دانلود تحقیق بیماری گامبورو

بیماری گامبورو
تاریخچه :
برای اولین بار در سال 1962 مشاهده شد که به علت تظاهراتی که در کلیه میداد جزئی از برونشیت عفونی میدانستند .

سالهای بعد بعلت مقاومت جوجه ها به برونشیت عفونی و علیرغم آن ایجاد بیماری مزبور و نیز به علت بروز عفونت بورس فابریسیوس مشخص شد که این بیماری از بیماری برونشیت عفونی جدا است لذا بیماری با نام Infectiuos bursal diseases شناخته شد و بعداً به گامبورو تغییر نام داد .

ویروس گامبورو:
ویروس گامبورو تنها ویروس بیماریزای خانواده بیرناویریده است و دارای دو جزء منفک 60 نانومتر و 20 نانومتر است.

ویروسی بسیار مقاوم که 56 درجه سانتیگراد را 5 ساعت و 60 درجه سانتیگراد را 90 دقیقه و حرارت 70 درجه سانتیگراد را بمدت 60 دقیقه تحمل میکند.

ویروس برونشیت حرارت 56 درجه سانتیگراد را 20-15 دقیقه تحمل میکند.

ویروس گامبورو در PH اسیدی مقاوم و در PH قلیایی زود از بین میرود.

سود سوزآور 4% آنرا از بین میبرد ولی ترکیبات چهارتایی آمونیوم مثل مرتیولاتها اصلاً اثر ندارند.

فرمالدئید 5% در عرض یک ساعت ویروس را از بین میبرد و ترکیبات هالوژندار مثل ید و کلر مؤثر است ولی ترکیبات فنلی در بعضی شرایط مؤثر و در اکثر شرا بیماری گامبورو ( IBD ) از بیماریهای حاد ویروسی بسیار مسری جوجه های جوان میباشد .

این بیماری از انواع بیماریهای ویروسی بوده که بافت لنفاوی و بخصوص بورس پرنده را بعنوان نخستین هدف مورد تهاجم قرار میدهد .

این بیماری برای نخستین بار در سال 1962 میلادی توسط Cosgrove بعنوان نوعی بیماری خاص شناخته شد و بدلیل ضایعات مشاهده شده در کلیه پرندگانی که از این بیماری مرده بودند ، این بیماری را به Avian Nephritis تعبیر نمودند .

بدلیل آن که این بیماری برای نخستین بار در منطقه ایی موسوم به Gumboro , Delaware شیوع یافت ، این بیماری را گامبورو نامیدند .

نامی که هنوز هم استفاده می گردد .

اهمیت اقتصادی این بیماری را از 2 بعد میتوان مورد بررسی قرار داد .

نخست آنکه برخی از گونه های ویروسهای عامل این بیماری سبب 20 درصد تلفات در جوجه های با سن 3 هفته یا بالاتر خواهد شد .

دومین و مهمترین مسئله ایی که میتوان مورد بحث قرار داد ، ضعف ایمنی جوجه هایی است که در سنین پائین به این بیماری دچار میشوند .

این ضعف ایمنی میتواند سبب مشکلات متعددی از جمله :
ü Anemia Syndrome .

ü E.Coli Infection .

ü شکست عملیات واکسیناسیون .

شوند .

حفاظت پرندگان جوان در برابر درگیری زودهنگام با این بیماری ، از اهمیت ویژه ایی برخوردار است .

عملی که بطور معمول از طریق آنتی بادیهای مادری در جوجه های تازه بدنیا آمده محقق میگردد .

ویروس عامل این بیماری ، انسان را بیمار نکرده و تاثیری بر سلامت عمومی نمیگذارد .

کشت ویروس : ویروس گامبورو در کلیه جوجه و فیبروبلاست جنین کشت میشود.

اگر برای اولین بار در پرده کوریوآلانتوئیک جنین 11-10 روزگی تزریق شود جراحتی ایجاد نمیکند ولی بعد از 5-4 پاساژ باعث مرگ جنین میشود.

خونریزی زیر جلدی، نکروز کبد، رگه های زرد رنگ در کبد، نکروز عضلانی، سبز شدن کیسه زرده به خاطر اختلافات کبد و پس زدن صفرا در جنین مرده دیده میشود.

سروتیپ های ویروس : از نظر آزمایش خنثی شدن ویروس دو سروتیپ زیر وجود دارد: 1- برای ماکیان بیماریزا است و بعضی از سویه ها با 50% تلفات و برخی از سویه ها بدون علامت بالینی هستند.

