دانلود مقاله کاراته

گفته می‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و یکیاز استادان اولیه و مبتکران این فن «بودید هاراما» می‌باشد که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته است.

وی که ازپیشوایان مذهبی بود، پس از کسب علوم زمان خود، به منظورآموزش تعالیم مذهبی به دیگران، به تنهایی از هند راه افتاد و پس از راهپیمایی چندهزار کیلومتر و با پشت سرگذاشتنموانع طبیعی بسیار، به چین رسید و در ایالت «هونونان» ومعبد شائولین اقامت گزید.

گفته می‌شود کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است ویکی از استادان اولیه و مبتکران این فن «بودیدهاراما» می‌باشد که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیحمی‌زیسته است.

وی که از پیشوایان مذهبی بود، پس ازکسب علوم زمان خود، به منظور آموزش تعالیم مذهبی بهدیگران، به تنهایی از هند راه افتاد و پس ازراهپیمایی چند هزار کیلومتر و با پشت سرگذاشتن موانعطبیعی بسیار، به چین رسید و در ایالت «هونونان» ومعبد شائولین اقامت گزید.

تعالیم «بودید هاراما»شامل تمرینات شدید انضباطی و انجام اعمال پرهیزگاری بود.

وی ۹ سال در کوه ها و غارها به انزوای کامل نشست، ۹ سال ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردان نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکرو اندیشه، تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دینی را سد راه خود می دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند، ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع کرد که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی می‌باشد.

از طرفی، هنگامی که حکومتهای استبدادی درچین، سلسله «کینک»، و سلسله «ساتسوما» در «اوکیناوا»، به منظور جلوگیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل درآوردن مردم، قانون منبع استفاده از شمشیررا به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوری سلاحهای رزمی اقدام نمودند، مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر، موجب شکوفایی هر چه بیشتر«کاراته» شد.

در سال ۱۹۲۱ یکی از استادان برجسته کاراته اوکیناوا، به نام «گیجین فوناکوشی» توانست با قدرت و ظرافت تمام، کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگراز هنرجویان که تحت تعلیم بزرگترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیکهای سنتی را با یکدگر ترکیب نموده وسبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.

درحال حاضر کاراته شامل صدها سبک می شود که در واقع بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر ، از سبک‌های کنترلی و یک سبک نیمه‌کنترلی می‌باشد.

● سبکهای کنترلی عبارتند از:
▪ شوتوکان
بنیانگذار این سبک، گیجین فوناکوشی(۱۹۵۷ -۱۸۶۸ش) می باشد.

شوتوکان یعنی: خانه شوتو، مکتب شوتو – لقب فوناکوشی و کان به معنای خانه می‌باشد.

علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سیستم«شوری ته» در کاراته است.

▪ شیتوریو
بنیانگذار این سبک «مابونی‌کنوا» (۱۹۵۲ - ۱۸۸۹) می باشد.

شیتوریو متشکل از دو سیستم «ناهاته» و«شوری‌ته» در کاراته می‌باشد.

شیتو از نامهای دو استاد بزرگ اوکیناوایی گرفته شده است.

به این شکل که «شی» از نام «ایتوسوآنکو» استاد مسلم سیستم «شوری‌ته» و کلمه تو از«هیگااونا کانریو» بنیان‌گذار و استاد بزرگ سیستم «ناهاته» برگرفته شده است.

▪ گوجوریو
این سبک توسط «میاگی چوجون» (۱۹۵۳ - ۱۸۸۸) بنیان نهاده شد.

گوجوریو یعنی روش سفت و نرم، که در اوکیناوا شکل گرفت و متعلق به سیستم ناهاته در کاراته می‌باشد.

▪ وادوریو
بنیان‌گذار سبک، «اوتسوکه هیرونوری» (۱۹۸۲ - ۱۸۹۲) می‌باشد، وادوریو یعنی: راه صلح یا روش صلح جویانه
▪ کیوکوشین‌کای
کیوکوشین‌کای یک سبک نیمه کنترلی است که توسط «ماسوتاتسو اویاما» (۱۹۹۴ - ۱۹۲۳) بنیانگذاری شد.

کیوکوشین کای از عناصر مختلفی که نشأت از تجربیات اویاما و سبک‌های دیگر است، تشکیل شده است.

کیوکوشین کای از سه لغت کیوکو یعنی بالاترین یا نهایت، شین به معنی حقیقت، روح و کای به معنی گروه و انجمن ترکیب شده است.

نام دیگر این سبک «اویاماریو» است.

تأکید این سبک روی مبارزه واقعی از راه نزدیک است.

کیوکوشین‌کای یکی از سبک‌های خشن کاراته است و برای کاستن مقاومت حریف، تکنیک‌ها به طور متوالی اجرا می‌شود، این سبک، تاکید زیادی برروی تمرینات تنفسی و حرکاتی که در کاراته دو ممنوع شده است دارد.

دوجوی مرکزی این سبک «هومبو» نام دارد و در سال ۱۹۵۵ توسط اویاما در توکیو افتتاح شد.

