دانلود تحقیق وب را بشناسیم

اگر حتی به کامپیوتر دست نزده باشید احتمالا بعضی از امکانات «وب جهان پهنا» (www) را تجربه کرده اید.

وب یک رابط دوست داشتنی برای پیدا کردن انواع مختلفی از اطلاعات در اختیار شما می‌گذارد، از تحقیق پیرامون یک مسئله علمی گرفته تا اطلاعاتی درباره سفر به یکی از شهرهای دنیا.

برخلاف پیچیدگی اینترنت، ماهیت خود وب نسبتاً ساده است.

وب، که با یک اتصال اینترنت برای هر کاربری قابل دسترسی است، حاوی مقادیر تقریباً نامحدودی از متن، صدا، ویدئو و داده های دیگری است که در میلیونها کامپیوتر (یا خدمات دهنده) در کل دنیا قرار دارد.

فراپیوندها (hyperlink) که در صفحات وب به صورت خطدار یا تصویر دیده می‌شود مثل یک چسب صفحات وب را برهم می چسبانند.

این فراپیوندها به ما امکان می دهند که به یک سند، موضوع وب مرتبط دسترسی پیدا کنید، این سند در پنجره ای از برنامه مرورگر (خدمات گیرنده یا Cilent) ما ظاهر می‌شود.

پیش از اختراع وب، کاربران کامپیوتر مجبور بودند که نشانی یک فایل واقع در یک خدمات دهنده مشخص را تایپ کنند یا از فهرستهای طولانی منوها برای یافتن اطلاعات بهره بگیرند.

وب در مارس 1989 به دنیا آمد.

“Tim Berners-Lee” در این زمان روشی را برای اعضای «آزمایشگاه اروپایی فیزیکی ذرات» (CERN) پیشنهاد کرد که در سال 1990 به «وب جهان پهنا» مشهور شد.

CERN در سال 1993 وب را برای استفاده به طور رایگان آزاد اعلام کرد.

در ماههای اولیه آن سال ، «مارک آندرسن» برنامه «موزائیک» را معرفی کرد.

این برنامه اولین برنامه مرورگر وب گرافیکی بود.

وب، نه اینترنت امروزه، کاربران کامپیوتر سراسر جهان بر استفاده از وب و اطلاعات گرافیکی آن گرایش دارند.

از این روی، اکثر رسانه ها، اکثر کاربران، و حتی بسیاری از مشاغل «روی خطی»(online) از اصطلاح، «وب جهان پهنا» و «اینترنت» به یک معنا استفاده می‌کنند.

اما وی فقط بخشی از اینترنت بزرگ است، چون اینترنت شامل Telnet، FTP و حوزه‌های دیگر، و همچنین کابل ها، کامپویترها و سیم های خود شبکه نیز می‌شود.

وب در بالای اینترنت قرار دارد.

در واقع رابط اینترنت است.

یک قرار داد مخصوص اینترنت قرارداد یا پروتکل (HTTP) است و این پروتکل است که استفاده از وب را در اینترنت ممکن می‌کند.

مهمترین هدف اینترنت آن است که کاربران بتوانند از اطلاعات ذخیره شده در کامپیوتر یک کاربر دیگر بهره بگیرند.

وب یک روش دوست داشتنی برای بهره گیری از اطلاعات ذخیره شده در «کامپیوترهای خدمات دهنده» (Server) پراکنده شده در اینترنت است.

خدمات دهنده های وب از لحاظ فیزیکی شبیه به خدمات دهنده های Telnet, FTP و سایر خدمات دهنده ها هستند.

در واقع، بعضی از شرکت ها از یک کامپیوتر برای چند پروتکل مبادله داده های مختلف بهره می گیرند.

تنها اختلاف بین یک خدمات دهنده وب در نرم افزار سازگار با HTTP است که می تواند اطلاعات را با یک برناه مرورگر مبادله کند.

خدمات دهنده های وب و مرورگرهای وب با استفاده از HTTP با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کند تا بتوانند داده های وب را که خود به زبان HTML نوشته شده اند، مبادله کنند.

این زبان اکثر اطلاعاتی را که برای آرایش صفحه، فراپیوندها و متن در یک صفحه وب لازم است فراهم می سازد.

رمز وب، در فراپیوندهای موجود در دل کدهای HTML است.

بنیان وب بر فلسفه فراپیوندها استوار شده است.

هر کلمه یا تصویری در هر صفحه وب می تواند یک رابطه به یک سند دیگر باشد.

دسترسی به اطلاعات در FTP یا Telnet یا هر پروتکل مبادله اطلاعات دیگر اینترنت به این سادگی نیست.

در داخل یک اسم برنامه های مرورگر با استفاده از «اسم قلمرو» (domain name) صفحه وب یا URL، یک سند روی یک خدمات دهنده را ردیابی و دستیابی می‌کند.

گاهی در یک نشانی وب بخش WWW حذف می‌شود.

هیچ قاعده ای وجود ندارد که بگوید یک اسم قلمرو وب باید یک پیشوند WWW داشته باشد.

صرفا نوعی قرارداد است.

می توانید به خدمات دهنده خود هر اسمی بدهید.

