دانلود تحقیق پروتکل ها و DNS

Word 488 KB 18794 55
مشخص نشده مشخص نشده کامپیوتر - IT
قیمت قدیم:۲۴,۰۰۰ تومان
قیمت: ۱۹,۸۰۰ تومان
دانلود فایل
  • بخشی از محتوا
  • وضعیت فهرست و منابع
  • آموزش DNS
    DNS از کلمات Domain Name System اقتباس و یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه‌های کامپیوتری خصوصا اینترنت است .

    از پروتکل فوق به منظور ترجمه اسامی‌کامپیوترهای میزبان و Domain به آدرس‌های IP استفاده می‌گردد.

    زمانی که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تایپ می‌نمائید ، نام فوق به یک آدرس IP و بر اساس یک درخواست خاص ( query ) که از جانب کامپیوتر شما صادر می‌شود، ترجمه می‌گردد .


    تاریخچه DNS
    DNS ، زمانی که اینترنت تا به این اندازه گسترش پیدا نکرده بود و صرفا در حد و اندازه یک شبکه کوچک بود، استفاده می‌گردید.

    در آن زمان ، اسامی‌کامپیوترهای میزبان به صورت دستی در فایلی با نام HOSTS درج می‌گردید .

    فایل فوق بر روی یک سرویس دهنده مرکزی قرار می‌گرفت .

    هر سایت و یا کامپیوتر که نیازمند ترجمه اسامی‌کامپیوترهای میزبان بود ، می‌بایست از فایل فوق استفاده می‌نمود.

    همزمان با گسترش اینترنت و افزایش تعداد کامپیوترهای میزبان ، حجم فایل فوق نیز افزایش و امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید ( افزایش ترافیک شبکه ).

    با توجه به مسائل فوق، در سال 1984 تکنولوژی DNS معرفی گردید .


    پروتکل DNS
    DNS ، یک بانک اطلاعاتی توزیع شده است که بر روی ماشین‌های متعددی مستقر می‌شود ( مشابه ریشه‌های یک درخت که از ریشه اصلی انشعاب می‌شوند) .

    امروزه اکثر شرکت‌ها و موسسات دارای یک سرویس دهنده DNS کوچک در سازمان خود می‌باشند تا این اطمینان ایجاد گردد که کامپیوترها بدون بروز هیچگونه مشکلی، یکدیگر را پیدا می‌نمایند .

    در صورتی که از ویندوز 2000 و اکتیو دایرکتوری استفاده می‌نمائید، قطعا از DNS به منظور ترجمه اسامی‌کامپیوترها به آدرس‌های IP ، استفاده می‌شود .

    شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده DNS خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service طراحی و پیاده سازی نمود .

    سرویس دهنده فوق مبتنی بر تکنولوژی‌های قدیمی‌بود و از پروتکل‌هایی استفاده می‌گردید که هرگز دارای کارایی مشابه DNS نبودند.

    بنابراین طبیعی بود که شرکت مایکروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حرکت کند .


    از پروتکل DNS در مواردی که کامپیوتر شما اقدام به ارسال یک درخواست مبتنی بر DNS برای یک سرویس دهنده نام به منظور یافتن آدرس Domain می‌نماید ، استفاده می‌شود .مثلا در صورتی که در مرورگر خود آدرس www.srco.ir را تایپ نمائید ، یک درخواست مبتنی بر DNS از کامپیوتر شما و به مقصد یک سرویس دهنده DNS صادر می‌شود .

    ماموریت درخواست ارسالی ، یافتن آدرس IP وب سایت سخاروش است.


    پروتکل DNS و مدل مرجع OSI
    پروتکل DNS معمولا از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده می‌نماید .

    پروتکل UDP نسبت به TCP دارای overhead کمتری می‌باشد.

    هر اندازه overhead یک پروتکل کمتر باشد ، سرعت آن بیشتر خواهد بود.

    در مواردی که حمل داده با استفاده از پروتکل UDP با مشکل و یا بهتر بگوئیم خطاء مواجه گردد ، پروتکل DNS از پروتکل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا این اطمینان ایجاد گردد که داده بدرستی و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسید .


    فرآیند ارسال یک درخواست DNS و دریافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سیستم عامل نصب شده بر روی یک کامپیوتر است .برخی از سیستم‌های عامل اجازه استفاده از پروتکل TCP برای DNS را نداده و صرفا می‌بایست از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده شود .

    بدیهی است در چنین مواردی همواره این احتمال وجود خواهد داشت که با خطاهایی مواجه شده و عملا امکان ترجمه نام یک کامپیوتر و یا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد.

    پروتکل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده می‌نماید.

    بنابراین یک سرویس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و این انتظار را خواهد داشت که هر سرویس گیرنده‌ای که تمایل به استفاده از سرویس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نماید .

    در برخی موارد ممکن است مجبور شویم از پورت دیگری استفاده نمائیم .

    وضعیت فوق به سیستم عامل و سرویس دهنده DNS نصب شده بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد.
    DNS
    DNS مسئولیت حل مشکل اسامی کامپیوترها ( ترجمه نام به آدرس ) در یک شبکه و مسائل مرتبط با برنامه های Winsock را بر عهده دارد.

    به منظور شناخت برخی از مفاهیم کلیدی و اساسی DNS ، لازم است که سیستم فوق را با سیستم دیگر نامگذاری در شبکه های مایکروسافت(NetBIOS ) مقایسه نمائیم .


    قبل از عرضه ویندوز 2000 تمامی شبکه های مایکروسافت از مدل NetBIOS برای نامگذاری ماشین ها و سرویس ها ی موجود بر روی شبکه استفاده می کردند.

    NetBIOS در سال 1983 به سفارش شرکت IBM طراحی گردید.

    پروتکل فوق در ابتدا بعنوان پروتکلی در سطح لایه حمل ایفای وظیفه می کرد.در ادامه مجموعه دستورات NetBIOS بعنوان یک اینترفیس مربوط به لایه Session نیز مطرح تا از این طریق امکان ارتباط با سایر پروتکل ها نیز فراهم گردد.

