دانلود مقاله هنر معابد

هنر معابد

هنر بودایی

پیروان دین بودا، دینی که در دشت­های شمال هند در قرن ششم پیش از میلاد شکل گرفت، در قرن اول پس از میلاد از راه­های زمینی یا دریایی خود را به چین رساندند. گفته می­شود مبلغ مذهبی آیین بودا در چین که به نام An shigao شناخته می شود، در سال 148 پس از میلاد مسیح در پایخت Luoyang مستقر شد، تا به اجتماعات خارجی آن جا خدمت کند و هم چنین برای عوض نمودن دین دربار چین تلاش نماید.

مذهب­های سوفسطایی، معنوی و تفکرات اخلاق گرایانه در زندگی Sakyamuni شاهزاده هندی یا Gautama Siddartha ، که بعدها به نام بودا شناخته شد، و انتقال آموزه­های وی به چین، باعث تولید ایده­ها و تمرین­های دقیق و بسط یافته شد که در طول بیشتر از دو هزار سال تأثیر بسیار مهم و غیرقابل انکاری بر فرهنگ­های شرق آسیا ، از خود به جا گذاشتند.

 متون جدید با ادعاهایی جدید در مورد اختیار، روش­های جدید زندگی، مانند آن­هایی که توسط اشخاص تارک دنیا، راهب یا راهبه­های مجرد رهبری می­شد، میثاق­ها و پیمان­های جدید، و هم چنین اشیاء جدید، و فرم­های جدید معماری برای منازل، در زندگی چینی مورد پذیرش قرار گرفتند. همه این موارد به تدریج ولی به طور تغییر ناپذیری خود را در میان همه سطوح اجتماعی چین وارد کرده و پذیرفته شدند.

این فرآیند به صورت هموار و به آسانی انجام نشد، بلکه توسط فاکتورهایی مانند طبقه، جنسیت، ایمان و ثبات قدم در التزام ادیان محلی، مقید و محدود گردید. با وجود همه این موارد، در مورد هنر و فرهنگ، المان های آیین بودا بیشترین احترام و توجه را از طرف سازندگان چینی و مصرف کنندگان دریافت نموده­اند، بدون این که آن­ها دقت و توجه زیادی در فهم لطافت و ریزبینی بودایی داشته باشند. نمونه­هایی از این مراحل اولیه توجه و احترام به نقش و نگارهای هنری بودایی عبارتند از کوزه­های سرامیکی لعابی، که احتمالاً در حدود 50-80 پس از میلاد، در منطقه جنوب شرق چین و در ایالت Wu، یکی از سه قلمرویی که امپراتور Han در سال 220 پس از میلاد تجزیه  نمود، ساخته شده­اند. اعتقاد بر این است که این کوزه­ها از گروه کوزه­هایی هستند که در مراسم به خاک سپاری استفاده می­شده که در آن­ها جد شخص مرده وجود موجود نبوده است (این امر اتفاق غیرمعمولی در سده سوم نبوده است، بسیاری از خانواده­های چینی به سرعت به جنوب مهاجرت کردند تا از تهاجم مردم آسیای میانه درامان باشند). بعضی از این مقبره­های مدنظر گرفته شده برای ارواح، حکاکی شده و با تصویری از بودا، که معمولاً در هاله­ای از نور قابل شناسایی است، تزئین شده­اند.

در بسیاری از مناطق چین تصاویر بودا به عنوان المان­های منفرد در دکوراسیون مقبره­های طبقه بالا اجتماع، قبل از ساختن این کوزه­ها، مشاهده شده است. در مورد دکوراسیون مقبره و نیز کوزه­های سرامیکی، غیرعاقلانه خواهد بود اگر آن­ها را به عنوان شواهدی مبنی بر تغییر به سمت باورهای منحصراً بودایی­ بدانیم. بودا در ابتدا علاقه­مند و مجذوب ادیان موجود و مراسم تدفین و به خاک سپاری و همین طور سایر خدایان مانند ملکه مادر غرب، که به طور مثال به روی پرچم­های تدفین Mawaigdui دیده می­شوند، شده بود. این علاقه به طور خاص در جنوب شرق مفید واقع شد، جایی که نسخه ها و مدارکی در مورد آن وجود دارد که نشان می­دهد اولین تصاویر مستقل بودا در سال 194-193 پس از میلاد- اندکی پس از پیدایش مجسمه بودا در هند- در آن جا ساخته شده است.

