اوتیسم(درخودماندگی) یک بیماری روانی است که از ارتباط افراد با دنیای خارج جلوگیری میکند.
به نظر میرسد قربانیان در دنیای خودشان به سر می‌برند و تا‌‌کنون پزشکان نتوانستند آنها را درک کنند.این بیماری اولین بار در سال ۱۹۴۳ میلادی نام‌گذاری شد و پزشکان هنوز پیشرفت‌های بسیار کمی از آن موقع در بیماری آنها کرده‌اند.بر طبق امار از هر ۱۰۰۰۰ کودک بین دو تا چهار نفر اوتیسمی(درخودمانده) متولد می‌شوند.اغلب اوقات قربانیان توانایی صحبت کردن،خواندن یا نوشتن را ندارند.اما آنچه که در مورد این بیماری بیشتر غیر عادی است این واقعیت است که از سویی دیگر بسیاری از این کودکان توانایی استفاده از مغزهاییشان در راه و روشهایی گوناگون را دارند که تقریبآ فوق بشری هستند.
یکی از مهارتهای عادی این نخبگان درخودمانده محاسبه تقویمی است به این معنا که می‌توانند بگویند که در روزی از هفته در تاریخ خاصی چه اتفاقی می‌افتد.برای نمونه جکی که ۴۲ ساله است هنگامی که اولین بار شروع به سخن گفتن کرد می‌توانست این کار را در ۶ سالگی انجام دهد وی توانایی این را داشت که با کمی تردید به شما بگوید چه روزی از هفته اول آوریل ۱۹۳۳ بود.اما اگر از او پرسید که چگونه این کار را می کنی به شما خواهد گفت:نمی‌دانم.
Leslie lemke کافی است تنها یکبار گوشه ای از یک موسیقی را گوش کند،سپس می‌تواند آن را در نت روی پیانو بدون اشکال اجرا کند.او هرگز هیچ تمرین موسیقی را به طور رسمی ندیده است.
او نابینا است و تنها با بهره‌هوشیIQ ۵۸ است.و نوعی از اکثریت نخبگان در خور مانده است که بهره‌هوشی آنان پاینتر از حد معمول است.
اگر شما از ریچارد مسیر هر اتوبوسی در را در منطقه شهری لندن بپرسید،فورآ به شما جواب خواهد داد.
stephen wiltshire استعداد هنری استثنایی دارد و مانند Leslie lemke و ریچارد این استعداد را با حافظه قابل توجه‌ای ترکیب میکند و بعضی وقت‌ها می‌تواند ساعاتی پس از دیدن ساختمان‌ها آنها را با دقتی هنرمندانه نقاشی کند.
نخبگان دیگر می‌توانند محاسبات ریاضی شگفت‌انگیزی را در سرشان حمل کنند اما نمی‌توانند شماره‌های ساده را به خاطر بسپارند.شاید عجیب‌ترین چیز این باشد که۸۵درصد موارد ثبت شده مرد هستند.آنچه که کسی نمی‌داند این است که‌چرا گستره مهارتهای نخبگان محدود است که شامل موارد زیرند:
نظر برخی براین‌است که انسان‌های در خود مانده از مشکل خود رنجی نمی‌برند بلکه این خانواده های آنها هستند که احساس طردشدگی می‌کنند.این نظر جنجالی توسط اندکی از پزشکان مورد قبول است.موضوعی که سبب تمرکز ویژه رسانه‌ها شد بعد از گرفتن اسکار داستین هافمن برای اجرای عالیش در فیلم مرد بارانی بود که به عنوان یک نخبه در خود مانده بازی می‌کرد.این فیلم سبب افزایش آگاهی عمومی از این بیماری شد.تا امید آن برود که پول بیشتری به تحقیق روی این بیماری و یافتن درمانی برای آن هر‌چه زودتر اختصاص یابد بارون کوهن (Baron-Cohen)، سرپرست گروه تحقیقات اوتیسم در دانشگاه کمبریج میگوید : تقریبا تمام افراد سالم دارای ترکیبی از هر دو نوع مهارتها هستند اما زنان و مردان در مقدار تسلط هر جنبه به دیگری تفاوت دارند.
