دانلود تحقیق معایب و محاسن ظروف تفلون

معایب و محاسن ظروف تفلون تفلون؛ متهم دوست‌داشتنی اگر تاریخ ظروف را مطالعه کنید، متوجه می‌شوید که تا به حال پشت سر هیچ جنسی این همه حرف و حدیث و بدگویی نبوده است.

ظروف تفلون از آلودگی محیط زیست گرفته تا سرطان‌زایی به هر چیزی متهم شده‌اند، اما جالب اینجاست که هنوز هم محبوب‌ترین ظروف آشپزخانه هستند و از پُر فروش‌ترین ظروف پخت و پز به شمار ‌می‌روند.

تاریخچه پیدایش ظروف تفلون به سال 1938 باز می‌گردد.

در این سال پلانک در شرکت "دوپونت" آمریکا، ماده‌ای پلیمری به نام پلی‌تترافلوئوراتیلن(PTFE) را کشف کرد و این ماده را با نام تجاری تفلون به صنایع غذایی و پزشکی هدیه کرد.

این ماده در واقع نوعی پوشش نچسب و عایق الکتریسیته است که هم مقاومت حرارتی بالایی دارد و هم مقاومت شیمیایی خوبی در مقابل اسیدها و بازها دارد.

تفلون‌ در مقایسه با پوشش‌های نچسب دیگر، از بالاترین ضریب نچسبی برخوردار است و اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا تفلون را به‌عنوان پوشش مجاز در ظروف پخت غذا مورد تایید قرار داده است.

اما با این وجود، گاهی برخی از کارشناسان نسبت به استفاده از این ظروف هشدار می‌دهند.

دکتر کشاورز در این زمینه می‌گوید: «در تهیه ظروف تفلون از کادمیوم استفاده می‌شود که از فلزات سنگین است.

این ماده به مرور وارد غذا می‌شود و باعث بروز سرطان، کوتاهی قد و ضایعات پوستی می‌شود.

علاوه بر این، کادمیوم در سنتز هموگلوبین دخالت می‌کند و منجر به کم‌خونی می‌شود.» در مقابل این نظر، مهندس رفیعی، کارشناس یک کارخانه تولید ظروف تفلون می‌گوید: «کادمیوم قبلا برای تولید رنگ قرمز به کار می‌رفت.

این رنگ در قسمت خارجی ظروف استفاده می‌شد و کادمیوم نمی‌توانست وارد غذا شود، اما به هر حال در تولید ظروف جدید استفاده از این فلز ممنوع شده است و هیچ نگرانی از این جهت وجود ندارد.» چندی پیش هم محققان دانشگاه تورنتو بر پایه نتایج یک تحقیق اعلام کردند که تفلون در اثر حرارت تجزیه می‌شود و گازی که در اثر تجزیه از آن متصاعد می‌شود برای محیط ‌زیست زیان‌آور است.

این مسئله نگرانی‌های جدیدی در مورد ظروف تفلون به‌وجود آورد اما شرکت "دوپونت" در یک اظهار نظر رسمی اعلام کرد پوشش‌های نچسب این شرکت، کیفیت خود را تا دمای 260 درجه سانتی‌گراد حفظ می‌کنند و تجزیه پوشش فقط زمانی اتفاق می‌افتد که درجه حرارت به‌طور مستمر از 340 درجه تجاوز کند.

این در حالی است که در طبخ غذا هیچ گاه دما از 250 درجه بالاتر نمی‌رود.

در مورد ظروف تفلون توجه به این نکته ضروری است: تنها ظروفی که در کارخانه‌هایی با مجوز پروانه ساخت از وزارت بهداشت تولید می‌شوند، استاندارد و بهداشتی هستند.

مهندس رفیعی در این زمینه حتی می‌گوید: «طبق نظر کارشناسان، تفلون مرغوب حتی اگر بلعیده شود، بدون هیچ اثر سوئی بر بدن، دفع می‌شود.» به هر حال از آنجایی که اصولا در بلعیدن تفلون هیچ خاصیت و لذتی وجود ندارد، بهتر است در استفاده از تفلون‌ها نکات ایمنی را رعایت کنید: *برای شستشوی این ظروف حتما از ابر استفاده کنید و با سیم ظرف‌شویی به جان قابلمه‌های تفلونی خود نیفتید.

*در ضمن بهتر است از پودرهای شوینده استفاده نکنید و به استفاده از مایع ظرف‌شویی بسنده کنید.

