دانلود مقاله شرح ثابتهای عددی

شرح ثابتهای عددی :
جاوا رمز بکار می برد تا در نهایت مشخص کند که ارزش یک دیتا باید در طول اجرای برنامه کاربردی ثابت باقی بماند .

ادامه دادن قراردادهای مثل زیر نامیده می شود .

• برای نشان دادن تایپ دیتا با یک پیشوند حرف کوچک شروع کنید .

• برای بقیه اسم همه حرف بزرگ را استفاده کنید .

• برای تسهیل خواندن اسم کلمه ها را با خط کشیدن (Underline) زیر آن متمایز کنید .

کلمات کلیدی نهایی را قبل از تایپ دیتا قرار دهید .

شما باید ارزشی را برای مقدار ثابت تعیین کنید .

مقداری که در حین انجام برنامه تغییر پیدا نکند .

مثالهای بالا یک مقدار ثابت را برای زمینه عددی صحیح و یکی را برای float نشان می دهد .

شما می توانید ثابتهای هر تایپ دیتا را بوجود بیاورید فقط باید اطمینان حاصل کنید تمام حروف در ثابت و تایپ دیتا مشابه باشد .

حرف f یک حرف float را بوجود می آورد .

برای ارائه یک ثابت بلند می توان از L با دو حرف استفاده کرد .

طبقه بندی های تایپ دیتا :
جاوا از طریق شامل شدن طبقه بندیهای برای کار کردن دیتا بر روی تایپ های دیتای اولیه توسعه می یابد .

هرطبقه بندی دیتا روشهایی برای کمک به کاربرد دیتا دارد .

یکی از سودمندترین طبقه‌بندی‌ها پشت سرهم آوردن طبقه است .

شما در تایپ های اولیه دیتا می بینید که جاوا یک تایپ نصفه دارد .

اما یک تایپ نصفه تغییر پذیر می تواند فقط یک حرف را بگیرد .

بطور معمول شما چندین حرف را نیاز دارید ذخیره کنید مثل نگه داشتن یک اسم .

نشان دادن موضوعهای مرتب با استفاده از فرصتهای مشابه برای تایپهای دیتای اولیه :
طبقه بندیهای عددی «راپر» (wrapper)
همچنین طبقه بندیهای برای نگه داشتن داده های شماره کافی وجود دارد .

گاهی این طبقه بندی ها به طبقه بندهای راپر بر می گردند .

چون آنها یک تایپ دیتای اولیه می گیرند و آنرا با کارایی بیشتر ارائه می کنند .

جدول 3-2 چندتا از طبقه بندی های «راپر» (پوشش) را نشان می دهد .

هنگام نشان دادن موضوعهای طبقه بندی راپر از فرصت برای نشان دادن موضوعهایی استفاده کنید .

طبقه بندیهای float یک راپر (پوشش) برای تایپ اولیه float و Boolean برای boolean اولیه می باشد اگر شما بخاطر بیاورید که جاوا یک حالت حساس است تفاوت را درخواهید یافت .

تایپ های اولیه دیتا تماماً با حرف کوچکند اما طبقه بندیها با یک حرف بزرگ شروع می شوند .

بعداً شما فرصتهای استفاده از طبقه بندیهای راپر (wrapper) را در مقابل تایپ‌های اولیه دیتا در خواهید یافت و کارایی را که متدهای طبقه بندی تهیه کرده است آن هنگام که نیاز شود .

بطور مثال طبقه بندی های (کلاسه های) راپر (wrapper) متدهایی دارند که داده را از یک تایپ دیتا به دیگری تغییر می دهند .

شما در بخش 4 از این مزیت بهره خواهید برد .

تفاوت عمده ای بین اثرات نشان دادن موضوعات طبقه بندی های راپر و متغیرهای تایپ های دیتایی واقعی وجود دارد .

هنگامی که شما یک متغیر تایپ های دیتایی واقعی را نشان می دهید شما حافظه را به متغیر اختصاص می دهید : متغیرها واقعاً وجود دارند با این حال وقتی که شما یک موضوع تایپ طبقه بندی را نشان می دهید شما به موضوع یک نام داده اید .

با این حال هنوز موضوع وجود ندارد شما باید یک کلمه کلیدی جدید را برای راه‌اندازی قوی موضوع بکار ببرید .

دامنه و عمر متغیر : هنگامی که شما متغیرها و ثابت ها را نشان می دهید می توانید عمل آنها را انتخاب کنید .

محل قرار گرفتن تعیین می کند که کجاها متغیرها و ثابت ها می‌توانند استفاده شوند (جایی که در دسترس هستند) «دامنه» نامیده می‌شوند.

همچنین محل اعلام «عمر مفید» ثابت یا متغیر را مشخص می کند که چگونه ارزش در حافبظه باقی می ماند و بوسیله برنامه مورد استفاده قرار می گیرند.

