دانلود تحقیق تاریخچه چاروق دوزی

چاروق دوزی هنر سنتی و دستی شهرستانهای قوچان و بجنورد می باشد و چاروق به نوعی پاپوش گفته می شود که شبیه به قایق بوده و در محل انگشتان پا با قوسی به طرف بالا برگشته است که درگذشته مورد مصرف عموم بوده با این تفاوت که چاروق برای طبقه اعیان دارای تزئینات بوده و مردم عادی بدون تزئین و ساده آن را استفاده می کردند
هدف از انجام این گزارش و تحقیق دراین مورد خاص ، نشان دادن این وصنعت بودکه مخصوص بجنورد است .

ضمن آنکه بعد از تحقیق دراین مورد و دیدن مراحل کار خودم بیش از پیش به این حرفه مورد علاقمند شدم و امید آن دارم که بتوانم فرهنگ و آداب و رسوم سنتی منطقه خود را به خوبی بشناسانم .
عمده تحقیق میدانی بود به جز مواردی اندک که لازم بود از مقالات بهره گرفت .لازم است از استادکاران گرامی ،آقایان حسینعلی محمد زاده و حسین محمد زاده ، کمال تشکر و قدردانی راداشته باشم که در رجوع برای این تحقیق ،نهایت راهنمایی را برای من داشتند .

همینطور از استاد گرامی ام ، سرکار خانم شریفی نیا که باعث شدند دید من نسبت به صنایع دستی کشور و فرهنگم بازتر شود .

مواد اولیه
چرم دباغی شده گاو و گوساله قالبهای چوبی ،نخ ابریشم ، نخ گلابتون ،نخ قندی ، ابزارکار کفاشی مانند مشته ، صیقال ،سوراخ کن و ............
دباغ خانه چرم
ساخت خودچرم سنتی است .

چرم مورد نیاز برای ساخت چاروق را دباغی شده فراهم می کنند .

قدیم دربجنورد ، دو دباغ خانه وجود داشته که چرم مورد نیاز چاروق دوزان را فراهم می کرده است .

ولی الان در بیشتر از سه , چهار شهر کشور ، دباغ خانه وجود ندارد که می توان اصفهان ، همدان و زنجان را نام برد و کارگاه های آنها به همان صورت سبک قدیم است .

(( تهیه چرم دباغی به این ترتیب است که پوست حیوانی مانندگاو و یا گوسفند را بعد از ذبح از گوشت جدا کرده و پشت ورویش را درخمیر
آرد جو می خوابانند و بعد از30-20 روزآن را خارج می کنندکه بعد از این مدت ،موهای پوست به راحتی با کاردک کنده می شودو بعد از کندن مو و خشک شدن ، آن را درون خوراک مازو قرار می دهند که این مازو از میوه درختی درکردستان تهیه می شود و این میوه شبیه به فندق بوده که میوه را کوبیده و به آرد تبدیل می کنند و درون آب حل می کنند و بعد از آن چرم را درونش قرار می دهند و بعد از خارج نمودن از مازو , چرم را شسته و خشک می کنند و رنگ گیاهی روی سطح خارجی آن می مالند تابه رنگ نارنجی تا قرمز در آید و سپس این چرم دباغی شده را به شکل مثلث یا مستطیل برش می دهند .))
تعریفی از چاروق چاروق نوعی کفش سنتی مخصوص شمال خراسان است .

حدود 50-40 سال قبل استفاده می شد .

از 40 سال به این طرف، کم کم با آمدن ماشین و کفش های جدید ، استفاده نشد تا حدود سال 60 که آقای حسین محمد زاده ، به آن جنبه تزئینی بیشتری دادند .

و انواع مختلفی از آن ساختند که دیگر از بین نرود و به واسطه ارتباطی که با ادارات مختلف ازجمله جهاد ، صنایع دستی ، میراث فرهنگی ،ارشاد همبنطور شرکت در نمایشگاهها داشتند باعث شدکه بمانند .

