دانلود مقاله شرایط لازم برای دریافت مدرک CCNA

CCNA ( برگرفته از Cisco Certified Network Associate ) ، اولین مدرک معتبر شرکت سیسکو در رابطه با شبکه است که می توان آن را پیش نیاز سایر مدارک این شرکت در نظر گرفت .

علاقه مندان به دریافت این مدرک می بایست دارای مجموعه ای از قابلیت ها باشند :
• نصب ، پیکربندی و مدیریت شبکه های محلی ( LAN ) و شبکه های گسترده ( WAN )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل IP ( برگرفته از Internet Protocol )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل IGRP ( برگرفته از Interior Gateway Routing Protocol )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل EIGRP ( برگرفته از Enhanced IGRP )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل OSPF ( برگرفته از Open Shortest Path First )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل PPP ( برگرفته از Point-to-Point Protocol )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی ISDN ( برگرفته از Integrated Services Digital Network )
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل Frame Relay
• آشنائی و قابلیت پیکربندی پروتکل RIP ( برگرفته از Routing Information Protocol )
• آشنائی و پیکربندی شبکه های محلی مجازی VLAN ( برگرفته از virtual LANs )
• آشنائی با مفاهیم اساسی اترنت
• آشنائی و پیکربندی لیست های دستیابی
• نصب و پیکربندی یک شبکه
• بهینه سازی WANs به کمک راه حل های مبتنی بر اینترنت با استفاده از ویژگی هائی نظیر فیلترینگ و لیست های دستیابی و DDR ( برگرفته از dial-on-demand routing ) به منظور کاهش پهنای باند و هزینه WAN
چگونه می توان مدرک CCNA را دریافت نمود ؟

اولین مرحله برای دریافت مدرک CCNA ، شرکت در آزمون شماره 801 - 640 و کسب نمره قبولی است .شرکت سیسکو برای دریافت مدرک CCNA این امکان را نیز برای متقاضیان فراهم نموده است که در مقابل یک آزمون در دو آزمون جداگانه شرکت نمایند:
• 640-811 ICND ( Interconnecting Cisco Networking Devices )
• 640-821 INTRO
تصمیم در خصوص شرکت در دو آزمون فوق و یا شرکت در یک آزمون ( شماره 801 - 640 ) با متقاضی است .

بدیهی است که علاقه مندان به دریافت مدرک CCNA با شرکت در دو آزمون می بایست هزینه بیشتری را پرداخت نمایند .

از طرف دیگر، با تقسیم مطالب و شرکت در دو آزمون جداگانه شرایط مطلوبتری برای علاقه مندان فراهم می‌ گردد ( کاهش حجم مطالب ) .
در صورت حضور در کلاسی که شما را برای آزمون شماره 801 - 640 آماده می نماید ، می توان در صورت تمایل در دو آزمون جداگانه شرکت و موفق به کسب مدرک CCNA گردید .

ماهیت و نحوه سوالات آزمون
• آزمون CCNA شامل 50 سوال ( و شاید هم بیشتر ) است که می بایست در مدت زمان 90 دقیقه به آنها پاسخ داده شود ( این احتمال وجود دارد که زمان فوق کمتر هم در نظر گرفته شود ) .

توجه داشته باشید که اعداد اشاره شده ممکن است تغییر یابد و هر آزمون شرایط مختص به خود را داشته باشد .

برای موفقیت در آزمون می بایست به 85 درصد سوالات پاسخ صحیح داده شود ( کسب حداقل نمره 85 ) .

• پاسخ برخی سوالات ( خصوصا سوالات چند گزینه ای در رابطه با گرامر دستورات ) ، ممکن است در اولین مرحله مشابه و یکسان بنظر آید .

بدیهی است که در زمان پاسخ به سوالات ، می بایست هم صورت مسئله و هم پاسخ های مربوطه به دقت مطالعه گردند.

• توجه داشته باشید که پاسخ صحیح ، پاسخ مورد نظر شرکت سیسکو می باشد .

در برخی موارد ممکن است بیش از یک پاسخ مناسب برای یک سوال خاص مطرح شده باشد ولی گزینه صحیح ، پاسخی است که سیسکو آن را توصیه نموده است .

نکات کلیدی برای دریافت مدرک CCNA (بخش اول)
CCNA ( برگرفته از Cisco Certified Network Associate ) اولین مدرک معتبر شرکت سیسکو در رابطه با شبکه است که می توان آن را پیش نیاز سایر مدارک این شرکت در نظر گرفت .

