دانلود مقاله تاریخ فلسطین

از آغاز انتفاضه الاقصی تا هم اکنون که سومین سالگرد آن گرامی داشته شد، مسئله فلسطین و خروش و قیام ملت مظلوم فلسطین که برای احقاق حق خود جانفشانی می کنند مورد توجه ویژه رسانه های گروهی قرار گرفته است.

خبرها و تحلیلهای ارائه شده توسط این رسانه ها نشانگر حجم عظیم کشتارها و خسارتهای جانی و مالی فلسطینیان و مقاومت همه جانبه این ملت شجاع در مقابل تمامی جنایات ارتش نژادپرست صهیونیستی می باشد.

در این میان آنچه که کمتر مورد توجه قرار گرفته است آگاهی بخشی نسبت به تاریخ و سرگذشت سرزمین فلسطین می باشد.

در همایشها و نشستهایی که طی سه سال گذشته توسط دبیرخانه کنفرانس حمایت از انتفاضه فلسطین برگزار شده است، یکی از پرسشها و خواستهای اصلی مشارکت کنندگان و بویژه جوانان، دانش آموزان و دانشجویان، داشتن اطلاعاتی دقیق و منسجم از تاریخ تحولات و رویدادهای سرزمین فلسطین بوده است.

لذا این دبیرخانه جهت پاسخگویی به این خواسته و برآورده ساختن این نیاز در سطح افکار عمومی با گردآوری و خلاصه سازی اطلاعات و داده های موجود در منابع مختلف اعم از کتابها، مجلات و روزنامه ها و سایتهای اینترنتی مبادرت به چاپ این کتابچه نموده است.

امید است این کتابچه مورد توجه و استفاده علاقمندان به رویدادهای خاورمیانه و بویژه مسئله فلسطین قرار گیرد و سهمی در افزایش حمایتهای سیاسی، معنوی و مادی ملت شریف ایران از فلسطین داشته باشد.

دبیرخانه کنفرانس بین المللی
حمایت از انتفاضه فلسطین


گاه شمار تاریخ معاصر فلسطین
(1379-1254 شمسی / 2000-1876 میلادی)
1254-1255 ه ش (1876 -1877 میلادی): اولین جلسه مجلس عثمانی در اسلامبول برگزار شد و اولین نمایندگان فلسطین از شهر بیت المقدس برای این مجلس انتخاب گردیدند.

1260 – آبان (1881 – نوامبر): دولت عثمانی اعلام کرد که حق اقامت یهودیان خارجی (غیرعثمانی) را در سراسر نقاط امپراطوری عثمانی بجز فلسطین، می پذیرد.

1271 – آبان (1982 – نوامبر): حکومت عثمانی فروش اراضی را به یهودیان خارجی، ممنوع کرد.

1275 (1896): عبدالحمید دوم پیشنهاد هرتزل را مبنی بر اینکه فلسطین به یهودیان اعطا شود، رد کرد و گفت: من نمی توانم از هیچ قسمتی از امپراطوری عثمانی چشم پوشی کنم ...

من نمی توانم با کالبد شکافی موجود زنده موافقت کنم.

1276 – 8 شهریور (1897 – 29 اوت): تشکیل اولین کنگره صهیونیستی در شهر بال سوئیس و آغاز فعالیتهای سازمان جهانی صهیونیسم.

1276 (1897): در واکنش به کنگره اول صهیونیست ها، عبدالحمید دوم عده ای از افراد دربار خویش را جهت حکومت بر استان بیت المقدس، اعزام داشت.

1293 – 6 تیر (1914-28 ژوئن): شروع جنگ جهانی اول که تا سال 1918 ادامه داشت و نهایتاً منجر به تجزیه حکومت عثمانی شد.

1295 – 26 شهریور (1916 – 16 می): پیمان سرّی سایکس – پیکو، امضاء شد.

بر اساس این پیمان، استانهای عربی امپراطوری عثمانی بین بریتانیا و فرانسه تقسیم می شد.

1296 – 11 آبان (1917 – 2 نوامبر): آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه بریتانیا با ارسال نامه ای به بارون لیونل والتر دو روچیلد، قول حمایت بریتانیا از تأسیس میهن ملی یهود در فلسطین را به روچیلد داد.

این نامه که بعدها به اعلامیه بالفور مشهور شد، متعاقب وعده ای بود که بنیامین دیزرائیلی نخست وزیر یهودی انگلستان در اواسط قرن نوزده، پس از خرید سهام کانال سوئز با پول روچیلد، به وی داده بود.

1296 – بهمن (1918 – ژانویه): سراسر فلسطین توسط نیروهای متفق، تحت فرماندهی آلنبی، ژنرال یهودی الاصل انگلیسی، اشغال شد و وی جمله معروف «امروز جنگهای صلیبی به پایان رسید» را گفت.

1298 – 6 تا 20 بهمن (1919- 27 ژانویه تا 10 فوریه): اولین کنگره ملی فلسطین در قدس تشکیل شد.

1299 – 5 اردیبهشت (1920- 25 آوریل): شورای عالی کنفرانس صلح سان رمو، بدون رضایت فلسطینیان، قیمومیت فلسطین که از سوی صهیونیست ها طراحی شده بود، را به بریتانیا واگذار کرد.

