در این قسمت چشم اندازی بر ویندوز 2000 خواهیم داشت و برای اختصار ما ویندوز 2000 را با عنوان W2K یاد می کنیم.
تاریخچه: داستان با یک سیستم عامل خیلی متفاوت شروع می شود که بوسیله با میکروسافت برای کامپیوترهای شخصی توسعه یافته مرسوم به یا .
ورژن اولیه آن یعنی در آگوست سال 1981 منتشر شد که این سیستم عامل از 4000 خط کد به زبان اسمبلی تشکیل می یافت و برای اجرا احتیاج به حافظه داشت و روی میکروپرسسورهای اینتل اجرا می شد.
زمانی که کامپیوترهای شخصی مبتنی بر هارددیسک (همان PCXT) را توسعه داد، مایکروسافت را در سال 1983 منتشر کرد.
که این سیستم عامل شامل پشتیبانی از هارددیسک و دایرکتورهای سلسله مراتبی (تودرتو) می شد.
تا پیش از این یک دیسک فقط می توانست شامل یک دایرکتوری از فایلها باشد (حداکثر تا 64 فایل).
البته تا آن موقع این موضوع برای دوران فلاپی دیسکها مناسب و کافی بود ولی برای استفاده از هارددیسک بسیار محدود کننده بود و محدودیت دایرکتوری منفرد بسیار بدقواره و دست و پاگیر بود.
نسخه جدید امکان مدیریت دایرکتوری ها بهمراه ساب دایرکتوری ها که شامل فایل نیز می شد را مقدور می ساخت.
همچنین باید گفت نسخه جدید شامل مجموعه دستورات درون نهاده بیشتر و قوی تری در سیستم عامل بود که عملیات و نانکشن هایی را ارائه می کرد که در نسخه اول برای اجرا احتیاج به برنامه های خارجی داشتند که همراه با آن (منظور ورژن 1 است) به عنوان ارائه می شدند در این میان قابلیت هایی که اضافه شدند شبیه چندین ویژگی بودند.
مثل که در واقع قابلیتی است برای تعویض مشخصه یا هویت ورودی یا خروجی برای داده شده و از جمله موارد دیگر عملیات چاپ پشت صحنه بود.
قسمت مستقیم در حافظه به افزایش پیدا کرده بود.
زمانی که خبر ورود را در سال 1984 اعلام نمود.
مایکروسافت را معرفی نمود.
مدل شامل پروسسور اینتل می شد که قابلیتهایی همچون آدرسدهی توسعه یافته و حفاظت از حافظه را ارائه می نمود.
که البته اینها بوسیله استفاده نمی شد برای سازگار ماندن با ورژن های قبلی.
این سیستم عامل از بسادگی به عنوان یک سویچ استفاده می نمود.
این سیستم عامل همچنین پشتیبانی از صفحه کلیدهای جدید و هارددیسک های جانبی را نیز ارائه می نمود.
نتیجتاً نیاز به حافظه تا ارتقاء پیدا کرد.
چندین نسخه ارتقاء یافته برجسته از ورژن 3 بوجود آمده که امکان شبکه سازی ها را شامل می شد نمونه بارزی از آنهاست که در سال 1984 بوجود آمد.
در این ورژن اندازه قسمت مقیم در حافظه تغییری پیدا نکرد.
این مسأله با افزایش میزان و حجم سیستم عامل که می توانست (بین حافظه و دیسک) مبادله شود جبران گشت و در سال 1987 منتشر شد که پشتیبانی از خط جدید تولید ماشینهای را شامل می شد و در بر می گرفت و دوباره این نسخه از تواناییهای پردازنده که از طریق میکروپروسسور و چیپ های 32 بیتی ارائه شده بهره نمی جست.
قسمت سیستم حافظه در این مرحله به حداقل رسیده بود که اگر از یکسری امکانات انتخابی معین استفاده می شد این مقدار افزایش پیدا می کرد تا آن زمان در محیطی استفاده می شد که از قابلیت هایش دور افتاده بود.
