دانلود مقاله دروغ در دین‏ دارى

دروغ در فضایل اخلاقى
در کمالات روحى سه جور دروغ تصور مى‏شود:
یکى آن است که دروغ گو مى‏داند که فاقد فضیلت است و به دروغ، ادعاى داشتن‏فضیلت دارد; مى‏داند که عاطفه ندارد، ولى ادعاى عاطفه مى‏کند.

دیگر آن که حقیقت فضیلت را به درستى ندانسته و در تشخیص مصداق، اشتباه‏مى‏کند و دعوى داشتن فضیلت دارد.

حسود است و به شخصیتى حسد مى‏ورزد، ولى‏حسادت خود را تنفر از ریا کارى و عوام فریبى مى‏پندارد.

سوم آن که حقیقت فضیلت را به خوبى مى‏داند و خودش هم فاقد آن است، ولى‏زیادى خود خواهى و شدت خود پسندى موجب مى‏شود که خود را داراى آن‏فضیلت‏بداند.

او اگر وجدان خود را حاکم قرار دهد، پى مى‏برد که داراى آن فضیلت‏نمى‏باشد، ولى چیزى که در میان افراد خود پسند یافت نمى‏شود وجدان مى‏باشد وبس; خود خواهى راه حقیقت و سعادت را بر این دسته بسته است.

معمولا خود پسندى، بیش‏تر در کسانى یافت مى‏شود که تا حدى در موقعیتى که‏دارند موفقیتى به دست آورده باشند، هر چند آن موفقیت، کوچک باشد و خودشان‏هم در پیدایش آن، چندان سهیم نباشند، بلکه آن را اوضاع و احوال خانوادگى یا محلى‏ایجاد کرده باشد.

دروغ در ایمان
عرب‏هایى به حضور رسول خداصلى الله علیه وآله شرفیاب مى‏شدند و ادعاى ایمان مى‏کردند.آن‏ها یا حقیقت ایمان را نمى‏دانستند و یا اگر مى‏دانستند، خود پسندى، آن‏ها را دچاراشتباه کرده بود و چنین مى‏پنداشتند که ایمان دارند.

خداى در قرآن ادعاى آنان راتکذیب مى‏کند و از طریق پیامبرش مخاطبشان قرار داده و مى‏گوید: هنوز ایمان دردل‏هاى شما داخل نشده است:
قالت الاعراب آمنا، قل لم تؤمنوا و لکن قولوا اسلمنا، و لما یدخل الایمان فى‏قلوبکم.

سپس قرآن معناى ایمان را بیان مى‏کند:
«انما المؤمنون الذین آمنوا بالله و رسوله ثم لم یرتابوا و جاهدوا باموالهم وانفسهم فى سبیل الله اولئک هم الصادقون; .
«انما المؤمنون الذین آمنوا بالله و رسوله ثم لم یرتابوا و جاهدوا باموالهم وانفسهم فى سبیل الله اولئک هم الصادقون; .

مردم با ایمان کسانى هستند که به خداى و پیامبرش ایمان آوردند و به دیگران گمان بدنبردند و با مال و جانشان در راه خدا جهاد کردند; آن‏ها راست گو مى‏باشند و بس.

یعنى اگر این گونه مردم، ادعاى ایمان کنند، راست مى‏گویند، چون حقیقت ایمان‏را واجدند و از این سعادت برخوردار و گرنه عرب بیابانى را که کارش دزدى ویغماگرى بوده، با ایمان چه‏کار.

از این که قرآن معناى ایمان را بیان کرده، ممکن است‏استفاده بشود که دروغ عرب‏ها در ایمان، بر اثر ندانستن ماهیت ایمان بوده است.

دروغ با خدا کسى که نماز مى‏خواند، در سوره حمد، خداى بزرگ را مخاطب قرار داده ومى‏گوید: فقط تو را عبادت مى‏کنم.

اگر این سخن را به راستى بگوید، خوشا به حالش‏که به عالى‏ترین مقام رسیده است، ولى بدبختانه بسیارى از ما مسلمان‏ها چنین‏نیستیم، خدا را عبادت نمى‏کنیم، بلکه دنیا را عبادت مى‏کنیم، آن وقت‏به خداى بزرگ‏مى‏گوییم: تو را عبادت مى‏کنیم.