علاقه مندان به دریافت این مدرک می بایست توانمندی خود را در زمینه های متعددی افزایش دهند .
در این مطلب به برخی نکات کلیدی و مهم به منظور افزایش آمادگی علاقه مندان جهت شرکت در آزمون های CCNA اشاره می گردد .

• نکته اول : اولین مزیت bridging ، افزایش پهنای باند قابل دسترس بر روی یک سگمنت شبکه است ، چراکه با این کار تعداد دستگاه های موجود در یک collision domain کاهش می یابد .

از واژه bridging قبل از معرفی هاب و روتر در شبکه استفاده می گردید .

بنابراین طبیعی است که برخی افراد از bridge به عنوان سوئیچ یاد کنند .

در واقع ، سوئیچ و bridge دارای عملکردی مشابه و یکسان می باشند ( کلیات کار ) و این دو دستگاه شبکه ای collision domain در یک شبکه LAN را کاهش می دهند .

به عبارت دیگر ، سوئیچ اساسا یک bridge چندین پورت با قدرک اداراک بیشتری است .
دو دستگاه فوق دارای تفاوت هائی نیز می باشند.

به عنوان نمونه ، سوئیچ ها به منظور انجام وظایف خود دارای امکانات مدیریتی و قابلیت های پیشرفته ای می باشند .

در اغلب موارد bridge صرفا دارای یک ، دو و یا چهار پورت می باشد.

• نکته دوم : سوئیچ ها ، بریج های چند پورته ای با سرعت بالا می باشند که دارای قابلیت هائی نظیر bridge بوده و معمولا دارای تعداد پورت بیشتری می باشند .

هر پورت سوئیچ به منزله یک collision domain جداگانه می باشد و پهنای باند مختص به خود را ایجاد می نماید .

• نکته سوم : از شبکه های محلی مجازی ( VLANs ) ، برای گروه بندی پورت های سوئیچ در یک شبکه محلی استفاده می گردد .

برای ارتباط بین شبکه های محلی مجازی به روتینگ نیاز می باشد .

• نکته چهارم : شبکه های محلی مجازی زمانی که توسط یک trunk connection به یکدیگر متصل شده باشند ، می توانند بین چندین سوئیچ کار کنند .

از ISL ( برگرفته از Inter-Switch linking ) به منظور ایجاد trunk connection بین پورت های Fast Ethernet سوئیچ های سیسکو استفاده می گردد .

• نکته پنجم : سوئیچ ها ، امکان اجرای دستگاه های اترنت در مد full-duplex را فراهم می نمایند .

در مد فوق ، دو دستگاه از محیط انتقال اترنت بطور همزمان و انحصاری استفاده می نمایند .

بدین ترتیب ، با توجه به عدم بروز collision کارآئی شبکه افزایش خواهد یافت .

• نکته ششم :در سوئیچینگ Store-and-forward ، قبل از اتخاذ تصمیم در خصوص فورواردینگ ، تمامی فریم خوانده می شود .

این در حالی است که در سوئیچنگ Cut-through ، صرفا شش بایت که مربوط به آدرس MAC است جهت اتخاذ تصمیم در خصوص فورواردینگ خوانده می شود .

همچنین ، در سوئیچینگ store-and-forward ، بررسی خطاء انجام می شود .

پتانسیل فوق در سوئیچینگ cut-through وجود ندارد و این فرآیند انجام نمی شود .

• نکته هفتم : مزایای اولیه استفاده از روتر عبارت است از :
- امکان اتصال دو شبکه محلی غیرمشابه
- ارائه چندین مسیر به یک شبکه خاص
- امکان اتصال شبکه های بزرگ و پیچیده به یکدیگر
• نکته هشتم : در ارتباطات Connection-oriented ، سرویس گیرنده یک ارتباط با استفاده از یکی از پورت های شناخته شده سرویس دهنده برقرار و در ادامه مبادله داده در یک کانال خصوصی انجام می شود .

این نوع ارتباطات از سه مرحله ایجاد ارتباط ، ارسال داده و اتمام ارتباط تشکیل می گردند .

این وضعیت در در ارتباطات Connectionless ، وجود ندارد .

TCP نمونه ای از یک پروتکل Connection-oriented و UDP نمونه ای از یک پروتکل Connectionless می باشد .