اما اگر بخواهید مردم به راحتی نشانی وب شما را حدس بزنند بهتر است از پیشوند WWW بهره بگیرید.

بخش بعدی مقصد خدمات دهنده “microsoft” معرف اسم قلمرو خدمات‌دهنده است، در حالیکمه com اسم قلمرو خدمات دهنده است، در حالیکه com اسم قلمرو سطح بالا را برای پایگاه وب نمایش می‌دهد.

همه خدمات دهنده ها پسوند com.

ندارند، بعضی از آنها پسوند edu (آموزشی)، org (سازمان)، gov (دولتی)، یا پسوندهایی برای کشورهای خاص دارند.

ردیابی منبع وقتی برنامه مرورگر ما URL یک خدمات دهنده را پردازش می کند، داده ها را به ISP (فراهم کننده خدمات اینترنت) ما می‌فرستد یا اگر از یک کامپیوتر یک شبکه استفاده می کنیم به یک (Domain Name Server) DNS می فرستد.

اگر DNS نشانی (International Protocol) IP آن خدمات دهنده را بشناسد، به عنوان مثال، شماره IP خدمات دهنده وب میکروسافت شماره 63.70.164.22 است، اطلاعات را به مرورگر باز می گرداند.

برنامه مرورگر که یک نشانی درست IP دارد یک فرمان GET به خدمات دهنده مرتبط می فرستد و صفحه وب موردنظر را درخواست می‌کند.

خدمات دهنده وب در دیرکتوریهای خود جستجو می‌کند و سند درخواستی را می یابد و آن را به برنامه مرورگر می فرستد.

اما گاهی DNS نشانی IP یک خدمات دهنده وب را ندارد و نمی تواند شماره درست IP را به مرورگر بدهد.

در این حالت، برنامه مرورگر ما درخواستهای برای نشانی IP خدمات دهنده را به هر یک از 13 خدمات دهنده ریشه (root) که در مجموع به “The Dot" مشهورند و در سراسر جهان پراکنده اند، می فرستد به محض آن که یکی از خدمات دهنده های ریشه به نشانی IP پاسخ بدهد، برنامه مرورگر می تواند آن خدمات‌دهنده خاص را پیدا کند.

اگر یک نشانی IP حاوی بیش از یک نوع خدمات‌دهنده اصلی اینترنت یا شبکه آن شرکت رهنمودهایی برای کامپیوتر میزبان وب می پرسد، که معمولاً کامپیوتری است که نرم افزار خدما دهنده وب را اجرا می‌کند.

مسیر خدمات وب با آن که بسیاری از پایگاههای وب برای ما امکان دسترسی به یک خدمات‌دهنده وب را فراهم می سازند، ترافیک شدید روی وب می تواند در مواردی جلوی این امکان را بگیرد.

به عنوان مثال، خدمات‌دهنده وبی که یک پایگاه بزرگ و پرطرفدار را پشتیبانی می‌کند تحت صدها یا حتی هزاران درخواستی که به یکباره می رسند به سادگی می تواند ضربه بخورد.

بعضی از مدیران پایگاه برای کاستن از بار اضافی بر روی خدمات‌دهنده و کنترل جریان ترافیک وب از «پراکسیهای» (Proxy) وب و «پایگاههای آینه ای» (microsoft) بهره می گیرند.

پراکسی وب پراکسی را «دروازه» یا «gateway» نیز می نامند.

پراکسی ها «پلیس های راهنمایی» وب هستند و می توانند کمی از بار یک خدمات‌دهنده پر کار را بردارند.

خدمات‌دهنده وب اصلی یک شرکت مسیر درخواست ها را به یک خدمات‌دهنده پراکسی وب HTTP سوق می دهد، که از آنجا درخواستها به خدمات‌دهنده وب واقعی ارسال می‌شود.

پایگاه های آینه‌ ای این روش نیز می‌تواند از ترافیک وب بروی یک خدمات‌دهنده بکاهد.

این نسخه های دقیق پایگاه وب اصلی بروی خدمات‌دهنده های وب دیگر در مکانهای مختلف قرار دارد.

کاربران فقط روی یک فراپیوند بروی یک صفحه وب تقه می زنند تا به یک پایگاه آینه دسترسی پیدا کنند.

با این حال، هدایت به یک پایگاه آینه مؤثرترین روش برای کاستن از ترافیک سنگین وب نیست.

در مقابل، بسیاری از پایگاههای بزرگ مانند: یاهو،‌Excite و میکروسافت از «سیستمهای تحویل ظرفیت» (Content delivery) بهره می گیرند که وقتی کاربران را به پایگاه آینه هدایت می‌کنند که پایگاه وب اصلی بسیار مشغول باشد.

علت این که گاهی می بینیم که نشانی وبی که در میدان نشانی برنامه مرورگر تایپ کرده ایم فرق کرده است همین است.

این تغییر نشانی دلالت بر این دارد که شبکه مسیر را به یک پایگاه دیگر هدایت کرده است.

این روش را «متعادل سازی بار» (load balancing) می نامند.