گاهى نیز در عبادت‏هاى ناچیزمان براى خدا شریک‏قائل مى‏شویم، ولى به حضرتش عرض مى‏کنیم: فقط تو را عبادت مى‏کنیم نه کس دگررا.

بسیارى از مسلمانان در حال نماز متوجه خدا نیستند، دل در جاى دیگر دارند، ولى‏با زبان به خدا مى‏گویند: فقط تو را عبادت مى‏کنیم.

براى رسیدن به منظورى به هزاران در مى‏زنیم، حتى براى نوکرى بیگانگان آماده‏مى‏شویم، به زشت‏ترین عمل‏ها تن در مى‏دهیم، از شرافت، مردانگى، عفت، بلکه ازناموس خود، براى رسیدن به پشیزى یا به مقامى صرف نظر مى‏کنیم،آن وقت در حال‏نماز به خداى مى‏گوییم: فقط از تو کمک مى‏خواهیم.

دروغ در بیم و امید یکى از صفات مسلمانى آن است که مسلمان همیشه به رحمت الهى امیدوار باشدو در عین حال از غضب حضرتش بیمناک.

امیدوارى کار دل است و اثرش از رفتار و کردار ظاهر مى‏گردد; کسى که اثرى ازامید در گفتار و رفتارش نیست، نبایستى به دروغ ادعاى امید کند.

بیمناک بودن نیز ازصفات دل است که از رنگ چهره و خصوصیات احوال، آشکار مى‏گردد.

کسى که ازغضب خداى بزرگ بترسد، چگونه جرات مى‏کند که به محرمات الهى و کارهاى ناروانزدیک شود؟

امیر المؤمنین‏علیه السلام پیوسته مى‏فرمود: «از دروغ بپرهیزید!

هر کسى امیدوار باشد در پى امید، روان است و هر کسى که‏هراسان باشد از آن چه مى‏ترسد گریزان خواهد بود.» در شیعه بودن یک پنجم مسلمانان جهان را شیعه على مى‏گویند.

شیعیان در کشورهاى مختلف‏اسلامى، پراکنده هستند و محکوم قدرت‏هاى کشورها هستند.

شیعیان ایران چند صدسال بود که از خود حکومتى نداشتند و در زیر سلطه اهل سنت‏بودند.

همه چیز از آن‏سنیان بود و شیعیان فاقد همه چیز بودند و بدین حال روزگارانى را در محدودیت‏مى‏گذراندند، ولى در حدود چهار صد سال است (از زمان شاه اسماعیل صفوى که‏حکومت ایران در دست‏شیعه قرار گرفت) آن‏ها توانستند مراسم دینى خود را به‏آزادى انجام دهند.

از آن موقع کشور ایران، به نام کشور شیعه خوانده شد و ملت ایران را ملت‏شیعه‏نامیدند.

در میان عرب‏هاى سنى مذهب، هر وقت‏بگویند عجمى، یعنى شیعى; حال‏آیا واقعا چنین است و ما ایرانى‏ها حقیقتا شیعه هستیم و در این ادعا راست گوبه شمار مى‏آییم یا نه؟

بهتر آن است که پاسخ این پرسش را نداده و ببینیم گذشتگان ما هنگامى که درحضور اولیاى خدا این ادعا را مى‏کردند، با چه وضعى رو به رو مى‏شدند و چه‏مى‏شنیدند; اینک چند نمونه: معرفى رسول خداصلى الله علیه وآله از شیعه مردى خدمت رسول خداصلى الله علیه وآله عرض کرد: فلان کس به ناموس همسایه‏اش‏نگاه مى‏کند و اگر موقعیتى براى او دست دهد، از عمل ناروا هم هراسى‏ندارد.

پیغمبر اسلام در خشم شد وامر به احضار او کرد.

شخصى که در حضور مقدسش‏حاضر بود، عرض کرد: او از شیعیان شماست و به دوستى حضرتت و برادرت على‏افتخار دارد و از دشمنان شما متنفر و بیزار است.