● درباره ورزش کاراته
▪ محوطه مسابقه: محوطه مسابقه که «تاتامی» خوانده می شود دارای ابعاد ۱۲×۱۲ متر شامل ۸×۸ متر محوطه اصلی
و از هر طرف ۲ متر محوطه ایمنی می‌باشد و باید کاملاً مسطح و به دور از مخاطره باشد.

▪ زمان مسابقه برای آقایان ۳ دقیقه مفید، برای جوانان و بانوان ۲ دقیقه مفید می‌باشد.

در صورت تساوی یک دقیقه وقت اضافی در نظر گرفته می‌شود.

▪ مسابقه‌دهنده و مربی او، داوران و قضات باید لباس رسمی به تن داشته باشند.

سر داور قبل از مسابقه باید
تمام وسایل مسابقه و لوازم ایمنی را بررسی کند.

▪ اصطلاحات و مقررات داوری:
شوبو سانبون هاجیمه: شروع مسابقه شوبو هاجیمه: شروع مسابقه در وقت اضافه
سوزوکته: ادامه مسابقه ‌(اعلان شروع مسابقه بعد از ایجاد وقفه)
شیرویا آکانوکاچی: داور هنگام اعلام برنده دستش را به طرف ورزشکار باند قرمز یا سفید بالا گرفته این کلمه را ادا می‌کند.

اتوشی باراکو: ۳۰ ثانیه به پایان مسابقه ماند.

موتو نواچی: ایستادن در مکانهای مقرر
سوزوکته هاجیمه: شروع ادامه مسابقه
توری ماسن: غیرقابل قبول
هی‌که واکه: مساوی
شوگو: صدا زدن کمک داور
هانتی: مشورت در قضاوت
انچوسن: مرگ نهایی(اولین ضربه در وقت اضافه)
آیوچی: تکنیک امتیازی همزمان کاراته دارای کمربندهای سفید، زرد، نارنجی، آبی، سبز، بنفش، قهوه‌ای و مشکی است و درجات کمربند مشکی دان نامیده می‌شود که از دان یک تا دان ده می‌باشد.فنون دست، «ته‌وازا» و فنون پا «گری وازا» نامیده می‌شود.

● مسابقات کاراته به دو دسته تقسیم می‌شود:
۱) فرم یا کاتا: مبارزه با حریف فرضی
۲) کومیته: مبارزه
در مسابقات کاتا، شرکت‌کنندگان در دوره‌های اول و دوم ملزم به اجرای یکی از کاتاهای اجباری یا شی‌تی‌کاتا بوده و در دورهای بعدی می‌توانند کاتای اختیاری خود را اجرا نمایند و کاتا از هر منطقه شروع شود در همان نقطه نیز باید خاتمه یابد.

در کاتا تمام تکنیک‌ها باید به طور کامل و صحیح اجرا شود.

ضمن اینکه استفاده از کیا یعنی تخلیه هوای درون سینه با صدا و سریع روی تکنیکهای خاصی اجباری است.

مسابقات در کاتا و کومیته به صورت تیمی و انفرادی برگزار می‌شود.

مسابقات تیمی کاتا به صورت ۳ نفره مسابقات تیمی کومیته به صورت پنج نفره با دو نفر ذخیره انجام می‌گیرد.

تاریخچه کاراته در سوسای اویاما
ماس اویاما دان 10 و مبتکر کیوکوشین کاراته در سال 1923 در جنوب غربی کره متولد شد.

در سن 9 سالگی شروع به تعلیم گرفتن (کمپو) نمود.

در سن 15 سالگی پدرش او را به ژاپن فرستاد تا در مؤسسه هواپیمایی جوانان یاماناشی به تعلیم بپردازد.

او برای مدت کوتاهی قبل از اینکه کاراته را زیر نظر گی چین فونا کوشی بیاموزد، جودو را در مدت کوتاهی آموخت.

ماس اویاما زیر نظر معلمین مختلف کاراته تعلیم گرفت و خیلی سریع پیشرفت نمود و در سن 22 سالگی موفق به دریافت دان 4 شد.

2سال بعد در سال 1947 موفق شد که تمام قهرمانان کاراته ژاپن را شکست دهد.

دوران بعد از جنگ جهانی دوم دوران آشفتگی و زحمت برای ژاپنی‌ها بود و در همین دوران ماس اویاما اغلب دچار مشکلات ناشی از اشغال آمریکائی‌ها بود.

بنابراین در سال 1948 ماس اویاما تصمیم گرفت که به تنهایی در کوهستان به تمرین و تعلیم بپردازد.

او برای مدت طولانی با تمرینات روزانه به قوی نمودن بدن و قدرت خود مبادرت ورزید.

در سال 1950 پس از مراجعت از کوهستان با یک گاو نر وحشی به مقابله پرداخت و در مبارزات دیگر خود با 51 گاو وحشی که چهار تای آن‌ها را کشته و شاخ 47 گاو وحشی دیگر را با تیغه دست (شوتو) شکست.

در سال 1952 به آمریکا دعوت شد و 32 برنامه اجرا نمود.

در ایالات مختلف درس داد و در هفت مبارزه که در مقابل بکسورها و کشتی‌ کچ کاران آمریکائی شرکت نمود به پیروزی نائل گردید.

