دانلود تحقیق آموزش و پرورش در چین و فرانسه

آموزش و پرورش
بر اساس ایده کنفسیوس بىن فعالیت سیاسى و آموزش و پروش رابطه متقابل وجود داشته و یکى از تزهاى اصلى مىباشد.

در سال ۱۹۱۲ دولت سون یات سن قوانین حاکم بر آموزش و پروش در دوران امپراطورى را منسوخ کرده و سیستم جدیدى که از مدل ژاپنى نشأت گرفته بود توسط وزیر آموزش و پرورش تحصیلکرده آلمان جایگزین شد.

در اواخر دهه ۱۹۲۰ و اوایل دهه ۱۹۳۰ حزب امکاناتى را جهت تغییر سیستم آموزشى بوجود آورد.

در سال ۱۹۳۳ دبیر کمیته مرکزى شاخه جوانان حزب کمونیست اهداف آموزشى حزب در مناطق شورایى جنوب چین را اعلام نمود.

وى خواستار جدایى مذهب از آموزشى و پروش یعنى بعبارتى خواستار نسخ تز کنفسیوس و در عوض استفاده از آموزش و پرورش در جهت بهود وضع ملى گردید.

شوراها براى مبارزه با بیسوادى مدارس لنین را براى بچههاى ۷ تا ۱۴ سال، مدرسه براى نوجوانان و خانمها، مدارس کادرها و مراکز آموزش عالى مانند آکادمى سرخ (Red Acadamy) و دانشگاه شورى (Soviet University) را ایجاد کردند.

بدنبال تشکیل این دورهها در جنوب، از مدل مذکور در مناطق مرزى شمال غربى نیز استفاده کرد.

در اواخر دهه ۱۹۳۰ بعد از راهپیمایى بزرگ این مراکز بصورت پایگاهى براى آموزش کمونیسم درآمد.

علاوه بر آن مدارس آموزش بزرگسالان، مدارس حرفهای، مدارس ابتدایى و متوسطه تأسیس شده و برنامه آموزشى خاصى براى سربازان و کادرها اجرا گردید.

تا سال ۱۹۶۶ خطوط اصل سیاست آموزش و پرورش چین نشأت گرفته از شورزى بود.

قبل از انقلاب ۸۰ درصد مردم بیسواد بودند که این نسبت در روستاها به ۹۵% مىرسید.

در سال ۱۹۴۹ چین داراى ۲۰۰ مرکز آموزش عالی، ۴۰۰۰ دبیرستان و ۰۰۰، ۲۸۹ دبستان، مجموع ۲۴ میلیون دانشجو و دانشآموز بود.

از هنگام اعلام جمهورى خلق چین در سال ۱۹۴۹ سیستم آموزش و پرورش کشور چندین مرحله را، از مبارزه جنگل در سال ۵۷-۱۹۵۶ هنگامى که آموزش و پرورش در جو بحث آزاد تشویق مىشد تا دوران آشوب و وحشت انقلاب فرهنگى که تمام سطوح آموزش و پرورش دچار اختلال شده و توسعه آن معلق مانده و بیشتر به مدارس حرفهاى پرداخته مىشد و امتحان ورودى مراکز آموزشى عالى منسوح و معیار پذیرش دانشجو داشتن عقاید سیاسى مناسى و تأیید کامل ایدههاى مائو بود را پشت سرگذاشته است.

بعد از دوران انقلاب فرهنگى دوران تعدیل و بازسازى شروع شد.

در این دوران سعى بر دستیابى به استانداردهاى آکادمیک از جمله برقرارى مجدد امتحان ورودى دانشگاهها بود.

در سال ۱۹۸۰ سیاست آموزشى جمهور خلق چین در ابتدا براساس فراهم نمودن امکانات جهت مدرنیزاسیون اقتصادى کشور طراحى شد.

در این جهت به آموزش نیروى انسان ماهر و توسعه علوم فنى و علمى اولویت داده شد.

بعبارت کوتاه آموزش و پروش بعنوان ستون اصلى چهار مدرنیزاسیون توسط رهبران حزب کمونیست چین خوانده شد.

کیفیت آموزش و پروش در همه اداوار حتى در زمان انقلاب فرهنگى مورد تأکید بوده است.

در فاصله سالهاى ۷۶-۱۹۶۶ همگانى کردن آموزش و پرورش در جهت تثبیت سوسیالیسم مورد اولویت بود.

کیفیت آموزش و پروش در همه اداوار حتى در زمان انقلاب فرهنگى مورد تأکید بوده است.

در فاصله سال‌هاى ۷۶-۱۹۶۶ همگانى کردن آموزش و پرورش در جهت تثبیت سوسیالیسم مورد اولویت بود.

یکى از جنبه‌هاى مثبت سیاست در سال ۱۹۸۰ که نشاندهنده تغییر قابل توجه نسبت به سال ۱۹۷۶ بوده است، اهمیت دادن به آموزشى آکادمیک مى‌باشد.

جنبه دیگر آن تداوم توسعه و بهبود آموزشى و هدف بلند مدت آن نیل به همگانى کردن آموزش ابتدایى و دوره اول متوسطه بود.

اهمیت علوم تکنولوژى در آموزش و و پرورش از نکات اصلى سیاست در اوایل دهه هشتاد بوده است.

اجراى برنامه‌هاى علمى و تکنولوژیکى نه تنها در توسعه ملى و مدرنیزاسیون کشور از اهمیت بسزایى برخوردار است بلکه در افزایش پرستیژ بین‌المللى جامعه علمى چین نیز مهم مى‌باشد.

در این راستا چین به دستاوردها و پیشرفت‌ها علمى درغرب توجه کرده و از سال ۱۹۷۶ سیاست استفاده از آنها را در پیش گرفته است.

رهبریت حزب در سال ۱۹۸۰ باور نمود که تأکید فقطبر خود باعث عقب نگه داشته شدن و عدم پیشرفت کشور مى‌باشد.

