استخوان ها
مهره‌های کمری محل اتصال عضلات بسیار قدرتمند کمر، که وزن بدن را متحمل می شوند، می‌باشند. بنابراین محکم و بزرگتر بوده و دارای زوائد کوتاه و ضخیمی هستند. اجزای بین سطوح مفصلی در معرض نیروهای زاویه ای شدیدی هستند که از برخی ورزشها مثل فوتبال و ژیمناستیک بر این نواحی وارد می گردند. این فشارها منجربه اسپون دیلولی سیس و استرس فراکچرهای اجزای بین مهره ای می گردد.
ساکروم از بالا به پنجمین مهره کمری و از پائین به کوکسیس(دنبالچه) اتصال می یابد. دیسک بین مهره پنجم کمر و ساکروم در معرض نیروهای تاب دهنده و جدا کننده شدید قرارا دارد، بطوری که این دیسک بیشترین استعداد را برای بیرون زدن از محل و انعطاف از خود نشان می دهد.
استخوان دنبالچه به بخش دیستال ساکروم متصل می شود. این استخوان گاهی کوفته شده و منجر به ناراحتی هنگام نشستن می گردد.
لگن از یک استخوان حلقوی تشکیل یافته که از بخش خلفی با ساکروم و از بخش قدامی با خود و در ناحیه ای به نام التصاق عانه ای به هم می پیوندند. استخوانهای لگن شامل ایلئوم در بالا، ایسکیوم در پائین، و استخوان عانه درطرفین می باشند. نقاطی را که در این ناحیه می توان براحتی لمس کرد عبارتند از خارهای خاصره ای قدامی- فوقانی، تاج های خاصره، وخارها ی خاصره ای خلفی- فوقانی. هر سه قسمت استخوان لگن از پهلو به حفره حقه ای می رسند که این حفره عمیق همراه با سر استخوان ران، گردن آن وجود دارد که نسبت به شفت استخوان در یک زاویه قرار می‌گیرد. در این محل برجستگی های کوچک و بزرگ قرار دارند که عضلات مهمی بر روی آنها می‌نشیند.
دیسک های بین مهره ای
دیسکهای بین مهره ای ساختارهای مهمی هستند که غالبا، خصوصا در نواحی پائین کمر و کمری- دنبالچه در معرض آسیب دیدگی هستند. دیسک کمر شامل فیبرهای حلقوی می باشد که از ماده ژلاتینی درون آن به نام حفاظت می نمایند. دیسک از بالا و پائین بوسیله یک لایه غضروفی شفاف به مهره های بالا و پائین چسبیده است. این طور بنظر می رسد که بیشتر مقاومت در برابر استرس ناشی از چرخش و یا تاب بدن را فیبرهای حلقوی سطح دیسک غضروف شفاف، و سطوح مفصلی متقبل می شوند. مفاصل سطح مفصلی شامل سینویالی و غضروف مفصلی می باشد، کپسول احاطه کننده این مفاصل در مقابل جنبش و فشار بسیار حساس می‌باشند و از همان عصبی تغذیه می‌شود‌که سخت‌شامه را مشروب می‌سازد. پوشش‌سینوویال از اجسام منسک‌مانندی تشکیل شده‌است که می توانند در میان مفصل را قفل کنند و در نتیجه موجب درد می شوند .
لیگامنتها
لیگامنت طولی بسیار محکم بوده و از هایپراکستنشن مهره و همین طور لغزش مهره برروی مهره دیگر ممانعت می کند. این محدویت بیشتر در مهره پنجم برروی ساکروم اعمال می گردد. این لیگامنت به دیسکهای بین مهره ای و فیبرهای حلقوی می چسبد و از جلو آمدن این فیبرها جلوگیری می نماید .
لیگامنت طولی خلفی در جلوی نخاع شوکی قرار گرفته و به لبه جسم مهره و بخش مرکزی فیبرهای حلقوی می چسبد. گوشه خلفی - جانبی فیبرهای حلقوی دیسک پوشش ناچیزی داشته و همین امر سبب می شود که دیسک از این ناحیه غالبا بیرون بزند.
سیستم لیگامنتی خلفی ناحیه لومبوسا کرال را بخوبی می پوشاند. این سیستم شامل نیام دور سال کمری و لیگامنتهای کمری و لیگامنتهای فوق و بین خاری می باشد. این سیستم به مقاومت در برابر استرس و خم شدن به جلو کمک مؤثری می کند. اما، گاهی اتفاق افتاده است که لیگامنت های فوق و بین خاری در افراد بالای30 سالدر نواحیl4-5 ،l5-s1 ضعیف یا پاره می شوند. مهمترین لیگامنت مفصل ران، خاصره ای- رانی نام داردکه معمولا بعد از در رفتگی مفصل ران پاره می شود.
عضلات
عضلات بیشماری وجود دارندکه پائین کمر را حمایت کرده و به ثبات لگن و حرکت پا در هنگام راه رفتن و دویدن کمک می کند. این عضلات به شرح زیر می باشند:
1- طویل پشتی :
از زوائد عرضی و مفصل مهره های کمری و فاسیای پشتی کمری شروع شده و به زوائد عرضی تمام مهره های پشتی و مهره های کمری فوقانی و دنده های نهم و دهم تحتانی ختم می شود. وظیفه: ستون فقرات را باز کرده وشکل ظاهر و طبیعی آن را حفظ می کند.
2- خاصره ای دنده ای- کمری:
از ستیغ خاصره ای شروع شده و به زوایای دنده‌های ششم و هفتم تحتانی ختم می شود.
وظیفه: مهره های کمری را باز می کند.
3- مربع کمری:
از ستیغ خاصره ای، نیام کمری- پشتی و مهره های کمری شروع شده و به دوازدهمین دنده و زوائد عرضی چهار مهره فوقانی کمر خم می کند.