دانلود مقاله اسپارتیم یک شیرین کننده مصنوعی

اسپارتیم :
اسپارتیم (یا APM) (به صورت /?zespartelm یا a?spartelm تلفظ می شود) نام یک شیرین کننده مصنوعی، غیر ساکارید است.

در اتحادیه اروپایی، تعدد عدد E (کد افزودنی) 951 E معروف است.

اسپارتیم نمک میتل یک دی پپتید فنیل آلانین / اسید آسپارتیک است.

از تأیید اولیه اش در سال 1974 موضوع بحث بوده است.

ارزیابی ایمنی 2007 نشان داد که ارزش مدرک علمی موجود نشان می دهد که اسپارتیم در سطوح فعلی مصرف به عنوان یک شیرین کننده غیرغذایی ایمن است.

بازاریابی :
این شیرین کننده تحت تعدادی از نام های تجاری از جمله ایکوال، نوتراسویت و کاندرل بازاریابی می شود و یک جزء تشکیل دهنده تقریباً 6000 غاذای مصرف کننده و نوشیدنی های فروخته شده در سرتاسر جهان از جمله (اما محدود به اینها نیست) سوداهای رژیمی و نوشابه های غیرالکلی دیگر، صبحانه های فوری، نعناع های بودار، غلات و آدامس بدون شکر، ترکیبات کاکائو، دسر یخ زده، دسر ژلاتین، آب میوه ها، ملین ها، مکمل های ویتامین های جویدنی، نوشیدنی های شیری، داروهای داروسازی و مکمل ها، ترکیبات شیر بستنی، شیرین کننده های روی میز، قهوه های فوری، ترکیبات رویه، خنک کننده های شراب و ماست می باشد.

اسپارتیم به عنوان یک چاشنی روی میز در بعضی از کشورها آماده می شود.

هر چند، اسپاریتم همیشه برای پختن مناسب نیست زیرا اغلب وقتی گرم می شود می شکند و بیشتر شیرینی اش را از دست می دهد.

اسپاریتم یکی از جانشین های اصلی شکر توسط افراد دیابتی نیز می باشد.

چون ساکرالوز بر خلاف اسپارتیم بعد از گرم شدن شیرینی اش را حفظ می کند به عنوان یک جزء تشکیل دهنده عمومی تر شده است.

این همراه با تفاوت ها در بازاریابی و تغییر سلیقه های مصرف کننده باعث شده است که اسپارتیم سهم بازار را به نفع ساکرالوز از دست بدهد.

ساختار شیمیایی :
اسپارتیم نمک متیل دی پپتید اسیدهای آمینه طبیعی، .L آسپارتیک اسید و –L فنیل آلانین است.

تحت شرایط خیلی اسیدی یا قلیایی، اسپارتیم ممکن است با هیدرولیز متانول تولید کند.

تحت شرایط سخت تر، پیوندهای پپتیدی نیز هیدرولیز می شوند و منجر به اسیدهای آمینه آزاد می شوند.

در بازارهای معین اسپارتیم با استفاده از یک تغییر تعدیل شده .E کولی به طور ژنتیکی تولید می شود.

خواص و کاربرد :
اسپارتیم یک شیرین کننده مصنوعی است.

200 بار شیرین تر از شکر در تراکم های معمولی بدون ارزش انرژی بالای شکر است.

اگرچه اسپاریتم مانند پپتیدهای دیگر ارزش کالری 4 کیلو کالری (17 کیلوژول) بر گرم دارد، مقدار اسپارتیم مورد نیاز برای تولید یک مزه شیرین آنقدر کم است که سهم کالری آن اندک است و آن را یک شیرین کننده عمومی برای کسانی می کند که سعی می کنند از کالری شکر دوری کنند.

مزه اسپاریتم شبیه مزه شکر نیست : شیرینی اسپاریتم شروع آهسته تر و مدت طولانی تر از شیرینی شکر دارد.

