دانلود تحقیق بیماری مولتیپل اسکلروزیس

عوامل موثر درایجاد بیماری یا ریسک فاکتورهای بیماری:
1- سن: سن ابتلای این بیماری 40 20 سالگی می‌باشد اما درسنین کمتر از 15 سال وبیشتر از 50 سال دیده شده وهم اکنون بعنوان بیماری بزرگسالان جوان شناخته شده است
2- جنس: زنان 2 برابر مردان مبتلا می‌گردند.

3- ژنتیک: اگر‌چه M S یک بیماری ارثی نیست اما دربروز آن عامل ژنتیک نقش دارد یعنی بیماران M S نسبت به بقیه افراد دارای کمپلکس ژن روی کروموزم 6 می‌باشند.

4- عوامل محیطی و ویروسی
5- عفونتها
6- استرسهای روحی
7- حاملگی
عوامل موثر درتشدید بیماری:‌
امروزه تحقیقات نشان داده‌اند که فعالیت‌های شدید بدنی ، خستگی مفرط،ضربات جسمی و جراحی نیزموجب بدتر شدن بیماری می‌گردند.

بین افزایش درجه حرارت بدن و تشدید علاثم رابطه مستقیم وجود دارد.

در گرما، علاثم بیمار بیشتر شده وبا کاهش آن رفع می‌گردد .

همچنین در صورت بروز بیماری‌های تب‌دار علاثم بیماری تشدید می‌شوند.

تظاهرات بالینی بیماری :M S اغلب بیمارانیکه درشروع این بیماری جوان هستند دچار حملات شدید وتخفیف علاثم می‌شوند و در بین حملات هیچ علامتی ندارند .

عده‌ای دیگر از بیماران ، دچار نوع مزمن و پیشرونده بیماری می‌گردند وبا گذشت زمان بر شدت آن علاثم افزوده می‌گردد.

نشانه‌ها و علاثم بسته به محل ضایعه (پلاک ) متفاوت می‌باشند .

شایعترین علاثم : ضعف ، خستگی، اختلال در حرکت، اختلال بینایی ، اختلال تکلم، اختلال دفع ادرار و مدفوع ، هایپر رفلکسی، و … می‌باشند.

ضعف اسپاتیک اندامها و ازبین رفتن بازتابهای شکلی به علت گرفتاری راههای حرکتی اصلی درنخاع شوکی بوجود می‌آید.

افسردگی، تحریک‌پذیری بیش از حدعاطفی و حالت سرخوشی نامناسب به علت قطع ارتباط بین قشر مغز وهسته‌‌های قاعده‌ای مغز ایجاد می‌شوند در صورتیکه فرایند بیماری باعث ابتلای راههای نخاعی متصل به مراکز دفع ادرار در پل مغزی و شبکه خاجی شده باشد ، مشکلات مثانه ،اجابت مزاج و جنسی بوجود می‌‌آید.

تظاهرات ثانویه نیز که به علت عوارض بوجود می‌آیند شامل: عفونت مجرای ادرار، گشادی رکتوم، زخمهای فشاری ، پنومونی، ادم در قسمتهای آویزان پا می‌باشند.

سیر پیشرفت بیماری: این بیماری سیر متفاوتی را دارد اما شایعترین آن نوع عود کننده بهبود یابنده می‌باشد .

که این بیمارپس از یک دوره بهبودی نسبی مجددآ گرفتار می‌گردد.

در طی دوره‌های خاموشی نشانه‌ها از بین رفته یا کاهش می‌یابند.

انواع دیگر شامل:
1- MSعود کننده : کهباحملات مکرر اختلال عملکرد نورولوژیک مشخص میشود.

حملات طی چند روز یا چند هفته پسرفت کرده و ممکن است با بهبود کامل ، ناقص یا عدم بهبود دنبال شود.

2- MS پیشرونده مزمن : باعث بدتر شدن و پیشرفت تدریجی، بدون دوره‌های ثبات یا فرو‌کش کردن بیماری شود و غالباً در افرادیکه سابقه M S عود کننده دارند بوجود می‌آید.

3- MS پیشرونده اولیه : فرد از ابتدای ابتلا به بیماری از خود علاثم پیشرفت نشان داده و گاهی بطور اتفاقی، به مدت خیلی کوتاه بهبودی مختصر از خود نشان می‌دهند.

4- MS پیشرونده ثانویه : که پس از دوره عود و بهبودی موقت، مجدداً شروع شده و در پی آن پیشرفت بیماری رخ می‌دهد و ممکن است با عودهای مکرر و بهبودی خفیف و دوره خاموشی بیماری همراه باشد یا نباشد.

5- MS خوش‌خیم: که به بیمار اجازه می‌دهد که کاملاً کارایی خود را حفظ نماید و عمده بخشهای دستگاه عصبی خود را بکار گیرد.

6- MS بدخیم: که پیشرفت سریعی داشته و منجر به بروز ناتوانی بارز یا مرگ در مدت زمان کوتاه می‌شود.

پیش آگهی بیماری MS : در مواردیکه پیش‌آگهی بیمار بهتر است شامل:
1- شروع پیش از 40 سالگی
2- آغاز با نوریت بینایی
3- کم بودن دفعات بازگشت بیماری در چند سال اول
4- روند بیماری با فراز ونشیب باشد نه یکنواخت و پیش رونده
پیش‌آگهی بد بیماری: 1- در جنس مذکر باشد .

