زیان های شیرین کننده های مصنوعی
حتماً تاکنون با محصولات غذایی که با برچسب بدون قند (sugar free) در بازار فروخته می شوند، برخورد کرده اید. در این محصولات به جای شکر از شیرین کننده های مصنوعی نظیر آسپارتام استفاده می شود. امروزه آسپارتام در بیش از 6 هزار محصول غذایی شامل انواع نوشیدنی، دسر، ماست، آدامس و برخی ویتامین ها که با عنوان کم کالری یا رژیمی فروخته می شوند، استفاده می شود و حدود 200 میلیون مصرف کننده در دنیا دارد. اما چون در دمای بالا به آمینواسیدهای سازنده تجزیه می شود، برای پخت مناسب نیست.آسپارتام در سال 1965 کشف شد و از آنجایی که در غلظت های معمولی 200 بار شیرین تر از شکر است و کالری کمی دارد به عنوان جایگزین شکر برای افراد دیابتی مورد توجه قرار گرفت. اما استفاده از این شیرین کننده به دلایل خطرات احتمالی که برای انسان دارد مورد بحث های زیادی قرار گرفته است. در ابتدا سازمان غذا و داروی امریکا (FDA) استفاده از آسپارتام را به دلیل احتمال ایجاد سرطان در موش ها نپذیرفت. اما از سال 1981 با توجه به تحقیقاتی که در ژاپن انجام شد، آسپارتام برای استفاده در نوشیدنی ها پذیرفته شد و در سال 1996 محدودیت های استفاده از آن در مواد غذایی برداشته شد.تحقیقات اخیر دانشمندان نشان می دهد که آسپارتام به متانول (الکل چوب) تجزیه می شود و متانول نیز در بدن به فرمالدئید تبدیل می شود. طبق این تحقیقات بلعیدن مقادیر کم آسپارتام منجر به تجمع مقدار زیادی فرمالدئید در کبد، کلیه، مغز و برخی بافت ها می شود که در درازمدت باعث تاثیرات بدی در سیستم عصبی و دستگاه ایمنی می شود و ممکن است منجر به مشکلات ژنتیکی نیز شود. البته متانول در آبمیوه ها نیز موجود است اما به دلیل وجود اتانول و مواد شیمیایی بازدارنده به فرمالدئید تبدیل نمی شود. با توجه به خطرات احتمالی که تجمع فرمالدئید آزاد شده از آسپارتام برای سلامتی انسان دارد، در اکتبر 2005 اعضای مجلس عوام انگلستان از دولت خواستند که مصرف آسپارتام را در این کشور ممنوع کند. اما به دلیل سوددهی ناشی از تجارت آسپارتام و در نظر گرفتن مصالح اقتصادی، ممنوعیت تولید و فروش این شیرین کننده هنوز از سوی دولت ها پذیرفته نشده است.