در این جا بودا، بیشتر از ملکه مادر غرب از روح محافظت کرده و آن را در مقابل جادوگرها به سمت سرزمین بهشتی بودا هدایت می­کند، ولی این امر در متن آداب مرتبط با قربانی کردن در مقابل اجداد و علاقه مندی به نسل خود انجام می­شود، ایده­هایی که دیگر در قسمت­های ارتدوکس بودایی هند قابل احترام و والا نبودند.

بنابراین، کوزه­ها نقش هنری و مذهبی متفاوتی نسبت به تصویری که به عنوان اولین تصویر بودا در چین باقی مانده است، ایفا می­کنند. تصویر برنز- طلایی بودا نشسته در حالت مدتیشن، مربوط به تاریخ 338  پس از میلاد است، و در سرزمین و قلمرو Zhao شمالی ، حکومت بی­دوام تاسیس شده توسط فرمانروایانی بر رحم و جنایت کار، قالب گیری و ساخته شده است.

محیط پرمخاطره و خطرناک دربار Shi Luo ، سرپناهی برای برخی از شاخص­ترین تصاویر و مجسمه های مذهبی بودا در چین شد. مبلغین بودایی توسط فرمانروایان سده سوم بسیار محترم شمرده می شدند. در دوران جنگ به عنوان ساحر و معجزه کننده کار می کردند، و به سرعت بخش پذیرفته­ای شده­ای در زرادخانه و انبار دربار هر شاهزاده جاه طلبی را برای خود اختصاص دادند.

هیچ مجسمه واقعی هندی در چین یافت نشد. ولی تصاویر وارد شده مطمئناً به عنوان مدلی برای هنرمندان در دسترس آن­ها بوده­اند، هنرمندانی که توسط راهب­هایی که خود از هند آمده و دارای مراتب بالا در آموزش­های مذهبی بودند، هدایت می­شدند.

اولین متون بودایی چینی توضیح می­دهند که بودا به عنوان یک مجسمه طلایی با فیزیک پر ابهت، از خود نور درخشان ساطع کرده، و این در کنار اصرار بر زیباسازی یک شمایل مورد احترام با مواد گران قیمت، می­تواند برتری امتیاز طلاکاری مجسمه­هایی از این نوع را توضیح دهد. پرتو نور الزاماً به سمت پرستندگان هدایت نمی­شود. این تصویر نه در محراب یک معبد، بلکه به عنوان قسمتی از یک نذر، برای محفاظت از شخص اعطا کننده نذر، ایالت و یا شخص فرمانروا در نظر خود آنان تصویر می­شده است.

هنر بودایی: 580-450پس از میلاد

قدرت­مندترین شمایل بودا در گروهی متشکل از پنج غار عظیم و بزرگ مشاهده شده­اند، و پس از آن که اولین آن­ها، غارهای Tanyao ، در صخره­هایYungang، در نزدیکی شهر جدید Datong در سال­های بین460  و 493 حکاکی و رنگ­آمیزی شد، شناخته شدند. ایده معابد بودایی در غار هایی در این ابعاد، دارای ریشه هندی بوده است. اگرچه حفاری­های سنگی اولیه مذهبی، که دارای المان­هایی بودایی هستند، معمولاً در چین بوجود آمده­اند، ولی هیچ اثری به بزرگی Yungang یا در حد آن، قبلاً به وجود نیامده بود.