2-‌ شروع بیماری با گرفتاری همزمان چندین بخش دستگاه مرکزی 3- حملات مکرر اوایل بیماری و مسیر یکنواخت بیماری 4- آغاز بیماری با نشانه‌های ارزیابی تشخیصی: در الکترو فورز مایع مغزی ـ‌ نخاعی چندین نوار ایمنوگلوبولین G مشاهده می‌شود که منعکس کننده اختلال در ایمنو گلوبولین هاست.

آنتی بادیهای غیرطبیعی از کلاس ایمونوگلوبولین در 95% از مبتلایان به اسکلروز متعدد و ؟

می‌شوند .

تغییرات آترومیک مغزی بیماری در اسکن توموگرافی کامپیوتری مشاهده می‌شوند .

در حال حاضر مهمترین وسیله برای تشخیص پلاکهای کوچک و ارزیابی سیر بیماری و تاثیر درمان تصویر ساز رزوتاش مغناطیسی یا MRI می‌باشد .

و برای مشخص کردن اختلالات هوشی نیز از آزمونهای عصبی ـ روانشناختی استفاده می‌گردد.

مراقبت و درمان: درحال حاضر روش درمانی قطعی برای MS وجود ندارد ولی تدوین برنامه درمانی اختصاصی، اصولی، و منطقی می‌تواند علاثم بیماری را تسکین داده و نوعی حمایت مداوم از وی فراهم نماید .

بطور کلی درمانهای مورد استفاده در بیماری MS وجود ندارد .

ولی تدوین برنامه درمانی اختصاصی، اصولی، و منطقی می‌تواند علاثم بیماری را تسکین داده و نوعی حمایت مداوم از وی فراهم نماید.

بطور کلی درمانهای مورد استفاده دربیماری MS را می‌توان یه دسته‌های زیر تقسیم نمود .

1ـ درمانهاییکه درحملات عود بیماری بکار برده می‌شود: مانند متیل پورتیرونون از دسته داروهای ضد التهابی کوربیکو استروثیدی است که در حملات حاد بروز علاثم عصبی بکار میرود.

2ـ درمانهاییکه سرعت پیشرفت بیماری را کم می‌کنند: درمواردیکه بیماری MS بصورت بصورت حملات مکرر عود و بهیود با حداقل 3ـ2 بار عود در یکسال باشد از ترکیبات انترمزونی استفاده می‌شود؛ این داروها سبب کاهش تعداد حملات بین 35ـ 30 درصد می‌شود این داروها با دخالت درسیستم ایمنی بدن موجب مهار نسبی تهاجم سیستم ایمنی بدن برعلیه دستگاه عصبی می‌شوند اما تاثیر این دارو تا زمانی است که دارو مصرف شود.

داروی دیگر : گلاتیرامات که با نام تجارتی کوپاکسون وجود دارد از دسته داروهای انترمزونی نیست، اما ازطریقی دیگر مانند ترکیبات انترونی تا حدود 30 درصد سبب کاهش سرعت پیشرفت بیماری و تعداد حملات می‌شوند.

3ـ داروهاثیکه سیستم ایمنی راسرکوب می‌نمایند: همانطور که می‌دانیم MS همانند بسیاری بیماریهای دیگر مثل بیماری لوپوس و یا روماتیسم مفصلی از فعالیت غیرطبیعی سیستم ایمنی بر علیه بدن ناشی می شود.

لذا داروهایی مانند متوتوکسات، آزایتوپرین و… سبب سرکوب ایمنی بدن می شوند.

این داروها بیشتر در مواقعی که بسیاری بطور مداوم و با سیری آهسته پیشرفت می کنند بکار می روند.

4- درمانهائیکه سبب تخفف علائم بیماری می شوند: علاوه بر درمانهائیکه سبب کاهش سرعت پیشرفت بیماری می شوند برای هر یک از علائم و ناتوانی هایی که ایجاد شده است نیز درمانهائی وجود دارد.

این داروها تاثیری در سیر بیماری ندارند و فقط سبب تخفیف علائم و بازیافتن توانائیهای از دست رفته در اثر حملات بیماری می شوند.

مانند باکلوفن برای کاهش سفتی عضلات، درد در کاهش دردکشی مفاصل و… از استامینوفن، ایبوبروفن و… آمانتادین، فلوکستین و… برای رفع خستگی بیمار بکار می روند.

5- درمانهای فیزیکی و کار درمانی: هدف از درمانهای فیزیکی، بازیابی توانائیهای از دست رفته در نتیجه بیماری است.

در واقع بدینوسیله می توان اختلال تعادل و اختلال در راه رفتن را اصلاح کرده و سبب تقویت عضلات ضعیف شده گردید.

علاوه بر این سبب کاهش سفتی اندامها و درد شده و مانع خشک شدن مفاصل می شود نوع درمانهای فیزیکی براساس نوع توانائیهای بیمار انتخاب می شوند لذا بیمار باید از ابتدای مرحله و بروز مشکلات حرکتی تحت معاینه متخصص طب فیزیکی آشنا با بیماری MS قرار گیرد.

