دانلود تحقیق ترس در کودکان

ترس کودکان همه کودکان در چند مقطع سنی در زندگیشان دچار ترس و وحشت می شوند و این معمولاً یک بخش طبیعی از رشد آنها محسوب می گردد.

این ترس ها در صورتی غیر طبیعی هستند که به صورت دائمی و به مدت طولانی در کودک باقی بمانند یا ذهن کودک را به طور کامل اشغال کنند، که این ترس در تمام فعالیت های عادی آنها مداخله داشته و تأثیر می گذارد و اگر کودک نتواند از آن رهایی یابد مبتلا به بیماری تشویش که همان ترس بی مورد و بی اساس است می گردد.

هرگز احساسات و ترس در کودک را بی ارزش نشمارید و هیچ موقع به خاطر ترسیدنش او را تحقیر نکنید و بدانید که بی توجهی به چیزهایی که او را می ترساند کمکی به حل مشکل نمی کند.

آیا ترس بی اساس به سن و سطح رشدی کودک بستگی دارد؟!

برای مثال در یک کودک 2 ساله ترس از نشستن روی لگن دستشویی، طبیعی است ولی در یک کودک 8 ساله همان ترس کاملاً غیرعادی و بی اساس است.

کودکان نوپا معمولاً از تنهایی (جدا شدن از پدر یا مادر)، اصوات آزار دهنده، زمین خوردن، حیوانات و حشرات، استفاده از لگن توالت، حمام کردن و تاریکی هنگام خواب می ترسند.

ترس در میان کودکان پیش دبستانی شامل ترس از حیوانات و حشرات، غول ها و ارواح، گم شدن، طلاق، از دست دادن پدر یا مادر، و تاریکی هنگام خواب می باشد.

کودکانی که تازه به مدرسه می روند از چیزهایی مانند تنهایی، بعضی صداها، زمین خوردن، ورود به مکان جدید (به خصوص ورود به مدرسه) و تاریکی هنگام خواب [در بچه های کوچک تر] و وازدگی های اجتماعی، جنگ، فضاهای جدید و ترس از دزد [در بچه های بزرگ تر] می ترسند.

نوجوانان (که به سن بلوغ رسیده اند) معمولاً از دزد، موقعیت های جدید (مثل رفتن به دانشگاه و...) جنگ، طلاق و روابط غیرمعمول واهمه دارند و می ترسند.

این قبیل ترس ها در کودکان در تمام گروه های سنی، در بعضی از دوران های زندگیشان ممکن است افزایش یابد: تولد یک فرزند جدید در خانواده، نقل مکان از خانه ای به خانه دیگر، طلاق و غیره.

حتی بعضی اوقات بعد از وقوع یک اتفاق تحریک کننده، ترس در کودکان تقویت می گردد مثلاً افتادن در آب، سوختن بر اثر تماس با یک شیء داغ یا فرار کردن از یک سگ.

بعضی کودکان نسبت به کودکان دیگر بیشتر می ترسند و این بستگی به روحیات و خلق و خوی آنها دارد.

والدینی که همیشه نگران هستند و در تشویش به سر می برند یا زود در مقابل هرچیز عکس العمل نشان می دهند، فرزندانشان اغلب دارای همان روحیات هستند و همیشه در ترس و واهمه قرار دارند.

چگونگی برخورد با ترس در کودکان - هرگز احساسات و ترس در کودک را بی ارزش نشمارید و هیچ گاه به خاطر ترسیدنش او را تحقیر نکنید و بدانید که بی توجهی به چیزهایی که او را می ترساند کمکی به حل مشکل نمی کند.

- از او بخواهید علت ترسش را بگوید و درباره آن با او صحبت کنید، این راه در صورتی که ترس کودک ناشی از وقوع یک اتفاق تحریک کننده باشد، بسیار مفید است.

- بیش از حد لزوم از او مواظبت نکنید و اجازه بدهید او خودش از چیزهایی که می ترسد دوری کند و کودک را هیچ وقت به انجام دادن کارهایی که از آن واهمه دارد وادار نکنید.

- بیش از حد عکس العمل نشان ندهید زیرا توجه زیاد شما باعث تقویت ترس در کودک می شود.