ترکیبات اسپاریتم با پتاسیم اسسولفام معمولاً در اجزاء تشکیل دهنده به صورت K اسسولفام فهرست می شود بیشتر مزه ای شبیه به شکر دارند و شیرین تر از جانشین مصرفی به تنهایی است.

مانند بسیاری از پپتیدهای دیگر، اسپاریتم ممکن است در اسیدهای آمینه تشکیل دهنده اش تحت شرایط دمای افزوده یا PH بالاتر هیدرولیز شود (بشکند).

این کار اسپاریتم را به عنوان یک شیرین کننده پختن نامطلوب می کند و مستعد کاهش در محصولات دارای PH بالا به صورت مورد نیاز برای عمر مفید طولانی می کند.

ثبات اسپاریتم تحت گرمایش می تواند تا حدی با گذاشتن در چربی یا مالتودکسترین بهتر شود.

وقتی در آب حل شود ثبات بستگی به PH دارد.

در دمای اتاق در 403 PH پایدارترین است، جایی که نصف عمر آن تقریباً 300 روز است.

در PHV نصف عمر آن فقط چند روز است.

بیشتر نوشابه های الکلی PH بین 3 و 5 دارند، جایی که اسپاریتم به طور معقولی پایدار است.

در محصولاتی که ممکن است نیاز به عمر مفید طولانی تر داشته باشند، مثل شربت برای آشامیدنی های اصلی، اسپاریتم گاهی با شیرین کننده پایدارتر مثل ساکارین ترکیب می شود.

در محصولاتی مثل آشامیدنی های پودری، آمین در اسپاریتم می تواند یک واکنش میلارد با گروههای آلدئید حاضر در ترکیبات بوی خوش معین را تحمل کند.

از اتلاف بعدی طعم و شیرینی می توان با محافظت از آلدئید به عنوان یک استال جلوگیری کرد.

بعضی ها ادعا می کنند که اسپاریتم احساس مزه عجیبی برای بعضی از مردم به جای می گذارد در حالی که بعضی ها آن را به عنوان بی مزه یا چیزی مثل احساس مزه آبکی توصیف می کنند.

کشف و تأیید :
اسپاریتم در سال 1965 توسط جیمز ام.

اسکلاتر کشف شد شیمیدانی که برای شرکت جی.

دی سیرل کار می کرد.

اسکلاتر اسپاریتم را در مسیر تولید یک داوطلب داروی ضد زخم ترکیب کرد.

او وقتی که انگشتش را که به طور اتفاقی آلوده به اسپاریتم شده بود لیس زد مزه شیرین آن را خوشایند یافت.

به دنبال آزمایش ایمنی اولیه، دو عضو فعال در برابر مواد افزودنی غذا ادعا کردند که این آزمایشات نشان داده اند که اسپاریتم ممکن است باعث سرطان در موشها شود و در نتیجه اداره موادغذایی و دارویی ایالات متحده (FDA) کاربرد آن را سالها به عنوان یک افزودنی غذا در ایالات متحده تأیید نکرد.

در سال 1980، FDA یک هیئت عمومی تحقیق (PBOI) متشکل از مشاوران مستقل مسئول بررسی رابطه ادعایی بین اسپاریتم و سرطان مغز را به وجود آورد.

PBOI نتیجه گیری کرد که اسپاریتم باعث آسیب به مغز نمی شود اما در آن زمان مخالف تأید اسپاریتم نظر داد و سؤالات بی جوابی درباره سرطان در موشهای آزمایشگاهی نقل کرد.

یک FDA ایالات متحده تیم هایی را به کار برد تا ادعاهای خطاها را در تحقیق پیش از تأیید انجام شده توسط تولیدکننده بررسی کند و این تیم فقط تفاوت های جزئی پیدا کرد که نتایج مطالعه را تحت تأثیر قرار نمی دادند.

با نقل داده ها از یک تحقیق ژاپنی که برای اعضاء PBOI مهیا نبود و بعد از مشاوره با یک هیئت متخصص که در تحلیل های آماری تحت تردید PBOI عیب یافته بودند، مأمور FDA به نام هایز اسپاریتم را برای استفاده در کالاهای خشک تأیید کرد.