پیغمبر اسلام فرمود: مگو که او از شیعیان ماست، زیرا دروغ است.

شیعه ما کسى است که به‏دنبال ما بیاید و از ما پیروى کند و این که در مورد این مرد گفته شد، کار مانیست.

معرفى امام مجتبى‏علیه السلام مردى خدمت نور دیده رسول خداصلى الله علیه وآله شرفیاب شد و عرض کرد: من از شیعیان‏شما هستم.

امام دوم، حضرت مجتبى‏علیه السلام به وى فرمود: اگر مطیع اوامر و نواهى ما هستى،راست گفتى و اگر غیر از این باشى، بر گناهان خویش افزوده‏اى.

هیچ وقت مقامى‏عالیى را که دارا نیستى، ادعا مکن و مگوى از شیعیان شمایم، ولى بگوى از دوستان‏شمایم و دشمن دشمن‏هاى شما هستم.

معرفى امام حسین‏علیه السلام دیگرى به حضور سید الشهداعلیه السلام عرض کرد: یابن رسول الله!

من از شیعیان‏شمایم.

امام سوم فرمود: از خداى بترس و ادعایى مکن که خداى به تو بگوید: دروغ‏مى‏گویى.

شیعیان ما کسانى هستند که دل‏هاى آن‏ها از هر آلودگى و زنگ و دغل پاکیزه‏مى‏باشد، ولى بگوى: من از دوستان شما هستم.

(3) .

سبط اکبر رسول‏صلى الله علیه وآله امام حسن‏علیه السلام شیعه را به رفتار نیک معرفى کرد و سبط دوم‏به دل پاک و این دو تفسیر، سخن رسول خداست که فرمود: شیعه کسى است که به‏دنبال ما بیاید.

هر جا که دل پاک یافت‏شود، رفتار نیک را درپى دارد، و آن کسى که رفتار نیک‏داشته باشد، نشانه آن است که دلى پاک دارد; چنین کسى از رسول خداصلى الله علیه وآله پیروى‏مى‏کند.

رافضى یعنى چه؟

برادران اهل سنت، دوستان على و آل على را رافضى مى‏خوانند.

اکنون ببینیم‏معناى رافضى چیست.

خدمت امام صادق‏علیه السلام چنین گزارش دادند که امروز نزد این ابى لیلى، قاضى‏کوفه، عمار دهنى براى شهادت حاضر شد، ولى قاضى شهادتش را نپذیرفت و گفت:ما تو را مى‏شناسیم، تو رافضى هستى.

عمار از این سخن پریشان شد و لرزه بر اندامش‏افتاد و اشکش جارى گردید و از جاى برخاست.

قاضى که چنین حالى را در او دید گفت: تو مرد دانشمندى هستى، اگر بدت‏مى‏آید که به تو رافضى گفته شود، از رفض اظهار تنفر کن تا از برادران ما بشوى.

عمار گفت: تاثر من از این نیست، بلکه گریه من براى خودم مى‏باشد و براى تو;براى خودم مى‏گریم، چون تو براى من، مقامى عالى قائل شدى که من شایسته آن مقام‏نیستم; تو مرا رافضى خواندى، در صورتى که سرور من امام صادق‏علیه السلام چنین فرموده: «نخستین کسانى که رافضى خوانده شدند، ساحران فرعون بودند.

آن‏ها تا دیدندعصاى موسى اژدها گردید، به موسى ایمان آوردند و فرمان فرعون را زیر پا نهادند وبراى هر گونه شکنجه‏اى آماده شدند.

فرعون آن‏ها را رافضى نامید، چون دین فرعون‏را رفض کردند.

رافضى کسى است که از آن چه خدا از آن بیزار است; دورى کند وهر چه را که خداى بدان امر کرده اطاعت کند.» کجا در این زمان چنین کسى پیدا مى‏شود؟

من از آن بر خویش مى‏گریم که خدا ازقلب من آگاه شود که من از این نام خوشم آمد، آن گاه مرا مورد عتاب قرار دهد وبگوید: عمار آیا کسى بودى که باطل‏ها را لگد زدى و طاعت‏ها را انجام دادى؟

سپس از درجات من بکاهد، اگر بر من آسان بگیرد و یا سزاوار کیفر باشم، اگر برمن جد بگیرد، مگر آن که سروران من به داد من برسند.