از آنجائیکه هنوز درمان قطعی بیماری پیدا نشده همه بدنبال یافتن راهی برای درمان بیماری هستند و در این راستا روشهای مختلف درمانی بکار گرفته می شود.

برخی از این اقدامها پر هزینه و برخی نیز خطر آفرین هستند که باید به این امر نیز دقت داشت.

برخی از این روشهای درمانی غیر متعارف عبارتند از: 1- ویتامین درمانی: اعتقاد بر اینست که مصرف برخی ویتامینها سرعت پیشرفت بیماری را کاهش می دهد اما باید توجه داشت که مصرف بیش از حد معمول ویتامینها نه تنها تاثیری نداشته بلکه ممکن است خطرناک باشد.

2- طب سوزنی: طب سوزنی در کاستن از برخی علائم مانند درد و سفتی عضلات می تواند موثر باشد اما بر روی خود بیماری آنچنانچه برخی ادعا دارند.

تاثیر ندارد.

3- اکسیژن بر فشار: در این روش بمیار را در محفظه ای بسته قرار داده و اکسیژن با فشار وارد محفظه می شود این روش نه تنها تاثیری نداشته بلکه ممکن است مضر باشد.

4- نیش زنبور سم مار: لذا با توجه به ناتوانی های خاص این بیماران، آنها باید راه سازگاری با تظاهرات وسیع بیماری را بیاموزند تا بتوانند در کنترل بیماری و رفتارهای بهداشتی خود به صورت فعال اقدام نمایند و مسئولیت مراقبت از خود را بپذیرند.

در این راستا پرستاران همواره توانسته اند در اعتلای سلامت این افراد سهم بسزایی داشته باشند چرا که آنها انعطاف پذیر تعریف افراد در سیستم مراقبتهای بهداشتی می‌باشند و از طرف دیگر پرستاران بزرگترین گروه مراقبتهای بهداشتی را تشکیل می‌دهند.

نظر به اینکه پرستاران دارای نقشهای متعدد هستند لیکن با توجگه به محدودیت زمانی موجود، تنها به سه نقش آموزشی، مراقبتی، حمایتی که پرستاران نسبت به بیماران.

1- تشخیص پرستاری: اختلال در تحرک جسمی در ارتباط با اسپاسم عضلانی و کنتراکتور هدف: بهبود تحرک جسمی اقدامات پرستاری: (نقش مراقبتی) 1- علل و عوامل ایجاد و تشدید کننده اسپاسیتی را بررسی و شناسانی نمایند.

2- ناراحتی هایی که مشکل انقباضی را برای بیمار سخت تر می نماید، تسکین دهید.

3- توانایی بیمار در حفظ عملکرد روزانه را ارزیابی نمایند.

4- جهت پیشگیری از عوارض اسکلتی، بیمار را در وضعیت مناسب قرار دهید.

5- از آتل های به نحو مناسب و صحیح استفاده نمایند.

6- از افتادگی پا پیشگیری نمایند از طریق: a: بکار بردن آتل مناسب یا پوششهای شبیه پوتین یا کفشهای ساق بلند.

:b انجام ورزشی مچ پا.

هرچند ساعت یکبار بدین ترتیب که شامل خم کردن مچ پا به طرف عقب پا و باز کردن انگشتان پا، چرخاندن مچ پا به طرف داخل و خارج.

7- از تکنیکهای آرام سازی استفاده نمائید.

این تکنیکها ترکیبی از گرفتن و رها کردن تک تک عضلات بدن همراه با تکنیکهایی برای تنفس عمیق و انبساط ذهنی می‌باشد.

8- استفاده از وسایل تحریک کننده الکتریکی .

9- از وسایل و یا ابزار باز کننده انگشتان دست و یا پا استفاده نمائید.

10- در صورت لزوم، از داروی باکلوفن استفاده نمائید.

بهترین روش جهت پیشگیری و درمان اسپاسیتی انجام تمرینات ورزشی می باشد که پژوهشگر در انتهای جزوه بطور کامل آورده لیکن باید به بیمار آموزش داد که قبل از ورزش به توصیه های زیر توجگه داشته باشد: 1- ورزش باید متناسب با وضعیت جسمانی وی باشد، لذا قبل از شروع، جهت تعیین میزان و نوع آن با پزشک معالج مشورت نمائید.

2- تمرینات باید روزانه و ابتدا به مدت کوتاه مثلاً ده دقیقه انجام و سپس بتدریج افزوده گردد.

3- مدت ورزش نباید طولانی باشد بطوریکه موجب خستگی و افزایش درجه حرارت فرد گردد.

4- بهتر است ورزش در ساعات خشک مانند اوایل صبح و یا عصرها در اطاق مجهز به دستگاه خنک کننده انجام شود.

2- تشخیص پرستاری: عدم تحمل فعالت در ارتباط با خستگی هدف: بهبود فعالیت جسمی اقدامات زیر را به منظور افزایش استراحت و یا حفظ انرژی انجام دهید.

1- بیمار را جهت شناسایی علل و عوامل خستگی بررسی و ارزشیابی نمائید.

2- هرگونه سابقه قبلی بیمار که برخستگی وی تاثیرگذار است مانند عادتهای خواب، دارو، افسردگی و… را بررسی نمائید.

