مطالب ارائه شده در این پروژه به اساس سیستم تاری و پودی و آشنایی با ماشین های بافندگی راپیری سولزر پرداخته است.
در ابتدای این تحقیق دانشگاهی در فصل اول به تحلیل اساس سیستم تاری و پودی اعم از با ماکو (قدیمی) و بدون ماکو پرداختیم اما ساختار اصلی این پروژه در فصل های بعد در رابطه با روند پیشرفت ماشین های بافندگی راپیری سولزر می باشد، که درهمین راستا در هر فصل با دستور العمل تنظیم این نوع از ماشین ها آشنا می شویم.
هر ماشین به سه قسمت اصلی ( 1- قسمت تغذیه 2- قسمت ناحیه بافت 3- قسمت برداشت پارچه) تقسیم شده و توضیحاتی کلی در رابطه با هر بخش داده شده است و در انتهای هر فصل نیز قسمت های دیگری چون کلاج و ترمز و ناحیه حاشیه ساز به طور کامل بررسی شده اند.
در فصل دوم به توضیح ماشین G6200 و فصل سوم نیز به بررسی ماشین G6500 پرداخته اما با توجه به اینکه در سال های گذشته مطالبی در رابطه با ماشین های F2001 و G6200 ارائه شده بود در فصل چهارم به آشنایی با برخی از قسمت های این دو ماشین پرداخته ایم.
مقدمه :
به اعتقاد اکثر کسانی که دارای تحقیقاتی در زمینه بافت منسوجات در ایران و ابزار کار مورد استفاده بافندگان هستند، اولین طریقه تولید پارچه توسط بشر عبارت بود از آویختن نخ های تار از یک چوب افقی و آویزان کردن وزنه هایی در انتهای نخ ها، به منظور ایجاد کشش در داخل نخ تار وعبور نخ پود به صورت یک بسته از لابه لای نخ های تار، تا بافت پارچه تشکیل شود.( مانند بافتن تور ماهیگیری) طریقه های دیگری که بعدها ابداع شد عبارت بود از قرار دادن نخ های تار در داخل یک چارچوب افقی، به طریقی که این نخ ها در داخل چارچوب کاملا کشیده قرار می گرفت و نخ پود از لابه لای نخ های تار عبور می کرد، مانند بافتن کف پوش های حصیری که در استان یزد مرسوم است.
به علت طول محدود قاب و نخ تار روی آن، پارچه بافته شده نیز فقط می توانست دارای طول محدودی باشد. در قرون بعد، نخ تار بر روی غلتکی پیچیده می شد و این غلتک در یک دستگاه بافندگی دستی قرار می گرفت و نخ های تار پس از باز شدن از روی آن به صورت افقی در آمده و در این حالت توسط نخ پود بافته و بر روی غلتک دیگری پیچده می شد.
این نوع دستگاه سالیان متمادی و به عبارت دیگر تا اواسط قرن نوزدهم میلادی تنها وسیله بافت پارچه به شمار می رفت.
اولین تحول در راه تکنیکی شدن دستگاه بافندگی، در سال 1733 میلادی توسط شخصی به نام (جان کی) ایجاد شد.
وی با ابداع روش پر تاب ماکوی سریع سبب سریع تر شدن عمل بافندگی نسبت به قبل شدگرچه این اختراع در ابتدا فقط تولید دستگاه بافندگی را آن هم به مقدار کمی افزایش داد ولی باعث شد تا راه های جدیدی برای اختراعات بعدی گشوده شود.
ادموندکارت رایت در سال 1786 میلادی موفق به اختراع یک دستگاه مکانیکی بافندگی شد.
همزمان با اختراع این روش استفاده از انرژی بخار نیز توسط جیمز وات در سال1776 م ارایه شد. بدین ترتیب امکاناتی فراهم آمد تا قسمت اعظم دستگاه های مکانیکی از آهن و چدن ساخته شود و دستگاه ها با نیروی بخار به حرکت درآید.
