دانلود تحقیق فضا و شگفتی هایش

منظومه شمسی چیست؟

زمینی که ما بر روی آن زندگی می کنیم سیاره ای است که همراه با هشت سیاره دیگر پیوسته در حال گردش به دور خورشید است .

هشت سیاره دیگری که با سیاره زمین منظومه شمسی را تشکیل می دهند عبارتند از : عطارد - زهره (ناهید) - مریخ - مشتری - زحل (کیوان) - اورانوس - نپتون و پلوتون .

در فضای کیهانی اجرام دیگری هم به صورت معلق وجود دارند که ستاره های دنباله‌دار .

سیارکها - شهاب‌سنگها و قمرها از آن جمله اند .
زمین شبانه روز به دور خورشید در چرخش است و ماه نیز در مداری به دور زمین می چرخد .

گاهی اوقات ماه بین زمین و خورشید قرار می گیرد به طوری که ما از روی زمین قادر به دیدن خورشید نخواهیم بود .

بروز چنین حالتی را خورشید گرفتگی یا خسوف می نامند .

خورشید ستاره ای سوزان :
خورشیدی که روزها در آسمان مشاهده می‌کنیم یک ستاره بسیار بزرگ است .

تفاوت ستاره با سیاره آن است که ستاره در جای خود ثابت است اما سیاره ها در مدارهای معینی می رخند .

خورشید که چون گلوله ای آتشین در فضای کیهانی قرار دارد نزدیکترین ستاره به کره زمین است .

خورشید دارای اشعه هایی است که نگاه کردن مستقیم به آن با چشم غیرمسلح بدون دوربین و تلسکوپهای نجومی برای چشم انسان خطرناک است ، تا حدی که باعث نابینایی شود .

در نظر ساکنان زمین خورشید هر بامداد از نقطه ای در مشرق بالا می آید و پس از طی آسمان بالای سرما ، هنگام غروب در نقطه ای از مغرب پایین می رود .در حالی که واقعیت چنین نیست و در واقع این زمین است که با چرخش دایمی خود چنین حالتی را بوجود می آورد .هنگامی که نیمی از کره زمین مقابل خورشید قرار می گیرد روز است و با رسیدن شب ، روز در نیمه دیگر کره زمین آغاز می شود .فراموش نکنیم که خورشید همواره می درخشد و خاموشی ندارد .

خورشید یکصد بار از کره زمین بزرگتر است .

اگر خورشید به اندازه یک توپ فوتبال در نظر بگیریم ، کره زمین در مقایسه با آن به اندازه ته یک سنجاق است .

توده های گاز از سطح خورشید متصاعد است .

حرارت این گاز از حرارت جسم خورشید کمتر است و تصاعد دایمی این گازها سبب می شود که سطح کره خورشید آماس کرده و متورم بنظر بیاید .

سیاره عطارد :
عطارد نزدیکترین سیاره منظومه شمسی به کره خورشید است .

سطح این سیاره به سبب نزدیکی به کره خورشید گرم و سوزان است و به همین سبب هیچ جانداری قادر به زندگی در آن نیست .

سفینه کیهان نورد «مارینر» چند سال پیش با عبور از نزدیکیهای عطارد توانست عکسهایی از سطح این سیاره بگیرد .

سطح عطاردشباهت زیادی به کره ماه دارد .

سطح این سیاره پوشیده از دهانه های آتشفشانی است و اثری از هوا در آن مشاهده نمی شود .
عطارد کوچکترین سیاره منظومه شمسی است .

کره زمین سه برابر از سیاره عطارد بزرگتر است .

سیاره ونوس :
نظر به این کمه سیاره ونوس در میان توده های ابر و غبار پنهان شده تاکنون اطلاعات زیادی درباره این سیاره به دست نیامده است .

البته بعضی از سفینه های کیهان نورد مانند سفینه کیهان نورد «ونرا» متعلق به شوروی ، با فرود بر سطح سیاره ونوس عکسهایی از آن به زمین مخابره کرده اند .

سطح سیاره ونوس نیز بسیار گرم و غیرقابل سکونت است .
سیاره ونوس همان سیاره ای است که پیش از طلوع خورشید و یا بلافاصله پس از غروب خورشید در آسمان ظاهر می شود و نزد مردم به ستاره صبحگاهی معروف است .

ونوس نزدیکترین سیاره به کره زمین است و حجمی تقریباً برابر با کره زمین دارد .

ستاره شناسان ونوس را خواهر خوانده زمین لقب داده اند .

کره زمین چه گونه است ؟

کره زمین سومین سیاره منظومه شمسی از نظر فاصله ، نسبت به خورشید است .

