دانلود مقاله کمرویی

بخواهیم و عمل کنیم .

کمرویی چیست؟

کمرویی مقوله ای  نا روشن است، هر چه نزدیکتر به آن بنگریم، تنوع بیشتری در آن مشاهده می کنیم. بنابراین قبل از آنکه حتی بتوانیم درباره ی نحوه ی مقابله با آن فکر کنیم، می باید از مضمون کمرویی شناخت بیشتری داشته باشیم. فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد می گوید که اولین استفاده ی ثبت شده از این لغت در یک شعر آنگلوساکسون بوده است که حدود هزار سال بعد از میلاد مسیح سروده شده است، که در آن شعر معنی این لغت به  سهولت ترسانده شده بوده است.

« کمرو بودن» نشانگر صفت فردی است که « به خاطر ترسویی، احتیاط کاری و بی اطمینانی نزدیک شدن به او مشکل است.» فرد کمرو « هشیارانه از مواجهه با افراد یا چیزهایی مشخص یا انجام کاری همراه آنان بیزار » است. « وجود بیزار است, به طور محسوسی ترسو است. »

ممکن است فرد کمرو « کناره گیر یا بی اعتماد باشد.» یا از خمیر مایه ی دیگری باشد « شخصیتی پرسش انگیز ، بی اعتماد و مشکوک.» فرهنگ لغت و بستر کمرویی را به عنوان « ناراحت بودن در حضور دیگران» تعریف می کند.

اما به نظر نمی رسد که این تعاریف مطلب زیادی به آنچه عموماً درباره ی کمرویی می دانیم بیفزاید. هیچ تعریف واحدی کفایت نمی کند، زیرا کمرویی برای افراد مختلف دارای معانی متفاوت است. شرایط پیچیده ای است که آثار مختلفی برجای می گذارد- از ناراحتی مختصر تا ترس بی مورد از مردم تا روان رنجوری حاد. برای درک بهتر این پدیده پرسشنامه تحقیقی استانفورد در زمینه کمرویی را به حدود 5000 ارائه کردیم.

آیا شما در حال حاضر خود را فردی کمرو ملاحظه می کنید؟

بله – خیر-

اگر پاسخ شما منفی است آیا در هیچ دوره ای از زندگی ، خود را به عنوان فردی کمرو  ملاحظه کرده اید؟

بله – خیر-

در این پرسشنامه تعریف مشخصی از کمرویی ارائه نکرده ایم. به جای آن به هر فردی اجازه داده ایم که تعریف خودش را به کار گیرد. اول از افراد درخواست کردیم که بر چسب کمرو بودن را بپذیرند یا رد کنند. سپس می خواستیم بدانیم چه چیز موجب اتخاذ چنان تصمیمی شده است .  ما پرسیدیم چه افراد یا موقعیتهایی موجب بروز احساس کمرویی در آنان می گردد و چه افکار ، احساسات ، اعمال و آثار جسمانی ای به دلیل احساس کمرویی پدید می آیند. همان گونه که در نمونه ی پرسشنامه که در صفحات بعد چاپ شده است ملاحظه می کنید سعی کردیم به شناخت برخی جوانب کمرویی نیز دست پیدا کنیم.

کمرویی پدیده ای جهانی است.

پایه ای ترین یافته ی تحقیق ما این است که کمرویی رایج، کاملاً گسترده و جهانی است. بیش از 80 درصد افرادی که مورد سوال قرار گرفتند پاسخ دادند که در برخی مقاطع زندگی خود خجالتی بوده اند، خواه در حال حاضر یا در گذشته یا همیشه. از این عده بیش از 40 درصد خود را در حال حاضر خجالتی ارزیابی کردند – و این بدان معنی است که چهار نفر از هر ده نفری که ملاقات می کنید یا 84 میلیون آمریکایی!

برای برخی افراد، کمرویی برای مدت زمان طولانی یک مزاحم همیشگی زندگی بوده است. حدود یک چهارم افراد خود را به عنوان کمروی همیشگی، الان و همیشه، ذکر کرده اند.از این عده فقط چهاردرصد- مطلقاً کمرو- به ما گفتند که تعریف شخصی آنان از کمرویی بر پایه ی این واقعیت قرار گرفته است که آنان در تمام اوقات، تمام موقعیت ها و واقعاً در حضور همه ی افراد کمرو هستند.