معرفی چیپ و بعد از آن پنتیوم ویژگی ها و توانایی هایی را ارائه داد که بسادگی قابل استفاده بوسیله ساده آن زمان بشود.
در این اثنا در اوائل سال 1980 مایکروسافت شروع به توسعه واسط گرافیکی کاربر نمود که بین کاربر و سیستم عامل قرار می گرفت.
نیّت مایکروسافت از این کار رقابت با شرکت مکینتاش بود که سیستم عامل هایش در سادگی برای کاربرد بی نظیر بود.
تا سال 1990 مایکروسافت نسخه ای از را دارا شد که موسوم بود به که به جلب نظر کاربران مکینتاش نزدیک شد.
با وجود این همچنان با توجه به نیاز به اجرا بر روی هنوز مستقل و توانا محسوب نمی شد و فلج بود.
بعد از یک تلاش ناموفق که مایکروسافت جهت توسعه، با در سر داشت نسل بعدی سیستم عامل که توانایی استفاده از امکانات های جدید را دارا بود وارد بازار شد که همچنین ویژگی سهل الاستفاده پورت برای کاربر را دارا بود که موسوم بود به توانایی استفاده از امکانات موجود در معاصر خود را دارا بود و ویژگی هایی همچون چند وظیفگی در محیطهای تک کاربره یا چند کاربره را ارائه می داده در آن حین رفت سراغ توسعه روی ماشین های خودش که همچون ویندوز یک سیستم عامل چندکاره و می باشد.
اولین ورژن در سال 1993 منتشر شد، با همان مثل ویندوز 3.1.
ویندوز یک سیستم عامل جدید 32 بیتی بود با توانایی پشتیبانی از نسخه های قبلی و برنامه های ویندوز بعلاوه پشتیبانی از .
بعد از چند نسخه از انتشار ویندوز مایکروسافت را منتشر کرد.
ویندوز ذاتاً همان معماری داخلی را مثل دارا می باشد برجسته ترین تغییر بیرونی در این ویندوز آن است که مثل ویندوز 98 رابط کاربری یکسانی را ارائه می کند.
اصلی ترین تغییر مربوط به معماری در این بود که چند مؤلفه گرافیکی که در حالت به عنوان بخشی از زیرسیستم اجرا می شد، به درون بخش اجرایی ویندوز انتقال داده شد که در حالت اجرا می شود.
مزیت این تغییر در افزایش سرعت اجرای این توابع مهم می باشد.
اشکال بالقوه این کار این بود که این توابع گرافیکی اکنون می توانستند به سرویسهای سیستمی دسترسی پیدا کنند که این می توانست به پایداری سیستم عامل ضربه بزند.
در سال 2000 مایکروسافت نسخه مهم ارتقاء یافته بعدی را معرفی نمود که حالا با عنوان ویندوز 2000 خوانده می شود.
در عین حال دوباره شاهد این که معماری دیگر و کرنل و بدنه اجرایی زیربنایی سیستم اصولاً با یکی است اما ویژگی های جدیدی به آن اضافه شده.
اهمیت و نقطه اوج در اضافه شدن سرویسها و نانکشنهایی جهت پشتیبانی از پردازش موازی است و من جمله اصلی ترین ویژگی های سرویس می باشد که یک سرویس دایرکتوری توسعه یافته است.
که توانایی کردن و نگاشت نامهای دلخواه به هر نوع اطلاعات در مورد این ها را داراست.
از نکاتی که در خانواده سیستم عامل های مطرح است تمایز بین و می باشد.
ما نسبت و جوهر معماری بدنه اجرایی و میکرو کرنل و سرویسها در هر دو بصورت یکسان قرار می گیرد ولی نسخه شامل بعضی از سرویسها است که جزء ملزومات یک سرور شکل است.
W2K مثال مهمی است از آنچه که در واقع موج جدیدی در سیستم عاملهای کامپیوترهای خانگی محسوب می شود (نمونه های دیگری در این زمینه و می باشد) از خصوصیات این سیستم این است که با وجودی که برای تأمین نیاز تنها یک فعال در هر لحظه ایجاد شده است.
