اینترنت (به انگلیسی: The Internet) را باید بزرگ‌ترین سامانه‌ای دانست که تاکنون به دست انسان طرّاحی، مهندسی و اجرا گردیده‌است.
این شبکهٔ عظیم جهانی، در اواخر سال ۱۹۶۰ م و با انگیزهٔ همکاری، دسترسی چندسویه به منابع و مهارت‌های محاسباتی، و امکان‌پذیر شدن کار در زمینه‌های بین‌رشته‌ای علوم و مهندسی شروع شد.
تنها از اوایل دههٔ ۱۹۹۰ است که اینترنت به صورت یک شبکهٔ همگانی و جهان‌شمول درآمده‌است.
وابسته شدن تمامی فعّالیت‌های بشر به اینترنت در مقیاسی بسیار عظیم و در زمانی چنین کوتاه، حکایت از آغاز یک دوران تاریخیِ نوین در عرصه‌های گوناگون علوم، فن‌ّآوری، و به خصوص در نحوه تفکّر انسان دارد.
به بیان دیگر اینترنت مجموعه‌ای گسترده از شبکه‌ها و دروازه‌هایی است که از پروتکل TCP/IP بمنظور ارتباط با یکدیگر استفاده می‌نمایند.
اینترنت، شامل خطوط ارتباطی با سرعت بالا بین گره‌های اصلی و یا کامپیوترهای میزبانی است که داده‌ها و پیام‌ها را Route می‌نماید.
سازمانها، مراکز علمی و تحقیقاتی و موسسات متعدد، نیازمند دستیابی به شبکه اینترنت برای ایجاد یک وب‌گاه، دستیابی از راه دور وی‌پی‌ان, انجام تحقیقات و یا استفاده از سیستم پست الکترونیکی، می‌باشند.
شواهد زیادی در دست است که از آنچه اینترنت برای بشر خواهد ساخت و خواهد کرد، تنها مقدار بسیار اندکی به واقعیت درآمده‌است.
ساختار اینترنت
اینترنت را می‌توان شبکه‌ای عظیم متشکّل از میلیونها رایانه مختلف دانست که از شبکه‌های مختلف با کاربران گوناگون، و دارای اهداف محاسباتیِ متعدّد به وجود آمده‌است، ولی در نهایت به صورت یک شبکهٔ جهان‌شمولِ واحد و در مقیاس جهانی به هم متّصل شده‌است.
تاکنون، طرّاحی و ایجاد اینترنت بر اساس سیستم‌های گوناگونی انجام گرفته‌است.
از جملهٔ مهم‌ترین آنها باید سیستم دوردیفه (Two-tier Architecture)، سیستم سه‌ردیفه (Three-tier Architecture)، و نیز چندردیفه (Multi-tier Architecture) را برشمرد.
به طور کلّی، همهٔ رایانه‌های موجود اینترنت را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:
• رایانه‌های سرویس‌دهنده
• رایانه‌های سرویس‌گیرنده
سرویس‌دهندگان خدماتی را مانند WEB و FTP برای سایر سامانه‌ها فراهم می‌کنند.
از سوی دیگر، سرویس‌گیرندگان (Clients) سامانه‌هایی هستند که برای دستیابی به این خدمات، به سرویس‌دهندگان (Server)وصل می‌شوند.
یک رایانهٔ سرویس‌دهنده می‌تواند چند سرویس را فراهم کند.
برای مثال، می‌توانیم روی یک سرویس‌دهنده، نرم‌افزار Web-Server و Mail-Server نصب کنیم.
یکی از استفاده‌های اینترنت شرکت در گروه‌های مختلف اینترنتی است مثل مجموعهٔ گروه‌های اینترنتی یاهو (Yahoo!).
کسانی که می‌خواهند عضو این نوع گروه‌ها شوند باید یک شناسه (ID) در Yahoo داشته باشند که این کار بسیار ساده‌ای است .گروه‌های Yahoo به بخش‌های بسیار متنوّعی تقسیم می‌شود که در صفحهٔ اوّل Yahoo!
Group دسته‌بندی‌های آن وجود دارد.
پنشانی IP
اینترنت یک شبکهٔ رایانه‌ای بین‌المللی متشکل از شبکه‌های رایانه‌ای کوچک‌تر است که با روش گزینش بسته‌ای(packet switching) و با رعایت پروتکل TCP/IP و پروتکل اینترنت و چندپروتکل ارتباطی دیگر، پیوند دارند و به مبادلهٔ داده‌ها می‌پردازند.
به هر رایانه در اینترنت یک (و در مواقعی چند) نشانی منحصر به فرد به نام «نشانی پروتکل اینترنت یا همان IP adress» اختصاص داده می‌شود که به اختصار آن را IP می‌گوییم.
IP از چهار بخش عددی تشکیل شده که با نقطه از هم جدا می‌شوند (مانند ۱۹۹٫۲۱۱٫۴۵٫۵).