نکته نهم : مدل مرجع OSI از هفت لایه زیر تشکیل شده است : لایه هفتم : Application لایه ششم : Presentation لایه پنجم : Session لایه چهارم : Transport لایه سوم : Network لایه دوم : Data Link لایه اول : Physical نکته دهم : کپسوله سازی و یا tunneling ، فریم ها را از یک سیستم شبکه ای دریافت و آنها را درون فریم هائی از سایر سیستم های شبکه قرار می دهد .

نکته یازدهم : لایه Presentation با نمایش ، رمزنگاری و فشرده سازی داده سرو کار دارد و در آن پروتکل های مختلفی به منظور حمایت از متن ، داده ، صوت ، تصویر ، گرافیک و تصاویر با فرمت هائی نظیر ASCII, MIDI, MPEG, GIF و JPEG ارائه شده است .

نکته دوازدهم : لایه session مسئولیت ایجاد ، مدیریت و خاتمه جلسات و یا نشست بین برنامه ها را برعهده دارد .

NFS ( برگرفته از Network file system ) و SQL ( برگرفته از structured query language ) و RPC ( برگرفته از remote procedure calls ) نمونه هائی از پروتکل های لایه Session می باشند .

نکته سیزدهم : لایه Transport بین لایه های بالا و پائین مدل مرجع OSI قرار دارد و کنترل جریان داده را با استفاده از بافرینگ و مالتی پلکسینگ انجام می دهد .

لایه فوق سرویس حمل داده end-to-end را با سمگنت نمودن برنامه های سطح بالا ، ایجاد یک ارتباط end-to-end و ارسال سگمنت ها از یک هاست به هاست دیگر و حصول اطمینان از حمل معتبر داده ارائه می نماید.

نکته چهاردهم : اولین وظیفه لایه شبکه در مدل مرجع OSI ، تعیین مسیر و آدرس دهی منطقی است .

روتینگ از جمله عملیاتی است که در این حوزه انجام می شود .

نکته پانزدهم : وظایف اولیه لایه Data-Link مدل مرجع OSI عبارت است از : - استقلال عملکرد لایه های بالاتر لایه OSI از محیط فیزیکی - آدرس دهی فیزیکی سخت افزار - ارائه امکاناتی خاص به منظور کنترل جریان داده - تولید پیام های خطاء نکته شانزدهم : زمانی که روتر ها در یک ارتباط بین شبکه ای بر روی مسیرهای بهینه به توافق رسیده باشند یک همگرائی ایجاد می گردد .

routing loop به دلیل بروز اشکال در روتر ها و عدم بهنگام سازی صحیح مسیرها در جداول مسیریابی ایجاد و یک بسته اطلاعاتی در یک حلقه روتینگ گرفتار و هرگز به مقصد خود نخواهد رسید .

نکته هفدهم : پروتکل های روتینگ Distance vector ، تمامی جداول روتنیگ خود را برای همسایگان ارسال می نمایند .

پروتکل های Link state وضعیت اینترفیس خود را برای هر روتر در ارتباطات بین شبکه ای ارسال می نمایند .

نکته هجدهم : یکی از مسائل در ارتباط با پروتکل های distance vector ، مشکل "شمارش نامحدود " است که می توان آن را با استفاده از روش هائی نظیر : split horizon ، route poisoning ، maximum hop count و hold-down timers حذف و یا بهبود داد .

نکته نوزدهم : TCP یک سرویس مطمئن و connection-oriented را برای برنامه هائی که از سرویس های آن استفاده می نمایند ،‌ ارائه می کند .

استفاده از acknowledgments ، بررسی دنباله اعداد، بررسی خطاء و استفاده از یک روش handshake سه طرفه نمونه هائی از امکانات این پروتکل در جهت انجام وظایف خود می باشند .

UDP ، یک ارتباط connectionless را ایجاد می نماید .

نکته بیستم : پورت های خوش نام عبارتند از : - پورت شماره 21 برای FTP ( برگرفته از File Transfer Protocol ) - پورت شماره 23 برای Telnet - پورت شماره 25 برای SMTP ( برگرفته از Simple Mail Transfer Protocol ) - پورت شماره 53 برای DNS ( برگرفته از Domain Name System ) - پورت شماره 69 برای TFTP - پورت های 161 و 162 برای SNMP ( برگرفته از Simple Network Management Protocol ) - پورت شماره 80 برای HTTP ( برگرفته از Hypertext Transfer Protocol ) در بخش دوم به برخی دیگر از نکات کلیدی برای دریافت مدرک CCNA اشاره خواهیم کرد .

