دانلود مقاله سیری در زندگی امام حسین ع

امام حسین(ع) در شهر مدینه طیبه پس از برادر بزرگوارش امام حسن(ع) در زمانی کمتر از مدت بارداری و در شش ماهگی متولد شوند.

زمانیکه حضرت فاطمه زهرا(س) حسین(ع) را باردار بود پدر بزرگوارش رسول خدا به او فرمود: حبیب من جبرئیل از طرف خداوند متعال به من خبر داده که این فرزند ذکور است و به دست شقی ترین امت من به شهادت خواهد رسید.

فاطمه(س) وقتی این را شنید گریست و اظهار ناراحتی کرد پیغمبر(س) به او فرمود: ولادت این فرزند من حتمی است و خداوند امامان 9 گانه را از نسل او متولد خواهد کرد.

مدت بارداری آن بزرگوار شش ماه و دوران شیر خوردگی ایشان 2 سال می باشد که مجموعاً سی ماه می شود.
روز تولد امام حسین(ع) بعد از ظهر پنج شنبه شعبان المعظم در سال چهارم هجری بوده است در روایت آماده است زمانی که امام حسین(ع) متولد شد جبرئیل با گروههای منظم فرشتگان جهت تبریک و تهنیت به پیامبر(ص) نازل گردید.

در راه هبوط گذرایشان بر جزیره ای در دریا افتاد که در آن فرشته ای حاملین عرش الهی به نام (فطرس) به جهت خطایی که از او سرزده و مشمول غضب الهی شده بود مدت زیادی در آنجا زندانی و در عذاب به سر می برد.

فرشته محبوط هنگامی که جبرئیل را به آن صفوف منظم و بسیار زیبایی ملائکه که با بهترین وضعی در زینت و آرایش بودند مشاهده کرده سبب اینگونه ترول را جویا شد جبرئیل خبر ولادت با سعادت امام حسین(ع) را به او گفت: فطرس از او درخواست که او به جمع ملحق شود و وی را نیز در معیت خود ببرد.

وی در معیت جبرئیل به خدمت امام حسین رسید ، و همین که در کناره گهواره حضرتش قرار گرفت و بدن خود را به آن گهواره و بدن شریفش حسین(ع) رسانید بالهایش به او بازگشت و خداوند توبه اش را پذیرفت و مقام اولش را بازیافت او در آسمان ها به خود می بالید و می گفت من آزاد شده حسینم و به این جهت در دعاهای روز سوم شعبان می خوانیم: در این روز شریف فطرس فرشته به گهواره اش پناهنده شد و ما نیز پس از او (امروز) به قبر شریفش متوسل و پناهنده می شویم.

از (بحار الانوار مجلسی)
روز تولد امام حسین(ع) بعد از ظهر پنج شنبه شعبان المعظم در سال چهارم هجری بوده است در روایت آماده است زمانی که امام حسین(ع) متولد شد جبرئیل با گروههای منظم فرشتگان جهت تبریک و تهنیت به پیامبر(ص) نازل گردید.

از (بحار الانوار مجلسی) حضرت شش سال و چند ماه با جد بزرگوارش(ص) سی سال با پدرش امیرالمؤنین و ده سال با برادرش امام حسن مجتبی(ع) و ده سال پس از شهادت ایشان که مجموعاً پنجاه و شش سال و چند ماه می شود در دنیا زندگی کر دند.

امام حسین(ع) همسران متعددی داشت که از آنها صاحب ده فرزند شد ، شش فرزند پسر و چهارم فرزند دختر که عبارتند از: علی اکبر ، که در کربلا و در هجده یا بیست و پنج سالگی به درجه شهادت نایل گشت و مادرش به نام لیلا دختر ابی مره ثقفی است.

علی اوسط زین العابدین امام چهارم که در روز عاشورا به علت بیماری سختی که داشت از تعرض و قتل مصون ماند و ائمه هدی از نسل حضرتش هستند.