زمین کره ای است مدور که سطح آن از یک لایه هوا به نام اتمسفر پوشیده شده .

زمین دارای دو نوع چرخش است .

یکی چرخش انتقالی در مداری به دور خورشید و دیگری چرخش وضعی که بر یک محور فرضی به دور خودش انجام می شود .

چرخش انتقالی زمین به دور خورشید 365 روز یعنی یک سال طول می کشد ولی با چرخش محوری زمین که هر بیست و چهار ساعت یکبار صورت می گیرد شب و روز پدید می آید .

اگر بر سطح کره ماه بایستیم تصور می کنیم زمین از پشت کره زمین بیرون می آید و یا در پشت آن پنهان می شود .
مردم در ایام بسیار قدیم زمین را پدیده ای مسطح تصور می کردند و مردمان هند قدیم عقیده داشتند که زمین بر پشت فیلی غولپیکر جابجا میشود .
مردم در ایام بسیار قدیم زمین را پدیده ای مسطح تصور می کردند و مردمان هند قدیم عقیده داشتند که زمین بر پشت فیلی غولپیکر جابجا میشود .

کره زمین از درون یک سفینه فضائی این گونه می رسد .

رنگهای آبی نشانه آبهای سطح زمین است و اطراف زمین را توده های ابر سفیدرنگ پوشانده است .

زمین تنها سیاره منظومه شمسی است که سطح آن را دریاها و اقیانوسها پوشانده است .

رنگهای قهوه ای در سطح کره زمین قاره افریقا و شبه جزیره عربستان را نشان می دهد .

کره ماه ، قمر زمین : کره ماه نزدیکترین همسایه زمین است .

ماه پیوسته و به شکلی یکنواخت به دور کره زمین می چرخد و به همین سبب ، همیشه فقط یک نیمه از کره ماه از زمین قابل رؤیت است .

در سطح ماه هوا یا آب وجود ندارد .

دانشمندان معتقدند که میلیاردها سال پیش بر اثر اصابت سنگهای فضایی بر سطح کره ماه دهانه های آتشفشانی بر سطح این کره به وجود آمدهن است .

فضانوردان سفینه «آپولو» شش مأموریت در کره ماه انجام دادند .

آنها بر سطح کره ماه راه رفتند و نمونه هایی از سنگهای سطح این کره را با خود به زمین آوردند .

ماه هر یک ماه یک بار به دور زمین می چرخد .

کره زمین چهار بار بزرگتر از کره ماه است .

نور خورشید همواره بر یک نیمه کره ماه می تابد و به همین سبب نیمه دیگر ماه همیشه تاریک است .

ماه در طول بیست و نه روز یا سی روز گردش به دور زمین به شکلهای مختلفی دیده می شود .

این اثر کف کفش یک فضانورد بر سطح کره ماه است .

شاید این جای پا سالیان درازی بر سطح ماه باقی بماند .

زیرا در ماه نه بادی می وزد و نه بارانی می بارد که باعث از بین رفتن این جای پا شود .

سیاره مریخ : مریخ در آسمان به شکل ستاره ای سرخ رنگ ، به نظر می رسد .

سفینه فضاپیمای «وایکینگ» چند سال پیش بر سطح کره مریخ فرود آمد .

عکسهای ارسالی سفینه وایکینگ سطح مریخ را به رنگ سرخ نشان می داد .

در واقع سطح سیاره مریخ از خاکی سرخ پوشیده شده و وزش بادهای تند باعث بروز توفان گرد و غبار در سطح مریخ می شود .

همچنین در سطح مریخ دهانه های آتشفشان و دره های عمیقی وجود دارد .

مریخ سیاره کوچکی است که لایه نازکی از هوا اطراف آن را پوشانده است .

ضخامت لایه هوای اطراف مریخ حدود نصف لایه هوای اطراف زمین است .

سیاره مشتری : سطح سیاره مشتری سنگلاخی نیست .

این سیاره توده ای از گاز و مواد مذاب است .

رشته های رنگی در تصویر ابرهای فراز سیاره مشتری است .

این ابرها تمام سطح سیاره را پوشانده است .

بر سطح مشتری یک لکه قرمز رنگ به چشم می خورد که ممکن است نشانه وجود یک توفان چندصد ساله در این سیاره باشد .

مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی است و حجم آن از مجموع تمام سیاره های منظومه شمسی بزرگتر است .

مشتری دارای سیزده قمر (ماه) است که به دورش می چرخند .

بیشتر قمرهای مشتری از توده های سخت سنگلاخی تشکیل شده اند .

