بحث با توضیح و سنجش معامله های اشتراکی (joint rextures) به پایان رسید، شکل اتحاد رقابتی شامل بزرگترین سرمایه گذاری و به وسیله شرکت می‌تواند صورت بگیرد، می‌باشد. در بخش 12، ما در مورد صادرات به عنوان راهی برای وارد شدن به بازارهای خارجی بحث گردیم که آن می تواند بر پایه رشد سازمند به وسیله شرکت باشد. در این بخش، سرمایه گذاری مستقیم خارجی که به تحصیل شرکتها بر پایه تجارت خارجی امور مالی و مدیریت به وسیله معامله های جدید خارجی بر می گردد، مورد بررسی قرار می دهیم. در طول چهارچوب تجزیه ای به دست آمده، شرکت به بازارهای بین المللی از طریق تحصیل و سرمایه گذای معامله ای ایجاد راه پیدا می‌کند که آن دارای بالاترین درجه تعهد می‌باشد و به سرمایه گذاری بالاتر منابع در مقایسه با روشهای دیگر وارد شدن به بازار نیاز دارد.
مزیت داخلی در بازار های بین المللی:
در تئوری اقتصادی و کلاسیک، شرکت به این صورت مورد پذیرش قرار می گیرد که دارای کاملترین و کم هزینه ترین اطلاعات می‌باشد و به خاطر سوددهی، فرصتهای جذاب در هر جائی که وجود دارد، ایجاد شده است معمولاً شرکت با یک محدوده جغرافیایی که محدود به همان منطقه، سرزمین یا داخل کشور می باشد، پدیدار می‌شود، اما این قلمرو تغییر می‌کند. تغییر ممکن است، نتیجه نیروهای داخلی مانند مدیریت ارشد، پیشرفت تکنولوژی یا تولید جدید، نیاز قابل مشاهده برای یک بازار بزرگتر و غیره باشد و یا ممکن است نتیجه نیروهای خارجی مانند مشتریان، دولتها، گسترش محدوده رقابتی خارجی و یا یک حاثه بزرگ مانند بدست آوردن اطلاعات یا گسترش محدوده تجاری به صورت EU و یا ورود به بازارهای جدید مانند آنچه که برای اروپای شرقی صورت گرفت، باشد. برای عملکرد موفقیت امیز خارجی، شرکت باید دارای مزایای بیشتر در مقایسه به مزایای شرکتهای داخلی شود. به طور کلی، شرکتهای منطقه ای دارای اطلاعات کامل در مورد اقتصاد، اجتماع، قوانین، محیط سیاسی کلی آن منطقه هستند. و آنها با ریسکهای تبادلات خارجی و درک اشتباه از آنچه که به وسیله عملکردهای فرهنگی صورت می گیرد، مواجه نیستند. شرکتها دارای سرمایه گذای افقی و عمودی می باشند. هدف سرمایه گذاری های افقی تولید در مناطق خارجی همانند تولیداتی که
کیفیت منابع سازی محلی، استخدام مدیران ماهر چینی و کمبود توضیح در قوانین و مقررات می‌باشد. کمترین نواحی مشکل زا در صادرات و امور مالی (سرمایه کار) و مبادله خارجی می باشند. این نگرانیهای عملکردی به فرهنگ ملی شریک خارجی و موقعیت جغرافیایی معامله اشتراکی در چین یا محدوده تجاری آن مربوط نمی شود. معامله های اشتراکی برای هر کشوری که برای وارد شدن به بازار با موانع تعرفه ای و غیر تعرفه ای محدود شده است، مفید می‌باشد و کمپانی هوایی پایپر مجبور شد تا به معامله اشتراکی با امبارپیر که یک هواپیمان ساز بزریلی بود، وارد شود. در همان زمان دولت بزریل، تعرفه را برای طرحهای وارداتی از 70% به 50% افزایش داد و به طور مؤثر مانع از واردات شد (ماکسون، 1978)
هزینه معاملات اشتراکی:
معاملات اشتراکی (جونیت ونچر) ممکن است که مورد انتقاد قرار گیرد، زیرا برای چندین علت، ثابت نمی باشد و چرا که آنها ممکن است به صورت ابزاری برای بوجود آمدن رقیب شود و همچنین هزینه های کنترل بسیار بالا است. در ابتدا، مسأله بی ثباتی را در نظر بگیرید بسیاری از مطالعات، میزان شکست معاملات اشتراکی را بالا در نظر گرفته اند (کیلینک 1992).
70% از شراکتهایی که در این تحقیق- مطالعه- صورت گرفته است، به وسیله ام سی کینس کویرو لیبرند صورت گرفته است که سرانجام با شکست روبر شده اند. همچنین نیمی از نمونه ها ریگان (1998) نیز با شکست روبر شده است. در سالهای اخیر، بسیاری از این معامله های اشتراکی که بین شرکتهای غربی و شرکتهایی در چین صورت می گرفت، به یکباره متوقف شد.