1299 – 10 تیر (1920 – 1 ژوئیه): اداره مدنی بریتانیا در فلسطین افتتاح شد و سر هربرت سامئول یهودی بعنوان اولین کمیسر عالی بریتانیا در فلسطین برگزیده شد.

1301- 10 مرداد (1922 – 30 ژوئیه): موافقت کنگره آمریکا با ایجاد میهن ملی یهود در فلسطین به اتفاق آراء (اعلامیه بالفور آمریکایی)
1308 – 1 تا 7 شهریور (1929-23 تا 29 اوت): فلسطینیان چندین شهر، در واکنش به تظاهرات خشونت آمیز جوانان یهودی در دیوار براق، دست به قیام زدند.

این حرکت به قیام براق مشهور شد.

1314 – 28 آبان (1935 – 20 نوامبر): شیخ عزالدین قسّام، رهبر یکی از اولین گروههای مبارز اسلامی فلسطین، طی عملیاتی علیه نیروهای اشغالگر انگلیسی در جنگلهای یعبد واقع در شهر جنین به شهادت رسید.

1316 – 6 آذر (1937 – 28 نوامبر): اعدام رهبر 80 ساله روزه دار مجاهدین شیخ فرهان سعدی (از یاران شیخ عزالدین قسام) توسط انگلیسی ها.

1323- مهر (1944 – اکتبر): کنفرانس مقدماتی اتحادیه عرب با حضور نمایندگان فلسطینی در اسکندریه مصر برگزار شد.

در این کنفرانس پیشنهاد تشکیل یک دولت عربی در فلسطین مطرح شد که در آن جامعه غیرعرب (یهودیان) از حقوق کامل شهروندی برخوردار باشند.

1326 – 7 آذر (1647-29 نوامبر): مجمع عمومی سازمان ملل با تصویب طرح تقسیم فلسطین به حضور صهیونیستها در فلسطین رسمیت بخشید.

1327- 20 فروردین (1948 – 8 آوریل): عبدالقادر حسینی، در نبرد یا گروه تروریستی «هاگانا» در قسطل به شهادت رسید.

1327 – 20 فروردین (1948-9 آوریل): قتل عام دیریاسین به دست گروه های تروریستی و با رهبری مناخیم بگین و اسحاق شامیر به وقوع پیوست.

طی این کشتار 245 فلسطین اعم از زن و کودک به خاک و خون کشیده شدند.

1327 - 24 اردیبهشت (1948- 14مه): دولت غاصب اسرائیل در ساعت 4 بعدازظهر در تل آویو اعلام موجدیت کرد و دقایقی بعد از آن امریکا آن را به رسمیت شناخت.

1327 - 25 اردیبهشت (1948-15مه): قیمومت بریتانیا بر فلسطین پایان یافت.

1327 - 25 اردیبهشت (1948-15مه): یک روز پس از اعلام تأسیس رژیم صهیونیستی، ارتشهای مصر، سوریه، اردن، عراق و لبنان از شمال، جنوب و شرق به این رژیم یورش بردند.

آرمان مشترک همه آنان این بود که دولت یهود را در نطفه خفه کنند.

این جنگ اولین رویارویی اعراب با اسرائیل نام گرفته است.

1328 - 21 اردیبهشت (1949-11می): سازمان ملل متحد، رژیم صهیونیستی اسرائیل را به عضویت پذیرفت.

مشروط بر اینکه اسرائیل قطعنامه 181در مورد برپایی کشور فلسطین به میهن شان را بپذیرد.

(عضویت مشروط در سازمان ملل تنها در مورد اسرائیل اعمال شده است).

1328 - 12 آذر (1949-3 دسامبر): بدنبال آوارگی بسیاری از فلسطینیان توسط صهیونیستها بویژه در جنگ 1948 ، سازمان ملل اقدام به تأسیس آژانس حمایت از آوارگان فلسطینی تحت عنوان «آنروا» در وین اطریش نمود.

1330 – 29 تیر (1951 – 20 ژوئیه): ملک عبدالله، پادشاه اردن، توسط یک فلسطینی در خارج از مسجدالاقصی در بیت المقدس ترور شد.

1335 – 9 آبان (1956-21 اکتبر): نیروهای اسرائیلی دست به کشتار مردم در روستای کفرقاسم زدند که حداقل 49 نفر کشته برجای گذاشت.

1346 – 17 خرداد (1967-7 ژوئن): اسرائیل در جنگی مقابل سوریه، مصر و اردن، بر قدس، کرانه باختری، نوار غزه و بلندیهای جولان تسلط پیدا کرد.

1348 – 30 مرداد (1969 – 21 اوت): مسجدالاقصی توسط صهیونیستها به آتش کشیده شد.

1351 – 15 مهر (1973 – 6 اکتبر): ارتش مصر با شکستن دیوار معروف دفاعی بارلو در چهارمین جنگ اعراب و اسرائیل به توفیق اولیه دست یافت ولی کشورهای غربی بویژه آمریکا با کمک به رژیم صهیونیستی این رژیم را از شکست حتمی رهایی بخشیدند.