چهار قمر مشتری از بقیه قمرها بزرگتر است و حجم آنها به اندازه سیارات کوچک است .

سیاره زحل (کیوان) : ششمین سیاره از نظر فاصله مداری تا خورشید سیاره زحل است .

این سیاره بدون دوربینهای نجومی هم از سطح زمین قابل رؤیت است .

زحل از جهات بسیار به مشتری شباهت دارد .

جسم این سیاره هم از توده های گازی شکل و مواد مذاب تشکیل شده است .

در اطراف زحل رشته های ابری شکل دیده می شود .

گردش محوری سیاره زحل بسیار تند و سریع است .

در اطراف سیاره زحل حلقه هایی به چشم می خورد ، و در مدار خارجی این حلقه ها ده قمر زحل به دور آن در چرخشند .

حلقه های زیبایی که اطراف زحل (کیوان) به چشم می خورند سخت و جامد نیستند .

این حلقه ها از تکه سنگهای یخ بسته تشکیل شده اند .

اورانوس - نپتون و پلوتون : دانش انسان درباره این سه سیاره منظومه شمسی چندان زیاد نیست زیرا این سیاره ها در فاصله بسیار دوری از زمین قرار دارند .

به گفته دانشمندان دو سیاره اورانوس و نپتون به حالت مایع هستند و لایه ای از اتمسفر ابری شکل اطراف آنها را فرا گرفته است .

سیاره پلوتون به شکل کره ای جامد است که سطح ان را لایه یخی پوشیده شده.

سطح هر سه سیاره به دلیل فاصله بسیار زیاد از خورشید فوق العاده سرد است .

هنگانی که ستاره شناسان برای رؤیت ستارگان به تلسکوپ روی آوردند متوجه وجود اورانوس ، نپتون و پلوتون در فضای کیهانی شدند .

«سر ویلیام هرشل» حدود 200 سال پیش سیاره اورانوس را کشف کرد .

شکل تلسکوپ مورد استفاده هر شل را در عکس مشاهده می کنید .

فضانوردان نیز چند سال پیش برای نخستین بار حلقه های اطراف اورانوس را مشاهده کردند .

حجم سیاره اورانوس چندین برابر زمین است .

این سیاره دارای پنج قمر است .

ستاره شناسان هر یک از سیاره ها را به نام یکی از خدایان یونان باستان نامگذاری کرده اند .

اورانوس نام خدای بهشت و آسمان است .

حجم سیاره نپتون تقریباً برابر سیاره اورانوس است .

سطح نپتون آبی رنگ به نظر می رسد .

این سیاره دارای دو قمر است .

نپتون نام خدای دریاها در یونان باستان بوده است .

پلوتون سیاره ای کوچک است و حجم آن تقریباً برابر سیاره عطارد است .

پلوتون نام خدای جهان زیرین یا عالم برزخ در یونان باستان بوده است .

سیارکها و شهابها : سیارکها و شهابها خرده سنگهای سرگردان فضایی هستند .

سیارکها به دور خورشید می چرخند .

گاهی اوقات سنگهای شهاب با زمین برخورد می کنند .

سنگهای شهابی کوچک در هوای اطراف زمین سوخته و نابود می شوند و به زمین سقوط می کنند .

این یک شهاب سنگ است که در نقطه ای از خاک امریکا فرود آمده و حفره بزرگی ایجاد کرده است .

ستاره های دنباله دار : ستاره های دنباله دار ترکیبی از غبارهای یخی هستند .

ستاره های دنباله دار از دورترین نقطه منظومه شمسی به سوی خورشید می آیند و وقتی به نزدیک خورشید می رسند ما از روی زمین دنباله بسیار نورانی آنها را مشاهده می کنیم .

در روزگار قدیم مردم مشاهده ستاره های دنباله دار را شوم و نامیمون می دانستند .

فضای بی انتهای عالم : همه آن چیزهایی را که در فضای لایتناهی وجود دارد جهان یا عالم می نامیم .

زمین ، خورشید و تمام سیاره ها و دیگر اجرامی که شبها در آسمان مشاهده می کنیم بخشی از عالم را تشکیل می دهند .

ستاره شناسان به کمک دوربینهای نجومی خود سیاره ها و ستاره هایی را می بینند که ما قادر به دیدن آنها نیستیم .

حدفاصل میان ستاره ها انباشته از ابرهای غبار و گاز است .

ستاره ها به دلیل تابش مستقیم نور به این ابرهای غباری ، آبی رنگ به نظر می رسند .