- به کودک دلداری دهید تا یاد بگیرد بر ترسش مسلط گردد.

برای مثال اگر او از رفتن به یک مدرسه جدید می ترسد، باید با او همدردی کنید و برایش توضیح دهید.

به عنوان مثال بگویید «من می دانم که از رفتن به این مدرسه هراس داری و شاید از این که دوستان جدیدی پیدا می کنی نگران هستی؛ ولی من فکر می کنم در آن لحظه احساس خیلی بهتری خواهی داشت.» با او در مورد چیزهایی که او را می ترساند گفت وگو کنید.

به او یادآوری کنید که قبلاً هم دوستان جدید زیادی پیدا کرده بود و او را تشویق کنید که به مدرسه برود.

راه حل مفید دیگر این است که شما برایش نقش بازی کنید که چه طور با مردم روبه رو شود و خودش را معرفی کند.

- یادش بیاورید که قبلاً هم در یک زمانی از چیزی می ترسیده و بعد از مدتی ترسش ریخته و دیگر از آن نمی ترسد.

- به او قوت قلب بدهید و به او کمک کنید تا با ترس روبه رو شود.

در ضمن در یک دوره طولانی، صلاح نیست دائم به او یاد بدهید که از هر چیزی که می ترسد دوری کند.

سرانجام اگر ترس تبدیل به یک بیماری شود و به هیچ طریقی نتوان ترس را از بین برد مخصوصاً اگر در رشد و فعالیت های روزمره کودک تأثیر بگذارد، می بایست جهت درمان به یک روان پزشک کودک مراجعه کنید.

کودک و ترس ، ترس از شب ترس از شب ممکن است کودک شما مثل بسیاری از بچه های دیگر شب ها احساس ترس و اضطراب کند ؛ این ترس به سن او و مرحله رشد احساسی و جسمی او بستگی دارد و همین طور هم که بزرگتر می شود با انواع مختلفی از تنشها مواجه می گردد.

او باید یاد بگیرد وقتی که او را با پرستار و یا در مهدکودک و یا مکان بازی تنها می گذارید صبور باشد و بپذیرد که شب ها جدا از شما بخوابد .

همچنین باید بیاموزد که رفتار خود و همین طور ادرار و مدفوع و احساسات خشم و حسادت و تهاجم را کنترل کند.

کودک درباره موضوعاتی از قبیل مرگ ، خدا ، بهشت و جهنم تفکر می کند و دچار ترس و نگرانی می شود.

به زودی در می یابد که والدین برای او آرزوهایی دارند و می ترسد که از عهده آنها بر نیاید .

کودک نگران کودک در هر مرحله از رشد که باشد ، حوادث خاصی ممکن است در او ایجاد نگرانی بکند ، به عنوان مثال وقتی او بازی های گروهی و یا رفتن به مهدکودک را آغاز کند برای مدتی ممکن است جدایی از والدین او را نگران کند.

ممکن است برای ترک ما در طول روز و شب و یا برای رفتن به رختخواب به طور جداگانه از خود تمایلی نشان ندهد و اگر شما بیمار شوید احساس تقصیر کند و فکر کند که کلمات پرخاشگرانه ی او این بیماری را در شما ایجاد کرده است.

زمانی که می خواهیم به کودک دستشویی رفتن را یاد بدهیم دوره دیگری از نگرانی را در او مشاهده می کنیم .

او دائماً می ترسد که مبادا نتواند خود را کنترل کند .

حتی گاهی اوقات هول شده و شلوارش را خیس می کند و چون دوست دارد که شما را هم خوشحال کند می ترسد که شاهد ناراحتی و نارضایتی شما باشد .

در بسیاری از بچه های نوپا این هیجانات در شب اوج می گیرد و رفتن به سوی رختخواب به معنای کنترل هیجانات است .

دیدن فیلم یا برنامه وحشتناک برای بچه های بزرگتر زنگ خطر است .

کودک 5-6 ساله ممکن است از دیدن صحنه بچه دزدی و یا پرخاشگری کودک در مقابل والدین به شدت آشفته شود .

چنین صحنه هایی برای کودک کاملاً واقعی به نظر می آید .

همه ی کودکان تخیلات پرخاشگرانه دارند و تا حدودی نسبت به آن احساس گناه می کنند .