میزان شیوع کمرویی در فرهنگ های مختلف و میان افراد مختلف تفاوت دارد. هر چند ما هیچ گاه ندیدیم که در میان گروهی از افراد کمتر از یک چهارم آنان خود را به عنوان کمرو در حال حاضر معرفی کرده باشند و در واقع این آمار در میان برخی گروه ها، مانند دختران سال اول دبیرستان و دانش آموزانی از میان برخی فرهنگ های شرقی تا 60 درصد افزایش می یابد. درصد افراد مطلقاً کمرو در میان تمام گروه هایی که بررسی کردیم هیچ گاه کمتر از 2 درصد نبوده است و ممکن است در میان برخی گروه ها مانند گروه ها مانند ژاپنی ها تا 10 درصد نیز افزایش یابد.

افرادی که به این پرسشنامه پاسخ گفتند برای تصمیم گیری درباره ی اینکه خجالتی هستند یا نه از یک شاخص استفاده می کردند: هر چند وقت یک بار احساس خجالتی بودن می کنید.  حدود یک سوم افراد حداقل نیمی از اوقات در بیشتر موقعیت ها احساس خجالتی بودن می کردند. حدود 60 درصد افراد گفتند که فقط گاهگاهی خجالتی هستند، اما آنها تعداد این اوقات را به قدر کافی زیاد می دانستند که خود را کمرو معرفی کنند. مثلاً ممکن است فقط هنگام صحبت در حضور جمع احساس کمرویی کنید، اما همین یک مورد هم برای ایجاد مشکلات جدی در صورتی که مانند بسیاری از دانش آموزان و تجار مجبور به ارائه مکرر گزارش در حضور جمع باشید، کافی است.

کمتر از 20 درصد افراد پاسخ دهنده گزارش دادند که خود را به عنوان کمرو معرفی نمی کنند. کمرویی هر معنایی برای هر کدام از آنها داشته باشد، آنان احساس می کردند که یک ویژگی شخصیتی شان نیست. اما جالب اینجاست که اکثر این افراد وجود نشانه هایی از کمرویی مانند سرخ شدن، تپش قلب، احساس التهاب در معده را در موقعیتی های مشخص اجتماعی خاطر نشان کرده اند. به بیان دیگر، برخی افراد و برخی موقعیت ها آنان را وادار می کرد که به همان افکار، احساسات و اعمالی که مشخصه ی افراد کمرو است، واکنش نشان دهند. این کمروهای موقعیتی خود را به عنوان افراد خجالتی نمی دیدند، بلکه برخی رخداد های نا آشنا مانند وارد شدن در اتاقی که افراد غریبه در آن حضور دارند، موجب بروز ناراحتی موقتی در آنان می شد. تفاوت میان افرادی که حاضرند خود را خجالتی بنامند و کسانی که صرفاً واکنش های خود به برخی موقعیت ها را همراه با خجالت می بینند تفاوت مهمی است .

بیان این مطلب که کمرویی تجربه ای جهانی است تا حدودی تعمیمی گسترده است. اما بر پایه های مستحکمی قرار دارد. تنها 7 درصد تمام آمریکایی های نمونه گیری شده گزارش دادند که هیچ گاه دچار احساس کمرویی نشده اند. به همین ترتیب در فرهنگ های دیگر فقط اقلیت کوچکی از افراد ادعا می کنند که هیچ گاه مشخصاً کمرویی را نیازموده اند.

کمرو کیست؟

کمرویی در میان دانش آموزان خردسال شایعتر از بزرگسالان است، بسیاری از بزرگسالانی که خود را غیر کمرو می بینند با برنامه ریزی بر کمرویی دوران کودکی خود غلبه کرده اند، معهذا تحقیق ما موکداً این باور را که کمرویی فقط عارضه ی دوران کودکی است، رد می کند. ممکن است این پدیده در میان کودکان آشکارتر باشد، زیرا آنان عموماً نسبت به بزرگسالان در معرض بررسی دقیقتر روزانه ی اعمالشان قرار دارند. اما کمرویی در میان بخش قابل ملاحظه ای از جمعیت بزرگسالان ادامه می یابد.

برخی شواهد تحریک آمیز نشان می دهند که در دوران نوجوانی کمرویی بیشتری در میان دختران پدید می آید تا پسران . در یک نمونه گیری از دانش آموزان سالهای چهارم، پنجم و ششم یک مدرسه ی ابتدایی حد متوسط افرادی که در حال حاضر کمرو بودند 42 درصد بود- مانند نمونه ی اصلی . این دختران و پسران به طور مساوی خود را به عنوان کمرو معرفی می کردند. اما زمانی که به دانش آموزان کلاس های هفتم و هشتم، می نگریم، نه فقط سطح متوسط کمرویی به 54 درصد افزایش می یابد بلکه این دختران نوجوان هستند که موجب این افزایش شده اند. شاید دلیل این امر آن باشد که نیاز به محبوب بودن در مدرسه و از نظر جسمانی جذاب بودن به گونه ای جا افتاده است که فشار بیشتری بر دختران وارد می شود تا پسران.

