مقدمه
تن مرده و گریه دوستان به از زنده و خنده دشمنان
مرا عار آید ازاین زندگی که سالار باشم کنم بندگی
«موت فی خیر من حیاط فی ذل» مرگ با عزت بهتر از زندگی در ذلت است. (امام حسین(ع))
شهادت از جمله مفاهیم والایی است که ویژه قیامتها و انقلاب های مکتبی و الهی است، انقلاب ما نیز از این قائده مستثناء نبوده، بلکه با بهره گیری از فرهنگ غنی و متعالی اسلام، شهادت را که می رفت به دست فراموشی سپرده شود،روح و حیات تازه ای بخشید. نباید از نظر دور داشت که درجامعه ما استمرار فرهنگ شهادت ریشه در سوگواری های منبعث از قیام عاشورا داشته و احیای آن به دست مصلحان دین با غبار روبی از چهره تابناک قهرمانان صحنه کربلا صورت گرفته است.
شهادت در این قاموس فدا کردن جان خویش در راه ارزشهای الهی و دستیابی به حیاتی ابدی است به همین دلیل اگر کسی فاقد مایه های معنوی باشد، شهادت طلبی او معنایی نخواهد داشت. این خداباوری و معاد اندیشی است که به شهادت معنا می دهد واز آ«جا که در این نوع جهانبینی شهید به حیاتی بالاتر و لایزال دست می یابد، جان نثاری اش معقول است وگرنه عاقلانه نیست که کسی برای دستیابی به رفاه و زندگی دنیایی خود یا دیگران از جان خویش درگذرد.