ابرهایی که از ذرات گرد و غبار و گازها در فضا به وجود می آیند اصطلاحاً «سحابی» نامیده می شوند .

سحابیها به کمک تلسکوپ قابل رؤیت هستند .

آنها همچون وصله‌هایی بر پهنه آسمان به نظر می آیند .

در این تصویر سحابیها معروف به کله اسبی را مشاهده می کنید .

این سحابیها راه عبور نور ستارگان را سد می کنند و اجازه نمی‌دهند نور ستارگان از آنها عبور کند .

ستارگان : در جهان هستی ، میلیونها ستاره وجود دارد و ستاره هایی که شب هنگام در آسمان مشاهده می کنیم فقط بخش کوچکی از ستاره های شناور در فضا هستنتد .

ستاره های در اندازه ها و رنگهای گوناگون وجود دارند .

بعضی از آنها سرخ رنگ و برخی دیگر زرد و آبی و سفید به نظر می رسند .

ستاره ها در فاصله بسیار دوری از زمین در فضا شناورند .

پاره‌ای از ستارگان دوتا دوتا به دور دیگر ستارگان می چرخند .

و گروهی دیگر از آنها دسته های بزرگی را تشکیل می دهند که در زبان ستاره شناسی ، ستاره‌های خوشه ای نامیده می شوند .

خورشید با همه بزرگی یک ستاره نسبتاً کوچک است و از خانواده ستاره های غول پیکر شناخته نمی شود .

به طور کلی ستارگان به سه گروه ستارگان کوچک (کوتوله) ، غول پیکر و مافوق غول‌پیکر تقسیم می شوند .

برخی از ستارگان غول‌پیکر در نیمه راه حیات (موجودیت) خود دچار انفجار می‌شوند.

به هنگام انفجار از این ستارگان نورهای خیره کننده ای می تابد که به این نورهای خیره کننده «سوپرنوا» می گویند .

شدت نور این ستاره ها حدود یکصد برابر بیش از نور خورشید است .

به گفته دانشمندان ، ستارگان از توده های به هم فشرده گازها به وجود آمده اند .

ستارگان از خود نور و گرمایی شبیه به خورشید بیرون می دهند .

پس از میلیونها سال نور و گرمای موجود در آنها به پایان می رسد و از این هنگام به بعد حجم این ستاره‌ها بزرگتر و رنگ آنها سرخ‌تر می شود .

با گذشت چند میلیون سال دیگر حجم این ستاره‌ها رو به کاهش می گذارد تا آنکه سرانجام به ستاره های کوچک (کوتوله) مبدل می شوند .

خانواده های گوناگون ستارگان : ستارگان به صورت مجموعه هایی فضا را اشغال کرده اند .

هر مجموعه از ستارگان یک کهکشان را تشکیل می دهد .

هنگام شب می توانیم کهکشانها را در آسمان مشاهده کنیم .

راه شیری یکی از این کهکشانهاست .

ستاره‌های نزدیک به میانه یا مراکز راه شیری این کهکشان را نورانی می کنند .

در روزگار قدیم ستاره شناسان تصور می کردند فقط یک کهکشان در آسمان وجود دارد ، ولی اکنون کهکشانهای دیگری هم در فاصله های بسیار دور کشف شده است .

همه کهکشانها به یک شکل نیستند .

بعضی از کهکشانها شکل مارپیچ دارند و برخی دیگر تخم مرغی (بیضی) شکل هستند و پاره ای دیگر از آنها شکل ویژه ای ندارند .

کهکشان بالای سر ما به شکل مارپیچ مسطح است .

در این تصویر ، کهکشاتن راه شیری را مشاهده می کنید که کره خورشید وجهی از آن را تشکیل می دهد .

موقعیت ما زمینیان با علامت پیکان در تصویر نشان داده شده است .

چگونگی پیدایش عالم : نقطه شروع پیدایش عالم هنوز به درستی مشخص نشده است .

بسیاری از دانشمندان معتقدند که همه چیز با یک انفجار عظیم در فضا‌ آغاز شد .

این انفجار بزرگ کهکشانهایی را در جهات مختلف به وجد آورد .

به عقیده دانشمندان کهکشانها با گذشت میلیونها سال همچنان در حال دور شدن از یکدیگر هستند .

دانشمندان از روزگار قدیم تا به امروز برای کشف چگونگی پیدایش خورشید و سیاره‌های آن در تلاش بوده اند .

بسیاری از دانشمندان عقیده دارند که خورشید از به هم پیوستن توده های فشرده غبار های فضایی و گاز به وجود آمده‌ است .