او مجدداً در سال 1953 به آمریکا رفت و این مرتبه در شهر شیکاگو در مقابل یک گاو وحشی به مبارزه پرداخت و با جدا نمودن شاخ‌های گاو در قاره آمریکا نیز بسیار مشهور شد.

در سال 1954 او اولین «دوجو» خود را در (می‌جروتوکیو) افتتاح نمود.

معلمین این دوجو عبارت بودند از (میزوشیما) و (یاسودا).

در سال 1956 دوجوی دیگری در پشت دانشگاه (ریک‌کیو) افتتاح نمود که معلمین آن عبارت بودند از (میزوشیما)،(یاسودا)، (ایشی‌یاشی) و (مینای‌موتو).

تاریخچه کاراته، آنکو ایتوسو (1916 - 1830) در شوری اُکیناوا به دنیا آمد، ایتوسو زیر دست بزرگان کاراته از جمله سوکون "بوشی" ماتسومورا و کوساکو ماتسومورا آموزش دید.

دوست صمیمی او یاسوتسونه آزاتو به وی سمت پیشکار پادشاه جزایر ریوکیو (اُکیناوا) را پیشنهاد کرد.

به خاطر قدرت فوق‌العاده بازوان، پاها و دستهایش شهرت داشت، گفته می‌شود که او حتی می‌توانست به شیوه ایستادن روی اسب راه برود، (و از همین جا اسم مستعار آنکو را بر او گذاشتند).

با توجه به داشتن دستان قوی‌ای که داشت می‌توانست یک ساقه قطور خیزران را با مشتهای خود له کند، گفته می‌شود که او هر روز تا آرامگاه سلطنتی پیاده روی می‌کرده و مشتهای خود را با ضربه زدن به دیواره‌‌های سنگی کنار جاده قوی می‌کرد.

ایتوسو معتقد بود باید آنقدر تمرین کند تا در برابر قویترین و سخت‌ترین ضربه‌ها مقاوم شود.

در شیوه آموزشی ایتوسو، کاراته‌کا طوری آموزش می‌بیند تا هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی قدرتمند شود.

توصیف این هنر از زبان خود او: " کاراته فقط به معنای توسعه قدرت فیزیکی نیست بلکه به معنای یادگیری اینکه چگونه از خود دفاع کنیم نیز می‌باشد، یار و یاور مردم باشید و هیچگاه بر علیه کسی جنگ نکنید.

اگر ممکن بود هیچگاه سعی نکنید ضربه بزنید حتی وقتی که اتفاقی ناگهانی رخ می‌دهد مثل دیدن یک دزد یا یک شخص دیوانه، هرگز با دیگران با مشت‌ها و پاهایتان روبرو نشوید.

وقتی کاراته تمرین می‌کنید، سعی کنید چشمان خود را خوب باز کنید شانه‌هایتان را پایین نگه دارید و بدن خود را سفت و محکم کنید، گویی که در میدان جنگ هستید.

وقتی تکنیک‌ و تاکتیک‌های کومیته را تمرین می‌کنید تصور کنید با دشمن روبرو هستید، همیشه حواس خود را روی اطرافتان متمرکز کنید.

یک مرد با شخصیت از تزاع اجتناب می‌کند وعاشق صلح و دوستی است.

بنا‌براین هر چقدر یک کاراته‌کا بیشتر تمرین کند، با دیگران ملایمتر و مهربانتر می‌شود.

این یک کاراته‌کای واقعی و حقیقی است." متن زیر نامه‌ایست که توسط استاد ایتوسو در اکتبر 1908 قبل از معرفی و رسمی شدن تمرینات کاراته در مدارس جزیره اُکیناوا نوشته شده.

تودِه " به معنای دست چینی و اسم کاراته قدیم می‌باشد" از راه مذهب بودایی یا کونفوسیوس توسعه پیدا نکرد.

بعدها دو روش جنوبی و شمالی (روش معبد شائولین و روش معبد شائولی) به اُکیناوا آورده شده که در آنجا به روش‌های شورین‌ریو و شورِی‌ریو شناخته شدند "شورین تلفظ ژاپنی شائولین می‌باشد" که هر دوی آنها امـیازات قوی و مشابهی دارند.

1- توده مقدمه‌ای است برای سلامتی جسم و جان، برای محافظت از والدین یا بزرگان خود، خوب است که بدون توجه به زندگی خود به دشمن حمله کنید.

هرگز به دشمن تک نفره حمله نکنید، و اگر با آدم شرور و گردن کلفتی مواجه شدید نباید از توده استفاده کنید، به سادگی عقب نشینی کنید و گوشه‌ای بایستید.

2- هدف توده این است که بدن را مثل سنگ و آهن سخت و مقاوم کند، از دستها و پاها باید مثل نوک تیر استفاده شود، قلب‌ نیز باید شجاع و قوی باشد.

اگر بچه‌ها از دوران تحصیل در مدارس ابتدائی، توده را آغاز کنند، به خوبی برای خدمتِ نظام آماده خواهند بود.