از چند برنامگی پشتیبانی می کند.
ساختار سیستم عامل:
W2K یک معماری میکروکرنل خالص ندارد البته آنچه که مایکروسافت از آن یاد می کند موسوم است به معماری میکروکرنل اصلاح شده.
با توجه به یک معماری میکروکرنل خالص، W2K قویاً ماژولار طراحی شده است.
هر تابع سیستمی بوسیله یک کامپوننت از سیستم عامل مدیریت می شود.
بقیه سیستم عامل و تمامی برنامه ها از طریق همان کامپوننت ای که به عنوان رابط استاندارد شناخته می شود به این تابع می توانند دسترسی داشته باشند.
W2K یک معماری میکروکرنل خالص ندارد البته آنچه که مایکروسافت از آن یاد می کند موسوم است به معماری میکروکرنل اصلاح شده.
بقیه سیستم عامل و تمامی برنامه ها از طریق همان کامپوننت ای که به عنوان رابط استاندارد شناخته می شود به این تابع می توانند دسترسی داشته باشند.
باید بدانیم داده های کلیدی سیستمی تنها از طریق تابع مناسب قابل دسترسی هستند.
اصولاً هر ماژول می تواند پاک شود، بروز رسانی شود و یا تغییر محل پیدا کند بدون اینکه نیاز باشد یک عملیات در کل سیستم یا روی واسطه های استاندارد برنامه ای اتفاق بیفتد.
برخلاف سیستم با معماری میکروکرنل خالص W2K طوری پیکربندی شده است تا بتوانند توابع خارجی میکروکرنل را در مُد کرنل اجرا کند.
دلیل این امر کارآیی بالاتر است.
چرا که در معماری میکروکرنل خالص بسیاری از توابع غیر میکروکرنل می بایست چندین سوئیچ روی ها و پراسس ها انجام شود و احتیاج به باندهای حافظه خارجی خواهد بود.
یکی از اهداف طراحی W2K اجرا بر روی پلت فرم های مختلف به غیر از ماشینهای بر پایه بود بر این اساس سیستم طراح W2K با یک نگاه واحد به سخت افزار که در لایه زیرین قرار می گیرد با استفاده از شیوه لایه بندی زیر اقدام به طراحی می نمود.
(لایه تجدید از سخت افزار ) وظیفه این قسمت این است که دستورات یک نوع سخت افزار را و پاسخها و واکنشهای مربوط به آن را به همراه موارد خاص و منحصر بفرد آن پلت فرم ویژه بتواند و نگاشت کند.
این لایه سیستم عامل را از تفاوت های سخت افزاری یک پلت فرم ویژه ایزولیت می کند و جدا می سازد.
باعث می شود که باس سیستمی مربوط به هر ماشین و یا آن به همراه و تایمرهای سیستمی و ماژول های حافظه نگاه یکسانی به داشته باشند.
W2K همچنین توانایی پشتیبانی از یا را دارا می باشد.
: از پر استفاده ترین و اصلی ترین مؤلفه های سیستم عامل تشکیل یافته.
کرنل مسئول زمانبندی، سوئیچینگ پراسس ها و مدیریت بر روی ها می باشد و همچنین توانایی مدیریت بر روی موضوع همزمانی بین چند پراسسور را دارا می باشد.
نکته مهم در مورد ویندوز 2000 این است که برخلاف سایر پراسس ها و های کُد مربوط به میکروکرنل خود در ها اجرا نمی شود از این رو تنها بخشی از که یا نیست، این بخش از سیستم علل می باشد.
این بخش شامل و درایورهای سخت افزاریست که وظیفه آنها ترجمه درخواست های کاربر که بصورت می باشد به پاسخهای مناسب مربوط به آن سخت افزار ویژه می باشد.
بدنه اجرایی W2K شامل ماژول های اجرایی برای سرویس دهی به نانکشنهای سیستمی ویژه می باشد که همچنین ها یا توابع واسط را نیز در ارتباط با سرویس دهی به نرم افزارهای مربوط به کاربر دارا است.