1353 – 19 آبان (1975 – 10 نوامبر): مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه ای را تصویب کرد که بر اساس آن صهیونیسم نوعی از نژادپرستی شمرده شد.

1357 – 27 شهریور (1978-18 سپتامبر): امضای توافقنامه صلح کمپ دیوید بین مصر و رژیم صهیونیستی
1358 – 6 فروردین (1979 – 26 مارس): امضای نهائی پیمان صلح بین انور سادات رئیس جمهور مصر و مناخم بگین نخست وزیر رژیم صهیونیستی در حضور کارتر رئیس جمهوری آمریکا در کاخ سفید.

1359 – 9 مرداد (1980-31 ژوئیه): مجلس رژیم صهیونیستی، قدس را بعنوان پایتخت یکپارچه و دائمی حکومت اسرائیل تعیین نمود.

1360 – 14 مهر (1981-6 اکتبر): انور سادات رئیس جمهور مصر بدلیل عقد پیمان کمپ دیوید و سازش با رژیم صهینونیستی بدست سروان خالد اسلامبولی ترور شد.

1360 – 23 آذر (1981 – 14 دسامبر): رژیم صهیونیستی بلندیهای جولان را رسماً به سرزمینهای تحت اشغال خود ضمیمه کرد.

1361 – 16 خرداد (1982 – 6 ژوئن): آغاز اشتعال تدریجی لبنان توسط ارتش اسرائیل.

1361 – 25 تا 27 شهریور (1982 – 16 تا 18 سپتامبر): فالانژیستها (گروهی از مسیحیان مارونی همدست اسرائیل) تحت هدایت نیروهای اشغالگر صهیونیستی (به فرماندهی آریل شارون) دست به قتل عام پناهندگان فلسطینی ساکن در اردوگاههای صبرا و شتیلا در بیروت غربی زدند.

1366 – 18 آذر (1987-9 دسامبر): قیام مردمی (انتفاضه) در سرزمین های فلسطین آغاز گشت.

(انتفاضه اول)
1370 – 8 آبان ( 1991- 30 اکتبر): کنفرانس صلح مادرید
1373 – 22 شهریور (1993 – 13 سپتامبر): امضای توافق نامه غزه و اریحا (اسلو) میان سازمان آزادیبخش فلسطین و اسرائیل که بر اساس آن نوعی خودگردانی با اختیارات محدود در 60% از نوار غزه و شهر اریحا در کرانه باختری رود اردن به فلسطینی ها اعطاء می شد.

1373 – 6 اسفند (1994 -25 فوریه): 29 فلسطینی بهنگام نماز در حرم ابراهیمی در شهر الخلیل توسط یک صهیونیست، به شهادت رسیدند.

1374 – 10 تیر (1994 – 1جولای): ورود یاسر عرفات به غزه در چارچوب قرارداد اسلو.

1374 – 4 آبان (1994-26 اکتبر): امضای توافقنامه صلح وادی عربه بین اردن و رژیم صهیونیستی.

1374 – 5 آبان (1995 – 26 اکتبر): دکتر فتحی شقاقی، رهبر جنبش جهاد اسلامی فلسطین توسط صهیونیستها در جزیره مالت، به شهادت رسید.

1375 – 2 مهر (1995 -24 سپتامبر): امضای توافقنامه طابا (معروف به توافقنامه مرحله انتقالی) در قاهره میان هیأتهای حکومت خودگردان فلسطین و رژیم صهیونیستی.

1376 – 27 دی (1997-17 ژانویه): توافقنامه تقسیم الخلیل میان حکومت خودگردان و نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل که بر اساس آن رژیم صهیونیستی 20% از مساحت شهر الخلیل را تحت حاکمیت خود نگه داشته و مابقی را به خودگردانی تحویل می داد.

1378 – 1 آبان (1998-23 اکتبر): امضای توافق نامه وای ریور (مریلند) میان خودگردانی و اسرائیل
1378 – 21 آذر (1998- 12 دسامبر): اجلاس مجلس ملی فلسطین در غزه به حذف بندهایی از منشور ملی فلسطین که در آن خواستار از بین رفتن اسرائیل شده بود رأی داد.

1379- 2 تا 4 خرداد (2000- 22 تا 24 مه): صهیونیستها در جنوب لبنان با شکست سنگینی مواجه شده و بصورت مفتضحانه ای توسط حزب الله، از این منطقه رانده شدند.

1379 – 7 مهر (2000-28 سپتامبر): آغاز انتفاضه مسجد الاقصی (انتفاضه دوم)

مهمترین حوادث تاریخ قدیم فلسطین طرح ایجاد دولت یهودی در فلسطین و تحولات تاریخی آن سده های میانه: - اقلیت های یهودی اروپا در محلات مشخص و محدودی که گیتو نامیده می شد زندگی کرده و به فعالیت مالی و تجاری و ربوی مشغول بودند.

سده شانزدهم: - پیدایش مذهب پروتستان که یهودیان نقش بزرگی در گسترش و رواج آن داشته اند، ابراز همدردی اروپا با یهودیان و رواج این اندیشه که آنان ملت برگزیده اند که یک بار دیگر در فلسطین گردهم خواهند آمد تا زمینه بازگشت مسیح موعود را فراهم کنند و این که عبری زبان وحی و زبان اهل بهشت است.