وقتی سرداران نظامی اروپا، ولینگتون و ناپلئون با یکدیگر ملاقات کردند راجع به این نکته که پیروزی فردا در میادین جنگ از زمین‌های بازیِ مدارس امروز بر می‌خیزد سخن به میان آوردند.

3- تودِه را نمی‌توان سریع آموخت.

مثل گاوی که آهسته حرکت می‌کند، اما عاقبت هزاران کیلومتر را می‌پیماید، اگر کسی هر روز به طور جدی آموزش ببیند بعد از سه یا چهار سال معنای توده را عمیقاً درک خواهد کرد و شکل اکثر استخوانها و عضلاتش به نحوه مطلوبی تغییر خواهد کرد.

* کسانیکه به گونه‌ای که در ذیل آمده آموزش ببینند، ضرورت تودِه را درک خواهند کرد.

4- در تودِه دستها و پاها بسیار مهم هستند و باید کاملاً و به درستی روی "ماکی‌وارا" تمرین شود.

در این عمل شانه‌های خود را بیندازید، ریه‌های خود را باز کنید، با پاهای خود به زمین چنگ بزنید نیروی خود را جمع کنید و قدرت ذاتی و باطنی خود را به پائین‌ترین جای شکم خود"هارا" فروبرید.

با هر دست خود صد یا دویست بار تمرین کنید.

5- وقتی ایستادن‌های تودِه را تمرین می‌کنید مطمئن شوید که کمر شما صاف است شانه‌های خود را پایین بیندازید، قدرت خود را جذب کنید و آنرا به پاهایتان انتقال دهید.

6- تکنیک‌های تودِه باید بارها و یکی پس از دیگری تمرین شوند.

چرا که این تکنیک‌ها سینه به سینه و نسل به نسل به ما منتقل شده است، این سختی را به خود بدهید تا کاملا فراگیرد که تکنیک‌ها را در چه زمان و در چه موقعیتی استفاده کنید، به داخل بروید، ضربه بزنید، رها کنید، این است قانون توریته "کاراته".

7- شما باید مشخص کنید که تودهِ برای تربیت یک بدن سالم است (تربیت بدنی) و یا زیادتر کردن مشغله و وظیفه‌تان (تفریح و سرگرمی).

8- در حین تمرین شما باید تصور کنید که در میدان مبارزه هستید.

زمانی که حمله و یا دفاع می‌کنید، چشمان خود را به خوبی باز کنید، شانه‌های خود را پائین بیاندازید و بدن خود را سفت کنید.

حالا ضربات حریف را دفاع و سپس حمله کنید!

همیشه با این روحیه تمرین کنید و نهایتاً وقتی در میدان واقعی قرار بگیرید به طور طبیعی آماده خواهید بود.

9- در حین تمرین تلاش بیش از حد نکنید چرا که میزان انرژی مصرفی شما بالا می‌رود، صورت و چشمان شما افروخته می‌شود و نهایتاً جسم شما آسیب می‌بیند.

مراقب خود باشید.

10 – در گذشته کسانی که در تودِه استاد می‌شدند عمری طولانی داشتند و این بخاطر اینست که تودِه به رشد استخوانها و عضلات کمک می‌کند و برای دستگاه گوارش و گردش خون در بدن نیز مفید است.

بنا‌براین منبعد تودِه باید پایه و اساس همه ورزشهای مدارس ابتدائی و بالاتر از آن شود و به نظر من اگر این ایده عملی شود ما در آینده مردانی خواهیم داشت که قادرند به تنهایی بر ده تجاوز کار پیروز گردند.

"لازم به تذکر است که هم اکنون در مدارس جزیره اُکیناوا کاراته‌دو جزئی از دروس تحصیلی می‌باشد".

دلیل ذکر این موارد این است که به نظر من همه دانشجویان دانشکده تربیت معلم جزیره اُُکیناوا باید تودِه تمرین کنند تا زمانیکه که فارغ‌التحصیل می‌شوند بتوانند دقیقا همه مطالبی را که من به آنها آموختم را به دانش‌آموزان خود در مدارس انتقال دهند.

در طول 10 سال تودِه در سراسر اُکیناوا گسترش خواهد یافت و نتیجتاً به سرزمین ژاپن خواهد رسید و این یک سرمایه بزرگ برای جامعه نظامی ما است.

تاریخچه کاراته، ساکوگاوا "تودِه" استاد کوشوکــُـن افسانه‌ای " کوشانکو" مدتی در اُکیناوا اقامت داشت و معروفترین شــاگرد او ساتونوکو ســـاکوگاوا "تـــوده" بود، (1815-1733).

ساکوگاوا در سال 1756 شاگرد کوشوکــُن شد.

او تا قبل از آمدن کوشوکـُن به اُکیناوا شاگرد " تاکاهارا پی‌چین" 1760-1683 بود و در آن موقع ساکوگاوا از پی‌چین اجازه گرفت تا زیر نظر کوشوکـُن آموزش ببیند.

ساکوگاوا به همراه کوشوکـُن برای یادگیری کمپو به چین سفر کرد و در سال 1762 به اُکیناوا بازگشت.

به زودی ساکوگاوا به عنوان متخصص در شیوه جنگیدن "تودِ" (دست چینی " نام قبلی کاراته" ) معروف گردید.

