دانلود مقاله تاریخچه رئال مادرید

نام رسمی: رئال مادرید



سال تاسیس: 1902



رئیس باشگاه: رامون کالدرون



نایب رئیس باشگاه : خوسه لوئیز لوپز سررانو



رئیس افتخاری: آلفردو دی‌استفانو


استادیوم: سانتیاگو برنابئو

(78 هزار نفری)


زمین تمرین: سینداد دپورتیوا



حامی مالی:
Bwin



طراح لباس: آدیداس




لباس اصلی: سراسر سفید با خطوط آبی و سرشانه




اسامی مستعار: سپیدها، ققنوس‌ها، وایکینگ‌ها و کهکشانی‌ها




اسطوره همیشگی:رائول گونزالس بلانکو و زین الدین زیدان




هوادارن ویژه: ژنرال فرانکو
(دیکتاتور اسبق اسپانیا، خوان کارلوس ،پادشاه اسبق اسپانیا(

قهرمانی لالیگا:



30 بار، اولین بار در سال (32-1931) و آخرین بار در فصل (2006-2007(



قهرمانی جام حذفی:



17 بار، اولین بار (5-1904) آخرین بار در فصل (93-1992)



افتخارات اروپایی:



قهرمان جام قهرمانی اروپا:
(لیگ قهرمانان 9 بار)، اولین بار در فصل (56-1955)، آخرین بار در فصل

(2002-2001) قهرمان جام یوفا: 2 بار در سال‌های (86-1985) و (85-

1984) قهرمان جام بین قاره‌ای: 3 بار در سال‌های (2000-1960)

















نگاهی کوتاه به اسطوره های باشگاه






1.

آلفردو دی ‌استفانو (پیکان طلایی)



اگر فوتبال باشگاهی را دنیایی متفاوت از فوتبال ملی بدانیم، آلفردودی‌استفانو در

رده‌بندی بهترین فوتبالیست‌های قرن بعد از پله قرار داشت، او به دلیل مصدومیت

فرصت خودنمایی در جام‌های جهانی نیافت اما پنج بار پیاپی رئال را قهرمان اروپا

کرد و نخستین بازیکنی بود که دو بار پیاپی توپ طلایی را صاحب شد.

او در سه

باشگاه معتبر دنیا نظیر ریورپلاته، بارسلونا و رئال مادرید بازی کرد.

اما مساله

ملیت او بسیار مبهم است.

او در سال 1926 در یک خانواده ایتالیایی در بوینوس

آیرس متولد شد و بعدها از آرژانتین به اسپانیا رفت و تبعه این کشور شد.

او

بهترین گلزن تمامی رقابت‌های اروپایی محسوب می‌شود.

دی‌استفانو امروز رئیس

افتخاری باشگاه به شمار می‌رود.

دوره حضور وی در رئال به عنوان بازیکن

(1966-1954) و به عنوان مربی (83-1982) و (91-1990) می‌باشد



2.فرانتس پوشکاش «گلزن رؤیایی«

پوشکاش نابغه چپ پای مجار که از نوجوانی عضو سواره نظام مجارستان شده

بود، در 18 سالگی نخستین بازی ملی‌اش را مقابل اتریش انجام داد و پس از یک

دهه رویایی در کنار مجارهای جادویی، چشم فوتبال دوستان را خیره کرد.

در سال 1958 به دلیل اشغال کشورش توسط روس‌ها به اسپانیا رفت و تبعه این

کشور شد و عصر طلایی رئال را در کنار دی‌استفانو خلق کرد.

او در 80 بازی

ملی 83 گل به ثمر رساند.

پوشکاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربیگری

رئال را به عهده گرفت و در 39 بازی اروپایی، 35 پیروزی را برای رئال به

ارمغان آورد.

دوران حضور در رئال به عنوان بازیکن (66-1959) و به عنوان

مربی(1966-1968)




3.هوگو سانچس (اعجوبه مکزیکی)



سانچس درخشش خود را با کسب عنوان آقای گل جام جهانی جوانان در 17

سالگی آغاز کرد.

او چهار سال برای اتلتیکو گلزنی کرد و سرانجام با پیوستن به

رئال باشکوه‌ترین دوران زندگی‌اش را آغاز کرد.

سانچس پنج بار آقای گل لالیگا

شد و با قیچی برگردان بی‌نظیرش، که از میانه میدان برای رئال به ثمر رساند،

بهترین گل سال 1990 را زد.

دوران حضور در رئال (1992-1985)




4.

امیلیو بوتراگئینو (ملقب به ال بوتره(



امیلیو از آغاز تا پایان برای رئال بازی کرد.

او از 17 سالگی به عضویت

کارسیا، تیم پایه‌ای رئال درآمد و با این تیم توانست در فینال جام حذفی مقابل تیم

اصلی رئال بایستد.

