دانلود مقاله پیامبر اکرم صلی ‏الله‏ لیه‏ و‏آله از نگاه امام صادق علیه‏السلام

اندیشه‏ها
در طول تاریخ بشریت، کم تر انسانی وجود دارد که مانند پیامبر اسلام تمام خصوصیات زندگی اش به طور واضح و روشن بیان و ثبت شده باشد.

خداوند متعال در قرآن کریم کتابی که خود حافظ اوست و بدون هیچ تغییری تا قیامت باقی است با زیباترین عبارات و کامل‏ترین بیانات، آن حضرت را معرفی نموده و با عالی‏ترین صفات ستوده است.

خداوند متعال می‏فرماید: «انک لعلی خلق عظیم»؛ ای پیامبر!

تو بر اخلاقی عظیم استوار هستی.

نیز می‏فرماید: «محمد رسول‏اللّه و الذین معه اشداؤ علی الکفار رحماء بینهم.»محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرستاده خداست و کسانی که با او هستند در برابر کفار سر سخت و در میان خود مهربانند.

محققان، تاریخ نویسان و دانشمندان در ابعاد گوناگون زندگی حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله سخن گفته‏اند.
اما ائمه علیهم‏السلام با نگاهی ژرف و دقیق سیمای آن شخصیت بی نظیر و درّ یکتای عالم خلقت را به تماشا نشسته، به معرفی زندگی، مبارزات و آموزه‏های آن حضرت پرداختند.
در این نوشتار بر آنیم تا گوشه هایی از زندگی و شخصیت حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را از نگاه امام صادق علیه‏السلام به تماشا بنشینیم.
تولد نورامام صادق علیه‏السلام به نقل از سلمان فارسی فرمود: پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: خداوند متعال مرا از درخشندگی نور خودش آفرید
نیز امام صادق علیه‏السلام فرمود: خداوند متعال خطاب به رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: «ای محمّد!

قبل از این که آسمان‏ها، زمین، عرش و دریا را خلق کنم.

نور تو و علی را آفریدم...».
در این نوشتار بر آنیم تا گوشه هایی از زندگی و شخصیت حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را از نگاه امام صادق علیه‏السلام به تماشا بنشینیم.

تولد نورامام صادق علیه‏السلام به نقل از سلمان فارسی فرمود: پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: خداوند متعال مرا از درخشندگی نور خودش آفرید نیز امام صادق علیه‏السلام فرمود: خداوند متعال خطاب به رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: «ای محمّد!

نور تو و علی را آفریدم...».

ثقه‏الاسلام کلینی(ره) می‏نویسد: امام صادق علیه‏السلام فرمود: «هنگام ولادت حضرت رسول اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فاطمه بنت اسد نزد آمنه (مادر گرامی پیامبر) بود.

یکی از آن دو به دیگری گفت: آیا می‏بینی آنچه را من می‏بینم؟

دیگری گفت: چه می‏بینی؟

او گفت: این نور ساطع که ما بین مشرق و مغرب را فرا گرفته است!

در همین حال، ابوطالب علیه‏السلام وارد شد و به آن‏ها گفت: چرا در شگفتید؟

فاطمه بنت اسد ماجرا را به گفت.

ابوطالب به او گفت: می‏خواهی بشارتی به تو بدهم؟

او گفت: آری.

ابو طالب گفت: از تو فرزندی به وجود خواهد آمد که وصّی این نوزاد، خواهد بود نام‏های پیامبر کلبی، از نسب شناسان بزرگ عرب می‏گوید: امام صادق علیه‏السلام از من پرسید: در قرآن چند نام از نام‏های پیامبر خاتم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ذکر شده است؟

گفتم: دو یا سه نام.

امام صادق علیه‏السلام فرمود: ده نام از نام‏های پیامبر اکرم در قرآن آمده است: محمد، احمد، عبدالله، طه، یس، نون، مزّمّل، مدّثّر، رسول و ذکر.

سپس آن حضرت برای هر اسمی آیه‏ای تلاوت فرمود.

نیز فرمود: «ذکر» یکی از نام‏های محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله است و ما (اهل‏بیت) «اهل ذکر» هستیم.

کلبی!

هر چه می‏خواهی از ما سؤال کن.

کلبی می‏گوید: (از ابهّت صادق آل محمد علیه‏السلام ) به خدا سوگند!

تمام قرآن را فراموش کردم و یک حرف به یادم نیامد تا سؤال کنم.

برخی چهارصد نام و لقب پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله که در قرآن آمده است، را بر شمرده‏اند.