در زیر خلاصه ای از عملکرد هر ماژول اجرایی ارائه شده است.
: این قسمت یک چهارچوبه کاری و ای را ارائه می کند که بواسطه آن برنامه ها می توانند به های سخت افزاری دسترسی پیدا کنند.
همچنین موظف است که مناسب مربوط به یک را برای عملیات بعدی کند.
تمامی های W2K را به کار می برد و با استفاده از امنیت و (نام دهی) را به ها اعمال می کند.
: مسئول خلق، مدیریت و پاک کردن های اجرایی W2K و انواع داده ای مدد می باشد که به جهت نشان دادن و مشخص نمودن منابعی مثل فرآیندها.
ها و های همزمانی استفاده می شود این بخش باعث اعمال قواعد یکنواخت و واحدی جهت نگهداری، نام دهی و تنظیمات امنیتی ها می شود.
همچنین مسئول ایجاد (دستگیره ها یا دستاویزها) ی می باشد که از یکسری اطلاعات کنترلی مربوط به دسترسی به و اشاره گرهایی به آنها تشکیل یافته.
: قواعد مربوط به ایجاد حسابرسی و اعتبار سنجی (تعیین صحت اعتبار دسترسی) را اعمال می کند.
مدل شی گرایی در W2K باعث اعمال یک دید ثابت و متحد به مقوله امنیت بالأخص به ورودی های اصلی و بنیادین ای که اجرای یک فعالیتی را باعث می شوند، شده است.
یعنی اینکه W2K از روتین های یکسانی برای اعتبار سنجی در دسترس و برای تمامی های محافظت شده شامل فایلها، فرآیندها، فضاهای آدرس دهی و ها به کار می گیرد.
مسؤل ایجاد و پاک کردن ها و ردیابی فرآیندها و ها می باشد.
: یک نوع ارتباط ای را بین و زیربرنامه های اجرایی درون یک سیستم منفرد باعث می شود به طور مشابه در پردازشهای توزیع شده استفاده می گردد.
: مسئولیت کردن آدرسهای مجازی در فضای آدرسدهی فرآیند مربوطه را به های فیزیکی در حافظه کامپیوتر دارا می باشد.
: باعث افزایش کارآیی فایلهای می شود.
به این صورت که داده هایی که اخیراً به آنها رجوع شده را برای دسترسی سریعتر در حافظه اصلی دم دست قرار می دهد.
این عمل با بتعویق انداختن عمل روی دیسک بوسیله نگه داشتن اطلاعات شده در حافظه برای زمان کوتاهی قبل از این که آنها به دیسک فرستاده شود می باشد.
با عث ایجاد رابط صفحه نمایش پنجره ای می شود و همچنین ابزارهای گرافیکی را مدیریت می کند.
چهار نوع اصلی از ها در W2K به شرح زیر می باشد: : فرآیندهایی که به عنوان بخشی از سیستم عامل W2K محسوب می شود مثل فرآیند و مدیریت جلسه : سایر سرویسهای W2K مثل گزارشگر رویداد : این بخش در واقع سرویسهای بومی یا محلی W2K را در اختیار برنامه های کاربر قرار می دهد و نتیجتاً از آن به عنوان یک محیط یا هویت می توان نام برد.
زیرسیستم های پشتیبانی شده در این بخش شامل و می باشد.
هر زیرسیستم محیطی شامل هایی هستند که فراخوانایی های برنامه را به فراخوانی های W2K مبدل می سازد.
: می تواند یکی از این 5 نوع باشد یا .
W2K از برنامه هایی که برای سیستم عامل هایی نظیر خود مثل و سایر سیستم عاملها نوشته شده پشتیبانی می کند W2K این پشتیبانی را از طریق یک محیط اجرایی منفرد و متراکم بواسطه زیرسیستم های محیطی محافظت شده خود ارائه می دهد.
هر زیرسیستم یک فرآیند جداگانه محسوب می شود و بخش اجرایی سیستم عامل فضای آدرس دهی آن را از سایر زیرسیستم ها و برنامه ها محافظت می کند.