3- از بیمار درخواست یادداشتی از امور و زمره بنمائید با اینکار می توان فهمید که بیمار چه موقع بیشترین خستگی را دارد.

4- از “تراز تعریف شده خستگی” (معیار درجه بندی خستگی) جهت فهم نیاز بیمار به مداخله پرستاری استفاده نمائید.

5- سر و صدای محیط را به حداقل برسانید.

6- در صورت لزوم فعالیت بیمار را محدود نمائید.

7- تعداد ملاقات کننده ها و مدت زمان اقامتشان را محدود نمائید.

8- در صورت لزوم، در انجام فعالیتهای مراقبت از خود بیمار را یاری دهید.

9- اسباب و وسایل شخصی مورد نیاز را در دسترس قرار دهید.

10- مراقبتهای پرستاری را بگونه ای سازماندهی کنید که دوره های استراحت بیمار قطع نگردد.

11- به بیمار در برنامه ریزی فعالیت در زمانی که انرژی زیاد دارد (مانند صبح) کمک کنید.

12- از سرما درمانی مانند مصرف نوشیدنی خنک، عقربه مطبوع، زیر پوشهای خنک کننده استفاده نمائید.

(چرا که خستگی به دمای بدن حساس می باشد و گرما خستگی را بیشتر می کند) نقش آموزشی: به بیماران نکات زیر را جهت حفظ انرژی و آموزش دهید : 1- از انجام فعالیتهایی که موجب خستگی می شود، خودداری نمائید.

2- بلافاصله پس از احساس خستگی، استراحت نمائید.

3- یک برنامه ورزشی متعادل که اهمیت آن بیشتر از استراحت است طرح ریزی نمائید.

4- در هنگام دوش گرفتن یا حمام گرفتن، از قرار گرفتن زیر آب گرم پرهیز نمائید.

5- جهت جلوگیری از خستگی هنگام حمام کردن، مسواک زدن و… از صندلی استفاده نمائید.

6- از خوردن غذاهای سنگین و غذاهائیکه نیاز به جویدن زیاد دارند بپرهیزید.

7- از هیجانات و قرار گرفتن در محیطهای پر استرس بپرهیزید.

3- تشخیص پرستاری: اختلال در دفع ادرار در ارتباط با اختلال عمل نخاع شوکی هدف: کنترل وضع ادرار نقش مراقبتی پرستار: مراقبتهای زیر را جهت رفع این مشکل انجام دهید: 1- جهت اطلاع از عادات و الگوهای رفعی، سابقه پیشین و شرح حال بیمار را مورد بررسی قرار دهید.

2- میزان جذب و دفع مایعات بیمار را اندازه بگیرید (جذب مایعات حدود 2000‌میلی لیتر در 24 ساعت نگهداشته شود.

3- وضعیت حرکتی بیمار را بهبود بخشید (انقباض عضلانی پا با سوء عملکرد مثانه ارتباط دارد).

4- ادرار بیمار را با استفاده از موادی مانند آب پرتقال، زغال و… اسیدی نگه دارید.

5- از سوندهای موزی یا سوپرابوبیک جهت تخلیه ادرار استفاده نمائید.

6- میزان ادرار باقیمانده را از طریق سند اندازه بگیرید.

7- اگر میزان ادرار باقیمانده از 150-100 سی سی بیشتر باشد علت را جویا و اصلاح نمائید.

8- اگر میزان ادرار باقیمانده از 500 سی سی بیشتر شود از کنتریزاسیون با دفعات بیشتر استفاده نمائید.

9- در صورت وجود احتباس ادرار، تا دفع شدن مشکل هر 3 ساعت سن گذاری انجام شود.

آموزشی: 1- طریقه سنداژ کردن و فیکس نمودن آنرا به بیمار آموزش دهید.

2- طریقه اندازه گیری میزان ادرار باقیمانده را برای بیمار شرح دهید.

3- به بیمار آموزش دهید، در صورتیکه از سندهای لاستیکی استفاده می نماید، جهت سنداژ برای بیش از یک هفته از آن می تواند استفاده نماید.

4- در صورتیکه در مدت یک هفته مصرف می نمائید، پس از هر بار استفاده آنرا با آب و صابون شسته و در کیسه پلاستیکی را محکم بسته و در جای تمیز نگهدارید.

5- در صورت احتباس ادرار، سعی نمایید، مایعات خورده شده از 2000 میلی لیتر در 24 ساعت تجاوز ننمائید (500-400 با هر وعده غذا و 200 سی سی حین صبح، ظهر، بعدازظهر.

6- بعد از ادرار کردن و بخصوص پس از تخلیه روده برای پیگیری از عفونت ناحیه تناسلی را از جلو به عقب شستشو دهید.

7- در ساعات شب و خواب در صورت از دست دادن حس، از ساعت زنگدار به منظور آگاه شدن از نیاز به تخلیه مثانه استافده شود.

8- قبل از خوابیدن از نوشیدن مایعات بپرهیزید.

9- از نوشیدن مایعات حاوی کافئین به علت تولید ادرار خودداری نمائید.