در سال 1983، FDA اسپاریتم را برای استفاده در نوشیدنی های گازدار و برای استفاده در نوشیدنی های گازدار و برای استفاده در نوشیدنی های دیگر، مواد پخته و شیرینی جات در سال 1993 تأیید کرد.

در سال 1996، FDA همه محدودیت ها را از اسپاریتم رفع کرد و اجازه داد که در همه موادغذایی استفاده شود.

در سال 1985، شرکت مونسانتو سیرل جی.

دی را خرید ـ و تجارت اسپاریتم یک شرکت وابسته مونسانتو جدا به نام شرکت نوتراسویت شد.

در 25 می 2000 مونسانتو آن را به جی.

دبلیو.

شرکاء مایملک بچه ها II ال.

پی فروخت.

پروانه ساخت ایالات متحده در سال 1992 در مورد اسپاریتم منقضی شد.

از آن زمان، شرکت برای سهم بازار با تولیدکننده های دیگر از جمله آجینوموتو، مرسیانت و شرکت شیرین کننده هلند رقابت کرده است.

شرکت شیرین کننده هلند در اواخر 2006 ساخت مواد شیمیایی را متوقف کرد چون بازارهای اسپایتم جهانی با مازاد تولید ساختاری روبرو هستند که باعث تحلیل قیمت شدید در سرتاسر جهان در طول پنج سال اخیر شده است و تجارت را مرتباً بدون سود کرده است.

چندین کشور اتحادیه اروپایی اسپاریتم را در سال های 1980 با تأیید در سرتاسر اتحادیه اروپایی در سال 1994 تصویب کردند.

کمیته علمی کمیسیون اروپایی در مورد غذا مطالعات ایمنی بعدی را بررسی کرد و تصویب را در سال 2002 دوباره تأیید کرد.

مقام ایمنی غذای اروپایی در سال 2006 گزارش کرد که جذب روزانه قابل قبول قبلاً تأیید شده بعد از بررسی مجموعه مطالعات دیگر مناسب بود.

سوخت و ساز و اختلال سوخت و سازی : اسپاریتم به محض جذب به ترکیبات باقیمانده طبیعی تفکیک می شود که عبارتند از آسپارتیک اسید، فنیل آلانین، متانول و محصولات با تجزیه بیشتر از جمله فرمالدئید، اسید فورمیک و یک دیکتوپیپسرازین.

سطوح بالای فنیل آلانین اسید آمینه ضروری که به طور طبیعی روی می دهند خطر سلامتی برای کسانی دارند که با اختلال سوخت و سازی (PKU) متولد می شوند، یک بیماری ارثی نادر که از سوخت و ساز مناسب فنیل آلانین جلوگیری می کند.

چون افراد مبتلا به PKU باید اسپاریتم را به عنوان یک منبع اضافی فنیل آلانین در نظر بگیرند، غذاهای حاوی اسپاریتم فروخته شده در ایالات متحده باید روی برچسب های محصولشان فنیل کتونوریکز : دارای فنیل آلانین را بگویند.

در بریتانیای کبیر، غذاهایی که دارای اسپاریتم هستند به طور قانونی توسط سازمان استانداردهای غذای کشور برای فهرست کردن مواد شیمیایی در میان اجزاء تشکیل دهنده محصول و داشتن اخطار حاوی منبع فنیل آلانین مورد نیاز هستند ـ این معمولاً در پایین فهرست اجزاء تشکیل دهنده است.

تولیدکننده ها نیز ملزم هستند تا کلمه با مواد شیرین کننده را روی برچسب نزدیک نام محصول اصلی روی غذاهایی که دارای شیرین کننده هایی مثل اسپاریتم هستند یا با شکر و شیرین کننده را روی غذاهایی که هم دارای شکر هستند و هم شیرین کننده چاپ کنند.