گفته می شود که لقب ساتونوشی را به ساکوگاوا به خاطر خدماتش به پادشاه اُکیناوا اعطاء کردند.

ساکوگاوا سریعا آموزش "دست چینی"را در اُکیناوا آغاز کرد.

او با ترکیب کردن آموخته‌هایی که از استاد خود داشت توانست یک سیستم آموزشی را پایه گذاری کند و این باعث شد تا او اولین استاد تودِ در اُکیناوا لقب گیرد.

اکثر شاگردهای او به مقام‌ها و مدارج بالا دست یافتند، در میان آنها چوکون ساتونکو ماکابه، ساتونوکو اوکودا، ماتسوموتو، کوجو، یاماگوچی، ساکوموتو، اونسومه و سوکون "بوشی" ماتسومورا بودند.

(بوشی لقب جنگجویان و سامورایی‌ها بود).

تاریخچه کاراته، سوکون ماتسومورا "بوشی" بر خلاف نظر برخی، بوشی ماتسومورا در 1797 به دنیا و در سال 1889 در‌گذشت.

برخی از مورخان مدارکی پیدا کرده‌اند حاکی از اینکه بوشی ماتسومورا در سال 1809 به دنیا آمده است اما این مطلب نمی‌تواند درست باشد، زیرا ما می‌دانیم که او در سن 92 سالگی دارفانی را وداع گفته است.

بر اساس برخی منابع نام خانوادگی او بوشی کی‌یو بوده است.

ماتسومورا در روستای یاماگاوا در شهر شوری اُکیناوا بزرگ شد.

وی دورگه " چینی، اُکیناوایی" بود.

در سال 1810 وقتی 14 ساله بود، ساکوگاوا در آکاتا به او آموزش می‌داد.

بر طبق سنت آن زمان، پدر بوشی از ساکوگاوا خواست که آموزش پسرش را به عهده بگیرد.

برخی‌ها می‌گویند وقتی ساکوگاوا می‌خواسته دفاع کردن مشت را با وی تمرین کند او را به درختی می‌بست بطوریکه نتواند تکان بخورد و بعد به او مشت می‌زد.

روایتی است که می‌گوید، بوشی در خدمت خاندان شو بود و لقب ساتونوکی به او داده شد و بعدها نیز به لقب چی‌کوتوشی ارتقاء یافت و این احتمالا دلیلی است بر اینکه او لقب چی‌کودون را نیز داشته است.

بر طبق آداب و رسوم آن زمان پادشاه اُکیناوا میل داشت تا بوشی نام خانوادگی خود را عوض کند، به او موراماتسو "به معنی درخت کاج روستا" پیشنهاد شد اما سوکون از او خواست تا نام خانوادگی خود را به ماتسومورا "به همان معنی، با تلفظی دیگر" تغییر دهد و پادشاه نیز این خواهش او را پذیرفت.

ساکوگاوا تا آخر عمرخویش به او آموزش می‌داد "طبق روایتی به مدت چهار سال" و بعد از مرگ استاد، سوکون تمرینات خود را بطور انفرادی ادامه داد.

ماتسومورا با خانمی به نام " یونامینه چیرو" از خانواده‌ای که به خاطر مهارتهای فنون رزمی‌شان معروف بودند ازدواج کرد.

بر اساس فرهنگ و سنن آن زمان وی در سن 19 سالگی ازدواج کرد، یعنی در سال 1815.

یونامینه می‌گفت که او هرگز حاضر نبوده با مردی ازدواج کند که نتواند او را شکست دهد و از قرار معلوم سوکون با او جنگیده و پیروز شده و این دلیلی شد بر اینکه او با سوکون ازدواج کند ( البته که او باید سوکون را هم دوست داشته باشد!).

داستان‌های جالب زیادی در مورد این دو زوج وجود دارد.

کاراته شوری به وسیله بوشی ماتسومورا گسترش وسیعی یافت و امروزه شیوه‌های فراوان و مختلفی از شیوه اصلی شورین‌ریوی ماتسومورا به جا مانده است.

بر خلاف برخی نظرهای ارائه شده بنظر می‌آید که روش شورین‌ریو همانی است که ماتسومورا تمرین و آموزش می‌داده.

داستانهایی راجع به ماتسومورا دو داستان مردم پسند و مشهور در مورد ماتسومورا وجود دارد که سیاست او را در شکست دادن دشمن با تهدید و تخریب روحیه حتی قبل از مبارزه بیان می‌کند، اولین داستان زمانی است که ماتسومورا با یک گاو جنگید.

شوتای "پادشاه اُکیناوا" این گاو را از امپراتور ژاپن گرفته بود.

پادشاه تصمیم گرفت که ماتسومورا را در مقابل آن گاو قرار دهد.

ماتسومورا وقت را تلف نکرد، به دیدن کسی که از آن گاو نگهداری می‌کرد رفت.

او هر روز زره خود را می‌پوشید و به دیدن آن گاو رفته و آن را عذاب می‌داد تا اینکه آن گاو از او ترسید و خوب فهمید که او کیست!