    NetBEUI مهمترین و رایج ترین نسخه پیاده سازی شده در این زمینه است .

    NetBIOS برای شیکه های کوچک محلی با یک سگمنت طراحی شده است .

    پروتکل فوق بصورت Broadcast Base است .

    سرویس گیرندگان NetBIOS می توانند سایر سرویس گیرندگان موجود در شبکه را از طریق ارسال پیامهای Broadcast به منظور شناخت و آگاهی از آدرس سخت افزاری کامپیوترهای مقصد پیدا نمایند.

    شکل زیر نحوه عملکرد پروتکل فوق در یک شبکه و آگاهی از آدرس سخت افزاری یک کامپیوتر را نشان می دهد.

    کامپیوتر ds2000 قصد ارسال اطلاعات به کامپیوتری با نام Exeter را دارد.

    یک پیام Broadcast برای تمامی کامپیوترهای موجود در سگمنت ارسال خواهد شد.

    تمامی کامپیوترهای موجود در سگمنت مکلف به بررسی پیام می باشند.

    کامپیوتر Exeter پس از دریافت پیام ،آدرس MAC خود را برای کامپیوتر ds2000 ارسال می نماید.
    DNS مسئولیت حل مشکل اسامی کامپیوترها ( ترجمه نام به آدرس ) در یک شبکه و مسائل مرتبط با برنامه های Winsock را بر عهده دارد.

    قبل از عرضه ویندوز 2000 تمامی شبکه های مایکروسافت از مدل NetBIOS برای نامگذاری ماشین ها و سرویس ها ی موجود بر روی شبکه استفاده می کردند.

    پروتکل فوق در ابتدا بعنوان پروتکلی در سطح لایه " حمل " ایفای وظیفه می کرد.در ادامه مجموعه دستورات NetBIOS بعنوان یک اینترفیس مربوط به لایه Session نیز مطرح تا از این طریق امکان ارتباط با سایر پروتکل ها نیز فراهم گردد.

    کامپیوتر Exeter پس از دریافت پیام ،آدرس MAC خود را برای کامپیوتر ds2000 ارسال می نماید.

    همانگونه که اشاره گردید استفاده از پروتکل فوق برای برطرف مشکل اسامی ( ترجمه نام یک کامپیوتر به آدرس فیزیکی و سخت افزاری ) صرفا" برای شبکه های محلی با ابعاد کوچک توصیه شده و در شبکه های بزرگ نظیر شبکه های اترنت با ماهیت Broadcast Based با مشکلات عدیده ای مواجه خواهیم شد.در ادامه به برخی از این مشکلات اشاره شده است .

    بموازات افزایش تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه ترافیک انتشار بسته های اطلاعاتی بشدت افزایش خواهد یافت .

    پروتکل های مبتنی بر NetBIOS ( نظیر NetBEUI) دارای مکانیزمهای لازم برای روتینگ نبوده و دستورالعمل های مربوط به روتینگ در مشخصه فریم بسته های اطلاعاتی NetBIOS تعریف نشده است .

    در صورتی که امکانی فراهم گردد که قابلیت روتینگ به پیامهای NetBIOS داده شود ( نظیر Overlay نمودن NetBIOS بر روی پروتکل دیگر با قابلیت روتینگ ، روترها بصورت پیش فرض بسته های NetBIOS را منتشر نخواهند کرد.

    ماهیت BroadCast بودن پروتکل NetBIOS یکی از دو فاکتور مهم در رابطه با محدودیت های پروتکل فوق خصوصا" در شبکه های بزرگ است .

    فاکتور دوم ، ساختار در نظر گرفته شده برای نحوه نامگذاری است .

    ساختار نامگذاری در پروتکل فوق بصورت مسطح (Flat) است .

    Flat NetBios NameSpace به منظور شناخت و درک ملموس مشکل نامگذاری مسطح در NetBIOS لازم است که در ابتدا مثال هائی در این زمینه ذکر گردد.

    فرض کنید هر شخص در دنیا دارای یک نام بوده و صرفا" از طریق همان نام شناخته گردد.

    در چنین وضعیتی اداره راهنمائی و رانندگی اقدام به صدور گواهینمامه رانندگی می نماید.

    هر راننده دارای یک شماره سریال خواهد شد.

    در صورتی که از اداره فوق سوالاتی نظیر سوالات ذیل مطرح گردد قطعا" پاسخگوئی به آنها بسادگی میسر نخواهد شد.

    چند نفر با نام احمد دارای گواهینامه هستند؟

    چند نفر با نام رضا دارای گواهینامه هستند؟

    در چنین حالی اگر افسر اداره راهنمائی و رانندگی راننده ای را بخاطر تخلف متوقف نموده و از مرکز و بر اساس نام وی استعلام نماید که آیا " راننده ای با نام احمد قبلا" نیز مرتکب تخلف شده است یا خیر ؟" در صورتی که از طرف مرکز به وی پاسخ مثبت داده شود افسر مربوطه هیچگونه اطمینانی نخواهد داشت که راننده در مقابل آن همان احمد متخلف است که قبلا" نیز تخلف داشته است .

    یکی از روش های حل مشکل فوق، ایجاد سیستمی است که مسئولیت آن ارائه نام بصورت انحصاری و غیرتکراری برای تمامی افراد در سطح دنیا باشد.

    در چنین وضعیتی افسر اداره راهنمائی و رانندگی در برخورد با افراد متخلف دچار مشکل نشده و همواره این اطمینان وجود خواهد داشت که اسامی بصورت منحصر بفرد استفاده شده است .

    در چنین سیستمی چه افراد و یا سازمانهائی مسئله عدم تکرار اسامی را کنترل و این اطمینان را بوجود خواهند آورند که اسامی بصورت تکراری در سطح دنیا وجود نخواهد داشت؟.

