علامه حلی حسن بن یوسف بن مطهر بزرگ فقیه امامیه و یکی از اعجوبه های روزگار در فقه ، اصول ، کلام و فلسفه و منطق و رجال می باشد بیش از یکصد اثر ارزنده از او به یادگار مانده است که تنها کتاب «تذکره الفقهاء» در نشان دادن نبوغ او کفایت می کنند از دیگر آثار فقهی او: القواعد: ارشاد، مختلف الشیعه، المنتهی می باشد...
او در فلسفه و منطق شاگرد خواجه نصیرالدین طوسی است آنچنان که خواجه در فقه و اصول از او تلمذ نموده است. و در فقه شاگرد دائی بزرگوارش محقق ملی می باشد. علامه در 664 متولد و در 726 به رحلت ایزدی پیوسته است. وصایای زیر به نام فرزندش علامه محمدفخرالمحققین می باشد که ما شرح حال تفصیلی او را در کتاب «فقهای نامدار شیعه» ص 133 تا 141 آورده ایم» قابل ذکر است.»
فرزند عزیزم! دانسته باش خداوند متعال ترا در اطاعت و بندگی خود نصرت و یاری دهد، و ترا بر انجام اعمال نیک موفق داشته و بر کارهای مورد رضایت و پسند خویش ارشاد و راهنمائی فرماید، و پیوسته ترا بر خواسته ها و آرزوهای شرعی فائز و نائل گرداند و عمر طولانی قرین سعادت و خوشکامی را نصیب تو کرده و وجودت را از جمیع آفات و بلاها محفوظ و مصون دارد!
در این کتاب (قواعد) خلاصه تمام فتاوی و احکام الهی و دستورات شرعی را به خاطر تو جمع آوری نموده و راههای سعادت و رستگاری را فراراهت قرار داده و نشان دادم در حالیکه پنجاه و نه سال از عمر خود را طی کرده و از سال شصتم وارد دهمین ماه آن شده ام و سید کائنات پیامبر اکرم (ص) فرموده است: «ابتدای دوره مرگ همانسال یعنی سال شصتم است».
عزیزم! هرگاه دستور و قضا الهی که سرنوشت تمام مخلوقات در اختیار اوست همین امسال نصیب من گردید و پیک اجل به سراغ من رسید به تو سفارش و وصیت می کنم، (چنانکه همین وصیت، را خداوند بر بندگان واجب کرده است): همیشه ملازم تقوی و پرهیزگاری باش! زیرا پیروی از خداوند و پرهیزکاری راه صواب و دستورالعمل واجب و سپری است که صاحبش را از آتش غضب الهی، نگهداشته و بهترین دوست و مصاحب او است، رفیقی است که در درماندگی و زبونی همان روزی که دست از تمام دوستان و آشنایان بریده می شود و هر کس در اندیشه و راه نجات خود می باشد همیشه ملازم اوست.