2- در اردک و بوقلمون بیماریزاست و برای ماکیان بیماریزایی ندارد.

بیماریزایی : ویروس گامبورو سلولهای B فولیکولهای لنفاوی بورس را از بین میبرد لذا بیماریزائی ویروس با رشد بورس فابریسیوس ارتباط مستقیم دارد.

ویروس گامبورو بر سلولهای T فولیکولهای لنفاوی بورس کمتر اثر دارد .

بیماری گامبورو در مقابل بیماریهایی مثل نیوکاسل ، لارنگو ، برونشیت ، سالمونلا ، کلی باسیل ، مارک و کمخونی عفونی و حتی واکسیناسیون آنها بدن را ضعیف می کند .

اگر ویروس در هفته اول زندگی به جوجه حمله کند بسته به پادتن های مادری از همان لحظه اول یا از هفته سوم به بعد بیماری ایجاد می شود.

(از راه چشم) مثلاً در بیماری برونشیت که ایمنی مخاطی توسط پلاسماسل های غدد هاردرین ایجاد می شود.

اگر ویروس گامبورو در هفته اول به چشم حمله کند پلاسماسل ها را از بین میبرد (تا 5-4 ایمنی مخاطی از بین میرود .

چون بیماریزایی ویروس نسبت مستقیم با رشد بورسهفته) دارد اگر ویروس قبل از 3 هفتگی وارد بدن شود چون بورس کوچک است شدت بیماری کمتر بروز می کند علیرغم آنکه تضعیف ایمنی زیادتر است .

ولی در 7-3 هفتگی چون بورس بزرگ است نشانی ها بیشتر تظاهر می کند هر چند تضعیف ایمنی زیاد نیست از سن 10 هفتگی به بعد گامبورو از نظر تضعیف ایمنی و ایجاد عارضه اثری ندارد .

واگیری بیماری : در گله های گوشتی و تخمگذار ، تخمگذاران حساسترند .

بیماری از یک قسمت سالن شروع و در عرض 2-1 هفته تمام سالن را میگیرد .

انتقال بیشتر توسط وسایل و افراد است .

وان آلوده تا 50 روز آلوده است .

تا 4 ماه در محیط باقی می ماند .

در بستر آلوده 2-1 ماه عفونی است .

انتقال عمودی وجود ندارد .

انتقال از راه هوا ضعیف است .

نقش حشرات و موش بسیار زیاد است .

جوجه ها معمولاً فقط تا 2 ماه ویروس را در خود دارند و بعد از آن دفع نمی کنند .

علائم بالینی : دوره نهفته 4-2 روز بیماری معمولاً در سن 6-4 هفتگی ظاهر می شود .

میزان واگیری 70-15% تلفات 15-10% دوره بیماری 7-4 روز .

عدم تحرک ، افسردگی ، پژمردگی ، اسهال سفیدگچی در اطراف مقعد به علت تحریک فهارش کلوآک نوک زدن و کانایبالیسم ، اسهال خونی .

کالبدگشائی : لاشه پرخون چینه دان خالی ، عضلات سینه و ران خشک و خونریزی منتشره در آنها ، خونریزی در غشاء ، سروزی سنگدان و قلب ، پیش معده و روده راست و ایلئوم و دریچه ایلنوسکال ، پانکراس و کلیه ها نارنجی ، حالب ها حاوی رسوب اوراست .

بورس برزگ و نارنجی صورت تا قرمز خونی ، حاوی مواد پنیری و چرک که بعد از 4-3 روز از شروع بیماری کوچک می شود .

تشخیص منحنی تلفات ، ضایعات بورس و کلیه کوکسیدیوز (بعلت خونریزی جدار روده و کلواک) نیوکاسل (تلفات و خونریزی پیش معده) برونشیت (بعلت علائم کلیوی) سندرم کلیه و کبد چرب (بعلت تلفات بالا) مارک (تومورهای بورس و .

.

) پیشگیری ضدعفونی مؤثر و دقیق با تست مواد ضدعفونی کننده مؤثر ، استفاده از حشره کش ها ، اطمینان از عدم آلودگی پودر گوشت ، خودداری از رفت و آمدهای بیمورد .