    بهرحال ساختار سیستم نامگذاری می بایست بگونه ای باشد که این اطمینان را بوجود آورد که نام انتخاب شده قبلا" در اختیار دیگری قرار داده نشده است .

    در عمل پیاده سازی اینچنین سیستم هائی غیر ممکن است.مثال فوق محدودیت نامگذاری بصورت مسطح را نشان می دهد.

    سیستم نامگذاری بر اساس NetBIOS بصورت مسطح بوده و این بدان معنی است که هر کامپیوتر بر روی شبکه می بایست دارای یک نام متمایز از دیگران باشد.

    در صورتی که دو کامپیوتر موجود بر روی شبکه های مبتنی بر NetBIOS دارای اسامی یکسانی باشند پیامهای ارسالی از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر که دارای چندین نمونه ( نام تکراری ) در شبکه است، می تواند باعث بروز مشکلات در شبکه و عدم رسیدن پیام ارسال شده به مقصد درست خود باشد.

    اینترفیس های NetBIOS و WinSock DNS مسائل فوق را بسادگی برطرف نموده است .

    سیستم فوق از یک مدل سلسله مراتبی برای نامگذاری استفاده کرده است .

    قبل از پرداختن به نحوه عملکرد و جزئیات سیستم DNS لازم است در ابتدا با نحوه دستیابی برنامه ها به پروتکل های شبکه و خصوصا" نحوه ارتباط آنها با پروتکل TCP/IP آشنا شویم .

    برنامه های با قابلیت اجراء بر روی شبکه هائی با سیستم های عامل مایکروسافت، با استفاده از دو روش متفاوت با پروتکل TCP/IP مرتبط می گردنند.

    اینترفیس سوکت های ویندوز (WinSock) اینترفیس NetBIOS اینترفیس های فوق یکی از مسائل اساسی در نامگذاری و ترجمه اسامی در شبکه های مبتنی بر TCP/IP را به چالش می کشانند.برنامه های نوشته شده که از اینترفیس NetBIOS استفاده می نمایند از نام کامپیوتر مقصد بعنوان " نقطه آخر" برای ارتباطات استفاده می نمایند در چنین مواردی برنامه های NetBIOS صرفا" مراقبت های لازم را در خصوص نام کامپیوتر مقصد به منظور ایجاد یک session انجام خواهند داد.

    در حالیکه پروتکل های TCP/IP )IP,TCP) هیچگونه آگاهی از اسامی کامپیوترهای NetBIOS نداشته و در تمامی موارد مراقبت های لازم را انجام نخواهند داد.

    به منظور حل مشکل فوق( برنامه هائی که از NetBIOS بکمک اینترفیس NetBIOS با پروتکل TCP/IP مرتبط خواهند شد) از اینترفیس netBT و یا NetBIOS over TCP/IP استفاده می نمایند.

    زمانیکه درخواستی برای دستیابی به یک منبع در شبکه از طریق یک برنامه با اینترفیس NetBIOS ارائه می گردد و به لایه Application می رسد از طریق اینترفیس NetBT با آن مرتبط خواهد شد.در این مرحله نام NetBIOS ترجمه و به یک IP تبدیل خواهد شد.

    زمانیکه نام NetBIOS کامپیوتر به یک آدرس فیزیکی ترجمه می گردد درخواست مربوطه می تواند لایه های زیرین پروتکل TCP/IP را طی تا وظایف محوله دنبال گردد.

    شکل زیر نحوه انجام عملیات فوق را نشان می دهد.

    اینترفیس Winsock اغلب برنامه هائی که براساس پروتکل TCP/IP نوشته می گردنند، از اینترفیس Winsock استفاده می نمایند.

    این نوع برنامه ها نیازمند آگاهی از نام کامپیوتر مقصد برای ارتباط نبوده و با آگاهی از آدرس IP کامپیوتر مقصد قادر به ایجاد یک ارتباط خواهند بود.

    کامپیوترها جهت کار با اعداد ( خصوصا" IP ) دارای مسائل و مشکلات بسیار ناچیزی می باشند.در صورتی که انسان در این رابطه دارای مشکلات خاص خود است .

    قطعا" بخاطر سپردن اعداد بزرگ و طولانی برای هر شخص کار مشکلی خواهد بود.

    هر یک از ما طی روز به وب سایت های متعددی مراجعه و صرفا" با تایپ آدرس مربوطه که بصورت یک نام خاص است (www.test.com) از امکانات سایت مربوطه بهره مند می گردیم.

    آیا طی این نوع ملاقات ها ما نیازمند آگاهی از آدرس IP سایت مربوطه بوده ایم؟

    بهرحال بخاطر سپردن اسامی کامپیوترها بمراتب راحت تر از بخاطر سپردن اعداد ( کد ) است .

    از آنجائیکه برنامه های Winsock نیازمند آگاهی از نام کامپیوتر و یا Host Name نمی باشند می توان با رعایت تمامی مسائل جانبی از روش فوق برای ترجمه اسامی استفاده کرد.

    فرآیند فوق را ترجمه اسامی (Host Name Resoulation) می گویند.

    موارد اختلاف بین NetBIOS و WinSock برنامه های مبتنی بر NetBIOS می بایست قبل از ایجاد ارتباط با یک کامپیوتر، نام NetBIOS را به یک IP ترجمه نمایند.( قبل از ایجاد ارتباط نام NetBIOS به IP تبدیل خواهد شد.) در برنامه های مبتنی بر WinSock می توان از نام کامپیوتر (Host name) در مقابل IP استفاده کرد.

    قبل از عرضه ویندوز 2000 تمامی شبکه های کامپیوتری که توسط سیستم های عامل ویندوز پیاده سازی می شدند از NetBIOS استفاده می کردند.

    بهمین دلیل در گذشته زمان زیادی صرف ترجمه اسامی می گردید.

    ویندوز وابستگی به NetBIOS نداشته و در مقابل از سیستم DNS استفاده می نماید.

    DNS NameSpace همانگونه که اشاره گردید DNS از یک ساختار سلسله مراتبی برای سیستم نامگذاری خود استفاده می نماید.