مواردی از قبیل بیماری ، اختلافات خانوادگی ، جدائی ، طلاق ،‌ اعتیاد و مرگ و میر باعث ایجاد تشویش ، نگرانی ، احساس گناه و ترس در هر سنی از زندگی کودک می شوند .

در شب کودک از کنترل دنیای پیرامونش مأیوس می شود ، زیرا نمی تواند به طور مداوم محیط اطراف و تخیلات ناشی از احساسات خود را کنترل کند و همین وضعیت باعث بروز ترس در او می شود .

جوانان هم به خاطر این که تغییرات احساسی و جسمی سریع و دوران بلوغ را پشت سر گذاشته و از کودکی به بزرگسالی می رسند، نگرانی های اساسی را متحمل می شوند .

آنها به آینده ، امتحانات ،‌ شغل ، پول می اندیشند و با فشارها و تمایلات شخصی زیادی مواجه و گاهی ناگزیر می شوند با معیارهای خانوادگی در برخوردهای اخلاقی مخالفت کنند و ممکن است نظامهای ارزشی جدید را پایه گذاری کرده و ارزش های قدیمی را کنار بگذارند و تصور کنند که والدین آنها دیگر تکیه گاه مناسبی نیستند ، و یا به طور کل حمایت والدین خود را رد کنند .

در طول روز راحت تر می توان نگرانی را تحت کنترل درآورد ؛ اکثر بچه ها در طول روز سرگرم هستند و فرصتی ندارند تا به مشکلاتشان فکر کنند .

اما در تاریکی شب که به رختخواب می روند و چراغ را خاموش می کنند کاری جز فکر کردن ندارند و در تخیلات خود فرو می روند و همین که خواب آلوده می شوند توانایی خود را برای برخی افکار از دست می دهند و کنترل چندانی روی احساسات ، تمایلات شدید و ترس های خود ندارند و در این موقع احساسات و یا حتی اعمالشان خیلی بچگانه می شود.

در این وضعیت نامناسب ، کودک چهار پنج ساله همان اطمینانی را نیاز دارد که احتمالاً کودکان 2-3 ساله در طول روز به آن نیازمند هستند .

کودک 4-5 ساله ای که در روز بدون هیچ گونه مشکلی شما را رها کرده و به مهد کودک می رود ، ممکن است در شب برای رفتن به رختخواب مشکلات بسیاری را به وجود آورد .

سرزنش کردن و اظهار این مطلب که او مثل بچه های کوچک رفتار می کند هیچ فایده ای ندارد .

بهتر است بفهمید که چرا او احساس ناامنی می کند .

حتی کودکی که در طول روز به خوبی از خود مراقبت می کند و از اعتماد به نفس خوبی برخوردار است ممکن است در شب وقتی سیل افکار به او هجوم می آورد این اطمینان را ازدست بدهد .

در چنین موقعیتی او به شما نیاز دارد تا بیشتر مراقبش باشید .

بسیاری از خانواده ها مشاجرات زمان خواب را تجربه کرده اند .

بچه ها برای فرار از خواب درخواست های متفاوتی از قبیل شنیدن داستان ، تماشای تلویزیون و بازی دارند .

برخی کودکان به هنگام خواب با برادران و خواهران خود نزاع می کنند ؛ گاهی اوقات در رختخواب آرام و قرار ندارند و برای فرار از افکار نگران کننده مرتب تکان می خورند.

اگر کودک شما به دلیل ترس و نگرانی برای خوابیدن با مشکل مواجه است ، در طول روز با او بیشتر صحبت کنید وبه او اطمینان بدهید که او را حمایت می کنید .

با این حال لزومی ندارد تغییرات اساسی در برنامه خواب به وجود آورید ؛ برای دقایقی او را ماساژ دهید و یا مدتی بیشتر از سایر اوقات پیش او بنشینید ، اما برنامه و روال روزمره او را تا جایی که امکان دارد ثابت نگه دارید .

کودک ، ترس از هیولا و تاریکی بچه ای که از هیولا می ترسد ممکن است کودکی به دلیل افکار و نگرانی هایی که از دید شما واقعی به نظر نمی رسند با مشکلات خواب مواجه باشد.