*قاشق فلزی را هم به ته ظرف تفلونی نکشید و برای این کار از قاشق‌های تفلون یا چوبی استفاده کنید.

این ‌طوری می‌توانید مطمئن باشید که در میان لقمه‌های غذایتان تکه‌های تفلون وجود ندارد.

*نکته مهم در مورد ظروف تفلون این است که هرگز برای صرفه‌جویی و کمک به اقتصاد خانواده، به بازسازی ظروف تفلون خود فکر نکنید و به دنبال راه‌های دیگری باشید، چون وزارت بهداشت با توجه به مورد تایید نبودن واحدهای بازسازی تفلون و نوع تفلون مصرفی در این موارد، فعالیت این‌گونه واحدها را غیرمجاز اعلام کرده است.

تفلون چگونه شناخته شد؟

تفلون از پلیمر شدن رادیکالی تترا فلوئورو اتیلن تشکیل می شود.داستان کشف ان حکایت جالبی از کشف های تصادفی در شیمی است که نخستین بار در ازمایشگاه تحقیقاتی شرکت دوپان روی داده است.

در ان زمان با این که تترافلوئورواتیلنسنتز شده بود,ولی کوشش برای پلیمر کردن ان ناموفق بود.از انجایی که این ترکیب گازی دردر یک سیلندر کوچک نگهداری می شد,پس از مدتی که برای اجرای ازمایش دیگری به این ماده نیاز شد,با باز شدن شیر سیلندر هیچ گازی از ان بیرون نیامد.فرد ازمایشگاه برای رد این فرضیه که "گاز از ظرف نشت کرده است."یسلندر را با ترازو کشید و مجموع جرم سیلندر و گاز را با با مجموع جرم سیلندر و گازی که در ابتدا در ان بوده,مقایسه کرد.یکسان بودن این مقادیر اشکار کرد که گاز تترافلورئوراتیلن باید به فراورده دیگری تبدیل شده باشد.کنجکاوی این شیمیدان سبب شد تا وی سیلندر را ببرد و پی به وجود ماده جامدپلیمری در درون سیلندر ببرد.پلیمری که او پیدا کرد خواص جالبی داشت و همین انگیزه ای برای تلاش های بعدی شد.نتیجه این کوشش ها سرانجام به روشی بای تهیه این پلیمر منتهی شد.تفلون به دلیل داشتن ساختاری خطی و بدون پیچیدگی فضا شیمیایی,دمای ذوب بالایی (۳۲۷ )دارد.تفلون,پلیمری انحلال ناپذیر و از نظر شیمیایی بسیار بی اثر است.ازتفلون برای ساختن سوپاپ ها و پوشش های مقاوم در برابر مواد شیمیایی استفاده می شود و به دلیل خواص نچسب و مقاومت گرمایی بالایی که دارد,کاربرد وسیعی در پوشش دادن به ظروف پخت و پز یافته است.

نگاهى به خطرات تفلون و بحث هاى پیرامون تفلون در اصل یک ماده پلیمرى به نام پلى تترافلوئورواتیلن (PTFE) است که در دهه ۱۹۳۰ در شرکت دوپونت آمریکا کشف شد و با نام تجارى تفلون وارد بازار شد.

این ماده یک پوشش نچسب با مقاومت حرارتى بالا است و در زمره بهترین پوشش هاى نچسب به شمار مى رود که با ورود به بازار، امیدهاى فراوانى را در این عرصه ایجاد کرد ولى گویا با مطالبى که در سال هاى اخیر درباره آن گفته مى شود، بازار این ماده حداقل در زمینه ظروف آشپزخانه با بحران مواجه شود.

نباید فراموش کرد که تفلون نام تجارى محصول شرکت دوپونت است و محصولات عرضه شده از سوى کمپانى هاى دیگر مشخصات و ترکیبات خاص خود را دارند و در استفاده از محصولات همه شرکت ها بایستى دقت به خرج داد.

نکته مهم این است که از بازسازى ظروف تفلون باید جداً اجتناب کرد چون نوع ماده مصرفى و نحوه کار واحدهاى بازسازى مورد تائید وزارت بهداشت کشورمان نیز قرار ندارد.

