دانلود تحقیق آمادگی جسمانی و فاکتور های آن

در زندگی ماشینی وتکنولوژی امروزی برای انجام بسیاری از کارها نیازی به فعالیت فیزیکی نیست بین 60 تا 80 درصد افراد بالغ در جوامع مختلف فعالیت جسمانی کافی ندارد.

کسب دانش درباره فعالیت جسمانی یکی از انگیزه های درونی برای شرکت در فعالیت های جسمانی است.

کسانی که با مفاهیم فعالیت های جسمانی آشنا شدند ارزش آن را بیشتر درک می کنند .

همه انسان ها نمی توانند از نظر جسمانی فعال باشند و از این فعال بودن بهره مند شوند .

فعالیت جسمانی به هر گونه حرکت بدن گفته می شود که توسط انقباض عضلات ایجاد می گردد و موجب افزایش مصرف انرژی می شود .

هر کاری غیر از نشستن و خوابیدن جزء فعالیت جسمانی به شمار می رود .

فعالیت جسمانی دامنه بسیار گسترده ای دارد و شفرد انواع فعالیت جسمانی را به دو نوع کلی تقسیم کرده است:الف)فعالیت جسمانی مربوط به کار و شغل که به فعالیت های جسمانی روزمره و مهارت های شغلی اشاره دارد و هدف آن تامین زندگی است.

مانند :خرید و حمل شیئ و بچه داری و کشاورزی و ب)فعالیت جسمانی مربوط به بازی و تفریح مانند:بازی و مسابقه و ورزش آماتور و قهرمانی .

تمرین جسمانی به فعالیت های جسمانی و حرکت های عضلانی ویژه و با برنامه منظم و تکراری گفته می شود که با هدف افزایش توانایی های مختلف جسمانی و مهارتی انجام می شود .

فعالیت جسمانی با تمرین جسمانی تفاوت دارد .

فعالیت جسمانی الزاما فعالیتی شدید و طبق برنامه نیست .

می توان از نظر جسمانی فعال بود بدون اینکه در برنامه های تمرینی شرکت کرد .

بدین منظور می توان با پیشنهادهای زیر شروع کرد : استفاده از پله به جای آسانسور و کنار گذاشتن کنترل تلویزیون و پیاده روی هر زمان که وقت دارید .

تعریف آمادگی جسمانی : کلارک در تعریف جامعی که مورد استفاده بسیاری از نویسندگان دیگر نیز قرار گرفته می نویسد:((آمادگی جسمانی عبارت است از توانایی انجام کارهای روزانه با توانمندی و چابکی بدون احساس خستگی بی مورد و داشتن انرژی کافی برای پرداختن به امور تفریحی اوقات فراغت و لذت بردن از آنها و برای انجام کارهای ضروری پیش بینی نشده ای که ممکن است در روز پیش آید )).بنابراین آمادگی جسمانی یعنی توانایی تحمل کارهای بدنی و مقاوم بودن در برابر فشارهای ناشی از کار و فعالیت بدنی (جسمانی)و تاب آوردن در برابر شرایط سخت جسمانی که فرد فاقد آن تحت چنان شرایطی دوام نیاورده و از پا می افتد .

فاکتورهای آمادگی جسمانی آمادگی جسمانی از فاکتورهای مختلفی تشکیل شده است.

این فاکتورها در دو بخش 1)وابسته به بهداشت و 2)وابسته به اجرای ورزشی جای می گیرند .

برای سلامت عمومی جامعه بخش وابسته به بهداشت اهمیت دارد اما بخش دوم در اجراهای ورزشی کار برد بیشتری دارد و ورزشکاران با توجه به نیاز رشته مربوطه از انها استفاده میکنند.در ادامه هر یک از عناصر امادگی جسمانی تعریف میشود.

الف) عناصر امادگی جسمانی وابسته به بهداشت(تندرستی) ترکیب بدن: عبارت است از درصد چربی بدن که با کاتیپر و به روش skin fold میتوان آن را اندازه گیری کرد.

استقامت قلبی عروقی: برخورداری از نوعی کیفیت که به وسیله ان قلب و تنفس میتواند به سهولت خود را با شدت فعالیت بدنی هماهنگ کند و با همان سهولت هم از خستگی بدر آید و فعالیت سنگین دیگری را شروع کند.