چرا بر تو مى‏گریم؟

چون که گناهى بزرگ مرتکب شدى و مرا به دروغ لقبى‏دادى.

من از عذاب خداى بر تو مى‏ترسم، زیرا شریف‏ترین نام‏ها را به من دادى، ولى‏به صورت پست‏ترین نامش در آوردى.

پیکرت چگونه مى‏تواند، عذاب این کلمه ات‏را تحمل کند؟

هنگامى که امام ششم از گفته‏هاى عمار و دلیرى و فداکارى او آگاه شد، فرمود: «اگر عمار گناهانى از آسمان و زمین بزرگ‏تر داشت، بر اثر این حق گویى‏گناهانش پاک شد و حسناتش نزد پروردگار در افزایش خواهد بود».

(4) .

امام رضاعلیه السلام تنبیه مى‏کند دربان خلیفه هشتم رسول خداصلى الله علیه وآله حضرت امام رضاعلیه السلام شرفیاب شد و عرض‏کرد: چند تنى آمده و اجازه شرفیابى مى‏خواهند، خود را شیعه على‏علیه السلام معرفى‏مى‏کنند.

امام فرمود: بگو بروند، کار دارم.

روز دوم آمدند و همان گونه با دربان سخن گفتند.

جواب هم همان بود.

روز سوم آمدند و چنان گفتند و چنین شنیدند.

تا دو ماه بر این منوال گذشت، آنان‏هر روز مى‏آمدند و سخن خود را تکرار مى‏کردند، ولى جواب همان بود.

وقتى که از سعادت زیارت آن حضرت ناامید شدند، به دربان گفتند: خدمت امام عرض کن، ما شیعیان پدرت على بن ابى طالب هستیم و بر اثر این که‏شما ما را به حضور نطلبیده‏اید مورد سرزنش دشمن قرار گرفته‏ایم; اگر این باربر گردیم و موفق به زیارتت نشویم، آن قدر شرمنده شده‏ایم که از شهر و دیار خودمى‏گریزیم، چون طاقت‏شنیدن سرزنش‏هاى تلخ دشمنان را نداریم.

امام هشتم اجازه‏داد.

آن‏ها شرفیاب شدند.

سلام کردند.

امام جواب سلامشان را نداد و اجازه نشستن‏هم عنایت نفرمود.

همان طور که ایستاده بودند عرض کردند: یابن رسول الله!

این همه‏بى لطفى و اجازه شرفیابى ندادن از چیست؟

آیا براى ما دیگر چیزى مى‏ماند؟امام فرمود: بخوانید: «ما اصابکم من مصیبه فبما کسبت ایدیکم;.

هر چه به شما رسیده، از دست‏خودتان بوده است.» من در این کار از خدا و رسول‏صلى الله علیه وآله و اجداد طاهرینم پیروى کردم، آن‏ها بر شماخشمگین هستند.

عرض کردند: چرا یابن رسول الله؟

امام فرمود: چون به دروغ ادعا کردید که شیعه على بن ابى طالب هستید، واى برشما!

شیعه على، ابوذر است و سلمان، مقداد است و عمار و محمد بن ابى بکر، کسانى‏که نافرمانى على‏علیه السلام را نکردند و بر خلاف نواهى او قدمى برنداشتند.

شما مى‏گویید: ما شیعه على‏علیه السلام هستیم، ولى بیش‏تر رفتارتان با رفتار على‏علیه السلام مخالف است، دراطاعت از اوامر او کوتاهى مى‏کنید، در اداى حقوق برادرانتان، سستى نشان مى‏دهید،جایى که بایستى تقیه کنید نمى‏کنید و جایى که نباید بکنید مى‏کنید.

اگر شما مى‏گفتید:ما دوستان على هستیم و دوستدار دوستان او و دشمن دشمنان او، ادعاى شما راناپسند نمى‏شمردم، ولى این مقام عالى را که ادعا کردید، اگر کردار شما بر راستى گفتارشما گواه نباشد، هلاک خواهید شد، مگر آن که رحمت پروردگار شامل حالتان بشود.