در مه سال ۱۹۸۵ کمیته مرکزى حزب کمونیست چین تصمیم به صلاح در کل ساختار آموزشى کشور گرفت.

براساس آن در طى چند مرحله ۹ سال تحصیل اجبارى اعلام شد و زمان انجام آن در مناطق پیشرفته، روستایى متفاوت خواهدبود.

این قانون براى مناطق پیشرفته اقتصادى که حدود ۲۵% جمعیت کشور را در خود جا داده است در سال ۱۹۹۰ لازم‌الاجرا مى‌باشد.

در مناطق نیمه پیشرفته که ۵۰% جمعیت را دارا مى‌باشد زمان اجراى نهایى سال ۱۹۹۵ و براى بقیه مناطق هنوز زمان خاصى در نظر گرفته نشده است.

براساس سیاست کلى کشور وزارت آموزش و پرورش ابزار اصلى دولت مرکزى براى به اجرا گذاردن اهداف سیاست ملى در زمینه آموزش و پرورش است.

وظایف این وزارتخانه عبارتند از: کنترل اموزش ابتدایی، متوسطه، حرفه‌اى آموزش عالى و تربیت معلم.

در حال حاضر انجام امتحانات ورودى دانشگاه‌ها و برنامه‌هاى درسى نیز بر عهده این وزارتخانه است.

در سال ۱۹۷۷ وظیفه نظارت بر آماده‌سازى کتب درسى استاندارد در تمام کشور جزء وظایف این وزارتخانه شد.

در شهرهاى متوسط و کوچک در زمینه مسائل آموزش و پرورش به ادارات آموزش و پرورش شهرى اختیاراتى داده شده است، گرچه اکثریت قریب به اتفاق مدارس ابتدایى و متوسطه چین را ادارات مذکور تحت نظر دارند؛ اما بعضى از مدارس در سطوح مختلف نیز از سوى کارخانجات، دانشگاه‌ها و دیگر واحدها اداره مى‌شوند ولى تمامى این مدارس از حیث برنامه‌هاى بودحه آنها بر عهده واحد مربوطه مى‌باشد.

بسیارى از این مدارس متوسط به ویژه آنهایى که توسط دانشگاه‌ها اداره مى‌شوند بعنوان مدارس نمونه انتخاب شده و از نظر علمى از سطح بالاترى قرار دارند.

مدارس ابتدایى و متوسط نمونه تحت نظارت مستقیم بخش آموزش و پرورش دولت مرکزی، استاندارى و یا فرماندارى فعالیت مى‌کنند.

هدف از حمایت و توجه خاصى که به ین مدارس مى‌شود تربیت داوطلبینى تحصیل‌کرده براى دانشگاه‌ها در رشته‌هایى مانند علوم مهندسى و زبان‌هاى خارجى مى‌باشد.

در سال ۱۹۸۶ چین داراى ۵۲۰۰ مدرسه متوسطه و ۷۰۰ مدرسه ابتدایى نمونه بود که روى هم بیش از ده میلیون دانش‌آموز در آن به تحصیل اشتغال داشتند.

آموزش پیش‌دبستانى کودکستان‌ها در آشنایى بچّه‌ها با نحوه زندگى آنها در سال‌هاى بعد نقش مهمى ایفا مى‌نماید.

آموزش در این مراکز در قالب بازی، ورزش و موسیقى مى‌باشد و همچنین از این نظر که به خانم‌ها امکان فعالیت در بخش‌هاى مختلف را مى‌دهد این دوره اهمیت دارد.

در سال ۱۹۹۱، ۱/۲۲ میلیون بچه در بیش از ۴۶۵، ۱۶۴ کودکستان نگهدارى مى‌شوند.

در حالت اول تحت نظر مراکز آموزشی، ارگان‌هاى دولتى و یا انستیتوها و شرکت‌ها اداره مى‌شوند و در حالت دوم تحت نظارت کمیته‌هاى محلى در شهرها و یا تیم‌ها و بریگادهاى تولیدى مى‌باشند.

در روستاها نیز تعداد زیادى کودکستان‌هاى فصلى وجود دارد که به هنگام فصل‌هاى پرکار برقرار مى‌باشد.

در حال حاضر در چین ۶۷ مرکز پروش مربى براى کودکستان وجود دارد.

آموزش ابتدایى در سال ۱۹۸۶ حدود ۹۵ درصد از بچه‌هاى لازم‌التعلیم مشغول به تحصیل بودند در حالیکه قبل از سال ۱۹۴۹ این نسبت فقط ۲۰ درصد بود.

در اکثریت روستاها مدرسه وجود دارد و مدارس ابتدایى نمونه در مناطق شهرى دانش‌آموزان بهتر را انتخاب کرده و اکثریت آنها داراى امتحان ورودى هستند.

بخشى از هزینه تحصیل مدارس توسط دانش‌آموزان تأمین مى‌شود.

مبلغى نیز براى کتاب، حمل و نقل، غذا و سوخت گرفته مى‌شود.

البته پول دریافتى بسیار کم بوده و فقط براى تشویق والدین به اهیمت دادن به تحصیل کودکان و مرتب به مدرسه رفتن مى‌باشد.

زیرا در مناطق روستایى بسیار کم بوده و فقط براى تشویق والدین به اهمیت دادن به تحصیل کودکان و مرتب به مدرسه رفتن مى‌باشد.

زیرا در مناطق روستایى والدین ترجیح مى‌دهند در فصل کار کودکان آنها به جاى مدرسه رفتن در کارهاى مزرعه شرکت داشته باشند.

بیشتر مدارس ابتدایى داراى دوره‌هاى پنج یا شش سال هستند.

در این دوران به آنها زیان چینی، ریاضیات، علوم طبیعی، جغرافیا، تاریخ، موسیقى و و هنر آموخته مى‌شود.

در تعداد کمى از مدارس زبان خارجى از سال سوم آموزشى داده مى‌شود.

دانش‌آموزان در هر سال نه ماه و نیم درس مى‌خوانند ساعات درسى آنها هشت ساعت در روز و پنج و نیم روز در هفته مى‌باشد.