    با توجه به ماهیت سلسله مراتبی بودن ساختار فوق، چندین کامپیوتر می توانند دارای اسامی یکسان بر روی یک شبکه بوده و هیچگونه نگرانی از عدم ارسال پیام ها وجود نخواهد داشت.

    ویژگی فوق درست نقطه مخالف سیستم نامگذاری NetBIOS است .

    در مدل فوق قادر به انتخاب دو نام یکسان برای دو کامپیوتر موجود بر روی یک شبکه یکسان نخواهیم نبود.

    بالاترین سطح در DNS با نام Root Domain نامیده شده و اغلب بصورت یک “.” و یا یک فضای خالی “” نشان داده می شود.

    بلافاصله پس از ریشه با اسامی موجود در دامنه بالاترین سطح (Top Level) برخورد خواهیم کرد.

    دامنه های .Com , .net , .org , .edu نمونه هائی از این نوع می باشند.

    سازمانهائی که تمایل به داشتن یک وب سایت بر روی اینترنت دارند، می بایست یک دامنه را که بعنوان عضوی از اسامی حوزه Top Level می باشد را برای خود اختیار نماید.

    هر یک از حوزه های سطح بالا دارای کاربردهای خاصی می باشند.

    مثلا" سازمان های اقتصادی در حوزه .com و موسسات آموزشی در حوزه .edu و ...

    domain خود را ثبت خواهند نمود.شکل زیر ساختار سلسله مراتبی DNS را نشان می دهد.

    در هر سطح از ساختار سلسله مراتبی فوق می بایست اسامی با یکدیگر متفاوت باشد.

    مثلا" نمی توان دو حوزه .com و یا دو حوزه .net را تعریف و یا دو حوزه Microsoft.com در سطح دوم را داشته باشیم .استفاده از اسامی تکراری در سطوح متفاوت مجاز بوده و بهمین دلیل است که اغلب وب سایت ها دارای نام www می باشند.

    حوزه های Top Level و Second level تنها بخش هائی از سیستم DNS می باشند که می بایست بصورت مرکزی مدیریت و کنترل گردنند.

    به منظور ریجستر نمودن دامنه مورد نظر خود می بایست با سازمان و یا شرکتی که مسئولیت ریجستر نمودن را برعهده دارد ارتباط برقرار نموده و از آنها درخواست نمود که عملیات مربوط به ریجستر نمودن دامنه مورد نظر ما را انجام دهند.

    در گذشته تنها سازمانی که دارای مجوز لازم برای ریجستر نمودن حوزه های سطح دوم را در اختیار داشت شرکت NSI)Network Solutions Intcorporated) بود.

    امروزه امتیاز فوق صرفا" در اختیار شرکت فوق نبوده و شرکت های متعددی اقدام به ریجستر نمودن حوزه ها می نمایند.

    مشخصات دامنه و اسم Host هر کامپیوتر در DNS بعنوان عضوی از یک دامنه در نظر گرفته می شود.

    به منظور شناخت و ضرورت استفاده از ساختار سلسله مراتبی بهمراه DNS لازم است در ابتدا با FQDN آشنا شویم .

    معرفی FQDN)Fully Qualified Domain Names) یک FQDN محل یک کامپیوتر خاص را در DNS مشخص خواهد نمود.

    با استفاده از FQDN می توان بسادگی محل کامپیوتر در دامنه مربوطه را مشخص و به آن دستیابی نمود.

    FQDN یک نام ترکیبی است که در آن نام ماشین (Host) و نام دامنه مربوطه قرار خواهد گرفت .

    مثلا" اگر شرکتی با نام TestCorp در حوزه سطح دوم دامنه خود را ثبت نماید (TestCorp.com) در صورتی که سرویس دهنده وب بر روی TestCorp.com اجراء گردد می توان آن را www نامید و کاربران با استفاده از www.testCorp.com به آن دستیابی پیدا نمایند.

    دقت داشته باشید که www از نام FQDN مثال فوق نشاندهنده یک شناسه خدماتی نبوده و صرفا" نام host مربوط به ماشین مربوطه را مشخص خواهد کرد.

    یک نام FQDN از دو عنصر اساسی تشکیل شده است : Label : شامل نام حوزه و یا نام یک host است .

    Dots : نقطه ها که باعت جداسازی بخش های متفاوت خواهد شد.

    هر lable توسط نقطه از یکدیگر جدا خواهند شد.

    هر lable می تواند حداکثر دارای ۶۳ بایت باشد.

    دقت داشته باشید که طول ( اندازه ) هر lable بر حسب بایت مشخص شده است نه بر حسب طول رشته .

    علت این است که DNS در ویندوز 2000 از کاراکترهای UTF-8 استفاده می نماید.

    بر خلاف کاراکترهای اسکی که قبلا" از آنان استفاده می گردید.

    بهرحال FQDN می بایست دارای طولی به اندازه حداکثر 255 بایت باشد.

    طراحی نام حوزه برای یک سازمان قبل از پیاده سازی سیستم ( مدل ) DNS برای یک سازمان ، می بایست به نمونه سوالات ذیل بدرستی پاسخ داد: آیا سازمان مربوطه در حال حاضر برای ارتباط اینترانتی خود از DNS استفاده می نماید؟

    آیا سازمان مربوطه دارای یک سایت اینترنتی است ؟

    آیا سازمان مربوطه دارای یک حوزه( دامنه ) ثبت شده ( ریجستر شده ) است ؟

    آیا سازمان مربوطه از اسامی حوزه یکسان برای منابع مربوطه موجود بر روی اینترنت / اینترانت استفاده می نماید؟

    استفاده از نام یکسان دامنه برای منابع اینترنت و اینترانت استفاده از اسامی یکسان برای نامگذاری دامنه به منظور استفاده از منابع موجود داخلی و منابع اینترنتی در مرحله اول بسیار قابل توجه و جذاب خواهد بود.