هر بخش می‌تواند از ۰ تا ۲۵۵ باشد (۸ بیت یا ۱ بایت).
پس ۲ بتوان 32 آدرس مختلف داریم.
هر رایانه در اینترنت IP یگانه‌ای دارد (در این مورد استثناهایی وجود دارد).
سرویس‌دهندگان اینترنت عموماً IPهای ثابتی دارند که تغییر نمی‌کند.
رایانه‌هایی که با خطّ تلفن به اینترنت وصل می‌شوند IP پویا دارند، یعنی در هر تماس، IP آنها را ISP اختصاص میدهد و احتمالاً هر بار که به اینترنت وصل می‌شوند IP متفاوتی می‌گیرند.
برای دیدن IP رایانه خود می‌توانید از برنامه winipcfg.exe (در ویندوز ۹۵ و ۹۸ و ME) یا ipconfig.exe (در ویندوز ۲۰۰۰ و XP) استفاده کنید.
اگر از لینوکس یا یونیکس (یا سیستم‌های مبتنی بر آنها) استفاده می‌کنید، از دستور ifconfig استفاده کنید.
\IPها دارای ۴ کلاس هستند:
• کلاس A: از 1.0.0.1 تا 126.255.255.254
• کلاس B: از 128.1.0.1 تا 191.255.255.254
• کلاس C: از 192.0.1.1 تا 223.255.254.254
• کلاس D: از 224.0.0.0 تا 239.255.255.255
• کلاس E: از 240.0.0.0 تا 254.255.255.254
رسته *.*.*.127 و *.*.*.255
DNS
DNS مخفف D = Domain دامنه N = Name نام S = Service سرویس ترجمه کلمه به کلمه آن در فارسی (سرویس دامنه نامها) معنی می‌شود ، اما این ترجمه به نظر کمی نامفهوم می‌آید که درست آن می‌تواند به این شکل تشریح شود ( سرویسی که با گرفتن کد چهار رقمی IP نام آنها را به شما تحویل میدهد).
DNS مخفف D = Domain دامنه N = Name نام S = Service سرویس ترجمه کلمه به کلمه آن در فارسی (سرویس دامنه نامها) معنی می‌شود ، اما این ترجمه به نظر کمی نامفهوم می‌آید که درست آن می‌تواند به این شکل تشریح شود ( سرویسی که با گرفتن کد چهار رقمی IP نام آنها را به شما تحویل میدهد).
(سیستم نام حوزه) وظیفه ترجمه نام سرویس‌دهندگان را به آدرس IP دارد.
فرض کنید آدرس سایت www.wikipedia.com را در جستجوگر تایپ می‌کنید.
کاوشگر این نام را به سرویس‌دهنده DNS در ISP شما می‌فرستد.
سرویس‌دهنده DNS با برقراری ارتباط با سرویس‌دهنده نام ریشه (Root Name Server)، سرویس‌دهنده نام com را پیدا کرده و آدرس IP ی wikipedia.com را از سرویس‌دهنده com بدست می‌آورد.
در مرحله بعد با DNS در wikipedia.com تماس می‌گیرد تا نشانی IP سرویس‌دهنده وب www.wikipedia.com را بدست بیاورد..
بعضی از پسوند های دامنه‌ها (TLD) عبارت‌اند از : com سازمانهای تجاری/ edu انتیتوهای آموزشی/ gov سازمانهای دولتی/ mil سازمانهای نظامی/ net ارائه دهندگان خدمات شبکه/ org سازمانها و همچنین حوزه‌های بین المللی مانند: ir ایران/ us ایالات متحده/ fr فرانسه و...
PORT هر کامپیوتر سرویس‌دهنده سرویس خود را از طریق یک PORT فراهم می‌کند.
برای هر سرویس یک PORT.
برای مثال اگر یک سرویس‌دهنده سرویس وب و FTP را فراهم می‌کند، سرویس‌دهنده وب روی PORT ۸۰ قابل استفاده‌است و FTP روی PORT ۲۱ قابل دسترسی است.
بنابر این سرویس‌گیرنده از طریق آدرس IP و PORT به یک سرویس‌دهنده متصل می‌شود.
اگر یک سرویس‌دهنده اتصال به یک PORT را (از بیرون) قبول کند و اگر دیوار آتش از PORTها محافظت نکند، شما می‌توانید به PORT متصل شوید و از سرویس آن استفاده کنید.
این شماره‌ها اجباری نیستند.
شما می‌توانید یک نرم‌افزار Web-Server را نصب و آن را روی PORT ۹۱۸ یا روی هر PORT آزاد دیگر قرار دهید.
در این صورت اگر نام حوزه xxx.yyy.com باشد برای متصل شدن به سرویس‌دهنده باید از آدرس زیر استفاده کنیم: xxx.yyy.com:۹۱۸ اگر شماره هیچ درگاهی را مشخص نکنید کاوشگر تصور می‌کند که سرویس‌دهنده روی پورت ۸۰ است.آدرس پورت‌ها محدود است.