در این دوران بیشتر تأکید بر روى خواندن و نوشتن چینى است و بخاطر ویژگى‌هاى زبان آنها دانش‌آموزان بایستى وقت بیشترى را نسبت به دانش‌آموزان دیگر کشورها صرف آموزش نمایند.

در سال ۱۹۹۸ حدود ۱۴۰ میلیون دانشآموزان در ۰۰۰، ۶۳۰ دبستان کشور مشغول به تحصیل بوده و ۵،۷۹۰،۰۰۰ معلم به تدریس در این مقطع اشتغال داشتند.

براساس آمار سال ۱۹۹۰ تعداد صاحبان تحصیلات ابتدایى از ۳۵۲۳۷ درصد هزار نفر در سال ۱۹۸۲ به ۳۷۰۵۷ در صدهزار افزایش یافته است.

آموزش متوسطه دوره آموزش متوسطه شامل دو بخش مى‌باشد.

بخش اول دوره سه ساله و بخش دوم، ۲ تا ۳ سال مى‌باشد.

مواد درسى شامل چینی، ریاضیات، زبان خارجی، سیاست، تاریخ جغرافیا، علوم، موسیقى و هنر مى‌باشد.

دانش‌آموزان همراه با دروس تئوریک به کار عملى نیز مى‌پردازند.

براساس برنامه دانش‌آموزان هر سال یک ماه کار عملى کرده و نه ماه به درس مى‌پردازند در دورهٔ متوسطه نیز دانش‌آموزان هر روز هشت ساعت و هر هفته پنج روز و نیم به مدرسه مى‌روند.

همچنین مدارس خاصى جهت تدریس موضوعاتى مانند مهندسی، طب، کشاورزی، قانون و ...

وجود دارد.

در مناطق روستایى بسیارى از مدارس اجازه مى‌دهند دانش آموزان در فصل کشاروزى به کار در مزارع بپردازند.

در سال ۱۹۹۸ حدود ۶۰ میلیون دانش‌آموز دوره متوسطه در ۷۸۶۰۰ دبیرستان به تحصیل مشغول و ۳،۵۸۷،۰۰۰ دبیر تمام وقت به آموزش آنها اشتغال داشتند.

براساس سرشمارى سال ۱۹۹۰ تعداد افراد فارغ‌التحصیل دبیرستان در هیر صدهزار نفر به ۸۰۳۹ نفر رسیده که در مقایسه با سال ۱۹۸۲ که ۶۷۷۹ نفر بود افزایش خوبى داشته است.

براساس آمار سال ۱۹۸۰، ۱۲ درصد از دانش‌آموزان ابتدایى در دورهٔ اول متوسطه شرکت نکرده و ۵۰ درصد از دانش‌آموزان دورهٔ اول وارد مرحلهٔ دوم نمى‌شوند.

برنامه اصلاحى حزب کمونیست چین بدین قرار است که حدود سال ۱۹۹۰ در بسیارى از مناطق تعداد دانش‌آموزان مشغول در مدارس حرفه‌اى بیشتر از دانش‌آموزان مدارس عادى باشد.

مدارس ویژه در کنار مدارس عادی، مدارسى براى کودکانى که داراى ناتوانى‌هاى عضوى و یا ذهنى باشند، افتتاح شده است.

در حال حاضر ۱۴۲۶ مدرسه مخصوص افراد نابینا، کرولال و یا بچه‌هاى عقب مانده ذهنى وجود دارد.

بعلاوه ۵۴،۰۰۰ کلاس نیز براى اینگونه افراد در مدارس معمولى وجود دارد که مجموعاً ۳۲۰،۰۰۰ نفر کودک در این مراکز مشغول به تحصیل هستند.

در حال حاضر ۱۷۰۰ مؤسسه بازآموزى براى کودکان کر وجود دارد که بیش از ۷۰،۰۰۰ کودک در آنها مشغول به آموزش هستند.

بعلاوه ۱۰۰۰ مدرسه حرفه‌اى نیز براى اینگونه افراد وجود دارد آموزش عالى و توسعه اقتصادى سیاست چین در دهه ۱۹۸۰ مبنى بر چهاز مدرنیزاسیون پیشرفت سریع و وسیع در علوم و تکنولوژى را ایجاب مى‌کرد.

آموزش عالى بخصوص در این سال‌ها مهم شمرده شد.

چین اظهار امیدوارى مى‌کرد که تا سال ۱۹۸۵ حدود پنج میلیون نفر دانشجو داشته باشد و همچنین تعداد محققین در رشته‌هاى علمى نیز به ۸۰۰،۰۰۰ نفر بالغ شود.

کوشش‌هاى وزیر آموزش و علوم در سال ۱۹۷۵ نیز در جهت افزایش کیفیت آموزشى موفقیت‌آمیز نبود.

فرزندان کادرها و مقامات به اصطلاح از در پشت وارد دانشگاه‌ها مى‌شدند و بدین ترتیب فرزند یک خانواده از مقامات فقط بعد از دو سال کار بدون هیچگونه توانایى آکادمیک و حتى توانایى کارى لازم وارد دانشگاه ‌مى‌شد.

بعد از سال ۱۹۷۶ گام‌هایى در جهت بهبود کیفیت آموزشى برداشته شد.

در قدم اول هر گونه فعالیت سیاسى در دانشگاه ممنوع شد.

سپس ۸۸ دانشگاه و کالج بعنوان دانشگاه‌هاى اصلى و کلیدى انتخاب شده و بودجه خاص در اختیار آنها، دانشجویان ممتازشان و اعضاى علمى آن قرار داده شد.

در مرحله سوم تربیت دانشجویان با کیفت علمى بیشتر جدا از زمینه خانوادگى یا فعالیت سیاسى همت گمارده شده و در انتها سعى بر افزایش ظرفیت دانشگاه‌ها شد.

برقرارى مجدد سیستم امتحان براى انتخاب دانشجو و بمنظور گزینش افراد یا کیفیت علمى بیشتر مى‌باشد.

