دانلود تحقیق سفالگری

هنر:

حکایت هنر حکایت انسانها است. انسانهای در بند کشیده که تازیانه های بیداد قامتشان را استوارتر و محکم تر کرده است و در تمامی سالهای سراسر ظلم و بیداد و اسارت هنر تنها دریچه برای رساندن پیامهای مظلومانه و مقاومت های سر سختانه آنها بوده است.

هنر نه تجملی و نه اضافی است. بلکه هنر تبلوری از حس زیباشناسی و خلاقیت های انسانی است و در خدمت زندگی قرار گرفته است.

هنر یعنی زیبا شناسی، خداوند عالم را به بهترین وجه و انسان را به زیباترین صورت آفریده است. انسان نیز به دنبال زیبایی است . او زیبایی های محسوس را با حواس خود و زیبایی های معنوی را با ذهن خود درک می کند . تربیت هنری شرایط گرایش کودکان به زیبایی ها و دوری از زشتی ها را فراهم می آورد.

هنر ارتباط با طبیعت است: انسان  جزئی از نظام یکپارچه طبیعت  است و در طبیعت زندگی می کند. او با استفاده از تمام حواس خود جهان رامشاهده می کند و رنگ و شکل و اندازه و جنس عناصر آن را می شناسد و از زیبایی های ان لذت می برد. و طبیعت را منبع الهام آفرینش های هنری می شناسد.

هنرمندان سرزمین ما از گل خام زیباترین ظروف را می ساختند و با نقوش بسیار ساده نگرانیها و رنجهای زمان خود را به نگرش مردمان امروز می رساندند. آنان با بهره گیری از عناصر خدادادی و نهفته دردل خاک آثاری گرانبها و با ارزش و دقیق بوجود آورده اند و ابداعات آنان در قرن های بعد مورد استفاده اقوام و ملل دیگر قرار گرفت.

سفال- سفالگری

تعریف سفال با پوشش گلی:

یکی از شیوه های تزئین ظروف سفالین در آغاز دوره اسلامی و خصوصاً در سده هاس سوم و چهارم هجری در این شیوه از پوشش گلی یا اسلیپ که معمولاً به رنگ های سفید یا شیری است استفاده می شد.

انواع سفال:

سفال بی لعاب:

به سفالی گفته می شود که فاقد پوشش لعاب باشد. ساخت سفالینه های بی لعاب مقدم بر سفالینه های لعاب دار می باشد و قور سفالینه بی لعاب در کنار سفالینه های لعاب دار در طول تاریخ بعلت کاربرد آن در زندگی روزمره مردم بوده است. سفالینه های بی لعاب معمولاً با گل خمیری به رنگ های نخودی- قرمز- خاکستری- و بیشتر در اشکال کوزه- خمره- آبخوری- کاسه و پیاله- بشقاب و قمقمه ساخته می شوند.

سفال خاکستری یا سفال خاکستری سیاه:

نوعی سفال به رنگ سیاه- خاکستری و بندرت متمایل به زرد یا قرمز براق و درخشان و فلز گونه بسیار محکم و چرخ ساز و در اشکالی بدیع و نو ظهور که همزمان با آغاز عصر آهن و مصادف با ورود اسقرار جوامع آریایی به خلاف ایران در لایه های باستانی نیمه دوم هزاره دوم تا اوایل هزاره اول محوطه های سیلک کاشان- خوروین- قیطریه- حوزه گیلان- حوزه مازندران و خراسان و ... ظاهر می گردد و پس از رواجی گسترده در پهنه فلات ایران در حدود سده سوم قبل از میلاد و مقارن تشکیل دولت پارت از رونق می افتد. این سفالینه بیشتر شامل سفالینه های لوله درازی است که از منقار پرندگان نظیر حواصیل و غیره اقتباس شده است. هنرمند سفالگر با ترسیم حرکت منقار بدون اینکه وارد جزئیات شود بیننده را مسحور ناتورالیسم خود می کند.

برخی از اآن ها به رنگ خاکستری و سیاه یک دست هستند. بعضی با خطوط داغداری و زیگزاک و زمانی با خطوط کنده به شکل برگ های زیتون تزئین شده اند.

این تزئینات در بدنه زیر گردن و دسته سفالینه انجام شده است. در پاره ای موارد نقش خورشید و ماه بصورت نیمه برجسته در محل اتصال لوله ها به بدنه یا محل چرخش آنها نقش شده است.. بعضی از باستان شناسان ظهورو تولید سفال خاکستری-سیاه را به اقوام مهاجر جنگجو و اسب سوارآریایی نسبت می دهند و از آن به عنوان یک پدیده فرهنگی در آغاز عصر آهن در آسیای جنوبی نام می برند.

سفال داغ دار:

سفال داغ دار به سفال هایی گفته می شود که سفال گر قبل از آنکه سفال را به کوره ببرد نقوش را با استفاده از مهره های سنگی یا استخوانی و حتی با ناخن بر روی سفال می کشد و پس از پخته شدن سفال اثر این عمل تزئینی که اصطلاحاً داغ نامیده می شود بر روی صفال باقی می ماند. شیوه های داغ کردن کوره از ادوار پیش ازتاریخ تا کنون درمیان سفالگران معمول است.

سفال قرمز:

نوعی سفال قرمز رنگ چرخ ساز گاه منقوش و گاه با نقش کنده که نمونه هایی مشخص آن با شوش دوم از هزاره سوم پیش از میلاد آغاز می شود.