پس از شکل گرفتن خورشید بقیه غبارهای فضایی به چرخش به دور خورشید ادامه دادند تا رفته رفته از به هم فشرده شدن این غبارها سیاره های منظومه خورشیدی به وجود آمدند .

زمین تنها زیستگاه گیاهان و جانوران در عالم : دانشمندان تاکنون نتوانسته اند در سایر کرات و سیاره های عالم آثاری از زندگی کشف کنند .

البته ممکن است در سیاره های بسیار دور از منظومه خورشیدی زندگی وجود داشته باشد ولی گرمی و حرارت فوق العاده سیاره های منظومه خورشیدی اجازه پیدایش حیات را به گیاهان و جانوران نمی دهد .

بنابراین باید گفت که زمین تنها زیستگاه گیاهان و جانوران در عالم هستی است .

آثار این زندگی به صورتهای گوناگون در کره زمین مشاهده می شود .

گاه به صورت نباتات و جانداران بسیار ریز و ذره بینی و گاه در شکل درختان و جانوران بزرگ و غول پیکر .

آمیب ها ریزترین و ساده ترین موجودات دارای زندگی در زمین هستند ولی شکل زندگی در گیاهان و جانوران بسیار پیچیده تر از آمیب است .

آثار زندگی در هر نقطه از کره زمین به صورتهای متفاوت وجود دارد .مثلاً کاکتوس که گیاهی سخت و مقاوم است در بیابانهای گرم و خشک یافت می شود .

بعضی باکتریها می توانند درهوای سرد و یخبندان قطبی هم به حیات خود ادامه دهند .

یافتن نشانه های حیات برای شما کار دشواری نیست ...

علم ستاره شناسی : ستاره شناسی علم مطالعه و کشف اسرار ستارگان و سیاره های موجود در عالم هستی است .

ساکنان کره زمین از بدو خلقت تاکنون خورشید و ماه و ستارگان را در شبانه روز بر آسمان بالای سر خود مشاهده کرده اند .

در برخی از نقاط جهان آثار بناهایی سنگی به شکلهای عجیب یافت شده که گفته می شود این بناهای سنگی متعلق به رسدخانه‌های ستاره شناسان روزگار باستان بوده است .

«گالیله» - ستاره شناس ایتالیایی - نخستین کسی بود که چندصد سال پیش از دوران تلسکوپ به مشاهده ستاره ها پرداخت .

او برای نخستین بار توانست فرو رفتگیها و دهانه های آتشفشانهای موجود بر سطح کره ماه را به وسیله تلسکوپ مشاهده کند .

تلسکوپهای اولیه بسیار ساده و کوچک ساخته می شدند .

انواع تلسکوپها : ستاره شناسان به کمک تلسکوپها به مطالعه درباره سیاره ها و ستارگان موجود در عالم هستی می پردازند .

تسلکوپها سیاره ها و ستارگان را واضح تر و نزدیکتر نشان می‌دهند .

مشاهده برخی ستارگان بدون استفاده از تلسکوپ غیرممکن است .

به وسیله تلسکوپ می توان اعماق کهکشان را مشاهده کرد ، و درباره ستارگانی که در نقاط دوردست کهکشان قرار دارند به مطالعه پرداخت .

چنین کاری از چشم ما به تنهایی ساخته نیست .

هرچه ستارگان دورتر باشند برای مشاهده آنها به تسکوپهای بزرگتری نیاز داریم .

حجم بعضی از تلسکوپها چندین برابر جثه ستاره شناسی است که برای تماشای آسمانها پشت آنها قرار می گیرد .

رادیوتلسکوپ : رادیوتلسکوپ نوع جدیدی از تلسکوپ است که به کمک آن می توان امواج رادیویی را از فضا دریافت کرده ، به بررسی احوال ستارگان دوردست کهکشان پرداخت .

وجود لایه اتمسفر در اطراف کره زمین ما را از مشاهده دقیق ستاره ها و سیاره ها باز می دارد .

دانشمندان به منظور رفع این مشکل اقدام به ساخت و پرتاب ماهواره های تحقیقاتی به مدار زمین کرده‌اند .

ماهواره ها با چرخش دایمی در مدار زمین اطلاعات زیادی درباره خورشید و دیگر ستارگان به زمین مخابره می کنند .

آسمان در شب : شب هنگام ستارگان درخشان را بر پهنه آسمان مشاهده می کنیم .

ستارگان‌ آسمان در منطقه شمال و جنوب خط استوا یکسان مشاهده نمی شوند .