یک زیرسیستم محافظت شده یک رابط گرافیکی یا را که در واقع می توان آن را چهره و ظاهر سیستم عامل دانست ارائه می دهد.
بعلاوه هر زیرسیستم محافظت شده های خاص برای عمل در آن محیط را ارائه می دهد مفهوم این مطلب این است که برنامه هایی که برای این گونه محیطهای اجرایی ویژه نوشته می شوند لزومی به تغییر در آنها نیست چون رابطی که سیستم عامل ارائه می دهد مثل همان است که با آن نوشته شده اند.
بنابراین، برنامه های مبتنی بر سیستم عامل برای نمونه می توانند روی W2K بدون هیچگونه تغییر و اصلاحی اجرا شوند بعلاوه چونکه W2K مستقل از طراحی شده است (بواسطه وجود) نتیجتاً حمل یک برنامه و زیرسیستم های محافظت شده از یک بسته سخت افزاری به یک بسته سخت افزاری دیگر به نسبت راحت است و در اکثر مواقع یک کامپایل مجدد تمام کاری است که باید انجام شود.
مهمترین زیرسیستم در W2K می باشد.
ای است که هم روی W2K و هم روی اجرا می شود.
البته بعضی از ویژگی های در موجود نیست.
اما آن ویژگی هایی که روی ویندوز 98 پیاده سازی شده با نسخه W2K مشابه و یکسان می باشد.
جدول 2.5 بعضی از ویژگی های کلیدی که بوسیله برای برنامه نویس ارائه می شود را نشان می دهد.
W2K قویاً متکی بر مفاهیم اصولی طراحی شی گرا طراحی شده است.
این نگرش اشتراک منابع و داده ها را بین فرآیندها و محافظت منابع را از دسترسی نامجاز تسهیل می کند از میان مفاهیم کلیدی شی گرایی که در طراحی W2K استفاده گردیده می توان به موارد زیر اشاره کرد.
: یک از یک یا چند تشکیل می شود که خصوصیات یا نامیده می شوند و از یک یا چند روال که می توانند بر روی آن کاری انجام دهند که سرویس ها نامیده می گردند.
تنها راه دسترسی به در یک در واقع تقاضا کردن یکی از سرویس های آن می باشد.
نتیجتاً موجود در یک براحتی از استفاده نامجاز مصون می ماند.
: یک کلاس یک غالب کلی است که خصائص و سرویس های یک را لیست می کند و خصوصیات ویژه یک را تقویت می کند سیستم عامل می تواند نمونه هایی از یک را وقتی که احتیاج داشت ایجاد کند.
برای نمونه یک فرآیند برای هر فرآیند همروند فعال وجود دارد.
این نگرش مدیریت و ایجاد را ساده می کند.
: این ویژگی در حالت پشتیبانی نمی شود.
اما در بدنه اجرایی در چندین نقطه پشتیبانی می شود.
برای نمونه های نمونه هایی هستند از های دربرگیرنده یکی از خصلتهای های دربرگیرنده این است که آنها دربرمی گیرند می توانند خصوصیات را از خود (دربرگیرنده) به ارث ببرند.
به عنوان مثال تصور کنید که شما یک و دارید که تنظیم کامپرسد (فشرده شده) خود را داراست.
سپس هر فایلی که شما درون مالک (دربرگیرنده ) ایجاد کنید همان تنظیم مربوط به فشردگی را خواهد داشت.
: ذاتاً W2K از مجموعه ای مشترک از توابع برای دستکاری های هر نوع استفاده می کند و این در واقع به نوعی اعمال است.
با این وجود W2K کاملاً نیست چونکه تعداد بسیاری از توابع وجود دارند که منحصر بفرد و ویژه اند.
برای انواع ویژه از ها.
W2K تمامی انواع ها را به روشی واحد توسط مدیریت می کند.
همانطور که قبلاً اشاره شد اشاره گر ایست به که به آن رجوع شده این بعداً بوسیله هر درون یک پراسس (مورد نظر) می تواند مورد استفاده قرار بگیرد تا نانکشنهای را که با ها کار می کنند را درخواست کند.