نهایتا روزی فرا رسید که ماتسومورا می‌بایست با آن گاو مبارزه می‌کرد، آنها گاو را به میدان مبارزه فرستادند و بعد ماتسومورا رفت تا با گاو بجنگد، گاو بلافاصله با دیدن وی ترسید و فرار کرد و به خاطر همین، پادشاه به او لقب "بوشی" داد.

("بوشی" به معنای جنگجو و سامورایی است).

و داستانی هم قدیمی راجع به چشمان ماتسومورا وجود دارد.

یک صنعتگر لوله‌ساز و رزمی کار، ماتسومورا را به مبارزه فرا خواند.

این مرد به ماتسومورا گفت که برای مبارزه وی را در محل و ساعت معین و مشخصی در صبح زود ملاقات خواهد کرد.

او تصمیم گرفت زودتر از ماتسومورا به آن مکان رفته تا زمین آنجا را امتحان کند و با پیش بردن سیاست و ترفندش نتیجه خوبی را کسب کند، بر خلاف تصور او، ماتسومورا زودتر از او در آنجا حاضر شده بود، او قبلا فکر حریف را خوانده بود، بنابراین وقتی آنها شروع به مبارزه کردند، او ناگهان چشمان ماتسومورا که نگاهی مرگبار در آنها موج می‌زد را دید و ترسید و روحیه خود را از دست داد.

او در همان لحظه روی زمین افتاد و شروع به گریه کردن کرد، ماتسومورا به او گفت که تنها نقشه او پیروز شد و او را شکست داد.

رفتار ماتسومورا مثل رفتار یک سامورائی بود و این پذیرش راسخانه مرگ بود، همانطور که موساشی گفته بود.

شخص دیگری که ماتسومورا با او تبادل اطلاعات رزمی می‌کرد، مردی بود به نام چینتو، یک دزد دریایی از تایوان ( به عقیده برخی، او اصلا یک دزد دریایی نبوده، بلکه یک بازرگان بوده و دزدی و غارت هم نمی‌کرده است).

او به سمت ساحل اُکیناوا می‌آمد که در راه برای کشتی او اتفاقی افتاد وقتی او به اُکیناوا رسید به خاطر گرسنگی شروع به تاراج و غارت کرد، پادشاه این خبر را شنید و بوشی را فرستاد تا جلوی او را بگیرد، وقتی بوشی او را پیدا کرد آنها با هم شروع به نزاع کردند اما بعد از مدتی آنها با هم دوست شدند بعضی‌ها عقیده دارند به این دلیل بود که چینتو در تغییردادن موقعیت بدن و پاها "تای‌ساباکی" خیلی مهارت داشت درست مثل ماتسومورا.

وقتی تمام تلاشها برای دستگیر کردن دزد دریایی بی‌نتیجه ماند، در کمال ناباوری، بوشی با او دوست شد و آنها با هم اطلاعات رزمی مبادله کردند و بر همین اساس ما کاتایی به نام چینتو داریم که بوشی از او آموخته است.

بوشی ماتسومورا مدتی هم نزد یک استاد چینی به نام چانان (چیگ نان) که دیپلمات اعزامی از چین به شوری بود آموزش دید.

بوشی دو کاتا از آنچه آموزش دیده بود ابداع کرد که به " Chiag nan sho dai " معروف هستند.

بعدها نام آندو به پی‌نان(پینگ آن) شودان و نی‌دان تغییر یافت.

در سیستم ماتسو‌مورا، این دو کاتا به عنوان اصل یا" کیهون کاتا" در نظر گرفته می‌شوند.

گفته می‌شود که یک استاد چینی به نام آسون یک کاتای چینی را به نام نای‌فانچین در منطقه ناها آموزش می‌داده است، برخی‌ معتقدند که این کاتا مدتی در سیستم ناهاته آموزش داده می‌شده، اما مدت زیادی در آن سیستم نماند).

ماتسومورا مدتی هم نزد آسون آموزش دید.

بعدها ماتسومورا این کاتا را یاد گرفت و آنرا به دو بخش تقسیم کرد: نای‌فانچین شودان و نی‌دان.

اصل و ریشه نای‌فانچین سان‌دان مبهم و نامعلوم است.

این کاتا در اصل کاتای ماتسومورا نبوده اما ممکن است ریشه‌ای هم در سیستم استاد آسون داشته باشد.

تاریخچه کاراته، سی‌شو آراگاکی آراگاکی در روستای کومه ‌مورا متولد شد.

او به عنوان مترجم زبان اُکیناوایی در نزد چینی‌های مقیم اُکیناوا مشغول به کار بود.

وی به خاطر پرش‌هایش که مثل پریدن گربه نرم و انعطاف‌پذیر بود به مایا "به معنی گربه" معروف شده بود.

آراگاکی بغیر از نام مستعار "آراگاکی گربه، که حتی امروزه نیز معروف‌ترین و رایج‌ترین نام او در اُکیناوا است" به نام "آراگاکی کامادِه‌اونچو" نیز معروف بود.

( کاما دِه به معنای "دستان داسی شکل" و "اونچو" نیز نام کاتای مورد علاقه او بود.