- افزایش توان اقتصادی یهودیان و استفاده از آن به عنوان یک اهرم برای ایجاد فشار و تأثیرگذاری بر تحولات.

سده هفدهم: - همسویی اندیشه اسکان یهودیان در فلسطین با طمع ورزی های اروپاییان در سرزمین های شرقی و تمایل آنان برای تسلط بر تجارت جهانی و حاکمیت بر راه های بازرگانی.

- ایجاد جنبشی به منظور کمک به یهودیان برای اسکان در فلسطین و تقدیم عریضه ای از سوی گروهی از انگلیسی ها به دولت در سال 1649 م که ناشی از درک اهمیت یهودیان در حمایت و توسعه اقتصاد انگلیس بود.

- افزایش توجه «نیروهای حاکم و اثرگذار» غربی به یهودیان.

سده هجدهم: - رهایی یهودیان از گیتوها و ادغام آنان در ملت های اروپایی، با توجه به تحولات ناشی از انقلاب فرانسه و مفاهیم نوینی که مطرح کرد.

- طرح دولت فرانسه در سال 1798 برای ایجاد نهاد مشترک المنافع یهودی در فلسطین، در صورت موفقیت حملات فرانسه در اشغال مشرق عربی.

- صدور بیانیه ناپلئون در تشویق یهودیان برای همراهی با وی، به منظور اعاده عظمت از دست رفته و تشکیل مجدد «مملکت کهن قدس» و معرفی یهودیان به عنوان وارثان قانونی بیت المقدس.

- تداوم تبعیض و سرکوب یهودیان در سایر مناطق اروپا به ویژه روسیه تزاری.

سده نوزدهم: - دعوت ناپلئون سوم از اروپایی ها برای همکاری در جداسازی فلسطین از امپراتوری عثمانی و واگذاری آن به یهودیان.

- انفجار معضل یهودیان در اروپا به دلیل مزاحمت آنان نسبت به گروه های سرمایه داری نوین و شروع حملات جدید علیه آنان در اروپای غربی که در نتیجه آن، بسیاری از یهودیان به اروپای شرقی کوچ کردند و به دلیل فضای بسته دینی و سلطه طلبی مالی آنان، مشکلات جدیدی را در آن جوامع به وجود آوردند.

- شروع اظهارات بعضی از سرمایه داران بزرگ یهودیان درباره نیاز به ایجاد کشور یهودیان مستقل که فضای بهتری برای سرمایه گذاری و کسب سود ایجاد کرده، در رویارویی با حملات ضد یهودی پوشش سیاسی مناسبی فراهم کند.

- اظهارنظر نخست وزیر بریتانیا در دهه 30 مبنی بر این که رستاخیز امت بهود، توان سیاسی بیشتری به انگلیس خواهد داد و اعلام یک روزنامه انگلیسی مبنی بر این که یهودیان در هر جایی جز فلسطین غریب و بیگانه خواهند ماند.

- ایجاد «صندوق پیش شناسایی فلسطین» در 1865 و اعلام مسئله اسکان یهودیان در فلسطین به عنوان یکی از اهداف اصلی انگلیس.

- شروع مهاجرت یهودیان به فلسطین، به ویژه پس از اشغال مصر در 1882 از سوی انگلیس.

- تشویق مهاجرت یهودیان به فلسطین از سوی فرانسه و روسیه، افتتاح کنسولگری های این دو کشور در فلسطین و حمایت بی چون و چرا از مهاجران یهودی.

- نگارش کتاب «دولت یهود» از سوی هرتزل.

- برگزاری اولین کنگره صهیونیستی در شهر بازل سوئیس در 1897 برای طراحی نهایی طرح برپایی دولت یهودی در فلسطین و گام های اجرایی لازم.

اواخر سده 19 و آغاز سده 20: - شروع فعالیت های هرتزل در ارتباط با کشورهای بزرگ زمان مانند آلمان، روسیه، دولت عثمانی، انگلستان و فرانسه برای کسب موافقت و حمایت و تأیید آنان و صدور مجوز ایجاد دولت یهودی در فلسطین.

1903 – تشکیل ششمین کنگره یهود و اعلام پذیرش و تأیید پیشنهاد دولت انگلستان برای ایجاد میهن ملی یهود دو اوگاندا (از سوی هرتزل) به عنوان گام نخست در انتقال به فلسطین؛ اقدامی که در کنگره هفتم که با حضور 497 نماینده در شهر بازل سوئیس برگزار شد، مورد مخالفت واقع و بر این نکته تأکید شد که تنها مرکز اسکان یهودیان فلسطین خواهد بود.

سده بیستم: 1900-1901 انجمن استعمار یهودی با حمایت روچیلد مسئولیت ایجاد شهرک هایی در فلسطین و نیز تشکیل «صندوق ملی یهود» را بر عهده می گیرد.

1918 تشکیل یک کمیته صهیونیستی به ریاست حییم وایزمن که به فلسطین انتقال یافته و بعداً آژانس یهود نام گرفت و از 1922 فعالیت های خود را برای گسترش مهاجرت یهودیان و اسکان آنان در فلسطین آغاز کرد.

