چکیده
سعی ما در این مختصر آنست که به یکی از بارزترین مصادیق شادی و شاد کردن که همان مزاح و شوخی است، پرداخته و در مرحله اول آنرا از دیدگاه روایات با آوردن روایاتی در ابتدای این مقاله بررسی کرده و در مرحله بعد به توضیح کلی آن روایات به وسیله بعضی از علماء که حجت خدا بر ما در عصر غیبتند، بپردازیم. امیدواریم که مورد رضایت حضرت بقیهالله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) واقع گردد.
مزاح و شوخی از مسائلی است که امروزه بیش از دیگر زمانها با آن روبرو هستیم و این مسئله در میان بشر شیوع بسیاری یافته است. به همین خاطر باید مورد بررسی قرار گرفته و فرهنگ صحیح آن در جامعه توزیع گردد تا به صورتی صحیح و با هدفی والا و خداپسندانه انجام شود.
موضوع مزاح کردن به اصل شاد بودن و شاد کردن برمیگردد و این اصل یک امر فطری است. همچنین شاد کردن برادر مؤمن نیز یکی از عبادات بزرگ محسوب میشود؛ اگر شادیهای دنیایی انسان در راستای کمک به شادی آخرت او باشد، بسیار پسندیده و مطلوب است. به همین جهت شادیهایی که مومنین در زندگیشان دارند به این منظور است که برای انجام عبادات و وظایفشان نشاطی داشته باشند. آنها از آن جهتی که مومن هستند هیچگاه به گناه شاد نمیشوند؛ شادی یا مستقیماً در ارتباط با خداست و یا برای تکامل معنوی و انجام وظایف و یا دست کم برای جلوگیری از گناه. با توجه به مطالب بالا شاد کردن هرکسی به طور مطلق بالاترین عبادات نیست، بلکه تنها شاد کردن مومنین از مجاری شرعیه و راههایی که شرعاً مجاز است، مطلوب و پسندیده و بالاترین عبادات محسوب میشود.(1)