10- در صورتیکه دچار علامتی چون: تکرار ادرار، سوزش ادرار، قطره قطره ادرار کردن و… شدید بلافاصله پزشک را مطلع نمائید.

5- تشخیص پرستاری: اختلال در اجابت مزاج در ارتباط با اختلال عمل نخاع کنونی (یبوست) هدف: بازگشت کنترل روده ها نقش مراقبتی: 1- رژیم غذایی پر فیبر برای بیمار در نظر بگیرید.

2- میزان مصرف مایعات بیمار را کنترل نمایید (حدود 2000 میلی لیتر در 24 ساعت) 3- برای بیمار برنامه دفعی در نظر بگیرید (بهتر است هروزه 45 دقیقه بعد از صرف غذا باشد) 4- بیمار را در وضعیت بدنی مناسب قرار دهید.

5- در صورت لزوم، تخلیه رکتال را با گلسیرین یا شیاف بیزاکودیل انجام دهید.

آموزشی: جهت بهبود وضعیت دفعی بیمار به وی توصیه نمائید.

1- روزانه 8-6 لیوان مایعات بنوشید.

2- از غذاهای سرشار از فیبر با باقیمانده زیاد مصرف نمائید.

3- از میوه جات و سبزیجات، به مقدار زیاد مصرف نمائید.

4- زمان معینی را برای اجابت مزاج در نظر گرفته و بلافاصله پس از احساس دفع، نستب به آن اقدام نمائید.

5- به اجابت مزاج فکر نمائید چرا که به عنوان “ خود تلقینی” به شروع بازتاب اجابت مزاج کمک می نماید.

6- از مستراح کوچک به شکلی که مفاصل ران خم نشوند استفاده نمائید.

7- آب آلو یا آب انجیر کمک کننده می باشد (120 میلی لیتر، نیم ساعت قبل از غذاؤ یکبار در روز) 4- تشخیص پرستاری: صدمه بتامیت پوست به علت بیحرکتی، اسپاسم… هدف: حفظ سلامت پوست بیمار نقش مراقبتی: پرستار باید تمام علل و عوامل ایجاد کننده را بشناسد و از بین ببرد.

1- فشار به نواحی مختلف را کاهش دهید: 1- از طریق چرخاندن و تغییر پوزیشن بیمار هر 2 ساعت.

2- تشویق بیمار به حرکت در تخت هر یک ربع یا 30 دقیقه.

2- به بیمار تغییر وضعیت دهید: از طریق : 1- بیمار را مرتباً در وضعیت پهلو یا پشت و دمر قرار داده و پوست وی را چک نمایید.2- سنگینی وزن بیمار ار مرتباً جابجا نمائید.

3- از تکنیک “پل زدن” استفاده نمائید بدین طریق که بدن توسط بالشتکهایی حمایت کننده که به عنوان تکیه گاه قرار می گیرند و بدین ترتیب بین برجستگیهای استخوانی دشک یک فاصله بوجود می آید.

4- یک حوله کوچک لوله شده را در نواحی، زیر مثانه، مفصل ران و… قرار دهید و آن را هم جهت با حرکت عقربه های ساعت جابجا نمائید.

3- از وسایل تخفیف دهنده فشار استفاده نمائید: که جهت حمایت نواحی خاص بدن یا برای توزیع یکنواخت فشار طراحی شده اند.

1- در صورت استفاده از صندلی چرخدار از شکلهای مناسب با وضعیت خود استفاده نمود و هر 15 دقیقه خود را از روی آن بلند کنید.

2- استفاده از تشک مواج.

3- قراردادن لایه های نرم و جاذب رطوبت بدن.

4- تحرک بیمار را افزایش دهید: از طریق: 1- تشویق بیمار برای فعال بودن تا حد امکان.

2- تشویق بیمار برای انجام ورزشهای فعال و غیرفعال جهت افزایش توشیته عضلات.

5- خونوسانی بافتی را بهبود بخشید: از طریق 1- عواملی که در کاهش خونوسانی نقش دارند مانند چروک بودن ملحفه و… را برطرف نمائید.

2- از ماساژ نواحی قرمز شده خودداری نمائید.

3- بیمار را مرتب ورزش و تغییر وضعیت دهید.

6- رطوبت بدن بیمار را به حداقل برسانید: از طریق 1- ترشحات ادرار، مدفوع و… را از روی پوست بیمار پاک نمائید.

2- بعد از شستشو با آب و صابون از لوسیون استفاده نمائید.

3- از مصرف پودر و مواد خنک کننده پوست خودداری نمائید.

7- وضعیت تغذیه ای بیمار را بهبود بخشید: از طریق 1- تعادل مثبت نیتروژنی بیمار را حفظ نمائید.

2- هفتگی،‌آلبوتین و هموگلوبین بیمار را چک نمائید.

3- از مواد مغزی مانند ویتامین B,A و اسید اسکوربیک استفاده نمائید.

نقش آموزشی: جهت پی از ایجاد زخم بستر به بیمار آموزش دهیم: 1- هر 30 دقیقه یک بار، مرتباً تغییر وضعیت دهید.

2- پوست نواحی تحت فشار خود را مورد بررسی قرار دهید.

3- بلافاصله پس از هر بار دفع روده ای، خود را تمییز و خشک نمائید و از یک کرم یا پماد ویتامین A استفاده نمایید.