او ممکن است تصور کند که یک هیولا در زیر زمین و یا جن در رختخواب و یا در جایی بیرون از پنجره است .

اگر چه او این جور مواقع به شدت می ترسد اما معمولاً ترسش را بروز نمی دهد .

به او دلگرمی بدهید و بگویید که مراقبش هستید و او کاملاً در امان است .

برایش یک قصه بگویید و آهسته صحبت کنید .

اگر در دراز مدت ببیند که شما به هنگام این وحشت ها مراقبش هستید اطمینان خاطر بیشتری به دست می آورد .

بد نیست برایش توضیح دهید که این چیزهایی که باعث وحشت او شده اند سایه اشیاء هستد نه هیولا .

به کودکتان بگویید که هیولا وجود خارجی ندارد.

اما احساس نگرانی و ترس و اضطراب های او واقعیت دارند.

او نمی تواند درک کند که این احساسات خودش هستند که او را چنین مضطرب و پریشان می سازد.

او باید با استفاده از تخیلاتش بر این احساسات غلبه کند و باید به اطمینان خاطر برسد .

به این ترتیب دیگر نیاز به حمایت در مقابل ترس از هیولا نخواهد داشت .

او به یک درک بهتری از احساسات و تمایلات خود نیاز دارد .

همچنین باید دریابد که اگر شلوارش را خیس کند و یا اگر نسبت به خواهر یا برادرش بداخلاقی کند و یا عصبانی شود هیچ حادثه ناگواری رخ نخواهد داد و یا در این گونه مواقع او باید اطمینان داشته باشد که شما اوضاع را تحت کنترل دارید و مراقبش هستید .

کودکی که از تاریکی می ترسد اکثر کودکان دوست ندارند در تاریکی کامل و یا در اتاقی که درش بسته است بخوابند .

هیچ فایده ای هم ندارد که ما به کودکمان بیاموزیم که در تاریکی کامل بخوابد .

بهتر است که به هنگام خواب ، اتاق خواب او را با چراغ کم نور روشن نگه داریم ؛ بدین ترتیب هرگاه کودک بعد از خوابی که می بیند بیدار شود می تواند موقعیت خود را در اتاق بیابد و رویا و واقعیت را از هم تشخیص دهد .

همچنین اگر در ، باز باشد او کمتر احساس جدایی و تنهایی می کند .

خواب بد همه ی بچه ها گاهی دچار کابوس می شوند اما این کابوسها نمی تواند موجب بروز اختلالات دائمی خواب شود.

آنچه را که بیشتر خانواده ها به عنوان کابوس های مکرر تلقی می کنند به معنای واقعی ، خواب ترسی و نیمه بیداری های مقطعی مشابه است .

وقتی کودک از خوابی وحشتناک سراسیمه بیدار می شود نباید او را مجبور کرد که به تنهایی بخوابد و بحث در مورد خواب ترسناک کودک چه همان موقع و چه صبح برای اصلاح وضع مفید خواهد بود.

این کار به کودک کمک می کند تا موقعیت خود را بازیابد و بفهمد که هیچ خطری او را تهدید نمی کند .

اگر کودک دچار کابوس های مکرر می شود باید به شیوه های مختلف با او صحبت کنید .

وقتی کودک از ترس شکایت دارد سعی کنید تا ماهیت آنچه که سبب ترس او می شود برایش شرح دهید.

اکثر بچه ها اظهار می کنند که خیلی ترسیده اند در حالی که اصلا هم نترسیده اند ، اما چنین می گویند تا شما را به نزد خود بکشانند .

اگر کودک اظهار می کند که ترسیده اما علائم ترس و وحشت در او مشاهده نمی شود ( بیشتر والدین قدرت تشخیص چنین امری را دارند ) باید در تصمیم خود با ثبات باشید وهمچنان برنامه و عادت خواب را رعایت نمایید و او را به جایش برگردانید .

البته مواردی نیز وجود دارد که کودک واقعاً به هنگام شب به طور نامعقول وحشتزده و مضطرب می شود ؛ در چنین موقعی تأکید شما بر برنامه تعیین شده نه تنها کاری از پیش نمی برد بلکه وضع را بدتر می کند .

