چکیده
در این پژوهش عوامل درون آموزشگاهی در گرایش دانش‌آموزان به برنامه‌های امور تربیتی مورد بررسی قرار می‌گیرد. در این تحقیق مقوله‌های درون آزمایشگاهی مانند تقویت پایه‌های عقیدتی، فراهم بودن امکانات مناسب برای فعالیتهای فردی گروهی، ارزشیابی عملکرد دانش آموزان، توجیه اولیا برخورد صحیح مسئولان مدرسه با مسائل تربیتی و توجه به نیازهای فردی، بررسی می‌شود. نتایج نشان داد که دو فرضیه اساسی مربوط به تقویت پایه‌های عقیدتی و ارزشیابی از عملکرد دانش‌آموزان مورد تأیید قرار نگرفت ولی سایر فرضیه‌ها از نظر پاسخگویان تأیید شد. بین نظر دانش‌آموزان و مربیان به جز دو مورد، تفاوت، معنی‌دار بوده است. در مقایسه نظر پاسخگویان درخصوص ابعاد ششگانه تحقیق، تفاوت، معنی‌دار بوده‌است.
کلید واژه‌ها: گرایش دانش‌آموزان، امور تربیتی، عوامل درون آموزشگاهی
آموزش و پرورش یکی از مهمترین نهادهای اجتماعی است که در مقایسه با دیگر فعالیتها از اولویت خاصی برخوردار است. امروزه اندیشمندان و جامعه‌شناسان به اهمیت بیشتر پرورش نسبت به آموزش معترف بوده و عقیده دارند که آموزش بدون پرورش نه تنها سازنده نیست، بلکه می‌تواند مخرب نیز باشد. در این رابطه باید گفت که آموزش و پرورش به صورت بالقوه هم استعداد سازندگی و نوسازی در تمام سطوح را دارد و هم استعداد ویرانگری وتخریب را. لذا عدم برنامه‌ریزی صحیح در آموزش و پرورش، می‌تواند نیرو و استعداد نسل آینده را در معرض تهدید و نابودی قرار دهد (علاقه‌بند، 1368: 75).
پس از پیروزی انقلاب، خلأ عمیقی از نظر مسائل پرورشی احساس می‌شد. لذا ضرورت حفظ ارزشها و آرمانهای انقلاب و مبارزه با توطئه‌های دشمنان در داخل و خارج باعث شد که در هشتم اسفندماه 1357 با همت شهیدان بزرگوار، رجایی و باهنر، نهاد امور تربیتی در آموزش و پرورش و شکل رسمی پیدا کند.
به گفته شهید رجایی «انقلاب باید از‌آموزش و پرورش به جامعه راه پیدا کند و بخش فرهنگی انقلاب یعنی محتوای فکری انقلاب باید از طریق انتقال به نسل نو، نسلی که به علت آلوده نبودن فطرتش آمادگی کامل برای پذیرفتن معیارها و ضوابط انقلاب را دارد، تداوم یابد تا این نسل در آینده، بتواند بار این انقلاب را به دوش بگیرد» (حسن‌زاده و اسماعیلی، 1368: 19). لذا نهاد امور تربیتی، متولی اصلی فعالیتهای پرورشی در مدارس شد و سعی داشت با اجرای برنامه‌های مختلف فعالیتهایی را به منظور رسیدن به مقاصد تربیتی انجام دهد.