به عنوان مثال، مدیران پایگاه وب ممکن است کاربران را به طرف چندین خدمات‌دهنده وب که در نقاط مختلف جهان پراکنده اند هدایت کنند تا از بار ترافیکی روی کل شبکه بکاهند.

پروتکل‌های اصلی چه یک پایگاه از پراکسی بهره بگیرد و چه از پایگاه آینه ای، HTTP که بالای IP به اجرا در می آید، ترافیک ورودی و خروجی خدمات‌دهنده های وب هدایت می‌کند.

با این حال پروتکلهای دیگری نیز بروی وب کار می‌کنند تا به کاربران امکان بدهند که از «ویدئوی جریانی» (Streaming) صدا و سایر فایل های غیرHTTP بروی وب استفاده کنند.

چه یک پایگاه از پراکسی بهره بگیرد و چه از پایگاه آینه ای، HTTP که بالای IP به اجرا در می آید، ترافیک ورودی و خروجی خدمات‌دهنده های وب هدایت می‌کند.

صدا، ویدئو و سایر داده های غیر HTTP معمولاً روی خدمات‌دهنده ای قرار می‌گیرند که از فایل صفحه وب جداست، هرچند لازم نیست که حتما خدمات‌دهنده وب باشند.

برای رسیدن به این فایل های چند رسانه ای در شبکه، خدمات‌دهنده حاوی این داده ها باید بتواند با یک خدمات‌دهنده وب صحبت کند.

بسیاری از پروتکلهای غیر HTTP برای استفاده بروی وب طراحی شده اند.

از همین روی آنها را پروتکلهای وب می نامند، اما آنها در واقع ربطی به HTTP ندارند، آنها از پروتکلهای مستقل تکامل یافته اند تا چند رسانه ای را برای صفحات وب فراهم کنند.

در فروشگاهها چه خبر است تا چند سال پیش، کمتر استفاده کننده کامپیوتری اسم وب را شنیده بود.

حتی طراحان اولیه وب فکر نمی‌کردند که در مدتی کوتاه میلیونها نفر از مردم جهان از وب بهره بگیرند.

امروزه، ماهیت سیال وب به بازار و کاربران کامپیوتر امکان می‌دهد که به نیازهای بازار توجه کنند.

دگرگونیهای سریع در چند سال آینده چه تاثیری بروی شکل وب خواهد گذاشت؟

احتمالا وب نیز عمری کوتاه خواهد داشت و چیزهای دیگری بر آن اضافه خواهد شد.

به عنوان مثال، وسایل اینترنتی با صفحات نمایش کوچک و پروتکل های جدیدی چون (Wireless Application Protocol) “WAP” و (Blue Tooth) شروع به ایجاد تحولی جدید در چهره وب کرده‌اند.

پنج سال دیگر مطمئناً چهره وب نسبت به چهره امروزی آن کاملاً تغیرخواهد کرد.

اینترنت را بشناسیم نگاهی به یک انقلاب در ارتباطات نسل آینده اگر درباره سالهای بین 1375 تا 1380 فکر کنند، بدون تردید به رویدادی فکر می‌کنند که در حال تغییر دادن چهره جهان است: اینترنت.

بله ، اینترنت همه چیز را تغییر داده است: روش ارتباطات، تجارت، کسب خبر، خرید و حتی زندگی.

از این روی، باید بدانیم که اینترنت چیست؟

از کجا آمده، و چگونه کار می‌کند.

اینترنت چیست؟

اینترنت تعداد انبوهی کامپیوتر به هم متصل است، یک شبکه از شبکه ها، از برلین تا واشنگتن، تا تایپه ، تا تهران و هر جایی بین آنها ، با انبوهی از کانالهای ارتباطی و مکانیسمهای کنترل کننده ، شامل کامپیوترها، وسایل جانبی،‌خطوط تلفن ، ماهواره ها و تعداد زیاد دیگری از وسایل زیربنایی.

این اینترنت است و دقیقاً همان چیزی است که چهل سال پیش در ذهن سازندگان آن آمده بود.

در آن هنگام، چند دانشمند در «اداره پروژه های تحقیقاتی پیشرفته» (ARPA) تصمیم گرفتند راهی بیابند که بهتر بتوانند از تحقیقات همدیگر بهره بگیرند.

سیستم ارتباطی جدید نه تنها می بایست همکاری از راه دور را پشتیبانی می کرد، بلکه می‌بایست در همه شرایط کار می کرد، یعنی اگر بعضی از کامپیوترها از کار می افتادند مسیر ارتباطی همچنان حفظ می شد.

بخش IPTO (دفتر روشهای پردازش اطلاعات) در ARPA مسئول ساختن چنین سیستمی شد.

IPTO بهترین مهندسان شبکه در آمریکا را گرد هم آورد.

این متخصصان از تخصص خود در شبکه های راه دور بهره گرفتند تا شبکه ARPA را بسازند (که بعداً به ARPANet مشهور شدند).

وقتی ARPANet در سال 1969 افتتاح شد، به چند دانشگاه و مرکز تحقیقاتی امکان دسترسی به داده های کامپیوتری راه دور شبکه را داد.