1921 تشکیل «صندوق تأسیس فلسطین» در لندن با هدف مشارکت در اجرای مسایل مربوط به اعلامیه بالفور و با همکاری بعضی از سازمان ها و نهادهای صهیونیستی.

6/8/1929 توسعه آژانس یهود و پیوستن گروهی از یهودیان غیر صهیونیست به آن و شروع فعالیت ها در زمینه مهاجرت، اسکان، تملک اراضی و زمینه سازی برای برپایی دولت اسرائیل.

1935 تأسیس سازمان ملی نظامی افراطی صهیونیستی به رهبر ی جابوتنسکی و نیز سازمان آرگون به رهبری مناخیم بگین.

توسعه طلبی صهیونیستی و غصب تدریجی فلسطین پیش از اشغال انگلیسی ها - تعداد یهودیان ساکن فلسطین از 56 هزار نفر (8%) در مقابل 644 هزار فلسطینی (92%) تجاوز نمی‌کرد و میزان اراضی آنان هم تنها به 2% از خاک فلسطین می رسید.

- نخستین موج مهاجرت یهودیان در سال 1882 آغاز شد و تعداد مهاجران یهود تا 1903 به حدود 20 هزار نفر رسید.

- بالفور وزیر خارجه انگلیسی وعده ایجاد میهن ملی یهود در فلسطین را در تاریخ 2/11/1917 صادر کرد.

از اشغال تا زمان جنگ - صدور قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 29/11/1947 ، در مورد تقسیم فلسطین به دو کشور فلسطینی و یهودی و اختصاص 54% از سرزمین فلسطین به دولت یهود.

- هنگام شروع جنگ 1948 ، تعداد فلسطینیان به 000/056/2 نفر در مقابل 650 هزار یهودی (69% در برابر 31%) می رسید.

بخش اعظم افزایش جمعیت یهودی در اثر مهاجرت های مورد حمایت نیروهای اشغالگر انگلیسی بوده است.

یهودیان که در آغاز دوره قیمومت انگلیس تنها 66/5% از مساحت فلسطین را در اختیار داشتند، در طول این دوره بر 11% از سرزمین و از جمله 191 روستا و 7 شهر با زور مستولی شدند و نیمی از پناهندگان جنگ 1948 را اخراج کردند.

پس از جنگ 1948 - با اعلام تأسیس دولت اسرائیل جنگ بین صهیونیست ها و ارتش های عربی 15/5/1945 آغاز شد و چون ارتش های عربی در آمادگی برای این جنگ نداشتند، شکست خوردند.

- در اثر جنگ 1948 ، صهیونیست ها بر 4/77% از اراضی فلسطین مستولی شدند، برپایی رژیم صهیونیستی و قتل عام فلسطینیان از سوی صهیونیست ها، منجر به اخراج و مهاجرت وسیعی شد که در اثر آن، تنها 160 هزار فلسطینی در سرزمین های اشغالی 1948 باقی ماندند و سایرین به کرانه باختری، نوار غزه، اردن، سوریه و لبنان کوچانده شدند و در مقابل تنها در 6 ماه نخست از برپایی رژیم صهیونیستی، تعداد 828/101 یهودی به فلسطین مهاجرت کردند.

پس از جنگ 1967 - صهیونیست ها در جنگ ژوئن 1967 باقیمانده فلسطین را همراه با شبه جزیره مصری سینا و ارتفاعات سوری جولان به اشغال خود درآوردند.

در اثر این تحول مجموع سرزمین های عربی زیر سلطه صهیونیست ها به 89359 کیلومتر مربع یعنی چهار برابر زمین های اشغال شده پیش از جنگ 1967 رسید.

- در طول جنگ 1967 بیش از 410 هزار فلسطینی دیگر از سرزمین خود آواره شدند.

- اسکان صهیونیست ها در کرانه باختری و نوار غزه با احداث نخستین شهرک به نام کفر عتصیون در کرانه باختری در 25/11/67 آغاز شد و تنها در سال اول اشغال، 14 شهرک احداث و 12270 مهاجر یهودی در آنها اسکان یافتند.

- امضای پیمان صلح بین انور سادات رئیس جمهوری مصر و مناخم بگین نخست وزیر رژیم صهیونیستی در حضور کارتر رئیس جمهوری آمریکا در 26/3/1979 در کاخ سفید.

- عقب نشینی محدود رژیم صهیونیستی از صحرای سینا در چارچوب توافقنامه کمپ دیوید.

- آغاز مذاکره در مورد اعطای خودگردانی به فلسطینیان در 25/5/1979 که به نتیجه نرسید.

تجاوز نظامی به لبنان - علاوه بر فلسطین، در ماه مه 1982 صهیونیست ها در عملیاتی به نام «سلامت الجلیل» به خاک لبنان تجاوز کردند و هدف از این عملیات را تأمین امنیت 63 شهر و شهرک صهیونیست نشین در شمال فلسطین اشغالی از حملات موشکی مقاومت فلسطین در جنوب لبنان اعلام و پس از آن نیز هدف این عملیات را پایان بخشیدن به حضور مقاومت فلسطین در لبنان اعلام کردند.

