بخش اول )ترجمه :
به طور کلی ، تفاوت ها در سیاست خارجی ، از یک دولت به دولت دیگر ، بیشتر ، ازشکل حکومت یک دولت تأثیر می پذیرد تا از مجموعه های خاص بوروکراسی ، گروه های ذی نفع ، یا افراد درون آن دولت.
شکل حکومت ، شامل دیکتاتوری نظامی ، حکومت حزب کمونیست ، حکومت تک حزبی( غیر کمونیست ) و اشکال مختلف دموکراسی چند حزبی است .کشورهای نسبتاً دموکراتیک ، تمایل به تقسیم و اشتراک ارزش ها و منافع دارند و به همین دلیل ، با هم بهتر از دولت های غیر دموکراتیک کنار می آیند.
حکومت های غیر دموکراتیک ، اغلب « اقتدار گرا » نامیده می شوند ؛ این ، یعنی قوانین حکومت نیازی به استوار بودن بر پایه ی انتخابات آزاد ، احترام به حقوق مدنی و سیاسی ، آزادی مطبوعات و مواردی از این قبیل ندارند . برعکس ، حکومت دموکراتیک ، یک حکومت مردمی است ؛ معمولاً از طریق نمایندگان انتخابی و معمولاً با احترام به حقوق فرد در جامعه ( مخصوصاً حق داشتن عقاید مخالف با عقاید حکومت ) .
در عمل ، بیشتر دولت ها در طیفی از تلفیق عناصر دموکراتیک واقتدار گرایی قرار گرفته اند به عنوان مثال ، حتی در دموکراسی ها درآمریکای شمالی و ژاپن ( و جاهای دیگر) ، تلاش های مبارزاتی تأ ثیر بیشتری بر مردم ثروتمد می گذارند تا مردم فقیر . در بسیاری از دولت ها ، حکومت ها پایگاه های رادیویی و تلویزیونی را کنترل می کنند تا سیاستمداران مخالف را در انتخابات در یک وضعیت نامطلوب قرار دهند .در آنگولا یک انتخابات نسبتاً عادلانه در سال 1992 برگزار شد اما طرف بازنده نتایج را رد کرد و به حملات نظامی متوسل شد .در برمه یک حکومت نظامی انتخابات را برگزار کرد ، در آن شکست خورد و سپس به سادگی از اینکه کنار برود یا اجازه دهد که یک پارلمان انتخابی تشکیل شود سرباز زد .در الجزایر، نیروی نظامی ، انتخابات را در میانه ی راه لغو کرد زیرا احزاب اسلامی در آستانه ی پیروز شدن بودند.