IPTO در اواسط دهه 1970 مسئولیت شبکه را به «اداره ارتباطات وزارت دفاع» (DCA) سپرد.

مدتی بعد ، «بنیاد ملی علوم» (NSF) کنترل شبلکه ARPANet را بعهده گرفته و آن را توسعه داد و NSFNET نامید و سرانجام NSF دریافت که منابع لازم را برای مدیریت شبکه ندارد.

در سال 1995، اینترنت به صورت یک ساختار کاملاً خصوصی (غیردولتی) درآمد و شرکتهای بزرگی چون Word com, Sprint , AT & T آن را اداره می کردند.

دگرگونیهای زیربنایی یک راه درک زیرساختار اینترنت مقایسه آن با جاده هاست.

اینترنت به جای جاده، کانالهای ارتباطی دارد، و به جای تقاطع اداری نقطه های بین ـ ارتباطی است .

کانالهای ارتباطی ، مانند جاده ها در اندازه ها و حدهای سرعتی مختلف ساخته شده است.

برای بعضی از جاده ها عوارض می پردازند ودولت مالک بعضی از جاده ها و بعضی از شرکتها مالک بعضی دیگر جاده ها هستند.

تعداد بسیار زیادی از شرکتها و سازمان ها مالک اینترنت هستند که به آنها حق اشتراک می پردازند.

Backbone در زبان انگلیسی “Backbone” به معنی «ستون فقرات» است.

در اینترنت به کانالهای ارتباطی بسیار سریعی گفته می‌شود که داده ها در آن با سرعتهای بسیار بالا نقل و انتقال می یابند.

آنها نقطه هایی هستند که چندین شبکه را به هم پیوند می دهند.

بک بونها معمولاً با کانالهای فیبر نوری ساخته می‌شوند که به خطوط Optical Carrier) OC ؛ حامل نوری( و خطوط Digital Signal) DS ؛ سیگنال دیجیتالی( شهرت دارند.

بک بونها علاوه بر خطوط بسیار سریع OC و DS شامل خطوط فرعی فراوان دیگری هستند.

این خطوط با ظرفیتی بالا برای شهرها و شرکتهای بزرگی که می خواهند به بک بونها وصل شوند به کار می روند.

شبکه بک بون درنتیجه می تواند ارتباط را برای یک یا چند کشور فراهم کند.

شبکه‌های بک بون بزرگ می توانند یک یا چند کشور را پوشش بدهند.

شبکه های بک بون را اپراتورهای بک بون ملی ماند @ Home Network ، AT & T و Qwest می سازند و نگهداری می‌کنند.

نقطه های مبادله اینترنت اینترنت نیز به تقاطع یا نقطه های اتصال نیاز دارد.

یک شبکه بک بون به تنهایی نمی تواند به تمام داده های موجود در اینترنت دسترسی پیدا کند.

باید به طریقی بتواند به شبکه های دیگر وصل شود.

پس ، نقطه مبادله لازم است .

نقطه های مبادله نقطه های خاصی هستند که در آنها بک بونها به شبکه های منطقه ای کوچکتر وصل می‌شوند (تقاطع اصلی و فرعی)… امروزه اینترنت دهها نقطه مبادله دارد.

(Point of Present) POP Point of Present به معنی «نقطه های حضور» است.

POP نقطه هایی هستند که در آن افراد به اینترنت وصل می شوند.

آنها را ISP ها نگهداری می‌کنند.

ISP از مشتریان خود حق اشتراک می گیرند.

یک اتصال با POP را از طرق مختلفی می توان برقرار کرد: خطوط POPS (خدمات تلفن قدیمی) ، کابل تلویزیون کابلی، یا امواج بی سیم.

خدمات‌دهنده ها (Servers) در واقع کامپیوترهایی که اطلاعات اینترنت را ذخیره می‌کنند بخشی از زیرساختار اینترنت هستند.

این کامپیوترها را خدمات‌دهنده یا سرور می نامند.خدمات‌دهنده ها براساس محتوای خود معرفی می‌شوند.

به عنوان مثال، خدمات‌دهنده های وب (Web server) حاوی اطلاعات وبی فراپیوند دار هستند.

و خدمات‌دهنده های پستی (mail server) حاوی پیامهای ایمیل و خدمات‌دهنده های اخبار (news server) حاوی پیامهای مربوط به گروههای خبری هستند.

هر خدمات دهنده متناظر با یک نشانی خاص اینترنتی است.

پروتکل ها پروتکل ها قوانینی هستند که بر اینترنت حاکمند.

TCP/IP مشهورترین پروتکل اینترنت است.

در واقع، ترکیبی از دو پروتکل است، TCP/IP نه تنها یک روش برای انتقال داده برقرار می‌کند بلکه صحت انتقال داده ها را نیز بررسی می‌کند.

همه داده هایی که در اینترنت نقل و انتقال می یابند تحت مجموعه قوانین TCP/IP قرار می گیرند: FTP.

استفاده اشتراکی از فایل ها را در اینترنت هدایت می‌کند.

وقتی فایل یا برنامه‌ای را از اینترنت دریافت می کنید احتمالا FTP در عملیات دخالت دارد.

HTTP.