در میدان شهید بجنورد ، بازارچه ای است که درقدیم به بازار کفاشان معروف بوده که در آن همه استاد چاروق دوز و نوعی کفش های سنتی دیگر بود ولی امروزه اغلب مغازه ها ی این بازارچه به محل فروش هنرهای دستی ترکمن اختصاص دارد .

درخصوص استادکاران قدیمی این بازارچه ،آقای حسین محمد زاده می گویند : قدیمی ترین استادکاران آن بازارچه پدر ما است .

5 تا پسر داشته که من کاراو را ادامه دادم .

نقش هاو مراحل ساخت ، همان طرز قدیم است تمامی مراحل ساخت چاروق از ابتدا تا انتها یعنی ساخت رویه وزیره و ..........

توسط خود این دو استاد کار انجام می شود .

ویژگی چاروق اصیل که نکته بسیار جالبی است ،این است که : دو لنگ کفش ، چپ و راست ندارند .

کلاً زیره ، رویه و پشت آن از یک تکه چرم است یعنی محل دوخت آن فقط ازیک قسمت به نام شیرازه است .مواد اولیه آن ، چرم طبیعی گاو و گوساله است .

نوع گاوی آن درکفش های زنانه و مردانه استفاده می شود و نوع گوساله آن برای کفش های بچه گانه .

و دلیل آنکه از چرم گوساله و یا قسمتهای نرم گاو برای چاروق بچه گانه استفاده می شود ، آنست که نرم تر است و پا را اذیت نمی کند .

برش ها اکثراً ذهنی است والگوزیاد استفاده نمی کنند .

نخ هایی هم که برای تزئین استفاده می شود بیشتر نخ ابریشم و گلابتون است .

بیشتر قالبهای قدیم را استفاده می کنند که از چوب چنار است و دست ساز هستند ولی نوع های جدید آن کارخانه ای هستند .

درقدیم چون آب و هوا خیلی سرد بوده و برف نسبتاً زیاد بوده است , چاروق ها را با جوراب های پشمی ضخیمی می پوشیدند و قالبها را نسب به الان بزرگتر درنظر می گرفتند که چاروق نسبت به پا مقداری بزرگتر بود .

می توان گفت درقدیم ، نوع کفشی که می پوشیدند مخصوصاً مردانه ، همین چاروق ها بودند ولی الان استفاده عمومی ندارد و بیشتر جنبه تزئینی دارند و درمراسم های سنتی به همراه لباس سنتی استفاده می شود .

چاروق نوعی سنتی آن است و لی نوع جدید آن کفش چاروق است که قسمت دماغه چاروق را ندارد و بیشتر به عنوان روفرشی استفاده می شود .

در قدیم ،زیره دیگری به چاروق می خورده ،یعنی یک زیره به قسمت پاشنه ویک زیره به قسمت پنجه و به آنها چاروق های چهارپینه می گفتند ، یعنی هر جفت چهارپینه داشت .

اکثراً هم آن زیره را از یک جنس مقاوم مثل پادوش ( چرم گاومیش ) می زدند ولی الان که جنبه تزئینی دارد ، دیگر این کار را نمی کنند .

با آمدن ماشین ، دوخت چاروق برای مدت کوتاهی به فراموشی سپرده شد تا اینکه به توصیه محمد نداقی به دولت که شاهد استقبال کشورها از چاروق های ایرانی بوده است , دوباره این هنر زنده شد .

ابزارکار ابزارکار ، همان ابزار کارکفاشی است به جزیکی دو مورد.توضیحات مختصری درباره هریک از ابزار : - مشته نازک کردن چرم و کوبیدن آن - گزن صاف ( تیغ برش ) برش چرم - گزن سرکش لویس کردن ونازک کردن رویه و زیره - تسمه کش عبور دادن تسمه چرمی - چوب صیقال صاف کردن و پرداخت - قلم سوراخ کن سوراخ کردن بندها ( سوراخ کن های بزرگ برای نقش های بزرگ و سوراخ کن های کوچک برای نقش های کوچک ) -درفش دوخت و دوز ( سرهای کلفت آن برای دوخت زیره کفش بانخ کلفت ) - قالب کش بیرون کشیدن قالب ازکفش چاروق .