در سال ۱۹۷۷، ۷/۵ میلیون نفر در امتحانات ورودى دانشگاه‌ها شرکت کردند در حالیکه فقط ۲۷۸،۰۰۰ نفر مى‌توانستند وارد مراکز آموزش عالى شوند.

امتحان دهندگان بایستى داراى مدرک پایان دورهٔ دبیرستان بوده و حداکثر سن آنها ۲۶ سال باشد.

هر استان نیز سهمیه‌اى براى دانشگاه‌هاى اصلى دارند.

این دانشگاه‌ها کلاس‌هاى جداگانه‌اى براى اقلیت‌ها نیز دارد.

علاوه بر امتحان کتبى دانشجویان بایستى در معاینات پزشکى نیز شرکت نمایند.

کنتر از ۲ درصد از پذیرفته شدگان امتحان کتبى بخاطر ضعف جسمى رد مى‌شوند.

بدنیال تداوم اصلاحات که از سال ۱۹۷۸ آغاز شد، سیستم آموزش عالى در سطوح مختلف شکل گرفته.

تعداد مراکز آموزش عالى عادى از ۵۹۸ واحد در سال ۱۹۷۸ به ۱۰۲۲ مرکز در ساله ۱۹۹۸ افزایش یافته است.

دوره دانشگاه چهار تا پنج سال است.

در راستاى اصلاح سیستم آموزشى و پروش دوره‌هاى حرفه‌اى کوتاه مدت (۲ تا ۳ ساله) نیز وجود دارد، در حالیکه نسبت دانشجویان در زمینه‌هاى مالی، اقتصاد، علوم سیاسى و حقوق، مدیریت و هنر افزایش یافته است.

فارغ‌التحصیلان کالج‌ها ممکن است مدتى نیز به اشغال در کارخانه‌ها بپردازند.

دانشجویان براى گرفتن بورس که براساس توانایى‌هاى آکادمیک به آنها داده مى‌شود به رقابت مى‌پردازند.

از سال ۱۹۸۱ سه نوع مدرک دانشگاهى یعنى لیسانس، فوق لیسانس و دکترا را فارغ‌التحصیلان مى‌توانند کسب نمایند.

در سال ۱۹۹۸ حدود ۷۴/۳۱ میلیون دانشجو در ۱۰۲۰ مرکز آموزش عالى به تحصیل مشغول و ۴۰۰،۰۰۰ استاد تمام وقت به آموزش آنها اشتغال داشتند.

یکى دیگر از راه‌هاى تربیت افراد با کیفیت آموزشى بالا بخصوص در زمینه علوم، اعزام دانشجو داشتند.

یکى دیگر از راه‌هاى تربیت افراد با کیفیت آموزشى بالا بخصوص در زمینه علوم، اعزام دانشجو به خارج مى‌باشد.

در دهه پنجاه تعداد زیادى از دانشجویان جهت تحصیل به شوروى اعزام شدند.

سپس در دهه‌هاى شصت و هفتاد نسبتاً کمى به اروپا فرستاده شدند.

از سال ۱۹۷۸ نیز تعدادى به آمریکا گسیل شدند.

تا اواخر سال ۱۹۸۰ حدود ۲۳۰۰ دانشجوى بورسیه دولت چین در ۲۰۰ دانشگاه آمریکا مشغول بودند.

در همین زمان نیز حدود ۲۲۰۰ نفر بصورت شخصى در دانشگاه‌هاى آن کشور به تحصیل مشغول بودند.

در طول برنامه پنج ساله (۸۵-۱۹۸۱) بیش از۳۵۵۰۰ دانشجوى چینى با هزینه دولت در بیش از ۶۰ کشور به تحصیل اشتغال داشته‌اند.

در کنار اعزام دانشجو به خارج براى گذراندن دوره‌هاى عالى دولت نیز امکان تحصیل در این دوره‌ها را فراهم آورده است.

در سال ۱۹۷۸، ۶۳،۰۰۰ نفر در امتحانات دورهٔ فوق لیانس شرکت کردند که از آن میان ۱۰،۰۰۰ نفر پذیرفته شدند.

در سال ۱۹۹۸، ۹۰۰۰ نفر موفق به اخذ درجهٔ دکترا و ۳۸،۰۰۰ نفر موفق به دریافت درجهٔ فوق لیسانس شدند.

چین ضمن اعزام دانشجو به خارج، دانشجوى خارجى نیز مى‌پذیرد.

در سال ۱۹۹۸ حدود ۴۳،۰۰۰ دانشجو از ۱۶۴ کشور در دانشگاه‌هاى چین مشغول به تحصیل بودند، در حالیکه تعداد دانشجویان اعزامى به خارج به ۲۳،۰۰۰ مورد رسید.

تربیت معلم توسعه سریع آموزش ابتدایى و متوسطه باعث کمبود جدى آموزگاران تربیت شده گردید.

تربیت معلم عمدتاً در مدارس خاص انجام مى‌گرفت.

در حالیکه معلمان دورهٔ متوسطه مى‌بایستى فارغ‌التحصیل دانشگاه و یا معادل آن باشند.

همچنین فعالیت‌هایى در جهت افزایش کیفیت معلمین موجود از طریق ایجاد دوره‌هاى کوتاه مدت معمول گردیده است.

در طول دوران انقلاب فرهنگى دانشکده‌هاى تربیت معلم بسته شد و لذا پس از این دوران تعداد معملمات تحصیل‌کرده بسیار کم بود.

بناچار مسئولین آموزش و پرورش دوره‌هاى کوتاهى را براى تربیت معلم برقرار کردند.

براساس آمار در سال ۱۹۸۴، ۱۰۰۸ مدرسه متوسط مخصوص براى تربیت معلم وجود داشت که مجموعاً ۵۱۱،۳۰۰ نفر در آن مشغول به تحصیل بودند.

در سال ۱۹۸۴ چین حدود ۹ میلیون معلم داشته است.