کات کلیدی برای دریافت مدرک CCNA (بخش دوم) ‍CCNA ( برگرفته از Cisco Certified Network Associate ) اولین مدرک معتبر شرکت سیسکو در رابطه با شبکه است که می توان آن را پیش نیاز سایر مدارک این شرکت در نظر گرفت .

علاقه مندان به دریافت این مدرک می بایست توانمندی خود را در زمینه های متعددی افزایش دهند .

در بخش اول به برخی از نکات مهم به منظور افزایش آمادگی علاقه مندان جهت شرکت در آزمون های CCNA اشاره گردید .

در این بخش به برخی نکات دیگر اشاره می نمائیم .

نکته اول : پروتکل ARP ( برگرفته شده از Address Resolution Protocol ) یک آدرس IP را به یک آدرس فیزیکی ( MAC address ) ترجمه می نماید .

پروتکل RARP ( برگرفته شده از Reverse Address Resolution Protocol ) یک آدرس فیزیکی‌ را به یک آدرس منطقی ( آدرس IP ) ترجمه می نماید .

نکته دوم : آشنائی با مفاهیم آدرس دهی IP برای تمامی علاقه مندان فعالیت در زمینه شبکه های کامپیوتری الزامی است .

آدرس های IP یک عدد سی و دو بیتی می باشند که به صورت چهار عدد ( اکتت ) مبنای ده که توسط نقطه از یکدیگر جدا شده اند ، ‌نمایش داده می شوند .

نکته سوم : هر آدرس IP از دو بخش شبکه و هاست تشکیل می گردد .

جدول زیر تعداد بیت های در نظر گرفته شده برای هر یک از بخش های هاست و شبکه را به همراه تعداد آدرس موجود در هر کلاس نشان می دهد ( بدون subnetting ) جدول یک :اندازه بخش شبکه و هاست کلاس های IP ( بدون subnetting ) نکته چهارم : اولین بایت و یا اکتت شبکه های کلاس B ، A و C به همراه لیست شبکه های معتبر در جدول زیر نشان داده شده است .

جدول دو : لیست شبکه های معتبر نکته پنجم : mask پیش فرض برای هر یک از کلاس های آدرس دهی IP در جدول زیر نشان داده شده است .

جدول سه : mask پیش فرض برای هر یک از کلاس های آدرس دهی IP نکته ششم : شماره شبکه و آدرس broadcast برای یک subnet ، اولین و آخرین آدرس های IP را شامل می شود .

محدوده آدرس های IP معتبر ، شامل تمامی آدرس های بین شماره شبکه و آدرس broadcast می باشد .

در نمایش باینری یک آدرس IP ، برای مشخص کردن شماره شبکه تمامی بیت های مربوط به بخش هاست صفر در نظر گرفته می شود .

در آدرس های broadcast تمامی بیت های مربوط به هاست یک در نظر گرفته می شود .

نکته هفتم : اینترفیس بین شبکه مشتری و ارائه دهنده شبکه WAN ، از طریق یک DTE ( برگرفته شده از Data terminal equipment ) و یک DCE ( برگرفته شده از Data communication equipment ) برقرار می گردد .

دستگاه های DTE معمولا" روتر و دستگاه های DCE معمولا" مودم ، CSU/DSU ( برگرفته شده از channel service units/data service units ) و TA/NT1s ( برگرفته شده از terminal adapter/network terminations 1 ) می باشند .

نکته هشتم : Frame-Relay یک پروتکل WAN از نوع packet-switching با سرعت بالا است که در لایه Data-Link کار می کند .

پروتکل فوق تقریبا" بر روی هر نوع سریال اینترفیس اجراء می شود و از FCS ( برگرفته شده از frame check sequence ) به عنوان مکانیزمی جهت بررسی خطاء استفاده می نماید .

یک مدار مجازی می بایست دو دستگاه DTE درون یک شبکه frame-realy را به یکدیگر متصل نماید .

مدارات PVCs (برگرفته شده از Permanent virtual circuits ) بمراتب بیشتر از SVCs ( برگرفته شده از switched virtual circuits ) استفاده می گردد .