او متوجه شده است که کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم و گونه نه چندان حاد آن به نام سندرم اسپرگر (Asperger)، قادر به تشخیص احساسات دیگران نیستند و به طور غریبی مستعد طبقه بندی کردن بوده و تمرکزی وسواس گونه بر اشیایی چون کلید برق و شیر آب دارند.
اوتیسم به شدت مردان را مبتلا میکند.
بارون کوهن در کتاب خود به نام The Essential Difference اوتیسم را آینه بزرگنمای صفات مردانه خوانده است.
مبنای همدلی کردن و طبقه بندی کردن در مغز به خوبی شناخته نشده است، هرچند به نظر میرسد جایی به نام مغز عمومی وجود داشته باشد، جایی که مدار عصبی به مشاهدات شخصی فرد اختصاص یافته است.
اجزاء اصلی سازنده این بخش در نیمکره چپ مغز قرار دارند.
مراکز کلامی زنان نیز در همین ناحیه قرار دارد و بسیار پیشرفته تر است.
به گفته بارون کوهن، در ابتدای شکل گیری مغز، هورمون مردانه تستوسترون ، رشد نیمکره چپ را کند میکند و بر سرعت رشد نیمکره راست می افزاید.
او میافزاید که در نتیجه تحقیق بر روی کودکان یک ساله، با توجه به شرایط دوران بارداری و زایمان به این نتیجه رسیده ایم که با افزایش میزان تستوسترون، ارتباط چشمی کودک با مادر خود کمتر میشود، ارتباط چشمی یا نگاه چشم در چشم، یکی از معمولترین روشهای برقراری ارتباط است و بسیار جالب است که بدانیم این کار نیز، تحت تاثیر عوامل هورمونی است.
از طرفی فقدان تستوسترون موجب میشود که دختران زودتر از پسران کلمات را بیاموزند و اصطلاحا "زبان باز کنند" .
نداشتن ارتباط چشمی و محدود بودن ارتباط کلامی، از اولین نشانه های بیماری اوتیسم است.
به گفته کوهن : "مجذوبیت بیش از حد به ماشین آلات و دستگاهها، همراه با فقدان همدلی، از جمله اساسی ترین نشانه های اوتیسم است" مشکل بیماران مبتلا به اوتیسم برای برقراری ارتباط با دیگران ناشی از ضعف ارتباط بین بخشهای مختلف مغز آنهاست.
به گزارش ایسنا واحد علوم پزشکی تهران به نقل از بی بی سی، نتایج بررسی اسکن مغز 32 نفر که نیمی از آنها به ضریب هوشی بالای متوسط مبتلا به اوتیسم و نیمی دیگر افراد عادی بودند، نشان می دهد فعالیت مغز دو گروه در هنگام تماشای تصاویر چهره ها و تشخیص تصاویر یکسان با یکدیگر تفاوت دارد.
در گروه کنترل، توجه افراد به تصاویر چهره ها موجب افزایش چشمگیر فعالیت مغز می شود.
اما تماشای تصاویر چهره ها در فعالیت مغز افراد مبتلا به اوتیسم هیچ تغییر ایجاد نمی کند.
دیدگاه عمومی بر این است که مشکلات اجتماعی مبتلایان به اوتیسم ناشی از مشکل مغز در پردازش چهره هاست اما اکنون این پژوهش نشان می دهد که نگاه کردن به چهره ها موجب ایجاد افزایش فعالیت عادی مغز نمی شود .
یک فرد اوتیست خصوصیات اوتیسم چه هستند؟
افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند اغلب در سه زمینه با مشکل مواجه هستند؛ این مشکلات موسوم به «اختلال سه وجهی» (‘triad impairment’) هستند.
مراوده اجتماعی (دشواری در ایجاد روابط اجتماعی، بعنوان مثال منزوی از دیگران و یا بی تفاوت نسبت به آنان بودند).
ارتباط اجتماعی (دشواری در ابجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی، بعنوان مثال اینکه بطور کامل مفهوم حرکات و اشارات، حالات صورت و لحن صحبت دیگران را نفهمیدن).
تخیل (دشواری در یادگیری بازی هایی که چند نفر در آنها درگیر هستند و یا باید از قدرت تخیل برای فهم آنها استفاده کرد، بعنوان مثال محدودیت در فعالیت هایی که به قدرت تخیل فرد مربوط می شوند، یا اینکه احتمالا آنها را فقط بطور خشک و مکرر تقلید کردند).