    تمامی ماشین ها بعنوان عضو یک دامنه یکسان محسوب و کاربران نیاز به بخاطر سپردن دامنه های متفاوت بر اساس نوع منبع که ممکن است داخلی و یا خارجی باشد نخواهند داشت ..با توجه به وجود مزایای فوق، بکارگیری این روش می تواند باعث بروز برخی مشکلات نیز گردد.

    به منظور حفاظت از ناحیه (Zone) های DNS از دستیابی غیر مجاز نمی بایست هیچگونه اطلاعاتی در رابطه با منابع داخلی بر روی سرویس دهنده DNS نگهداری نمود.

    بنابراین می بایست برای یک دامنه از دو Zone متفاوت استفاده نمود.

    یکی از Zone ها منابع داخلی را دنبال و Zone دیگر مسئولیت پاسخگوئی به منابعی است که بر روی اینترنت قرار دارند.

    عملیات فوق قطعا" حجم وظایف مدیریت سایت را افزایش خواهد داد.

    پیاده سازی نام یکسان برای منابع داخلی و خارجی یکی دیگر از عملیاتی که می بایست در زمان پیاده سازی دامنه های یکسان برای منابع داخلی و خارجی مورد توجه قرار دارد Mirror نمودن منابع خارجی بصورت داخلی است .

    مثلا" فرض نمائید که Test.com نام انتخاب شده برای دستیابی به منابع داخلی ( اینترانت) و منابع خارجی ( اینترنت ) است.درچنین وضعیتی دارای سرویس دهنده وب برا یاینترانت باشیم که پرسنل سازمان از آن به منظور دستیابی به اطلاعات اختصاصی و سایر اطلاعات داخلی سازمان استفاده می نمایند.در این مدل دارای سرویس دهندگانی خواهیم بود که به منظور دستیابی به منابع اینترنت مورد استفاده قرار خواهند گرفت .

    ما می خواهیم از اسامی یکسان برای سرویس دهندگان استفاده نمائیم .

    در مدل فوق اگر درخواستی برای www.test.com صورت پذیرد مسئله به کامپیوتری ختم خواهد شد که قصد داریم برای کاربران اینترنت قابل دستیابی باشد.

    در چنین وضعیتی ما نمی خواهیم کاربران اینترنت قادر به دستیابی به اطلاعات شخصی و داخلی سازمان باشند.

    جهت حل مشکل فوق Mirror نمودن منابع اینترنت بصورت داخلی است و ایجاد یک zone در DNS برای دستیابی کاربران به منابع داخلی ضروری خواهد بود.

    زمانیکه کاربری درخواست www.test.com را صادر نمائید در ابتدا مسئله نام از طریق سرویس دهنده داخلی DNS برطرف خواهد شد که شامل zone داخلی مربوطه است .

    زمانی که یک کاربر اینترنت قصد دستیابی به www.test.com را داشته باشد درخواست وی به سرویس دهنده اینترنت DNS ارسال خواهدشد که در چنین حالتی آدرس IP سرویس دهنده خارجی DNS برگردانده خواهد شد.

    استفاده از اسامی متفاوت برای دامنه ها ی اینترنت و اینترانت در صورتی که سازمانی به اینترنت متصل و یا در حال برنامه ریزی جهت اتصال به اینترنت است می توان از دو نام متفاوت برای دستیابی به منابع اینترانتی و اینترنتی استفاده نمود.

    پیاده سازی مدل فوق بمراتب از مدل قبل ساده تر است .

    در مدل فوق نیازی به نگهداری Zone های متفاوت برای هر یک از آنها نبوده و هریک از آنها دارای یک نام مجزا و اختصاصی مربوط به خود خواهند بود.

    مثلا" می توان نام اینترنتی حوزه را Test.com و نام اینترانتی آن را TestCorp.com قرار داد.

    برای نامگذاری هر یک از زیر دامنه ها می توان اسامی انتخابی را براساس نوع فعالیت و یا حوزه جفرافیائی انتخاب نمود.

    Zones of Authority DNS دارای ساختاری است که از آن برای گروه بندی و دنبال نمودن ماشین مربوطه براساس نام host در شبکه استفاده خواهد شد.

    به منظور فعال نمودن DNS در جهت تامین خواسته ای مورد نظر می بایست روشی جهت ذخیره نمودن اطلاعات در DNS وجود داشته باشد.اطلاعات واقعی در رابطه با دامنه ها در فایلی با نام Zone database ذخیره می گردد.

    این نوع فایل ها، فایل های فیزیکی بوده که بر روی سرویس دهنده DNS ذخیره خواهند شد.

    آدرس محل قرار گیری فایل های فوق %systemroot%\system32\dns خواهد بود.

    در این بخش هدف بررسی Zone های استاندارد بوده که به دو نوع عمده تقسیم خواهند شد.

    Forward Lookup Zone Reverse Lookup Zone در ادامه به تشریح عملکرد هر یک از Zone های فوق خواهیم پرداخت .

    Forward Lookup Zone از این نوع Zone برای ایجاد مکانیزمی برای ترجمه اسامی host به آدرس IP برای سرویس گیرندگان DNS استفاده می گردد.

    Zone ها دارای اطلاعاتی هستند که بصورت رکوردهای خاص در بانک اطلاعاتی مربوطه ذخیره خواهند شد.

    این نوع رکوردها را " رکوردهای منبع Resource Record " می گویند.

    رکوردهای فوق اطلاعات مورد نیاز در رابطه با منابع قابل دسترس در هر Zone را مشخص خواهند کرد.

    تفاوت بین Domain و Zone در ابتدا می بایست به این نکته اشاره نمود که Zone ها با دامنه ها (Domain) یکسان نبوده و یک Zone می تواند شامل رکوردهائی در رابطه با چندین دامنه باشد.

    مثلا" فرض کنید ، دامنه www.microsoft.com دارای دو زیر دامنه با نام East , West باشد.

    (West.microsoft.com , East.microsoft.com ).

    مایکروسافت دارای دامنه اختصاصی msn.com بوده که خود شامل دارای یک زیردامنه با نام mail.microsoft.com است دامنه های همجوار و غیر همجوار در شکل فوق نشان داده شده است .