نکته آخر نیز آن است که طبق تحقیقات انجام شده مشکل آفرینى لایه تفلون در ظروف غذا در دماهاى بالاتر از ۳۶۰ درجه سانتیگراد است ولى محققین معتقدند که در هنگام پخت غذا، دما از ۲۵۰ درجه سانتیگراد فراتر نمى رود ولى با این همه بایستى هنگام استفاده از این ظروف توجه بیشترى مبذول داشت و حتى الامکان از آنها کمتر استفاده کرد چون ما امکان دسترسى به ترکیبات تشکیل دهنده لایه هاى نچسب همه شرکت هاى سازنده موجود در بازار را نداشته و قادر نیستیم تا همه آنها را مورد آزمایشات مختلف قرار دهیم.

ترس در مورد مواد شیمیایى خطرناک باعث شده است که شرکت بزرگ چندملیتى دوپونت در سکوى متهمین قرار گیرد.

شرکت معظم شیمیایى دوپونت از سوى ۱۴ نفر به دادگاه فرا خوانده شده است چون این افراد معتقدند که این شرکت در مورد خطرات احتمالى مواد شیمیایى مرتبط با تفلون اطلاع رسانى مناسبى نکرده است.

ترکیبى که بیشترین توجه حاضرین را به خود اختصاص داده است پرفلوئورواکتانوئیک اسید (PFOA) است که در پوشش ماهى تابه ها و دیگر ظروف نچسب با مارک هاى مشهور مورد استفاده قرار مى گیرد و البته در محصولاتى از قبیل فرش و پارچه نیز کاربرد دارد.

سالیان طولانى است که دانشمندان نگران سمى بودن احتمالى این ترکیب هستند چون این ماده از پتانسیل تولید سرطان برخوردار است.

در تاریخ ۲۷ ماه ژوئن سال ۲۰۰۵ سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) یک گزارش مقدماتى در مورد بررسى مشکلات بالقوه ناشى از PFOA منتشر کرد.

در این گزارش نتیجه گیرى شده است که مطالعات انجام شده بر روى موش ها بیانگر آن است که این ماده شیمیایى «احتمالاً» سرطان زا است و نگارندگان به سازمان پیشنهاد کرده اند که آزمایشات بیشترى را در این ارتباط انجام دهد.

هر چند در حال حاضر نیز ترکیب PFOA جزء ترکیبات «سرطان زاى محتمل» است.

مطالعات گوناگون انجام شده بیانگر وجود PFOA در خون انسان و حیوان هاى ساکن در نقاط مختلف جهان و حتى نقاط دوردست قطب شمال بوده است.

با این وجود در این مطالعات مشخص شده است که مقدار مورد نیاز براى ایجاد سرطان در حیوانات بسیار بیشتر از مقدار موجود در خون انسان بوده است.

البته در کار گرانى که در معرض این ترکیب قرار دارند نیز ارتباط معنا دارى با سرطان پیدا نشده است.

بر این اساس شرکت دوپونت در اظهار نامه خود در ششم جولاى ۲۰۰۵ گفته است که «تا به امروز هیچ تاثیرى بر سلامتى که ناشى از PFOA باشد حتى در کارگرانى که بیشتر از عموم در معرض این ترکیب قرار دارند نیز گزارش نشده است».

در این ارتباط کلیف وب سخنگوى شرکت دوپونت نیز گفته است که «مصرف کنندگان محصولات فروخته شده با نام تجارى تفلون در امان هستند چون ظروف ساخته شده با لایه هاى نچسب تفلون تولید شرکت دوپونت حاوى PFOA نیستند.» ترس در مورد مواد شیمیایى خطرناک باعث شده است که شرکت بزرگ چندملیتى دوپونت در سکوى متهمین قرار گیرد.

در این ارتباط کلیف وب سخنگوى شرکت دوپونت نیز گفته است که «مصرف کنندگان محصولات فروخته شده با نام تجارى تفلون در امان هستند چون ظروف ساخته شده با لایه هاى نچسب تفلون تولید شرکت دوپونت حاوى PFOA نیستند.» • مطالب بیشتر باید دانست که هیچ کس در مورد نحوه انتشار PFOA مطمئن نیست و در مناطق برون شهرى محتمل ترین روش انتقال اتمسفرى است.

در این ارتباط تونى کراسنیک که یک شیمیست است و به سازمان حفاظت محیط زیست در تهیه گزارش مزبور کمک کرده، معتقد است که «در این وضعیت ما شواهدى نداریم که PFOA موجود در خون انسان ها ناشى از محصولات تفلون است.» اسکات مابورى یک شیمیست مسائل محیط زیست از دانشگاه تورنتو کانادا است.