علاوه بر این اختلال سه وجهی، رفتار تکراری و مقاومت در مقابل تغییر روال کار و زندگی نیز جزو خصوصیات فرد اوتیستی است.
چه چیزی عامل اوتیسم است؟
علت یا علائم دقیق اوتیسم هنوز ناشناخته هستند ولی تحقیقات نشان داده است که عوامل ژنتیک در این باره مهم هستند.
همینطور تحقیقات نشان داده است که اوتیسم به یک رشته شرایطی مربوط است که بر رشد مغز تاثیر می گذارند و در قبل، حین و یا در فاصله کوتاهی بعد از تولد رخ می دهند.
تشخیص هر چه زودتر اوتیسم در فرد تشخیص داده شود به همان اندازه شانس اینکه آن فرد کمک و حمایت مناسب را دریافت کند بیشتر خواهد شد.
آیا به افراد اوتیستی می توان کمک کرد؟
آموزش و پرورش ویژه و یا حمایت با برنامه واقعا می تواند در زندگی فردی که اوتیست است تاثیر بگذارد و به او کمک کند تا توانایی های خود را به حداکثر ممکن رشد داه و بیشترین قابلیت های دوره بلوغ خود را بدست آورند.
«انجمن سراسری درخودماندگی» (National Autistic Society) «انجمن سراسری درخودماندگی» که در سال 1962 تاسیس شده است اکنون به مهمترین نهاد بریتانیا برای کمک به افراد اوتیست و کسانی که از آنها مراقبت می کنند تبدیل شده، بانی ابتکارات ملی و بین المللی در این زمینه است و تریبون مهمی برای انعکاس خواست آنهاست.
این نهاد در عرصه های مختلفی کار می کند تا افراد اوتیستی بتوانند تا آنجا که مقدور است زندگی مستقلی داشته باشند.
امروزه «انجمن سراسری درخودماندگی»: مراکز آموزشی و کمک به بزرگسالان دایر کرده است به شهرداری های محلی برای تامین مراکز ویژه خودشان در این زمینه کمک می کند یک رشته کتابها و جزوات منتشر می کند از کتابخانه ای برخوردار است که اولیاء و محققان می تواند با گرفتن وقت قبلی از آن استفاده کنند یک خط تلفنی برای کمک به اولیایی که فرزندان اوتیستی دارند، کسانی که از آنها نگهداری می کنند و افرادی که به اشکال مختلف اوتیسم مبتلا هستند، برقرار کرده است کنفرانس ها و برنامه های تعلیماتی سازمان می دهد فعالیت داوطلبان را در سطح کشوری هماهنگ می کند به نحوی که اولیاء بتواند با یکدیگر وارد روابط دوستانه شوند معاینات ویژه و خدمات ارزیابی عرضه می کند تحقیق درباره علل اوتیسم را تشویق می کند از گروه های محلی و خانواده ها در سراسر کشور حمایت می کند آگاهی در این باره را ارتقاء داده و به درک بهتر از اوتیسم کمک می کند با افراد متخصص و نهادهایی که در زمینه اوتیسم کار می کنند مشاوره می کند برای تایید کیفیت برنامه های آموزشی و خدمات نگهداری ویژه اوتیسم استوارنامه صادر می کند نهاد Prospects را دایر کرده است که به بزرگسالانی که به اختلال اوتیستی مبتلا هستند و دنبال اشتغال می گردند کمک می کند.
آزمون 'تشخیص نام' و اوتیسم در نوزادان اگر والدین نوزادان خود را برای آنکه دریابند نسبت به صدا زدن اسم شان واکنش نشان می دهند یا نه، مورد آزمایش قرار بدهند ممکن است زودتر از سایر آزمون ها، به تشخیص زودهنگام اوتیسم کمک کند.
صدا زدن اسم نوزاد و مشاهده واکنش او می تواند به تشخیص اوتیسم کمک کند.
اوتیسم یا در "خودماندگی" در کودکان که منجر به قطع ارتباط کودک با واقعیت می شود، اختلال روانی نسبتا شایعی در مراحل رشد است که در نزدیک به یک درصد از کودکان و بیشتر پسران دیده می شود.
در این بیماری کودک از برقراری ارتباط با دیگران، درک تعاملات اجتماعی و نیز درک واقعیت باز مانده و دچار تخیل و انزوا می شود.