ها می توانند اطلاعات امنیتی مربوط به خودشان را به شکل یک یا توصیف گر امنیت داشته باشند.
این اطلاعات امنیتی می تواند برای محدود کردن دسترسی مورد استفاده واقع شود.
برای مثال یک پراسس می تواند یک سمافور را با این نیت که فقط کاربران خاصی قادر باشند از آن سمافور استفاده کنند و آن را بگشایند ایجاد کنند.
حال می تواند برای این سمافور آن کاربرانی را که در دسترسی مجاز هستند و یا نا مجازند (به این سمافور را) به همراه ترتیبی از انواع دسترسی های مجاز مثل ( و غیره) مشخص کند.
در W2K ، ها می توانند هم نامگذاری شده باشند و هم بدون نام باشند.
زمانیکه یک فرآیند یک بدون نام را ایجاد می کند بخش مدیر یک را به آن برمی گرداند و این تنها راه مراجعه به آن می باشد.
نام دهی شده دارای نامی هستند که فرآیندهای دیگر با استفاده از آن نام می توانند ای را نسبت به آن بدست آورند.
برای مثال چنانچه فرآیند A بخواهد با فرآیند B همگام و همزمان شود می تواند یک نام دهی شده واقعه را ایجاد کند و اسم آن واقعه را به B پاسد دهد.
فرآیند B بعداً می توان آن را باز کند و استفاده کند.
با این وجود چنانچه فرآیند A بخواهد بسادگی از آن برای همگام کردن در داخل خودش استفاده کند می تواند یک را بوجود آورد.
چونکه احتیاجی نیست که سایر فرآیندها بتوانند از آن استفاده کند.
به عنوان نمونه ای از هایی که بوسیله W2K مدیریت می شود ما دو دسته از هایی که با مدیریت می شوند را در اینجا نام می بریم: : برای کنترل کردن عملیات میکروکرنل مورد استفاده واقع می شود البته در مواقعی که عملیات همگام سازی و روی ندهد.
جدول 2.6 های کنترلی میکروکرنل را لیست کرده.
: عملیات و همگام سازی را در فعالیتهای سیستمی کنترل می کند.
W2K یک سیستم عامل کاملاً شی گرا نیست.
این سیستم عامل در محیط یک زبان پیاده سازی نگردیده.
ساختارهای داده ای که بطور کامل در درون یک کامپوننت اجرایی مقیم می شوند، به عنوان شناخته نمی شوند با این همه، W2K قدرت و توانایی تکنولوژی را تجسم می کند و بیانگر روند رو به رشد به سمت استفاده از تکنولوژی در طراحی سیستم عامل است.
مدیر حافظه مجازی در W2K پیوسته کنترل می کند که چه مقدار حافظه تخصیص یافته و چه مقدار از عملیات انجام گرفته است.
این مدیر حافظه به گونه ای طراحی شده است که می تواند بر روی پلت فرم های مختلف و گوناگون کار کند و از هایی با اندازه 4 کیلوبایت تا 64 کیلوبایت می تواند استفاده کند.
در پلت فرم های اینتل، و اندازه هر پیچ 4096 بایت می باشد و پلت فرم های در هر شامل 8192 بایت می باشند.
هر (فرآیند مربوط به کاربر) یک فضای آدرس 32 بیتی جداگانه در مقابل خود می بیند که امکان یا اجازه استفاده از 4 گیگابایت از حافظه در هر پراسس را فراهم می آورد.
بصورت پیش فرض قسمتی از این فضای حافظه برای سیستم عامل رزرو می شود.
بنابراین هر کاربر عملاً 2Gb از فضای آدرس دهی مُجاز برایش موجود می باشد.
و تمامی فرآیندها آن فضای 2Gb از فضای سیستم را به اشتراک می گذارند.
یک وجود دارد که اجازه می دهد فضای کاری کاربر تا 3Gb افزایش پیدا کند که نتیجتاً 1Gb برای فضای کاری سیستم باقی می ماند.