درباره اثر اسپاریتم بر محصول لیپتین که جذب غذا و مصرف انرژی را با عمل کردن روی گیرنده ها در هیپوتالاموس بنیانی کنترل می کند نیز مطالعاتی انجام شده است، این مطالعات نشان داده اند که لپتین بعد از جذب تدریجی اسپاریتم (ASP) تا 34 درصد کاهش یافته است.

مطالعات بیشتر نشان داده اند که متابولیت اسپاریتم آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین را باز می دارد.

ایمنی : مطلب اصلی : بحث اسپاریتم : اسپاریتم شیرین کننده مصنوعی از اولین تصویبش توسط اداره موادغذایی و دارویی ایالات متحده (FDA) در سال 1974 موضوع بحث بوده است.

نگرانی ها درباره کیفیت تحقیق که از ایمنی آن و اثرات طولانی مدتی که مصرف افزوده می تواند بر عموم داشته باشد حمایت می کند افزایش یافته اند.

بعضی از مطالعات علمی همراه با ادعاهای تضادهای علاقه به فرآیند تصویب FDA شیرین کننده کانون عمل گرایی صریح، نظریه های توطئه و حقه های مربوط به خطرات فرض شده اسپاریتم بوده اند.

یک ارزیابی ایمنی 2007 مشخص کرد که ارزش مدرک علمی موجود نشان می دهد که اسپاریتم در سطوح فعلی مصرف به عنوان یک شیرین کننده غیرغذایی ایمن است.

بعضی از منابع ادعاها درباره خطرات و توطئه های فرض شده اسپاریتم موضوع بررسی اساسی بوده اند.

در سال 1987، اداره مسئولیت محاسباتی دوت ایالات متحده نتیجه گیری کرد که فرآیند تأیید افزودنی غذایی برای اسپاریتم دنبال شده بود.

بر اساس بررسی ها و پیشنهادات تحقیق دولتی از هیئت های مشورتی مثل کمیته علمی کمیسیون اروپایی در مورد غذا و کمیته کارشناس FAO/WHO مشترک در مورد افزودنی های غذایی، اسپاریتم برای مصرف انسان در بیش از نود کشور در سرتاسر جهان امن بوده است.

در سال 1999، مقامات FDA امنیت اسپاریتم را به عنوان مشخص شرح دادند و بیان کردند که محصول یکی از افزودنی های غذایی کاملاً آزمایش شده و مطالعه شده است که تاکنون سازمان تأیید کرده است.

یک مطالعه 2009 نتیجه گیری کرد که هیچ بحثی در مورد کاربرد اسپاریتم وجود ندارد.

بحث اسپاریتم : اسپاریتم شیرین کننده مصنوعی از زمان تأییدش توسط اداره موادغذایی و دارویی ایالات متحده (FDA) در سال 1974 موضوع بحث بوده است.

در سال 1987، اداره مسئولیت محاسباتی دولت ایالات متحده نتیجه گیری کرد که فرآیند تأیید افزودنی غذایی برای اسپاریتم دنبال شده بود.

در سال 1999، مقامات FDA امنیت اسپاریتم را به عنوان «مشخص» شرح دادند و بیان کردند که محصول یکی از افزودنی های غذایی کاملاً آزمایش شده و مطالعه شده است که تاکنون سازمان تأیید کرده است.

تاریخچه بحث اسپاریتم : بحث در مورد ایمنی اسپاریتم ریشه در نگرانی ها درباره کیفیت بعضی از مطالعات ایمنی دارد، نگرانی هایی که دادستان های فدرال به طور مناسب درباره تولید کننده اسپاریتم یعنی ج.

دی سیرل را برای امتناع از داده ها و احساس تضاد علاقه وقتی که یک مأمور تازه انتصاب شده FDA پیشنهاد موافق هیئت تحقیق FDA را در تأیید دوباره اسپاریتم رد کرد، تحقیق نکرده اند، سال ها بعد، یک نامه زنجیره خبر دروغ گمراه کننده و اثبات ناپذیر در اینترنت پخش شد و آگاهی عموم را از رویداد و تحریک بحث افزایش داد.