او در 341 بازی همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند

و هفتمین گلزن برتر تاریخ باشگاه محسوب شود.

سرانجام وقتی که در سال 1995

بازنشسته شد، برای اینکه به بارسلونا نپیوندد به مکزیک رفت و سه سال در آنجا

بازی کرد.

5.خوزه آنتونیو کاماچا:



او که سابقه هدایت سپیدها را داشت بعد از ناکامی اسپانیا در یورو 2000 به

پرتغال رفت و در تیم بنفیکا به فعالیت خود ادامه داد.

او پس از شکست‌های تلخ

رئال و اخراج کوئیروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدایت این تیم افسانه‌ای

را به دست گرفت.

رئال مادرید پس از او ناکامی های فراوانی را تجربه کرد تا اینکه به دست مطمئن

و کار بلد مردی از برزیل به نام واندرلی لوکزامبورگو سپرده شد.

آلفردو دی استفانو بزرگترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید









تولد: چهارم جولای 1926



محل تولد: بوینوس آیوس- آرژانتین



باشگاهها: ریورپلات، هوراکان، میلوناریوس، رئال مادرید، اسپانول



مهمترین افتخارات:


قهرمان لیگ آرژاتین 1945، 1947، قهرمان کوپا آمریکا 1947، قهرمان جام

باشگاه های اروپا 1956، 1957، 1958، 1959، 1960، قهرمان جام باشگاه

های جهان 1960، پنج بار آقای گل لیگ اسپانیا، مرد سال فوتبال اروپا 1957 و

1959.

تیم ملی آرژانتین : 7 بازی، 7 گل



تیم ملی اسپانیا: 31 بازی، 23 گل



بی شک آلفردو دی استانو بزرگترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادرید است.

نابغه ای که این باشگاه را به پر افتخارترین تیم تاریخ اروپا بدل ساخت وقتی که

عامل اصلی پنج قهرمانی پیاپی این تیم در جام باشگاه های اروپا شد.

دی استفانو

در سال 1926 در بوینوس آیرس متولد شد و تحت تعلیم پدرش مهارت های اولیه

فوتبال را آموخت.

او با تیم محلی بارانکاش شروع کرد و در هفده سالگی توسط مدیر باشگاه ریور

پلات کشف شد و به این تیم پیوست.

از آنجا که در یورپلات امکان خودنمایی

چندانی نیافت به مدت یک سال در هوراکان به طور قرضی بازی کرد و در 25

بازی 10 گل برای این تیم به ثمر رساند.

در بازگشت به ریورپلات، دی استفانو

در طی سه فصل برای تیمش 49 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با این تیم

قهرمان آرژانتین شد.

سپس راهی میلوناریوس یکی از باشگاه های کلمبیا شد و در

طی پنج سال 167 گل برای این تیم به ثمر رساند.

بازی 10 گل برای این تیم به ثمر رساند.

در بازگشت به ریورپلات، دی استفانو در طی سه فصل برای تیمش 49 گل به ثمر رساند و در سال 1947 با این تیم قهرمان آرژانتین شد.

سپس راهی میلوناریوس یکی از باشگاه های کلمبیا شد و در طی پنج سال 167 گل برای این تیم به ثمر رساند.

به دنبال اخراج آرژانتین از فیفا، امکان ادامه فوتبال حرفه ای برایش ممکن نبود ،بنابراین راهی اسپانیا شد و به دنبال توافق مدیران میلوناریوس با رئال مادرید به این تیم پیوست.

باشگاه بارسلونا که پیش از آن با ریورپلات بر سر انتقال دی استفانو به توافق رسیده بود جنجالی به راه انداخت که موجب دخالت فدراسیون فوتبال اسپانیا شد و مقرر گردید که دی استفانو یک سال برای رئال مادرید و سال دیگر برای بارسلونا بازی کند ولی وقتی مسئولان بارسلونا تمرین وی را دیند از سهم خود انصراف دادند.

دی استفانو هنر خود را در اولین دیدار با بارسا به نمایش گذاشت و با چهار گلی که به ثمر رساند باعث پیروزی 5-0 رئال مادرید شد.

در طی یازده فصل حضور این نابغه بزرگ، باشگاه رئال مادرید به هشت عنوان قهرمانی در لیگ اسپانیا دست یافت و پنج بار جام باشگاه های اروپا را فتح کرد.

دی استفانو به عنوان یک مهاجم از مهارت های قابل توجهی برخوردار بود از جمله بازی با هر دو پا و همچنین قدرت بازی سازی و حتی شرکت در کارهای دفاعی.

یکی از بیادماندنی ترین بازی های او، فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1960 بود که طی آن تیم اینتراخت فرانکورت با سه گل او و چهار گل فرانس پوشکاش 7-3 شکست خورد و رئال مادرید به پنجمین قهرمانی خود دست یافت.