در مستندات W2K آمده است که این ویژگی جهت پشتیبانی از برنامه هایی که حافظه زیاد احتیاج دارند می باشد و بر روی ها با چند گیگابایت حافظه طراحی شده است.
و به خاطر استفاده از فضای آدرس دهی بزرگ تر بطور چشمگیری کارآیی برنامه هایی که در عملیاتی نظیر و شرکت می کنند افزایش پیدا می کنند.
تصویر 8.25 نشان می دهد فضای آدرس دهی مجازی که بوسیله یک دیده می شود از چهار بخش تشکیل می یابد.
: این فضا به این منظور قرار داده شده است تا به برنامه نویسان در مسئله انتساب کمک کند.
: فضای آدرسدهی موجود برای کاربر است این فضا به هایی تقسیم بندی می شود که می تواند به درون حافظه اصلی لود شوند.
: یک صفحه محافظت شده که از دسترس کاربر به دور است این صفحه به سیستم عامل در چک کردن ارجاعات کمک می کند.
: فضای آدرسدهی سیستم است.
این 2Gb برای بدنه اجرایی W2K .
میکروکرنل و درایورها استفاده می شود.
زمانیکه یک فرآیند ایجاد می شود می تواند اصولاً از کل 2G بایت فضای آدرس دهی مربوط به کاربر استفاده کند (البته منهای 128 کیلوبایت) این فضا به هایی با اندازه ثابت تقسیم می شود که هر ای می تواند در داخل حافظه لود شود.
طبق رویه، جهت ساده سازی حسابرسی، یک می تواند در یکی از سه حالت زیر قرار داشته باشد.
: صفحاتی که بوسیله فرآیند فعال (جاری) استفاده نشده اند.
: مجموعه ای از های همجوار که مدیر حافظه مجازی آنها را برای یک فرآیند کنار گذاشته ولی به عنوان سهمیه حافظه مربوط به فرآیند محاسبه نمی شود تا مورد استفاده قرار گیرد.
هایی که مدیر حافظه مجازی برای آنها فضایی در فایل خود کنار گذاشته (وقتی آنها از حافظه اصلی پاک می شوند در فایل دیسک یعنی روی دیسک نوشته می شوند) باید توجه نمود که درک تمایز بین حالت و مفید و مهم است چونکه باعث می شود: میزان فضای دیسکی که برای یک فرآیند ویژه کنار گذاشته می شود را به حداقل برساند و آن فضای دیسکی را برای سایر فرآیندها آزاد نگه دارد.
باعث می شود یک یا بتواند میزان حافظه ای را که به محض احتیاج می توان به او اختصاص داد را اعلام کند.
مکانیزم مدیریت مجموعه مقیم در حافظه توسط W2K بصورت (تخصیص دهی متغیر) حوزه محلی می باشد.
زمانیکه یک فرآیند برای اولین بار فعال می شود به آن تعدادی مشخص از های حافظه می شود (بر طبق مجموعه کاری آن).
زمانیکه ارجاعات یک فرآیند به ای که در حافظه موجود نیست انجام می گیرد یکی از های مقیم آن فرآیند به خارج می شود و جدید به داخل آورده می شود.
مجموعه های کاری فرآیندهای فعال با استفاده از قراردادهای عمومی زیر تنظیم می شوند: وقتیکه حافظه اصلی فراوان و به قدر کافی موجود است، مدیر حافظه مجازی اجازه می دهد که مجموعه های مقیم فرآیندهای فعال زیاد شوند و بمانند.
وقتیکه یک رخ می دهد یک جدید به درون حافظه آورده می شود ولی قدیمی به خارج فرستاده نمی شود.
نتیجتاً با یک افزایش در مجموعه مقیم آن فرآیند بوسیله یک مواجه هستیم.
زمانیکه میزان حافظه در دسترس کم می شود، مدیر حافظه مجازی حافظه را بازیابی می کند چگونه به وسیله انتقال هایی که اخیراً کمتر استفاده شده اند به بیرون (تا برای فرآیندهای فعال جای بیشتری باز شود) که نتیجتاً مجموعه های مقیم در حافظه کم می شود.