انعطاف پذیری: قابلیت کشیده شدن عضله ها به منظور وسعت دامنه حرکتی بیشتر برای مفاصل مربوطه.

استقامت عضلانی: توانای یک عضله یا گروه عضلانی برای تکرار یک حرکت معین و مشابه و یا اوردن یک فشار و یا نگه داری یک انقباض در مدت زمان طولانی.

لازم به ذکر است که استقامت عضلانی فقت بخشی از امادگی قلب و تنفس را تشکیل میدهد.

قدرت عضلانی: امادگی عضلانی برای وارد کردن حداکثر فشار به یک مقاومتیا مانع ثابت و یا متحرک فقط برای یک مرتبه.

ب)عناصر آمادگی جسمانی وابسته به اجرای ورزشی چابکی: توانای تقییر وضعیت سریع بدن و کنترل حرکت کل بدن.

تعادل: ثابت نگه داشتن قامت به هنگام حرکت و یا سکون است.

هماهنگی: قابلیت اجرای حرکت به طور موثر و ملایم یا به عبارت دیگر توانای به کارگیری حواس مانند استفاده از حس بینایی یا شنوایی همراه با اعضای مختلف بدن به هنگام اجرای اعمال حرکتی به منظور نرمی روانی و تلفیق حرکات است.

توان: توان یا قدرت انفجاری از حاصل ضرب قدرت در سرعت حرکت بدست میاید یا توانایی به کار بردن حداکثر نیرو در سریعترین زمان مانند تست های پرش عمودی پرش طول جفتی و پرتاب وزنه.

زمان عکس العمل: حد اقل فاصله زمانی بین کاربرد یک محرک و پاسخ بدن به آن محرک.

سرعت: کوتاهترین فاصله زمانی که شخص بتواند بدن یا قسمتی از آن را یک یا چند مرتبه در فضا به حرکت آورد.مانند سرعت حرکت شست دست و یا تعداد تکرار گام در مدت سه یا چهار ثانیه در یک دو کوتاه به عبارت ساده تر توانایی حرکت دادن سریع بدن را سرعت می گویند.

چون حدف دست یابی به بالاترین و قابلیت های جسمانی است لذا عوامل بالا را برای هر چه بهتر شدن مهارت های ورزشی و موفقیت در مسابقه و رقابت های ورزشی یاری میدهند.

ایفرد آمادگی جسمانی وابسته به بهداشت به موقعیت های بهداشتی مربوط میشود به خودی خود وجود داشته و در اثر تمرین پیشرفت می کنند یکی از جدیدترین آزمون ها برای ارزیابی آمادگی وابسته به بهداشت ارائه شده آزمون های آمادگی جسمانی است که در سال 1988 توسط ایفرد (aahperd ) ابداع شده و عبارت است از یک برنامه تربیتی و سنجش جامع که جوانان را در آمیختن ابعاد روانی حرکتی و شناختی و احساس با جریان زندگی یاری میکند .

این آزمون عبارتند از : الف)استقامت هوازی: دویدن یا پیاده روی یک مایل است .

ب)ترکیب بدنی: اندازه گیری ضخامت چربی زیر پوستی (skin fold) عضله سه سر پشت بازو و عضله دوقلوی پا است.

ج)انعطاف پذیری:خم شدن به جلو در حالت نشسته sit and reach است (به منظور اندازه گیری انعطاف عضلات کمر و پشت ران ) د)استقامت و قدرت عضلانی عبارتند از : 1)شکم (دراز و پشت اصلاح شده به طوری که دست ها به حالت ضربدری روی سینه قرار می گیرند ) 2) بالا تنه ( بارفیکس اصلاح شده یا خوابیده ).

اصول اساسی تمرین با در نظر گرفتن اهمیت ورزش در حفظ سلامتی اغلب اوقات فعالیت های جسمانی به علت صرف زمان و زحمت زیاد نادیده گرفته می شود .

برنامه تمرینی شامل تمریناتی برای رشد توانایی های فیزیولوژیکی و روانی ورزشکار است .

اصول اساسی تمرین عبارتند از : 1 ­_اصل ویژگی فردی در موقع طرح و تدوین برنامه های تمرینی باید تفاوت های فردی را مورد توجه قرار دارد .