آموزش تلویزیونى مقامات چین تصمیم گرفتند و در جهت کاهش بار آموزش عالى از دوش دولت، دانشگاه‌هایى با سیستم باز تأسیس نمایند و آموزش از طریق رادیو و تلویزیون را توسعه دهند.

از سال ۱۹۷۹ که اولین دانشگاه رادیو و تلویزیون کشور توسط دنگ شیائو پینگ افتتاح گردید تا سال ۹۴ تعداد ۳/۲ میلیون نفر از مردم چین در این دانشگاه‌ها دوره‌هاى تحصیلى خود را گذرانده‌اند.

درحال حاضر تعداد دانشگاه‌هاى تلویزیونى سراسر کشور به بیش از ۲۰۰۰ واحد بالغ مى‌گردد.

در این دانشگاه‌ها، دانشجویان قادر به انتخاب رشته از میان ۳۰۰ رشته تحصیلی، از جمله مهندسی، ادبیات، اقتصاد، مدیریت، کشاورزى و پزشکى مى‌باشند.

در این روش آموزشی، دانشجویان مى‌توانند در عین اشتغال به کار، تحصیلات خود را نیز ادامه دهند.

در صورتى که دانشجویان از عهده امتحانات مربوطه برآیند، دولت به آنها گواهى پایان تحصیلات نیز اعطا خواهد کرد.

اما هیچ تعهدى در قبال واگذارى شغل به عهده نخواهد گرفت.

هم اکنون تعداد فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌هاى تلویزیونى ۳۷ درصد تعداد فارغ‌التحصیل دانشگاه‌هاى عادى مى‌باشد.

در سال ۹۳ روزانه ۳۱ ساعت برنامه آموزشى از دوکانال ماهواره‌اى چین پخش مى‌گردید که مسئولان در صدد افزایش آن از طریق ۴ کانال هستند: آموزش‌هاى آزاد که بطور کلى منتهى به اخذ مدرک نمى‌شوند بطرق زیر صورت مى‌گیرد: ۱.

ایستگاه‌هاى تلویزیونى عملى ۲.

دانشگاه‌هاى مکاتبه‌ای ۳.

دانشگاه‌هاى آزاد (کلاس‌هاى وقت آزاد).

در حال حاضر از هر یکصد نفر فارغ‌التحصیل و کالج‌هاى چین ۱۵ نفر فارغ‌التحصیل دانشگاه‌هاى آزاد هستند و با توجه به افزایش نیاز چین به افراد متخصصّ جهت تأمین نیروى لازم براى اقتصاد در حال رشد کشور تعداد فارغ‌التحصیل این مؤسسات آموزش عالى در حال افزایش است.

۴.

دانشگاه‌هاى شبانه.

در دانشگاه‌ها مراقبت‌هاى پزشکى مجانى است.

دانشجویانى که قبل از ورود به مرکز آموزشى در محلى مشغول به کار بودند بایستى مزد آنها در طول دوره آموزش توسط کارفرماى سابق پرداخت شود.

اگر چه وى بعد از اتمام دورهٔ تحصیلات لزوماً به محل کار اولیه بازگشت نمى‌نمایند.

دانشجویانى که حقوق ماهیانه نداشته و از طرفى داراى خانواده کم درآمد هستند مى‌توانند از بورس دولتى استفاده نمایند.

مدارس حرفه‌اى دولت چین قوانین مدارس حرفه‌اى را در سال ۱۹۹۶ تنظیم و تصویب کرد.

آموزش حرفه‌اى عمدتاً شامل مدارس حرفه‌اى پیشرفته، مدرسه فنى در سطح دورهٔ راهنمایی، مدارس آموزش کارگران ماهر، مدارس حرفه‌‌اى در سطح متوسطه، مراکز آموزش حرفه‌اى و دیگر مراکز آموزش فنى براى بزرگسالان و مراکز آموزش خصوصى و یا تحت نظارت سازمان‌ها مى‌باشد.

مدارس حرفه‌اى در سه سطح پیشرفته، متوسطه و ابتدایى وجود دارد که در ارتباط و هماهنگى با یکدیگر هستند.

آموزش حرفه‌اى پیشرفته بالاترین سطح آموزشى بوده بر پایه آموزش دورهٔ دبیرستانى برنامه‌ریزى شده است.

در حال حاضر ۸۷ کالج فنى و حرفه‌اى و دانشگاه‌هایى که دوره‌هاى کوتاه مدت آموزش حرفه‌اى هستند، ۱۳۳ مدرسه آموزش حرفه‌اى براى بزرگسالان (۱۸۸ رشته آموزش داده مى‌شود)؛ و ۱۸ مدرسه ساختار اقتصاد ملى مى‌باشد، لذا سیستم آموزشى این مدارس با توجه به نیازهاى اصلاح ساختار کشور تغییر کرده است.

مدارس متوسطه فنى بخش اصلى آموزش حرفه‌اى است و به سه شکل مدارس متوسطه، فنى مدارس حرفه‌ عالى و مدارس آموزش کارگران ماهر مى‌باشد.

در حال حاضر بعد از سال‌ها کوشش حدود ۸۷۰۰ مدرسه متوسطه فنى در سراسر کشور وجود دارد.

توسعه و بهبود سیستم مدارس حرفه‌اى عالى در اوایل دهه ۱۹۸۰ آغاز شد.

از آنجائیکه این مدارس مى‌بایستى خودشان را با توسعه اقتصادى چین و اصلاح ساختار مدارس متوسطه هماهنگ نمایند، رشد سریعى داشته‌اند.

در حال حاضر ۸۵۰۰ گونه از این مدارس با ۴ میلیون هنرجو در سراسر کشور وجود دارد.

این مدارس عمدتاً به آموزش کارگران و کسانى که داراى دیپلم دورهٔ متوسطه هستند و بعضى از حرفه‌هاى خاص، مشغول هستند.

مدارس آموزش کارگران ماهر، مدارس آموزش متوسطه حرفه‌اى هستند که کارگران فنى تربیت مى‌کنند.

