رها شده از سوء استفاده
چیزهایی که زنان می گویند و کارهایی که می توانند انجام دهند:
هر روز در اوکلند، نیوزلند، زنان هر روز به دنبال زندگی رها از خشونت و سوء استفاده می گردند. آنها تصویری از تغییر در زدگی خود و کودکانشان در ذهن دارند. این پروژه تحقیقی در ضمیمه خشونت خانگی از تعدادی از افراد بومی و توسط هیئت ترفیق سلامتی عمومی و هیئت محلی و بین المللی تحقیق انجام گرفته است. این پروژه همچنین توسط داستانهایی که کارکنان هیئت ترفیع سلامتی عمومی از زنان و آژانس ها که به آنها در حل مشکلات کمک می کردند درباره تلاش برای پایان خشونت در خانه هایشان و یا جدایی از مردمان سوء استفاده گرشان می شنیدند الهام گرفته است.
پنجاه و پنج زن در اوکلند دفعات مکرر، در مورد تجربه هایشان جهت شناسائی عوامل کمک کننده یا بازدارنده در اقدامات آنها علیه سوء استفاده مصاحبه شدند. تجارب این زنان قلب گزارش است و جهت آن را تعیین می کنند.
این گزارش در سه ناحیه حاضر شده است. مردم مائوری عموم مردم و مردم ناحیه اقیانوس آرام. شرایط خاص ماوری به دلیل وجود مردان سازش گیر در منطقه «اوتوروا» در نیوزلند، عملیات طرح نقشه، فرایندهای جمع آوری اطلاعات تجزیه و تحلیل و حضور مکاتبات تحقیقی شروع به کار کرد. تحقیق «ماؤری» علاوه بر مصاحبات شخصی با زنان شامل مشاورات با اشخاص و گروه ها نیز می شد. این مکاشفات در یک پوستر در فصلی مجزا درون گزارش با عکس های مربوطه وجود دارد و به گزارش عمومی بلندتر موجود رجوع داده می شود.
اطلاعات به طور منظم در طول 3 سال (97-2000) جهت طراحی و حمایت از اقدامات مربوط به جلوگیری از مقوله خشونت علیه زنان جمع آوری شد. مقیاس این معزل و اهمیت این موضوع برای زندگی اجتماعی، فرهنگی و روحی در نیوزلند به طور افزایشی مدنظر قرار گرفت. صداهای این زنان اولویت بندی شد دسترسی به آرزوهایشان و آرزوهای زنان مانند آنها برای داشتن یک زندگی صلح آمیز به زندگی خانوادگی و جامعه ای صلح آمیز خواهد انجامید.
این داستان ها فرایند به دام انداختن این زنان که توسط مردهای سوء استفاده گر در تورهای کنترل و خطر گرفتار می شدند را نشان می دهد. نویسندگان از توجه به این مطلب نیز استفاده کردند.
که بیشتر زنان معقول در یک جریان «مارپیچی» یا مداری فرایند دور شدن و جدایی از مردان سوء استفاده گر را انجام می دادند. جدایی باعث برطرف کردن خطر خشونت فیزیکی و ادامه آزار و سوء استفاده روحی نشده است.
این نکته که زنان می توانند باید به این واقعیت فکر کنند بسیار مهم است و این حقیقت که جدایی فیزیکی معمولا اوج یک فرایند فاصله گرفتن زنهایی است که می خواهند مردان سوء استفاده گر را به امید ایجاد یک تغییر در رابطه ترک کنند و پس از چند م اه یا چند سال پس از آن از نظر احساسی نیز جدا شوند نیز باید مد نظر قرار گیرد.
نخستین افرادی که زنان با آنها راجع به سوء استفاده صحبت می کردند افراد نزدیک به آنها یعنی مادر پدر و خواهر و یا دیگر اعضای خانواده و شبکه اشتراکشان به مانند دوستان و همکاران بوده اند. نخستین تلاش ها توسط زبان برای ارتباط برقرار کردن درباره مورد سوء استفاده قرار گرفتن با خویشاوندان و دوستان بوده است. پاسخ های این افراد منجر به رهنمون ساختن زنان برای نیاز به کمک بیشتر و یا نگاه داشتند آنها در دام سوء استفاده بیشتر شده است. زنان نیازمند بودند تا باور و تأئید شوند و آنها این ناباوری را تقصیر و فقدان فهم تلاش های آنها برای مقاومت و تغییر دادن یک سوء استفاده گر طی تجربیات دردناکشان می دانستند.
مسائل مالی نقش کلیدی در قدرت تصمیم گیری و کیفیت زندگی زنان و کودکان آنها پس از جدایی ایفا می کردند. فقر نسبی زنان همراه با آرزوی آنها برای حمایت از بچه هایشان باعث افزایش زجر آور استرس آنها می باشد. مقوله های عملی نظیر احتیاج به سرپناه وسایل نقلیه و درآمد و دسترسی به خدمات درمانی و مشاروره برای بیشتر زن های مورد مطالعه بسیار مهم و حیاتی بوده است. یک سیمای مهم راهی که زنان در حاشیه قرار گرفته بودند و قدرت از جانب همسرانشان به آنها اعمال می شد، کنترل تمام درآمد های خانه داری، انکار دسترسی مستقل به پول خانواده یا حتی به درآمد شخصی خودشان و تقصیر زنان در قبال گم شدن پول بوده است. این سیما پس از جدایی در میان استراتژی های مغرضانه همسرهایشان برای انکار حقوق اقتصادی آنها ادامه داشته است. برخی زنان همچنین به فعالیت های سازمانی WINZ مانند تعیین یک رئیس جدید که باعث مداخله و آزار بیش از اندازه آن در زندگی شان و اعمال خوار کننده قدرت های اختیاری می شد را نیز موثر قلمداد می کردند.
پناه گاه های امنیت زنان را تامین کرده به آنها در بازسازی رابطه اجتماعی کمک می کردند. گروه های حمایت مکانی مناسب برای تقسیم و توسعه مفاهیم درباره جریان سوء استفاده و راه های آزاد شدن از آن بود. نیروهای پلیس اغلب نخستین نقطه تماس بودند و نقش مهمی در تامین امنیت و اطلاعات آنها داشتند. دکترها، پرستاران، و کارکنان دیگر مجموعه سلامتی (پزشکی) در این سیستم اطلاع رسانی و کمک حیاتی بودند.
هنگامی که برخی از زنان به حوزه عمومی درخواست کمک می رفتند با طرز فکرها و شیوه هایی مواجه می شدند که با آنها خوار و محروم شمرده می شدند. برای برخی، این باور که «دنیا، دنیای مردهاست» زمانی که کمک حمایت، یا درک
کمی دریافت می کردند، تحکیم می شد و این قربانیان سوء استفاده در مقابل راهکارهای دادگاه و WINZ و عدم حمایت آنها بیش از زمانی که مستقیماً تحت سوء استفاده مرتکبان آن قرار می گرفتند، احساس رنج می کردند. زنان خواستار هماهنگی بیشتر بین خدمات و تغییرات در راهکارهای آنها بودند و معتقد بودند که تمرین و تحصیل پیشرفته تهیه کننده های خدمات موضوعی ضروری است.