دانلود تحقیق صنایع دستی

هنگامی که سخن از صنایع دستی و پیشه های کهن به بیان می آید، ذهن به سمت هنرها و صنایع دستی عمده خطور می کند.

سفالگری، شیشه گری، خاتم کاری، منبت کاری، قلم زنی و بسیاری دیگر از صنایع کهن که کم و بیش بواسطه مطالعات کنکوری و یا واحدهای گذرانده شده در طی دوران تحصیل، هر دانشجوی هنر، در مورد آن اطلاعاتی دارد.

اما در این میان، اشیایی وجود دارند که دارای مسابقه ای بس طولانی‌اند، اما بواسطه ماهیت وجودی و کمتر بودن جنبه های تزئینی و سمبلیک آنها، کمتر مورد توجه قرار می گیرند.

یکی از این موارد، جاروهای خانگی است.

طرح و ایده ای بکر، که با استفاده از خصوصیات طبیعی نوعی بوته و با اعمال چند عمل ساده، ساقه های بوته جارو را به محصولی با کارایی مناسب تبدیل می کند.

شاید بهتر باشد برای درک کارایی آن، گذشته ای نه چندان دور را که جاروهای برقی وجود نداشته اند را تصور کنیم.

ساده است، حتی هم اکنون نیز تصور تمیز نمودن سطحی نه چندان وسیع، بدون جارو، عملی مشکل و بسیار وقت گیر خواهد بود.

از نظر تولید و مراحل ساخت نیز این شی قابل تأمل است.

وسیله ای که در عین یکپارچگی، علاوه بر دسته ای مناسب جهت قرارگیری در دست، دارای سطحی گسترده برای حداکثر تماس ممکن با سطح است.

در ابتدا، امید به یافتن مطالبی مفید و دقیق از طریق منابع و کتابهای مرتبط وجود داشت، اما با گذر زمان و جستجو در این رابطه، اطلاعات بسیار ناچیزی بدست آمد.

بر همین اساس این تحقیق، در اصل حاصل از مشاهده و مصاحبه مستقیم، با جارو سازان است.

در این خلاصه، حرفه و پیشه جاروسازی، از چهلر جنیه، سازنده(صنعتگر)، مکان ساخت (کارگاه)، محصول(جارو) بهمراه ابزارهای مورد استفاده در تولید، مورد بررسی قرار گرفته و دئر نهایت نتایج و اطلاعات بدست آمده، جمع بندی و بعنوان نتیجه ارائه شده است.

تاریخچه جارو
همانطور که در پیش گفتار اشاره گردید، برای یافتن تاریخچه جارو به کتابها و منابعی مراجعه گردید ولی مطلبی که روشن کننده تاریخچه ای مختص به جارو باشد، بدست نیامد.

تنها مطلب موجود، به نقل از کتاب صنایع دستی کهن ایران چنین است که:
«زنیبل و بوریا باقی از نی و علف، صنعتی است که حتی از صنعت پارچه بافی هم کهنتر است.

نمونه هایی که در عراق پیدا شده باید به متعلق به 5000 سال پیش از میلاد باشد.

تاریخ ساخت زنیبل گندم و غلات که از دوره باداریان مصر پیدا شد به 4500 سال پیش از میلاد می رسد.

زنیبل بافی بی ابزار و با دست انجام می شود.

زنیبل باف جارو هم درست می کند.

اگر تنها جارو درست کند، جاروباف نامیده می شود.»
زنبیل بافی بی اابزار و با دست انجام می شود.

زنبیل باف جارو هم درست می کند.

اگر تنها جارو درست کند، جاروباف نامیده می شود.»
لازم بذکر است که نقصان و کمبود اطلاعات در مورد تاریخچه جارو احتمالاً به دو دلیل می باشد:
- اول اینکه، با وجود پیشه ها و صنایع سنتی دیگری که از نظر وسعت، ابزار، مهارت و …، مورد توجه بیشتر محققان قرار گرفته اند و در اغلب کتب و منابع به آنان پرداخته شده؛ جارو به عنوان وسیله ای بسیار ابتدایی و روزمره کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

- دوم آنکه، همانطور که ملاحظه گردید، جاروبافی بعنوان فعالیتی جانبی با بوریا و زنبیل بافی محسوب شده و به دلیل اهمیت بیشتر زنبیل و بوریا به عنوان هنری دستی، در زیر گروه این فعالیت ها قرار گرفته و کمتر به آن پرداخته شده است.

