بازیافت خودروهای فرسوده بازگشت به چرخه تولید:
طی چند دهه گذشته با وسعت یافتن شهرها ، نیاز به خودرو برای سفرهای درون شهری از اهمیت ویژه ای برخوردار شده است. عده ای داشتن خودرو جدید و آخرین مدل را نشانگر جایگاه ویژه اجتماعی می داند و اغلب جوانان نیز از راندن خودرو با سرعت بالا لذت می برند. تقاضا برای خرید خودرو های جدید با وجود تمامی مسائل مبتلا مانند گرانی بنزین، آلودگی هوا، کمبود پارکینگ و ترافیک سنگین ، سبب ایجاد و رشد فناوری جدید ساخت خودروها شده است. خودروهایی که علاوه بر زیبایی ، سرعت بیشتر ، مصرف کمتر و بدنه کوچکتری دارند. خودروهای تولید شده بر اساس فناوری جدید با توجه به امتیازهای پیش گفته و تسهیلاتی مانند فروش اقساطی ، مورد استقبال قرار گرفته اند. بر اساس آمار روزانه 1200 دستگاه خودرو جدید تولید می شود. به بیان دیگر ناگزیر سالانه بیش از نیم میلیون خودرو جدید وارد معابر می شود ، این در حالی است که 5/2 تا 6/2 میلیون خودرو فرسوده در ایران موجود است که 5/1 میلیون آن در تهران است.
بنابراین نیاز به خروج خودروهای فرسوده از کاروان حمل و نقل درون شهری بشدت احساس می شود. این عمل علاوه بر آثار مثبت زیست محیطی از تبدیل شهر به یک پارکینگ بزرگ پیشگیری می کند. از نقطه نظر قانون _ بر اساس ماده 62 قانون برنامه چهارم توسعه _ تمامی خودروهای فرسوده باید تا سال 1388 از رده خارج شوند. با توجه به شمار خودروهای فرسوده برای تحقق مصوبه دولت در این زمینه از سال 1384 سالانه حداقل 350 تا 400 هزار خودروی فرسوده از رده خوارج خواهند شد. با توجه به مطالب پیش گفته و لزوم خروج و انهدام خودروهای فرسوده ضرورت توجه به مدیریت بازیافت خودروهای فرسوده ، بیش از پیش احساس می شود.
در طرح حاضر پس از تعریف بازیافت و شرح شیوه های بازیافت خودروهای فرسوده در خصوص مدیریت بازیافت خودرو ، راه کارهایی پیشنهاد می شود.
تعریف بازیافت و فواید آن :
بازیافت فرایندی است که طی آن مواد زاید جدا شده و به عنوان ماده خام برای تولید محصولات جدید به کار گرفته می شود، به بیان دیگر، بازیافت عبارت است از بازگرداندن مواد قابل استفاده به چرخه تولید و یا به طبیعت.
بازیافت دارای مراحلی چون جداسازی مواد قابل بازیافت ( مانند شیشه، پلاستیک و فلز ) و پردازش مواد است ، به طوری که طی فرایند یا فرایندهایی ، مواد زاید دوباره قابل استفاده شوند
بازیافت دارای فوایدی است از جمله
_ حجم زباله ورودی به محیط زیست کاهش می یابد.
_ از آلودگی کاسته می شود.
_ نیاز به مراکز دفن و زباله سوزها کاهش می یابد.
_ نیاز به تولید و یا ورود مواد خام از خارج کاهش می یابد.
_ تولید ملی افزایش می یابد.
_ اشتغال ایجاد می شود.
_ سطح بهداشت عمومی بالا می رود.