همه این علامت اختصاری را می شناسیم، چون در ابتدای اکثر نشانیهای وب به کار می رود: http:// پروتکلی است که به ما امکان می‌دهد اسناد به هم متصل یا فراپیوند (hyperlink) را بروی وب دستیابی کنیم.

POP3.

آخرین نگارش پروتکل POP است که ذخیره سازی پیامهای ایمیل را بروی یک خدمات‌دهنده پستی هدایت می‌کند.

مکمل پروتکل SMTP است که بر نقل و انتقال پیامهای الکترونیکی در اینترنت حاکم است.

PPP.

اکثر ارتباطات تلفنی اینترنت به وسیله پروتکل PPP کنترل می شود، که دستورالعمل روش اتصال تلفنی را فراهم می سازد و بر خطاهای انتقال نظارت دارد.

SSL.

یک پروتکل «رمزنگاری» متداول است که از داده های وب به هنگام انتقال محافظت می‌کند.

پایگاههایی که بوسیله SSL محافظت می‌شوند در نشانی خود پیشوند “HTTPS://” را دارند.

سخت افزار دسترسی به اینترنت دست کم به دو عضو سخت افزاری نیاز دارد: مکانیسم دسترسی، مانند یک مودم یا یک کارت شبکه، و یک مکانیسم تصویری، مانند یک گوشی تلفن همراه یا یک کامپیوتر با مانیتور مجهزبه سخت افزا وب .

هریک از این وسایل محاسن و معایب دارند.

در حال حاضر، مکانیسم های دسترسی متداول به قرار زیرند: مودم آنالوگ (از طریق خط تلفن ارتباط را برقرار می سازند) ، آداپتور ISDN (بعضی از کشورها خدمات تلفنی ISDN دارند) ، مودم DSL (که از طریق کابل تلفن اتصال اینترنت را برقرار می کند، هنوز در ایران مرسوم نشده است) ، مودمهای بی سیم، کارت شبکه (که کامپیوتر متصل به شبکه های متصل به اینترنت را وصل می‌کند).

نرم افزار دست کم به یک نرم افزار مرورگر نیاز داریم، مانند نرم افزار “Internet Explorer” فراهم کننده خدمات اینترنت (ISP) اگر نرم افزار و سخت افزار لازم را داشته باشیم می توانیم به یک ISP مراجعه کنیم و یک حساب اینترنت بگیریم.

از دوستان خود بپرسیم که کدام ISP ها خدمات خوبی را با هزینه های کمتر ارائه می دهند.

نشانی سرانجام به یک نشانی مانند http://www.microsoft.com نیاز داریم تا به صفحه وب آن سر بزنیم.

اینترنت چگونه کار می‌کند؟

Layer 1 Internet Protocols قواعدی که بر انتقال، امنیت و ارائه محتویات اینترنت حاکم است، پروتکل هایی وجود دارد که همه جنبه های دریافت داده ها را کنترل می‌کنند.

این پروتکلها ساختارهایی منطقی و غیرفیزیکی هستند که مسئولیت کارها را بر عهده می گیرند و شما نگران آن کارها نیستید.

TCP/IP , FTP , HTTP , HTTDS , POP3, SMTP , SSL, RTP , WAP , HTML , XML , etc Layer 2 مکانیسمهای تصویری سخت افزاری که به ما امکان می‌دهد که محتویات اینترنت را تماشا کنیم.

(مانند کامپیوترهای رومیزی، پی سی های پورتابل، کامپیوترهای دستی، گوشیهای موبایل با توانمندی وب، پیجرها ، دستگاههای WebTV و وسایل خانگی اینترنتی).

Layer 3 اجزاء دستی سخت افزاری که یک اتصال فیزیک با اینترنت برقرار می‌کند.

وسیله دستیابی، یک ظرفیت ماکزیمم برای بازیابی و انتقال داده ها دارد.

این ظرفیت، سرعت دریافت اطلاعات از اینترنت را معین می‌کند.

(مانند مودمهای آنالوگ، مودمهای کابلی، مودمهای DSL ، مودمهای بی سیم، کارتهای رابط شبکه).

Layer 4 فن آوری فاصله آخر فن آوری ای که نحوه انتقال داده ها بروی لایه 5 را تعین می کند، و آخرین اتصال بین فراهم کننده خدمات اینترنتی (ISP) ها و خانه یا دفتر کار ماست، فن آوری فاصله آخر نامیده می‌شود.

فن آوری فاصله آخری که انتخاب می کنیم باید با وسایل دستیابی ما کار کند.

Layer 5 کانال فاصله آخر خط لوله انتقالی که داده ها را بین وسایل دستیابی و ISP ما انتقال می‌دهد.

احتمالا چند کیلومتر طول دارد، اما تنها جاده ای است که بین ما و بقیه اینترنت قرار دارد.

Layer 6 Intenet Servise Porviders شبیه به شرکت مخابرات هستند زیرا آنها هم برای پالسهای تلفن پول می گیند.

فراهم‌کننده ها انواع مختلف هستند: محلی، منطقه ای ، ملی ، بین المللی، ISP محلی شما شرکت، سازمان یا مؤسسه ای است که دروازه اینترنت را به روی شما باز می‌کند.