Protocol زمانی که سرویس‌گیرنده از طریق یک پورت خاص به سرویس‌دهنده وصل شد، می‌توانیم از طریق یک پروتکل به سرویس‌دهنده دسترسی داشته باشیم.
پروتکل یک راه از پیش تعریف شده برای گفتگو با سرویس‌دهنده‌است.
همچنین پروتکل‌ها متن ساده و قابل درک توسط انسان هستند.
فراموش نکنید پروتکل قبل از آدرس‌های اینترنتی می‌آیند.
برای مثالhttp://www.web.com که http:// پروتکل وب است یا ftp://ftp.site.com که ftp:// پروتکل FTP یا انتقال فایل است.
شاید ساده‌ترین پروتکل، پروتکل Daytime باشد.
اگر با پورت ۱۳ روی یک سیستم که از daytime پشتیبانی می‌کند متصل شوید سرویس‌دهنده، زمان جاری را بر می‌گرداند و ارتباط را قطع می‌کند.
اینترنت امروزی اینترنت هم اکنون دارای قراردادهای گوناگونی در مورد پروتکل‌های ارتباطی و شامل اطلاعات فنی آنها است که به‌وسیله آنها نوع تبادل اطلاعات در سطح شبکه اینترنت توضیح داده می‌شود.
این پروتکل‌ها توسط گروه‌های کاری مهندسی اینترنت که برای اعمال نظر توسط عموم مردم نیز گشوده بوده و هست، تهیه شده‌اند.
این گروه‌ها مدارکی تهیه کردند که چون در حین تشکیل از همگان می‌خواست که نظرات خود را در مورد آنها بدهند، به مدارک درخواست برای اعلام‌نظر یا (RFCs) معروف شدند.
بعضی از این مدارک تا جایی پیشرفت کردند که توسط گروه تخصصی معماری اینترنت به عنوان استاندارد اینترنت تعیین گردیدند.
پروتکل‌های اینترنت بعضی از معروف‌ترین و پر استفاده‌ترین پروتکل‌های موجود در اینترنت عبارت‌اند از: پروتکل اینترنت (IP) Internet Protocol Suite پروتکل کنترل انتقال (TCP) UDP DNS PPP SLIP ICMP POP3 IMAP SMTP پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP) HTTPS SSH Telnet اف‌تی‌پی (FTP) LDAP SSL و TLS سرویس‌های اینترنت ترسیمی از وب‌گاه‌هایی که تنها ۰.۰۰۰۱٪ از فضای WWWشبکه جهانی اینترنت را به خود اختصاص داده‌اند ولی اکثر ترافیک کل شبکه اینترنت را در خود جای داده‌اند.
بعضی از خدمات و سرویس‌های پرکاربرد اینترنتی عبارت‌اند از: پست الکترونیکی از بین همه سرویس‌ها، پست الکترونیکی و وب از همه بیشتر استفاده می‌شوند و حتی سرویس‌های زیادی نیز بر اساس آنها ساخته شده‌اند مانند mailing list و وب لاگ.
وب جهان‌شمول بطور معمول، اغلب مردم اینترنت را با سرویس‌های مشهور آن یعنی وب و پست الکترونیک می‌شناسند.
وب معانی‌نگر USENet اشتراک گذاری فایل Gopher session access WAIS finger IRC (چت اینترنتی) MUDها رادیو تحت وب چیست ؟
اینترنت همچنین توانایی سرویس‌دهی هم‌زمان یا زنده را نیز فراهم آورده‌است مانند رادیو تحت وب و Webcast که قابل دسترسی در هر نقطه‌ای از دنیا هستند.
بعضی دیگر از سرویس‌های پر استفاده و محبوب در اینترنت به این روش ساخته نشده‌اند بلکه بر اساس سیستم‌های خاص خود ساخته شده‌اند مانند: IRC ،ICQ ،AIM، CDDB و Gnutella.
تحلیل‌ها و اظهار نظرات زیادی در مورد اینترنت و ساختار آن وجود دارد.
برای مثال اینکه سیستم Internet IP routing (سیستم مسیر یابی توسط پروتکل IP در اینترنت) و پیوندهای موجود در وب می‌توانند نمونه‌هایی از شبکه‌های قابل گسترش باشند.
برای استفاده از سرویس SSH در ویندوز می‌توان از برنامه PuTTY استفاده کرد .
فرهنگ اینترنت اینترنت همچنین تأثیر بسیار عمیقی بر میزان دانایی و جهان بینی داشته‌است.
به‌وسیله تحقیق در اینترنت می‌تواند به‌وسیله جستجو بر اساس کلمات باشد که توسط موتورهای جستجو مانند Google امکان‌پذیر است.
میلیونها انسان در سراسر دنیا می‌توانند به راحتی به حجم زیادی از اطلاعات گوناگون به صورت آن لاین دسترسی داشته باشند.