دی استفانو در سال های 1957 و 1959 عنوان برترین بازیکن اروپا را به دست آورد و پس از کناره گیری از رئال مادرید،در سال 1964 به اسپانول پیوست و دو فصل برای این بازی کرد تا بالاخره در سن 40 سالگی کفش های خود را برای همیشه بیاویزد.

دی استفانو در سالهای بعد به مربیگری روی آورد و با هدایت والنسیا این تیم را به مقام قهرمانی جام حذفی اسپانیا در سال 1979 رساند.

مدتی هم سرمربی رئال مادرید بود و سپس سال ها به عنوان ریاست افتخاری این باشگاه در کنار تیم سابقش بوده است.

نوع و رنگ پیراهن رئال مادرید در بازیهای مختلف شاید تنها عده کمی از طرفداران بایرن مونیخ و منچستر یونایتد هستند که با تصمیم فیفا مبنی بر اعطای لقب «بزرگ‌ترین باشگاه تاریخ فوتبال» به رئال مخالف باشند.

از شکست تلخ سه بر یک در مقابل بارسلونا در نخستین فصل لیگ اسپانیا دوران افسانه‌ای تیم آنها در دهه‌های 50 و 60 نیم‌قرن طول کشید و بعد رئال دوباره 32 سال انتظار کشید تا در سال 97 باردیگر قهرمان اروپا شود.

آخرین توفیق بزرگ آنها فتح لیگ قهرمانان در سال 2002 و قهرمانی لالیگا در سال 2003 است.

حالا این باشگاه سمبل فوتبال اسپانیا و به نوعی اسپانیا قلمداد می‌شود.

دست یافتن رئال به اعتبار جهانی مقارن با زمانی بود که اسپانیایی‌ها در جام جهانی 1950 غوغا به پا کرده بودند.

در این دوران، کشور به خاطر آشفتگی پس از جنگ‌های داخلی از قحط سالی در عذاب بود.

گرچه صنعت توریسم تازه شکل گرفته بود اما وضع اقتصادی خراب به نظر می رسید.

ژنرال فرانکو، خودکامه بزرگ اسپانیا بر آن بود که از پیروزی‌های رئال به عنوان ابزاری در جهت آشتی دادن غرب با حکومت دیکتاتوری‌اش استفاده کند.

رئال به شدت از سوی فرانکو، ملقب به کادیو، حمایت می‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل کاتالان‌ها مورد ظلم قرار می‌گرفت.

پس از مرگ فرانکو شرایط تا حدودی تعدیل شد.

گرچه شرایط مالی به‌رغم طبیعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالی باقی ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌های رقیب نظیر بارسلونا سبب شد که رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه‌ دهه‌ای خود را از دست بدهد.

همان طور که تیم‌های بزرگ انگلیس تحت تاثیر افراد خاصی بوده‌ که پایه‌های مستحکم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقای رئال از سطح یک تیم محلی مادرید تا جایگاه رؤیایی فعلی در دنیا نیز مدیون یک نفر است.

منچستر یونایتد مت بیزلی را داشت، لیورپول بیل شنکلی را و آرسنال هم هربرت چیمن را، رئال هم سانتیاگو برنابئو را داشت.

بازیکن دهه سی رئال که از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانکو در سال 1975 مدیر باشگاه بود.

در آن زمان مادرید به خانه فعلی خود واقع در خیابان اصلی شهر مادرید «کاستیانا» نقل مکان کرد و پایه‌های یک باشگاه بین‌المللی شد تا با جمع‌آوری ستاره‌های فوتبال از سراسر دنیا بتواند افتخارات متعددی را نصیب خود سازد.

گرچه شاه آلفونسوی سیزدهم در سال 1920 نشان سلطنتی خود را به باشگاه بزرگ پایتخت اهدا کرده بود اما حرکت اصلی رئال دو دهه بعد با مدیریت کارآمد برنابئو آغاز شد.

ژنرال فرانکو در 1947 همه اسپانیا را بسیج کرد تا با کمک‌های عمومی فراوان، استادیوم سانتیاگو برنابئو را افتتاح کنند.

در ادامه آلفردو دی‌استفانو و فرانتس پوشکاش، ترکیبی از تکنیک‌ لاتینی و قدرت هجومی مجارهای جادویی، در کنار فرانسیسکو خنتو، اساس تیم طلایی رئال را شکل دادند.

پس از پیروزی قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اینتراخت فرانکفورت در فینال جام باشگاه‌های اروپای 1960 در هیمدون پارک گلاسکو آنها پنج دوره نخست این رقابت‌هارا فتح کردند که این افتخار بزرگ به عنوان رکورد در جام باشگاه‌های اروپا به ثبت رسیده است.

آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفیکا شکست خوردند تا یک نایب قهرمانی اروپا را به دست آورده باشند.

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 66-65 به عنوان ششمین قهرمانی «ققنوس‌ها» نامیده شد.