"اونسو، اونشو").آراگاکی مدتی نیز در دربار پادشاهی اُکیناوا "چیکودُن پِی‌چین" بود، (چیکودُن پی‌چین معادل کلمه سامورایی است در زبان ژاپنی).

با توجه به تسلط وی به زبان چینی از او بعنوان مترجم رسمی دربار استفاده می‌شد و سفرهایی نیز بدین خاطر به چین داشت.

وی در سپتامبر 1870 به پکن اعزام و دراین سفرها بود که تعلیمات وی به هیگااُنـّای جوان قطع شد.واضح و روشن است که آراگاکی تا آخر عمر به دنبال آموزش تودِه بود و به یقین او یکی از اولین مربیان تودِه در قرن نوزدهم است، (تودِه بمعنای "دست چینی" و نام قدیم کاراته است).

برخی از دیگر شاگردان او عبارت بودند از: استاد کانریو هیگااُنـّا (در بالا ذکر شده و خود او نیز مربی چوجون میاگی "بنیانگذار روش گوجوریو" بود)، استاد گیچن فوناکوشی (بنیانگذار روش شوتوکان)، استاد کنوا مابونی (بنیانگذار روش شیتوریو) و استاد کان‌بوم اواِچی (بنیانگذار اواِچی ریو).

این کاراته کاهای نامور و مشهور هرچند آراگاکی را مربی اولیه خود نمی‌دانند، اما در پی او بدنبال تعلیماتش بودند.

واضح و روشن است که آراگاکی تا آخر عمر به دنبال آموزش تودِه بود و به یقین او یکی از اولین مربیان تودِه در قرن نوزدهم است، (تودِه بمعنای "دست چینی" و نام قدیم کاراته است).

آراگاکی نه تنها متخصص نامور تودِه بود، بلکه استاد مسلم اسلحه و آلات جنگی نیز بود.

او چند کاتای "بو" و "سای" نظیر "آراگاکی نوکـُن" و "آراگاکی نو سای" و "سِسوکو نوکـُن" که حدوداً دارای 200 تکنیک می‌باشند و در مقابل شمشیر از آن استفاده می‌شوند را از خود به جای گذاشته است و تصور می‌شود که کاتاهای سلاحی آراگاکی طولانی ولی زیبا است.

آراگاکی اقوام زیادی دارد که هنوز در اُکیناوا زندگی و تمرین کاراته می‌کنند.اما نسل‌های او ترجیحاً با گوجوریو در ارتباط‌اند، شیوه‌ای که از نظر بنیادی شبیه تودِه آراگاکی می‌باشد.

با وجود شهرت و آوازه او به عنوان استاد مسلم تودِه و با وجود نسلهای زیاد او، ( نه فقط بعنوان فرزند، بلکه به عنوان شاگرد و پیرو روش او) آراگاکی هیچ شیوه‌ای خاصی از خود به جای نگذاشته است.

تمام آنچه از میراث این استاد معروف به جای مانده تکنیک‌ها و کاتا‌هایی است که در تعدادی از شیوه‌های مدرن کاراته و "کوبوجوتسو"، پراکنده شده.

اسناد و مدارکی در مورد تودِه، از قرن نوزدهم حفظ شده که فقط یک گزارش کتبی (یک جدول برنامه) از برنامه‌ریزی اجراهای تودِه و انواع اسلحه برای سفیر کبیر چین در اُکیناوا در شهر شوری در بیست و چهارم مارس 1867 نوشته شده که نشان می‌دهد، آراگاکی برنامه‌هایی منظم برای تمرین کاتا، تکنیک و اسلحه تدوین و اجرا می‌نموده.

قد و قامت و توانمندی آراگاکی به عنوان یک استاد تودِه قابل تحسین بود و با اینکه آن عصر، عصر نوابغ و قـَدَرهای تودِه بود و کسانی مانند ایتوسو، آزاتو و معروفترین استاد مسلم همه دوران "بوشی ماتسومورا" همگی فعال و شناخته شده بودند، اما به هر دلیلی، همیشه این "سی‌شو آراگاکی" بود که تودِه را برای یک مهمان مهم و خارجی نمایش می‌داد.

تاریخچه کاراته، هیگااُنـّا (1915 - 1853) کانریو هیگااُنــّا در سوم ماه مارس 1853 درست زمانی که جزیره اُکیناوا به وسیله خاندان ژاپنی ساتسوما اشغال شده بود متولد شد.

بر اساس آخرین تحقیق ایکن توکاشیکی، رییس انجمن کاراته گوجوریو توماری‌‌ته اُکیناوا، کانریو هیگااُنــّا، به عنوان چهارمین فرزند پسر و دهمین نسل خانواده از خاندان هارو، در دهکده نیشی‌مورا از توابع شهر ناها متولد شد.

کانریو هیگااُنــّا تقریبا از سال 1827 به مدت 3 سال از شهر فوچوی چین دیدن کرد.

گزارش دیگری از سفر دیگر او در دست است که بر این اساس او از سال 1873 به مدت 15 سال از شهرها و بنادر چین نیز دیدن کرده است.

مورخان فنون رزمی معتقدند که انگیزه او از این سفرها، یادگیری فنون رزمی چینی‌ها بوده است.