معمولاً ماهیانه مبلغی بابت دستیابی اینترنت به ISP می دهید.

Layer 7 Backnones & Connections بدنه کانالهای انتقال سرعت ـ بالا و وسایل فیزیکی ای که داده های دیجیتالی را از یک نقطه به نقطه دیگر مسیردهی می‌کنند.

Layer 8 The conect اطلاعاتی که شما می خواهید محتویات اینترنت براساس نوع داده ها گروه‌بندی می شود، مانند: صفحات وب، گروههای خبری و فایل های قابل دریافت.

داده ها هرچه که باشند، بروی خدمات‌دهنده‌ها (Servers) جای می گیرند.

خدمات‌دهنده های وب خدمات‌دهنده های پستی خدمات‌دهنده های FTP خدمات‌دهنده های خبری خدمات‌دهنده های گوفر (gopher) تعدادی از انواع مختلف خدمات‌دهنده های اینترنت هستند.

اینترنت چگونه دنیا را بهم وصل کرده است؟

اینترنت اطلاعات را از این سو به آن سو می برد.

اگر تابحال این پرسش به ذهنتان خطور کرده باشد که اطلاعات چگونه با سرعت از آن سوی دنیا می‌رسد این تحقیق به شما پاسخ می‌دهد.

در این تحقیق خواهم گفت که بک بون چیست؛ بک بونها چگونه با یکدیگر صحبت می‌کند و چگونه با سایر بخشهای جهان اینترنت ارتباط برقرار می‌کنند.

همچنین درباره نحوه بسته بندی داده ها در اینترنت و روش پیدا کردن مقصد بسته ها (Packet) صحبت خواهم کرد.

بک بون یک اتصال سرعت ـ بالای داده ای بین دو یا چند نقطه است.

این دو نقطه می توانند یک متر از هم فاصله داشته باشند یا می توانند از نیویورک تا پاریس یا ونیز یا تا آتن باشند.

فقط اینترنت از بک بونها استفاده نمی کند.

بسیاری از شبکه های خصوصی کامپیوتر نیز از بک بون بهره می گیرند.

اگر استفاده بک بون در یک شبکه را شرح بدهم بهتر می‌توانید از بک بون در اینترنت سر در بیاورید.

وب پر پیچ و تاب وقتی اولین شبکه داده ای عمومی ساخته شد، در کل آمریکا فقط 40 کامپیوتر برای اتصال به آن وجود داشت.

این شبکه 18 دانشگاه و 4 سازمان دولتی را بهم وصل می کرد.

این شبکه را «اداره پروژه های پیشرفته وزارت دفاع» ساخت و به نام DARPANET مشهور شد.

چون تعداد کامپیوترهای متصل به شبکه کم بود کل شبکه یک بک بون بود.

در چند سال بعدی، چند دانشگاه دیگر به شبکه اضافه شدند، چند شرکت هوا ـ فضایی نیز به شبکه متصل شدند.

با آن که چند شرکت خصوصی به شبکه وصل شده بود بازهم شبکه با نظم کامل اداره می شد، و همه کاربران مجبور بودند قراردادی را امضاء کنند که از آنها می خواست ترافیک شبکه را زیاد نکنند.

بعدها بخش وزارت دفاع از اسم این شبکه حذف و به “ARPAnet” تبدیل شد.

در اوایل دهه 1980 «بنیاد ملی علوم» (NSF) این شبکه را در اختیار گرفت و آن را “NSFnet” نام نهاد.

نظربه این که این کار در NSFnet ممنوع بود، کنسرسیومی از شرکت های ارتباطی یک شبکه جدید با بک بون مستقل ساختند.

و به واسطه آن شرکتها توانستند به هم ایمیل انتقال دهند.

این شرکتها هنوز می خواستند بتوانند که با دانشگاهها و ادارات دولتی ارتباط برقرار کنند، در نتیجه آنها دو هاب ملی را در سال فرانسیسکو و واشگنتن ساختند.

این هابها مسیریاب های بسیار سریعی بودند که به دادها نگاه می کردند و تصمیم می گرفتند که داده ها را به طرف بک بونهای دولتی بفرستند.

یا بک بونهای خصوصی، این شبکه جدید به نام “CIX” (Commerial Internet Exchange) مشهور شد.

این اولین باری بود که اینترنت با حرف بزرگ “I” معرفی شد.

پیش از ان، کلمه “internet” به شبکه های که هر شرکتی برای خود می ساخت گفته می شد.

ناگهان آن شبکه “Internet” و اندازه آن به گونه‌ای انفجاری بزرگ شد.

بالاترین سرعت چه سرعتی است؟

همچنان که اینترنت رشد و توسعه می یافت، ماهیت و اندازه اطلاعات ذخیره شده بروی آن نیز رشد و توسعه یافت.

قبلاً در سال 1969، تنها کاری که از اینترنت ( با I کوچک) برمی آمد نقل و انتقال ایمیل بود.

بک بون اتصال دهنده همه 40 کامپیوتر با سرعت چشمگیر 19200 بیت در ثانیه، یا نیمه صفحه متن در هر ثانیه کار می‌کرد.