افراد مختلف نسبت به یک برنامه تمرینی معین واکنش های متفاوت از خود نشان می دهند .

کودکان بازی می کنند نوجوانان به یادگیری مهارت های ورزشی می پردازند جوانان در ورزش آماتور یا قهرمانی تمرین می کنند میانسالان تمرینات جسمانی و ورزش انجام می دهند و سالمندان در ورزش های تفریحی شرکت می کنند .

مربیان باید در برخورد با ورزشکاران خود به عوامل زیر توجه نمایند : 1-تحمل افراد نسبت به فشار تمرین 2-عوامل ژنتیکی و آمادگی افراد 3-سن تقویمی و سن بیولوژیکی 4-نسبت استراحت به تمرین یا مسابقه 4-نسبت استراحت به تمرین یا مسابقه 5-شرایط محیطی 6-روش زندگی life style) ) 2-اصل ویژگی طبق اصل ویژگی برای آن که حداکثر استفاده نصیب ورزشکار شود برنامه تمرینی باید به طور ویژه ای مطابق با نوع فعالیتی که شخص طبعا با ان درگیر است طراحی شود .

در ضمن شناخت نوع منبع انرژی اصلی مورد استفاده در اجرای یک فعالیت معین اهمیت زیادی دارد.

3-اصل بی مصرفی طبق اصل بی مصرفی چنانچه تمرین متوقف شود و یا به طور ناگهانی کاهش یابد فواید حاصل از تمرین از بین می رود .

اکثر دستاوردهای تمرین شامل تغییرات سوخت و سازی و قلبی تنفسی و آنزیم عضله طی 4 الی 8 هفته بی تمرینی (توقف تمرین ) از بین می رود .

به هنگام بی تمرینی کاهش استقامت قلبی تنفسی بسیار بیشتر از قدرت و توان و استقامت عضلانی است .

4-اصل اضافه بارفزاینده (شدت و تکرار و مدت تمرین ) اصل اضافه بار یعنی این که در تمرینات باید از مقاومت بیشینه ای بهره گرفت و با بهبود آمادگی بدنی فرد در طول برنامه تمرین مقاومت نیز به تدریج افزوده شود .

اعمال تدریجی بار اضافی بسیار مهم است و اگر بار سریعا اضافه شود بدن قادر به سازگاری نخواهد بود .

تکرار تمرین در روزها و هفته های پیاپی می تواند فشار مثبتی را به وجود آورد که باعث بهبود ظرفیت ورزشکار برای تولید انرژی و تحمل فشار جسمانی و عملکرد ورزشی شود .

همچنین میزان سازگاری فرد با تمرینات محدود است و نمی توان بیش از ظرفیت بدن برای پیشرفت به آن فشار وارد ساخت .

به هر حال در ورزش مرز باریکی بین تمرین و تمرین بیش از حد (بیش تمرینی) وجود دارد .

تمرین بیش از حد عبارت است از تمرینی که در آن حجم تمرین و شدت تمرین و یا هر دو به سرعت و بدون پیشرفت مناسب افزایش یابد .

چنین تمرینی با حجم و یا شدت زیاد هیچ گونه سازگاری را در پیشرفت بدن و یا پیشرفت در عملکرد به وجود نمی آورد و می تواند به خستگی مزمن که همراه با تهی شدن گلیکوژن عضله است منجر شود .

افت عملکرد نیز شاخص خوبی برای این موضوع می باشد .

در برنامه های وزنه تمرینی اصل اضافه بار فزاینده با کاربرد برنامه های تکرار بیشینه رعایت می شود .

در برنامه های تمرینی شامل دویدن و دوچرخه سواری و یا شنا به جای مقدار وزنه که به عنوان وسیله اضافه بار فزاینده مورد استفاده قرار می گیرد شدت و تکرار و مدت برنامه مورد توجه قرار می گیرد .

انعطاف پذیری انعطاف پذیری به عنوان یکی از مهمترین انواع توانایی ها برای نمایش بهترین اجراء مورد پذیرش قرار گرفته است .مفاصل و خاصیت ارتجاعی عضلات عوامل تعیین کننده انعطاف پذیری هستند زیرا مجموعه انها بر دامنه حرکات تاثیر می گذارد .