همانند دانش نامه‌ها و کتابخانه‌های ملی، اینترنت نیز می‌تواند اطلاعات فراوان و پراکنده‌ای را به سرعت ارایه دهد.
بیشترین زبانی که در اینترنت از آن استفاده می‌شود انگلیسی است.
چون اصل اینترنت بر اساس این زبان تشکیل شده‌است و بیشتر نرم افزارهای رایانه‌ای نیز به این زبان تهیه می‌گردند.
علت دیگر آن عدم توانایی رایانه‌های قدیمی برای پردازش حروفی غیر از الفبا ی غربی بود.
اما هم اکنون شبکه آنقدر گسترش پیدا کرده‌است که اطلاعات و تجربیات به اندازه کافی به زبان‌های محلی در کشورهای مربوط تهیه و قابل دسترس باشند.
نکات حقوقی و اخلاقی هم اکنون نگرانی عمومی در مورد مطالب موجود در اینترنت وجود دارد.
بعضی از جدال آمیزترین آنها تخلف در حق نشر، جعل هویت و مکالمه تنفر آمیز هستند که وجود دارند و قانونی کردن آنها مشکل است.
همچنین اینترنت یکی از علل مرگ و میر شناخته شده‌است .Brandon Vedas بعد از اینکه به توصیه‌ای که در IRC به او شده بود و در مصرف دارویی که از مخلوط کردن چندین داروی مجاز و غیر مجاز درست کرده بود، زیاده روی کرد، جان خود را از دست داد.
shwan woolley بعد از اینکه همسرش به سرویس EverQuest معتاد شده بود و در حال نابودی خود و زندگی بود به خودش شلیک کرد و جان سپرد.
قابلیت دسترسی وب عمده ترین هدف مورد نظر در مقوله قابلیت دسترسی وب حصول اطمینان از امکان پذیر بودن استفاده آسان و برابر از اینترنت برای آندسته از کاربرانی ست که به نوعی معلولیت دچار می باشند.
اینترنت پدیده‌ای است که زندگی بدون آن برای بسیاری از انسان‌ها، دیگر غیر قابل تحمل و حتی غیر ممکن است.
همه ما بااینترنت سر و کار داریم.
اما اینترنت چگونه کار می‌کند؟
چه اجزایی دارد و مهم‌تر این که به چه کسی تعلق دارد؟
به سروری که از طریق آن وارد دنیای مجازی وب می‌شویم؟
به ما که کاربران آن هستیم؟
در واقع هیچکدام.
چون اینترنت نه به ما که به هیچ کس دیگری تعلق ندارد.
اینترنت مجموعه‌ای جهانی از شبکه‌های بزرگ و کوچک است که به هم پیوسته‌اند و نام اینترنت (شبکه‌های در هم تنیده) از همین مجموعه گرفته شده است.
اینترنت کارش را سال ۱۹۶۹ با چهار هسته یا سیستم کامپیوتری میزبان شروع کرد اما امروز میلیونها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند.
البته این که گفته می‌شود اینترنت صاحب ندارد بدان معنا نیست که هیچ کس بر آن نظارت ندارد.
یک موسسه غیرانتفاعی به نام انجمن اینترنت (Internet Society) که در سال ۱۹۹۲ تشکیل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است که پروتکل‌ها و قوانینی که در مورد اینترنت تصویب شده‌اند، در سراسر جهان اجرا شوند.
● تسلسل شبکه‌ها هر کامپیوتری که به اینترنت وصل است - از جمله کامپیوتری که با آن این گزارش را می‌خوانید- بخشی از یک شبکه است.
شما که در خانه با یک مودم به یک موسسه ارائه دهنده سرویس‌های اینترنتی (ISP) وصل می‌شوید؛ در محل کار بخشی از یک شبکه محلی هستید و بیشتر مواقع باز هم از طریق مودم به یک ISP و از آن به اینترنت وصل می‌شوید و یا اینکه ...
.
به هر حال این که از چه طریق به اینترنت وصل شوید مهم نیست، مهم این است که با اتصال به اینترنت، بخشی از دنیای شبکه‌ها می‌شوید.
بسیاری از شرکت‌های ارتباطاتی بزرگ بک‌بُن‌های(ستون فقرات) اختصاصی خودشان را دارند که مناطق زیادی را به هم وصل می‌کنند.
معمولا این شرکت‌ها در هر منطقه یک نقطه حضور( POP) دارند.
POP جایی است که کاربران محلی با استفاده از مودم و تلفن یا خطوط ارتباطی مشخصی به شبکه شرکت وصل می‌شوند.
نکته جالب در این باره این است که در هیچ شبکه ای مرجع کنترل کننده‌ای وجود ندارد و به جای آن چند شبکه سطح بالا وجود دارند که از طریق نقاط دسترسی شبکه NAP))به هم متصل می‌شوند.