سفال قرمز رنگ منقوش:

نوعی سفال قرمز رنگ آجری و شتری رنگ و دست ساز و کم مقاومت که غالباً به شکل کاسه و بشقاب در اولین لایه های باستانی محوطه های تپه چشمه علی ری- سیلک تپه شهریار و... و نقاط دیگر متعلق به حدود هزاره پنجم قبل از میلاد دیده می شوند. در این گونه سفال سطح داخلی و بیرونی با طرح های هندسی که در فواصل انها حیواناتی در حال جست وخیز و جنبش می باشند نقاشی شده  وهنرمندان این نقوش را با خطوط ساده و بصورت استایلیزه نشان داده اند.

بعضی از باستان شناسان سفال قرمز رنگ منقوش را یک پدیده فرهنگی می دانند و از آن به عنوان تمدن سفال قرمز رنگ منقوش نام می برند. عده ای این گونه سفال را پدیده فنی می دانند که ناشی از جنس خمیر  سفال و میزان درجه حرارت کوره است. نظر دوم منطقی تر به نظر می رسد به طور مثال اگر درجه حرارت بالا باشد و در خمیر سفال اکسید آهن وجود داشته باشد و هنگام پختن میزان اکسیژن زیاد باشد سفال به رنگ قرمز در می آید و با کاهش اکسیژن به رنگ تیره و کم شدن حرارت باعث رنگ صورتی می شود.

سفالگری:

هنر یا صنعت ساختن ظروف و اشیاء کلی پخته  معمولاً این ظروف و اشیاء اگر بی لعاب باشند سفال ، و اگر با لعاب باشند بر حسب گل و لعابی که در انها به کار رفته بدل چینی  می نامند. سفال را از گل نخر یا گل رس می سازند. بدل چینی را از خاک رس معمولی می سازند و روی آن لعاب می دهند. چینی را از خاک چینی می سازند و لعاب می دهند.

به بعضی ظروف سفالی لعاب دار لفظکاشی اطلاق می شود ولی این اصطلاح اساساً متعلق به خشت های لعابدار است.

سفالینه سازی:

طرز ساختن سفالینه ها در همه جا کما بیش یکسان بوده است. نخست گل را ورز می دهند. سپس با دست یا به کمک چرخ سفالگری آنرا به شکل دلخواه در می آرند و بعد از آنکه گل روی چرخ به اصطلاح به شکل آمده با دست خیس آنرا پرداخت می کنند. گاهی نیز با ایجاد طرح های برجسته و خط انداختن آنرا زینت می دهند برای تزئین یا خط انداختن سفالینه  ابتدا آنرا نیمه خشک می کنند و سپس با قلم های مخصوص روی آن کار می کنند و اگر بخواهند گرداگرد ظرف را با خطوط منظم هندسی گود بیندازند آنرا با چرخ به گردش در می اورند و به شیوه خراطان قلم را روی آن به کار می برند.

سفالینه را بعد از خشک شدن به دست نقاش می دهند. نقاش یا آنرا رنگ می کند یا نقشه های ساده یا رنگارنگ بر روی آن می اندازد بعد ان را در کوره می گذارند. پس از پخته شدن سفالینه را با بلور مایع یا شیشه مایع با برخی ترکیبات فلزی لعاب می دهند و دوباره به کوره می برند. البته ساده ترین نوع سفال آنست که پس از شکل گرفتن بدون هیچگونه تزئین یا لعابی در کوره پخته شود.

تاریخچه سفالگری:

در همه جا انسان در اوایل عصر نوسنگی ظروف سفالین خود را با الهام از سنگی که مقدم بر ساخت ظروف سفالین است از گل می ساخته است. در بیشتر جاها بعد از هنر بافندگی از کهن ترین و رایج ترین هنرها بوده است.. ساخت اولین اشیای سفالی و ظروف سفالین به حدود 8000 سال قبل از میلاد می رسد. قدیمیترین نمونه های اشیای سفالی در جهان از محوطه های باستانی گنج دره در جنوب هرسین و تپه سراب کرمانشاه و جرمو در کردستان عراق بدست آمده اند.

سفالینه های پیش از تاریخ که در آسیا- اروپا و آمریکا بدست آمده اند از لحاظ باستانشناسی  و گاهنگاریاز اهمیت اساسی برخوردار است. در ایران در بین النهرین و آسیای جنوب غربی و دیگر نقاط جهان سفالینه ها یکی از موارد گاهنگاری برای بررسی مسیر تاریخی فرهنگ های پیش از تاریخ به شمار می آید و گاهنگاری ها بر اساس سیر تحول فنی شکل و نقش سفالینه ها که از لایه های باستانی به دست می آیند صورت می گیرد. تا پیش از اختراع چرخ سفالگری در آغاز هزاره چهارم قبل از میلاد تمامی سفالینه های مکشوفه از مناطق باستانی بدون استثناء دست ساز هستند و با حرارت کم(400تا700 درجه) پخته شده و سبک و پوک هستند و ماده چسباننده ( شامپوت) اغلب آنها کاه و سبزی خرد شده است و معمولاً به دو شکل ساده و منقوش ارائه می شده اند.

سفالینه های شوش و سیلک کاشان در آغاز هزاره چهارم قبل از میلاد با چرخ سفالگری ساخته شده اند. در مصر سفالهای چرخ سازی که حدود 4000 سال قبل از میلاد قدمت دارند بدست آمده اند.

در میان سفالینه های باستانی ظروف فثیقی و رودسی و اتروسک را نیز نام باید برد. گلدان ها و ظروف سفالی که بین قرون 3و8 ق م به رنگ های گوناگون بخصوص سرخ و سیاه در یونان ساخته شده سبب تقارن خطوط و اشکال- زیبایی- طرح و شهرت بسیار دارند.