انعطاف پذیری را سفت وسخت نبودن بدن تعریف می کنند .بر اساس این تعریف فلیشمن انعطاف پذیری را به دو گونه ایستا و پویا تقسیم کرد اظهار نمود که انعتاف پذیری پویا به توانایی اجرای حرکت های تند و تیز بدن که تکرار ان موجب نرمی عضلات می شود مربوط است .همچنین در سال 1968 هولاند اظهار داشت که انعطاف پذیری واژه درستی نیست و به جای آن واژه روانی حرکت و دامنه حرکت را پیشنهاد کرد .

انعطاف پذیری جنبه عمومی ندارد و تقریبا یک توانایی ویژه محسوب می شود که برحسب نیاز های حرکتی هر ورزش میزان آن متفاوت است .

بر اساس نوشته های مربوط به انعطاف پذیری میتوان سه روش اصلی برای توسعه و بهبود میزان انعطاف پذیری مشخص کرد : .کشش فعال {روش ایستا و روش پویا (لنگری )} در سال 1974 دوریس اظهارداشت که حرکت های کششی به رئش ایستا در مقایسه با روش تابی مزایای بیشتری دارد .

.کشش غیر فعال (با همکاری فرد دیگر ) .

روش کشش ترکیبی (روشp.n.fیا((تسهیل عصبی عضلانی گرینده های عمقی )) ) ورزشکار باید پس از اجرای یک حرکت کششی ناکامل یک گروه عضلات (به مدت 6 ثانیه)آنها را شل کند .در مرحله دوم همان عضله را 6 ثانیه به حالت انقباض در آورد و سپس 2 ثانیه دیگر عضلاتش را شل کند .در مرحله سوم کشش کامل را به مدت 6-8 ثانیه انجام دهد .توصیه می شود که تمرین در این وضعیت 1-3بار تکرار گردد .معمولا فیزیوتراپ ها با این روش عضله آسیب دیده را مداوا می کنند و طول آن را به حالت قبل از آسیب دیدگی می رساند .

توصیه هایی برای بهبود انعطاف پذیری 1 -پیشنهاد می گردد تقویت و گسترش انعطاف پذیری از سنین پایین شروع شود ولی می تواند می تواند در تمام رده های سنی تقویت شود .

2-تمرین های کششی موثر باید به آرامی و با ملایمت انجام شود تا جایی که دردی احساس نشود و پس از حدود 7-8 ثانیه عضلات را به ارامی شل کنید .

3-تمرینهای کششی را حداقل 8-10 دقیقه پیش از هر جلسه تمرین یا مسابقه انجام دهید .

4-عضلات و رباط ها یی را به کشش وادارید که قصد دارید در حین تمرین یا مسابقه از آن استفاده کنید .

5- تمرینهای کششی از سفتی و کوتاه شدن عضلات که در اثر بالا رفتن سن به وجود می آید جلوگیری می کند.

6- توصیه اکید می شود که از به کار بردن تمرینات تقویت و گسترش انعطاف پذیری در شرایط خستگی خودداری شود .

فعالیت بدنی و جوانان فعالیت بدنی منظم برای جوانان فوائد جسمی،روحی و اجتماعی مهمی از نظر بهداشت و سلامت به همراه دارد.تمرین های منظم فعالیت بدنی به کودکان و نوجوانان کمک میکنند تا استخوانها،عضلات و مفاصل سالمی داشته باشند.وزن و بدنشان تنظیم شود و چربی آنها کم شود و فعالیت قلب و ریه ها موثر باشند.این امر در ایجاد هماهنگی حرکت مشارکت نموده و به پیشگیری و تنظیم اضطراب و افسردگی کمک میکند.

بازیها،ورزش ها وسایر انواع فعالیت بدنی به نوجوانان این فرصت را میدهد که خود باوری و اتکاء به نفس داشته باشند.موفقیت و مشارکت و اتحاد جمعی را احساس کنند.این اثرات مثبت همچنین به کاهش مضرات و خطرات ایجاد شده بوسیله روشهای زندگی مصرفی،رقابتی،پر از استرس و بی تحرک که در جوانان امروزی بسیار شایع است کمک میکند.مشغول بودن به فعالیت بدنی هدایت شده میتواند باعث پرورش سایر رفتارهای بهداشتی مثل پرهیز از سیگار،الکل و مواد مخدر و رفتارهای خشونت بار گردد،پرورنده تغذیه مناسب،استراحت کافی و فعالیتهایمطمئن و برتر باشد.