ایمنی مادر : واکسیناسیون در 17-16 هفتگی ایمنی جوجه : 1 روزگی (تزریق قطره چشمی و اسپری) تاکنون اپیدمی این بیماری بطور گسترده مطالعه نشده است ، اما این نکته بخوبی به اثبات رسیده است که ارتباط با پرندگان درگیر با این بیماری و مدفوع آنها سبب شیوع سریع این بیماری خواهد شد .

مقاومت ویروس عامل این بیماری در برابر بسیاری از عوامل فیزیکی و شیمیایی ، احتمال زنده ماندن آن و انتقال ، از یک گله درگیر به گله های عاری از این ویروس را افزایش میدهد .

توصیه های بهداشتی که در اغلب فعالیتهای پیشگیری در برابر بیماریهای مختلف طیور استفاده میشوند را میتوان در موارد شیوع بیماری گامبورو نیز بکار برد .

امکان درگیری با ناقل هایی چون کرمهای غذایی ، پشه ها و موشها تاکنون مورد بحث قرار گرفته اند .

این موارد نیز میتوانند سبب بروز مشکلات بسیاری در کنترل این بیماری شوند .

شیوه مدیریت : قصد صحبت در مورد ، در معرض قرار دادن جوجه ها در سنین پائین به این بیماری را داریم .

بدیهی است که اینکار در جهت پیشگیری و همچنین کنترل بیماری گامبورو ( IBD ) خواهد بود .

این شیوه را میتوان در مزارعی پیشنهاد داد که سابقه بروز بیماری گامبورو در آنها مشاهده میشود .

از سوی دیگر ، جوجه ها بطور عادی واجد آنتی بادی های مادری میباشند که ایندسته از آنتی بادیها نقش مهمی را در حفاظت پرنده ایفا میکنند .

از سوی دیگر ، جوجه های با سن کمتر از دو هفته ، علائم کلینیکی این بیماری ( IBD ) را نشان نخواهند داد .

زمانیکه اثرات شدید ضدایمنی درگیری با بیماری گامبورو در سنین اولیه پرورش ثابت شد ، استفاده از سویه های این بیماری برای کنترل این بیماری در مزارع مرغداری کمتر مورد توجه قرار گرفت .

در بسیاری از مزارع پرورش طیور ، پاکسازی و ضدعفونی بین دو دوره پرورشی صورت نمیگیرد .

در چنین مواردی ، ویروس عامل بیماری گامبورو به خوبی مقاومت نموده و گله را در سنین اولیه ، تحت تاثیر قرار خواهد داد .

ایمنی : ایمنی جوجه ها ، یکی از مهمترین روشهای مورد استفاده برای کنترل بیماری گامبورو میباشد .

از مهمترین مسائل مورد بحث ، ایمنی گله های مادر و انتقال آنتی بادیهای مادری به جوجه ها میباشد .

ایندسته از آنتی بادیهای مادری ، جوجه ها را در سنین اولیه در برابر اثرات ضدایمنی بیماری گامبورو ( IBD ) محافظت خواهد نمود .

آنتی بادیهای مادری بطور معمول ، جوجه ها را تا هفته های 3 – 1 محافظت میکنند .

اما مشخص شده است که در صورت استفاده از واکشنهایی با کمک داروهای روغنی ، ایمنی منفعل ممکن است به چهار تا پنج هفته افزایش یابد .

از بزرگترین مشکلات در جوجه هایی که واجد ایمنی مادری میباشند ، تعیین زمانی مناسب برای واکسیناسیون میباشد .

البته این کار با توجه به سطوح آنتی بادیهای مادری ، دوره های واکسیناسیون و شدت ویروس واکشن متفاوت خواهد بود .

کنترل استرسهای محیطی و همچنین مدیریت ، از فاکتورهایی میباشد که سبب موفقیت در اجرای برنامه های واکسیناسیون میشود .

کنترل میزان آنتی بادی در گله های مادر و یا محصولات آنها ( جوجه های یکروزه ) میتواند به تعیین زمان مناسب واکسیناسیون کمک کند .

واکسنهای زنده مختلفی در دسترس میباشند که بر پایه حدت و تنوع آنتی ژنیک هستند .

واکسنهایی که بر اساس حدت آنها طبقه بندی شده اند و در ایالات متحده در دسترس هستند عبارتند از : 1 .

Mild .

2 .

Mild – Intermediate .

3 .

Intermediate Plus .

4 .

Hot .

همچنین واکسنهایی مخلوط با سویه های کلاسیک نیز در دسترس میباشند .