غارهای Tanyao خارج از پایتخت dynasty wei شمالی (420-534) ، ایالتی از کشورگشایان ترک که توسط اشراف چینی مانند Sima Jinlong به آن­ها خدمت می­شده است، و در سده پنج و اوایل سده شش سرزمین شمالی چین را تصرف کرده بودند واقع شده­اند.

فرمانروایان Wei شمالی، از هر جنسیتی، از طرفداران و حامیان دین بودا بودند، و در دوران آن­ها زیرساخت­های مذهبی گسترش یافتند تا جایی که 13272 مؤسسه مذهبی و رهبانی در دوران امپراتوری آن­ها به وجود آمدند. رهبران جامعه بودایی توسط گسترش ایده هایی که مقام فرمانروا را با بودا برابر فرض می­کرد، به حمایت فرمانروایان از دین بودا، پاسخ نشان دادند و درنتیجه این خط مشى ها بود که پنج شمایل عظیم بودا در غارها ساخته شد.

 آزار و اذیت ظالمانه ولی کوتاه مدت انجام شده بودایی­ها بین سال­های444 و 451 اتفاق افتاد، و به این شکل این بود که طبق فرمان امپراتور هر کس که جرأت خدمت به خداهای بربرها را داشته باشد یا تصویر، مجسمه و تمثالی از آن ها با خاک یا برنز بسازد به مرگ تهدید می­شد.

شاید پنج تمثال بودا نماینده پنج امپراتور wei شمالی تا آن زمان باشد، اگرچه تئوری دیگری نیز وجود دارد که می­گوید همه چیز یک وسیله دقیق واستادانه جادوگری برای حفاظت از ایالتwei  می­باشد، که در طی یک برنامه محرمانه پیکرنگاری بودا در گذشته، حال و آینده ساخته شده است. این حقیقت که صخره­هایی که در آن­ها این شمایل­ها را تراشیده­اند دقیقاً زیر دژ نظامی موجود در راه اصلی از غرب به پایتخت واقع شده­اند و  هم چنین پنهان بودن شمایل غول پیکر بودا از دید عمومی در زمان ساخت آنها، این تئوری را حمایت می­کند. طراحان ساخت این شمایل، بدون این که هدف اولیه آن­ها را درنظر بگیریم، طوری این شمایل را ساخته­اند که  از دید جماعت بزرگی از پیروان آیین بودا خارج باشد. برخلاف بسیاری از معابد حفر شده در غارها، غیرممکن است که بتوان ساخت این شمایل را به عنوان وقف و یا از روی پرستش و از خود گذشتگی درنظر گرفت. دربار احتمالاً در ابتدا کار را در Yungang شروع کرده است، ولی این محدوده به سرعت در دید سایر طبقات اجتماع قرار گرفته است.

از سال 483 تا 490، در طول یک دهه و یا کمتر از آن، روی غارهای بسیاری به طور فشرده کار شده است، و بنایی با 1400 متر طول و در غارهای سه- پنج برابر کوچکتر یا بزرگتر ساخته شدند. بررسی سنگ نوشته­ها و کتیبه­های خطی مربوط به 120 نفر از واقفین و اعطاکنندگان که از wei شمالی به دست امده اند،  نشان می­دهد که 12 درصد آن به مجامع مذهبی منسوب هستند که اعضای آنان هم زمان و هم مردان می­باشند، 33 درصد به راهبه­ها و زنان زاهد منسوب می­شدند، و 55 درصد آنان راهب­ها و مردان مذهبی شامل نجیب زادگان درباری می­باشند. قسمت اعظم این افراد هیچ ارتباطی با دربار نداشته و بسیاری از آن­ها افراد نسبتاً فروتن و متواضعی هستند. سنگ نوشته­ها در مورد طلب دعای خیر برای خانواده خود اعطا کننده و نه خاندان امپراتور می­باشد.

 Yungang  تبدیل به منطقه­ای توانمند برای راضی کردن محدوده وسیع تری از نیازها، نیازهای کاملاً روحی و نیز نیاز های دیگر  تبدیل شد، برخی از آن ها عبارتند از کارهایی که زنان می توانستند در آن نقش برجسته­تری ایفا کنند، و یا اشخاص حقیقی می­توانستند از طریق کنده کاری ثابت در سنگ­ها و گروه­های مجسمه­های اشخاص اعطا کننده، خود را به عنوان یک بخشنده معرفی کنند.

از طریق سنگ­نوشته­ها در مورد کسی که هزینه ساخت شمایل بودا در Yungang را پرداخت نمود، اطلاعاتی به دست آورده­ایم درحالی که نمی­دانیم چه کسی آن­ها را ساخته است یا چگونه ساخته شده­اند. قبل از سال 551، هنرمندانی مانند پیکرتراشان از نظر کاری در محدوده ایالت خود می­توانستند فعالیت کنند. به طوری که فقط پس از تکمیل کردن کمیسیون دولتی می­توانستند برای سایر مشتری­ها کار کنند. موارد دیگری نیز از شواهد موجود در خود منطقه می­توان استخراج کرد، به عنوان مثال این که روش استاندارد این بود که حکاکی روی غار از بالا آغاز شود و دیوارها به سمت پایین کار شود. شکنندگی ماسه سنگ­های نرم نشان می­دهد که شکستگی­ها باید تعمیر شوند، هم چنین بعضی غارها (اگرچه هیچ یک از پنج غار Tanyao این گونه نبودند) توسط کلاه فرنگی ساخته شده روی صخره محافظت می­شدند.

شمایل­های موجود در yungang فرم­های متنوعی دارند، و تلاش زیادی برای تشخیص چگونگی تغییرات در فرم، یا برای پاسخ به محرک­های خارجی انجام شده است. به عنوان مثال در سال 486 دربار حکم داد که همه صاحب نسبان wei باید لباس چینی بپوشند، و این دلیل پیدایش شمایل بودا با لباس بلند و گشاد چینی همراه با روبان است، این لباس­ها بیشتر از لباس­ها و پارچه­های هندی به چشم می­خورد.

تحقیقات انجام شده اخیر در مورد غارها بیان می­کند که فرم­های متفاوت در Yungang به معنی تاریخ متفاوت نیست، بلکه به مفهوم انواع متفاوت مشتری و میزان متفاوت توجه به صحت پیکرنگاری است. در این مدل شمایل­هایی با لباس هندی نشانی از تأثیرات فرهنگ دیگری نیستند که به سرعت توسط نبوغ هنری بومی چین جایگزین شوند، بلکه بازتاب دهنده حضار مشتاق­تر در ابراز احساسات مذهبی می­باشند.

در سال 494 سلسله wei به  Luoyang، پایتخت خود منتقل گردید، و کار روی غارهای Yungumg تقریباً متوقف شد. اگرچه آن­ها به قدر کافی به دربار نزدیک بودند،ولی اولین و آخرین مجموعه این چنینی نبودند. یکی از دیگر مراکز مذهبی، هنری و سیاسی مربوط به پایتخت، غارهای Mogao در Dunhuang در جنوب غرب ایالت Ganso می­باشد. در این جا یک صومعه اصلی بودایی با زمینه نژادی، زبان شناختی و کثرت گرایی مذهبی قابل توجه وجود دارد. این غارها، و اجتماع راهب­هایی که در اطراف آن حضور داشتند، با این که مکان زیارتی مهمی نبودند، ولی نه تنها توسط افرادی که در مسیر مسافرت خود بین چین و آسیای غربی از آن جا عبور می­کردند (و مناطقی که در حال حاضر با عنوان جاده ابریشم شناخته شده­اند)، بلکه هم چنین توسط کسانی که به مقصد پرستش شمایل مسافرت می­کردند، مورد بازدید قرار می­گرفتند. زیارت، یک شیوه فرهنگی دیگر پذیرفته در میان بودایی­ها در چین بود که تأثیر مهمی بر خلق آثار هنری داشت.

 دور بودن غارهای Dunhuang بقای آن­ها را تضمین کرده است، و محیط خشک آن از نقاشی­های چند رنگ آن که روی گچ اجرا شده و شن­های صخره­ها و مجسمه­های غالباً سفالی را پوشش داده است، محافظت نموده است.

کار در Dunhuang احتمالاً هم زمان با yungang شروع شده است. فقط یکی از 492 غار باقی مانده تاریخی دقیقی دارد. این غار، غار 285 است که تاریخ آن با توجه به کتیبه نقاشی شده به سال 539-538 بر می­گردد(شکل 44). تصاویر دقیق و دارای جزئیات موجود در روی دیوارها شامل بهشت­های خورشیدی و قمری، حکایت واقعه زندگی تاریخی بودا، و مناظری از بهشت غربی است، سرزمین پاک و تمیزی که هواخواهان و پارسایان بودایی آرزو دارند در آن دوباره متولد شوند. ادعا می­شود که دیوارهای این غار اولین شواهد موجود برای آن چه «آیین بودایی محرمانه» در چین نامیده می­شود، می­باشند. محل اختصاص یافته به خدایان روی دیوارها منطبق با تئوری­های دقیق و تفضیلی هندسی مشتق شده از مذهب قبل از بودا در هند، که "ودا" نام داشت، می­باشد.

مطمئناً هم غار و هم محراب­هایی که در آن وجود داشت، برای انجام تکنیک­های پیشرفته مدیتیشین توسط راهب­ها استفاده می­شده است، و احتمالاً برای زوار و مسافرین در دسترس نبوده است، همان طور که بسیاری از سایر غارهایی که وجود داشتند در اختیار زوار و یا مسافرین قرار نمی­گرفتند.

تکنیک­های به کار رفته توسط نقاشان برای نقاشی روی دیوارهای Dunhuang، پس از اکتشافات انجام شده در سال 1900 از یک محل مخفی دارای اشیا مختلف مهروموم شده متعلق به حدود سال 1000، برای ما شناخته شد. این یافته­ها، که توسط سیستم­های مدرن طبقه­بندی به «اسناد» و «کارهای هنری» تقسیم می­شود و بنابراین از نظر فیزیکی کتابخانه­ها و موزه­ها را در لندن، پاریس، برلین، پترزبورگ و سایر شهرهای اروپایی از هم جدا می­کند، و تصاویر غیرموازی از بسیاری جنبه­ها از زندگی منطقه، شامل زندگی هنری آن ارائه می­کند. بعضی از این اسناد، که تاریخ آن به بعد از غار 285 بر می­گردد، شواهدی در مورد تکنیک­های به کار رفته در دکوراسیون غارها، ارائه می­کند. از شابلون و یا مهرزدن به دفعات استفاده شده است.

این­ها ترسیماتی روی کاغذ ضخیم هستند، که خطوط خارجی شکل­ها و تصاویر توسط خط باریکی مشخص شده­اند. با گذاشتن الگو (شابلون) روی خمیر مخصوص دیوار و پاشیدن گچ روی آن، خطوط خارجی و مرزهای کاغذ به دیوار منتقل شده و سپس از این خطوط پیروی می­شود. این تکنیک باعث بالارفتن سرعت تولید نقش­های دیواری استادانه و با جزئیات دقیق، می­شود و می­توان با کمک آن یک طرح یکسان را به طور تکراری ایجاد نمود. هم چنین دقت پیکرنگاری و نقاشی را در ترسیم شکل­های خاص تضمین می­نماید.