به این ترتیب که کفش راکه دوخته شده و خشک شده می خواهند از قالب بیرون بیاورند , قسمتی از قالب کش به زیر پا می رود ونوک آن در سوراخ قالب , گیر می کند ومی کشند و به این ترتیب قالب بیرون می آید .

لویس کردن لویس کردن چرم یعنی نازک کردن .

بعضی از قسمتهای چرم که ضخیم است ،لازم است نازک شودتا یکدست ویکنواخت باشد ، برای این کار ،چرم مورد نظر برای رویه و زیره را روی کنده گذاشته و به کمک سرکش ، لایه ای از آن برمی داریم و می توانیم بعد از آن با مشته روی چرم بزنیم و بکوبیم تا نازک تر شود .

مراحل کار چرم مورد استفاده باید کاملاً نرم باشد تابتوان با آن راحت ترکارکرد .

به این منظور چرم را داخل آب درحدود نصف روز می گذارند .

اگر زمان طولانی در آب بماند رنگ آن رفته رفته تیره ترمی شود .

بعد از آنکه چرم را ازآب بیرون آوردند ، آن را طبق الگوی زیر و به اندازه قالب مورد نظرمی برند .

این الگو برروی چرم دو لا اجرا می شود .

مراحل برش برروی کنده چوبی که از چوب چنار است ،انجا م می شود .

درقسمت لبه آن ( A ) باسمبه سوراخ هایی را با فاصله ایجاد می کنند سپس نوارهایی باریکی به نام تسمه ، ازچرم بریده ودرحالی که چرم چاروق هنوز نرم است ،تسمه را ازسوراخهای لبه به کمک تسمه کش عبور می دهند .

مابین دو طرف تسمه که تقریباً به شکل دایره است گل تسمه می گویند که به روی کارمی افتد .

نخ پلاستیکی زری که نخ محکم و بادوامی است برای دوخت شیرازه جلو ودماغه به کار می رود .

قسمت دماغه در حین دوخت باید حتماً جمع شود که بعد به همان حالت می ایستد .

دوسه بار از قسمت دماغه نخ را عبور میدهند تا شل نشود .

سپس ، قالب را با فشار داخل آن می کنند و بعد تسمه ها را می کشندو گوشه ها ی کار جمع می شود .

اگر چرم نازک باشد مانند چرم گوساله ، به راحتی شکل می گیرد و لی برای چرم های کلفت تر باید از چکش ، مشته و صیقال چوبی کمک گرفت .

پرداخت و توسط مشته صافکاری می شود و سپس توسط صیقال چوبی ، صیقل می شود .

بعد از صافکاری باسوراخ کن های ریز و درفش ،نقش موردنظر خود را برروی چرم می اندازند .

همینطور وسیله ای است شبیه رولت خیاطی که نقش نقاط ممتدی را برروی چرم می اندازد .

از آنجایی که چرم هنوز نرم و خیس است ،فرم این نقوش را به خود می گیرد .بعد از خشک شدن چر م ، دیگر از بین نمی روند .

رنگ اولیه چرم ،رنگ گیاهی است که دردباغی به چرم خورده ومعمولاً قرمز گلی است .

از آنجایی که وقتی چرم خیس می شود ، مقداری از آن براقیتش کم می شود ، بعداز آنکه کارتمام شد و چرم خشک شد، یک رنگ دیگری به نام جوهر فولادی به آن می زنند که به براقیت قبلی اش برمی گردد .

این جوهر ابتدا به صورت گرد تقریباً سیاه رنگی است که در آب گرم حل می شود وبه رنگ قرمز گلی درمی آید .

چرم که خشک شد ، قالب را از داخل آن در می آورند .

دراین زمان چون ، چرم خشک شده فرم قالب رابه خود گرفته است .

سپس یک تکه چرم دیگر را اغلب به رنگ مشکی به فرم زیر بریده و به پشت چاروق با نخ پنبه ای می دوزند ولی ضخامت این نخ را نازکتر از شیرازه دور می گیرند این هم جنبه تزئینی دارد و هم آنکه پشت آن نخوابد و حالت بگیرد .

