی به یک داروی دیگر.

از این رو بسیار مهم است که به پزشک اجازه دهید تا با آزمایش های داروهای مختلف، مناسبت ترین داروی آن را بیابد.

اگر چه این داروها در جامعه به عنوان محرک مورد استفاده قرار می گیرند اما در مقادیر درمانی، خطری ندارند.

برخی از والدین نگرانند که کودکانشان به این داروها معتاد شوند.

می توان به این والدین اطمینان داد که مقادیر درمانی که تحت نظر پزشک استفاده می شوند، کودکان را معتاد نمی کنند.

شایع ترنی عوارض این داروها کاهش اشتها، بی خوابی، اضطراب، تحریک پذیری، درد معده و سردرد است.

اکثر این عوارض پس از چند هفته از شروع درمان از بین می روند، ولی در صورت استمرار علایم می توان دوز دارو را کاهش داد.

این داروها به کودک کمک می کنند تا بهتر تمرکز کند و وظایفش را کامل انجام دهد، اما نمی توانند اطلاعات وی را افزایش داده و مهارت های کودک را زیاد کنند، در واقع این داروها تنها به کودک کمک می کننند تا از مهارت هایش استفاده کند.

با استفاده از روان درمانی در کنار مصرف این داروها می توانیم مهارت های کودک را برای حل مشکلات روزمره افزایش دهیم.

از روش های دیگر درمان می توان از آموزش و مشاوره با والدین و گروه درمانی نام برد.

یادآوری این نکته ضروری است که خانواده ها به دلیل نزدیکی به کودکان اولین جایی هستند که می توان به کمک آنها کودکان مبتلا را پیدا کرد.

پس از تشخیص هم، تشویق و پرهیز از تنبیه، پیشنهاد راه هایی برای کنترل احساسات و مشغول کردن کودکان به سرگرمی هایی مثل حل جدول و سرگرمی و ورزش از نکاتی است که خانواده ها باید به آن توجه داشته باشند.

البته مثلاً: فوتبال ورزشی است که به دلیل زمنیه ی پرخاشگری این کودکان توصیه نمی شود، اما شطرنج، شنا، یوگا، دو و بسکتبال بسیار در بهبود اختلال موثرند.

بازیهای کامپیوتری نیز از جمله سرگرمی های نامناسب برای این کودکان هستند.

سخن آخر اگر لیست مبتلایان به این بیماری را مقابلتان بگذارند و برنار دشا و تولستوی، بتهوون، موزارت، داوینچی، ونگوک و پیکاسو را در آن ببینید، چه خواهید گفت؟

در مورد ابتلای گالیله، داروین، نیوتون، گراهام بل، ادیسون، انشتین و بیل گیتس چطور؟

به این فهرست ناپلئون، بیسمارک، چرچیل، بیل کلینتون، جورج بوش، جان کندی، جان راکفلر ، جیم کری، تام کروز، اسپیلبرگ و مایکل جوردن را نیز اضافه کنید.

این اسامی تنها یک معنی دارند: ممکن است به علت متفاوت بودن مشکلاتی را تجربه کنید اما موفقیت، تنها، فرزند تلاش شماست.