    دامنه های همجوار همدیگر را حس خواهند کرد ( برای یکدیگر ملموس خواهند بود ) .

    در رابطه با مثال فوق دامنه های موجود در Zone Microsoft.com همجوار و دامنه های Msn.com و Microsoft.com غیر همجوار هستند.

    Zone ها مجوز واگذاری مسئولیت برای پشتیبانی منابع موجود در Zone را فراهم خواهند کرد.

    Zone ها روشی را به منظور واگذاری مسئولیت پشتیبانی و نگهداری بانک اطلاعاتی مربوطه فراهم خواهند کرد.

    فرض کنید شرکتی با نام TACteam وجودداشته باشد.

    شرکت فوق از دامنه ای با نام tacteam.net استفاده می نماید.

    شرکت فوق دارای شعباتی در San Francisco, Dallas, and Boston است .

    شعبه اصلی در Dallas بوده که مدیران متعددی برای مدیریت شبکه در آن فعالیت می نمایند.

    شعبه San Francisco نیز دارای چندین مدیر ورزیده به منظور نظارت بر سایت است .

    شعبه Boston دارای مدیریتی کارآمد برای مدیریت DNS نمی باشد.

    بنابراین همواره نگرانی های مربوط به واگذاری مسئولیت نگهداری بانک اطلاعاتی به یک فرد در Boston خواهیم بود.

    منابع موجود بر روی سایت Dallas در حوزه tacteam.net بوده و منابع موجود در San Francisco در سایت west.tacteam.net و منابع موجود در Boston در سایت east.tacteam.net نگهداری می گردنند.

    در چنین وضعیتی ما صرفا" دو Zone را برای مدیریت سه دامنه ایجاد خواهیم کرد.

    یک Zone برای tacteam.net که مسئولیت منابع مربوط به tacteam.net و east.tacteam.net را برعهده داشته و یک Zone دیگر برای west.tacteam.net که منابع موجود بر روی سایت San Francisco را برعهده خواهد گرفت .

    اسامی مورد نظر برای هر Zone به چه صورت می بایست انتخاب گردنند؟

    هر Zone نام خود را از طریق ریشه و یا بالاترین سطح دامنه اقتباس خواهند شد.

    زمانیکه درخواستی برای یک منبع موجود بر روی دامنه west.tacteam.net برای DNS واصل گردد ( سرویس دهنده DNS مربوط به tacteam.net ) سرویس دهنده tacteam.net صرفا" شامل یک Zone نخواهد بود.در چنین وضعینی سرویس دهنده فوق دارای یک Delegation ( واگذاری مسئولیت ) بوده که به سرویس دهنده DNS مربوط به west.tacteam.net اشاره خواهد کرد.

    بنابراین درخواست مربوطه برای ترجمه اسامی به آدرس بدرستی به سرویس دهنده مربوطه هدایت تا مشکل برطرف گردد.

    Reverse Lookup Zones Zoneها ی از نوع Forward امکان ترجمه نام یک کامپیوتر به یک IP را فراهم می نمایند..یک Reverse Lookup این امکان را به سرویس گیرندگان خواهد داد که عملیات مخالف عملیات گفته شده را انجام دهند: ترجمه یک آدرس IP به یک نام .

    مثلا" فرض کنید شما می دانید که آدرس IP مربوط به کامپیوتر مقصد 192.168.1.3 است اما علاقه مند هستیم که نام آن را نیز داشته باشیم .

    به منظور پاسخگوئی به این نوع درخواست ها سیستم DNS از این نوع Zone ها استفاده می نماید.

    Zone های فوق بسادگی و راحتی Forward Zone ها رفتار نمی نمایند.

    مثلا" فرض کنید Forward Lookup Zone مشابه یک دفترچه تلفن باشد ایندکس این نوع دفترچه ها بر اساس نام اشخاص است .

    در صورتی که قصد یافتن یک شماره تلفن را داشته باشید با حرکت بر روی حرف مربوطه و دنبال نمودن لیست که بترتیب حروف الفباء است قادر به یافتن نام شخص مورد نظر خواهید بود.

    اگر ما شماره تلفن فردی را بدانیم و قصد داشته باشیم از نام وی نیز آگاهی پیدا نمائیم چه نوع فرآیندی را می بایست دنبال نمود؟.

    از آنجائیکه دفترچه تلفن بر اساس نام ایندکس شده است تنها راه حرکت و جستجو در تمام شماره تلفن ها و یافتن نام مربوطه است .قطعا" روش فوق روش مناسبی نخواهد بود.

    به منظور حل مشکل فوق در رابطه با یافتن نام در صورتی که IP را داشته باشیم از یک دامنه جدید با نام in-addr.arpa استفاده می گردد.

    دامنه فوق اسامی مربوطه به دامنه ها را بر اساس شناسه شبکه (Network ID) ایندکس و باعث افزایش سرعت و کارآئی در بازیابی اطلاعات مورد نظر با توجه به نوع درخواست ها خواهد شد.

    با استفاده از برنامه مدیریتی DNS می توان براحتی اقدام به ایجاد این نوع Zone ها نمود.

    مثلا" اگر کامپیوتری دارای آدرس 192.168.1.0 باشد یک آدرس معکوس ایجاد و Zone مربوطه بصورت زیر خواهد بود : آشنائی با پروتکل HTTP در اینترنت همانند سایر شبکه های کامپیوتری از پروتکل های متعدد و با اهداف مختلف استفاده می گردد.

    هر پروتکل از یک ساختار خاص برای ارسال و دریافت اطلاعات (بسته های اطلاعاتی ) استفاده نموده و ترافیک مختص به خود را در شبکه ایجاد می نماید .

    HTTP ( برگرفته از Hyper Text Transfer Protocol ) ، یکی از متداولترین پروتکل های لایه application است که مسئولیت ارتباط بین سرویس گیرندگان و سرویس دهندگان وب را برعهده دارد .