ساکنان شمال خط استوا شبها ستاره هایی را در آسمان می بینند که ساکنان جنوب خط استوا قادر به مشاهده آنها نیستند و بالعکس برخی ستارگان نظیر ستاره «صلیب جنوبی» فقط از منطقه جنوب خط استوای زمین قابل رؤیت هستند .

از زمانهای بسیار قدیم انسانها برای هر گروه از ستارگان اسامی خاصی را تعیین می‌کردند .

این اسامی که «صور فلکی» نامیده می شوند از روی نام جانوران مختلف که برای انسان شناخته تر بود ، انتخاب شده است .

«دب اکبر» نمونه ای از این قبیل صور فلکی است که شبها آن را در آسمان شمال زمین مشاهده می کنیم .

دب اکبر مجموعه‌ای از هفت ستاره است که شبیه یک خیش شخم زنی است .

سفینه های فضایی به وسیله موشکهای بسیار نیرومند به فضای خارج از جو زمین پرتاب می شوند .

این تصویری از موشک غول‌پیکر «ساتورن-5» است که سفینه حامل چند فضانورد را به کره ماه برد .

سفینه های فضایی در بازگشت از سفرهای فضایی از لایه اتمسفر زمین عبور می کنند .

سفینه‌ها هنگام برخورد با جو زمین بسیار داغ و گداخته می شوند ولی وجود یک لایه مخصوص بر سطح سفینه ها آنها را در برابر حرارت زیاد حفاظت می کند .

برخی از سفینه های فضائی هنگام بازگشت به زمین بر سطح آب اقیانوس فرود می آیند ولی با پیشرفت تکنولوژی فضایی شیوه فرود سفینه ها تغییر کرده است .

دانشمندان تاکنون موفق شده اند چند ربات کاشف را در سطح کره ماه و سیاره ونوس و مریخ پیاده کنند .

سفینه فضایی وایکینگ نیز عکسهای جالبی از سطح کره مریخ به زمین فرستاده است .

این عکسها نشان می دهد که هیچ گونه آثار زندگی در ونوس و مریخ وجود ندارد .

در این عکس یک ربات کاشف در حال جدا شدن از سفینه فضایی و فرود بر سطح سیاره مریخ دیده می شود .

موشک وی-2 (V-2) نخستین موشک غول پیکری بود که در جنگ دوم جهانی توسط آلمان ساخته شد و بعدها کشورهایی چون امریکا و شوروی از روی موشکهای آلمانی اقدام به ساخت موشکهای غول‌پیکر فضایی کردند .

ساختمان موشکها : سفینه های فضایی و ماهواره‌ها به وسیله موشکهای بسیار نیرومند به فضا پرتاب می‌شوند .

بیشترین قسمت وزن این موشکها را سوخت آنها تشکیل می دهد .

سفینه‌های فضایی با ماهواره ای که با این موشکها به فضا فرستاده می شوند در مقایسه با خود موشکها ، وزن کمی دارند .

سفینه ها و ماهواره ها برای پرتاب به فضا در دماغه موشکها قرار می گیرند .

با تمام شدن سوخت موشکها در فضا وظیفه آنها هم به پایان می رسد .

برای پرتاب سفینه‌های بعدی موشکهای تازه ای ساخته و‌آماده می‌شود.

«رابرت گودارد» پدر موشکهای امروزی شناخته می شود .

برای نخستین بار توانست موشکی با سوخت مایع بسازد تا پیش از ساخته شدن موشهای پرقدرت امروزی هیچ کس باور نمی کرد انسان بتواند روزی به کره ماه سفر کند .

بادکنکی را بعد از باد کردن در هوا رها کنید .

بر اثر خارج شدن هوا بادکنک به سمت بالا حرکت می کند .

طرز کار موشکها هم تقریباً شبیه به بادکنک است .

بر اثر سوختن مواد سوختی موشک ، گاز سوزانی با شدت از انتهای آن خارج می‌شود.

خروج این گاز ، موشک را در هوا به حرکت درمی‌آورد .

ماهواره‌ها در فضا چه می کنند ؟

ماهواره ها در مدار اطراف کره زمین به گردش می پردازند .

بعضی از ماهواره ها برای مطالعات هواشناسی در مدار زمین قرار می گیرند ، برخی ارتباط تلفنی میان نقاط مختلف جهان را برقرار می کنند و پاره ای از ماهواره ها به پخش تصاویر تلویزیونی می پردازند .

مردم سراسر دنیا می توانند به وسیله ماهواره های تلویزیونی رویدادهای مهم ورزشی را بر صفحه تلویزیونهای خود تماشا کنند .

دوربینها تصاویر تلویزیونی را به ماهواره می دهند و ماهواره با فرستنده های خود آنها را در سراسر جهان پخش می‌کند .