تأیید در ایالات متحده : اسپاریتم در اصل برای استفاده در غذاهای خشک در سال 1974 توسط مأمور بعدی FDA الکساندر اسکمیدت بعد از بررسی توسط مرکز ایمنی غذا و تغذیه غذایی FDA تأیید شد.

سیرل 168 مطالعه در مورد اسپاریتم ارائه داد که هفت مطالعه انسانی که FDA مهم می دانست نیز شامل بودند.

بعد از آن دانشمند و عضو فعال ضد MSG جان النی و جیمز ترنر وکیل مورد توجه عموم و مؤلف کتاب افزودنی ضدغذایی عمومی، یک دادخواست را برای استماع عمومی ثبت کردند و نگرانی های ایمنی را نقل کردند.

اسکمیدت با معوق کردن یک تحقیق در نابرازندگی های ادعا در مطالعات ایمنی برای اسپاریتم و چندین دارو توافق کرد.

وزارت دادگستری اقدامات هیئت منصفه عالی را علیه سیرل برای تقلب در یکی از مطالعات داروی اش برقرار کرد.

در سپتامبر 1975، FDA یک مانع بر تأیید اسپاریتم قرار داد و سیرل را از بازاریابی اسپاریتم باز داشت.

در سال 1977 و 1978 یک هیأت کاری FDA و یک هیأت از پاتولوژیستهای آموزشی 15 مطالعه توسط سیرل را بررسی کردند و نتیجه گیری کردند که اگرچه ناسازگاری جزئی پیدا شدند اما آن ها نتایج مطالعات را تحت تأثیر قرار ندادند.

در سال 1985، یک هیئت تحقیقاتی عمومی (PBOI) گواهی را از النی شنید و با ادعایش که می توانست باعث آسیب به مغز و اشکال در رشد جنین شود مخالفت کرد.

هیئت تصمیم گرفت که مطالعه بیشتر در مورد ارتباط فرض شده بین اسپاریتم و تومورهای مغز وجود داشت و تأیید اسپاریتم را لغو کرد.

در سال 1981، مأمور FDA آرتورهال هایز در مورد مسئله صادر شده از هیئت دانشمندان FDA و یک وکیل به دنبال مشاوره بود.

هیئت خطاهای مربوط به نتیجه گیری PBOI را که اسپاریتم ممکن بود باعث تومورهای مغزی شود شناسایی کرد و بحث هایی را به نفع و علیه تأیید ارائه کرد.

هایز کاربرد اسپاریتم را در غذاهای خشک تأیید کرد.

هایز تأییدش را با یک مطالعه تومور مغز ژاپنی تصدیق کرد که رئیس PBOI بعداً گفت که نتایج آن منجر به تأیید نامناسب از هیئت PBOI شده اند.

چندین مخالفت به وجود آمد اما همگی رد شدند.

در نوامبر 1983، هایز FDA را ترک کرد و به شرکت روابط عمومی بارسون ـ مارستلر به عنوان مشاور پزشکی ارشد پیوست.

چون بارسون ـ مارستلر کار روابط عمومی را برای سیرل انجام داده بود این تصمیم بعداً نظریه های توطئه را بدتر کرد.

به علت بحث تأیید، سناتور هوارد ام.

متز به نام یک تحقیق توسط اداره مسئولیت محاسباتی دولت ایالات متحده (GAO) در مورد تأیید اسپاریتم را درخواست کرد.

در سال 1987.

GAO گزارش کرد که پروتکل دنبال شده است و یک فاصله زمانی رویدادها را در فرآیند تأیید فراهم کرده است.

در آن زمان، از 67 دانشمندی که به پرسشنامه پاسخ دادند، 12 نفر نگرانی های زیادی درباره ایمنی اسپاریتم داشتند، 26 نفر تا حدی نگران بودند اما معمولاً درباره ایمنی اسپاریتم مطمئن بودند و 29 نفر در مورد ایمنی اسپاریتم خیلی مطمئن بودند.