با این همه صهیونیست ها در 1985 از بخش های بزرگی از لبنان عقب نشینی کرده، تنها یک نوار مرزی 10 تا 20 کیلومتری را در جنوب این کشور در اشغال خود نگه داشتند که این بخش هم به جز مزارع شبعا در اثر مقاومت اسلامی لبنان در نیمه سال 2000 آزاد و صهیونیست ها ناچار به عقب نشینی یک جانبه و بدون قید و شرط شدند.

فروش زمین های فلسطینی؛ از شایعه تا واقعیت قبل از تحمیل قیمومت بریتانیا بر فلسطین، یهودیان تنها 650 کیلومترمربع از 27 هزار کیلومتر مربع از مساحت کل این کشور را در مالکیت خود داشتند که آن را نیز در زمان تسلط دولت عثمانی بر این سرزمین به دست آوردند.

با ورود ارتش بریتانیا به فلسطین در سال 1917 عملیات غصب زمین های فلسطینی آغاز شد.

نیروهای استعمارگر بریتانیا برای تحقق اهداف خود از روشهایی همچون تشویق یهودیان به سکونت در زمین های سلطنتی (متعلق به دولت) تعدیل قوانین عثمانی مربوط به تملیک اراضی در جهت تأمین منافع یهودیان، دادن اختیارات فوق العاده مصادره زمین های فلسطینان، تحمیل عوارض و مالیات های سنگین (که در نتیجه عدم توان پرداخت آنها، زمین ها و مزارع فلسطینیان از سوی دادگاه مصادره می شد) استفاده کردند همچنین تعدادی از زمین داران (فئودالها) غیر فلسطینی در کار فروش زمین های فلسطین به یهودیان نقش داشتند.

اما به رغم این تلاش ها، تمام مساحت زمین های به دست آمده توسط صهیونیست ها تا آن زمان به شرح زیر است: 650 کیلومتر مربع به طور عادی در زمان حکومت عثمانیان در مالکیت یهودیان بود.

600 کیلومتر مربع توسط دولت بریتانیا به طور رایگان یا به قیمت ارزان به آژانس یهود و شرکت های صهیونیستی داده شد.

680 کیلومتر مربع نیز توسط خانواده های عرب غیرفلسطینی به یهودیان فروخته شد.

80 کیلومتر مربع نیز به دستور وزیر مختار انگلیس توسط یهودیان به زور از فلسطینیان گرفته شد.

جمعاً 2000 کیلومتر مربع از 27000 کیلومتر مربع را توانستند در اختیار بگیرند.

به هر حال در میان ملت فلسطین بسیار کم دیده شده اند، کسانی که زمین های خود را می فروختند تا زنده بمانند.

حتی هنگامی که این عده به اتهام خیانت، توسط ملت فلسطین به جزای اعمالشان می‌رسیدند، مردم به میمنت این کار به جشن و پایکوبی می پرداختند.

این را نیز باید افزود که فتوایی شرعی مبنی بر حرام بودن فروش زمین به یهودیان و مباح بودن خون کسی که چنین کاری انجام دهد یا واسطه این کار باشد از سوی اغلب علما صادر شده بود.

مشهورترین کشتارهای صهیونیست ها نمونه ای از عملیات تروریستی صهیونیست ها مشخصات تعدادی از کودکان نوزادان و مادران آنها که در دوران انتفاضه اقصی در مناطق ایست و بازرسی به شهادت رسیده‌اند.

مهم ترین اقدامات ملت فلسطین در برابر صهیونیسم در سده گذشته مرحله نخست: 1917-1897 1897- برگزاری اولین کنگره صهیونیستی در بازل سوئیس، در این زمان فلسطین بخشی از دولت عثمانی بود و پس از امتیازاتی که حکومت مرکزی در آستانه (مرکز دولت عثمانی) به جنبش صهیونیستی داد و منجر به افزایش مهاجرت ها شد، فلسطینی ها نسبت به این موضوع اعتراض کردند.

1908- درگیری میان صهیونیست ها و فلسطینی ها در یافا که منجر به کشته شدن یک فلسطینی و مجروحیت 13 یهودی شد و انجام تظاهرات مختلف مردمی در اعتراض به بسته شدن مطبوعاتی که به دلیل حمله به صهیونیسم توقیف شده بودند.

1909- تشکیل سازمان های محلی ویژه – مانند جمعیت مبارزه با صهیونیسم – برای جلوگیری از فروش اراضی فلسطین.

1911- تأسیس احزاب سیاسی فلسطینی و عربی مانند حزب ملی عثمانی که متشکل از بارزترین چهره‌های ملی مانند نجیب عازوری، روحی خالدی و سعید حسینی بود.

مرحله دوم: 1935-1917 آوریل 1920 – تظاهرات و درگیری با یهودیان در فلسطین که منجر به کشته شدن 5 تن و مجروح شدن بیش از 200 تن از آنان شد.

مه 1921- تنش هایی در یافا در اعتراض به هجرت دسته جمعی صهیونیستی اتفاق افتاد که 46 کشته و 146 مجروح برجای گذاشت.

1925- اعتصاب سراسری در فلسطین در اعتراض به سفر لرد بالفور به قدس.