عظمت نام محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله جلوه نام محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله برای امام صادق علیه‏السلام به گونه‏ای بود که هر گاه نام مبارک حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به میان می‏آمد، عظمت و کمال رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله چنان در وی تأثیر می‏گذاشت، که رنگ چهره‏اش گاهی سبز و گاهی زرد می‏شد، به طوری که آن حضرت در آن حال، برای دوستان نیز نا آشنا می‏نمود.

امام صادق علیه‏السلام گاهی بعد از شنیدن نام پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏فرمود: جانم به فدایش.

اباهارون می‏گوید: روزی به حضور امام صادق علیه‏السلام شرفیاب شدم.

آن حضرت فرمود: اباهارون!

چند روزی است که تو را ندیده‏ام.

عرض کردم: خداوند متعال به من پسری عطا فرمود.

آن حضرت فرمود: خدا او را برای تو مبارک گرداند چه نامی برای او انتخاب کرده‏ای؟

گفتم: او را محمد نامیده‏ام.

امام صادق علیه‏السلام تا نام محمد را شنید (به احترام آن حضرت) صورت مبارکش را به طرف زمین خم کرد، نزدیک بود گونه‏های مبارکش به زمین بخورد.

آن حضرت زیرلب گفت: محمد، محمد، محمد.

سپس فرمود: جان خودم، فرزندانم، پدرم و جمیع اهل زمین فدای رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله باد!

او را دشنام مده!

کتک نزن!

بدی به او نرسان!

بدان!

در روی زمین خانه‏ای نیست که در آن نام محمد وجود داشته باشد، مگر این که آن خانه در تمام ایّام مبارک خواهد بود.

سیمای محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله امام جعفر صادق علیه‏السلام فرمود: امام حسن علیه‏السلام از دائی‏اش، «هند بن ابی هاله» که در توصیف چهره پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله مهارت داشت، در خواست نمود تا سیمای دل آرای خاتم پیامبران صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را برای وی توصیف نماید.

هند بن ابی هاله در پاسخ گفت: «رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در دیده‏ها با عظمت می‏نمود، در سینه‏ها مهابتش وجود داشت .قامتش رسا، مویش نه پیچیده و نه افتاده، رنگش سفید و روشن، پیشانیش گشاده، ابروانش پرمو و کمانی و از هم گشاده، در وسط بینی برآمدگی داشت، ریشش انبوه، سیاهی چشمش شدید، گونه هایش نرم و کم گوشت.دندان هایش باریک و اندامش معتدل بود.

آن حضرت هنگام راه رفتن با وقار حرکت می‏کرد.

وقتی به چیزی توجه می‏کرد به طور عمیق به آن می‏نگریست، به مردم خیره نمی‏شد، به هر کس می‏رسید سلام می‏کرد، همواره هادی و راهنمای مردم بود.

برای از دست دادن امور دنیایی خشمگین نمی‏شد.

برای خدا چنان غضب می‏نمود که کسی او را نمی‏شناخت.

اکثر خندیدن آن حضرت تبسّم بود، برترین مردم نزد وی کسی بود که، بیشتر مواسات و احسان و یاری مردم نماید...» سعدی با الهام از روایات، در اشعار زیبایی آن حضرت را چنین توصیف نمود: سرو نروید به اعتدال محمد ماه فرو ماند از جمال محمد در نظر قدر با کمال محمد قدر فلک را کمال ومنزلتی نیست لیله اسری شب وصال محمد وعده دیدار هر کسی به قیامت آمده مجموع در ظلال محمد آدم و نوح و خلیل و موسی وعیسی روز قیامت نگر مجال محمد عرصه گیتی مجال همت او نیست بو که قبولش کند بلال محمد و آنهمه پیرایه بسته جنّت فردوس تا بدهد بوسه بر نعال محمد همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد پیش دو ابروی چون هلال محمد شاید اگر آفتاب و ماه نتابد خواب نمیگیرد از خیال محمد چشم مرا تا بخواب دید جمالش عشق محمد بس است و آل محمد سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی اوصاف پیامبر در تورات و انجیل خداوند متعال در وصف پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود:«اَلَّذینَ ءاتَینهُمُ الْکِتبَ یَعرِفُونَهُ کَما یَعرِفُونَ اَبْناءَهُم وَ إِنَّ فَریقاً مِنهُم لِیَکتُمُونَ الْحَقّ وَ هُم یَعْلَمُونَ» کسانی که کتاب آسمانی به آنان دادیم، او را همچون فرزندان خود می‏شناسند؛ (ولی) جمعی از آنان، حق را آگاهانه کتمان می‏کنند.