امواج نامرئی تصاویر تلویزیونی را در هوا پخش می کنند .

این امواج در خط مستقیم حرکت می کنند و نمی توانند کره زمین را دور بزنند .

ماهواره های تلویزیونی برای دادن پوشش به سراسر جهان به مدار زمین فرستاده می شوند .

فرستنده های زمینی تصاویر تلویزیونی به ماهواره ها می فرستند و فرستنده های ماهواره ای آنها را به تمام سطح کره زمین منعکس می کنند .

به وسیله همین ماهواره‌هاست که ساکنان کلیه نقاط زمین می توانند رویدادهای ورزشی ، نظیر بازیهای المپیک را به طور همزمان بر صفحه تلویزیونهای خود مشاهده کنند .

انسان در فضا : فضانوردان در سفرهای فضایی با مشکلات زیادی رو به رو هستند .

در فضا آب و غذا و هوای تنفسی وجود ندارد و به همین سبب فضانوردان باید همه نیازمندیهای خود را با خود به فضا ببرند .

در داخل سفینه‌های فضایی جای زیادی برای فضانوردان وجود ندارد .

تنگی جا در سفینه فضایی سبب به هم فشرده شدن سرنشینان آنها می شود .

فضانوردان در سفرهای فضایی لباسهای مخصوصی به تن می کنند .

آنها برای خارج شدن از سفینه فضایی نیز نیاز به لباسهای مخصوصی دارند .

در این تصویر یک فضانورد در لباس مخصوصی خروج از سفینه دیده می شود .

فضانوردان پیش از رفتن به سفرهای فضایی آموزشهای ویژه شرایط بی وزنی را فرا می گیرند زیرا به سبب نبودن هوا در فضا همه چیز در آنجا به صورت شناور در می آید .

سفر به کره ماه : برای نخستین بار در تاریخ سفرهای فضایی چند فضانورد امریکایی چندین سال پیش با سفینه آپولو در کره ماه فرود آمدند .

مه نورد آپولو در قسمت دماغه سفینه قرار گرفته بود .

با نزدیک شدن سفینه به سطح کره ماه ، دو تن از سرنشینان آن وارد سفینه مه نورد شدند و با آن بر سطح کره ماه فرود آمدند .

سومین فضانورد طی این مدت هدایت مادر را در مدار کره ماه بر عهده داشت .

فضانوردان در پایان مأموریت بر سطح کره ماه با سفینه مه‌نورد به سفینه مادر (فرماندهی) بازگشتند .

بعد از اتصال دو سفینه به یکدیگر ، فضانوردان راه بازگشت به زمین را در پیش گرفتند .

سفینه مادر پس از مدتی در نقطه ای از اقیانوس که از پیش تعیین شده بود‌ ، فرود آمد .

راه پیمایی بر سطح کره ماه : چندین سال پیش دو فضانورد ، آرزوی دیرینه انسان را برای فرود بر سطح کره ماه و راه‌پیمایی بر سطح این کره برآورده ساختند .

آنها پیش از رفتن به کره ماه تمرینهای فشرده و بسیار دشواری را انجام داده بودند .

بزرگترین دشواری کار آنها تحمل شرایط بی وزنی در سطح کره ماه بود .

آنها به حالت جست و خیز بر سطح کره ماه حرکت کردند و به جمع آوری نمونه هایی از سنگ و خاک کره ماه پرداختند .

دانشمندان فضایی در آزمایشگاهها ، نمونه های سنگ و خاک کره ماه را مورد آزمایشهای علمی قرار دادند .

از درون سفینه آپولو سطح کره زمین اینچنین دیده می شود .

در سفرهای فضایی بعدی ، فضانوردان با خودروهای مخصوص به «ماه‌پیمایی» پرداختند .

سفینه مه‌نورد که شباهت به یک عنکبوت دارد اقامتگاه فضانوردان در سطح کره ماه بود .

«ادوین آلدرین» دومین فضانوردی که بر سطح کره ماه فرود آمد .

او لباس مخصوصی بر تن داشت و کپسول هوا با خود حمل می کرد .

نخستین فضانوردان : فضانوردان پیشتاز چند سال پیش از سفرهای فضایی را برای انسان هموار کردند .

شوروی نخستین کشوری بود که در سال 1957 میلادی سفینه ای موسوم به «اسپوتنیک» را به فضا فرستاد و چهار سال پس از آن نخستین فضانورد روسی به نام «یوری گاگارین» با یک سفینه فضایی ، پس از یک بار گردش در مدار زمین بازگشت .