4- از فراورده های آهن دار در حد کافی استفاده نمایید.

5- در صورت استفاده از آتل، پوست زیر آنرا خشک نگهدارید.

6- در اطراف نواحی استخوانی حتماً از بالشتک های مناسب استنفاده نمایید.

7- در صورت استفاده از صندلی چرخدار، از کوسن یا بالشتهای پنبه‌ای استفاده نمایید.

6- تشخیص پرستاری: اختلال در عمل جنسی در ارتباط با گرفتاری نخاع شوکی هدف: تطابق با اختلال عمل جنسی مراقبتهای پرستاری: 1- سوابق بیمار را بطور کامل و دقیق بررسی نمایید منجمله سوابق دارویی کامل، برای یافتن عوارض احتمالی دارو بر عملکرد جنسی فرد می باشد.

2- سابقه مشکلات جنسی که مشکلات فعلی خود را مورد بازبینی قرار می دهد.

3- رفتارها و روابط جنسی فعلی و قبلی بیمار را بررسی و ارزیابی نمائید.

4- بیمار را از علائم اولیه اختلالات جنسی، و شیوه های مقابله موثر با آن آگاه نمائید.

نقش آموزشی: راهکارها و شیوه هایی جهت مقابله با این مشکل را به بیمار آموزش می دهیم: 1- توصیه به بیمار که چند ساعت قبل از عمل و فعالیت جنسی از مایعات کمتری استفاده نماید تا نیاز به ادرار کردن در موقع عمل را نداشته باشد.

2- توصیه، تخلیه روده ای درست پیش از زمانیکه احتمالاً فعالیت جنسی خواهد داشت.

3- قبل از عمل جنسی سند را خارج نمائید.

4- قبل از عمل جنسی استراحت، مقدار کافی داشته باشید.

5- از داروهای ضد اسپاسم استفاده کرده و آنرا بگونه ای تنظیم نمایید که راحتی و انعطاف پذیری بیشتری در حرکت در زمان آمیزش به همراه داشته باشد.

6- از شیوه های موجود جهت عمل منقوط در مردان مانند استفاده از حلقه های مکانیکی استفاده نمائید و یا تزریق پایا در ین یاالپردوستاول یکساعت قبل از آمیزش داخل عضو.

7- از تمرینات لازمه جهت شل کردن عضلات لگن و پاها و جلوگیری از سفتی عضلات هنگام عمل جنسی استفاده نمائید.

8- توصیه به اینکه، ممکن است اوج لذت جنسی اتفاق نیفتد یا به هر حال ممکن است یک نفر ارضاء نشود بنابراین نباید احساس گناهی از این در شما ایجاد شود.

7- تشخیص پرستاری: اختلال در آسایش و راحتی در ارتباط با درد و… هدف: برطرف کردن درد بیمار نقش مراقبتی: 1- علل و عوامل مربوط به ایجاد درد را بطور دقیق بررسی کنید (سابقه پیدایش درد و ارزیابی عوامل فیزیکی و روانشناختی).

2- اقدامات لازمه را جهت کاهش ترس و اضطراب بیمار انجام دهید.

3- قبل از اقدامات دردناک و نیز قبل از تشدید درد از مسکنهای تجویز شده استفاده نمائید.

4- خستگی بیمار را جهت افزایش آستانه تحمل در وی کاهش دهید (به تشخیص پرستاری 2 مراجعه کنید).

5- از تکنیکهای آرام کننده و تسکین دهنده (ایجاد محیطی آرام…) استفاده نمایید.

6- در صورت لزوم از مسکنهای تجویز شده استفاده نمایید.

8- تشخیص پرستاری: اختلال در ارتباط کلامی با ریزآرتری هدف: بهبود برقراری ارتباط نقش مراقبتی: 1- شرایط مساعد جهت برقراری ارتباط ایجاد نمائید.

2- از بیمار جهت برطرف نمودن اضطراب و ترس وی حمایت لازمه را بعمل آورید.

3- افراد آشنا به وسایل لازم را در محیط فراهم آورید.

4- در صورت لزوم کمک جهت گفتار درمانی بیمار.

9- تشخیص پرستاری: اختلال در عزت نفس در ارتباط با از دست دادن استعلال و توانایی و ترس از ناتوانی هدف: بهبود عزت نفس بیمار نقش مراقبتی: 1- با توجه به علت اختلال در عزت نفس، بررسی دقیق تاریخچه بیمار و خانواده وی از نظر بررسی وجود و علائم افسردگی اهمیت دارد.

2- در صورت وجود افسردگی، درمان افسردگی مانند قبل روان درمانی، دارو درمانی می باشد.

لذا شما با استفاده از روشهای حل مشکل می توانید رفتارهای سازگاری و مکانیسمهای دفاعی چون انکار، گوشه گیری و… که بیمار برای پوشاندن افسردگی بکار می برد را شناسایی نمائید.

3- اعتماد به نفس را در بیمار و خانواده وی تقویت و حفظ نمائید.

4- بیماران را به انجام فعالیتهایی که به خوبی می توانند انجام دهند، تشویق نمائید.

5- بیمار را برای تصمیم گیری در عملکردهایشان تشویق نمایید.