● نمونه شبکه‌ای برای درک این پروسه به این مثال توجه کنید: شرکت A یک ISP بزرگ است.
این شرکت در هر شهر بزرگی یک نقطه حضور(POP) دارد.
این POP ها قفسه‌های پر از مودم هستند که مشتریان ISP با تلفن به آنها متصل می‌شوند.
شرکت A خطوطی از جنس فیبر نوری را از شرکت مخابرات اجاره کرده است تا به وسیله آنها نقاط حضورش را به هم متصل کند.
حالاشرکت B را در نظر بگیرید.
این شرکت از چند ISP کوچک‌تر تشکیل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمان‌هایی دارد که ISPهای آن ماشین‌های ارائه دهنده خود را در آنها مستقر کرده‌اند.
این شرکت آن قدر بزرگ است که خودش با استفاده از خطوط فیبر نوری خودش ساختمان‌هایش را به هم متصل کرده است و در واقع ISP هایی که زیر نظر این شرکت کار می‌کنند از این طریق به هم وصل شده‌اند.
● نقشه نقاط اتصال مرکز داده uunet در امریکا در این ساختار تمام مشتریان شرکت A می‌توانند با هم ارتباط داشته باشند و تمام مشتریان شرکت B با هم در ارتباط هستند.
اما هیچ کدام از مشتریان شرکت A نمی‌تواند با مشتریان شرکت B ارتباط داشته باشد.
برای رفع این مشکل دو شرکت توافق می‌کنند با NAPها در شهرهای مختلف ارتباط قرار کنند و انتقال داده‌ها بین مشتریان دو شرکت در شهر های مختلف از طریق نقاط دسترسی شبکه انجام می‌گیرد.
تحت این شرایط تمام کامپیوترهایی که به اینترنت وصل می‌شوند با هم ارتباط خواهند داشت.
● پلی برای انتقال اطلاعات تمام این شبکه‌ها برای برقراری ارتباط با یکدیگر به نقاط دسترسی شبکه، بک‌بُن‌ها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نیاز دارند.
نکته جالب توجه در این پروسه این است که یک پیغام می‌تواند در کسری از ثانیه از کامپیوتری به کامپیوتر دیگر برود و با عبور از شبکه‌های مختلف، نیمی از جهان را بپیماید.
اما این پیغام‌ها از کدام مسیر باید رفت و آمد کنند.
مشخص کردن این مسیرها به عهده روترها است.
روترها(راهبان‌ها) مشخص می‌کنند که اطلاعات از کدام مسیر از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر بروند.
آنها در واقع کامپیوترهای حرفه‌ای و قدرتمندی هستند که پیغام‌های ما را می‌فرستند و از طریق هزاران مسیری که تعریف شده است انتقال پیغام را سرعت می‌بخشند.
یک روتر(راهبان) دو وظیفه مجزا اما مرتبط با هم دارد: تضمین می‌کند که اطلاعات به جایی که نباید بروند، نروند.
۲) تضمین می‌کند که اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد.
به دلیل انجام این کارها، روترها نقش بسیار موثری در نحوه ارتباط دو شبکه امپیوتری ایفا می‌کنند.
روترها دو شبکه را به هم متصل می‌کنند و اطلاعات میان آن دو را رد و بدل می‌کنند.
آنها همچنین از شبکه‌ها در برابر انتقال بی‌مورد اطلاعات محافظت می‌کنند.
بدون توجه به تعداد شبکه‌ها، طرز کار روترها بدون تغییر باقی می‌ماند.
از آنجا که اینترنت از ده‌ها هزار شبکه مختلف تشکیل شده است، استفاده از روتر‌هادر آن ضروری است.
● بک‌بُن‌ها اولین بک‌بُن دنیا در سال ۱۹۸۷ توسط بنیاد ملی علم آمریکا (NFS) درست شد.
این بک‌بُن که NSFNET نام داشت یک خط T۱ بودکه ۱۷۰ شبکه کوچک‌تر را به هم متصل می‌کرد و با سرعت انتقال ۵۵۴/۱ مگا بایت در ثانیه کار می‌کرد.
یک سال بعد NSF با همکاری IBM و MCI بک‌بُن T۳ (۴۵ مگا بایت بر ثانیه) ایجاد کرد.
بک‌بُن‌ها معمولا شاهراه‌هایی از جنس فیبر نوری هستند.
این شاهراه‌ها از چندین فیبر نوری در هم تنیده تشکیل شده‌اند تا ظرفیت انتقال داده‌هایشان بیشتر شود.
این کابل‌ها با علامت OC مشخص می‌شوند مانند: OC-۳ ،OC-۱۲ یا OC-۴۸ .
یک OC-۳ توانایی انتقال ۱۵۵ میلیون بایت را در ثانیه دارد در حالی که یک OC-۴۸ می‌تواند ۲۴۸۸ میلیون بایت(۴۸۸/۲ گیگا بایت) را درثانیه انتقال دهد.