اولین مدرسه از این نمونه در سال ۱۹۴۹ تشکیل شد.

در حال حاضر تعداد این مدارس به ۴۴۷۰ مى‌رسد که ۸۶/۱ میلیون هنرجو در ۴۰۰ رشته مشغول به تحصیل هستند.

اکنون بیش از ۱۷،۰۰۰ مدارس حرفه‌اى در سطوح مختلف، ۲۱۰۰ مرکز آموزش حرفه‌اى و ۴۰،۰۰۰ مرکز آموزش کارگران، کارمندان و آموزش بزرگسالان وجود دارد.

هر ساله میلیون‌ها نفر در رشته‌هاى مختلف آموزش مى‌بینند.

آموزش بزرگسالان و آموزش در اوقات اضافى چین در این زمینه پبیشرفت زیادى کرده و از سال ۱۹۷۶ آموزش نیمه و شبانه نیز به سرعت رشد کرده است.

بسیارى از کارخانجات، کمون‌ها، و دیگر سازمان‌هاى و شرکت‌ها کلاس‌هایى در زمینه‌هاى مختلف از زبان تا الکترونیک و از نقاشى تا فیزیک براى کارکنان خود ایجاد کرده‌اند.

گزارش شده است که در سال ۱۹۷۶ بیش از نیم میلیون کارگر در کلاس‌هاى نیمه وقت که توسط کارخانه‌ها دایر شده شرکت جسته‌اند.

همچنین ۶۸ میلیون کارگر، کشاورز و سرباز در دوره‌هاى نیمه وقت ابتدایى و متوسطه ثبت نام کرده‌اند.

کارگران با گذراندن امتحانات هر دوره مى‌توانند وارد مرحلهٔ شغلى بهترى شوند.

براساس آمار سال ۱۹۹۰ تعداد افراد بیسواد و نیمه بیسواد بالاى ۱۵ سال کشور حدود ۱۸۲ میلیون نفر مى‌باشد.

این نسبت در مقایسه با آمار سال ۱۹۸۲ حدود هفت درصد کاهش داشته است.

جدول صحفه بعد تعداد مدارس و دانشگاه‌ها و همچنین شمار دانش‌آموز و دانشجویان را تا سال ۱۹۹۸ مشخص مى‌نماید.

جدول مراکز آموزشی، پرسنل آموزشى و محصلین در سال ۱۹۹۱ در سال ۱۹۶۸ سال‌هاى آغازین انقلاب فرهنگی، مائو بشدت وزارت بهداشت را مورد انتقاد قرارداد و کارهاى بهداشتى و پزشکى در مناطق روستایى را سفارش نمود.

در سال ۱۹۹۲ تعداد دانش‌آموزان دبستانى ۱۲۲ میلیون نفر و در سال ۱۹۹۳، ۱۲۴ میلیون نفر و تعداد دانشجویان مراکز آموزش عالى بالغ بر ۲/۲ میلیون نفر و در سال ۱۹۹۳، ۵۳۶/۲ میلیون نفر بوده است.

درکنار مدارس دولتى که در اقصى نقاط کشور وجود دارد از سال ۱۹۹۲ دولت مجوز افتتاح مدارس خصوصى نیز صادر کرده است.

اولین مدرسه غیر دولتى در منطقه دوجیانگ یان (Du Jiang Yan) استان سیچوان تأسیس گردید.

در آن زمان هزینه تحصیل در ین مدرسه براى هر دانش‌آموز رقمى معادل ۱۸ هزار یوان (۲۱۳۵ دلار) بود.

به تدریج مردم سایر مناطق، از جمله استان گواندونگ نیز از این اقدام پیروى کردند.

تعداد زیادى مدارس خصوصى تأسیس نمودند.

با افزایش تعداد اینگونه مدارس، شهریه آن نیز بطور سرسام آورى بالا رفت.

در پکن نیز تعداد ۱۷ مدرسه خصوصى (تا اوایل سال ۱۹۹۳) تأسیس شده که اکثر آنها براى هر دانش‌آموز بین ۲۰ تا ۳۰ هزار یوان به عنوان هزینه ورودى دریافت مى‌نمایند.

علاوه بر این دانش‌آموز رقمى معادل ۱۵ هزار یوان به عنوان شهریه پرداخت مى‌نماید.

با توجه به بالا رفتن سطح درآمد بعضى از مردم چین و به دنبال توسعه اصلاحات اقتصادى و فراگیر شدن شرایط اقتصاد بازار، دولت در پى آن است تا بتدریج خود را از زیر بار سوبسیدهاى مختلف (از جمله سوبسید مربوطه به آموزش و پرورش) خلاص نماید.

ساختار آموزشی فرانسه ساختار آموزشی حضور در دوره‌های آموزش پیش دبستانی در کشور فرانسه اختیاری و رایگان بوده وبه منظور آموزش کودکان رده های سنی 5-2 سال در نظر گرفته شده است.

شایان ذکر است آندسته از کودکانی که تا روز اول سال تحصیلی مدارس به سن 2 سالگی رسیده باشند، مورد پذیرش واقع می‌گردند اقداماتی نیز در خصوص اولویت احداث مدارس مذکور در نواحی محروم اجتماعی کشور صورت گرفته است.

کودکان رده سنی 2سال(حدود 40% ) منحصرا در چارچوب مدارس و ظرفیت کلاسهای آموزشی موجود و کلیه کودکان رده سنی3‌سال مورد پذیرش قرار می‌گیرند و این در حالیست که در سال1960 میلادی تنها 36% از کودکان فرانسوی مورد پذیرش مراکز آموزش پیش دبستانی قرار گرفتند.

هدف غائی وزارت آموزش و پرورش، پژوهش و فن‌آوری فرانسه از ارائه دوره‌های آموزش پیش دبستانی، ارتقاء توانمندیهای کودکان، در جهت شکل دهی به شخصیت اجتماعی آنان میباشد.