تعداد زنان خجالتی از مردان بیشتر است، اینطور است؟ نخیر اشتباه است!

این یکی دیگر از تعمیم های کاذب است که احتمالا بر پایه ی ملاحظاتی چون قاطع تر بودن، پرخاشگر بودن و قابل رویت بودن در تقابلات اجتماعی پدید آمده است. اطلاعات ما هیچ تفاوتی را از نظر شیوع کمرویی میان جنسیت های مختلف نشان نمی دهد. در واقع درصد دانشجویان پسری که گفته اند کمرو هستند. قدری بیشتر از دانشجویان دختر است. اما این تفاوت جنسیتی جزیی برای برخی گروه های غیردانشگاهی جهت معکوس دارد و بر حسب فرهنگ های مختلف تفاوت های موجود است.

حرکت کمرویی مرموز است، حتی افرادی را که قبلاً هیچ گاه کمرو نبوده اند نیز مبتلا می کند. تازه واردین قدری کمتر از نصف افرادی هستند که در دوران کودکی خجالتی نبوده اند اما به دلایلی اخیراً کمرو شده اند.

کمرویی چگونه بر افراد تأثیر می گذارد؟

به تدریج به مفهوم کمرویی دست می یابیم. هرچند نمی توانیم دقیقاً آن را تشریح کنیم، می دانیم که متداول است. با بررسی نحوه ی تأثیر گذاری کمرویی بر افراد مختلف یکی دیگر از مکنونات این شرایط پیچیده بر ما آشکار می گردد.

کمرویی پیوستار روانی گسترده ای را در بر می گیرد: می تواند از احساس عدم کفایت در حضور دیگران تا حوادث آسیب زای ناشی از اضطراب، کاملاً زندگی یک فرد را ویران می کند، را در بر گیرد. به نظر می رسد کمرو بودن اسلوب ترجیحی برخی افراد در زندگی است؛ اما برای دیگران به منزله ی محکومیت تحمیلی زندگی بدون احتمال وجود عفو می باشد.

در انتهای این پیوستار افرادی قرار دارند که با کتاب خواندن ، فکر کردن و کارکردن با اشیا یا حضور در طبیعت احساس راحتی بیشتری می کنند تا معاشرت با افراد دیگر . نویسندگان، دانشمندان، مخترعین، جنگلبانان و مکتشفین احتمالاً شیوه ای از زندگی را برگزیده اند که آنان را قادر می سازد بیشتر وقت خود را در دنیایی بگذرانند که فقط انسان ها به طور پراکنده در آن حضور دارند. آنان بسیار درون گرا هستند. و همراهی با دیگران در مقایسه با نیاز آنان به تنهایی و داشتن خلوت ، جذابیت محدودی دارد.

در حقیقت امروزه افراد بسیاری جذابیت زندگی تنها در جزیره ای دور افتاده را دوباره در می یابند. اما حتی در درجاتی از این بخش کوچک از پیوستار کمرویی، افرادی جای گرفته اند که می توانند به آسانی هر زمان که لازم باشد با دیگران ارتباط برقرار کنند، با افرادی که به دلیل عدم توانایی در پیشبرد یک گفتگوی ساده، کنش متقابل را دشوار می یابند، می توانند گروهی از مردم را مخاطب قرار دهند یا یک میهمانی رسمی را در کمال آرامیش برگزار کنند.

طیف میانی پیوستار کمرویی در برگیرنده ی بخش اعظم افراد کمرو می باشد، کسانی که در موقعیت های مشخص با افراد معینی احساس بی کفایتی و ترس می کنند. ناراحتی آنان آنقدر شدید است که به زندگی اجتماعی آنان آسیب وارد شده و عملکرد آنان مختل می گردد، و ابزار این مطلب که چه فکر می کنند و دوست دارند چه کار کنند را دشوار یا غیر ممکن می سازد.

از آنجا که منبع واحدی از کمرویی- ترس از مردم- موجب بروز واکنش های مختلف می شود، رفتار بیرونی یک فرد همیشه شاخص قابل اطمینانی برای تعیین میزان کمرویی واقعی او به شمار نمی رود. کمرویی همیشه بر طرز رفتار ما تأثیر می گذارد اما لزوماً این تأثیرگذاری آشکار یا مستقیم نیست. در نهایت می توان گفت اگر شما فکر می کنید خجالتی هستید پس هستید، بدون در نظر گرفتن اینکه در انظار چگونه رفتار می کنید.