پس از یوری گاگارین «ادوایت» فضانورد امریکایی توانست با خروج از سفینه خود ، در فضا راه‌پیمایی کند.

او با یک کابل مخصوص به سفینه فضایی متصل بود و با نیروی یک تفنگ فضایی ، مدتی در فضا راه پیمایی کرد .

زنهای فضانورد نیز مانند مردان در سفرهای فضایی شرکت کرده اند .

«والنتینا ترشکوا» نخستین زنی بود که توانست با یک سفینه فضایی چهل و هشت بار در مدار زمین گردش کند .

سفر این فضانورد روسی به فضا مدت سه روز ادامه یافت .

پس از وی زنانی از امریکا به سفرهای فضایی رفتند که تعدادی از آنها در این راه جان خود را از دست دادند .

فضانوردان باید از سلامت جسمی کامل برخوردار باشند .

آنها پیش از رفتن به فضا ، چندین ماه تحت‌ آموزشهای دشوار قرار می گیرند .

سفرهای فضایی بسیار پرهزینه است .

دانشمند با قرار دادن دستگاههای پیچیده علمی در سفینه های فضایی و یا به کمک «رباتهای» کاشف ، دست به تحقیقات دقیق درباره فضا می زنند .

آنها تلاش می‌کنند تا اسرار سیاره‌های دور و نزدیک را کشف کنند .

«لونا 16» توسط دانشمندان روسی برای اکتشافات فضایی به فضا فرستاده شد .

این ربات توانست در بازگشت از سفر کره ماه مقداری از سنگ و خاک سطح ماه را به خود زمین بیاورد .

دانشمندان روسی دو اتومبیل مه‌نورد به نام «لوناخود» را برای تحقیقات علمی به کره ماه فرستادند .

لوناخودها توسط دانشمندان از زمین هدایت می شدند .

این مه نوردها روزها در سطح ماه گردش می کردند و شبها متوقف می شدند .

لوناخودها با دوربینهای حساس خود عکسهای شگفت انگیزی از سطح کره ماه به زمین فرستادند .

سفرهای فضایی : آنچه که انسان ، جانوران ، گیاهان و سایر موجودات را در زمین نگاه می دارد و از شناور شدن آنها در فضا جلوگیری می کند نیروی جاذبه زمین است .

سفینه‌های فضایی با سرعت بسیار زیادی که دارند می توانند نیروی جاذبه زمین را خنثی کنند و به مدار خارج از جو زمین بروند .

فضانوردان نمی توانند بدون بر تن کردن لباس مخصوص به فضا سفر کنند .

ایستگاههای فضایی (مداری) : دانشمندان برای سهولت انجام تحقیقات فضایی ایستگاههای تحقیقاتی در مدار زمین قرار می دهند .

فضانوردان در مأموریتهای فضایی می توانند در این ایستگاهها برای چندین ماه به مطالعه و استراحت بپردازند .

در درون ایستگاههای فضایی آب و مواد غذایی به قدر کافی برای فضانوردان ذخیره می شود .

شرایط زندگی در ایستگاههای فضایی برای فضانوردان مناسب است .

فضانوردان به وسیله سفینه های فضایی به ایستگاههای مداری منتقل می شوند .

«سالیوت» یک ایستگاه فضایی است که روسها در مدار زمین قرار داده اند .

ایستگاه‌ فضایی امریکا «اسکای لب» نام دارد .

این ایستگاه فضایی هنگام پرتاب به مدار زمین دچار سانحه شد و فضانوردان ناچار شدند آن را تعمیر کنند .

در ایستگاه مداری «اسکای لب» معمولاً فضانورد زندگی می کنند .

آنها از داخل ایستگاه مداری با دوربینهای بسیار حساس عکسهای دقیقی از سطح کره خورشید تهیه کرده اند .

این عکسها به دانشمندان در کشف اسرار خورشید کمک زیادی می کند .

سفینه های رفت و برگشت فضایی : سفینه‌های رفت و برگشت مانند هواپیما ، فضانوردان را به مدار زمین برده دوباره به زمین باز می گردانند .

هر سفینه رفت و برگشت در چندین مأموریت فضایی مورد استفاده قرار می گیرد .

این سفینه ها به کمک موشکهای کمکی از زمین به فضا پرتاب می شوند .

هنگام گردش سفینه در مدار زمین سرنشینان آنها به مطالعات علمی درباره فضا می پردازند .پس از پایان مأموریت فضایی ، سفینه رفت و برگشت راه زمین را در پیش می گیرد و مانند یک هواپیما در پایگاه فضایی موردنظر به زمین می نشیند .