گفتند: یابن رسول الله!

ما از این گفته استغفار مى‏نماییم و توبه مى‏کنیم، همان طورکه حضرتت که بر همه ما پیشوا هستید، به ما تعلیم فرمودید.

ما مى‏گوییم: ما دوستان‏شما هستیم و دوستدار دوستان شما و دشمن دشمنان شما.

خلیفه هشتم، حضرت امام رضاعلیه السلام فرمود: آفرین بر شما اى برادران من و اهل‏دوستى من، بالا بیایید، بالا بیایید.

امام آن‏ها را آن قدر بالا برد تا به خود بچسبانید،سپس به دربان رو کرد و پرسید: چند بار این‏ها را بر گردانیدى؟

عرض کرد شصت‏بار.

امام فرمود: اکنون از طرف من، شصت‏بار پى در پى، نزدشان مى‏روى و سلام مرامى‏رسانى و از وضع آن‏ها و عیالاتشان استفسار مى‏کنى و به آن‏ها کمک مى‏کنى‏و مورد عطا قرارشان مى‏دهى، چون گناه خود را با توبه و استغفار شستند و اکنون‏شایسته احترامند، زیرا که ما را دوست دارند.

(5) .

معرفى امام یازدهم شب بود و دریچه‏اى از منزل وصى یازدهم پیغمبر اسلام، حضرت امام‏حسن عسکرى‏علیه السلام به کوچه باز بود.

والى شهر از آن جا عبور مى‏کرد.

غلامان و نوکران‏والى، مردى را کت‏بسته مى‏بردند.

هنگامى که چشم والى به امام افتاد، از اسب‏پیاده شد و مراسم ادب به جاى آورد.

امام به سوار شدن امرش فرمود.

والى اطاعت کرد.

آن گاه در حالى که به مردکت‏بسته اشاره مى‏کرد، خدمت امام عرض کرد: یابن رسول الله!

این مرد را از در دکان‏زرگرى گرفتم، به نظر مى‏آمد که مى‏خواهد دکان را سوراخ کند و دزدى نماید.خواستم پانصد ضربه تازیانه‏اش بزنم.

گفت: من شیعه امیر المؤمنین و امام عصرهستم.

از تازیانه زدن منصرف شدم و گفتم: از امام خواهم پرسید.

اینک شرفیاب شدم‏تا صدق گفتارش را بدانم.

امام فرمود: معاذ الله!

این مرد، شیعه على نیست، چون چنین اعتقادى به خود دارد،خدایش به دست تو گرفتارش کرده است.

والى از دیدگاه امام‏علیه السلام دور شد و فرمان داد آن مرد را به رو بخوابانند و دو نفر دردو طرف او قرار گیرند و به تازیانه زدن مشغول شوند.

هنگامى که به زدن پرداختند،والى دید که تازیانه‏ها به زمین مى‏خورد و به آن مرد اصابت نمى‏کند.

والى گفت:چه مى‏کنید؟!

به سرینش بزنید.

خواستند چنان کنند، ولى چوب هر یک به دیگرى مى‏خورد و آه و ناله‏اش بلندمى‏شد.

والى گفت: شما دیوانه‏اید؟

مرد را بزنید.

گفتند: ما مى‏خواهیم او را بزنیم، ولى‏دست ما بر مى‏گردد و چوب‏هایمان به یکدگر مى‏خورد.

والى چهار تن دیگر را بر آنان‏بیفزود و فرمان داد، او را احاطه کرده و از همه طرف او را بزنند و خود هم در کنارآن‏ها بایستاد.

این بار، وضع عوض شد، چوب‏ها بالا مى‏رفت و بر پیکر والى فرود مى‏آمد، به‏طورى که از اسب بیفتاد.

والى گفت: چه مى‏کنید؟!

مرا مى‏زنید!؟

گفتند: نه، او رامى‏زنیم.

والى ضاربان را عوض کرد و دگران را به جاى آن‏ها گمارد و دستور زدن داد.