از سال 1995 میلادی، طرح آموزش واقعی پیش دبستانی با اهداف دقیق و کارآموزان متبحر به‌اجرا گذارده شد.

درتمام مدت 26 ساعت آموزش در هفته، آموزش زبان از امتیاز ویژه ای برخوردار بوده و تسلط شفاهی و آشنایی با نوشتار،تقویت قدرت احساس، تخیل و قدرت خلاقیت دانش آموزان از طریق پرداختن به آموزش هنری توسعه می‌یابد.گفتنی است که بالغ بر20هزار مرکز آموزش پیش دبستانی به ثبت نام از بیش از2میلیون کودک فرانسوی مبادرت می‌نمایند.

در صورت عدم وجود کلاس‌های پیش دبستانی،کودکان رده سنی 5 سال به کلاس‌های آمادگی و مدارس ابتدایی پیوسته و به چرخه آموزش ابتدایی ومقدماتی وارد می‌گردند.از آنجاییکه کشور فرانسه از تجربه فراوانی در ارائه آموزش پیش دبستانی به کودکان برخوردار می‌باشد، از این روی بیش از99% کودکان رده سنی3 سال در این مدارس حضور می‌یابند.

رقم مذکور درخصوص کودکان رده سنی2سال بر2/ 35 % بالغ می‌گردد.تحصیل در مدارس عمومی‌پیش دبستانی رایگان می‌باشد واین در حالیست که مراکز خصوصی به اخذ شهریه تحصیلی مبادرت می‌نمایند.

مدارس عمومی‌پیش دبستانی نیز توسط شهرداری ها احداث و اداره می‌گردند.

طبق قانون اصلاحیه آموزشی مصوب15جولای1989و قانون مصوب 1975کلیه کودکان فرانسوی رده سنی3 سال از امکان حضور در مهدهای کودک برخوردار می‌باشند.علاوه بر این قانون مصوب6 سپتامبر 1995 نیز که در خصوص نمایش ساختار و نحوه عملکرد مهدهای کودک تصویب گردیده بر تقویت خصیصه‌های بالقوه کودکان، به فعل در آوردن آن در جهت شکل گیری شخصیت آنان و فراهم آوردن بهترین امکانات در جهت موفقیت کودکان در مدارس ویادگیری بیشتر تأکید دارد.

گفتنی است درمهدهای کودک کشور فرانسه از تخصصهای سرباز معلمان جهت آموزش کودکان استفاده می‌گردد چرا که خدمت سربازی درحال حاضر در کشور فرانسه به حالت تعلیق در آمده و با اجرای طرح جامع جذب سرباز معلم JAPD جایگزین گردیده است.از سوی دیگر،جهت جبران به حد نصاب نرسیدن تعداد ثبت نام کنندگان مهدهای کودک،که معمولاً در مناطق کم جمعیت وکوهستانی کشور رخ می‌دهد، کودکستانهای بین منطقه ای تأسیس گردیده است که به ارائه خدمات آموزشی به کودکان نواحی مختلف مبادرت می‌نمایند.در مناطق کم جمعیت نیز کلاس‌های موقتی پاره وقت تشکیل می‌گردد.به طور کلی دانش آموزان به سه رده سنی کودکان،رده سنی نوجوانان ورده سنی جوانان تقسیم می‌گردد.

گفتنی است، تقسیم بندی فوق در جهت مد نظر قرار دادن بلوغ فکری و استعداد یادگیری رده‌های‌سنی از انعطاف پذیری برخوردار می‌باشد.تیم تدریس، با مشورت والدین به تعیین جایگاه کودکان در رده‌های سنی آموزشی مطابق با استعداد ها و نیازهای آنان مبادرت می‌نمایند.

سه رده سنی مذکور با اولین چرخه آموزشی تطابق داشته در حالی که رده سنی جوانان و مقطع آموزش مقدماتی متوسطه با چرخه آموزشی پایه و مقدماتی تطابق دارد.

چرخه‌های آموزشی چندین ساله نیز با هدف برآورده نمودن نیازهای کودکان طراحی گردیده است.

متوسط آموزش هفتگی26 ساعته به کودکان مقطع پیش دبستانی ارائه می‌گردد.

سیاستهای آموزشی مهم‌ترین سیاست آموزشی مقطع پیش‌دبستانی فرانسه بر این اصل استوار است که مراکز پیش‌دبستانی به عنوان ابزاری جهت برخورداری از برابری فرصت محسوب می‌گردند، چرا که کودکان از طریق به کارگیری زبان و توسعه این وسیله ارتباطی، به آماده‌سازی خود در جهت پرداختن به تمرینات ذهنی که لازمه موفقیت در مقاطع آموزش ابتدایی و کالج است، مبادرت می‌نمایند.

اهداف آموزشی از جمله مهمترین اهداف آموزشی مقطع آموزش پیش دبستانی میتوان به موارد ذیل اشاره نمود: 1- بیداری حواس و رشد عاطفی کودکان به ویژه کودکان متعلق به خانواده‌های کارگران و مهاجرین 2- پیشگیری از افت تحصیلی کودکان طی سنوات آموزش پایه 3- توسعه کلیه امکانات بالقوه کودک درجهت شکل‌پذیری شخصیت و فراهم‌سازی فرصت کسب موفقیت در تحصیل، اشتغال و زندگی وی 4- رشد هوشی، حسی– حرکتی و ذهنی کودکان 5- رشد ارتباطات غیرکلامی (بیدارسازی حس زیبایی‌شناسی و درک هنری) و کلامی (کیفیت کلام و تمرین زبان) 6- آگاهی نسبت به زمان و مکان 7- مشارکت درتشخیص نارسایی‌های حسی- حرکتی و ذهنی و فراهم‌سازی امکان درمان به موقع این قبیل نارسایی‌ها 8- آموزش مهارت و تمرینات لازم در جهت مشارکت مثبت کودکان در زندگی اجتماعی برنامه‌های آموزشی و ارزشیابی تحصیلی اجرای فعالیت‌های مقدماتی آموزشی در مقطع آموزش پیش دبستانی، به رشد اولیه کودکان و آمادگی آنان جهت حضور در مدارس ابتدایی منجر می‌گردد.گفتنی است که فعالیت ها ی مذکور بر فعالیت‌های فیزیکی، علمی‌و فنی و فعالیتهای آموزشی ارتقاء دهنده سطح ارتباطات ومهارتهای شفاهی و نوشتاری کودکان مشتمل می‌گردد.