تحقیقات انجام شده توسط ایشان بیانگر آن است که اگر محصولات تفلونى تا ۳۶۰ درجه سانتى گراد حرارت داده شوند، فقط مى توانند مقادیر اندکى PFOA آزاد نمایند.

البته ترکیبات مرتبط مانند ترى فلوئورواستیک اسید نیز آزاد مى شود.

البته مابورى کشف کرده است که یک راه غیرمستقیم براى تولید PFOA وجود دارد و در این باره او معتقد است که الکل ها پلى فلوئورینه مى توانند در محیط زیست به PFOA تبدیل شوند.

تولید این الکل ها بسیار بیشتر از ترکیب PFOA است و براى پوشش دهى الیاف و کاغذ مورد استفاده قرار مى گیرند.

در این مورد مابورى گفته است که چندین تولید کننده اصلى براى این الکل ها وجود دارند که شرکت دوپونت نیز از آن جمله است.

او اظهار داشته است که میزان بعضى از ترکیبات پرفلوئورینه در محیط زیست حداقل ده برابر میزان PFOA است و آنها مى توانند سمى باشند.

البته این مواد در گزارش تهیه شده براى سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا نیز مورد قرار گرفته اند.

چون خانواده ترکیبات پرفلوئورینه از راه هاى متفاوتى به وجود مى آیند، مابورى تلاش دارد تا با استفاده از ساختمان مولکولى ترکیبات موجود در خون انسان، سرمنشا ء آنها را تعیین نماید.

او اظهار مى دارد که «این موضوع زمینه اى است که نیازمند مقدارى تحقیقات بیشتر است.» • برچسب هاى اعلان هشدار در دادخواست تهیه شده علیه شرکت دوپونت علاوه بر ۵ میلیارد دلار درخواست شده به خاطر صدمات وارد شده، نصب برچسب هاى اعلان هشدار و اختصاص بودجه اى براى پایش اثرات پزشکى مواد شیمیایى مرتبط نیز ذکر شده است.

وکلاى این پرونده مى گویند که تصمیم دارند بر سر این موضوع بحث کنند که شرکت دوپونت سالیان سال است که از ارتباط سرطان با مواد شیمیایى مرتبط با تولید تفلون و نیز مواد شیمیایى آزاد شده هنگام گرم شدن زیاد ظروف تفلون از طریق آزمایشات انجام شده بر روى موش ها آگاه بوده است.

نباید فراموش کرد که سال گذشته این شرکت نهایتاً توانست با ساکنین نزدیک کارخانه در ویرجینیاى غربى به یک توافق خارج از دادگاه دست یابد.

این ساکنین مدعى بودند که این شرکت منابع آب محلى را به PFOA آلوده کرده است.

هر چند شرکت دوپونت نیز این ادعا را قبول نداشت و مدعى است که ترکیب PFOA خطرى براى عامه جامعه ندارد.

از این رو باید منتظر بقیه ماجرا بود چون در همین ماجرا نیز شرکت دوپونت بیش از ۸۰ میلیون دلار به ساکنین پرداخت.

تفلون؛ از بمب اتمی تا درون ماهیتابه تفلون نام تجاری "پلی تترافلوئورواتیلن"، همان محصول چند میلیارد دلاری شرکت دوپون است که در موارد گوناگونی، از ماهیتابه های نچسب گرفته تا لباسهای فضایی و دریچه های مصنوعی قلب، استفاده شده است.

تفلون نام تجاری "پلی تترافلوئورواتیلن"، همان محصول چند میلیارد دلاری شرکت دوپون است که در موارد گوناگونی، از ماهیتابه های نچسب گرفته تا لباسهای فضایی و دریچه های مصنوعی قلب، استفاده شده است.

کشف آن ناشی از تصادفی بود که "روی ج.

پلانکت" ( Roy.J.

Plunkett) ، شیمیدان جوانی در شرکت دوپون که تنها دو سال قبل از روز سرنوشت ساز 6 آوریل سال 1938 ، دکترای خود را از دانشگاه ایالتی اوهایو گرفته بود، مشاهده کرد.

در این روز دکتر پلانکت مخزنی از "تترافلوئورَ واتیلن گازی" ، باز کرد به این امید که سرد کننده ای غیر سمّی از آن تهیه کند.