آن‏هاهنگامى که به زدن پرداختند، باز هم تازیانه‏ها به والى مى‏خورد.

والى گفت: شما هم که مرا مى‏زنید!

گفتند: ما فقط این مرد را مى‏زنیم.

والى گفت:پس این آثار ضربت در سر و دست و پیکر من از کجاست؟!

گفتند: دست‏هاى ما شکسته باد اگر منظور ما زدن جناب والى باشد!

و در این‏هنگام، آن مرد به سخن آمد و والى را مخاطب قرار داده و گفت: آیا از این مرحمتى که‏در باره من شده که ضربت‏ها از من دور مى‏شود، بیدار نمى‏شوى؟!

مرا به خدمت امام‏بر گردان و هر چه به تو فرمود اطاعت کن.

دوباره خدمت امام شرفیاب شدند.

والى عرض کرد: عجیب است، حضرتتان‏فرمودید که این مرد، شیعه شما نیست; هر کس شیعه شما نباشد، شیعه ابلیس است‏و در آتش دوزخ جاى دارد; من از این مرد معجزاتى دیدم که اختصاص به پیغمبران‏دارد!

امام فرمود: یا به اوصیاى پیغمبران.

سپس به والى فرمود: اى بنده خدا!

او در این‏سخن که از شیعیان ماست دروغى گفت که اگر از روى عمد بود، تمام ضربت‏ها به اومى‏خورد و سى سال در زندان مى‏ماند، ولى چون از دوستان ما بود، خداى او رانجات داد.

والى عرض کرد: فرق میان شیعیان و دوستان شما چیست؟

امام‏علیه السلام فرمود: شیعیان ما، کسانى هستند که از ما پیروى مى‏کنند و اوامر و نواهى ما را اطاعت‏مى‏نمایند، ولى کسانى که رفتارشان با رفتار ما، مخالف است (واجبات خدا راانجام نمى‏دهند، محرمات الهى را مرتکب مى‏شوند) شیعه ما نیستند.

سپس فرمود:اى واى، تو هم دروغى گفتى که اگر از روى عمد بود، خداى تو را به هزار ضربه‏تازیانه و سى سال زندان گرفتار مى‏کرد.

والى پریشان شده و پرسید: کدام دروغ؟

امام فرمود: گفتى که از این مرد معجزه‏هایى دیدم.

معجزات از او نبود، بلکه از ما بود که خداى‏در او ظاهر کرد، تا حق آشکار گردد; اگر مى‏گفتى در او معجزه‏هایى دیدم بر تو ایرادى‏نبود، ولى چنین نگفتى; آیا زنده گردانیدن عیسى مردگان را معجزه عیسى بود یامعجزه مرده‏ها؟

آیا از خاک، شکل مرغ ساختن عیسى و سپس مرغ شدن آن به اذن خداو پرنده حقیقى گردیدن، معجزه مرغ بود یا معجزه عیسى؟

آیا بوزینه شدن عده‏اى درعهد یکى از پیغمبران خدا، معجزه بوزینگان بود یا معجزه پیغمبر خدا؟

والى عرض کرد: از این سخن استغفار مى‏نمایم و توبه مى‏کنم.

آن گاه امام روى‏بدان مرد کرد و فرمود: اى بنده خدا!

تو از شیعیان على نیستى، تو از دوستان او هستى; شیعیان على‏کسانى هستند که خداى در باره آن‏ها فرمود: «و الذین آمنوا و عملواالصالحات اولئک اصحاب الجنه هم فیها خالدون.» (6) .

آن‏ها کسانى هستند که به خداى ایمان آورده و ذات مقدسش را به صفات کمال،موصوف ساخته و از هر عیبى و نقصى منزهش دانسته‏اند; آن‏ها گفتار و کردار محمدرا تصدیق کردند و على را پس از او امام و پیشوا دانستند و هیچ کس از امت محمد راهمپایه على قرار ندادند، حتى اگر همه امت محمد را در یک پله ترازو بنهند و على رادر پله دیگر!