شما همچنین تعریف را در کنار طبقه بندی یا متد قرار دهید .

ثابت ها و متغیرهایی که شما در طبقه بندی بیان می کنید برای همه متدها در طبقه های قابل دسترسی هستند و تا زمانی که مضوع در حافظه هست موجود می‌باشند.

با این حال متغیرهایی که در کنار یک متد بیان می کنید می تواند فقط در کنار آن متد دیده و استفاده شود .

این متغیرها که دو متغیرهای محلی نامیده می‌شوند هنگامی که روش پایان می پذیرد از حافظه پاک می شوند .

هر زمانی که برنامه روشی را بخواند یک متغیر جدید در حافظه بوجود می آید .

دامنه و عمر مفید همچنین غالبند که از شناساگرها بخواهند شما اجزا سازنده مثل (متن فرضیه) و کارها را بوجود بیاورید بطور کلی شما یک شناساگر (مشخص کننده) نشان می دهید و در صدر طبقه بندی جزء تشکیل دهنده را قرار دهید .

پس شناساگر برای جزء سازنده در همه متدهای طبقه بندی در دسترس است پس همه اجزا به هر یک روش طبقه بندی رجوع داده شود که شامل متد (in it) می باشد استفاده متغیرهای محلی : در یک طبقه بندی بطور کلی بیشتر متغیرهای شما باید در بالای طبقه بندی بیان شود .

چنانچه متغیر در همه روشها در دسترس باشد .

با این حال وقتی که شما یک متغیر را تنها در یک روش بکار می برید آنرا بعنوان یک متغیر ثابت در کنار آن روش نشان دهید .

متغیرهای نمونه و متغیرهای طبقه بندی : وقتی که شما یک متغیر را در کنار یک طبقه بندی نشان می دهید هر موضوع از محتویات طبقه بندی یک نمونه متغیر بوجود آمده است ، بیائید بگوئیم که شما طبقه بندی دارید که student نام دارد که متغیرهایی برای نام و نام خانوادگی در بر دارد .

اگر شما سه موضوع Student بوجود بیاورید هر موضوعی متغیر نام و نام خانوادگی دارد .

این به این خاطر مهم است که هم دانش آموزان به یک اسم برای خود نیازمندند .

اسن متغیرها بعنوان متغیرهای نمونه رجوع داده می شوند با این وجود شما ممکنست بخواهید متغیری داشته باشید که شامل همه دانش آموزان باشد ، مثل یک شمارش تعداد دانش‌آموزان.

شما تنها یک کپی از شمارش دانش آموزان می خواهید بدون توجه به اینکه چه تعداد موضوع student تولید می کنید .

شما برای هر طبقه‌بندی یک متغیر نیاز دارید نه برای هر نمونه یک متغیر .

شما می توانید این نوع از متغیر را بوجود بیاورید که «متغیر طبقه بندی» نامیده می شود .

بوسیله استفاده از کلمه کلیدی (static) در تعریف جدول 4-2 قوانین عمر و دامنه را برای متغیر طبقه بندی ، نمونه و محلی خلاصه می کند .

بارخورد 2-2 : 1-نشان دهید متغیری را در حال استفاده تایپهای دیتای اولیه ، که شماره نقشه برگشتی را در بر گیرد (با شماره کمتر از 5.000 در نظر بگیرید) .

2-با شماره (بیشتر از 50.000) 3-یک ارزش اولیه از صفر به یک زمینه float برای تعادل تعیین کنید و نشان دهید .

4-متغیری را نشان دهید که نام خردش را در بر دارد .

5-یک متغیر طبقه بندی نشان دهید که مبلغ دلارها و سنت ها را در معاملات در بر گیرند در کجا این تعریف مشاهده می شود .

6-یک متغیر نمونه نشان دهید مقدار دلارها و سنت های یک معامله را برگیرد.

این نوع تعریف در کجا مشاهده خواهد شد .

7-چه موقع شما باید یک متغیرمحلی را به کار ببرید چه یک متغیر نمونه را به متغیر طبقه‌بندی شود را .

اجزاء متن : شما اجزاء متن را بکار می برید هنگامی که هم ظاهر کنید و اطلاعات را وارد کنید بر خلاف یک استفاده کننده می تواند اطلاعات را وارد اجزاء متن کنید .

جاوا دو نوع از اجزاء متن را دارد (شکل 3-2) متن زمینه و متن گسترده یک Texfield تنها یک خط متن را اجازه می دهد اما ‍TextArea می تواند خطوط چندگانه متن را داشته باشد .

توجه : ترکیب اجزاء در این بخش خیلی اولیه است .

جاوا چندین گرداننده ترکیب دارد که شما در بخش 3 یاد خواهید گرفت .