امام صادق علیه‏السلام فرمود:«یَعرِفُونَهُ کَما یَعرِفُونَ اَبْناءَهُم» زیرا خداوند متعال در تورات و انجیل و زبور، حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، مبعث، مهاجرت، و اصحابش را چنین توصیف نمود:«مُحَمَّد رَسُولُ‏اللّه وَ الَّذینَ مَعَهُ اَشِدّاءُ عَلَی الْکُفّار رَحِماءُ بَینَهُم...» محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرستاده خداست؛ و کسانی که با او هستند در برابر کفّار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند.

پیوسته آن‏ها را در حال رکوع و سجود می‏بینی، در حالی که همواره فضل خدا و رضای او را طلبند.

نشانه آن‏ها در صورتشان از اثر سجده نمایان است.

این، توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است...

.

امام صادق علیه‏السلام فرمود: این، صفت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و اصحابش در تورات و انجیل است.

زمانی که خداوند پیامبر خاتم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را به رسالت مبعوث نمود اهل کتاب (یهود و نصاری) او را شناختند اما نسبت به او کفر ورزیدند، همان گونه که خداوند متعال فرمود: «فَلَمّا جاءَهُمْ ما عَرَجُوا کَفَرُوا بِهِ» هنگامی که این پیامبر نزد آن‏ها آمد که (از قبل) او را شناخته بودند، به او کافر شدند.

خداوند متعال در قرآن کریم، در وصف پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏فرماید: «وَ ما اَرْسَلْناکَ إِلاّ رَحْمَهً لِلْعالَمین» ما تو را جز برای رحمت جهانیان نفرستادیم.

قرآن نیز می‏فرماید:اَشِدّاءُ عَلَی الْکُفّار رُحَماءُ بَینَهُم...»، در برابر کفّار سرسخت و شدید و در میان خود مهربانند.

این دو چگونه با هم جمع می‏شوند؟

توجه به این آیه برای طرفداری اندیشه تسامح و تساهل ضروری است.

آیا ممکن است کامل‏ترین انسان، که با کامل‏ترین کتاب آسمانی برای هدایت تمام جهانیان مبعوث گردیده است در مقابل دشمنان دین هیچ عکس العملی جز مهربانی نداشته باشد؟!

برای اداره جامعه دینی و بقای آن باید در مقابل دشمنان دین ایستاد شدّت عمل نسبت به کافران و مبارزه با آن‏ها برای از بین بردن موانع هدایت عین رحمت است.

برترین مخلوق حسین بن عبداللّه می‏گوید: به امام صادق علیه‏السلام عرض کردم: آیا رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله سرور فرزندان آدم بود؟

آن حضرت فرمود: قسم به خدا، او سرور همه مخلوقات خداوند بود.

خدا هیچ مخلوقی را بهتر از محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله نیافرید امام صادق علیه‏السلام در حدیث دیگری فرمود: چون رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را به معراج بردند جبرئیل تا مکانی با وی همراه بود و از آن به بعد او را همراهی نمی‏کرد.

پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: جبرئیل، در چنین حالی مرا تنها می‏گذاری؟!

جبرئیل گفت: تو برو.

سوگند به خدا در جایی قدم گذاشته‏ای که هیچ بشری قدم نگذاشته و بیش از تو بشری به آن جا راه نیافته است معمّر بن راشد می‏گوید: از امام صادق علیه‏السلام شنیدم که فرمود: یک نفر یهودی خدمت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله رسید و به دقت او را نگریست.

پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: ای یهودی!

چه حاجتی داری؟

یهودی گفت: آیا تو برتری یا موسی بن عمران؛ آن پیامبری که خدا با او تکلّم کرد و تورات و انجیل را بر او نازل نمود، و به وسیله عصایش دریا را برای او شکافت و به وسیله ابر بر او سایه افکند؟

پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: خوش آیند نیست که بنده خود ستایی کند ولکن (در جوابت) می‏گویم که حضرت آدم علیه‏السلام وقتی خواست از خطای خود توبه کند، گفت: «اَلّلهُمَّ اِنِّی اَساَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد لَمّا غَفَرْتَ لی» ،خدایا!

به حق محمد و آل محمد از تو می‏خواهم که مرا عفو نمایی.

خداوند نیز توبه‏اش را پذیرفت.

حضرت نوح علیه‏السلام وقتی از غرق شدن در دریا ترسید گفت «اَلّلهُمَّ اِنِّی اَساَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد لَمّا اَنْجَیْتَنی مِنَ‏الْغَرقِ»؛ خدایا به حق محمد و آل محمد از تو در خواست می‏کنم.

