دانلود تحقیق شنا در اعماق دریا ها بدون اکسیژن

انسان به یکی دیگر از مرز های توانایی خود حمله می کند
پنج دقیقه از آخرین باری که شما نفس کشیده اید می گذرد .... در تمام این مدت شما نفس خود را نگه داشته اید ....ضربان قلب شما تنها به چند دقیقه محدود شده است فشار آب هر لحظه بیشتر بدن شما را در منگنه ای درد آور قرار می دهد ......اما با همه ی این احوال و ترس اضطراب و درد : شما را گونه ای حس آزادی و آزادگی و سبک بالی در بر می گیرد .......و چنین است که با شنای آزاد زیر آب ( بدون اکسیژن ) آشنا می شویم
غواصی بدون اکسیژن چیست ؟
تعریف ساده ی این ورزش چنین است که شخصی به زیر آب شیرجه می رود و تنها هوایی که در اختیار دارد :اکسیژنی است که در شش های خود ذخیره کرده است . در واقع این ورزش در نوع خود : از قدیمی ترین ورزش های آبی جهان شناخته می شود که مثال بارز آن جستجوی مروارید است که در حدود چهار هزار سال پیش در دریای مدیترانه انجام میشد و اشخاص برای خارج کردن دانه های مروارید و یافتن صدف های مروارید دار : به اعماق مدیترانه شیرجه می رفتند و دقایقی چند را تنها با تکیه بر هوای ذخیره شده در شش های خود :به جستجو برای مروارید می پرداختند. اما این پدیده : در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد : چرا که بدن در زیر آب با شرایط تازه ای مواجه می شود که در نتیجه قلب :سیستم گردش خون و عضلات انسان :همگی به گونه ای عمل می کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند.
حال در این میان : تکنیک های مخصوص هم توسط شیرجه روها مورد استفاده قرار می گیرد تا بتوانند حتی تا 9 دقیقه در زیر آب : بدون تنفس باقی بمانند و به اعماق آب دست یابند : البته بدن انسان معمولا در برابر چنین فشاری : قابلیت تحمل ندارد .
حال فعالیت ها و دست آورد های خارق العاده از شیرجه رو هایی چون ژاک مایول :باعث شده تا این ورزش به عنوان یک پدیده ی مدرن در جهان تثبیت شود .
تجربه ی ریچارد
ریچارد فلوری کسی است یا در واقع خبرنگار و گزارش گری است که بخش مهمی از این گزارش بر مبنای فعالیت ها و تجربه های شخصی او تهیه شده است . او به منظور درک هر چه بیشتر پدیده ی غواصی آزاد سعی کرد تا خود را دقیقا در شرایط آن قرار دهد .
او در این باره می گوید : پس از آنکه وارد یک استخر به عمق 30 متر شدم خود را روی سطح آب غوطه ور ساختم در حالی که سر و صورت من زیر آب غوطه ور بود قبلا قرار گذاشته بودیم که پس از هر 15 ثانیه ای که در داخل آب قرار داشتم دست خود را به علامت بر نخوردن به مشکلی بلند کنم تا اطرافیان از سلامت من اطمینان پیدا کنند . حال پس از یک دقیقه و چهل وپنج ثانیه نیاز مبرم به نفس کشیدن داشتم و هوا بر من فشار وارد می آورد اما همچنان سعی می کردم تا خود را حفظ کنم . سر انجام هنگامی که کرنومتر دو دقیقه را نشان می داد من سر خود رااززیر آب بیرون آوردم و شش هایم را از هوای تازه پر کردم .
باید توجه داشت که ریچارد این تجربه ی شخصی را در عمقی که تقریبا برابر با صفر بود به انجام رساند و در نتیجه از فشار آب که خود یک عامل عذاب دهنده در زیر آب به شمار می رود در امان بود . با این حال با همه ی تلاشش او تنها دو دقیقه را دوام آورده است . در حقیقت مهمترین عامل در زیر آب پدیده ای است که در زبان لاتین اصطلاحا به آن "استیتک آپنی آ " می گویند که همان تنفس واحد یا تک نفس است . این تک نفس همان نفس عمیق و آخرین است که شیرجه رو قبل از ورود به آب انجام می دهد . اما این عامل تنها یک پدیده ی فیزیکی و جسمی است اما از نظر روحی و روانی و سیستم اعصاب هم شخص باید آمادگی کامل داشته باشد چراکه اضطراب و ترس خود از عوامل به هدر دهنده و مصرف کننده ی انرژی است و ما در زیر آب به همه ی انرژی ممکن در خودمان نیاز داریم .
بنابر این شخص می تواند با ایجاد آرامش در خود و دور نگه داشتن ترس و اظطراب و غلبه بر نیاز مندی های مختلف بدن از جمله تنفس به مدت ماندن در زیر آب بیفزاید و چنین است که قهرمانان بزرگ در این رشته قادر می شوند تا بیشتر از 9 دقیقه بدون تنفسدر زیر آب بمانند . در واقع این یک رقابت ذهنی است که در بدن انسان صورت می گیرد چرا که ما یک نوع ورزش آدرنالینی انجام می دهیم که در آن آدرنالین متابولیسم بدن را افزایش می دهد . حال آنکه ما در ورزش غواصی آزاد نیاز به کاهش متابولیسم بدن داریم تا بدن نیاز کمتری به تنفس و سایر نیاز های معمول خود داشته باشد .
اوبرتو پلیزاری که ایتالیایی است و یکی از مشهورترین قهرمانان در این رشته شناخته می شود در این مورد می گوید : (( من برای اینکه بتوانم زمان بیشتری را در عمق آب باقی بمانم ضربان قلبم را به هشت تپش در دقیقه کاهش می دهم . ))
در حالی که ما به خوبی می دانیم که انسان ها با هشت ضربه در دقیقه نمی توانند زنده بمانند .
روند تاریخی
ورزش غواصی آزاد ورزشی با کلاس و پر رازو رمز است که به خصوص طی پنجاه سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده است . در دهه پنجا ه میلادی یعنی بین 1950 تا 1960 پزشکان به شیرجه روها هشدار دادند که در عمق بیشتر از پنجاه متر نگهداشتن نفس مساوی با کشته شدن است . چرا که فشار آب در چنین عمقی باعث می شود تا قفسه ی سینه و دنده ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می کنیم که غواصان آزاد به عمق دویست متری هم مس روند . جالب است گفته شود که این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند: بیشتر است . آنچه باعث پیشرفت های اعجاب انگیز در این ورزش و توانایی های غواصان شده : تحقیقات درخشان فیزیولوژِی است که جمعی از پدیده های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده است .
حتی برخی از دانشمندان معتقدند که هر چه که در باره ی فیزیولوژی انسان در رابطه با آب بیشتر تحقیق می شود : بیشتر به نوعی توان در زندگی آبی انسان : ایمان آورده می شود . حتی اینان معتقدند که در گذشته ی کشف نشده از نوع بشر : ممکن است نوعی زندگی آبی هم وجود داشته باشد که تکامل در خشکی آنرا به دست فراموشی سپرده است .