اگر او را در اتاقش تنها رها کنید و در را به روی او ببندید آرام و قرار نخواهد گرفت بلکه ممکن است دچار حمله ی هیستریک ( هیجان و تشنج ) شود .

او نیاز به توجه و همدردی دارد .

در چنین موقعیتی ترس شبانه تنها مشکل نیست بلکه خود نشانه خود آشفتگی احساسی است که باید درمان شود.

در هفته های اول درمان ، در اغلب موارد بدون مراجعه به روان پزشک این مشکلات برطرف می شوند .

اگر ترس در کودک به تازگی عارض شده حتی اگر این ترس واقعی هم باشد ، ظرف چند هفته از بین می رود .

البته باید علت ترس و اضطراب او را در طول روز ریشه یابی کنید .

به او کمک کنید تا به این ترس غلبه کند .

او می ترسد که به هنگام شب در اتاقش تنها بماند .

بهتر است در طول روز ساعاتی را در اتاق به مطالعه و بازی و یا صحبت کردن با او سپری کنید .

به مرور می توانید او را تشویق کنید تا ساعات بیشتری را ابتدا در روز و سپس عصر، بدون شما و در اتاق خودش بگذراند .

هنگامی که ترس او کاهش یافت باید برای برقراری مجدد برنامه روزمره ی خواب او و جلوگیری از جایگزینی برنامه موقت به جای برنامه دائمی از خود ثبات نشان بدهید .

با این حال اگر کودک همچنان با مشکل ترس مواجه است و طی ماه هیچ گونه علامتی از بهبود در وی مشاهده نشد و همچنین اگر ترس های شبانه او با وحشت واقعی همراه بود و متوجه شدید که نمی توانید برنامه خواب او را از سر بگیرید می بایست با یک روان پزشک مشورت کنید .

بچه ها از چه چیزهایی می ترسند؟!

فرض کنید بچه یک ساله ی شما دور زمین بازی با خوشحالی می چرخد که ناگهان با چشمی اشکبار رو به سوی شما می آورد.

گویا سگی به او نزدیک شده و وی را ترسانده است.

دوره رفتار ترسناک در میان کودکان این روزگار عمومیت دارد.

دلیلش چیست؟

با وجودی که کودکان نوپا خود راه رفتن، حرف زدن و رسیدن به خواسته ها را فرا می گیرند، ولی پیوسته به آنان گوشزد می شود که چقدر کوچک و آسیب پذیرند.

یک دکتر روان شناس کودک می گوید: " شاخص های فراوان دومین سال، حس شور و شوق و قدرت را به کودکان می بخشد، اما رها ساختن کودک یا تنها ماندن او هشدار واقعی است.

کودک با خود می گوید: اگر بیفتم، دردم می گیرد یا چنانچه مامان ترکم کند، شاید در امان نمانم." وی می افزاید:" اما تمامی این اخبار ناخوشایند نیستند.

مثلاً ترس از غریبه ها ، جانوران، صداهای بلند یا محیط های جدید، جنبه پیشگیرانه دارد.

نگرانی کودک، او را از خطر کردن غیر ضروری باز می دارد." باید به خاطر داشت که این دلهره های معمولی، نشانه ی آنند که وی از لحاظ رشد شناختی، گامی به جلو نهاده و تفاوت بین موارد مشخص و جدید را تشخیص می دهد.

شناخت من و شما در چنین سنی است که " حس خود بودن" یا درک این مورد که او آدمی متمایز و بی نیاز از دیگران است در وی هویدا می گردد.

اگر فرزند یک ساله شما با دیدن چهره ای ناشناس می گرید و زمانی که از اتاق بیرون می آیید، اشک در چشمانش حلقه می زند، نشانه دلبستگی بیش از حدش به شماست.

به گفته روان پزشکان کودک:" دلهره جدایی" بزرگترین ترس نوپایان است که بیشتر اوقات، شالوده سایر نگرانی های مربوط به افراد و جاهای جدید را تشکیل می دهد.

این گونه دل نگرانی در دو سال اول زندگی کودک، گذراست و در مورد برخی کودکان حتی بیشترهم طول می کشد.

هرچند تا 18 ماهگی اکثر بچه های نوپا بر ترس های ناشی ازجدایی، بهتر چیره می گردند.

