برای پختن محصولات کوزه گر و کاشیساز انواع زیادی کوره (تنور بریز شاخور قورن داش دم و داشت) وجود دارد . اندازه و ساختمان این کوره ها بستگی دارد به اندازه و سرشت سفالها . بزرگترین این کوره ها برای پختن (طبخ کردن) کَوَلهای چاه کن و کارهای سفالی سفالگر فتیله ساز است . هیزم را به کوره می اندازند و شعلهٔ آتش از زیر تاق کوره از در آتش وارد اتاق می شود و از یک رشته زنبورک های تاق کوره گذشته به اتاق کوره می رسد . شعله ها خوب پخش شده و از سفالها گذشته و به سوی تاق بالا رفته آنگاه به اطراف به سوی پنج یا شش سوراخ دودکشی بر می گردند و از آنجا خارج می شود . سوخت این کوره چار (خار) و به ویژه درمنه است ولی امروز نفت جای آن را گرفته است.
ساده ترین نوع کوره ها در گیلان موجود است . تاقی به شکل کندو که بلندی آن ۷۵/۱ و قطر آن ۷۵/۲ متر است این کوره را تشکیل می دهد ، در ورودی به پهنای ۷۵/۰ متر در زیر و سوراخی به قطر ۳۰ سانتیمتر در بالای تاق قرار دارد . این کوره برای دیگهای سادهٔ دست ساز به نام گمج به کار می رفت . پس از اینکه کوره را می چیدند در ورودی را تیغه می کردند و از سه چهار دریچه ای که در سطح زمین بود دائماً شاخهٔ چوب در آن می نهادند ، تا آتش و شعله پیوسته باشد . چون اینگونه سوخت در گیلان فراوان است کارآیی کم کوره زیاد اهمیت ندارد .