16/8/1929 : شروع قیام براق و درگیری فلسطینی ها با صهیونیست ها و انگلیسیها، به دنبال تلاش صهیونیست ها برای سلطه بر دیوار براق و ادامه نبرد در داخل قدس برای دفاع از مسجد الاقصی و مسجد صخره تا 23/8/1929 و پس از آن، انتقال درگیری ها به مناطق دیگر فلسطین که انگلیسی ها را وادار به درخواست کمک از خارج فلسطین و استفاده از هواپیما و مسلح کردن گروه های صهیونیستی کرد.

این قیام 152 روز طول کشید و 472 صهیونیست در آن کشته و مجروح و 348 فلسطینی نیز شهید و مجروح شدند و به دنبال آن، موج بازداشت های وسیعی صورت گرفت و حکم اعدام در مورد 20 انقلابی مسلح صادر و در مورد 3 نفر از آنان عین فوأد حجازی، عطا الزبر و محمد جمجوم در روز 17/6/1930 به مورد اجرا گذارده شد.

1/12/1933 – برگزاری کنگره اسلامی در قدس با شرکت نمایندگان 22 کشور اسلامی از جمله عبدالعزیز ثعالبی، محمدرشید رضا و مجتهد معروف شیعی شیخ حسین کاشف الغطا و شاعر نامدار پاکستانی محمد اقبال لاهوری.

19/11/1935 – شهادت شیخ عزالدین قسام در نزدیک منطقه بعید در جنین در حالی که عملیات مقاومت مسلحانه علیه انگلیسی ها و گروه های صهیونیستی را رهبری می کرد.

می توان گفت که شیخ قسام، اولین عکس العمل تشکیلاتی و سازمان یافته را در جریان اسلامی نبرد علیه صهیونیستها در فلسطین از خود نشان داد.

قیام او نتیجه فعالیتهای سازمان یافته ای بود که با نظارت وی برای تجمع اسلام گرایان حول اندیشه جهاد صورت گرفت و از مسجد استقلال در حیفا آغاز و پس از آن به مناطق جنین، طولکرم و نابلس گسترش یافت.

مجاهدان قسام، عملیات نظامی متعددی انجام دادند و از برجسته ترین یاران وی، شیخ فرحان سعدی و خلیل محمد عیسی را می توان نام برد.

پیروان شهید قسام، پس از آن نیز در قیام 1936 مشارکت گسترده ای داشتند.

مرحله سوم: 1939-1935 20/4/1936 – کمیته های مردمی یافا و نابلس طی دو بیانیه خواستار اعتصاب شدند که به زودی تمام فلسطین را در برگرفت.

27/4/1936 – تشکیل کمیته عالی عربی به ریاست حاج امین حسینی مفتی قدس.

این کمیته تداوم اعصاب را تا هنگام توقف مهاجرت یهودیان و توقف فروش اراضی به صهیونیست ها از سوی انگلیس خواستار شد.

اعتصاب تداوم یافت و همه زندگی سیاسی و اقتصادی را مختل کرد و انقلاب مسلحانه که پادگان ها و مراکز انگلیسی و صهیونیستی را هدف خود قرار داده بود، آغاز شد و پس از توطئه پادشاهان و رؤسای عرب که طی بیانیه ای از فلسطینیان خواستند، به دلیل وعده انگلیس در بررسی خواسته های آنان، اعتصاب را متوقف کنند، این اعتصاب در 12/12/1936 به پایان رسید.

انقلاب مسلحانه پس از آن نیز ادامه یافت و انقلابیون جنگ هایی به راه انداختند که مهم ترین آنها نبرد کوه حریش در 24/8/1936 ، نبرد جبع در 24/9/1936 ، نبرد بیت امرین در 29/10/1936 و نبرد کفر غبوش در ژوئیه 1936 بوده است.

در سالهای 1937 تا 1939 نبردها و درگیری ها وسعت بیشتری یافت، به طوری که منابع انگلیسی اعلام کردند نیروهای انقلابی 5708 عملیات در سال 1938 و 3315 عملیات دیگر را در سال 1939 سازمان دادند که به طور خاص متوجه نیروهای انگلیسی بوده است.

مرحله چهارم: 1949-1940 29/1/1946 – دولت انگلستان پس از پایان جنگ جهانی دوم اعلام نمود که زمینه برای مهاجرت یهودیان مهیاست.

12/4/1948 – تصمیم کشورهای عربی به وارد کردن ارتش های نظامی خود به فلسطین، 43 روز قبل از پایان قیمومت انگلیس، صبحی یاسین یکی از رهبران مجاهدین می گوید که هنگام اعلام تقسیم فلسطین، در حیفا حتی یک تفنگ هم نبود.

انفجار مردمی در حالی شروع شد که فقط تعدادی سلاح کمری و نارنجک در اختیار فلسطینیان بود و در نتیجه، باندهای صهیونیستی توانستند 25 قتل عام علیه فلسطینیان انجام دهند.

8/4/1949 – نبرد قسطل بین سربازان صهیونیست و نیروهای جهاد مقدس به رهبری عبدالقادر حسینی و شهادت وی در این نبرد.

مه 1948 – اقدام گروه هایی از اخوان المسلمین مصر با هدایت شهید حسن البنا به حرکت به سوی فلسطین برای شرکت در مبارزات علیه صهیونیست ها.