والدین کودکان اوتیستیک اغلب می گویند که متوجه علاقه کودکان خود به قصه گویی شده اند.
آرشیو پزشکی کودکان و نوجوانان، 'آزمون نام' را به عنوان یکی از راههایی که به تشخیص ابتدایی این اختلال کمک می کند، مشخص کرده است.
مطالعه بر روی گروه های نمونه پژوهشگران دو گروه از نوزادان را مورد مطالعه قرار دادند، یک گروه شامل نوزادان سالم و گروه دیگر شامل نوزادانی که بیش از دیگران در معرض خطر ابتلا به اوتیسم بودند، زیرا خواهر یا برادر بزرگتر مبتلا به اوتیسم داشتند.
در دوازده ماهگی همه نوزادان در گروه سالم از پس آزمون صدا زدن اسم، با واکنش نشان دادن به اولین یا دومین صدا زدن برآمده بودند، در حالی که تنها 86 درصد از نوزادان 'درمعرض خطر' چنین واکنشی نشان داده بودند.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا به مطالعه خود بر روی برخی از این کودکان در هر دو گروه تا سن دو سالگی ادامه دادند .
یافته ها نشان داد که در سن دو سالگی، سه چهارم کودکان 'درمعرض خطر' که از پس آزمون صدا زدن اسم برنیامده بودند، با مشکلات رشدی روبرو شدند.
از میان این کودکان، کسانی که بعدا اوتیسم در آنها تشخیص داده شد، نیمی از آنها در سن یک سالگی موفق به از سر گذراندن آزمون نام نشده بودند و از میان کودکانی که دارای گونه های مختلفی از تاخیر در مراحل رشد بودند، سی و نه درصد در این آزمون ناموفق بوده اند.
کنترل دائمی پژوهشگران تاکید می کنند که آزمون نام به تنهایی برای تشخیص اوتیسم کافی نیست، بلکه تنها نشانگر آن است که ممکن است کودک به ارزیابی های بیشتری نیاز داشته باشد.
با این حال، آنها می گویند اگر نوزادی بطور مرتب و تکراری از پس این آزمون برنیاید، احتمال زیادی می رود که دارای برخی از گونه های اختلالات رشدی باشد و باید برای کنترل های بیشتر و یا مداخلات درمانی احتمالی اولیه به متخصص ارجاع داده شود.
جودیت گویلد از جامعه ملی اوتیستیک بریتانیا می گوید که اگر اقدامات درمانی در مورد این بیماری زود آغاز شود، شانس خوبی برای درمان آن وجود دارد.
اما او همچنین می گوید: "اگر نوزادی تنها نسبت به صدا زدن اسمش واکنشی نشان نداد، لزوما بدان معنا نیست که او دارای اوتیسم است." خانم گویلد می گوید ارزیابی تشخیصی اوتیسم شامل گستره وسیعی از علائم از جمله ارتباط چشمی و نشان دادن و مشخص کردن می شود.
آیا مدل های رایانه ای، در تشخیص بیماری اوتیسم کمک می کنند؟!تهران- ایسکانیوز: دانشمندان آمریکایی با انجام تحقیقات بر روی نمونه های آزمایشگاهی موفق شدند به وسلیه مدل های رایانه ای سه بعدی، گام های موثری در تشخیص و درمان بیماری اوتیسم بردارند.به گزارش روز پنجشنبه گروه علمی فرهنگی ایسکانیوز به نقل از سایت دانشگاه هاروارد، محققان با مطالعه بر روی انسان، میمون ها و حتی گربه ها، پرده از اسرار و رموز بخشی از مغز که رابطه مستقیم با بیماری اوتیسم- در خودماندگی- دارد، برداشتند.
این محققان با استفاده از مدل های رایانه ای ثابت کردند بیرونی ترین لایه در اصل همان بخش چین خورده و چروک مغز است که بیماری های عصبی را سبب می شود.
بیماری در خودماندگی که از انواع بیماری های رایج دستگاه عصبی به شمار می رود سالانه بیش از صدها نفر در سطح جهان رامبتلا می کند.
از این رو اسکن های مغزی و مدل های پیشرفته رایانه ای می توانند کمک شایانی به تشخیص و درمان بهتر این بیماری کنند.