پس از مرگ برنابئو افتی سریع در باشگاه پدید آمد.

دو جام یوفا در سال‌های 86 و 1985 و چندین قهرمانی لیگ در آن شرایط ناامیدکننده، نظر کسی را جلب نکرد.

در این مدت باشگاه عرصه رفت و آمد 17 مدیر شد، که یکی پس از دیگر عزل شدند.

ستاره‌های گرانقیمت خارجی که به طور دیوانه‌وار و بدون هدف خرید و فروش می‌شدند نیز بلای دیگر رئال بودند.

بازیکنان اسپانیایی مادرید در دهه 1970 بسیار استوار بودند و ستاره‌های دهه هشتاد درخششی دوچندان داشتند.

امیلیو بوتراگئینو، گونسالس میشل، مارتین واسکس، در دهه نود که مدیر وقت باشگاه رومان مندوسا برای خرید ستاره‌هایی مثل روبرتو کارلوس، پردراک میاتوویچ، کلارنس سیدورف سرمایه‌گذاری کرد.

لورنسوسانس چندان بلند پرواز نبود و تنها مک منمن انگلیسی و نیکلاس آنلکای فرانسوی را به مادرید آورد.

ریخت و پاش‌های آنچنانی باشگاه که از دهه 1930 با شکستن رکورد نقل و انتقالات در جریان خرید «ریکاردوزامورا» دروازه‌بان افسانه‌ای بارسلونا،‌ سرآمد تمامی باشگاه‌ها شده بود، چیز چندان عجیبی نیست اما با نزدیک شدن به انتهای دهه نود، هرچقدر این ولخرجی‌ها فزونی یافت، پاداش‌های بیشتر و بیشتری را نصیب رئال ساخت.

ابتدا پردراک میاتوویچ، با گلی که در فینال لیگ قهرمانان 1998 به یوونتوس زد، مادریدی‌ها چندان در حسرت هفتمین جام می‌سوختند که گویی برای نخستین قهرمانی انتظار می‌کشند.

رئال با استفاده از تاکتیک‌های دفاعی فابیو کاپلو موسوم به «کاتانا چیو» قهرمان لیگ در فصل 97-1996 را که در آن داور سوکر 24 گل و رائول 21 گل به ثمر رساندند، به دست آورد و دورانی جدید را آغاز کرد.

حتی فرو ریختن اعتبار ملی اسپانیا در جام جهانی 97 هم رئال را سرافکنده نکرد.

کاپیتان ایه رو محور اصلی تیم بود.

او رهبری تیمی جوان متشکل از رائول، مورینتس، سالگادو و ایکرکاسیاس را برعهده داشت که پایه‌گذار ادامه قهرمانی‌های رئال شدند.

پس از اینکه جان توشاک انگلیسی نتوانست در نیم فصل ابتدایی 2000-1999 رئال را به جایگاه مناسبی برساند، ویسنته دل بوسکه به عنوان مربی جدید معرفی شد.

حضور «مرد خانه» بر روی نیمکت سبب شد که رئال موقتا مشکلات را پشت سر بگذارد و در آستانه ورشکستگی با پیروزی والنسیا، آن هم با سه گل، دوباره قهرمان اروپا شود.

قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان 2000 بر پیشرفت تیم ملی اسپانیا در یورو 2000 هم تاثیر زیادی گذاشت.

فصل بعد لوئیس فیگو با رکورد 56 میلیونی یورویی از چنگ بارسلونا بیرون کشیده شد.

این به معنای تحقق نخستین شعار تبیلغاتی فلورنتینو پرس، رئیس جدید و جاه‌طلب رئال بود که در انتخاباتی همانند انتخابات ایالات متحده با رسوایی بر لورنسوسانس پیروز شده بود.

پرس رئال را با 185 میلیون یورو بدهی و در شرایط دشوار مالی تحویل گرفت و رؤیای افتخارات اروپایی در عالم واقعیت را با این حقیقت که رئال صاحب گنجی رؤیایی است توام کرد.

آنها زمین تمرینشان در مرکز شهر مادرید را فروختند و بدهی‌هایشان را پرداختند، اما پرس به جای روش‌های صرف‌جویانه، زین‌الدین زیدان را هم به دنبال فیگو و با رکورد 64 میلیون یورو به برنابئو آورد.

رئال جشن تولد صد سالگی‌اش را با گل جادویی زیدان در فینال لیگ قهرمانان 2002-2001 در مقابل لورکوزن، نهمین قهرمانی، اروپا کامل کرد.

تحقق شعارهای پرس ادامه یافتند آنها ثابت کردند که علاوه بر به دست آوردن جام، چگونه به دست آوردن آن همه برایشان اهمیت دارد.

خرید رونالدو آخرین افتخاری بود که در کارنامه رئال ثبت شد ولی بعدا معلوم شد که آنها به دنبال افتخارات زیادی هستند.