مرا از غرق شدن نجات بدهی.

خداوند نیز او را نجات داد.

حضرت ابراهیم علیه‏السلام در داخل آتش گفت:«اَلّلهُمَّ اِنِّی اَساَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد لَمّا اَنْجَیْتَنی مِنها»؛ خدایا!

به حق محمد و آل محمد از تو می‏خواهم که مرا از آتش نجات دهی.

خداوند نیز آتش را برای او سرد و گوارا نمود.

حضرت موسی علیه‏السلام وقتی عصایش را به زمین انداخت و در خود احساس ترس نمود گفت: «اَلّلهُمَّ اِنِّی اَساَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد لَمّا أَمَنْتَنی»؛ خدایا!

به حق محمد و آل محمد از تو در خواست می‏نمایم که مرا ایمن گردانی.

خداوند متعال به او فرمود:«لاتَخَف إِنَّکَ اَنْتَ الْاَعْلی» نترس.

مسلّماً تو برتری.

ای یهودی، اگر موسی علیه‏السلام امروز حضور داشت و مرا درک می‏کرد و به من و نبوّت من ایمان نمی‏آورد.

ایمان و نبوّتش هیچ نفعی به حال او نداشت.

ای یهودی!

از ذریّه من شخصی ظهور خواهد کرد به نام مهدی علیه‏السلام که زمان خروجش عیسی بن مریم برای یاری او فرود می‏آید و پشت سر او نماز می‏خواند.

سیاستمداری پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در عرف جهانی امروز «سیاست» را به معنای نیرنگ و دروغ برای کسب قدرت و سلطه بر مردم تعریف می‏کنند، اما «سیاست» در لغت، به معنای «اداره کردن امور مملکت و حکومت کردن است».

خداوند متعال پیامبر خاتم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله جانشینان بر حق او، ائمه معصومین را از بهترین سیاستمداران شمرده است در زیارت جامعه، در وصف ائمه علیهم‏السلام که پرورش یافتگان مکتب نبوّتند، آمده است: «وساسَهِ العِباد».

فضیل بن یسار می‏گوید: از امام صادق علیه‏السلام شنیدم که به بعضی از اصحاب قیس ماصر فرمود: خداوند ـ عز و جل ـ پیغمبرش را تربیت کرد و نیکو تربیت فرمود.

چون تربیت او را تکمیل نمود، فرمود: «إِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیم»؛ تو بر اخلاق عظیمی استواری.

سپس امر دین و امّت را به او واگذار نمود تا سیاست و اداره بندگانش را به عهده بگیرد، سپس فرمود: «ما اتاکُم الرَّسُولُ فَخُذُوهُ و ما نَهاکُمُ عَنْهُ فَانتَهُوا»، آنچه را رسول خدا برای شما آورد، بگیرید، (و اجرا کنید) و از آنچه نهی کرد، خود داری نمایید.

رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله استوار، موفّق و مؤیّد به روح القدس بود و نسبت به سیاست و تدبیر خلق هیچ گونه لغزش و خطایی نداشت و به آداب خدا تربیت شده بود،...

زهد و وارستگی حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله هرگز نسبت به دنیا و لذایذ زودگذر آن میلی نشان نداد و به آن، توجهی نکرد.

آن حضرت برای هدایت مردم و رساندن آن‏ها به سعادت دنیا و آخرت وارد عرصه سیاست شد.

امام صادق علیه‏السلام می‏فرماید: روزی رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در حالی که محزون بود، از منزل خارج شد فرشته‏ای بر او نازل شد، در حالی که کلید گنج‏های زمین را به همراه داشت.

فرشته گفت: ای محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، این کلیدهای گنج‏های زمین است.

پروردگارت می‏فرماید: این کلیدها را بگیر و در گنج‏های زمین را باز کن و آنچه می‏خواهی از آن استفاده نما.

بدون این که نزد من ذرّه‏ای از آن‏ها کم شود.

پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: دنیا خانه کسی است که خانه (واقعی) ندارد.

کسانی دور آن جمع می‏شوند که عقل ندارند.

فرشته گفت: به آن خدایی که تو را به حق مبعوث نمود!

وقتی در آسمان چهارم کلیدها را تحویل می‏گرفتم، همین سخن را از فرشته دیگری شنیدم.