معامله های اشتراکی بین المللی، در واقع، ناتوان در نظر گرفته شدند و در واقع بتوان تجمع تسهیلات در نظر گرفته شوند. بی ثباتی معامله های اشتراکی بین المللی، لزوماً، به عنوان عامل شکست که غالباً مورد پذیرش قرار می گیرد نمی باشد. حقیقت این است که مدت کوتاه اشتراک می تواند در همکاری میان مرزها- کشورها- کاربردی باشد (ریور، 1998؛ صفحه 167). این گروههای مادر ممکن است، معامله های اشتراکی بین المللی را به عنوان یک مکانیسمی برای پر کردن سوراخها و وسیله ای برای انتخاب یک تکنولوژی ادغامی یا بازاری و یا ساختاری که برای پدیده مبادلات در زمان وارد شدن به بازار مفید می‌باشد و همچنین به عنوان واکنشی به شرایط سیاسی و قانونی در کشور میزان انتخاب کنند. مشخصه معامله های اشتراکی که ناپایدار می‌باشد، مورد سؤال است. بنابراین معامله های اشتراکی می تواند به عنوان یک ساختار انتقالی نیز در نظر گرفته شود. (هاریفان 1998)
شرکتهای چند ملیتی، احتمالاً شرکای خود را در زمانی که اکثریت سهامهای آن شرکتها کنترل می شود، انتخاب می کنند. در این مفهوم، معامله های اشتراکی وسیله‌ای برای اینکه به این کنترل پاسخ دهد، انتخاب می شود. (گامس- گاسرس 1989، صفحه 99). سرانجام، این محقق دریافت که تغییر از حالت مالکیت اشتراکی به مالکیت کامل احتمالاً در کشورهایی که شرکت آنها از لحاظ بین المللی شناخته شده می شود، صورت می گیرد. اسپاپ فورد و ولس(1972) معتقدند که شرکتها تمایل به ذخیره سازی اطلاعات مناسب برای وارد شدن به بازاری که به طور کامل کنترل می‌شود، دارند. بعضی مواقع، معامله های اشتراکی، رقیبان کوچکی را ایجاد می‌کند. بر اساس لاسری (1984)، امکان برای رفتار فرضی بلند مدت برای خرید تکنولوژی وجود دارد و زمانی این امر صورت می گیرد که تهیه کننده تکنولوژی نیز مایل به ارائه آن باشد. دیدگاههای زیادی در این زمینه وجود دارد؛ اولاً، حرکت به سمت تغییر تکنیکی منجر به ایجاد چرخه حیات، تولدی کوتاهتر می شود که به وسیله تغییر ثابت محیطی، ریسک به حداقل می رسد. دوماً، تهیه کننده تکنولوژی شاید به طور دائم این تکنولوژی را به روز در آورد و تولیدات موجود را بهبود بخشد تا در لبه رقابت باقی بماند.
سوماً، معامله های اشتراکی می تواند برای خریدار تکنولوژی خطرناک باشد، به خصوص زمانی که متحوان از سرمایه گذاری بر روی این طرح تکنولوژی و خلاقیت اجتناب می‌کنند. این امر می تواند منجر به وابستگی تنهای خریدار تکنولوژی شود و مهارتهای تجزیه ای آن کاهش یابد. آن ممکن است که خریدار را مجبور سازد تا عملکردهای داخلی خود را برای اینکه شریک دیگری را نیز جذب نماید، بیشتر آشکار سازد. اتحادیه‌هایی که با کمپانیهای ژاپنی صورت گرفته است، منجر به آن شده است که کمپانیهای آمریکایی در زنجیره پیشرفت مهارتهای ساختاری لازم قرار گیرند و مانع از آن شود که به سمت پائین منحنی تجربه حرکت نمایند. اما این امر به نوعی برای شرکتهای VS شکست قلمداد می شود، زیرا زمان آنها برای بدست آوردن فرصتهای یادگیری سازماندهی شده به خاطر معامله اشتراکی کم می‌باشد.
چارم، تنش بین استراتژیهای همکاری و رقابتی، بر اساس نوع فعالیت، متنوع می‌باشد. خطرهای افشا شدن رازهای آنها به خاطر بعضی از فعالیتهای بالا می‌باشد. قوانین و دستور العملهای تولیدی دولت ریسک بالاتری را به خاطر این ادغام دارا می باشند. یک سطح کلی تر مشکلات مربوط به معامله های اشتراکی ممکن است که در سه سر فصل خلاصه شود . زمانیکه شبکه معامله های اشتراکی بزرگتر می شود، امکان تضاد و مشکل بر روی سود نیز در میان شرکاء افزایش می یابد. هزینه کنترل معامله اشتراکی نیز زیاد است.نیاز برای کنترل و استحکام تعهدات برای رسیدن به یک کنترل صریح در یک شرکت واحد نیز وجود دارد و در سرمایه گذاری مستقیم خارجی و به دست آوردن روشهای وارد شدن به بازار نیز دیده می شود.