اکنون نوبت به گلدوزی و تزئینات می رسد ، و این کارها هم بسته به سلیقه تا هرچه قدر که بخواهند انجام می دهند .

ازنخ لحافدوزی که نخ پنبه ای است وبه نخ قندی مشهور است برای دوخت دوره کاربه کار می رود که ضخامت آن نسبتاً بالاست .

به این عمل ، دوره دوزی یا شیرازی دوزی می گویند ، نخ پنبه ای را از کارخانه نخ ریسی خراسان فراهم می کنند .

برای تزئین بیشتر ، پولک و گل درسرپنجه ها می زنند وبه این صورت تکمیل می شود .

تزئینات و نقوش همانطور که گفته شد زمانی که هنوز چرم خیس است و داخل قالب است ،نقوش دلخواه خود را به کمک ابزاری مانند درفش ،رولت و...........

برروی چرم نرم به دست می آورند .

یکی از این نقوش ، جقه بادام است .

بعد ازاین مرحله ، رنگی می خورد و پرداختی می شود و بعداز خشک شدن از قالب درمی آید ، نوبت به گلدوزی می رسد .نقوش گلدوزی هم ذهنی است و بدون الگو و هرکدام اسمی دارد .

بیشترین نقش اصلی که به کار می رود ، هفت و هشت است که با سه چهار رنگ که درکنار هم به هم بیایند اجرا می شود .

از جمله نقوش دیگر ، سیخ و همینطور ،ماه وستاره که با هم در چرم پشت پا به کار می رود .

از تزئیناتی مانند پونس و پولک نیز استفاده می کنند .

علاوه بر آنکه شکل سنتی آن این است که بندی بر روی کفش زده می شود .

اکثراً توپی از نخ های رنگین راکه به آن گل می گویند ، درنوک دماغه وصل می کنند .به این صورت که یک دسته ا زنخ های رنگی که برای گلدوزی هم استفاده کرده اند ،می گیرند ،وسط آنرا با نخی می بندند ، ادامه نخ را ازسوزن عبور داده و آنرا به چاروق می دوزند .

نخ هایی هم که استفاده می شود .

بیشتر از ابریشم و گلابتون است نخ گلابتون را از پاکستان می آورند ازنوع گلابتون ،بیشتر رنگهای نقره ای و طلایی را انتخاب می کنند .

چون رنگ دیگری از آن روی چاروق زیاد نما ندارد .

این نخ ها را خصوصاً در نقش هفت و هشت درکنار نخ های رنگین ابریشمی به کار می گیرند .

قدمت چاروق دید موسی یک شبانی را به راه کوهمی گفت ای خداوای اله تو کجائی تا شوم من چاکرت چاروقت دوزم کنم شانه سرت مولوی ، شاعرنامی ایران ، که این ابیات را حدود هشتصد سال پیش ازاین سروده ،قدمت چاروق را به عهد موسی نسبت می دهد و یا اگر چنین نیز نباشد می شود گفت که ،چاروق که نوعی کفش یا پاپوش است ،درزمان مولوی موجود بوده ومی شودگفت که شهرستان بجنورد ازقدمت دیرینه با فرهنگ غنی همچنان پا برجا و استوار باقی مانده است .

(( خراشادی معاون مالی اداری سازمان صنایع دستی خراسان گفت : پــای پوش یا چاروق درکشور ما دارای تاریخی کهن و فرهنگ تمدن غنی است ودارای سابقه های بسیار طولانی بوده وشــــاید بتوان گفـت .

قـدمت آن به اندازه سابقه زندگی انسانها در فلات ایــــــران می باشد .

وی افزود :چاروق ها به مرور زمان و به موازات ترقیات قـــومی ، تهیه می شده و پس از مدتی برای جلوه گری و بهتر نمایی وزیـــبا تر شدن آنها ، چـاروق دوزان ، ذوق و سلیقه را در آن تأثیر داده اند .