وقتی NSFnet درسال 1986 ساخته شد، سرعت اینترنت به 56000 بیت در ثانیه یا حدود 5/2 صفحه متن در ثانیه رسید.

در سال 1995، NSF تصمیم گرفت که سرمایه‌گذاری بروی بخش عمومی اینترنت را متوف کند، و شبکه را به شرکتهای خصوصی بفروشد.

شرکتهای Sprint و Wordcom اکثر بخشهای آن را خریدند، اما قطعاتی را نیز شرکتهای GTE و BBNPlant (هر دو ادعام شدند و شرکت Genuity را بوجود آورند)، و UUNet خریدند.

شرکت PSInet نیز با قطعه کوچکی کار را آغاز و بعدها از لحاظ بین المللی بسیار توسعه یافتند وبه (Metropolitan Area Exchange) MAE مشهور شدند.

امرزوه نقطه سان فرانسیسکو به نام “MAE West” اکثر بخشهای آن را خریدند، اما قطعاتی را نیز شرکتهای GTE و BBNplanet (هر دو ادغام شدند و شرکت Genuity را بوجود آوردند)، و UUNet خریدند.

شرکت PSInet نیز با قطعه کوچکی کار را آغاز و بعدها از لحاظ بین المللی توسعه پیدا کرد و به بزرگترین حامل اینترنت بین المللی تبدیل شد.

همه این شرکتهای حامل لازم بود که بتوانند داده ها را باهم مبادله کنند تا مشتریان یک شبکه بتوانند با شبکه دیگر ارتباط برقرار کنند.

دو نقطه اتصال CIX اولیه توسعه یافتند و به (Metropolitan Area Exchange) MAE مشهور شدند.

امروزه نقطه سان فرانسیسکو به نام “MAE West" و نقطه واشینگتن به نام “MAE East" مشهور است.

بک بونهای موجود دوباره در سال 1995 پر شدند و حاملها لازم بود که دوباره ارتقا پیدا کنند.

یک فن آوری جدید به نام ATM (Asynchronous Transfer Mode) به نظر رسید که بهترین پاسخ باشد.

این فناوری خطوط فیبر نوری «FDDI» قدیمی تر را دوباره به کار گرفت اما در 155 مگابیت در ثانیه عمل کرد و وعده داد که به 620 مگابیت در ثانیه برسد.

تا سال 1997 اکثر خطوط فیبر نوری راه دور به “ATM” تبدیل شدند.

امروزه، اینترنت دوباره به ترافیک سنگینی رسیده است.

شرکتهای حامل در حد توان خود در حال ارتقا دادن هستند، و استاندارد جدید از فن آوری (Synchronous Optical NETwork) “SONET” با سرعت 5/2 گیگابایت در ثانیه بهره می‌گیرد و سرعت 10 گیگابایت در ثانیه، نیز در راه است.

اینترنت بین‌المللی تا به حال درباره آمریکا صحبت کرده ایم.

از آسیا، اروپا، و بقیه جهان چه خبر؟

بقیه جهان شبیه به آمریکاست.

البته چند اختلاف وجود دارد.

در اروپا، دسترسی اینترنتی بسیار گرانتر از آمریکاست.

اما بسیار سریعتر است.

متداولترین روش برای خانه ها و شرکتهای کوچک استفاده از خط مخابراتی “ISND” است.

“ISND” یک شبکه مخابراتی کاملاً دیجیتال است.

ارتباط “ISND” با سرعتهای 64 کیلوبیت در ثانیه و 128 کیلوبیت در ثانیه انجام می‌گیرد.

اروپا به جای خطوط T1 از خطوط E1 بهره می گیرد، اما گرانتر است.

تاچندی پیش چندین کشور آفریقایی اصلاً دسترسی به اینترنت نداشتند.

در دسامبر سال 2000 جمهوری کنگو از یک خط دسترسی 64 کیلوبیت در ثانیه برای کل کشور بهره گرفت و بعداً همه 54 کشور آفریقایی به اینترنت دسترسی پیدا کردند.

آسیا از لحاظ رقابت بسیار محدود است.

ژاپن یک شرکت حاصل تلفن به نام نیپون (NTT) دارد.

دسترسی به اینترنت کنترل دارد.

WAP چگونه کار می‌کند؟

کاربر یک نشانی وب، یا استفاده از صفحه کلید تایپ می‌کند.

برنامه ریز مرورر (microbrowser) واقع در تلفن همراه، این نشانی را از طریق امواج هوایی انتقال می‌دهد.

مانند هر انتقال تلفنی همراه، درخواست ریزمرورگر به وسیله یک برج مخابراتی گرفته می‌شود.

برج مخابراتی درخواست را از طریق خطوط زیرزمینی به خدمات‌دهنده (Server) شبکه ارسال می‌کند.

خدمات‌دهنده از طریق یک دروازه (WAP) به اینترنت وصل است.

همچون سایر خدمات‌دهنده ها، این خدمات‌دهنده با استفاده از اطلاعات DNS (Domain Name System) صفحه وب درخواست شده را پیدا می‌کند و درخواست صفحه وب را برای ارسال قبول می‌کند.