در سال 1809 با اختراع دستگاه تشکیل دهنده ژاکارد توسط (شارک ماری ژاکارد) صنعت بافندگی هنری که تا آن تاریخ به صورت دستی انجام می شد، به صورت مکانیزه در آمد. در ماشن های بافندگی عملیاتی مانند دفتین زدن ، پود گذاری ، تشکیل دهنه و .... توسط نیروی مکانیکی انجام می شود ولی چنانچه نخ روی ماسوره تمام شود کارگر می بایست به مجرد پاره شدن نخ پود و یا نخ تار ماشین را متوقف کند تا از ایجاد عیوب مختلف در پارچه جلوگیری کند. با این توضیح نتیجه می شود که ماشین های بافندگی احتیاج به کارگر زیادی دارند و در حقیقت در دوره ای که کارخانجات بافندگی مجهز به ماشین های غیر خودکار بودند هر ماشین نیاز به یک کارگر داشت ، علاوه بر این توقف ماشین جهت تعویض ماسوره نیز باعث می شد تا راندمان ماشین به میزان قابل ملاحظه و محصوصی کاهش یابد.
این مسائل سبب شد که به مرور ماشین های بافندگی به مکانیزم هایی مجهز شود که عملیات فوق را به صورت اتوماتیک انجام داده و باعث شود که یک کارگر با بیش از یک ماشین کار کند.
اتوماتیک شدن ماشین های بافندگی در اواخر قرن نوزدهم شروع شد ود ر قرن بیستم به کمال خود رسید.
با توجه به آنچه در مورد کاربرد ماشین های بافندگی عمومی گفته شد، نمی توان ماشین های بافندگی را به طور صحیح و مجزا از یکدیگر تقسیم بندی کرد و اگرچه در کتاب های قدیمی نساجی تقسیم بندی ماشین های بافندگی نوع محورهای محرک آنها انجام شده، اما امروزه این تقسیم بندی صحیحی به نظر نمی رسد و ما ماشین های بافندگی را بر اساس طریقه پود گذاری آن ها تقسم می کنیم :
ماشین های بافندگی با سیستم پود گذاری معمولی :
در این نوع ماشین ها پود گذار یتوسط ماکویی که در داخل ان ماسوره پود قرار دارد انجام می شود. این ماشین ها به طور کلی شامل ماشین های بافندگی معمولی و اتوماتیک هستند. ماشین های بافندگی معمولی بیشتر در بافت پارچه های سنگین (مثلا پشمی ) مورد استفاده قرار می گیرند و امروزه اکثر ماشین های بافندگی با روش پودگذاری معمولی از نوع اتوماتیک هستند.
ماشین های بافندگی با سیستم پود گذاری غیر معمولی :
این نوع از ماشین ها به گروه های مختلفی تقسیم بندی می شوند :
1- ماشین های بافندگی که در آنها عمل پودگذاری توسط یک جسم پرتاب شونده انجام می شود . پودگذاری در این ماشین ها یا توسط ماکوی گیره ایی که فاقد ماسوره است و در دو سر ماکو گیره هایی تعبیه شده، و یا توسط جسم پرتاب شونده گیره دارکوچکی که ابتدای نخ پود را می گیرد و به داخل دهنه می کشد، انجام می شود.
2- ماشین های بافندگی که به طور مثبت پودگذاری می کنند و دارای گیره هایی هستند که توسط تسمه و یا میله به داخل دهنه رفته و نخ پود را وارد می کنند.
3- ماشین های بافندگی جت که به وسیله ی جت آب و یا جت هوا نخ پود را به داخل دهنه وارد می کنند.
4- ماشین های بافندگی چند فازی که در آنها همزمان چند دهنه به صورت موازی یا سری تشکیل می شوند و چند جسم پود گذار در یک زمان چند نخ پود را وارد دهنه می کنند.