بنابراین دیوید بکام را خریدند.

اما با ورود این دو عجوبه برزیلی انگلیسی فقط یک قهرمان لالیگا در این دو فصل به دست آمد.

در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان مغلوب یوونتوس شدند و در فصل اخیر با شکست از موناکو از دور مسابقات حذف شدند و در لالیگا با شکست‌های پیاپی اواخر فصل بر رتبه چهارم ایستادند تا پس از فصل 1968 این بدترین عنوان تیم کهکشانی باشد.

مادرید در فصل بعد ا رقیب دیرینه خود بارسلونا رقابتی تنگاتنگ داشتو اگر در نیوکمپ 3 بر 0 شکست نمی خورد می توانست رتبه دوم را با قهرمانی تعویض کند.

آدرس: Avda.

Concha Espina 1 ES - 28036 +34-913-984-300 : تلفن +34-913-984-382 : فکس سایت : www.realmadrid.com ایمیل : international@realmadrid.com آدرس ورزشگاه : Concha Espina 1, 28036, Madrid(Spain) ظرفیت ورزشگاه : 72116 ابعاد زمین : 107m x 72m منشی باشگاه : مارتا سیلوا دی لاپوئرتا مدیر مطبوعاتی : مارتا سنتیستبان تاریخچه بارسلونا بارسلونا شهری درایالت باسک واقع در نیمه شرقی کشور اسپانیاست.

این قسمت از کشور اسپانیا همیشه مشکلات زیادی برای دولتمردان این کشور به وجود آورده است.

کاتالان ها هیچ کدام از حکومت های اسپانیایی را نمی پذیرند و به دنبال استقلال هستند!

بنابراین دشمن اصلی سلطنت اسپانیا محسوب می شوند در سال 1899 کاتالان ها بر آن شدند که با تاسیس یک تیم فوتبال ، عقاید و نظریات خود را به این سبک مطرح کنند.

به دلیل همان فشارهای سیاسی، بارسلونا درابتدا مشکلات زیادی داشت.

این تیم دورنگ آبی و اناری را به عنوان نماد کاتالان ها برتن کرد و دراولین بازی خود در یک دیدار دوستانه به مصاف یک تیم محلی انگلیس رفت و با یک گل شکست خورد.

اما چیزی به آغاز روزهای طلایی مردان کاتالان باقی نمانده بود مردان بارسا اولین برگ از تاریخ افتخارات خود را درهمان اولین جام قهرمانی باشگاه های اسپانیا ورق زدند.

اناری ها در سال 1929 این جام را به خانه بردند تا اقتدار خود را در فوتبال اسپانیا به اثبات برسانند.

بارسلونا مجموعاً 15 بار دیگر این عنوان را به دست آورد.

آخرین قهرمانی این تیم در رقابت های لالیگا در سال 1999 به دست آمد بارسا که 24 بار جام حذفی باشگاه های اسپانیا را به دست آورده است، در صحنه رقابت های اروپایی نیز افتخارات کم سابقه ای داشته و هیچ گاه در مراحل انتخابی جام های اروپایی ناکام نبوده است.

این تیم تنها یک عنوان قهرمانی جام یوفا را در کارنامه خود نمی بیند.

بارسلونا در سال 1961 اولین فینال اروپایی خود را تجربه کرد .

فینالی که با شکست مردان کاتالان حکم نایب قهرمانی آنها را صادر کرد.

آبی و اناری ها در سال های 1986 و 1994 نیز در فینال جام قهرمانان اروپا شکست خوردند، اما قهرمانی آنها در جام 1992 شیرینی خاصی داشت بارسا سه بار در سال های 1979، 1982 و 1989 عنوان قهرمانی جام برندگان باشگاه های اروپایی را نیز به دست آورده است.

این تیم چندین بار به دلیل بدشانسی از راهیابی به جام های اروپایی باز مانده است.

در غیر این صورت شاید ویترین افتخارات کامل تری از خود به جا می گذاشت.

کسی چه می داند شاید در فصل آتی تنها جام غایب در آلبوم بارسلونا یا همان جام یوفا نیز به نیوکمپ بیاید تاریخ بارسلونا شاهد حضور بازیکنان بسیار بزرگی بوده است.

شاید کاتالان ها از این حیث پرافتخارترین باشگاه اروپا محسوب شوند.

دیه گو آرماندو مارادونا، جادوگر بی نظیر آرژانتین، از جمله بازیکنانی بوده که با یپراهن اناری بارسا در ورزشگاه نیوکمپ به میدان رفته است.

به غیر از او چهره هایی همچون یوهان کرایوف ستاره افسانه ای فوتبال هلند، رونالد کومان ، فیگو از پرتغال ، هریستو استویچکوف بلغار، روماریو و رونالدوی برزیلی در مقاطع مختلف زمانی پیراهن این تیم را بر تن داشته اند.