افرادی که در پیوستار کمرویی در طیف میانی قرار دارند عموماً به خاطر عدم تسلط بر مهارت های اجتماعی و یا فقدان اعتماد به نفس کمرو می باشند. برخی افراد بر مهارت های اجتماعی لازم جهت تداوم بخشیدن به حرکت نرم و روان ماشین ارتباطات بشری تسلط ندارند. آنان نمی دانند که یک گفتگو را چگونه آغاز کنند یا در کلاس درس چگونه از سخنگو بخواهند که بلندتر صحبت کند. دیگران برای انجام کاری که می دانند صحیح است اطمینان لازم را ندارند.

در انتهای پیوستار کمرویی افرادی قرار دارند که ترس آنان از افراد دیگر هیچ حد و مرزی نمی شناسد- افراد مطلقاً کمرو- هر زمان که برای انجام کاری در حضور مردم صدا زده می شوند، بینهایت می ترسند و به قدری به واسطه ی اضطراب پدید آمده احساس ناامیدی می کنند که تنها راه را فرار و پنهان شدن می یابند. این پی آمد حاکی از عدم صلاحیت، که در افراد بینهایت کمرو پدید می آید به افراد جوان یا دانش آموزان محدود نمی گردد.

 در بدترین حالت، کمرویی می تواند به روان رنجوری حاد مبدل گردد، یک بیماری ذهنی که می تواند موجب افسردگی شده و حتی در نهایت تأثیر بسیاری در اقدام به خودکشی داشته باشد. یک خانم تاجر، خود را زن پنجاه ساله ی جذابی معرفی می کند که جوانتر از سن خودش به نظر می رسد. وی در یک گفتگوی رادیویی درباره ی کمرویی تصویری چنین کوتاه و خرد کننده از موقعیت روانی خویش ارائه می دهد:

«من تنهاتر از آن هستم که بتوان تصور کرد. من در تنهایی مطلق بدون حتی یک دوست در دنیا زندگی می کنم . بارها شکست خورده ام و تجربیات زندگی مرا ناخشنود و کناره گیر رها ساخته است. تعطیلات را در تنهایی مطلق به سر می برم. این زمان برای من سرشار از غصه و احساس افسردگی می باشد و هر چه می گذرد از تعطیلات آینده بیشتر و بیشتر واهمه پیدا می کنم، و این حالت به خاطر شدت تنهایی من است، در زمانی که اکثر مردم همواره دوستان یا اقوام خویش هستند. خیلی مواقع به پایان بخشیدن به این زندگی فکر می کنم اما جرأت انجام این کار را ندارم.»

برای این افراد و کسانی که در هر جای دیگری از پیوستار قرار دارند، کمرویی مشکلی شخصی است. آسیبی کوچک یا یک تشویش جزیی نمی باشد بلکه مشکلی واقعی است.

جنبه ی مثبت کمرویی

هر چند بسیاری از این حکایات و شرح حال افراد ناراحت کننده هستند اما باید به خاطر داشته باشیم که کمرویی دارای جوانب مطلوب نیز می باشد. بین ده تا 20 درصد کل افرادی که کمرو هستند آن را دوست دارند. آنان کمرویی را ترجیح می دهند زیرا جنبه ی مثبت آن را شناخته اند.

« محتاط» ، «گوشه گیر»، «فروتن» ، «محجوب» وصف حال افراد کمرو می باشد که مفاهیم ضمنی هر کدام مطلوب است. علاوه بر آن چنین مضامینی پس از صیقل یافتن معمولاً «ارضا کننده» یا «متعلق به طبقات بالا» ملاحظه می شوند.

یک روانشناس انگلیسی در کتابی که در سال 1927 نوشته است دیدگاهی خوشایند از محاسن کمرویی ارائه می کند:

«کمرویی، حداقل در این سرزمین، به قدری رایج است که ما می توانیم آن را به عنوان پدیده ای مادرزاد بپذیریم، به عنوان خصلتی که نشانگر متانت جوانان است و هنگامی که پس از گذشت سالها در وجود افراد باقی ماند، گواه وجود صفات حسنه خاصی در افراد می باشد، حتی به نظر می رسد خصوصیت ملی افراد یک جامعه باشد، چیزی که نباید از وجود آن متأسف بود.»

کمرویی موجب می شود فرد خردمند و به شدت درون نگر به نظر آید. همچنین موجب افزایش خلوت فردی افراد می گردد و لذتی را که فقط تنها بودن می تواند به ارمغان آورد، به وجود می آورد. افراد کمرو با تشر زدن یا آسیب رساندن به دیگران، خود را به آنان تحمیل نمی کنند چنانچه بیشتر افراد قدرتمند چنین می کنند. ایزاک باشیویس سینگر، نویسنده، این مطلب را با فصاحت تمام چنین بیان می دارد: