مقدمه :
زمان ظهور نانوسرامیکها را میتوان دهه 90 میلادی دانست. در این زمان بود که با توجه به خواص بسیار مطلوب پودرهای نانوسرامیکی، توجهاتی به سمت آنها جلب شد، اما روشهای فرآوری آنها چندان آسان و مقرون بهصرفه نبود. با پیدایش نانوتکنولوژی، نانوسرامیکها هرچه بیشتر اهمیت خود را نشان دادند. در حقیقت نانوتکنولوژی با دیدگاهی که ارائه میکند، تحلیل بهتر پدیدهها و دستیافتن به روشهای بهتری برای تولید مواد را امکانپذیر میسازد.
شکلگرفتن علم و مهندسی نانو، منجر به درک بیسابقه اجزای اولیه پایه تمام اجسام فیزیکی و کنترل آنها شدهاست و این پدیده بهزودی روشی را که اغلب اجسام توسط آنها طراحی و ساخته میشدهاند، دگرگون میسازد.
نانوتکنولوژی توانایی کار در سطح مولکولی و اتمی برای ایجاد ساختارهای بزرگ میباشد که ماهیت سازماندهی مولکولی جدیدی خواهندداشت و دارای خواص فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی جدید و بهتری هستند. هدف، بهرهبرداری از این خواص با کنترل ساختارها و دستگاهها در سطوح اتمی، مولکولی و سوپرمولکولی و دستیابی به روش کارآمد ساخت و استفاده از این دستگاهها میباشد. هدف دیگر، حفظ پایداری واسطها و مجتمعنمودن نانوساختارها در مقیاس میکرونی و ماکروسکوپی میباشد.
همیشه با استفاده از رفتارهای مشاهدهشده در اندازههای بزرگ، نمیتوان رفتارهای جدید در مقیاس نانو را پیشبینی کرد و تغییرات مهم رفتاری صرفا" بهخاطر کاهش درجه بزرگی اتفاق نمیافتند، بلکه به دلیل پدیدههای ذاتی و جدید آنها و تسلطیافتن در مقیاس نانو بر محدودیتهایی نظیر اندازه، پدیدههای واسطهای و مکانیک کوانتومی میباشند.
نانوسرامیک ها :
نانوسرامیکها، سرامیکهایی هستند که در ساخت آنها از اجزای اولیه در مقیاس نانو (مانند نانوذرات، نانوتیوپها و نانولایهها) استفاده شدهباشد، که هرکدام از این اجزای اولیه، خود از اتمها و مولکولها بدست آمدهاند.