مادر ایشان شهر بانو دختر کسری یزد گرد آخرین پادشاه پارسی های پیش از اسلام است.

علی اصغر ، که در واقعه عاشورا در آغوش پدر بزرگوارش ، گلویش هدف تیر «حرمله» ملعون قرار گرفت و در برابر پدر ، سرش از گوش تا گوش بریده شد در حالیکه بیش از شش ماه از سن شریفش نمی گذشت مادرش رباب دختر امرو القیس است.

محمد و جعفر ، این دو نیز در روز عاشورا در محضر پدربزرگوارشان امام حسین(ع) به شهادت رسیدند و مادرشان از قوم بنی قضاعد می باشد.

دختران یکی سکینه رباب مادر ایشان است.

دیگر از دختران ، فاطمه و زینب بوده و چهارمین ایشان نامش رقیه است.

امام آن روزی که از مدینه حرکت می کند چنین می فرماید: من قیام نکرده ام برای اخلال و فساد و ظلم ، بلکه قیام من به خاطر امر به معروف و نهی از منکر و نشان دادن راه رسول اکرم و پدرم امیرالمؤمنین و اصلاح مفاسد در امت جدم است.

چیزی که باید گفت این است که ائمه طاهرین(ع) راجع به عزاداری و زیارت ابی عبدالله الحسین سفارش بسیار دارند و ثواب بزرگی بر آن شمرده اند.

ما یکی از روایات بسیار را که صاحب وسایل شیعه در کتاب فرار وسایل نقل کرده است می آوریم و سپس توضیح مختصری در اینباره می دهیم: فضیل ابن سیار از امام صادق(ع) نقل می کند که فرمود: خدا رحمت کند افرادی را که ولایت را زنده می کنند ، قیام ابی عبدالله قیام نظامی نبود بلکه قیام عاطفی تبلیغی بود.

امام حسین(ع) نمی خواست شخص یزید و یزیدیها را بردارد.

بلکه می خواست شخصیت یزیدی ها و بنی امیه و مروان را نابود کند ، مردم را بیدار کند و روش شهادت و فداکاری و ایثار و شهادت پروری را به انسان می آموزد.

تهذیب نفس بخصوص صبر ، استقامت شجاعت و زیربار ظلم نرفتن از اثرات مستقیم آن است.

نقش دیگر این گونه مجالس زنده کردن دو قانون از قوانین بزرگ اسلام یعنی امر به معروف و نهی از منکر است.

گریه برای امام حسین(ع) تشکیل مجلس عزا ، دسته های عزا ، زیارت از دور و نزدیک ، ایجاد بناهایی مثل حسینیه و سقاخانه و زنده نگه داشتن ولایت زنده نگه داشتن خود حسین(ع) است.

نیمه ماه رجب سال 60 پس از مرگ معاویه پسرش یزید به خلافت رسید و به مردان مدینه نوشت از همه مردم مخصوصاً چهار نفر شخصیتهای بارز حجاز بیعت بگیرد.

حسین بن علی(ع) ـ عبداله پسرعمو ـ عبدالرحمن پسر ابوبکر ـ عبدالله بن زبیر از این جمله بودند ، روز 26 ماه رجب والی مدینه حسین(ع) را دعوت کرد برای ارائه نامه یزید و بیعت از ایشان امام فرمود: سزاوار نیست بیعت من در پنهانی باشد فردا در مسجد پیغمبر(ص) صحبت می کنم امام شب 27 رجب ناگهان با زن و فرزند از مدینه به مکه مهاجرت نمود.

پنج ماه در مکه ماندند پس از آن یزید مطلع شد بود به مکه نامه نوشت سی نفر شمشیر زن انتخاب کند حسین را در حال طواف و احرام دستگیر کرده یا به قتل برسانند.