نقاشان Dunhuang در مراحل اولیه به طور موروثی هنرمند می­شدند و مقام آن­ها از پدر به پسر منتقل می­شد، و کارگرانی که حقوق آن­ها پرداخت نشده بود به عنوان نوعی مالیات بندی برای حکومت کار می­کردند. در دوره (618-906) Tang نقاشان و پیکرتراشان مجاز به دادو ستد با مشتریانی از هر نوع، به عنوان پیمانکارانی مستقل، شدند. برای پروژه­های کوچک مانند پرچم­های نقاشی شده، به طور نقدی به نقاشان دستمزد پرداخته می­شد، درحالی که برای پروژه­های عظیم (پروژه­هایی که یک سال و یا بیشتر زمان می­بردند) دستمزد به صورت آرد یا روغن پرداخت می­شد و میزان هزینه و دستمزد پرداختی به اندازه و پیچیدگی طرح بستگی داشت. کارفرمایان هم چنین موادی مانند ابریشم و مواد رنگی را خود تامین می­کردند، و یا اگر نقاش آن­ها را تأمین می­کرد دستمزد بیشتری به وی می­پرداختند. اسناد و مدارک Dunhuang به یک نقاش، و «دستیاران وی» اشاره می­کنند، گرچه ما نمی­دانیم این گونه تیم­ها در چه حدی بزرگ بودند. راهب­های هر معبد به نقاشان کمک می­کردند و دستیار آنان بودند، و این که به عنوان هنرمندان واقعی و یا به عنوان مشاور دینی در مورد مسائل خاص مربوط به پیکرنگاری و نقاشی بودا کار می­کردند، نامعلوم است.

راهب­ها مطمئناً قبل از این که نقشه­ها روی دیوارها اجرا و کامل شوند، آن­ها را بازرسی می­کردند تا از صحیح بودن تشریفات مذهبی مطمئن شوند. در قرن نهم، کارفرمایان، حتی در نقاط دور از پایتخت به هنرمندان توجه خاصی ابراز می­نمودند.

هنر مذهبی سلسله­های Sui (581-618) و Tang (618-906)

اگرچه غارهای Dunhuang از نظر بصری تأثیرگذار هستند، ولی آن­ها احتمالاً در مقایسه با شکوه و جلال مؤسسات مذهبی در قسمت­های موفق­تر امپراتوری، موسساتی که اکثر معماری، نقاشی دیوارها، پارچه­ها و منسوجات و ظروف آن در حال حاضر از بین رفته است، معتدل و نسبتاً کم زرق و برق بوده­اند.

فقط بعضی از قسمت­ها سالم باقی مانده­اند، و معمولاً توسط دفن تعمدی، مانند پیشکش وقفی در زمان تقدیس مقبره، یا برای حفاظت از تصرف در طول شکنجه و آزار اذیت بودایی محافظت شده­اند. مورد آخر زمینه­ای است که احتمالاً عامل حفظ کردن گروه مجسمه­های طلایی و برنزی، مربوط به سال چهارم سلسله Sui در منطقه Kaihuang، معادل با سال 584 بوده است که سال 1974 در حومه کلان شهر chang'an در Xi'an حفاری شده است. به دلیل این که chang'an پایتخت اولین سلسله برای دوباره به هم پیوستن چین شمالی و جنوبی پس از 300 سال بود، این شهر مرکز تجمع ثروت، فرهنگ اشرافی و پشتیبانی سیاسی بود که تأسیسات مذهب بودایی به آن گره خورده بود. این شهر، بزرگ­ترین شهر در جهان بود، و در طول قرن­های پس از آن از بغداد و قسطنطنیه، تنها شهرهای هم ترازش، پیشی گرفته بود.

گروهی از شمایل بودا، Ami tabha یا Amitayus، (هر دو اسامی سانسکریت هستند و از اسامی چینی نمی­باشند)، شامل یک مجسمه نشسته در مرکز، یکی از دقیق­ترین و استادانه­ترین مجموعه­های مذهبی است که به خوبی وضعیت و حالت جسمی و اشارات بودا را نشان داده است، موضوعی که برای فهم درک مجسمه بودا کلیدی می­باشد. و در این مورد به معنی و مفهوم " نترسیدن " می­باشد.

دو bodhisattvas در اطراف بودا قرار گرفته­اند، و ترجیحاً کسانی هستند که عهد کرده­اند که خودشان وارد نیروانا شوند، ولی در دسترس دعاکنندگان دنیا قرار بگیرند تا همه آن­ها رهایی یابند.