برخی تحقیقات نشان داده که در طول دوران بلوغ،هر چه بیشتر در فعالیت بدنی شریک باشند،کمتر به مصرف سیگار روی می آورند.همچنین کودکانی که فعالیت بدنی بیشتری دارند نتایج تحصیلی بالاتری نشان داده اند.بازیهای گروهی باعث تعامل اجتماعی مثبت شده و ظهور مهارت های اجتماعی در دوران نوجوانان را تسهیل می کنند.

الگوهای فعالیت بدنی که در دوران کودکی و بلوغ کسب می شوند بیشتر در طول زندگی هر فرد باقی می مانند بنابراین باعث فراهم آمدن پایه ای فعال و سالم در زندگی می شوند.برعکس،عادات غیر سالم مثل زندگی بی تحرک،تغذیه نامناسب و سوءمصرف مواد که در دوران جوانی بوجود بیایند در دوران بزرگسالی نیز معمولاً امتداد می یابند.

فعالیت بدنی در جوانان در کشورهای مختلف دنیا کاهش یافته است و این مخصوصاً در مناطق فقیرنشین شهری دیده میشود.تخمین زده میشود کمتر از یک سوم جوانان دارای فعالیت کافی برای سلامت و شادابی حال و آینده شان هستند.

تربیت بدنی و سایر فعالیت بدنی مدارس در حال کاهش است.تنها کشورهای اندکی هستند که حداقل 2 ساعت در هفته را اختصاص به ورزش میدهند.این وضع ناپسند همچنان ادامه دارد و حتی در برخی مناطق بدتر نیز شده است و کشورهای بیشتری به این وضع مبتلا شده اند.

این کاهش عمدتاً مربوط به افزایش شیوه زندگی بی تحرک میباشد مثلاً کودکان اندکی هستند که برای رسیدن به مدرسه دوچرخه سواری میکنند و یا بیشتر وقتشان به تماشای تلویزیون،انجام بازیهای کامپیوتری و استفاده از کامپیوتر می گذرد.

بسیاری عوامل هستند که مانع فعالیت بدنی منظم در جوانان میشوند: فقدان وقت و محرک.

حمایت و راهنمایی ناکافی بزرگترها.

احساس خجالت و بی لیاقتی.

فقدان وسایل و محل های ایمن برای فعالیت بدنی.

بی اطلاعی از فوائد فعالیت بدنی.

مفاهیم اساسی در علم تمرین با توجه به اهمیت علم تمرین و نقش آن درارتقای عملکرد ورزشکاران شاهد علاقه روزافزون مربیان عزیز به آگاهی از ابعاد مختلف این علم هستیم.

امروزه کسانی که به گونه ای با ورزشکاران سرو کار دارند به خوبی می دانند که بهره گیری از زحمات توان فرسای ورزشکار و مربی به پیروی از اصول علمی و انضباط و جدیت در بکارگیری یافته های علمی وابسته است.

مفهوم اول؛ علم تمرین علم تمرین زاییده ی همه ی اطلاعات علمی درباره ورزش و تمرین است.

این اطلاعات همراه با تجربه و دانش مربی از ورزشکار، به مربی کمکمی کند تا برنامه تمرینی موثری برای بالا بردن سطح آمادگی ورزشکار طراحی و اجرا کند.

بهتر آنست که همگی به مفاهیم زیر توجه کنیم و آنها را به کار بندیم: 1- علوم تمرین: برای تحقق اهداف تمرین، باید یافته ها و فنهای چند شاخه از علم را به کار گرفت؛ تغذیه، روان شناسی، مدیریت، فیزیولوژی، بیومکانیک و بیوشیمی،...

بنابراین علوم تمرین، یعنی در مجموعه دانش هایی که برای رسیدن ورزشکار به اوج عملکرد مورد نیاز است.

مربی باید با علوم تمرین آشنا باشد و تا حد امکان از یافته های آنها بهره گیرد، ولی انجام دادن وظیفه ی متخصص تغذیه، روان شناسی یا دیگر متخصصان را کسی از او انتظار ندارد.