واکسنهای Hot و Intermediate ، مانع از آنتی بادیهای VN مادری در تیترهای 500 : 1 ، 200 : 1 و کمتر از 100 : 1 میشوند .

واکسنهای Intermediate بر اساس حدت آنها متفاوت بوده و در جوجه های یکروزه و سه هفته SPF ، سبب آتروفی بورس و همچنین اثرات ضدایمنی میشوند .

در صورتیکه تیتر آنتی بادیهای VN مادری کمتر از 1000 : 1 باشند ، جوجه ها بایستی واکسینه شوند .

ویروس واکسن در تیموس ، طحال و بورس ذخیره میشوند ، مکانهایی که برای مدت دو هفته آنها را عرضه میکنند .

پس از کاتابولیزه شدن آنتی بادیهای مادری ، یک پاسخ اولیه آنتی بادی به ویروس واکسن داده میشود .

واکسنهایی با ویروس کشته به همراه کمک داروهای روغنی در جهت بقا و همچنین طولانی بودن مدت ایمنی در گله های مادر استفاده میشوند اما بایستی توجه داشت که ایجاد پاسخهای ایمنی اولیه ، به کمک این واکسنها در جوجه های جوان امکانپذیر نمیباشد .

ایندسته از واکسنها در جوجه هایی واجد اثر است که با ویروس زنده و یا با واکسن یا از طریق تماس در مزرعه با این بیماری برخورد داشته اند .

واکسنها با کمک داروهای روغنی ممکن است شامل فرم استاندارد و همچنین فرمهای مختلف ویروس بیماری گامبورو ( IBDV ) باشند .

پیشنهاد میشود که مزارع مرغ مادر خصوصیات آنتی بادی و تاثیر واکسیناسیون و حضور آنتی بادی را تحت مراقبت داشته باشند .

واکسیناسیون جنینی در روز 18 انکوباسیون برای IBD و سایر بیماریها از روشهایی است که اخیرا مورد توجه قرار گرفته است .

این تکنیک میتواند راهی برای واکسیناسیون سریع و همچنین ایجاد یک پاسخ ایمنی موثر اولیه باشد .

یک برنامه واکسیناسیون جهانی را نمیتوان پیشنهاد کرد .

چرا که تفاوتهای سطوح ایمنی مادری ، مدیریت ، شرایط عملکردی از اجرای ایندسته از برنامه ها جلوگیری میکنند .

در صورتی که به یک سطح بالای ایمنی مادری دست یافته و احتمال بروز بیماری در مزرعه کاهش یابد ، ممکن است واکسیناسیون طیور گوشتی ضروری نباشد .

زمان واکسیناسیون با واکسنهای رقیق و Intermediate متفاوت بوده و از هفت روز تا 2 یا 3 هفته متفاوت میباشد .

در صورت واکسیناسیون جوجه های گوشتی در یکروزگی ، واکسن IBDV میتواند بصورت تزریقی و به همراه واکسن بیماری مارک تجویز شود .

بسیاری از تولیدکنندگان و مزارع مرغ مادر ، در هفته های 10 تا 14 دوره پرورش ، طیور را با واکسنهای زنده واکسینه میکنند .

واکسنهای کشته با کمک داروهای روغنی بطور معمول در 16 تا 18 هفتگی دوره پرورش استفاده میشوند .

ممکن است واکسیناسیون مجدد در مزارع مرغ مادر و بدنبال کاهش جدی تیتر در گله های پرورشی نیاز باشد .

گزارشهای مبنی بر ساخت واکسنهای نوترکیب نیز منتشر شده است ، ولی تاکنون این واکسنها بصورت تجاری مورد استفاده قرار نگرفته اند .

از حیث دانش همه گیر شناسی ، قطعات PolyMorphism ژن VP2 ویروس عامل بیماری گامبورو ( IBDV ) میتواند ابزاری قدرتمند باشد .

تحقیقات صورت گرفته توسط Jack Wood و Sommer ، پنج گروه ملکولی را در 13 ویروس واکسنها و 5 ویروس جدا شده عامل بیماری گامبورو را در آمریکا توصیف میکند .

سپس این دو محقق ، 16 گروه ملکولی دیگر را نیز شناسایی نمودند .

بطور حتم این تکنیک توانایی بررسی تفاوتهای آنتی ژنیک میان ویروسها را نداشته و بنابراین ابزاری سودمند در بررسی Immunogenicity یک واکسن نخواهد بود .

منبع : Disease Of Poultry.

11th Edition .