نکته نهم : از DLCI ( برگرفته شده از Data link connection identifier ) به عنوان یک مدل آدرس دهی درون یک شبکه frame-relay استفاده می گردد .

LMI ( برگرفته شده از Local Management Information ) ، مجموعه ای از امکانات و پتانسیل های اضافه شده در ارتباط با فریم می باشد که توسط شرکت های سیسکو ، Northen Telcom ، StartCom و DEC ایجاد شده است .

نکته دهم : DLCs از طریق inverse ARP و یا با استفاده از دستور frame-relay map به آدرس های لایه شبکه ترجمه می گردند.

نکته یازدهم : CIR ( برگرفته شده از Committed Information Rate ) ، نرخ انتقال داده در یک شبکه frame-relay را بر حسب بیت در ثانیه است مشخص می نماید .

نکته دواردهم : پروتکل PAP ( برگرفته شده از Password Authentication Protocol ) از یک روش handshake دو طرفه برای تائید ارتباطات PPP ( برگرفته شده از Point-to-Point Protocol ) استفاده می نماید .

پروتکل فوق ، نام و رمز عبور را به صورت متن معمولی و غیررمزشده ارسال می نماید .

پروتکل CHAP ( برگرفته شده از Challenge Handshake Authentication Protocol ) از روش handshake سه طرفه استفاده می نماید و رمزهای عبور را به صورت رمز شده به همراه یک ID منحصربفرد برای تائید ارتباطات از نوع PPP ارسال می نماید.

نکته سیزدهم : ISDN ( برگرفته شده از Integrated Services Digital Network ) را می توان به دو گروه BRI ( برگرفته شده از basic rate interface ) و PRI ( برگرفته شده از primary rate interface) تقسیم نمود .

نکته چهاردهم : از ISDN در مواردی متعددی همچون اضافه کردن پهنای باند برای مبادله اطلاعات ، بهبود زمان پاسخ اینترنت ، حمل چندین پروتکل لایه شبکه و کپسوله سازی سایر سرویس های WAN استفاده می گردد .

نکته پانزدهم : DDR ( برگرفته شده از Dial-on-demand routing ) با ISDN کار می کند تا ارتباطات را ایجاد و خاتمه دهد .

بدین منظور از لیست های دستیابی برای بررسی ترافیک مورد نظر استفاده می گردد .

نکته شانزدهم : در رابطه با مد EXEC روتر می توان به موارد زیر اشاره نمود : - استفاده از برنامه help جهت بررسی گرامر ، پاسخ مناسب به دستورات تایپ شده ، تکمیل کلید واژه ها - لیست سوابق دستورات ، رکوردی از دستورات تایپ شده اخیر را نمایش می دهد که با استفاده از کلیدهای جهت نما بالا و پائین می توان درآن حرکت نمود .

- استفاده از ویرایش پیشرفته که امکان بازیابی و ویرایش دستورات موجود در لیست سوابق دستورات را فراهم می نماید .

دستورات terminal editing و terminal no editing باعث فعال شدن و غیرفعال شدن امکانات پیشرفته ویرایش می‍ گردد .

- استفاده از کلید Tab برای تکمیل دستور تایپ شده پس از مشاهده پیام %incomplete command% نکته هفدهم : با استفاده از دستورات show version, show memory, show protocols, show running-config , show startup-config , show interfaces و show flash می توان وضعیت روتر را بررسی نمود .

نکته هجدهم : پروتکل CDP ( برگرفته شده از Cisco Discovery Protocol ) خلاصه اطلاعاتی را در خصوص دستگاه هائی که بطور مستقیم متصل شده اند ، نمایش می دهد و در لایه Data Link کار می کند .

دستور show cdp neighbors اطلاعاتی نظیر ID, local and remote port, holdtime, platform را نمایش می دهد .

دستور نکته نوزدهم : برای تهیه backup از یک فایل پیکربندی روتر ( کپی یک فایل پیکربندی از روتر بر روی یک سرویس دهنده TFTP ، برگرفته شده از Trivial File Transfer Protocol) از دستور copy running-config tftp استفاده می گردد .

دستور copy tftp running-config یک فایل پیکربندی ( کپی یک فایل پیکربندی از یک سرویس دهنده TFTP به یک روتر ) را restore می نماید .

نکته بیستم : از مجموعه دستورات زیر برای فعال کردن enable secret ، رمزهای عبور کنسول و auxiliary در روتر استفاده می گردد : در بخش سوم به برخی دیگر از نکات کلیدی برای دریافت مدرک CCNA اشاره خواهیم کرد .