علاوه براین، ممکن است فرزندتان دریابد ولو این که گهگاه از او دور می شوید – مثلاً موقعی که به مهد کودک تحویلش می دهید – بی شک برای بردنش برمی گردید.

اگر مایلید به کودکتان یاری کنید که از این وضع رهایی یابد، دلسوزی نشان دهید.

با این که برای کودک، جدایی از شما دردآور است، ولی امیدواری و خوش بینی دراین حالت اهمیت دارد.

بهتر است به او بگویید: می دانم که با همبازی ات به تو خوش می گذرد و مجدداً به او قوت قلب بدهید که به زودی برمی گردید.

هراس های شبانگاهی بیم از جدایی نیز خواب کودک را برهم می زند.

بیشتر بچه ها، شب ها وحشت می کنند.

امکان دارد کودکتان از خوابیدن به این خاطر سرباز زند که نخواهد از بیداری و تمام چیزهایی که به وی اطمینان خاطر می بخشد، همچون اسباب بازی ها، حیوانات دست آموز و یا بابا و مامانش دست بکشد.

برخی اعمال آرامش بخش مانند شستشو با آب گرم و یا مهربانانه روی پا نشاندن و قصه گفتن باعث می شود که کودک پیش از رفتن به بستر، اطمینان خاطر ( دوباره) زیادی بیابد.

در واقع آگاهی از رخداد بعدی، برای او تسکین دهنده است.

چنانچه کودک یک ساله شما نیمه شب بیدار شود و به دنبالتان بگردد، بهتر آن است که خود را به اتاقش برسانید و به او قوت قلب بدهید.

دقایقی چند آرامش کنید، لیکن او را از بستر خارج نکنید.

بااین که تخیل کودکتان، احتمالاً سبب می شود که اتاق تاریک، ترسناک جلوه نماید، لازم است او این اعتماد به نفس را پیدا کند که به کمک پشتیبانی اندکتان می تواند یک تنه بربیم و هراسش فایق آید.

چنانچه شبانگاه صدایش را می شنوید که با خودش حرف می زند، شاید خویشتن را آرام می کند تا بخوابد.

مبادا با نگاه زیر چشمی و دزدانه به سراغش بروید.

با ترس مقابله کنید خلق و خوی کودک، نشانگر انواع بیم و هراس هایی است که به آنها مبتلا می شود.

ممکن است پیوسته به سر و صدا حساسیت داشته باشد، مثلاً رعد و برق او را بترساند.

گاهی تجربه ای ناخوشایند، آغازگر هراسی ناگهانی است.

مادری می گفت : " دخترم از حمام می ترسید .

نمی دانستم چرا.

" شبی او را در وان گذاشتیم، جیغ می کشید و در این حال خودش را به من و پدرش چسبانده بود و سعی می کرد بدنش با آب تماس نداشته باشد.

چند شب قبل از آن، شیر آبِ وان را تصادفاً باز کردم، صدای بلندی برخاست که بچه زَهره ترک شد.

تا چند ماه تنها راه شستشوی وی بردنش زیر دوش آب بود." کودکان خاطرات خوشی دارند که احتمالاً بیانگر علت رویارویی آنان با انبوهی از هراس های این سن و سال است.

کودکی که در عین معاینه به وی آمپول تزریق می شود، امکان دارد بعدها از مطب پزشک بترسد." شما می توانید از همین توانایی استفاده کنید تا کودکتان بر هراس هایش چیره گردد.

پاره ای از تداعی های مثبت را جایگزین ادراکات منفی کنید.

به طور مثال، بعد از تزریق آمپول، عکس برگردانی به او بدهید یا او را به پارک ببرید.

هرچند وقتی که کودکتان ترسان است، باید پشتیبانی اش کنید، ولی هدف نهایی تان باید این باشد که یاریش کنید تا در موقعیت های جدید تواناتر شود.

شیوه های آرامش جویی - اعتدال را رعایت کنید.

همچنان که کودکتان را در آغوش گرفته اید، دوستان و بستگان ناآشنا را وادارید که با او "بگو و بخند" کنند.

- بنگرید و بیاموزید.

