ماءالشعیر از جمله نوشیدنیهایی است که به گفته متخصصان وکارشناسان تغذیه خواص زیادی به بدن میرساند. شرکت بهنوش جزو اولین شرکتهای ایرانی است که به تولید ماءالشعیر در ایران پرداخت.
پروسه تولیدی ماءالشعیر در ایران منحصر به فرد است.در تمام دنیا آب جوی الکلی تولیدمی شود که برخی از آنها در پروسه دیگری الکل را از آن حذف میکنند.اما خظ تولید شرکت بهنوش به نوعی است که در روندتولید آن اصلا الکلی تولید نمی شود که بخواهیم آن را حذف کنیم.به همین دلیل بسیاری از کشورهای اسلامی که روی این موضوع حساسیت دارند بازار خوبی برای ماءالشعیر ایرانی است.چون انها اعتقاد دارند که محصول ایرانی کاملا حلال است.
تنها ماده ای که به عنوان افزودنی در ماءالشعیر استفاده می شود عصاره رازک است که خواص طبی زیادی دارد که از آنجمله می توان به دافع سنگ کلیه ،مدرن بودن،ضد عفونی
کننده دستگاه گوارش و ضد عفونی کننده دستگاه تنفس اشاره کرد.علاوه بر تمام اینها ماءالشعیر با دارا بودن ویتامینهای گروهB واسید آمینه برای پوست ومو بسیار مناسب است، خواص درمانی بسیاری برای خانمهای باردار و شیرده دارد وتا حدودی در افزایش ضریب هوشی موثر است.
در روند تولید ماءالشعیر جوی خریداری شده به واحد بوجاری منتقل می شود.
واحد بوجاری،مکانی است که جو در آن پاک وتمیز می شود.جویی که در دنیا برای آب جو سازی استفاده می شود،جوی دوردیفه نام دارد.
دلایل استفاده از جوی دوردیفه،پروتئین کم ودانه های هم سایز روی خوشه است که ضایعات را کمتر می کند. شرکت بهنوش نیز از جوی دوردیفه استفاده می کند که این جو در قیف ریخته شده وتوسط بالابر باسکول می شود.جو در دو مرحله سرند می شود وضایعاتش گرفته شده ومجدداباسکول می شود.این مرحله اول بوجاری است.
در مرحله ی دوم دقت عمل بیشتری صورت می گیرد . در این مرحله جو سرند می شود
که در این سرند علاوه بر دانه بندی،ضایعات فلزی احتمالی از جو جدا می شود.بعد از اینکه سرند مرحله ی دوم خود را پشت سر گذاشت،جو به مرحله ی سنگ چین می رود و سنگ ریزه ها را از آن جدا می شود.جو در این مرحله توسط سرند یک دوم sort شده وبه تانک ذخیره جو می رود تا برای تبدیل شدن به مالت آماده شود.
بعد از مرحله ی بوجاری،جو به مخزنهای شست وشو وضد عفونی رفته طی30 ساعت شسته می شود.عمل شست وشو وضد عفونی جو در سه مرحله انجام می گیرد.در خاتمه30 ساعت شست وشو،توده جو به سالن ژرمینگ پمپ و به ابتدای سالن ریخته می شود. دستگاهی که در این سالن وجود دارد در هر حرکت رفت و برگشت خود توده را جا به جا میکند تا دانه ها از کف رطوبت بگیرند. تودها پنج روز در این سالن می مانند و بعد از پنج روزبه کوره
می روند. دمای سالن ژرمینگ بین 17تا 20درجه سانتی گراد و رطوبت آن بالای 70درصد است که این شرایط باعث می شود تا جو بین 9تا11میلی متر جوانه بزند وبه مالت تبدیل شود.
بعد از مالت به واحد پخت می رود.در واحد پخت، مالتبه دست آمده در مخزنی ریخته شده، 30 دقیقه خیس خورده،آسیاب شده و در تانک پخت ریخته می شود.
مالت به همراه آب،به مدت3ساعت و30 دقیقه در تانک پخت و در دمای76 درجه سانتی گراد پخته می شود.بعد از گذشت زمان لازم مالت به فیلتر تانک منتقل شده و در تانک جوش،عصاره رازک و شکر به آن افزوده می شود و بغدار حدود سه ساعت به تانک "ویرپول"رفته ودر آنجا به خاطر حالت گردابی به وجود آمده "لرد" از مایع جدا
می شود.
مایع به دست آمده به چیلر منتقل شده و در آنجا شوک حرارتی داده می شود این شوک حرارتی اولین قدم برای جلوگیری از الکلی شدن مایع است.
آب جو،دارای مخمر وحشی است که در محیط مساعد باعث ایجاد الکل می شود برای جلوگیری از فعال شدن مخمر، شوک حرارتی ایجاد می شود که مخمر وحشی این اختلاف دما را تحمل نکرده و از بین می رود.
شربت به دست آمده در این مرحله به سردخانه رفته وحجم آن با آب دوبرابر می شود و به دستگاه فیلتراسیون می رود.در بخش فیلتراسیون مایع شفافی با نام ماءالشعیر به دست می آید.
محصول بدست آمده به سالن بسته بندی می رود و به صورت تمام اتوماتیک در شیشه وقوطی ریخته شود.وقتی مایع داخل بطری و شیشه پر می شود به مدت 30 دقیقه دردمای 72 درجه سانتی گراد پاستوریزه می شود.
دراین مرحله محصول آماده حمل به بازار است.در شرایط امروز با توجه به آگاهی مصرف کننده از مضرات نوشابه های گازدار متداول،ماءالشعیر می تواند جایگزین خوبی در سبد خرید خانواده باشد.
طعم ماءالشعیر به گونه ای است که پس از مصرف چندین و چند باره آن دلنشین تر می شود.
تاریخچه:
درارتباط با تاریخچه ماءالشعیر می توان گفت چندین هزار سال پیش در مصر باستان از نوشیدنی ای تحت عنوان آب جو استفاده می شد که در همان دوران نوشیدنی ای با همان خواص از ارزن تهیه می شد.دراین میان قبایل آفریقایی داشت.
به تدریج این نوشیدنی الکلی در تمام نقاط جهان رایج ودر تمام کشورها تولید شد.پیش از انقلاب نوع الکلی ماءالشعیر در ایران تولید می شد وشرکت بهنوش ایران آن زمان با نام "ایران مالتا"یا "مالتای ایران" فعالیت خود را در سال 1346 آغاز کرد.بعد از انقلاب تولید ماءالشعیر الکلی قطع شد. شرکت بهنوش قریب به یک سال تعطیل بود تا اینکه سیستم تولید خود را تغییر داد و به تولید ماءالشعیر پرداخت.
در اوایل انقلاب یک نوع ماءالشعیر تولید می شد که از نوع گردشی بود و حالت یک بار مصرف نداشت.بعد از آن در اوایل دههی70، بهنوش،دلستر را تولید کرد که همان ماءالشعیر تغییر طعم داده شده بود و یک بار مصرف بود و در سال 76،دلستر لیمویی به بازار عرضه شد.