هیگااُنــّا در شیوه مبارزه‌ای "شائولین چون" طی اقامتش در چین تمرینات و مطالعاتی انجام داد.

هر چند بعضی از مورخان نیز می‌گویند هدف اولیه او از سفر به چین نتیجه درگیریهای سیاسی‌اش بوده است.

در سال 1868 ژاپن جنبش عظیمی را در تاریخ خود تجربه کرد، حکومت شوگون توکوگاوا به وسیله نیروهای امپراتور می‌جی سقوط کرد.

طی عصر توکوگاوا، اُکیناوا بخشی از منطقه " ساتسوما "، جنوبی‌ترین منطقه ژاپن بود.

ولی درعین حال این جزیره ارتباط تنگاتنگ خود را با دولت چین حفظ می‌کرد.

جنبش می‌جی ملی‌گرائی را برای ژاپن به ارمغان آورد.

دولت می‌جی خواستار جزیره اُکیناوا، بعنوان تنها پیوستگی‌اش بود و می‌خواست که این جزیره روابط تجاری خود را با دولت چین قطع کند، در این زمان اُکیناوا به دو حزب سیاسی تقسیم شده بود، یکی در حمایت ژاپن یک رابط نزدیک کانریو هیگااُنــّا، آٔقای یوشی‌مورا بود که بین شهر فوچو و اُکیناوا تجارت چای می‌کرد.

او یکی از فعالان حزب حامی چین بود که سعی زیادی برای منع سکونت ژاپنی‌ها در اُکیناوا کرد.

بر اساس نظر مورخان کانریو هیگااُنــّا نامه‌ای راجع به سفرش به یوشی‌مورا داده بود.

وی هیچ وقت برای هیچ‌کس راجع به آن نامه توضیحی نداد و نیز به خاطر چین روابط خود را با برخی از دوستان نزدیکش قطع کرد.

در شهر فوچو، کنسولگری اُکیناوا وجود داشت که "ریوکیو کان" نامیده می‌شد.

ظاهراً ریوکیو کان دادخواست اَُکیناوایی‌‌ها را به دولت چین که خواستار فشار بین‌المللی بر علیه ژاپن به خاطر اشغال اُکیناوا بود، اعلام داشت.

این امکان وجود دارد که کانریو هیگااُنـــّا یکی از پیغامداران منتخب حزب حامی چین در اُکیناوا، برای مطلع کردن دیگران از وضع جزیره بوده است.

در سال 1879 دو سال بعد از عزیمت هیگا اُنــّا به چین، اُکیناوا رسماً تحت قیومت دولت ژاپن بود تا با حضور ارتشی از پلیس و افسران ژاپنی در آن، نهایتاً بخشی از ژاپن شود.

این دوران واقعاً شرایط سختی برای اُکیناوایی‌ها بود.

گفته می‌شود که هیگااُنــّا مدت سه سال در چین اقامت کرد.

طی این مدت او مخارج خودش را با ساخت و فروش اجناس حصیری و خیزران تأمین می‌کرد.

همچنین او فرصتی یافت تا تعدادی از فنون رزمی چینی را نیز بیاموزد.

بر اساس نظر ری‌کی‌چی اُهایا، هیگااُنــّا یکی از کسانی بود که نزد "وی شین‌زان" آموزش دید.

خود "شین‌زان" نیز شاگرد "رو روکو" بود که او نیز به هیگااُنـّا "فوکی‌‌ان چانگ" را آموزش داد.

"فوکی‌ان چانگ" روشی مبارزه‌ای بود متشکل از " چانگِ شائولین جنوب " و "چانگِ چهار فامیل".

در چین دو روش مبارزه‌ای همانند چانگ وجود داشت.

یکی تحت عنوان روش سخت، " شیوه بیرونی" و دیگری روش نرم " شیوه درونی".

روش سخت و بیرونی از طرف مدارس ذنِ بودائی تمرین می‌شد و از شائولین‌چون می‌توان بعنوان معروف‌ترین سبک این روش نام برد و همینطور از تای‌چی‌چوان نماینده‌ای از روش نرم یا درونی.

سیستم رزمی که هیگااُنــّا از "وی ‌شین‌زان" و "رو روکو" ‌آموخت، "پان گای‌نون" (به معنای نیمی سخت و نیمی نرم) نامیده می‌شد.

کاتاهایی که در سبک گوجوریو نظیر، سانچین، سان سی‌رو و پی‌چورین تمرین می‌شود همگی از همان شیوه نشـأت گرفته است.

هیگااُنــّا، ناهاته را از سی‌شو آراگاکی 1920-1840 آموخت.

آراگاکی به خاطر کاتای مورد علاقه‌اش "سی‌سان" در میان اُکیناوایی‌ها معروف بود.

برخلاف شوری‌ته، ناهاته کاتاهایی که از استان "فوکین" چین وارد آن سیستم رزمی ‌شده بود را به خوبی نشان می‌داد.

نهایتاً بعد از بازگشت از چین او ناهاته را با تلفیق این هنر با روش‌های کمپوی چینی به شکل یک سیستم درآورد که توتِه یا "دست چینی" نام گرفت.