در این بخش یک ترکیب غیرقابل flowlayout را که اجزاء بعد از هم قرار می گیرند یاد می گیریم .

متن فرضیه : یک متن را هنگامی بکار ببرید که کاربر می خواهد اطلاعات را وارد کند .

اجزاء قبل یک مارک بنظر می رسد که اطلاعات را نشان می دهد اما همچنین یک نقطه ضمیمه دارد که اجازه می دهد تا کاربر متن را ویرایش وارد کند نامیدن پیشوند برای یک متن زمینه (text) می باشد .

اجزای TextField حرفهای سازنده : آیا شما تایپهای دیتا را در لیست پارامتری برای هر سه فرصت سازنده آخر به یادآورید .

شما می توانید حمایت کنید اندازه عدد صحیح یا ارزش مرتب اولیه و یا یک ارزش ضرب اولیه که بوسیله یک اندازه از عدد صحیح دنبال شده است .

نتیجه قابل نقد است .

همگردان ابتدا رشته را قبول می کند و سپس عدد صحیح را بازگرداندن ارزشها باعث یک اشتباه (خطا) می شود .

مثالها : هنگامی که شما یک ارزش اولیه را مشخص می کنید ولی اندازه دانه ، اندازه رشته ، اندازه متن زمینه را مشخص می کند .

همچنین توجه کنید که شما یک متن زمینه را استفاده می کنید تا ارزشهای اولیه‌ای قبل یک نام بخوبی ارزشهای شمارگانی مثل یک مقدار را وارد کنید همه اعداد شمار کافی که استفاده کننده وارد می کند بعنوان یک متن رفتار می‌شوند .

بنابراین وقتی که با این مجموعه ها در بخش 3 کار می کنید لازم است که ارزش رشت به تایپ دیتای شمار کافی تغییر بدهیم .

گستره های متن : همانند متن زمینه گستره متن به شما اجازه می دهد داده را وارد کنید و یا نشان دهید محصول (خروجی) با یک (گستره متن) شما می توانید تعداد خطوط بعلاوه پهنا را مشخص کنید (txa) را برای پیشوند بکار ببرید .

اجرای متن گستره - فرصتهای سازنده طبقه بندی text Area چندین ثابت را تعریف می کند که شما می توانید به عنوان مقدار بکار ببرید : موانع - حرکت - هر دو - و موانع حرکت عمودی به تنهای موانع حرکت و افقی - بدون موانع حرکت .

تکامل نیافته ای یک مانع حرکت عمود است .

قرار دادن ارزشهای اولیه برای یک (متن گستره) توجه کنید که شما می توانید به یک متن گستره (Text Field) ارزش اولیه بدهید .

استفاده یکی از فرصتهای سازنده که یک بحث ارزش اولیه را شامل می شود متن خواسته را وارد کنید .

همچنین شما می توانید مشخصه های کنترل را با اضافه کردن یک کلید جدول‌بندی افقی یا مشخصه خط پاره ای استفاده کنید .

مشخصه ها کنترل را بعداً در این بخش ببینید .

روشهایی برای اجزاء متن : متن زمینه و گستره در روشهای زیادی اشتراک دارند (جدول 25) هر دو اجزا آنها در روش get text اشتراک دارند که اطلاعات را از کنترل گرافیکی بازیابی می کند روش set text را هنگامی که می خواهید اطلاعات را در متن زمینه - گستره و یا label استفاده کنید .

روشهای get Text و set Text روش get text را برای بازیابی ارزش از اجزاء متن بکار ببرید .

سپس شما می‌توانید ارزش آن را تعیین کنید .

نسبت به یک متغیر یا ارزش در هر روش که شما انتخاب می کنید بکار ببرید .

ارزش همیشه از getText (Stinggeven) حتی اگر کاربر در یک عدد استفاده کند اگر شما نیاز دارید که ارزش را در یک مجموعه بکار برید و شما باید آنرا به یک تایپ دستیابی شمار کافی تغییر دهید شما تغییر دادن دیتا را از اجزا متن به شمار کافی در بخش 4 فرا می‌گیرید .

این حالت ارزش را از txtName به یگ متغیر به نام strName جایگزین می کند.

این مثال از تعیین حالت می باشد که تعیین می کند ارزش را در طرف راست علامت معادل در چپ شما می توانید متن را قرار دهید که می خواهید در اجزاء یک متن نشان دهید یا با یک برچسب استفاده متد settext .

رشته شکل است متغیر یا حرفی باشد .

توجه کنید که مثال سوم اسم را از متن زمینه textName می گیرد و آنرا به زنجیره (Hello) اضافه می کند .

علامت (+) برای جمع کردن زمینه های زنجیره بکار می رود .

این فرآیند (تسلسل) نامیده می شود .