اما پلانکت و دستیارش جک ریبوک با شگفتی دیدند که گازی خارج نشد.

پلانکت نمی توانست این پدیده را توجیه کند، چون وزن مخزن نشان می داد که باید پر از "فلوئوروکربن گازی" باشد.

پلانکت تصمیم گرفت به جای آنکه برای ادامه پژوهش در زمینه مواد سرد کننده ، مخزن را دور بیندازد و مخزن جدیدی بگیرد، کنجکاوی اش را در باره آن مخزن " خالی" ارضاء کند.

وقتی سیمی به دریچه مخزن وارد کرد و مطمئن شد که اشکالی ندارد، مخزن را اره کرد و به درونش نگاهی انداخت.

در آنجا گرد سفید مومی شکلی پیدا کرد و چون شیمیدان بود، فهمید که ممکن است این مشاهده چه معنایی داشته باشد.

مولکولهای تترافلوئورواتیلن گازی به حدی با یکدیگر ترکیب ( پلیمریزه) شده بودند که ماده جامدی تشکیل دادند.

هیچ کس تا آن هنگام پلیمریزاسیون این ترکیب بخصوص را مشاهده نکرده بود، اما با این حال واکنش به نحوی در مخزن "خالی" مرموز صورت گرفته بود.

چندی نگذشت که این کشف تصادفی و ویژگی های عجیب پلیمر به دست آمده، پلانکت و دیگر شیمیدانان شرکت دوپون را واداشت تا راههایی پیدا کنند که "پلی تترافلوئور واتیلن" را برحسب نیاز تولید کنند.

واقعاً هم که این گرد سفید مومی شکل ویژگیهای عجیبی داشت: از شن هم خنثی تر بود.

نه تحت تأثیر اسیدها و بازی های قوی قرار می گرفت، نه حرارت.

هیچ حلّالی هم آن را حل نمی کرد اما بر خلاف شن بسیار" لیز" بود.

با وجود این ویژگی های جالب وغیرعادی، اگر جنگ جهانی دوم در نگرفته بود، چه بسا به دلیل گرانی این پلیمر جدید، تا مدتها بعد کار دیگری در زمینه آن صورت نمی گرفت.

اما چند ماهی نگذشته بود که دانشمندانی که مشغول ساختن نخستین بمب اتمی بودند ، احیتاج به ماده ای پیدا کردند تا بتوانند از آن واشرهایی بسازند که در برابر گازِ بسیار خورنده هگزافلوئورید اورانیم، که برای تولید اورانیم 235 بمب مصرف می شد، مقاوم باشد.

از قضا سرهنگ لزلی ر.

گرووز، مسئول بخش طرح بمب اتمی در ارتش ایالات متحده، از طریق آشنایانی که در شرکت دوپون داشت از پلاستیک جدیدشان که فوق العاده خنثی بود، خبردار شد.

وقتی به گرووز گفته شد ممکن است این پلاستیک جدید گران تمام شود، پاسخ داد که در این طرح ، قیمت به هیچ وجه مطرح نیست.

بدین ترتیب این پلیمر لغزنده در واشرها و دریچه ها به کار رفت، و واقعاً هم نسبت به ترکیب خورنده اورانیم مقاوم بود.

شرکت دوپون در طی جنگ، تفلون را برای این کاربرد تولید کرد و عموم مردم تا بعد از جنگ هم چیزی درباره این پلیمر جدید نمی دانستند.

در واقع در سال 1960 بود که نخستین ماهیتابه ها و ظروف شیرینی پزی پوشیده از تفلون به بازار آمدند.

این فرآورده های تفلونی مانند بسیاری از محصولات پلیمری جدید موقعی که نخستین بار به مردم معرفی شدند، چندان نتایج امیدوار کننده ای نداشتند.

گرچه این پلاستیک به عنوان یک سطح خوراکپزی نچسب بسیار مناسب بود، اما به سختی به ظروف فلزی پیوند می شد، بنابراین در برابر شست و شوی زنان خانه داری که عادت داشتند دیگ و ماهیتابه هایشان را محکم بسابند، مقاوم نبود.

پس از آنکه روشهای گوناگونی امتحان شدند و چهار نسل پوشش تفلونی به تولید رسیدند، دوپون در سال 1986 اعلام کرد سیلورستون سوپرای آنان دو برابر مقاومتر از نسل سوم سیلورستون است.