2- طرح برنامه تمرین: برای تحقق اهداف تمرین باید برنامه ای نوشت که در آن هر چه مربوط به افزایش توانایی های جسمانی ، مهارتی و روانی ورزشکار است، منظور شده باشد؛ امکان ارزیابی ورزشکار را نیز فراهم می کند و به اوج عملکرد ورزشکار در مسابقه بینجامد.

امروزه در ایران علم تمرین را بیشتر به جای طرح تمرین به کار می گیرند.

3- بدنسازی و آمادگی جسمانی: بخشی از آمادگی ورزشکار که در برنامه نیز پیش بینی می شود ، بهبود عواملی چون قدرت، سرعت، استقامت و...

است؛ این مفهوم بخشی از علوم تمرین است و نه همه آن که پیشتر به آن پرداخته شد.

مفهوم دوم؛ آمادگی توانایی سازگاری با یک رفتار مشخص سازگارینامیده می شود.یک برنامه ی منظم تمرین که مبنای علمی داشته باشد، چارچوبی برای آمادگی ورزشکار است.

بنابراین علم تمرین می تواند مکمل دانش مربی برای کمک به او در طرح برنامه های آمادگی ورزشکاران در هر سطح باشد.پیشرفت های ورزشی در گرو رسیدن به سطح بالاتر آمادگی است و هدف علم تمرین، افزایش آمادگی با طراحی برنامه ی مناسب تمرین است.

مفهوم سوم؛ تمرین این مفهوم به فعالیت منظم و برنامه داری گفته می شود که با هدف بهبود عملکرد ورزشکار انجام می شود.

در واقع تمرین انجام فعالیت هایی است که قابلیت سازگاری بدن در برابر فشارهای وارد شده را به تدریج و پیوسته افزایش می دهد با این تعریف تمرین فرایندی تدریجی و اهسته است.

و در آن هیچ گونه تعجیلی مجاز نیست.

اگرتمرین به خوبی انجام شود به تغییرات آشکاری در بافتها و دستگاههای بدن می انجامد که آن نیز خود به بهبود عملکرد در ورزش خواهد انجامید.

برای بیان دقیق مفهوم تمرین باید به نکات زیر توجه داشت: 1-تمرین باید موجب توسعه ی همه سویه شود؛ یعنی استقامت، قدرت، سرعت، انعطاف و هماهنگی را بیشتر کرده و بدن ورزشکار را از توسعه ای هماهنگ برخوردار سازد.

این ویژگی به عنوان شالوده ی عملکرد بهتر همه ی ورزشکاران در رشته های گوناگون شناخته می شودو برای همه ی آنها لازم است.

2- تمرین باید موجب توسعه ی بدنی ویژه ی هر رشته ورزشی شود؛ یعنی موجب پیشرفت عوامل گوناگون آمادگی شود که هر رشته ورزشی خاص به آنها نیاز دارد.

در هر رشته ی ورزشی خاص چه عواملی مهمتر هستند؟

قدرت مطلق یا نسبی توده ی عظلانی یا انعطاف؟

توان یا استقامت عظلانی این ویژگی تمرین موجب می شود که ورزشکار توانایی اجرای آسان و روان همه ی حرکات ویژه ی رشته ی مورد نظر خود را بدست آورد.

3- تمرین باید توانایی اجرای همه ی فنون لازم را افزایش داده یک اجرای مناسب همراه با بهره وری ، بیشترین سرعت ممکن، بالا سطح تولی نیرو، کمترین اثرپذیری از شرایط ناخواسته و صحیح ترین حرکات را ممکن کند.

4- تمرین باید عامل تامتیک را نیز فرا گیرد؛ یعنی مناسب ترین تاکتیک را که برخواسته از توانایی های هر ورزشکار است شامل می شود و همچنین راهکار ورزشکار را برای رو به رو شدن با شرایط مسابقه بهینه کند؛ بنابراین در طول تمرین، به راهکارهای گوناگونی می توان توجه کرد که با در نظر گرفتن اهداف ورزشکار، استفاده خواهند شد و به تکامل خواهند رسید.

5- تمرین باید ابعاد روانی را نیز در بر گیرد؛ زیرا برای بهبود عملکرد و اجرای ورزش، آمادگی روانی ورزشکار نیز لازم است.