پله على سنگین‏تر خواهد بود، آن چنان که آسمان از زمین برتر و زمین ازدره، سنگین‏تر مى‏باشد; شیعیان على کسانى هستند که در راه خدا باکى ندارند که مرگ‏بر آن‏ها ببارد و یا آنان در دامن مرگ بیفتند; شیعیان على کسانى هستند که در آن چه‏دارند، برادرانشان را بر خویش مقدم مى‏شمارند، هر چند بدان احتیاج داشته باشند;آنان در جایى که خداى نهى فرموده، دیده نمى‏شوند و از آن چه که خداى بدان امرکرده سر پیچى نمى‏کنند; آن‏ها کسانى هستند که از على پیروى کرده و برادران ایمانى‏خود را محترم مى‏شمارند.

من این حرف‏ها را از پیش خود نمى‏گویم، بلکه از قول‏محمد مى‏گویم که فرمود: «و عملوا الصالحات.» (7) .

دروغ در انتظار ظهور یکى از صفات پیروان محمد و آل محمد آن است که بایستى همیشه براى قیام‏قائم‏آل محمد آماده باشند تا در گستردن عدالت در سرتاسر جهان شرکت کنند.آمادگى، معناى انتظار ظهور ولى عصرعلیه السلام و انتظار فرج آل محمد مى‏باشد.

شاید بعضى چنین پندارند که همین قدر که به زبان گفتند ما منتظریم، انتظار،محقق مى‏شود!

در روزگار گذشته، پاره‏اى در خانه، شمشیرى نگاه مى‏داشتند و آن رانشانه انتظار مى‏دانستند.

انتظار یعنى زمینه را براى آمدن کسى که مورد انتظار است، فراهم کردن.

انتظارمیهمان کشیدن، خانه را جاروب کردن، وسایل پذیرایى را آماده ساختن، لباس خود راتمیز کردن و مانند این کارهاست; به زبان گفتن: منتظرم، انتظار میهمان نمى‏باشد.

کسى که انتظار فرج آل محمد را دارد، بایستى به قدر امکان خود، زمینه را براى‏تشریف فرمایى خلیفه دوازدهم پیغمبر اسلام آماده سازد تا پس از ظهور، هر چه‏زودتر حضرتش به مقاصد عالیه خود برسد.

آینه شو جمال پرى طلعتان طلب جاروب زن به خانه و پس میهمان طلب دروغ در مسجد ساختن گفتند: کسى مسجدى ساخت و نام خود را بر آن نصب کرد.

رندى از او پرسید:این مسجد را براى چه ساختى؟

گفت: براى خدا.

گفت: اگر براى خدا ساختى، نامت رااز آن جا بردار و به جایش نام مرا بگذار.

عده‏اى از دشمنان رسول خداصلى الله علیه وآله که به لباس مسلمانى در آمده بودند، مسجدى‏ساختند تا آن را کانون دشمنى با اسلام قرار دهند!

مسجد براى عبادت خداست، ولى‏آنان مسجد را براى دشمنى با خدا ساختند.

قرآن نازل شد و قصد شوم آنان را آشکارکرد و آن را مسجد ضرار لقب داد هنگامى که رسول خداصلى الله علیه وآله از جهاد تبوک مراجعت‏کرد، فرمود تا مسجد را خراب کنند و آن کانون فساد را درهم بکوبند.

(8) .

دروغ در زیارت عده‏اى به زیارت خانه خدا یا به زیارت مزارهاى مقدس یکى از اولیاى خدامى‏روند.

با آنان که خودشان هم مى‏دانند که دروغ مى‏گویند، کارى ندارم، روى سخن‏با کسانى است که خود را حقیقتا قاصد زیارت مى‏دانند; اینان بایستى در هنگام تشرف‏از هر جهت، متوجه رفتار و کردار خود باشند که بر خلاف ادب از آنان چیزى‏سر نزند.

جاهلى براى زیارت (که با نذر کردن واجب شده بود) به کربلا رفت.

آن قدر درمحافل انس و مجالس تفریح شرکت کرده بود که هنگامى که براى باز گشتن سواراتوموبیل شده بود، فهمیده بود که به زیارت حرم مشرف نشده است.

اگر هم مشرف‏مى‏شد، معلوم نبود که زیارت رفتنش زیارت باشد.