در همین ضمن کاربردهای متعدد دیگری کشف شده بودند که دیگر پوشاندن ظروف خوراکپزی را نسبتاً بی اهمیت جلوه می دادند.

روی ج.

پلانکت در سال 1910 در نیوکارکایل اوهایو به دنیا آمد.

در سال 1932 از دانشکده منچستر لیسانس گرفت، و وقتی در بحران بزرگ دهه 1930 نتوانست کاری برای خود دست و پا کند، در دانشگاه ایالتی اوهایو به ادامه تحصیل مشغول شد.

چه در دانشکده و چه در دانشگاه، همکلاسی و دوست شیمیدان مشهور دیگری به نام پل فلوری بود.

"پل ج.

فلوری" به سبب موفقیت هایش در شیمی – فیزیک پلیمرها جایزه نوبل1974 را برد.

در سال 1936 روی پلانکت پس از اخذ درجه دکترا از دانشگاه ایالتی اوهایو در آزمایشگاه جکسون شرکت دوپون مشغول به کار شد، و وظیفه پژوهش در زمینه فلوئوروکربنها را به عنوان مواد سرد کننده بر عهده گرفت.

در طی این پژوهش بود که شیمیدان جوان تفلون را کشف کرد.

پژوهش های بیشتر در زمینه تفلون به بخش های دیگر شرکت دوپون که سابقه طولانی تری در زمینه فرآورده های پلیمری داشتند محوّل شد.

پلانکت کار خود را به عنوان شیمیدان ادامه داد و متعاقباً در شرکت دوپون پله های ترقی را در زمینه فلوئوروکربنها و تتراتیل سرب طی کرد.

هنگامی که مدیریت بخش فرآورده های فرئون شرکت دوپون را عهده دار بود، نقش مهمی در برپایی کارخانه ای درنزدیکی بندر کورپوس کریستی تگزاس داشت.

وقتی در سال1975 از دوپون بازنشسته شد، به منزلی در یکی از جزایر نزدیک کورپوس کریستی نقل مکان کرد و اکنون با همسرش اوقاتش را به گلف و ماهیگیری می گذراند.

دانشگاههای محل تحصیل او، یعنی دانشکده منچستر و دانشگاه ایالتی اوهایو، و نیز دانشکده واشنگتن، به او دانشنامه دکترای افتخاری اعطا کرده اند.

از افتخارات دیگرش می توان از نشان جان اسکات از شهر فیلادلفیا، و جوایزی از انجمن ملی تولید کنندگان، انجمن صنعت پلاستیک، و انجمن شیمیدانان امریکا نام برد.

مجسمه او در سال1973 در تالار مشاهیر صنعت پلاستیک و در 1985 در تالار مشاهیر مخترعان ملّی برپا شد.

اما او گذشته از این عناوین، بیشتر به تاثیری که تفلون به طرق گوناگون بر زندگی میلیونها نفر در سراسر جهان داشته است، افتخار می کند.

او می گوید آن قدر کسانی که ضربانساز یا سرخرگ آئورت تفلونی در بدنشان تعبیه شده و امروز جانشان نجات یافته است برایش نامه می فرستند و تلفن می کنند که به قول خودش نمی تواند از پس آنها برآید.

چون تفلون از معدود موادی است که بدن ، آن را در هنگام پیوند رد نمی کند.

از آن می توان در ساخت قرنیه های مصنوعی، استخوانهای جایگزین برای چانه، بینی، جمجمه، مفاصل ران و زانو، قطعات گوش، نای مصنوعی، دریچه های قلب، زرد پی ها، بخیه ها، مجاری صفراوی و دندانهای مصنوعی، استفاده کرد.

از تفلون در پوشش بیرونی لباسهای فضانوردان استفاده شده است.

تفلون ماده عایق کننده سیمها و کابلهای برقی است که در برابر تابش شدید خورشید بر سطح ماه مقاومت کرده اند.

مخروطه دماغه و دیگر سپرهای گرمایی سفینه های فضایی و نیز مخازن سوخت آنها از تفلون ساخته شده اند.

همه این کاربردهای مهم و ارزشمند، ثمره کشف بخت یارانه روی پلانکت بوده اند.

آری، تصادفی بیش نبود، اما فقط به سبب کنجکاوی و ذکاوت مردی که این تصادف برایش اتفاق افتاد، به اکتشافی تبدیل شد.