امام حسین روز هشتم ذی حجه ناگهان با زن و فرزند به طرف کوفه حرکت کردند یزید مطلع شد ابن زیاد را که حاکم بصره بود به امارت کوفه گماشت و او به دفاع کوفه پرداخت و روز اول محرم سال 61 با سر کرده یزید بین دو راهی کوفه ـ عراق برخورد و شبانه به طرف کربلا کوچ کردند.

صبح روز دوم بود که بر کربلا رسیدند و آنجا خیمه و بارگاه سلطنتی گستردند.

عمر سعد مأمور کار حسین(ع) شد به کربلا آمدند تا روز نهم محرم 33 هزار نفر به دستور ابن زیاد برای یکسره کردن امام حسین به کربلا فرستاده شدند ، از روز هفتم محرم آب به روی حسین(ع) بستند ـ عصر نهم تیراندازی شروع شد و جنگ حتمی گردید.

صبح روز دهم جنگ آغاز شد و حملات طرفین شروع شد و عصر عاشورا پسر پیغمبر خدا را شهید کردند و پس از آن به غارت و آتش زدن خیام پرداختند سرهای شهدا را بریدند و اهل بیت اما را اسیر کردند و به طرف شام بردند.

سیره زندگی امام حسین(ع) مظهر اعلای انسانیت و مشعل هدایت و ارشاد برای یافتن راه سعادت و کامرانی است.

تاریخ جنگ یکروزه آن حضرت مهیج ترین سطور لرزاننده تاریخ است که برجسته ترین سطور آن تعلیمات عالیه است که حضرت اباعبداله(ع) از عصر تاسوعا تا عصر عاشورا در فنون دیانت ـ سیاست ـ‌ اجتماع ـ ناموس ـ تقدیر از خادم و تحقیر خائن ـ حمایت مظلوم و دشمنی با ظالم ـ نرفتن زیر بار ظلم و ستم ـ استقامت و پافشاری در راه عقیده و ثبات قدم در قیام به حق ـ ابراز شجاعت و شهامت ـ جود و بخشش ـ مراقبت در اقامه نماز و تعلیم قرآن مجید بزرگترین منجی عالم بشریت ـ درس قیام و دادخواهی برای گرفتن حق از دست بیدادگران ستم پیشه و جماد و از خود گذشتگی در راه حق و حقیقت.

دشمن که نتوانست با آوردن حزب اموی و سلطنت معاویه و یزید اسلام را نابود کند در مقام محو خاندان نبوت بر آمد که ممتازترین شخصیت شاخص آن حضرت اباعبدالله حسین بن علی(ع) بود او را کشتند و اهل بینش را به اسارت بردند به گمان آنکه زمینه حکومت برای قرنها در دودمان آنها استقرار خواهد یافت غافل از اینکه کشتن حسین(ع) و اسارت اهل بیت او تیشه ای بود برای ریشه کن کردن کاخ خلافت یزید و در هم پیچیدن تومار نقشه حزب اموی ، بزودی سلطنت آنها به دست آل مروان افتاد و آنها هم دیری نزیستند و همگی رسوا شدند.

امام حسین و نماز نماز ذکر و سبب یادآوری و شکر گذاری پروردگار است و بر هر عبارتی رحجان دارد.

نماز افضل طاعات و عبادات می باشد.

زیرا شامل کلیه وظایف عبادات بدنی و قلبی است و موجب ایجاد خوشبختی و رستگاری انسانهاست.

نماز امام حسین(ع) یک راز و نیازی بود در معرکه جنگ که گروهی مشغول تیراندازی بودند ، حضرت اباعبداله(ع) با تمام حضور قلب بدنش در مقابل خداوند از خوف خدا میلرزید و می گفت «لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم» و چقدر خوشوقت شد که در آن غوغای جنگ و رستاخیز توانست از فرصت استفاده کند و این دو رکعت نماز را بگذارد و راز و نیازی با خدا کند.