عواملی چون بهبود انضباط، پشتکار و پایداری، خواستن، اعتماد به نفس، انگیزه و میل و رغبت بخشی از تمرین به شمار می آید.

6- تمرین باید توانایی گروهی را در نظر بگیرد.

یعنی در ورزشهای گروهی آمادگی گروهی هدف تمرین است.

هماهنگی در آمادگی بدنی، فنی و تاکتیکی گروه نقش اصلی را در موفقیت داراست.

7- تمرین باید ارتقای سطح بهداشت و سلامتی هر ورزشکار را به همراه داشته باشد.

آزمایشهای پزشکی، تناسب شدت تمرین با توانایی های هر ورزشکار و زمان کافی بازیافت، به تمرین مربوط هستند و سلامت ورزشکار و تمرین پیوسته را تضمین می کنند.

8- تمرین باید مانع آسیب دیدن ورزشکار شود وبا نکات زیر امکان صدمه دیدن را به حداقل برساند؛ افزایش انعطاف تا حد نیاز، تقویت عظلات و تاندونها و رباط ها به ویژه در مراحل ابتدایی تمرینات مبتدیان، و افزایش قدرت و خاصیت ارتجایی عضلات تا جایی که هنگام حرکات پیش بینی نشده نیز خطر بروز صدمات به پایین ترین سطح ممکن برسد.

9- تمرین باید دانش نظری ورزشکار را نیز افزایش دهد و آگاهی ورزشکار را از مبانی فیزیولوژیکی و روانی تمرین، تغذیه و بازسازی منابع به حد کافی برساند.

هدف تمرین افزایش آمادگی ورزشکار است.

در برنامه تمرین، حرکات و فعالیت های گوناگونی گنجانیده می شوند که برای هر یک از رشته های ورزشی خاص مهم هستند.

بنابراین برای افزایش عملکرد ورزشکار و به اصلی تمرین باید به توانایی اندامهای فعال، عوامل فنی و تاکتیکی و همچنین عوامل روانی باشد.

امروزه در جهان، سنجش و ارزیابی آمادگی جسمانی ورزشکاران، به عنوان مبنا و معیار کلیه قضاوت ها در حوزه تعیین سطح مهارت ویا میزان پیشرفت، بررسی دقیق فرایند موفقیت یا عدم موفقیت، سنجش میزان کارایی برنامه های تمرینی و ...

مطرح است.

بنابراین، بهبود کمی و کیفی این فرایند، موجب ارتقای وضعیت جسمانی، حرکتی و مهارتی افراد، چه در سطح ورزش همگانی و چه در سطح ورزش حرفه ای و یا قهرمانی خواهد شد.

ماحصل این تلاش مؤثر، توسعه و پیشرفت جامعه در تندرستی و بهداشت عمومی و نیز کسب نتایج ارزشمند در فرایند قهرمان پروری خواهد بود.

بی شک، تنها ابزاری که به متخصصین و مربیان علوم ورزشی این امکان را می دهد تا طرح ها و برنامه های خود را منطبق با اهداف از پیش تعیین شده شان دنبال نمایند، اجرای برنامه های منظم و مستمر سنجش و ارزیابی است.

زیرا از این طریق طبقه بندی مشخصی از عملکرد ورزشی افراد تعریف شده و می توان در هر دوره از سنجش، جایگاه دقیق آنان را در مسیر پیشرفت تعیین نمود و با تفسیر صحیح نتایج، برنامه های تمرینی را از نظر کیفی و کمی مورد ارزیابی قرار داده و در صورت لزوم تغییرات راهبردی را در برنامه های اجرایی اعمال کرد.

برخی از کاربردهای سنجش و ارزیابی: تعیین میزان سلامت جسمانی و روانی عمومی افراد جامعه انتخاب افراد جامعه برای مشاغل و مسئولیت های ویژه شناسایی استعدادهای ورزشی بررسی برنامه های تمرینی در کلیه سطوح اجرایی(همگانی تا قهرمان پروری) افزایش سطح انگیزه،توان، بهره وری و امید به زندگی افزایش حس مسئولیت پذیری گزینش قهرمانان ورزشی برنامه ریزی آموزشی