: برنامه ریزی و طراحی شبکه ( بخش اول ) ‍CCNA ( برگرفته از Cisco Certified Network Associate ) اولین مدرک معتبر شرکت سیسکو در رابطه با شبکه است که می توان آن را پیش نیاز سایر مدارک این شرکت در نظر گرفت .

علاقه مندان به دریافت این مدرک می بایست توانائی خود را در چهار زمینه زیر افزایش دهند : برنامه ریزی و طراحی پیاده سازی و عملیات اشکال زدائی فناوری در بخش برنامه ریزی و طراحی می بایست بر روی موارد زیر متمرکز و دانش خود را افزایش داد .

طراحی یک شبکه محلی ساده با استفاده از فناوری سیسکو طراحی یک مدل آدرس دهی IP منطبق بر طراحی شبکه انتخاب یک پروتکل روتینگ مناسب طراحی یک ارتباط بین شبکه ای ساده با استفاده از فناوری سیسکو پیاده سازی یک لیست دستیابی منطبق بر نیاز کاربران انتخاب سرویس های WAN منطبق بر نیاز مشتریان بخش عمده ای از آزمون CCNA ، صرفا" مربوط به پیکربندی دستگاه های شبکه ای نمی باشد و به مواردی قبل از پیکربندی و اشکال زدائی اشاره دارد .

در مجموعه مطالبی که بدین منظور آماده و بر روی سایت منتشر خواهد شد به بررسی مسائلی‌ نظیر فرآیند طراحی شبکه ، اتخاذ تصمیم در خصوص استفاده از دستگاه های شبکه ای ، آدرس دهی IP و انتخاب پروتکل های روتینگ خواهیم پرداخت .

بخش اول : طراحی یک شبکه محلی ساده با استفاده از فناوری سیسکو شبکه های محلی ( LAN ) اساس کار هر نوع ارتباط بین شبکه ای می باشند .

در واقع یک ارتباط بین شبکه ای ، ماحصل اتصال مجموعه ای از شبکه های محلی به یکدیگر است .

برای ایجاد یک شبکه محلی می توان از مجموعه ای دستگاه های شبکه ای ( نظیر سوئیچ ، روتر و هاب ) و فناوری استفاده نمود .

با استفاده از دستگاه های فوق ، می توان هاست های متعددی را به یکدیگر متصل و یک شبکه محلی را ایجاد نمود .

در ادامه و در صورت ضرورت می توان یک شبکه محلی را به شبکه محلی دیگر متصل تا یک ارتباط بین شبکه ای ایجاد گردد .

تعداد شبکه ها و ضرورت استفاده از آنها در سالیان اخیر به شدت رشد یافته است .

شبکه های امروزی می بایست به منظور تامین طیف گسترده ای از خواسته ها نظیر اشتراک داده و یا چاپگر و درخواست هائی خاص نظیر ویدئو کنفرانس دارای سرعتی قابل قبول و مناسب باشند .

علاوه بر ضرورت به اشتراک گذاشتن منابع بر روی یک شبکه این نیاز بیش از گذشته احساس می شود که بتوان شبکه های متعددی را به یکدیگر متصل تا کاربران آنها بتوانند از منابع موجود بر روی هر شبکه استفاده نمایند .

همواره این احتمال وجود دارد که مجبور شویم یک شبکه بزرگ را به چندین شبکه کوچکتر تقسیم نمائیم .

چراکه به موازات رشد شبکه و افزایش ترافیک آن ، زمان پاسخ به کاربران بتدریج کاهش خواهد یافت .

افزایش ترافیک و یا شلوغی شبکه ( Congestion ) یکی از مسائل مهم در شبکه های کامپیوتری است که عوامل مختلفی در ایجاد آن موثر می باشند : وجود هاست های فراوان در یک broadcast domain Broadcasts بیش از اندازه Multicasting پهنای باند کم و نارسا استفاده از هاب برای ارتباطات شبکه وجود حجم بالائی از ترافیک ARP و یا IPX (پروتکل روتینگ شرکت ناول که نظیر IP است ولی به شدت پرحرف !

است ) برای حل مشکلات فوق و کاهش بار ترافیکی شبکه می توان یک شبکه بزرگ را به چندین شبکه کوچکتر تقسیم نمود .