    در ادامه با پروتکل فوق بیشتر آشنا خواهیم شد.

    پروتکل HTTP چیست ؟

    دنیای شبکه های کامپیوتری دارای عمری چند ساله است و بسیاری از کاربران ، ضرورت استفاده از شبکه را همزمان با متداول شدن اینترنت در اوایل سال 1990 دریافتند .

    عمومیت اینترنت، رشد و گسترش شبکه های کامپیوتر‌ی را به دنبال داشته است .

    اینترنت نیز با سرعتی باورنکردنی رشد و امروزه شاهد ایجاد ده ها میلیون وب سایت در طی یک سال در این عرصه می باشیم .

    تمامی وب سایت های موجود بر روی‌ اینترنت از پروتکل HTTP استفاده می نمایند .

    با این که پروتکل HTTP با استفاده از پروتکل های دیگری نظیر IP و TCP ماموریت خود را انجام می دهد ، ولی این پروتکل HTTP است که به عنوان زبان مشترک ارتباطی بین سرویس گیرنده و سرویس دهنده وب به رسمیت شناخته شده و از‌ آن استفاده می گردد .

    در واقع مرورگر وب صدای خود را با استفاده از پروتکل HTTP به گوش سرویس دهنده وب رسانده و از وی درخواست یک صفحه وب را می نماید.

    به منظور انجام یک تراکنش موفقیت آمیز بین سرویس گیرندگان وب ( نظیر IE ) و سرویس دهندگان وب ( نظیر IIS ) ، به اطلاعات زیادی نیاز خواهد بود .

    پس از handshake پروتکل TCP/IP ، مرورگر اطلاعات گسترده ای را ‌ برای سرویس دهنده وب ارسال می نماید .

    یک بسته اطلاعاتی نمونه در شکل زیر نشان داده شده است : توضیحات : داده مربوط به پروتکل لایه application ( در این مورد خاص پروتکل HTTP ) ، پس از هدر TCP/IP قرار می گیرد .

    جدول زیر برخی اطلاعات مبادله شده بین سرویس گیرنده و سرویس دهنده وب را نشان می دهد .

    User agent نوع مرورگر و سیستم عامل سرویس گیرنده را مشخص می نماید و این موضوع می تواند مواد اولیه لازم برای تدارک برخی حملات توسط مهاجمان را تامین نماید .

    پروتکل HTTP : یک معماری سرویس گیرنده و سرویس دهنده سرویس گیرنده وب ، مقادیر خاصی را با اهداف کاملا" مشخص شده برای سرویس دهنده وب ارسال می نماید ( حصول اطمینان از وجود یک زبان مشترک برای گفتگو بین سرویس گیرنده و سرویس دهنده وب ) .

    سرویس دهنده پس از بررسی اطلاعات ارسالی ، آنان را تفسیر و متناسب با آن اطلاعاتی را برای سرویس گیرنده ارسال می نماید .

    در معماری فوق یک نرم افزار در سمت سرویس گیرنده و به عنوان یک سرویس گیرنده وب ( نظیر IE و یا Mozilla Firefox ) ایفای وظیفه می نماید و در سمت سرویس دهنده یک نرم افزار به عنوان سرویس دهنده وب ( نظیر : IIS و یا Apache ) وظایف تعریف شده خود را انجام می دهد.

    سناریوی فوق مدل و یا معماری سرویس گیرنده - سرویس دهنده را در ذهن تداعی می نماید ( معماری مبتنی بر درخواست و پاسخ ) .

    پاسخ سرویس دهنده شکل زیر یک بسته اطلاعاتی HTTP از مبداء یک سرویس دهنده به مقصد یک سرویس گیرنده را نشان می دهد ( پاسخ سرویس دهنده ).

    توضیحات : جدول زیر برخی اطلاعات ارسالی توسط سرویس دهنده را نشان می دهد .

    آشنائی با پروتکل های SLIP و PPP مبادله اطلاعات بر روی اینترنت با استفاده از پروتکل TCP/IP انجام می شود .

    با این که پروتکل فوق یک راه حل مناسب در شبکه های محلی و جهانی را ارائه می نماید ، ولی به منظور ارتباطات از نوع Dial-up طراحی نشده است .

    ارتباط Dail-up ، یک لینک نقطه به نقطه ( Point-To-Point ) با استفاده از تلفن است .

    در چنین مواردی یک روتر و یا سرویس دهنده، نقطه ارتباطی شما به شبکه با استفاده از یک مودم خواهد بود.

    سرویس دهنده دستیابی راه دور موجود در مراکز ISP ، مسئولیت ایجاد یک ارتباط نقطه به نقطه با سریس گیرندگان Dial-up را برعهده دارد .

    در ارتباطات فوق ، می بایست از امکانات خاصی به منظور ارسال IP و سایر پروتکل ها استفاده گردد .

    با توجه به این که لینک ایجاد شده بین دو نقطه برقرار می گردد ، آدرس دهی مشکل خاصی را نخواهد داشت.

    SLIP ( اقتباس شده از Serial Line Internet Protocol ) و PPP ( اقتباس شده از Point-To-Point ) پروتکل هائی می باشند که امکان استفاده از TCP/IP بر روی کابل های سریال نظیر خطوط تلفن را فراهم می نمایند ( SLIP و PPP : دو روش متفاوت به منظور اتصال به اینترنت ).

    با استفاده از پروتکل های فوق ، کاربران می توانند توسط یک کامپیوتر و مودم به اینترنت متصل شوند .

    از پروتکل SLIP در ابتدا در سیستم عامل یونیکس استفاده می گردید ولی امروزه تعداد بیشتری از سیستم های عامل نظیر لینوکس و ویندوز نیز از آن حمایت می نمایند .

    در حال حاضر استفاده از پروتکل SLIP نسبت به PPP بمراتب کمتر است .