برای این که به سرعت بالای بک‌بُن‌های مدرن پی ببریم کافی است آنرا با مودم‌های معمولی ۵۶K مقایسه کنیم که ۵۶۰۰۰ هزار بایت را در ثانیه منتقل می‌کنند.
امروزه شرکت‌های بسیاری وجود دارند که بک‌بُن‌های با ظرفیت بالای خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتی در سراسر جهان متصل‌اند.
در این حالت هر کاربر اینترنتی، بدون توجه به موقعیت جغرافیایی‌اش و شرکتی که از آن برای اتصال به اینترنت استفاده می‌کند می‌تواند با هر کاربر دیگری در زمین به راحتی صحبت کند.
اینترنت موافقت‌نامه‌ای تو در تو و بسیار عظیم بین شرکت‌ها است تا به صورت مجانی با هم ارتباط برقرار کنند.
پروتکل اینترنتی: نشانی‌های IP هر کامپیوتری در اینترنت یک شماره اختصاصی دارد که به آن نشانی IP میگویند.
IP علامت اختصاری پروتکل اینترنتی است؛ زبانی که کامپیوترها به وسیله آن با هم ارتباط برقرار می‌کنند.
یک پروتکل، راه از پیش تعریف شده‌ای است که هرگاه کسی می‌خواهد از یک سرویس استفاده کند، از طریق آن وارد عمل می‌شود.
این «استفاده کننده» (کاربر) در این جا می‌تواند یک شخص حقیقی و یا یک برنامه مثل نرم افزارهای استفاده کننده از اینترنت باشد.
یک IP معمولا بدین شکل است: ۳۸.۱۱۳.۱۶۲.۴۲ ما انسان‌ها برای اینکه این نشانی‌ها را راحت حفظ کنیم، آنها را به صورت بالا می نویسی (که البته این هم راحت نیست) اما کامپیوترها به صورت باینری یا با هم ارتباط برقرار می‌کنند و نشانی IP بالا به زبان باینری بدین شکل است: ۰۰۱۱۰.۱۱۱۰۰۱.۱۰۱۰۰۰۱۰.۱۰۱۰۱۰ به عدد چهار بخشی موجود در IP اوکتتز(اوکتتز ازریشه عدد هشت یونانی گرفته شده است) گفته می‌شود چون هر کدام از آنها در صورت تبدیل به فرم باینری (دو دوئی) هشت موقعیت دارند.
اگر این موقعیت‌ها را به هم اضافه کنیم می‌شود ۳۲ و دلیل این که به نشانی‌های IP اعداد ۳۲ بایتی میگویند همین است.
از آن جا که هر کدام از این موقعیت‌ها در سیستم باینری می‌توانند دو حالت داشته باشند (صفر یا یک)، تعداد نهایی حالات ترکیب آنها در اوکتتز، ۲۳۲ یا ۴,۲۴۹,۹۶۷,۲۹۶تعداد منحصر به فرد است.
در ازای تقریبا ۴.۳ میلیارد ترکیب محتمل، اعداد خاصی به عنوان نشانی‌های IP مشخص انتخاب شده‌اند.
برای نمونه، نشانی ۰.۰.۰.۰ برای شبکه‌های پیش‌فرض در نظر گرفته شده است و نشانی ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵ برای broadcastها.
اوکتتز‌ها به جز جدا کردن اعداد کار دیگری هم دارند.
از آنها برای ساخت کلاس‌هایی از IP ها استفاده می‌شود که می‌توانند در موارد خاص تجاری، دولتی و ...
استفاده شوند.
اوکتتز‌ها به دو بخش نت(Net) و هاست(Host) تقسیم می‌شوند.
بخش نت همیشه اولین اوکتتز را در بر می‌گیرد و از آن برای یشناسایی شبکه‌ای که کامپیوتر به آن تعلق دارد استفاده می‌شود.
هاست(که گاهی به آن Node هم گفته می‌شود) کامپیوترهای حقیقی را در شبکه مشخص می‌کند.
بخش هاست همیشه آخرین اوکتتز را در بر می‌گیرد.
● پروتکل اینترنت: سیستم نام دامنه وقتی که اینترنت در دوران ابتدایی‌اش به سر می‌برد، از تعداد کمی کامپیوتر که بوسیله مودم‌ها و خطوط تلفن با هم در ارتباط بودند، تشکیل شده بود.
در آن زمان برای این که ارتباط بین دو کامپیوتر برقرار شود کاربران باید IP کامپیوتری را که می‌خواستند با آن ارتباط برقرار کنند تهیه می‌کردند.
برای نمونه نشانی IP یک کامپیوتر ۲۱۶.۲۷.۲۲.۱۶۲ بود و کاربر برای برقراری ارتباط با آن باید آن را تهیه می‌کرد.
در اوایل این کار چندان سخت نبود اما با گسترش استفاده‌کنندگان اینترنت، تهیه IP دیگران دیگر غیر ممکن شد.