هر فضائی در درون گیومه زنجیره را شامل می شود م.

اطمینان حاصل کنید از اضافه کردن فضا چنانچه فضایی مابین دو زنجیره حرفی دارد «Hello» و ارزش را از متن زمینه دارید .

مثال آخر متدی برای پاک کردن متن زمینه نشان می دهد .

توجه کنید که فضای مابین دو گیومه که «فضای خالی زنجیره» نامیده می شود وجود ندارد.

هنگامی که شما یک رشته بوجود می آورید تا نمایش دهید شاید بخواهید مشخصه های مخصوص ضمیمه کنید برای فاصله گذاری بکار می‌رود .

این مشخصه ها و مشخصه های خلاصی (رهایی) نامیده می شوند که هر کدام با یک واکنش آغاز می شود .

\n خط پایه (خط جدید) \t کلید جدول بندی افقی را تسری می دهید به کلید جدول بندی بعدی و کلید کنید .

\f بر روی خط تغذیه (هنگام ارسال خروجی بر پرینتر صفحه را بیرون بیاورید .

\” نقل دوباره (شامل نقل دوباره در رشته) \’ نقل یکباره (شامل نقل یکباره در رشته) \\ واکنش (شامل نقل واکنش در رشته) برای مثال شما یک رشته را در خط های چند گانه نشان می دهید .

رشته “Hello \n world” بر روی دو خط نشان می دهد .

در نظر گرفتن اینکه شما یک اجزائی را بکار می برید که به خط های چندگانه اجازه می دهد .

مثل یک Text Area .

شما جدول کلیدی افقی \t را بکار می برید تا توسعه دهید به جدول بعدی که روی خط نگه دارید .

این مشابه فشار دادن کلید Tab بر روی (کی‌بورد) هنگام تایپ می باشد .

بستگی به توقفهای جدول کلیدی و طول رشته ها برای نشان دادن شما قادر خواهید بود .

خطوط دیتا را به ردیف درآورید .

برای مثال رشته “Hello\t world \t from\t me" می باشد .

روشهای ضمیمه : روشهای ضمیمه به شما اجازه می دهد که در متن گستره اطلاعاتی را به آخر رشته اضافه نمائید .

شما می توانید ضمیمه “build” را بکار ببرید تا خروجی داده خود را به عنوان اطلاعات قابل دسترس بسازید یا‌آنرا بکار می‌برید تا خطوط چندگانه خروجی ایجاد کنید .

روش ضمیمه - فرصت کلی : شما می توانید خطوط چندگانه در یک (Text Area) بوسیله یک کد برای یک خط جدید ایجاد کنید .

سه حالت زیر سه خط متن را در یک جزء Area Text تولید می کند .

روش ضمیمه - مثالها زیر دیتا را اجزاء Text Field بازیابی می کند و ارزشها را به متغیرهای رشته نسبت می دهد .

رشته زنجیره دارد .

در Text Area همراه با کد خط جدید نشان می دهد .

چنانکه ورودی بعدی بر روی یک خط جدید خواهد بود .

اجزاء Text Field پاک می شوند .

برای ورودی بعدی شما ممکن است انتظار داشته باشید خطوط متن را با پیش کد به ردیف در آورد : اما متاسفانه زمینه های طولهای متفاوت در خطوط مرتب ظاهر نمی شوند .

در این سطح خطوط نامرتب کافی است بعداً شما یاد خواهید گرفت تا خطوط را مرتب کنید .

بیشتر ماموریت ها در پایان بخش طول برابری از دیتا ارائه می دهد که یک تصادف نیست .

شما ممکن است مشاهده کنید برنامه های جاوائی که روشهای متن ضمیمه را بجای ضمیمه بکار می برند روش متن ضمیمه در جاوا 1.

1 گنجانده شده است (جایگزین شده با روش متن) Prompts برای اجزای متن : هر کدام از جعبه ای متن برای کارب ورودی دیتا باید یک چیز سریع (به موقع، حاضری) مارک گذاری شده باشد حاضری به کاربر می گوید که چیزی وارد کند شما می توانید حاضری ها را با مارکهایی بوجود بیاورید اما آن مارک ها هیچ وقت در کد بعد از بوجود آمدن رجوع داده نمی شوند .

اگر شما نمی‌خواهید برگردید به یک مارک بعد از بوجود آوردن آن شما می توانید یک مرحله را حذف کنید و جزئی را بدون نام بوجود‌ بیاورید .

برای یک مارک نامگذاری شده بیاد داشته باشید که شما یک متغیر جدید در بالای طبقه‌بندی تعریف کرده اید و مارک را به روش اضافه کرده اید .

برای یک مارک بدون نام شما فقط یک کلمه کلیدی جدید در متد اضافه می توانید بکار ببرید .