به اعتقادوی پــای پـوش های هرمنطقه ،تجلی گاه نوع اعتقادات ،فرهنـــگ ومناسبات و شئون عدیده ای است که به مرور و طی نسل های متمــادی اقوام آن منطقه برمبنای این خواستگاه شکل گرفته اند .

وی گفــت : دوشهرستان بجنـــــورد و قوچـان به عنوان مراکز اصلی تولید پای پوش(( چاروق ))در خراسان می باشند .

)) بسم الله ارحمن الرحیم من بنده ضعیف خدا ، حسینعلی محمدزاده هستم که درسال 1305 درروستایی به نام القصن در 2 کیلومتری جنوب بجنورد به دنیا آمدم .

8 ساله بودم که پدرم مرحوم شد ومن یتیم شدم .مادرفداکار ومهربانم درحالی که بیشتر از 32 سال نداشت ، مارا بزرگ کرد و به مدت 6 سال من را به دنبال تحصیل فرستاد ودر این مدت قرآن و زبان فارسی را به خوبی یادگرفتم .بعد از 6 سال .

به فراگیری صنعت چاروق رو آوردم که در آن زمان با پیدایش ماشین ، و دوامی که لازم بود ، کفش ها داشته باشند ،صنعت چاروق مدتی به فراموشی سپرده شد .

بعد ازمدتی که دولت شاهد استقبال این هنردرکشورهای خارجی از جمله فرانسه و اروپا شد ، اداره صنایع دستی راتشکیل دادند و به سراغ من آمدندکه درآن زمان من تنها بازمانده این هنربودم و دیگران مرحوم شده بودند .

من هم درحالی که نا امید بودم و قالبهایم را سوزانده بودم ،استادگرامی ام ، مرحوم حاج علی قنادزاده ، قالبهایش را به من داد و من شروع کردم به دوختن .

مدت 30 سال تمام برای صنایع دستی کارکردم .

اول به تهران می بردم ولی بعدها واگذارکردم به مشهد و آنها به دیگر فروشگاههای کشور می فروختند .

باعوض شدن مدیر صنایع دستی خراسان ،کارما مقداری لنگ ماند و مجبور شدیم به کارهای دیگری و دوخت کفش های دیگری رو بیاوریم و الحمدالله بیکارنیستم .

تقریباً بیش از 10فرقه ، لوح تقدیر ازطرف صنایع دستی به من داده شده و درنمایشگاه های مختلفی از جمله در شیراز و اصفهان شرکت می کردم ولی الان که پیرشدم ،پسرم جایگزین من است وسالی یکی ،دوبار درنمایشگاهها شرکت می کند .واین تقریباً تنها صنعتی است که کس دیگری غیر از ما نمی تواند .

پسرم نیز به سه پسر خود یاد داده است و اگر اجل مهلت دهد ، نمی گذاریم این هنر به فراموشی سپرده شود .

زندگی نامه استادکار .

آقای حسین محمد زاده از زبان خود خداوند هنرمند و هنر آفرینی که هر چه زیبائی است همه از آن اوست و هنرمند تنها با انعکاس گوشه ای از هزاران هنر اونمایشگر خلاقیتهای اوست : اینجانب حسین محمد زاده در زمستان سال 1340 درخانواده ای متوسط ودارای عائله نسبتاً زیاد بدنیا آمدم و ششمین فرزند خانواده و چهارمین پسر خانواده هستم .

درزمان تولد من خانواده در منزل کوچکی که از میراث پدر به مادرم رسیده بود زندگی می کردند و درتابستان نیز در روستای حلقه سنگ به کارکشاورزی و باغبانی مشغول می شدند و به این ترتیب ییلاق و قشلاق داشتند و پدرم با فعالیت شبانه روزی قوت لایمونی فراهم می کرد و من شاهد زحمتهای او بودم ودرضمن اینکه هریک از افراد خانواده مشغول فعالیت بودند و من نیز با دیدن زحمتهای پدرومادر از وقتی که توان کار پیدا کردم کمک کار پدرم بودم و تقریباً ازسن 5 یا شش سالگی مشغول کار شدم و با عشق و علاقه بسیاری مشغول کارشدم و می شود گفت با چاروق بزرگ شدم تا موقع تحصیل فرا رسید و درضمن تحصیل همچنان به کار ادامه دادم درسال 1358 در مغازه پدر و با تولید انواع چاروق و بازاریابی آ ن و آشنا شدن با سازمان صنایع دستی ایران , قرار داد کار بسته و حدود 2 سال با شدت فراوان کارنمودم و چاروق که کم کم داشت فراموش می شد دوباره برسر زبانها افتاد .