حضرت حسین با علم به شهادت و از دیده دور اندیشی به کربلا رفت و در مقابل یک قدرت مستبد و ظالم قیام کرد و خود را به مهلکه نینداخت بلکه جاودان و پایدار گردید تا قوانین آدمیت رازنده و بر قرار ساخت.

حضرت حسین(ع) با علم یقین دست زن و فرزند را گرفت و در یک بیابان بی آب و علف جانمرد و هزاران نفر که مانع قیام و تصمیم او بودند همه را با یک منطق مستدلی قانع کننده ساکت نمود و به مقصد خویش حرکت کرد.

او میدانست 72 نفر در مقابل چند هزار نفر غیر قابل مقاومت است.

آن حضرت آگاه بود یک جوان مثلاً سیزده ساله در مقابل انبوه دشمن فتح ندارد ولی چون نتیجه شهادت را به فتح و پیروزی مسلمانان می دانست قیام کرد تا دین خدا باقی بماند و کتب آسمانی مورد توجه بشر قرار گیرد ، این حسین که تربیت شده مهد نبوت و آغوش عفت و دامان ولایت است.

قیام کرد تا حق را از باطل جدا سازد و مثل اعلای آنرا بنماید.

قیام کرد تا عدالت را در برابر ستمکاری نشان دهد.

قیام کرد تا فضیلت و راستی و درستی را در برابر نادرستی و حیله و مکر و تهمت و افتراز را روشن سازد.

قیام کرد تا نور را از پس ظلمات ابرهای مصنوعی بنی امیه بیرون کشیده و مستجلی سازد تا همیشه پر تو افکن گردد.

قیام کرد تا چهره محبوب قرآن و حدیث نبوی را از میان تفاسیر جعل و احادیث موضوعی مزدوران منفعتی اموی بیرون آورده نشان دهد و حقیقت را از مجاز بنمایاند قیام کرد تا جنایات عمومی و خیانات های حزب اموی را با مظالم بیدادگری آنها که در لباس حیله مرتکب می شدند نشان دهد.

پس از شهادت امام حسین(ع) و یارانش حضرت زینب آن تربیت شده مکتب علوی استعداد و درس خود را از پروش خاندان ولایت در بازار کوفه و شام و مجلس یزید بروز داد و علت تامه این قیام گردید با کلمات پر حرارت و آتشین خود در موقع شناسایی یک حرکت فکری و تحول و وحی در مردم بوجود آورد که چشم روزگار ندیده و گوش بشر نشینده است.

او با خطبه های خویش تخم انقلاب برای نابودی دولت اموی در دل مردم پاشید و توجه آنان را به دین اسلام و فداکاری رهبران آن جلب کرد و نشان داد که ائمه دین همه با یک نقشه منظم و یک برنامه کامل و ثابت و غیر قابل تزلزل که خواه به کشتن یا کشته شدن خواه به گوشه نشینی و انزوا یا در کنج سیاه چالهای زندان و مسمومیت در هر حال مشغول انجام وظیفه هستند.

هنوز رایحه عطر خونهای دشت کربلا به مشام می رسد و صدای شیون اسب بی صاحب حسین(ع) از نینوا به گوش می رسد.

هنوز بوی سوختن خیمه گاه آل رسول از فراسوی تاریخ به مشام می رسد.

هنوز صدای خرین «مهلاً مهلا» زینب کبری(ع) و فریاد استغاثه او از تل زینبیه قلوب دلدادگان عاشق را می لرزاند.

و هنوز ندای دلربای تلاوت قرآن رأس بریده فرزند زهرا(س) برای بیداری خفتگان و عبرت غافلان و دلجویی اهل بیت خود ، از بازار کوفه بلند است که: بشتابید برای استعانت مظلوم و بستیزید با ظالمان تاریخ.

موضوع : امـام حسیـن (ع) تهیه کننده : زهرا توکلی راد بهار 84