هدف اصلی از مهندسی بافت احیاء و بازسازی بافت ها و ارگان های بدن است. برای دسترسی به این هدف از نگهدارنده های متخلخل که بافت های بدن را شبیه سازی می کند استفاده می کنیم.
تیتانیوم به دلیل تماس مستقیمی که بین استخوان و ایمپلنت اتفاق می افتد به طور گسترده در ساخت ایمپلنت های دندانپزشکی و استخوان بندی استفاده می شود. تیتانیوم خواص زیست پذیری خوبی دارد، مقاومت آن به خوردگی بالاست و بادوام است و به علاوه آماده کردن آن در شکلهای مختلف آسان است.
چون استخوان می تواند در درون تخلخل رشد کند از تیتانیوم متخلخل به عنوان ایمپلنت استفاده می کنیم. تخلخل باعث می شود استخوان در داخل آن رسد کند و یک پیوند قوی بین استخوان و ایمپلنت شکل بگیرد و تخلخل فضای کافی برای رشد بافت جدید را فراهم می کند همچنین مسیری برای انتقال مایعات درون بدن فراهم می کند. این ساختار متخلخل کاربردهای فراوانی از قبیل تثبیت کننده های نخاعی، ایمپلنت های دندانپزشکی، نگهدارنده های استخوان و ... دارد. تعداد روش های کمی برای ساخت ساختارهای متخلخل با شکل های پیچیده وجود دارد که نیاز به ماشین کاری ندارند. یکی از روش ها روش متالوژی پودر است که موجب کاهش هزینه و زمان تولید می شود. در این مقاله بافت زنده را در محل برخورد استخوان و ایمپلنت مورد ارزیابی قرار می دهیم.