مثلاً ترس بچه از اصلاح سر، با دیدن بچه های بزرگتر که آرام در صندلی آرایشگر می نشینند و دست آخر جایزه ای هم می گیرند، از بین می رود.

- راستگو باشید.

نگویید که آمپول درد نمی آورد، چرا که درست نیست.

درعوض به وی اطمینان بدهید که این درد، موقتی است و به زودی حالش بهتر می شود.

به این ترتیب پیام می دهید که او می تواند با عوامل نگرانی زا به مقابله برخیزد.

- دست به آزمایشی بزنید.

شیئی آرام بخش همچون عروسک یا پتوی دلخواه، می تواند در لحظات تنش زا، خاطر کودک را جمع کند.

- بگذارید بچه خوش باشد.

منظور کودکان از بازی این است که براوضاع ترسناک غلبه کنند.

وسایل پزشکی به فرزندتان کمک می کند تا بداند موقع معاینه، چه چیزهایی را خواهد دید.

- آخرین نکته این که ، اسباب بازی به شکل حیوان ( سگ ، گربه ، ...

) باعث می شود که کودک زیاد از این حیوانات نترسد.

احتیاط بیشتر، ترس کمتر آموزش قوانین احتیاطی به کودکان ضروری است ، اما وقتی ترس و اضطراب به حدی می رسد که روی خواب و فعالیت های کودک تاثیر می گذارد، باید روشی را به کار گیرید تا واقع گرایانه تر با خطرات و تهدیدها رودررو شوند.

به کارگیری پیشنهادهای زیر از خطرات و ترس کودک شما می کاهد.

کودکان امروزی، نه تنها از دزدانی که وارد خانه ها می شوند وحشت بسیاری دارند، بلکه از غریبه ها هم می ترسند و نگران قفل نبودن در خانه می شوند.

این ترس ها گاهی به قدری شدید هستند که جلوی فعالیت های روزمره کودک را نیز می گیرند.

بین «احتیاط» و «حمایت ِ بیش از حد» فاصله زیادی است و ممکن است شما از پیامی که با رفتارتان به کودک می دهید بخوبی آگاه نباشید.

برای مثال اگر فرزندتان را حتی در حیاط خانه هم تنها نمی گذارید، دو پیام برایش دارید؛ یکی این که دنیا به قدری خطرناک است که من باید همیشه مراقبت باشم و دیگر این که تو نمی توانی به تنهایی بازی کنی یا کار کوچکی برای خودت انجام دهی.

هیچ کدام از این پیام ها برای فرزندتان مفید نخواهد بود.

رویارویی کودک رابا اخبار جنایی محدود کنید برنامه های خبری تلویزیون حوادث جنایی روزمره را به تصویر می کشد.

بزرگسالان به بیشتر این گونه خبرها عادت کرده اند، اما کودکان خیر.

بکوشید هنگامی اخبار تلویزیون را تماشا کنید که کودک در اتاق نباشد و در حضور او درباره حوادث جنایی بحث نکنید.

توضیح در صورت لزوم حتی اگر شما مواجهه کودک را با اخبار جنایی کنترل کنید، او از برخی از آنها آگاه می شود.

مریم وقتی روزنامه را برای شما می آورد چشمش به عناوین درشت آن می افتد و سؤالات زیادی برایش مطرح می شود.

سوالات او را با حداقل جزییات پاسخ دهید، اما جز حقیقت نگویید.

توضیح دهید که گم شدن یک کودک همیشه دلیل بر دزدیده شدن او نیست و دزدیدن کودکان به ندرت اتفاق می افتد.

آموزش اقدامات احتیاطی چگونگی رفتار کودک را در رویارویی با موقعیت های خاص در نظر بگیرید و آن را اصلاح کنید.

کودک را نترسانید و به او بگویید که بیشتر مردم ، مهربان و دوست داشتنی هستند و فقط عده کمی از آنها ممکن است به کودکان آسیب برسانند.

از کودک بخواهید مشخصاتش را به خاطر بسپارد.

این مشخصات دربرگیرنده نام خانوادگی ، نشانی منزل و شماره تلفن است.

استفاده از تلفن را به کودک بیاموزید.

حفظ بودن تلفن یکی از همسایه ها، یکی از بستگان نزدیک مانند خاله ، عمه و حتی اداره پلیس به کودک اطمینان بیشتری می دهد اما زمان های استفاده از تلفن را محدود کنید.