در مهدهای کودک، اجرای بازی‌های مختلف از نقش مهمی ‌برخوردار می‌باشند، اما این امر بدین معنی نیست که درمراکز مذکور تدریس وجود ندارد.هیات نظارت ملی آموزش که مسئولیت رسیدگی ونظارت بر آموزش نواحی کشور را بر عهده دارد،برفعالیت‌های اداری وآموزشی موسسات نیز نظارت می‌نماید.شورای مدارس نیز به بازدید حداقل یک بار در طول ترم از مدارس کشور مبادرت می‌نمایند.شورای مذکور همچنین به ارائه نظراتی درخصوص قوانین داخلی مدارس و تعیین برنامه‌های آموزشی هفتگی مدارس کشور مبادرت می‌نماید.چرخه آموزشی کشور سبب میگردد که تیم تدریس به تطبیق فعالیت‌های تدریس با روند آموزش وپیشرفت کودکان مبادرت نمایند.

تیم تدریس همچنین مسئولیت ارزشیابی میزان پیشرفت تحصیلی کودکان را بر عهده دارد.

علاوه بر این تیم مذکور همچنین تعیین مینماید که کودکان ملزم به ثبت نام در مدارس ابتدائی بوده و یا می‌بایستی در سیستم آموزشی پیش دبستانی باقی بمانند.

از آنجایی که مدارس پیش دبستانی از نقش پییچیده ای در سیستم آموزشی کشور فرانسه برخوردار می‌باشند، از این روی مدرسین مراکز مذکور،مشابه مدرسین مدارس ابتدایی، دوره‌های آموزشی ویژه ای را گذرانده و پس از گذراندن دوره3 ساله آموزشی (پس از اتمام تحصیلات آموزش متوسطه که به دریافت دیپلم متوسطه منتهی می‌گردد) به گذراندن دوره آموزشی2-1ساله تربیت مدرس در موسسات دانشگاهی تربیت معلم مبادرت می‌نمایند.

پس از اتمام سال دوم آموزش دانشگاهی در مراکز تربیت مدرس، از دانشجویان موفق به عنوان معلمین مدارس دعوت به همکاری می گردد.

معلمین مراکز آموزشی پیش دبستانی، به عنوان مدرسین رسمی‌ نظام آموزش عمومی و ‌یا به عنوان مدرسین قرار دادی مدارس خصوصی، از حقوق،وظایف و مسئولیتهای مشابه معلمین مدارس ابتدایی برخوردار می باشند.

آمار وارقام تعداد مراکز و مدرسین مراکز آموزش پیش دبستانی ( طی سال1993/1992) نقاط ضعف و قوت آموزشی با وجودیکه یک سوم کودکان فرانسوی به آغاز دوران آموزش از رده سنی2 سال مبادرت نموده، تمامی کودکان رده سنی3 سال رهسپار مراکز آموزش پیش دبستانی شده و مراکز آموزش پیش دبستانی عمومی که در آن بر آموزش مهارت‌های سواد و زبان تاکید می‌ گردد، رایگان و برای همگان قابل استفاده می باشند، اما با این حال، افزایش نرخ موالید درکشور فرانسه به وارد آمدن فشار بر پیکره نظام آموزشی کشور منجر گردیده است.

به نحوی که افزایش غیرمنتظره نرخ زاد و ولد کودکان از سال2000 به بعد،‌ به انتظار بیش از17 هزار کودک در فهرست ثبت نامی منجر گردیده است.

بنابر اعلام وزارت آموزش، طی سال 2002، مراکز آموزش پیش دبستانی با کاهش فضای آموزشی برای54 هزار کودک مواجه بوده اند که این امر خود به ایجاد مباحثاتی درخصوص تغییر امتیازات آموزشی از سنین پیش دبستانی به پایه منجر گردیده است.

این درحالی است که کشور آلمان، همسایه فرانسه درگیر بحث داغی در خصوص اصلاح نظام آموزشی است.

در مطالعه بین‌المللی جدیدی که بر روی 32 کشور جهان صورت گرفت، دانش‌آموزان رده سنی15 سال آلمانی از نظر سواد،‌ ریاضیات و مهارت‌های علوم در رده بیست و پنجم قرار گرفتند که این امر خود سبب گردید تا تلنگری به نظام آموزشی آلمان وارد آید که همواره به تربیت نیروهای انسانی ماهر مباهات نموده است.کارشناسان معتقدند، علت اصلی نتیجه ضعیف آلمان در این مطالعه، این است که در این کشور، آموزش رسمی از رده های سنی7-6 سال آغاز می گردد.

از این روی مراکز آموزش پیش دبستانی این کشور، چیزی جز زمین بازی به شمار نمی آیند.کشور فرانسه که در این مطالعه به طور متوسط در مکان دوازدهم قرار گرفت، از این نظر متفاوت است.

مراکز آموزش پیش دبستانی این کشور با زمین بازی تفاوت دارند، چرا که در این قبیل مراکز، سواد و مهارت‌های اجتماعی از طریق فعالیت‌های گوناگون ارائه شده و کلاسهای هفتگی26ساعته برگزار می‌ گردد.

علاوه بر این، با وجودی که آموزش از رده سنی6 سال اجباری می‌گردد،‌ بیش از99درصد کودکان فرانسوی از رده سنی3 سال رهسپار مدرسه می‌ گردند.

افزون بر این، بالغ بر 5/35 درصد از کودکان به حضور در مراکز آموزشی،1 سال زودتر از موعد مقرر، مبادرت می نمایند.

منابع : سایت اطلاع رسانی دانشنامه رشد :