ابن سنان می‏گوید: امام صادق علیه‏السلام فرمود: مردی نزد پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله آمد، در حالی که آن حضرت روی حصیری نشسته بود که زبری آن بر بدن آن حضرت اثر گذاشته بود، و بر بالشی از لیف خرما تکیه نموده بود، که بر گونه‏های گلگونه‏اش نفوذ کرده بود.

آن مرد در حالی که جاهای اثر کرده را مسح می‏نمود، گفت: کسری و قیصر (پادشاهان ایران و روم) هرگز چنین راضی نمی‏شوند و بر حریر و دیبا می‏خوابند و تو (که سرور مخلوقات خدایی) بر این حصیر!

پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله فرمود: به خدا من از آن‏ها برتر و گرامی‏تر هستم.

من کجا و دنیا کجا!

مثال زورگذر بودن دنیا، مثال شخصی است که بر درختی سایه دار عبور می‏کند، لحظه هایی از سایه درخت استفاده می‏کند و وقتی سایه تمام شد، از آن جا کوچ می‏کند و درخت را رها می‏کند.

هیچ زمینه‏ای از زندگی پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله نیست، مگر این که امام صادق علیه‏السلام در آن زمینه سخنانی با ارزش دارد.

به عنوان حسن ختام، به ذکر خطبه‏ای از آن حضرت در توصیف پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله اکتفا می‏کنیم.

خطبه امام صادق علیه‏السلام در وصف حضرت محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله برد باری، وقار و مهربانی خدا سبب شدتا گناهان بزرگ و کارهای زشت مردم مانع نشود که دوست‏ترین و شریف‏ترین پیغمبرانش، یعنی محمد بن عبداللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله را برای مردم بر گزیند.

محمد بن عبداللّه صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در حریم عزّت تولد یافت: در خاندان شرافت اقامت گزید، حسب و نسبش آلوده نگشت، صفاتش را دانشمندان بیان کردند و حکمیان در وصفش اندیشه نمودند، او پاکدامنی بی نظیر، هاشمی نسبی بی مانند و بی مانندی از اهل مکّه بود.

حیا صفت او بود و سخاوت طبیعتش، بر متانت‏ها و اخلاق نبوّت سرشته شده بود.

اوصاف خویشتن داری‏های رسالت بر او مُهر شده بود تا آن گاه که مقدرات و قضا و قدر الهی عمر او را به پایان رسانید و حکم حتمی پروردگار او را به سرانجامش منتهی ساخت.

هر امّتی، امّت پس از خود را به آمدنش مژده داد.

نسل به نسل از حضرت آدم تا پدر بزرگوارش، عبداللّه، هر پدری او را به پدر دیگر تحویل داد اصل و نسبش به ناپاکی آمیخته نشد و ولادت او با ازدواج نا مشروع پلید نگشت.

ولادتش در بهترین طایفه، گرامی‏ترین نواده (بنی هاشم)، شریف‏ترین قبیله (فاطمه مخزومیه) و محفوظ‏ترین شکم بار دار (آمنه دختر وهب) و امانت دارترین دامن بود.

خدا او را برگزید، پسندید و انتخاب کرد سپس کلیدهای دانش و سرچشمه‏های حکمت را به او داد.

او را مبعوث نمود تا رحمت بربندگان و بهار جهانیان باشد.

خداوند کتابی را بر او نازل کرد، که بیان و توضیح هر چیزی در آن است و آن را به لغت عربی، بدون هیچ انحرافی قرار داد، به امید این که مردم پرهیزکار شوند.

آن را برای مردم بیان کرد و معارف آن را روشن ساخت و با آن، دینش را آشکار ساخت و واجباتی را لازم شمرد و حدودی را برای مردم وضع نمود و بیان کرد.

آن‏ها را برای مردم آشکار نمود و آن‏ها را آگاه ساخت.

آن حضرت در آن امور، راهنمایی به سوی نجات و نشانه‏های هدایت به سوی خدا می‏باشد.

رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله رسالتش را تبلیغ کرد، مأموریتش را آشکار ساخت، بارهای سنگین نبوّت را که به عهده گرفته بود، به منزل رسانید و به خاطر پرورگارش صبر کرد و در راهش جهاد نمود.

با برنامه‏ها و انگیزه‏هایی که برای مردم پی ریزی نمود و مناره هایی که نشانه‏های آن را بر افراشت، برای امتش خیر خواهی کرد، و آن‏ها را به سوی نجات و رستگاری فرا خواند و به یاد خدا تشویق و به راه هدایت دلالت کرد، تا مردم پس از او گمراه نشوند.

آن حضرت نسبت به مردم دلسوز و مهربان بود