  • آموزش DNS 1
    تاریخچه DNS 2
    پروتکل DNS 2
    پروتکل DNS و مدل مرجع OSI 2
    DNS 3
    Flat NetBios NameSpace 4
    اینترفیس های NetBIOS و WinSock 5
    اینترفیس Winsock 5
    استفاده از نام یکسان دامنه برای منابع اینترنت و اینترانت 8
    استفاده از اسامی متفاوت برای دامنه ها ی اینترنت و اینترانت 9
    Reverse Lookup Zones 11
    آشنائی با پروتکل HTTP 12
    پروتکل HTTP چیست ؟ 12
    توضیحات : 13
    پروتکل HTTP : یک معماری سرویس گیرنده و سرویس دهنده 15
    پاسخ سرویس دهنده 15
    توضیحات : 16
    آشنائی با پروتکل های SLIP و PPP 17
    PPP نسبت به SLIP دارای مزایای متعددی است : 17
    وجه اشتراک پروتکل های PPP و SLIP 18
    نحوه عملکرد یک اتصال SLIP و یا PPP 18
    آشنائی با پروتکل FTP ( بخش اول ) 19
    پروتکل FTP چیست ؟ 19
    ویژگی های پروتکل FTP 19
    اموزش FTP 23
    Passive Mode 25
    ملاحضات امنیتی 25
    Passive Mode و یا Active Mode ؟ 25
    پیکربندی فایروال 26
    و اما یک نکته دیگر در رابطه با پروتکل FTP ! 26
    پروتکل TCP/IP 26
    پروتکل های موجود در لایه Network پروتکل TCP/IP 27
    پروتکل های موجود در لایه Application پروتکل TCP/IP 27
    سیستم پست الکترونیکی واقعی 28
    سرویس دهنده SMTP 29
    سرویس دهنده POP3 31
    ضمائم 32
    منابع: 32
کلمات کلیدی: DNS - اینترفیس - پروتکل

DNS از کلمات Domain Name System اقتباس و يک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه‌هاي کامپيوتري خصوصا اينترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه اسامي‌کامپيوترهاي ميزبان و Domain به آدرس‌هاي IP استفاده مي‌گردد. زماني که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خو

DNS از کلمات Domain Name System اقتباس و يک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه هاي کامپيوتري خصوصا اينترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه اسامي کامپيوترهاي ميزبان و Domain به آدرس هاي IP استفاده مي گردد. زماني که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خو

TCP/IP ، يکي از مهمترين پروتکل هاي استفاده شده در شبکه هاي کامپيوتري است . اينترنت بعنوان بزرگترين شبکه موجود ، از پروتکل فوق بمنظور ارتباط دستگاه هاي متفاوت استفاده مي نمايد. پروتکل ، مجموعه قوانين لازم بمنظور قانونمند نمودن نحوه ارتباطات در شبکه ه

1034 به معرفی سیستم حوزه نام DNS و مفاهیم آن می پردازد و از بعضی مطالب ذکر شده در RFC 1035 که مربوط به پیاده سازی است صرف نظر می کند. مجموعه توابع و انواع داده ها در DNS ، تشکیل یک پروتکل رسمی و موثق می دهد. که شامل پرس وجوهای استاندارد، پاسخهای آنها و قالب کلاسهای اینترنت می باشد. با این وجود، سیستم حوزه نام عملاً توسعه پذیر باقی گذاشته شده است. به طور مثال متناوباً پیشنهادهای ...

يکي از مهمترين فناوريهايي که فرصتهاي بي نظيري را در اختيار کاربران متحرک قرار مي دهد پروتکل برنامه بي سيم يا WAP – استانداردي جهت به کارگيري ارتباطات و برنامه هاي سرور/ سرويس گيرنده بي سيم – مي باشد . بنابر محاسبات شرکت داده هاي بين المللي (IDC) ، ت

کلمات کلیدی: API,WAN,LAN,DUI,DSA,DAP,DNS,DCE,LTU,RDN,VPN,IKE,ESP,AH,TCP/IP Browser,Router مقدمه:در ابتدا تعریف کلی راجع به پروتکل داشتم و بعد به تحلیل این دو پروتکل X500 و X509 پرداختم. پروتکل: یک فرمت توافقی برای انتقال دیتابین دو دستگاه. پروتکل موارد زیر را داراست: · روش فشردگی و تراکم دیتا، در صورت وجود · چطور دستگاه فرستنده نشان خواهد داد که فرستادن یک پیغام به پایان رسیده ...

هنگامي که اولين سيستم‌هاي کامپيوتري به صورت PC عرضه شدند و روي ميز من و شما قرار گرفتند، کمتر کسي مي‌توانست پيش‌بيني کند سيلاب اطلاعات با چنين حجم عظيمي شرکت‌ها و حتي مردم دنيا را در نوردد. اين دستگاه‌ها به انباره‌هاي ذخيره‌سازي کم‌ظرفيتي (نسبت به ا

کامپيوترها جهت اتصال به هم و استفاده از برنامه هاى هم و اشتراک برنامه ها از نظر سخت‌افزارى احتياج به کارت شبکه يا LAN Card دارند. که به‌طور معمول در بازار دو نوع کارت معمول مي باشد. يک قسم آنها کارتهاِي 10 در 10 بوده و قسم ديگر کارتهاي 10 در 100 مي

-مزيت وخصوصيات شبکه در حالت work Group -نصب و راه اندازي بسيار ساده مي باشد. - تعداد client محدود است - حداکثر تعداد کلانيت ها حدود 10عدد -مديريت اطلاعات هر دستگاه عهده خود شخص خواهد بود. - دسترسي به منابع سخت افزاري يکديگر مرحله 1:نصب وراه اندازي ک

در اين مقاله سعي ميکنم بتون ياد بدم چه جوري IP خودتون را با يه IP ديگه از همون Range عوض کنين. هر موقع که به اينترنت وصل ميشين، پروتکل DHCP به شما يه IP تخصيص ميده. عوض کردن اين IP کار چندان سختي نيست و البته ميتونه مفيد هم باشه! موقعي که شما تحت حم

ثبت سفارش
تعداد
عنوان محصول