به این کار segmentation گفته می شود و برای تحقق آن از روتر ، سوئیچ و bridge استفاده می گردد .

روتر از روترها برای اتصال شبکه ها و مسیریابی بسته های اطلاعاتی از یک شبکه به شبکه دیگر استفاده می گردد .

روترها به صورت پیش فرض باعث تفکیک broadcast domain می گردند .

به مجموعه ای از دستگاه های موجود بر روی یک شبکه که به broadcast ارسالی بر روی سگمنت گوش می دهند ، broadcast domain گفته می شود .

تفکیک broadcast domain در یک شبکه بسیار حائز اهمیت است چراکه پس از ارسال broadcast توسط یک هاست و یا سرویس دهنده ، هر دستگاه موجود در شبکه می بایست آن را دریافت و پردازش نماید .

در صورت استفاده از روتر ، زمانی که اینترفیس آن یک broadcast را دریافت می نماید ، می تواند آن را بدون نیاز فورواردینگ به شبکه دیگر ، دور بیاندازد .

با این که روترها به صورت پیش فرض به عنوان دستگاه هائی جهت تفکیک broadcast domain مطرح و شناخته شده می باشند ولی لازم است به این نکته مهم نیز توجه گردد که روترها قادر به تفکیک collision domains نیز می باشند .

برای کاهش ازدحام و یا شلوغی شبکه توسط روتر از روش های متعددی استفاده می گردد: روترها به صورت پیش فرض broadcast را فوروارد نمی نمایند ( سوئیچ و bridge این کار را انجام نمی دهند ) .

روترها قادر به فیلترینگ شبکه بر اساس اطلاعات لایه سه می باشند ( مبتنی بر آدرس های IP ) .

سوئیچ و bridge این کار را انجام نمی دهند .

از روترها در شبکه برای تامین اهداف زیر استفاده می گردد : سوئیچینگ بسته های اطلاعاتی فیلترینگ بسته های اطلاعاتی ارتباطات بین شبکه ای انتخاب مسیر و یا مسیریابی سوئیچ از سوئیچ های LAN برای ارتباطات بین شبکه ای استفاده نمی‌گردد .

در مقابل ،‌ از این نوع دستگاه های شبکه ای برای افزودن قابلیت های جدید به یک شبکه محلی استفاده می شود .

مهمترین هدف از بکارگیری سوئیچ ، بهبود کارکرد شبکه های محلی ( بهینه سازی کارآئی) از طریق ارائه پهنای باند بیشتر برای کاربران شبکه است.

سوئیچ ها نظیر روتر بسته های اطلاعاتی را به سایر شبکه ها فوروارد نمی نماید .

در مقابل ، آنها صرفا" فریم ها را از یک پورت به پورت دیگر فوروارد می نمایند .

سوئیچ ها نمی توانند فریم ها را بین شبکه ها فوروارد نمایند و صرفا" می توانند حامل فریم ها برای روترها باشند تا توسط روترها به سایر شبکه ها فوروارد گردند .

به صورت پیش فرض ، سوئیچ ها باعث تفکیک ‍Collision domain در یک شبکه می شوند .

Collision domain ، یک اصطلاح اترنتی است که از آن به منظور تشریح سناریوی زیر در یک شبکه استفاده م‍ی گردد : یک دستگاه خاص اقدام به ارسال یک بسته اطلاعاتی بر روی یک سگمنت شبکه می نماید و این تاکید را دارد که سایر دستگاه های موجود در سگمنت به آن توجه نمایند و در همان زمان دستگاهی دیگر در شبکه سعی در ارسال داده می نماید.

وضعیت فوق یک collision را در سگمنت ایجاد می نماید .در زمان بروز collision ، هر دو دستگاه می بایست مجددا" و پس از طی یک زمان تصادفی اقدام به ارسال مجدد داده نمایند .

بدیهی است که ماهیت collision بگونه ای است که در نهایت کاهش کارآئی یک شبکه را به دنبال خواهد داشت .

با توجه به این که هاب صرفا" یک collision domain و یک broadcast domain را ارائه می نماید ،‌ استفاده از آن کارآئی شبکه را به شدت کاهش می دهد .

در اینچنین شبکه هائی ، هر هاست موجود در سگمنت به یکی از پورت های هاب متصل می گردد .

در مقابل ، هر پورت موجود در یک سوئیچ collision domain مربوط به خود را ارائه می نماید .