14/5/1948: اعلام رسمی تشکیل دولت صهیونیستی، رژیمی که بیش از یک میلیون نفر را آواره و با حمایت انگلیس 77% از فلسطین را اشغال و 532 روستا را ویران کرد.

مرحله پنجم: 1963-1949 این مرحله شاهد شکست عملیات مقاومت بود.

بعضی از رزمندگان بدون رهبری، اقدام به حمله به شهرک های صهیونیست نشین می کردند.

بر اساس گزارش های وزارت خارجه رژیم صهیونیستی، از امضای قرارداد آتش بس در 1949تا جنگ 1956 ، جمعاً 7850 حادثه در جبهه اردن، 3000 حادثه در مرزهای غزه با مصر و 600 حادثه در مرزهای لبنان رخ داده و تنها در فاصله 1954 تا 1955 دولت اردن 997 نفر را به اتهام عبور از مرزها محاکمه نمود.

مرحله ششم: 1994-1964 28/5/1964 – تشکیل مجلس ملی فلسطین در قدس و اعلام تأسیس سازمان آزادیبخش فلسطین 1/5/1965 – صدور اولین بیانیه نظامی جنبش فتح که بعداً به عنوا آغاز انقلاب مسلحانه معاصر فلسطین نام گذاری شد.

5/6/1976 – شکست اعراب از اسرائیل و اشغال قدس شرقی، صحرای سینا و جولان.

21/3/1968 – نبرد کرامه و درگیری جنبش فتح و رژیم صهیونیستی.

1/9/1968 – برگزاری کنفرانس سران عرب در خارطوم و طرح «نه» های سه گانه: صلح نه، شناسایی نه و مذاکره با اسرائیل نه.

6/10/1973 – جنگ اکتبر به رهبری مصر و سوریه که برای اولین بار کشورهای عربی توانستند، پیروزی نظامی قاطعانه ای علیه صهیونیست ها تحقق بخشند و برای اولین بار از سلاح نفت استفاده شد.

28/10/1974 – برگزاری کنفرانس سران عرب در کازابلانکا و اعلام سازمان آزادیبخش فلسطین به عنوان تنها نماینده قانونی مردم فلسطین.

18/9/1978 – به دنبال رفت و آمدهای کیسینجر در منطقه، قرارداد صلح کمپ دیوید میان سادات و اسرائیل امضا شد.

6/6/1982 – شروع عملیات موسوم به «سلامت جلیل» برای تجاوز اسرائیل به جنوب لبنان، به بهانه حفظ امنیت شمال فلسطین.

30/8/1982 – خروج یاسر عرفات رهبر سازمان آزادیبخش فلسطین و گروهی از رزمندگان فلسطینی از بیروت، پس از توافق با فرستاده آمریکا (فیلیپ حبیب) 23/10/1983 – انفجار مقر تفنگ داران دریایی آمریکا در بیروت.

نوامبر 1983 – انفجار مقر فرماندهی اسرائیل در صور از سوی مجاهدان حزب اله که آغاز مبارزات وسیع با صهیونیست ها در لبنان تلقی می شود.

7/12/1987 – حادثه عمدی برخورد تریلر صهیونیستی با کارگران فلسطینی که منجر به شهادت چهارکارگر و مجروحیت 9 نفر در زیر چرخ های آن و منجر به گسترش آتش انتفاضه اول به همه مناطق فلسطین و تداوم آن به مدت بیش از 7 سال شد.

خسارت های دشمن در انتفاضه اول حدود 186 کشته و تعداد شهدای فلسطین 1540 نفر و مجروحان 130016 و بازداشت شدگان 115962 نفر بود.

صهیونیست ها بارها اعتراف کرده اند که انتفاضه اول توان نیروهای آنها را گرفت و اسحاق را بین نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز در ایام انتفاضه اول آرزو نمود غزه در دریا غرض شود.

مرحله هفتم: 2000-1994 به رغم فروکش کردن انتفاضه، این قیام به یک پدیده مردمی و جنگ فرسایشی تبدیل و فعالیت های نظامی وارد مرحله ای جدید شد و به رغم آن که قرارداد اسلو که در 13/9/1993 به امضاء رسید، هدف سیاسی خاموش کردن انتفاضه را تعقیب می کرد تداوم عملیات نظامی مانع از تحقق این هدف صهیونیست ها شد.

جنبش مقاومت اسلامی (حماس) و جنبش جهاد اسلامی فلسطین در این دوره مهم ترین عملیات کیفی خود را انجام دادند.

مهم ترین حوادث این مرحله به شرح زیر است: 20/2/1994 – شروع قیام در شهر الخلیل، در اعتراض به کشتار حرم ابراهیمی.

18/11/1994 – گشودن آتش توسط نیروهای امنیتی حکومت خودگردان به سوی مردم در مسجد فلسطین و شهادت 13 نفر.

12/4/1996- حمله نظامی صهیونیست ها به لبنان در دوران شیمون پرز نخست وزیر وقت دشمن صهیونیستی در عملیاتی با نام «خوشه های خشم» که منجر به تخریب تأسیسات زیربنایی لبنان و کشتار قانا شد.