ریوالدو هم در همین فصل گذشته نیوکمپ را به مقصد میلان ترک کرده بود با حضور این ستارگان که روح تهاجمی خاصی به بارسا بخشیده است، هواداران این تیم علاقه خاصی به پیروزی های پر گل دارند.

آنها حاضرند تیمشان به اندازه انگشتان دو دست گل بخورد، اما بیش از این گل بزند فصل جاری رقابت های فوتبال به هیچ وجه سال خوش یمنی برای هواداران بارسلونا نبود.

ستاره های نیوکمپ به هیچ یک از اهداف خود دست نیافتند.

مربیگری ضعیف لوئیزون گال در آغاز فصل، بارسا را تا مرز سقوط به دسته های پایین تر پیش برده بود اما آمدن آنتیچ، تحول مثبتی در روند حرکتی این تیم ایجاد کرد بارسلونا در صحنه رقابت های اروپایی چهره یک تیم افسانه ای را داشت.

آنها تا پیش از بازی برگشت مرحله یک چهارم نهایی رنگ شکست را ندیده بودند.

اما شکست ناعادلانه در برابر یوونتوس ، رویاهای اناری را به گورستان فرستاد.

حالا کسب سهمیه جام یوفا و یا حتی جام قهرمانان اروپا تنها هدف شاگردان آنتیچ است.

بارسلونا در این فصل با وجود ستاره هایی همچون ساویولا، مهاجم بیست و دو ساله آرژانتینی ، کلایورت گلزن بزرگ هلندی و همچنین مندیتا، اوورمارس، رایزیگر، ریکلمه، جرالد، کوکو و ...

لیاقت کسب هر افتخاری را داشت.

لوئیزانریکه 32 ساله، کاپیتان متعصب بارسا، را نیز نباید فراموش کرد.

هواداران متعصب کاتالان در حقیقت می توان گفت نه تنها کاتالان ها ، بلکه همه ساکنان منطقه باسک جان خود را فدای اناری ها می کنند.

بارسا همیشه به داشتن بیشترین و متعصب ترین هواداران مشهور بوده است.

در تاریخ 29 نوامبر 1899، هانس گمپر به همراه یازده نفر از مشتاقان فوتبال، ورزشی که در این قسمت از دنیا هنوز تا حد زیادی ناشناخته بود، باشگاه فوتبال اف سی بارسلونا را تاسیس کرد.

او هرگز نمی توانست عظمتی را که ابتکارش به آن تبدیل خواهد شد، تصور کند.

اف سی بارسلونا در طی تاریخچه بیش از صدسالش، به طور ویژه ای در هر محیطی رشد کرده و به چیزی به مراتب فراتر از یک باشگاه تبدیل شده است تا شعار «فراتر از یک باشگاه» بارسا را به واقعیت تبدیل کند.

بارسا برای میلیون ها نفر در سراسر دنیا، به سمبلی برای هویتشان، نه تنها در زمینه ورزش، بلکه در محدوده جامعه، سیاست و رسوم، تبدیل شده است.

در طول سخت ترین دوره های زمانی، بارسا معیاری به عنوان مظهر کاتالونیا و اشتیاق مردم کاتالان برای آزادی بود.

سمبلی که تا امروز به سمت رابطه نزدیک تر با ویژگی باشگاه و اعضای آن پیش رفته است.

بارسا درون بافت اسپانیا به عنوان یک باشگاه آزاد و دموکراتیک دیده می شود و در سراسر دنیا با اهداف دوستانه به ویژه در مورد کودکان، به وسیله ی توافق برای حمایت از یونیسف، شناخته شده است.

در طی یک قرن کامل، اف سی بارسلونا از میان لحظات افتخار و رنج عبور کرده است.

دوره هایی از درخشش و دوره هایی دیگر توام با موفقیت کمتر، پیروزی های حماسه آفرین و مغلوب شدن های همراه با فروتنی؛ اما تمام این لحظه های مختلف کمک کرده اند تا هویت باشگاهی را مشخص کنند که در راستای طبیعت منحصر به فردش، در جهان بی همتا به شمار می آید.

به دلیل وجود پیشینه بیشتر از صد سال، طبیعتا دوره های زیاد و گوناگونی در هر دو زمینه ورزشی و اجتماعی، وجود داشته است.

درسال های آغازین تاسیس باشگاه (1899-1922)، تا ساخت ورزشگاه لس کرتس، بارسا باشگاهی به شمار می رفت که باید خود را از تمام تیم های دیگر در بارسلونا متمایز کند و به همراه شهر به عنوان یک واحد کلی دست یابد.

بارسا به زودی باشگاه اصلی در کاتالونیا شناخته شد و با حس هویت ملی کاتالان که در حال رشد بود، متحد شد.

از لس کرتس تا نیوکمپ (1957-1922)، باشگاه وارد دوره ی متفاوتش شد.