وقتی صفحه مزبور به خدمات دهنده دروازه ارسال شود، بوسیله نرم افزاری که صفحه را از کد “HTML” به کد “WML” ترجمه می کند، ترجمه می‌شود.

بدیهی است که صفحاتی که به زبان “WML” نوشته شده اند نیازی به ترجمه ندارد.

اما بسیاری از صفحات اینترنت هنوز با این فرمت نوشته نشده اند و عمل ترجمه همیشه به خوبی انجام می‌شود.

بسیاری از بخشهایی صفحات وب معمولی برای صفحات “WML” خوب کار نمی کنند، و تصاویر نشان داده نمی شوند.

همچنین، شبکه های تلفن همراه پهنای باند نسبتاً پایینی دارند، و در نتیجه انتقال هر چیز پیچیده ای می تواند طولانی باشد.

صفحه کد شده با “WML” به تلفن همراه شما ارسال می‌شود و بروی صفحه نمایش کوچک آن به صورت متن و گاهی با گرافیکی ساده به نمایش درمی آید.

خدمات‌دهنده‌ها چگونه کار می‌کنند؟

خدمات‌دهنده ها (Server) به درخواستهای اطلاعات کاربران پاسخ می دهند شکلهای مختلف داده ها را به اینترنت می فرستند: ایمیل، فایل های داده ای، صفحات وب، … اما چگونه در خواستها را می گیرند؟

و چگونه داده ای را که به دست می آورند به کاربران ارسال می‌کنند؟

همه ترافیک اینترنت را بستهای (Packet) اطلاعاتی بوجود می آورند.

هر بسته حاوی نشانی مقصد و نشانی بازگشت است.

مسیریاب ها (Router) که بسته های داده ای را به طرف مقصد هدایت می‌کنند.

امور مسیردهی ترافیک اینترنت را برعهده دارند.

جریان ترافیک به صورت سلسله مراتبی است، هر مسیریاب فقط بخش کوچکی از اطالاعاتی را درباره محلی که می تواند داده ها را بفرستد و محلی که نمی تواند می داند.

اگر مسیریاب به این نتیجه برسد که مسیرداده هایی را نمی تواند پیدا کند آن داده ها را به مسیریاب سطح بعدی می‌دهد که در آنجا مسیریابهای دیگر تصمیم می گیرند که آن داده ها را می توانند مستقیما به جایی که لازم است برود بفرستد یا نمی توانند.

هربار که یک درخواست از صفحه وب می کنیم یا ایمیل به کسی دیگر می فرستید این عملیات تکرار می‌شوند.

وقتی داده ها به مسیریاب مقصد برسد، آن مسیریاب تصمیم می‌گیرد که داده ها را کجا بفرستید، به عنوان مثال، اگر ایمیل باشد آنها را به خدمات‌دهنده ایمیل می فرستد.

یا اگر درخواست یک پایگاه وب باشد به خدمات دهنده محتویات وب می فرستد.

روش‌های بهتر مرور وب بهترین راه بهره وری در کار، در خانه، در مدرسه، در هر جایی دیگر، استفاده از اینترنت است و سریعترین بهره وری به هنگام استفاده از اینترنت رعایت چند نکته است که در زیر می‌آید: خالی کردن نهانگاه (Clean) شاید متوجه نشوید، اما برنامه مرورگر هر صفحه وبی را که سر می‌زنید در یک نهانگاه بروی یک دیسک سخت جای می‌دهد.

(نهانگاه یک منطقه ذخیره سازی موقتی برای داده‌های پر استفاده است).

وقتی به صفحه ای که تازگی به نهانگاه اضافه کرده اید سر بزنید، برنامه مرورگر به جای دریافت نسخه ای جدید از آن صفحه از کامپیوتر خدمات‌دهنده (Server) وب، آن را از نهانگاه می‌گیرد.

این عمل میزان دریافت داده‌ها را اینترنت را کاهش می دهد، و به شما امکان می‌دهد که کارآمدتر و مؤثرتر از وب بهره بگیرید.

اما پس از یک نشست طولانی و پر مشغله بروی وب، نهانگاه ممکن است کاملاً پر شود.

داده های موجود در نهانگاه نیز می تواند از حالت به هنگام خارج شود.

خوشبختانه، می توانیم کار بروی وب را بهینه کنیم و کاری کنیم که نهانگاه به طور منظم خالی شود.

کاربران برنامه (IE) می توانند به باز کردن منوی Tools و انتخاب فرمان “Internet Options” نهانگاه را خالی کنند.

گذشته را فراموش کنید همان گونه که برنامه مرورگر صفحات وب را در یک نهانگاه ذخیره می سازد، یک رکورد رویداد شماری نیز می سازد که در آن اسم و نشانی وب (URL) هر پایگاهی را که سر زده‌اید فهرست می‌کند.

می‌توانید از فهرست “History” برای بازگشت مستقیم به پایگاهی که به تازگی سر زده اید بهره بگیرد.

اما فهرست “History” می تواند بسیار بزرگ شود، اگر آن را به موقع پاک نکنید.