در واقع ، سوئیچ ها collision domain جداگانه ای را ایجاد می نمایند ولی صرفا" یک broadcast domain را ارائه می نمایند.

روترها broadcast domain جداگانه ای را ایجاد می نمایند .

bridge از واژه bridging قبل از پیاده سازی هاب و روتر ، استفاده می گردید .

در واقع ، سوئیچ و bridge دارای عملکردی مشابه می باشند ( کلیات کار ) .

دو دستگاه فوق ، collision domain در یک شبکه محلی را تفکیک می نمایند .

این بدان معنی است که سوئیچ اساسا" یک bridge چندین پورت با قدرک اداراک بیشتری است .

علی رغم وجود شباهت های زیاد بین سوئیچ و bridge ، تفاوت هائی نیز در این رابطه وجود دارد .

به عنوان نمونه سوئیچ ها به منظور انجام وظایف خود دارای امکانات مدیریتی و قابلیت های پیشرفته ای می باشند .

در اغلب موارد bridge صرفا" دارای یک ، دو و یا چهار پورت می باشد.

از bridge زمانی در شبکه استفاده می شود که هدف کاهش collision در broadcast domain و افزایش collision domain در شبکه است .

در چنین وضعیتی bridge پهنای باند بیشتری را برای کاربران ارائه می نماید.

یکی از مزایای اولیه bridging ، افزایش پهنای باند قابل دسترس بر روی یک سگمنت شبکه است ، چراکه با این کار تعداد دستگاه های موجود در یک collision domain کاهش می یابد .

استفاده از روتر ، سوئیچ و bridge در شبکه شکل زیر نحوه استفاده از تجهیزات شبکه ای فوق را در یک شبکه فرضی نشان می دهد .

در شکل فوق سه شبکه فرضی ( شبکه متصل شده از طریق هاب در قسمت پائین شکل ، شبکه متصل شده از طریق سوئیچ در قسمت سمت چپ شکل و شبکه متصل شده از طریق bridge در قسمت بالای شکل ) از طریق روتر به یکدیگر متصل شده اند .

توضیحات : همانگونه که در شکل فوق مشاهده می نمائید از روتر در مرکز شبکه استفاده شده است .

علت این کار استفاده از فناوری های قدیمی تر نظیر هاب و bridge است .

در صورتی که صرفا" از سوئیچ استفاده گردد ، در سناریوی فوق تغییرات عمده ای ایجاد خواهد شد .

در شبکه های جدید می توان سوئیچ را در مرکز شبکه قرار داد و از روتر برای اتصال شبکه های منطقی به یکدیگر استفاده نمود .

در صورتی که قصد پیاده سازی اینچنین شبکه هائی را داشته باشیم ، می بایست شبکه های محلی مجازی ( VLANs ) را ایجاد نمود .

در قسمت بالای شکل فوق از یک bridge استفاده شده است تا به کمک آن هر دو هاب به روتر متصل شوند .

همانگونه که در متن این مقاله اشاره گردید ، bridge باعث تفکیک collision domain می گردد ولی تمامی هاست های متصل شده به هر دو هاب همچنان در یک broadcast domain مشابه قرار می گیرند .

همچنین ، bridge فوق صرفا" دو collision domain را ایجاد کرده است .

بنابراین هر دستگاه متصل شده به یک هاب در یک collision domain مشابه قرار می گیرد .

در قسمت پائین شکل فوق ، سه عدد هاب متصل شده به هم به روتر متصل شده اند .

وضعیت فوق باعث ایجاد یک collision domain بزرگ و یک broadcast domain بزرگ می شود ( یک بهم ریختگی بزرگ ) .

بهترین شبکه متصل شده به روتر ،‌ شبکه متصل شده از طریق سوئیچ موجود در قسمت سمت چپ شکل فوق است .

چرا ؟

چون هر پورت موجود بر روی سوئیچ باعث تفکیک collision domain می گردد.

ولی این یک وضعیت مطلوب نمی باشد چون تمامی دستگاه ها همچنان در یک broadcast domain مشابه قرار داشته و می بایست به تمامی broadcast ارسالی گوش فرا دهند و اگر broadcast domain خیلی بزرگ باشد ، کاربران پهنای باند کمتری را داشته و می بایست broadcast بیشتری را پردازش نمایند .

ماحصل این وضعیت ، کاهش زمان پاسخ شبکه به کاربران خواهد بود .