6- مهارتهای تطابقی موجود در فرد را تقویت و حمایت نمایید.

10- تشخیص پرستاری: احتمال خوب پاک نشدن راه و مجاری هوایی در ارتباط با آسپیداسیون هدف: راه هوایی بیمار بازبماند مراقبتهای پرستاری: در صورتیکه بیمار از طریق لوله معده تغذیه می شود باید نکات زیر را رعایت نمائید: 1- کنترل محل درست قرار گرفتن لوله توسط پزشک و گرافی سینه 2- کنترل از نظر درست قرار گرفتن لوله بلافاصله قبل از هر بارتغذیه 3- قرار دادن بیمار در وضعیت بدنی مناسب یا نیمه نشسته 4- سر تخت حدوداً 40-30 درجه بالا تر از تنه قرار گیرد 5- از دادن تغذیه به مدت 45-30 دقیقه قبل از انجام فعالیت یا پروسیمبری که مستلزم پایین آوردن سر تخت باشد، اجتناب نمائید.

6- غذا به مقدار کم و دفعات متعدد داده شود.

7- لوله معده هر 8 ساعت تعویض گردد.

11- تشخیص پرستاری: احتمال عفونت ریوی در ارتباط با ضعف و بیحرکتی و کاهش تهویه ریوی هدف: پیشگیری از ایجاد عفونت ریوی مراقبتهای پرستاری: اقدامات پرستاری در بیمارانیکه قادر به همکاری می‌باشند شامل: 1- شستن مرتب و دقیق دستهای بیمار و مراقبت کنندگان ریسک عفونت را کاهش می دهد.

2- از ملاقات افرادیکه به عفونتهای تنفسی و… مبتلا می باشند، جلوگیری نمائید.

3- توصیه به بیمار جهت قرار گرفتن بیمار در وضعیت نیمه نشسته (جهت تسهیل در تنفس و خروج ترشحات) بنمائید.

4- بیمار را مرتباً تغیر پوزیشن دهید.

5- به بیمار توصیه نمائید جهت جلوگیری از احتقان ریوی، تنفس عمیق و سرفه انجام دهید.

6- جهت جلوگیری از پنومونی آسپیراسیون، بیمار را تحت نظر بگیرید.

* در صورتیکه بیمار قادر به همکاری نباشد اقدامات زیر را انجام دهید: 1- راه هوایی مناسب برقرار سازید.

2- ترشحات ریوی بیمار را با فیزیوتراپی، ساکشن و… خارج نمائید (توجه داشته باشید برای جلوگیری از هایپوکسی ناشی از ساکشن، قبل و بعد از ساکشن بیمار را با اکسیژن 100% هایپراکسیژنه نمایید و مدت زمان ساکشن را به 15 ثانیه و حتی کمتر از آن کاهش دهید.

4- بیمار را NPO نگهدارید.

5- بیمار را از نظر نشانه های عفونت تنفسی (مانند افزایش درجه حرارت).

نبض تغییر وضعیت تنفسی و…) بطور مداوم کنترل نمائید.

6- صداهای تنفس بیمار را بطور مدام کنترل نمائید (ریه ها از نظر کاهش صداهای تنفسی سمع گردد).

12- تشخیص پرستاری: اختلال در فرایندهای فکری در ارتباط با اختلال عملی مغز هدف: بهبود اختلال عملی هوشی- ذهنی مراقبتهای پرستاری: اقداماتی را به منظور اطلاع و بهبود فرایندهای فکری بیمار انجام دهید: 1- به بیمار و خانواده وی جهت سازگاری با وضعیت جدید کمک نمائید.

2- از سرگرمیهای مورد علاقه جهت ایجاد روحیه و نگهداری آن در بیمار استفاده نمائید.

3- بیمار را به اشخاص، مکان و زمان آشنا سازید.

4- اشیایی مانند ساعت، تقویم را در معرض دید و در دسترس بیمار قرار دهید.

5- بیمار را با نام صدا بزنید.

6- به آرامی به بیمار نزدیک شوید و زمان کافی برای برقرار کردن ارتباط در نظر بگیرید.

7- در صورت نیاز به زبان واضح، ساده و با جملات کوتاه با بیمار صحبت نمائید.

8- محرکهای محیطی را به حداقل برسانید.

13- تشخیص پرستاری: اختلال در مراقبت از خود در ارتباط با ضعف عضلانی هدف: بهبود مراقبت از خود مراقبتهای پرستاری: 1- اقدامات لازم جهت افزایش قدرت و کاهش خستگی انجام دهید (رجوع شود به تشخیص پرستاری) 2- از قرار گرفتن بیمار در محیط گرم اجتناب نمائید.

3- از عقربه مطبوع در اتاقها و محیط بیمار استفاده نمائید.

4- به بیمار توصیه نمائید از استرسهای عاطفی و جسمی بپرهیزد.

5- برنامه مراقبت از خود را زمانی که بیمار بیشترین توانایی را دارد، در برنامه خود قرار دهید.

6- بیمار را تشویق نمائید تا در محدوده توانایی هایی که دارو حداکثر استفاده را بکند.

7- در مورد تواناییهایی که بیمار دارد، همراهان را نیز مطلع نمائید.