کانون هوادارانش برای اولین بار 10.000 عضو پذیرفت و این در حالی بود که فوتبال به یک پدیده تبدیل شد و شکل حرفه ای به خود گرفت؛ و این در سال هایی بود که اسطوره هایی چون آلکانتارا و سامیتیر پدید آمدند.

اما به علت مشکلات اصلی و جنگ غیر نظامی و درون کشوری اسپانیا و دوران پس از جنگ، باشگاه مجبور بود تا از عهده شرایط ناخوشایند بر آید.

از جمله این ناملایمتی ها، ترور رئیس باشگاه، خوزه سونیول در سال 1936 بود.

کسی که بیش از همه شعار «ورزش و شهروندی» را رواج داده بود.

اما باشگاه به بقایش ادامه داد و دوره ای از بهسازی های ورزشی و اجتماعی به شکل نیوکمپ شکل گرفت که این پیامد با آمدن لادیسلاو کوبالا که به شدت تاثیر گذار بود، مصادف شد.

از تاسیس نیوکمپ تا جشن هفتاد و پنجمین سالگرد (1957-1974)، بارسا از نتایج متوسطی که به دست آورد، رنج برد اما با موجودیتی که یکپارچه شده بود و با رشد دائم اعضا و یک بهبود آهسته اما پیوسته، علیرغم بداقبالی ها، همراه بود.

یک هیجان خاص که برای اولین بار در عبارت «بارسا، بیش تر از یک باشگاه» ظاهر شد، توسط مدیر باشگاه نارسیس دِ کارراس اعلام شد.

انجمنی که تحت مدیریت آگوستی مونتال اداره می شد، بازیکنی را به بارسا آورد که تاریخ باشگاه را عوض کرد، یوهان کرایف.

از جشن هفتاد و پنجمین سالگرد تا جام اروپایی (1974-1992)، باشگاه شاهد تبدیل گفتگوی باشگاه ها به دموکراسی بود.

شروع مدیریت بلند مدت خوزه لوئیس نونیز، توسعه نیوکمپ در شرایط جام جهانی 1982 و پیروزی جام برندگان جام در سال 1979، یک موفقیت بزرگ نه تنها در عرصه ورزش، بلکه در در اجتماع، به همراه افزایش چشمگیر و مثال زدنی پشتیبانان بارسا، اتحاد پرچم کاتالان و بارسلونا را به اروپا نمایاند.

کرایف بازگشت، این بار به عنوان مربی و چیزی را که بعد ها با نام «تیم رویایی» (Dream Team) شناخته شد، به وجود آورد که افتخار نهایی و شکوهمندش فتح جام اروپایی در ومبلی (1996) بود که به لطف گل معروف کومان به دست آمد.

ار ومبلی تا پاریس (1992-2006)، زمانی بود که جدیدترین پیشرفت اخیر باشگاه میان دو عدد از بزرگترین دستاوردهایش رخ داد.

قهرمانی در اروپا!

دوره طولانی ریاست خوزه لوئیس نونیز به پایان رسیده بود و باشگاه بهترین پتانسیلش را در طی جشن یک صد سالگی خود نشان داد.

در ادامه ی مدیریت خوان گاسپارت (2000-2003)، انتخابات ژوئن 2003 خوان لاپورتا را به دفتر ریاست آورد و موجب گسترش اجتماعی جدیدی شد که با به دست آوردن 150.000 عضو و موفقیت های بیشتر در زمین بازی از جمله دو عنوان لالیگا و بردن لیگ قهرمانان در پاریس همراه بود.

ابهت باشگاه فوتبال بارسلونا، به همراه فاکتورهای بسیار زیاد دیگر، به وسیله ی لیست افتخارات تحسین برانگیزش تعریف شده است.

تعداد کمی از باشگاه های سرتاسر دنیا، موفقیت هایی تا این حد گوناگون را به دست آورده اند.

جام میان قاره ای، تنها جایزه پیروزی است که تاکنون به موزه ی باشگاه راه نیافته است؛ بنابراین دو جام اروپایی که در ومبلی (1992) و پاریس (2006) فتح شده اند، بزرگترین سربلندی و لذت باشگاه باقی مانده اند.

این ها بهترین لحظات بارسا در صحنه قاره ای هستند.

اما باشگاه، این افتخار را نیز به همراه خود دارد که تنها تیمی است که در تمام دوره های رقابت ها میان باشگاه های اروپایی، از زمانی که برای اولین بار در سال 1955 به وجود آمده، حضور داشته است.

موفقیت های زیاد بارسلونا در اروپا شامل شناخته شدن به عنوان «پادشاه جام برندگان جام»، به علت رکورد فتح این عنوان در 4 دوره، نیز می شود.

به علاوه، اف سی بارسلونا، 3 بار جام جوانمردی Fairs Cup ( تورنومنتی که اکنون به عنوان جام یوفا شناخته می شود) را نیز در سال های 1958، 1960 و 1966 کسب کرده است.

