استئوآرتروز سطح داخلی زانو یکی از شایع ترین مشکلات ارتوپدی و یکی از عمده دلایل از کار افتادگی در بالغین محسوب می شود.(1)
اگر چه هنوز علل این بیماری بطور کامل شناسایی نشده است ولی دلایلی همچون چاقی، سابقه ترمای قبلی زانو، ناهنجاریهای مفصلی را بعنوان عوامل اصلی دخیل در این عارضه می دانند (2و1) در این میان راستای زانو مهم ترین نقش را بر عهده دارد. راستاهای نادرست واروس و والبگوس زانو باعث افزایش ریسک وقوع تخریب مفصلی در سطوح مفصلی داخلی و خارجی می شوند.
در یک زانوی سالم با یک راستای طبیعی وزن هنگام راه رفتن بصورت نا متقارنی بین سطوح مفصلی داخلی و خارجی تقسیم می شود.(3)
وجود دفورمیتی واروس میزان این فشار را بیش از پیش افزایش خواهد داد. بیمارانی که آرتروز مفصلی دارند معمولاً دچار تخریب و آسیب مفصلی در یکی از سطوح مفصلی می شوند که درگیری سطح داخلی نسبت به خارجی 10 برابر بیشتر می باشد.(5و4)
میزان شیوع این بیماری در زنان بیشتر از مردان می باشد و میزان شیوع آن در مشاهدات رادیوگرافیک 12 درصد و در مکشاهدات بالینی 6 درصد بین زنان 45 تا 65 سال گزارش شده است.(1)
درمانهای جراحی و غیر جراحی متنوعی برای استئروآرتروز زانو مطرح می شود که شامل اتسئوتومی تیبیا، استفاده از زانو بندهای کاهنده فشار و گوه ها ی خارجی می باشد این درمانها بعنوان درمانهای بیومکانیکال در جهت اصلاح راستا و کاهش فشارهای وارد بر روی سطح مفصلی داخلی می باشند. (6و5و4)
در درمان جراحی اصلاح راستای فمور و تیبیا و زاویه فمور و تیبیال به کمک گوه استخوانی که در قسمت پروگزیمال تیبیا زده می شود صورت می گیرد.(6)
ماجیما در یک مطالعه گزارش کرده است که سطح فعالیت زانو اگر بهترین حالت را نمره 100 در نظر بگیریم. بعد از یکسال از استئروتومی تیبیا از 5/5 59 به 6/1 1/85 ارتقاء پیدا کرد اما استئوتومی مانند سایر اعمال جراحی دارای عوارضی می باشد. آسیب حین جراحی به عروق پوپلیتئال، عصب تیبیال و عصب پروتئال گزارش شده است و نیز در یک مطالعه که بر روی 308 بیمار بعد از استئوتومی تیبیا صورت گرفت میزان 4 درصد تروبوسیس و 2 درصد جوش نخوردگی و 51 درصد عفونت بعد از جراحی گزارش شده است.(7)
یکی از اولین درمانهای توانبخشی مکانیکال که برای بیماران مبتلا به آتروز سطح داخلی زانو مطرح می شود استفاده از گوه خارجی بصورت کفی در داخل کفش است. در آرتروز سطح داخلی زانو تخریب در غضروف سطح مفصلی داخلی که بتدریج صورت می گیرد باعث کاهش تدریجی سطح مفصلی داخلی و در نتیجه افزایش تدریجی واروس در زانو می شود.ژنو واروم ایجاد شده باعث می شود که در صفحه فرونتال فوت نسبت به فمور در وضعیت داخل تری قرار بگیرد در نتیجه چنین وضعیتی بردار عکس العمل زمین را نسبت به فمور به سمت داخل انتقال می دهد. به دنبال قرار گیری فوت در وضعیت داخل تر نسبت به فمور و در نتیجه انتقال بردار نیروی عکس العمل زمین به سمت داخل افزایش گشتاور ادداکنشی در زانو ایجاد می شود.این امر باعث چرخش تیبیا به داخل می گردد. تمام این موارد باعث افزایش زاویه واروس زانو یعنی افزایش فشار در سطح مفصلی داخلی و اعمال کشش بر روی ساختارهای خارجی زانو می شود.