8- اگر بیمار دچار نقص بینایی است او را نسبت به محیط پیرامونش و محل قرار گرفتن اشیایی که برای مراقبت از خود به آنها نیازمند است، مطلع نمائید.

9- از وسایل کمکی مانند عصا، واکر و… استفاده نمائید.

10- از گروه درمانی کمکی بگیرید (چرا که فرصت شناخت افرادیکه مشکلات مشابه دارند را بدست آورده و راحت شدن، تسکین و یادگیریروشهای مراقبت از خود را در محیطهای اجتماعی بدست می آورد.

14- تشخیص پرستاری: اختلال در تداوم اداره امور منزل و کار در ارتباط با مشکلات جسمی و روانشاختی هدف: بهبود/ کمک به اداره امور منزل و کار مداخلات پرستاری: برنامه هایی جهت اطلاع ساختار زندگی در منزل و محل کار برای بیمار طرح و به وی توصیه نمائید منجمله: 1- جهت جلوگیری از زمین خوردن یا اشکال در راه رفتن، لوازم غیر ضروری را بردارید.

2- در صورتیکه محل زندگی و یا کار چند طبقه باشد: وسایل و لوازم مورد نیاز روزمره را در طبقه ای که در آن زندگی می کند یا مشغول به کار می باشد، قرار دهید.

3- وسایل مورد نیاز را در ارتفاعی بین 120-35 سانتی متری قرار داده تا گذاشتن و برداشتن آنها راحتر باشد.

4- اگر امکان دارد در بهای ما بین اطاقها را بردارید تا رفت و آمد بین اطاقها بدون مشکل باشد.

5- اگر در زیر فرش یا قالی سرامیکم باشد احتمال لیز خوردن فرش روی آن وجود دارد لذا باید فرش را به حالت ثابت در آورید.

6- بهتر است، کنار تختخواب، حمام، توالت، دستگیره هایی تعبیه شود تا برای بلند شدن از آنها کمک گرفته شود.

7- اگر اختلال تعادل دارید، بهتر است از دیوار و مبلمان برای حفظ تعادل استفاده نمائید، لذا باید مراقب باشید که اولاً- وسایل لغزنده مانند آینه، تابلو و… در دسترس نباشد.

ثانیاً کاملاً محکم باشند و فاصله آنها را طوری تنظیم کنید که علاوه بر حداکثر امکان استفاده برای اتکاء مانع و سر راه نباشد.

8- در محیط کار بهتر است ارتفاع مسیر طوری باشد که تمام دست روی میز قرار گیرد و با قرار دادن باز و روی میز از لرزش دستها کاسته و کارهای ظریف را راحتر انجام دهید.

9- در صورت وجود شکل بینایی، حتماً روشنایی اطاقها یکسان باشد و شبها از چراغ خواب استفاده نمائید.

15- تشخیص پرستاری: کمبود آگاهی در ارتباط با علل، درمان بیماری هدف: بیمار آگاهی کامل بیمار از بیماری MS و درکان و مراقبت آن مراقبتهای پرستاری: توضیحات لازمه درباره علل، عوامل، انسان و… به بیمار بدهید با اقداماتی و آموزشهایی منجمله: علت بیماری: علت دقیق مشخص نیست اما تحقیقات نشان می دهد که صدمه میلین نوعی گرفتاری اولیه است که به علت عفونت ویروسی در اوایل زندگی ظهور و به تشکل فرایند ایمنی در سالهای بعد زندگی ظاهر می شود ولی بیشترین مطالعات نشان داده که MS یک بیماری سیستم ایمنی می تواند باشد.

عوامل موثر در ایجاد بیماری: 1- سن بیشترین سن 40-20 سالگی می باشد.

2- جنس (در خانمها 2 برابر آقایان می باشد) 3- ژنتیک 4- عوامل محیطی 5- عفونتها 6- استرس و هیجانات عوامل موثر در شدید بیماری: 1- خستگی مفرط 2- فعالیتهای بدنی شدید 3- درجه حرارت محیط و بدن 5- حاملگی 6- حفریات جسمی و جراحی سرایت بیماری: بسیاری MS بیماری واگیردار نیست.

منابع و مراجع در دسترس برای مراجعه: انجمن بین المللی MS بهترین منبع و ماخذ برای آموزش و حمایت بیماران می‌باشد.

اما کلنیک های MS که در برخی بیمارستانها وجود دارد نیز می تواند به عنوان مرکز دریافت خدمات برای این بیماران باشد.

زمان مراجعه به پزشک: زمان مراجعه به پزشک بستگی به وضعیت به بیماری همچنین نوع درمان دارد ولی بطور کلی: 1- هر زمان که دچارمشکل جدید یا تشدید علائم عصبی مانند: ضعف اندامها آماری دید و… شدید.

2- در صورت بروز عوارضی مانند: تکرر ادرار، خون در ادرار، بتولات پوستی و… هنگام مصرف داروی اینترفرون و گلایترامر.

3- در بسیاری از موارد که MS خوش خیم است و ممکن است سالها حمله جدید نداشته باشد، دارویینیز مصرف نکند، در این موارد مراجعه زود نیازی نیست ولی بهتر است هر 6 ماه توسط پزشک معالج تحت معاینه قرار گیرد.