وسایل آموزشی مدارس
در بسیاری از کشورها، اواخر قرن نوزدهم عصر گسترش چشمگیر تدارکات آموزشی، شناخت مفهوم کودکی و به فعالیت واداشتن تعدادی از صنایع برای تهیه میز و نیمکت و وسایلی برای هدف های آموزشی بود. میز تحریر مدرسه، وسیله ای کاملاً آموزشی بود مرکب از میز و نیمکت چوبی یکپارچه ای که بر چهارچوبی چدنی قرار داشت. صندلی های پیوسته و ترکیب چیدن آنها منعکس کننده مقررات خشک و رسمی روشهای آموزشی بود. روشهای آموزشی غیر رسمی تر در قرن بیستم به طراحی میز و صندلی هایی منجر شد که بسادگی جا به جا می شوند و به دانش آموزان امکان می دهند که به صورت گروه گروه بنشینند مطالعات ارگونومیک نیز عیوب مدل های قدیمی را کاهش داده است.
رشد آموزش و نیاز بیشتر به وسایل آموزشی فرصتهای تجاری قابل ملاحظه ای ایجاد کرد و بسیاری از شرکتها برای دستیابی به شکل ها و ایده های جدید از طراحان یاری جستند. در اوایل دهه 1950 سالانه نزدیک به 50 میلیون دلار صرف تهیه میز و نیمکت مدارس ایالات متحده می شد، رقمی که باعث شد شرکت برانسویک Brunswick Corporationکه سازنده لوازم ورزشی بود به این حوزه فعالیت روی آورد و در سال 1952 دیو چاپمن Dave Chapman را برای طراحی یک مجموعه کامل میز و صندلی مدرسه استخدام کند. در طراحی برای شرکتی که درزمینه ساخت وسایل آموزشی تازه کار بود، وی توانست بدون اینکه بگذارد شیوه های مرسوم شرکت مانعش شوند کار کند و با استفاده از سطوح چوبی ساده و چهارچوبهایی از لوله های فولادی، میز تحریر یکپارچه ای برای برآورده ساختن تمام نیازهای کلاس درس بسازد. شکل ها محکم و بنیادی بود و از رنگ های روشن و طرح رگه های چوب استفاده شده بود. اجزای آن را می توانستند به گونه های مختلف متناسب با برنامه های آموزشی متفاوت و فضاهای موجود بچینند.
طراحی وسایل کمک آموزشی
هرچند تولید انبوه و طراحی پیشرفته بافت ظاهری آموزش را تحت تاثیر قرار داد، محتوای تدریس در تمام سطوح، با ماشینی کردن و پیشرفت های تکنولوژیک تاکنون تغییر زیادی پیدا نکرده است. مرحله پیشرفت آموزش شبیه اولین مراحل صنعتی کردن است و نیازهای گسترده آن با استفاده از تکثیر روش های سنتی در موسسات بزرگتر برآورده شده است. وسایل کمک آموزشی مکانیکی اولین بار به طور محدود در برنامه های آموزشی نیروهای مسلح و تجارتخانه ها مورد استفاده قرار گرفت.