تعریف و مشخصات مناطق خشک در روشهای مختلف طبقه بندی اقلیمی تا حدودی تفاوت می کند . اما بنا به یک تعریف کلی در این مناطق تبخیر و تعرق بیشتر از نزولات جوی است . به بیان دیگر از دیدگاه هیدرولوژیکی در این محیط هابیلان آب منفی است . چرا که به واسطه درجه حرارت بالا و خشکی هوا و تبخیر و تعرق از سطح خاک و گیاه از بارندگی فزونی می گیرد .
دلیل کمی بارندگی ، پوشش گیاهی در این مناطق فقیر و پراکنده است و حیات وحش و گیاهان بستگی نزدیک به وجود منابع کوچک و بزرگ آب دارد . بارندگی ها در این مناطق بسیار نامنظم و بعضاً با شدت زیاد می بارد که عمدتاً به دلیل نبود پوشش گیاهی کافی و اقدامات مدیریتی آبخیز ، باعث وقوع سیلاب های مخربی می گردد و حتی در مجاورت دریاها و مناطق مرطوب نیز وجود دارند برآورده می شود که در دنیا بر 295 میلیون هکتار بیابان های ساحلی وجود دارد . بیابان های ساحلی در مجاورت خلیج فارس و دریای عمان نمونه ای از آن هاست . مهمترین خصوصیات مناطق خشک را می توان در موارد زیر خلاصه کرد :
1- بارندگی پراکنده و غیر قابل پیش بینی بود و تغییرات سالیانه نسبت به مقدار متوسط شدید است .
2- مقدار متوسط تبخیر و تعرق به مراتب بیشتر از متوسط سالانه بارندگی است .
3- آب مهمترین عامل محدود کننده رشد کشاورزی و تولید است .
4- تغییرات زمانی و مکانی و سیلی در مورد درجه حرارت و خشکی وجود دارد .
در ایران بخش عمده از ناحیه مرکزی و جنوبی کشور تحت پوشش کویر و بیابان است که کویرهای لوت و نمک از آن جمله اند طبق آمارها و گزارشات موجود خطوط همباران اصلی که به ناحیه کویری ایران را در بر می گیرند . عمدتاً 100 میلی متر و 150 میلی متر هستند که البته در بعضی مناطق نظیر قسمت شمالی حوز ، مرکزی این مقادیر به 25 و 50 میلی متر نیز کاهش می یابد که نشانگر خشکی شدید منطقه است . تبخیر از سطح این حوزه ها نیز بسیار زیاد و به بیش از 2500 میلی متر در سال بالغ می گردد و از این هرگونه تولید و توسعه کشاورزی و صنعتی در این نواحی درگرد تهیه آب خواهد بود .
مقابله با گسترش خشکی و بیابانی شدن چندان ماده نیست لیکن بشر می تواند فعالیت های خود را در این زمینه براساس چرخه آبشناسی طوری تنظیم کند که مقدار مشخص آب ، بدون بروز تأثیرات نامطلوب جانبی نظیر پدیده بیابان زائی ، نیازهای او را برآورد سازد .
ویژگی های زیستی گیاهان در مناطق خشک :
فقدان یا کمبود شدید بارندگی و منابع آبی در مناطق خشک و نیمه خشک و اقلیم زیستی خاص این نواحی ، سازگاری های ویژه ای در گیاهان بومی و مناطق فوق به وجود آورده است تا امکان ادامه حیات در شرایط تنش رطوبتی یا کیفیت نامناسب آب و خاک داشته باشند . گیاهان این مناطق دارای خصوصیات فیزیولوژکی و مرفولوژیکی خاصی هستند که باعث می شود از حداقل ذخیره رطوبتی در خاک و هوا استفاده کنند و اندوخته رطوبتی گیاه نیز کمتر از حد معمول تلف شود عمیق ترین سیستم ریشه ای برای جذب آب از اعماق پایین تر خاک ، خاردار شدن ساقه ها و کوچک شدن سطح برگ ها برای کاهش میزان تبخیر ، وجود پوشش مومی و چرب در سطح برگ ها ، افزایش اندام های ذخیره کننده رطوبت گوشتی و آبدارشدن ساقه و ... نمونه ای از این تغییرات مرفولوژیکی است . از نظر ساختار درونی و فیزیولوژیکی نیز در گیاهان هورمونهای تنظیم کننده خاص با توجه به خشکی اقلیم منطقه و عبور رطوبت ترشح می شود و فرآیند تعرق گیاه از ساز و کار ویژه ای تبعیت می کند .