درسال 1360 ازدواج نمودم و با راه اندازی مغازه کوچکی که از منزل جدا نمودم به صورت حرفه ای و یک شغل ، چاروق دوزی را همچنان ادامه دادم و با همکاری بسیار خوب سازمان صنایع دستی تا سال 1364 و با وقفه ای حدود 2 سال دوباره تا سال 1371 سفارشات سازمان صنایع دستی را فراهم نمودم تعداد 12 نفر کارگر درکارگاه و حدود 40 نفر دیگر نیز در منازل خودکه اکثراً زنان و دختران خانه دار بودند کارمی کردند و ازاین طریق امرارمعاش می نمودند و چون میزان سفارشات بالاتر رفت و چاروق درسطح بین المللی و خارج ا زکشور نیز جائی برای خود پیدا کرد و ما با این کارگران جوابگوی سفارشات نبودیم به پیشنهاد سازمان صنایع دستی با تهیه زمینی درشهرک صنعتی بجنورد و اخذ موافقت اصولی درصدد احداث کارخانه ای شدم و درست درهنگامی که عملیات ساختمانی را شروع کرده بودم و حدود 40% عملیات ساختمانی انجام شده بود و به بانک عامل نیز جهت اخذ وام معرفی شده بودم متأسفانه با تغییر سیاستگذاری سازمان صنایع دستی قرار دادهای سفارشات لغو شده و مرا با کارگران بسیار و هزینه هائیکه صرف ساخت کارگاه و تهیه زمین نموده بودم تنها گذاشتند و متأسفانه بامشکلات بسیاری مواجه شدم تا اینکه پس از حدود 3 سال با تحمل خسارت بسیاری زمین رافروخته و ضربه بزرگ مالی و روحی را متحمل شدم و این باعث شدکه حدود 2 سال دست به چاروق نزنم و در این دو سال شروع به تولید کفشهای جدید و مد روز کردم و این کارم نیز رونق گرفت و چرخ زندگانی چرخ خورد تا مراجعات مکرر مردم علاقمند به صنایع دستی و هنرهای اصیل و تقاضاهای آنان و تشویق های آنان باعث شد که دوباره درکنار کارهای دیگر چاروق دوزی را شروع کردم و پس از آن سازمان صنایع دستی شروع به برگزاری نمایشگاه هایی جهت معرفی صنایع دستی نمود که باعث شد من به چاروق دوزی بیشتر رو آوردم و از آنجا که عاشق این کار هستم نتوانستم این عشق را درخود از بین ببرم .

همچنان با همت بیشتر یا علی گویان ادامه کاردادم .