طریقه پاسخگویی به تلفن را به کودک بیاموزید.

به او بگویید که هیچ گاه یک ناشناس را از تنها بودنش در خانه آگاه نکند.

بسیاری از والدین ترجیح می دهند کودک ، نام خود را به یک ناشناس نگوید.

بنابراین به فرزندتان بیاموزید که اگر کسی پشت تلفن از او پرسید شماره اونجا چنده ، او در پاسخ چنین بگوید شما چه شماره ای رو گرفته اید؟

وقتی فرد غریبه شماره را گفت کودک می تواند بگوید ببخشید شماره رو اشتباه گرفته اید و سپس گوشی را قطع کند.

به کودکتان بگویید که وقتی تنهاست هیچ گاه در خانه را به روی کسی باز نکند، او حداکثر می تواند پیغام آن شخص را به یاد بسپارد و به پدر و مادرش بگوید.

به کودکتان بیاموزید که اگر گم شد چه کار باید بکند.

توضیح دهید که چگونه در فروشگاه ها یا مکان های عمومی رفتار کند تا مشکلی برایش پیش نیاید و اگر گم شد چه کار کند.

اگر به یک مکان شلوغ می روید به او بگویید که در صورت جدا شدن از یکدیگر کجا منتظر هم بمانید.

راه دیگر این است که کودک از فروشندگان بخواهد تا اسم شما را پشت بلندگو بگویند.

به کودکتان یادآوری کنید که هیچ گاه با یک شخص غریبه آن محل را ترک نکند و اگر کسی به زور می خواهد او را ببرد، خود را روی زمین بیندازد و فریاد بزند «این مامان یا بابای من نیست».

به مدرسه کودک اطلاع دهید که چه کسی پس از تعطیل شدن مدرسه دنبال کودک می آید.

یک اسم رمز به کودک یاد دهید تا احیانا اگر روزی مجبور شدید از فرد دیگری (یک همسایه یا یک دوست) خواهش کنید دنبال کودک برود، آن شخص با گفتن اسم رمز اطمینان کودک را جلب کند.

به کودک بیاموزید چگونه به افراد غریبه «نه» بگوید.

اگر کسی انجام کاری را از او می خواهد که نباید انجام دهد، بهترین راه گفتن «نه» و ترک آن محل است.

این روش را با فرزندتان تمرین کنید.

مقابله با ترس های بی اساس شما نمی خواهید فرزندتان در تمام طول زندگی اش نگران وقایعی که ممکن است رخ دهد باشد.

وقتی کودک با اقدامات احتیاطی آشنا شد، به او بیاموزید چگونه مثبت نگر باشد و با اعتماد به نفس عمل کند.

این رفتار او را خوشحال تر می کند و احساس قربانی بودن را از او دور خواهد کرد.

برای نمونه کودک می تواند با خود بگوید اگر کسی بخواهد در را بشکند، مامان و بابام در خانه هستند و من آنها را صدا می زنم.

روش های امنیتی راه های زیر برای جلب اطمینان کودکی که در داخل خانه هم از دزدان و جنایتکاران می ترسد به کار می روند: از قفل های بزرگ برای در و سیستم دزدگیر و حفاظ های پنجره استفاده کنید.

گذاشتن کلیدی در اتاق کودک که بتواند شب هنگام پدر و مادرش را با صدای زنگ از خواب بیدار کند بسیار مفید است.

در صورت امکان از دستگاه آیفون استفاده کنید تا بتواند از داخل هم با شما صحبت کند.

روش های کسب آرامش بیشتر اوقات ترس کودک از دزدها غیرمنطقی است ، اما نگرانی او کاملا واقعی است.

به او یادآوری کنید تا هنگام بروز ترس ، آرام نفس بکشد و کلمه «آرام» را زمزمه کند.

منبع: WWW.KEEPKIDSHEALTHY.COM هرگز احساسات و ترس در کودک را بی ارزش نشمارید و هیچ موقع به خاطر ترسیدنش او را تحقیر نکنید و بدانید که بی توجهی به چیزهایی که او را می ترساند کمکی به حل مشکل نمی کند.