اولین راه‌حل یک تکست فایل ساده بود که توسط مرکز اطلاعات شبکه‌ها تهیه شد و نامها را به نشانی‌های IP هدایت می‌کرد.
به زودی این فایل به قدری کند و ناکارآمد شد که نمی‌شد آن را مدیریت کرد.
در سال ۱۹۸۳، دانشگاه وییسکانسین سیستم نام دامنه (DNS) را ابداع کرد که نامهای تکست را به صورت خود‌کار به نشانی‌های IP هدایت می‌کرد.
در این روش شما به جای این که IP یک سایت، مثلا urls.ir را حفظ کنید تنها hamshahrinline.ir را حفظ می‌کنید.
● ؛ مکان‌نمای یکسان منبع (نشانی سایت(URL وقتی که شما از اینترنت استفاده می کنید یا یک میل می‌فرستید، از یک نام دامنه استفاده می‌کنید که این کار را برای شما انجام میدهد.
برای نمونه نشانی http://www.urls.ir نام دامنه urls.ir را در بر دارد.
همین نام دامنه در example@urls.ir هم وجود دارد.
هر بار که ما از یک نام دامنه استفاده می‌کنیم، از سرورهای سیستم نام دامنه (DNS) استفاده می‌کنیم که نامهای دامنه قابل خواندن برای انسان را به IPهای قابل فهم برای ماشین تبدیل می‌کند.
نامهای دامنه سطح بالا که به آنها دامنههای سطح اول هم گفته می‌شود این‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و.GOV.
چند سایت معروف که از دامنه .COM استفاده می‌کنند این‌ها هستند: ۱) Google Yahoo ۳) Microsoft هر نامی در دامنه سطح بالای COM.
باید منحصر به فرد باشد.
کلمه همیشگی سمت چپ مثل WWW ، نام میزبان است که نام یک ماشین خاص (با یک IP خاص) را در یک دامنه مشخص می‌کند یک دامنه داده شده می‌تواند به صورت بالقوه نام میلیونها هاست(میزبان) را تا زمانی که در آن منحصر به فرد هستند در بر بگیرد.
سرورهای سیستم نام دامنه(DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و دیگر سرورهای نام دریافت می‌کنند تا نامهای دامنه را به نشانی‌های IP تبدیل کنند.
وقتی که یک درخواست به سرور سیستم نام‌دامنه وارد می‌شود، سرور یکی از چهار کار زیر را بر روی آن انجام میدهد: ۱) با یک نشانی IP به آن جواب میدهد چون نشانی IP دامنه درخواست شده را می‌داند.
۲) با دیگر سرورهای سیسم نام دامنه تماس می‌گیرد و سعی می‌کند نشانی IP نام درخواست شده را پیدا کند.
البته سرور شاید چندین بار این کار را انجام دهد.
۳) امکان دارد بگوید: من نشانی IP دامنه‌ای که شما خواسته‌اید ندارم اما نشانیIP سرور دیگری را به شما می‌دهم که نشانی‌های بیشتری از من می‌داند.
۴) یک پیغام ارور(Error) می‌فرستد، چون دامنه درخواست شده یا وجود ندارد یا دیگر اعتبار ندارد.
● یک مثال از پروسه خواندن نام دامین برای درک این پروسه بهتر است به این نمونه توجه کنید:۱) فرض کنید شما نشانی urls.ir را در مرورگر خود تایپ می‌کنید.
۲) مرورگر برای یافتن نشانی IP به یک سرور سیستم نام دامنه(DNS) مراجعه می‌کند.
۳) این سرور هم جستجو را با تماس با یکی از روت سرورها(سرورهای اصلی) آغاز می‌کند- روت سروها نشانی‌های IP تمام DNS سرورها را که با دامنههای سطح بالا.COM ،.NET ،.IR و...
کار می‌کنند- دارند.سرور DNS شما از روت سرور www.urls.ir را می‌خواهد.
۴) اگر روت سرور این IP را نداشته باشد می‌گوید:« من IP درخواست شما(www.urls.ir) را ندارم ۵) اما IP سرور دامنههای .IR را به شما می‌دهم».
۶) آن وقت سرور نام دامنه شما، یک درخواست به سرور دی‌ان‌اس .IR می‌فرستد ۷) از آن می‌پرسد که آیا نشانی IP برای www.urls.ir می‌شناسد یا نه.
۸) سرور DNS دامنههای IR، نشانی‌های IP سرور نامی را که با دامنه www.urls.ir در ارتباط هستند می‌شناسند، به همین خاطر درخواست شما را به آنها ارجاع میدهد.
۹) سرور نام شما سپس به سرور دی‌ان‌اس www,urls.ir مراجعه می‌کند و می‌پرسد که آیا این سرور DNS، نشانی IP www.urls.ir را می‌شناسد یا نه.