در سال 1971، بارسا جایزه ویژه برد مسابقه ای را کسب کرد که میان خودشان، به عنوان اولین پیروز این رقابت ها و لیدز یونایتد، به عنوان آخرین پیروز این رقابت ها، برگزار شد.

اما بارسا نه تنها اروپا را بلکه رقابت های اسپانیایی به ویژه جام ملی (حذفی)، Copa del Rey، را که 24 بار و بیشتر از سایر باشگاه ها فتح کرده اند، تحت نفوذ دارد.

لیگ اسپانیا به طور مرسوم یکی از رقابت هایی است که بردنش برای بارسا جزء سخت ترین ها به شمار می رود.

اما به لطف ویژه برخی از فصل های دهه 1990، دهه ای که در آن 6 قهرمانی به دست آمد و دو قهرمانی دیگر در طی دو سال، باشگاه فوتبال بارسلونا تا کنون 18 بار عنوان قهرمانی لالیگا را به دست آورده است.

نام کامل:اف سی بارسلونا نام اختصاری:بارسا رئیس باشگاه:خوان لاپورتا تاریخ تاسیس:۲۹ نوامبر ۱۸۹۹ موسس: خوآن گامپر ورزشگاه اختصاصی: نیو کمپ شهر: کاتالونیا تاریخ تاسیس استادیوم: ۱۹۵۷ ابعاد ورزشگاه: ۷۲"۱۰۵ متر تلفن مقر باشگاه: ۰۰۳۴۹۳۴۹۶۳۶۰۰ افتخارات باشگاه: قهرمانی در کاتالونیا کاپ: ۶ بار قهرمانی در لیگ حرفه ای اسپانیا (لالیگا): ۱۸ بار قهرمانی در سوپر کاپ اسپانیا : ۷ بار قهرمانی در لیگ کاپ اسپانیا: ۲بار قهرمانی در جام پادشاهی اسپانیا: ۲۴ بار قهرمانی در ماکایا کاپ: ۱ بار قهرمانی در کاتالونیا: ۲۰ بار قهرمانی در جام خوآن گامپر: ۳۱ بار لیگ قهرمانی اروپا: ۲ بار سوپر کاپ اروپا: ۲ بار جام در جام اروپا: ۴ بار سایت اختصاصی: http://www.fcbarcelona.com/ تاریخچه منچستر یونایتد منچستر یونایتد یکی از باشگاه‌های فوتبال حرفه‌ای لیگ برتر انگلستان است .

این باشگاه دارای استادیومی اختصاصی به نام الدترافورد با ظرفیت 76.500 نفر در حومه‌ی شهر منچستر است که بعد از ویمبلی بزرگ‌ترین استادیوم بریتانیا محسوب می‌گردد .

بنا بر گفته سر بابی چارلتون به این ورزشگاه « تئاتر رویاها » نیز می‌گویند .

امروزه این باشگاه با داشتن حدود سیصد و سی میلیون هوادار در تمام دنیا ، پر طرفدارترین تیم در جهان است [۱][۲][۳] .

این تیم پرافتخارترین تیم لیگ فوتبال بریتانیا نیز هست که در طی بیست سال از سال ۱۹۸۶ توانسته ۱۸ بار عنوان قهرمانی مسابقات مختلف را کسب کند .

منچستر یونایتد اولین قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا را با پیروزی ۴ بر ۱ در برابر بنفیکا در سال ۱۹۶۸ کسب کرد .

همچنین این باشگاه با قهرمانی در ۱۱ جام حذفی انگلستان ، پرافتخارترین تیم در این زمینه می‌باشد .

از سال ۱۹۹۰ باشگاه منچستر یونایتد ثروتمند ترین باشگاه ‌فوتبال در دنیا است و تا به امروز که در رتبه اول ثروتمندترین باشگاه‌ها قرار دارد ، دچار لغزش نشده است ، این باشگاه از لحاظ ارزش مالی باشگاه های فوتبال جهان گران قیمت ترین باشگاه جهان محسوب میشود [۴] .

از نوامبر ۱۹۸۶ تاکنون ، مربی مشهور اسکاتلندی ، سر الکس فرگوسن ، سکان هدایت تیم را در دست دارد .

گری نویل نیز از زمانی که روی کین منچستریونایتد را ترک کرد (در سال ۲۰۰۵) ، کاپیتانی تیم شیاطین سرخ را بر عهده گرفته‌است .

شهر منچستر با داشتن موقعیت قوی تجاری واستادیوم بزرگی چون الدترافورد، تا به حال با موفقیت میزبان بازی‌های عمده‌ای بوده که آخرین بار آن بازی نهایی لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۲-۲۰۰۳ بین تیم‌های یوونتوس و میلان بود.

با این حال نباید توفیق منچستر را از لحاظ فوتبال تنها به این استادیوم اختصاص داد