درضمن خدای متعال 3 فرزند ذکور و یک دختر نیز به من عطا نمود که خوشبختانه آنها نیز کمک کارمن بودند و سعی کردم با شرکت دادن آنان درنمایشگاه های مختلف , علاقه آنان را به چاروق بیشتر نمایند تا این که در ضمن این نمایشگاه ها , مدیریت جهاد سازندگی نیز درجهت زنده ماندن این هنر کمک کارم شد و با نمایشگاه های مختلفی که برپا می نمود شرکت می نمودم ومورد لطف مسئولین محترم نیز بودم و درسال 1377 نیز به عنوان نمونه استان انتخاب شدم واخیراً نیز با اخذ موافقت اصولی ازمدیریت جهاد سازندگی دوباره درصدد ساخت کارخانه ای هستم که اگر انشاءالله خدای بزرگ بخواهد ومسئولین نیز همکاری نمایند اولین کارخانه تولیدی کفش مد روز و چاروق های سنتی در ایران خواهد بود و د ر حال حاضر که باشرکت دربیشتر از یکصد نمایشگاه چاروق جایی دربین صنایع دستی و قدیمی یافته ودرسطح کشور و بین الملل نیز مطرح می باشد انشاءالله امیدوارم باساخت این کارخانه زمینه اشتغال زائی خوبی فراهم شود و عده ای به کار مشغول شوند و در سال 1380 نیز با ایجاد یک نمایشگاه 3 ماهه تابستان درپارک تفریحی باباامان بجنورد که ضمن معرفی چاروق حدود 10نوع از صنایع دستی استان رانیز ارائه نمودم ازطرف سازمان صنایع دستی ایران نیز به عنوان صنعتگر نمونه کشور نیز انتخاب شدم و خلاصه زندگی من توأم بوده ازکار , فعالیت و تلاشی خستگی ناپذیر که نتیجه این همه تلاش ها نگهداری وحراست ازیک هنر اصیل ایرانی به نام چاروق و همچنین نگهداری ازیک شغل درکشور وشهرم می باشد و افتخار این را دارم که با این تلاشها چاروق را به نام خود وشهرم بجنورد ثبت نمودم و پس از گذراندن بیش از یکصد نمایشگاه عده بسیاری از هموطنانم چاروق را به نام بجنورد وبجنورد رابانام چاروق شناخته اند و همچنین بازنده نگهداشتن این هنر که استادان بسیاری همچون استاد اسد الله بیگناه و علی اکبر دیلمی ورضا قلی خاکی و قدرت الله چرم فروشان و حبیب الله هاشمی و شکرالله پدیداران وحاج علی قناد زاده که استاد پدرم بود تا حدود 40 سال قبل ازاین مشغول به کاربودند یاد و خاطره آنها را نیز زنده نگهداشتم و همچنین قدمت شهر خودم را نیز میتوانم بشناسانم که چون مولوی شاعرنامی ایران درشعر معروف خود که می گوید دید موسی یک شبانی را به راه کوهمی گفت ای خدا و ای اله تو کجائی تاشوم من چاکرت چاروقت دوزم کنم شانه سرت نتیجه گیری با گزارش برای انجام این کار علاقه ام نسبت به این حرفه و روحیه تحقیق درمن بیشتر شد .

هرچند قبلا“ بادیدن آن احساس رضایت می کردم ولی بعداز آنکه مراحل ساخت آنرا از نزدیک مشاهده کردم و زحماتی را که برای آن متحمل می شوند ، بسیار برایم زیبا تر و ارزش آن بیشتر شد .

یکی از مشکلات عدیده ای که صنعتگران و صنایع دستی ما را تهدید می کند ، عدم حمایت دولت ازآنها ست که باعث می شود رفته رفته بسیاری از این هنرها رو به نابودی روند و این حرف تمامی صنعتگران و ازجمله همین چاروق دوزان است که بارها ، این هنر رفته تا به مهلکه نابودی بیفتد و تنها چند سالی است که حداقل با برگزاری نمایشگاهها مردم سرتاسر کشور با این هنر که شاید تاکنون آن را ندیده باشند ، آشنا می شوند .اگر دولت دم از فرهنگ غنی و سنت و آداب رسوم کشور میزند که واقعاً هم همینطور است ، باید آن را تقویت کند ، صنعتگران راحمایت کند و مشکلات مادی را از سر راه آنها بردارد و نگذارد این هنرها به راحتی ازبین برود و آنها را به مردم بشناساند .به امید روزی که تمامی این مشکلات برطرف شده و ماشاهد طرقی و شکوفایی صنعت و هنر کشورمان و مخصوصاً چاروق دوزی باشیم .

درحالی که کشورهای خارجی مشتاقانه به آن تمایل دارند ، بتوانیم درسطح وسیعی ، صادر کنیم .

فهرست منابع کلاته ای , پروانه ، هفته نامه استانی نسیم بجنورد , چاپ 52 ، 1383 روزنامه خراسان, 22 اسفند 1374