۱۰) این سرور قطعا نشانی IP مورد درخواست ما را دارد بنابر این آنرا به سرور DNS ما میدهد.
۱۱) این سرور هم آن را به مرورگر ما میدهد و مرورگر برای دریافت یک صفحه وب از www.urls.ir به سرور مراجعه می‌کند یکی از کلیدهای موفقیت در انجام چنین کاری افزونگی تکرار و فراوانی است.
در هر سطح چندین سرور DNS وجود دارد و هر گاه یک درخواست به جواب نرسد چندین سرور دیگر برای رسیدن به جواب وجود دارد.
کلید دیگر cashing است.
وقتی که یک سرور DNS یک درخواست را به جواب می‌رساند، نشانی IP دریافت شده را ذخیره می‌کند.
و وقتی که یک درخواست دامنه .IR را به یک روت سرور ارجاع میدهد، نشانی IP سروری را که IP دامنههای .IR را دارد ذخیره می‌کند تا دفعه بعد که دوباره درخواستی برای نشانیIP دامنه .IR دریافت کرد بدون واسطه روت سرور به همین سرور DNS مراجعه کند.
سرور DNS این کار را می‌تواند برای هر درخواست انجام دهد و cashing به آن این اجازه را میدهد که از جستجو‌های بی‌مورد دست بردارد.
سرورهای DNS روزانه به میلیاردها درخواست پاسخ می‌دهند و وجود آنها برای عملکرد روان اینترنت بسیار ضروری است.
این حقیقت که این مراکز اطلاعاتی بسیار گسترده و پراکنده به این خوبی و البته به دور از چشم ما کار می‌کنند، گواه طراحی بی‌نظیر آنهاست.
● کلاینت‌ها و سرورها سرورها دسترسی یه اینترنت را برای ما میسر می‌کنند.
تمام ماشین‌های موجود در اینترنت یا سرور هستند یا کلاینت.
سرورها دستگاه هایی هستند که به دیگر ماشین‌ها سرویس ارائه می‌دهند و ماشین‌هایی که از آنها برای برقراری ارتباط با سرورها استفاده می‌شود کلاینت هستند.
در فضای اینترنت، این سرورهای وب، سرورهای ایمیل، سرورهای FTP و دیگر سرورها هستند که نیازهای ما برای ایجاد ارتباط را برطرف می‌کند.
وقتی که شما می‌خواهید به www.urls.ir متصل می‌شوید تا یک صفحه را بخوانید، از یک کلاینت (کامپیوتری که پشت آن نشسته‌اید) استفاده می کنید.
در واقع ابتدا به سرور وب www.hamshahri.ir دسترسی پیدا می‌کنید؛ ماشین سرور صفحه‌ای را که شما درخواست کرده‌اید پیدا می‌کند و برایتان می‌فرستد.
کلاینت‌هایی هم که به یک ماشین سرور متصل می‌شوند همین کار را با یک منظور مشخص انجام می‌هند؛ یعنی درخواست‌هایشان را به یک نرم افزار مشخص سرور که در یک ماشین سرور فعال است هدایت می‌کنند.
هر سرور یک نشانی IP ثابت دارد که به ندرت تغییر پیدا می‌کند.
در مقابل یک کامپیوتر خانگی که از طریق مودم شماره‌گیری می‌کند هر بار که به ISP متصل می‌شود یک نشانی IP دریافت می‌کند.
این IP تا هنگامی که شما به اینترنت وصل هستید منحصراً در اختیار شماست اما هر بار که به یک ISP متصل شوید، یک IP جدید دریافت خواهید کرد.
بدین ترتیب ISP به جای این که هر مشتری را با یک IP بشناسد، هر مودم را با یک IP می‌شناسد.
پورت‌ها وقتی که یک کلاینت به وسیله یک پورت به یک سرویس متصل می‌شود، از یک پروتکل مشخص استفاده می‌کند.
پروتکل‌ها معمولاً به صورت تکست هستند و به سادگی تعریف می‌کنند که چگونه کلاینت‌ها و سرورها با هم ارتباط برقرار می‌کنند.
هر وب سرور در اینترنت پروتکل انتقال تکست‌های هایپر (HTTP) را می‌شناسد اجزایی که طرز کارشان در این گزارش معرفی شدند (شبکه‌ها، روترها [راهبان‌ها]، نقاط دسترسی شبکه[NAP]، سیستم نامهای دامنه[DNS] و سرورهای پرقدرت)، جیزهایی هستند که ما برای دسترسی به اینترنت به آنها نیاز داریم.
نکته جالب در مورد آنها این است که این سیستم‌های عریض و طویل دسترسی ما به اینترنت را تنها در چند میلیونیوم ثانیه امکان‌پذیر می‌کنند.
این اجزا در دنیای مدرن بسیار مهم هستند چرا که بدون آنها دسترسی به اینترنت ممکن نیست و دنیای بدون اینترنت هم برای بسیاری از ما معنایی ندارد.