جارو:
«جارو (جاروب)، آلتی که به آن خاک و خاشاک را از روی زمین بروبند.»
دارای انواع متفاوت و قابل دسته بندی بر اساس مواد بکار رفته در تولید آن، محل ساخت، نوع کاربرد و مواد دیگر است.

از لحاظ محل ساخت، بطور معمول در گوشه و کنار اغلب شهرهای ایران، این محصول ساخته می شود و فرم و اندازه و سایر خصوصیات آن بر حسب محل تولید که در اصل بواسطه نوع خاص کاربرد و مواد اولیه موجود در آن منطقه، متفاوت است.

دو مرکز عمده و معروف تولید آن شهرهای اصفهان و تهران می باشد- در جواب پرسش محل تهیه مواد اولیه (بوته های جارو) تمامی سازندگان شهر میانه را به عنوان مرکز اصلی معرفی نمودند.

همانگونه که امروز شاهدیم، جاروها در انواع و اندازه های بسیار متفاوت با مواد طبیعی و مصنوعی تولید می شوند.

اما موضوع مورد بررسی در این تحقیق، جاروهای تولیدی از مواد اولیه طبیعی (بوته جارو) می باشد.

بر اساس اظهار نظر سازندگان، این محصول در سه نوع کلی زیر تولید می شود: جاروهای خیابانی (شهرداری) قالی شویی خانگی جاروهای خیابانی جاروسازان این نوع را جاروی شهرداری می نامند و علت آن است که خریدار عمده آن شهرداری ها و برای استفاده کارگران جهت پاکیزگی خیابان ها و محلات است.

به طور معمول این نوع جارو توسط جاروساز، ساخته نمی شود و به صورت خشک و فله ای به مأموران خرید شهرداری یا سایر متقاضیان فروخته می شود.

عمل ساخت این جاروها توسط خود کاربر و به وسیله قرار دادن و بستن دسته ای از چوب های جارو در اطراف دسته ای بلند چوبی می باشد.

جاروهای قالی شویی در گذشته از این نوع جارو برای شستشوی قالی ها استفاده می شده است و هنوز با همین نام شناسایی می شوند.

این جاروها با قیمتی در حدود قیمت جاروهای خانگی عرضه می شوند.

از ساقه های ضخیم تر و خشک تر در ساخت آنها استفاده شده است.

تعداد تولید این نوع جارو بسیار کم و محدود است و بخاطر عدم آگاهی مردم از این نوع، اغلب توسط ساکنین و سایر دکانداران محلی جهت اموری بجز قالی شویی، مانند تمیز نمودن حیاط و مغازه ها و بخصوص بعلت قیمت مناسب آن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

جاروهای خانگی جاروهای خانگی که محصول مورد نظر در این تحقیق می باشند، در ابتدا بر اساس جنس ساقه ها و هم چنین مقدار ساقه و چوب بکار رفاته دسته بندی و قیمت گذاری می شوند.

چوب جارو جاروی ساخته شده از ساقه ها و بخشهای نرم بوته جارو که به مقدار کافی از آن در ساخت بکار رفته است (پر بودن جارو) جاروی درجه یک و قیمت آن 9000 ریال است.

جاروی درجه 2 به قیمت 6000 ریال و درجه 3 به قیمت 5000 ریال می باشد.

البته لازم به ذکر است که جاروسازان بر اساس سلیقه و دلخواه مشتری، جارو نیز تولید می کنند که قیمت آن توافقی می باشد.

در ادامه جارو، از نظر ابعاد و اندازه، مواد اولیه در جاروبافی و همچنین مراحل ساخت آن مورد بررسی قرار می گیرد.

ابعاد و اندازه با توجه به تولید دستی این محصول، می توان گفت که جاروهای تولیدی توسط سازندگان مختلف، همانطور که از برخی نکات مانند کیفیت با هم متفاوت اند، از نر ابعاد در اندازه نیز متفاوت است و این مطلب حتی در میان جاروهای تولید شده توسط یک جاروساز نیز وجود دارد.

این امر در واقع یکی از خصلت ها و خصوصیات تولید دستی و کلاً صنایع دستی می باشد.

اما بطور تقریبی و با لحاظ نمودن میانگین اندازه برداری از چند نمونه، می توان ابعاد کلی برای آن لحاظ نمود.

مواد اولیه در جاروباقی در ساخت و تولید یک جارو، مواد بسیار کم و انگشت شماری استفاده می شود که عبارتند از: ساقه و بوته جارو مهمترین و اصلی ترین ماده بکار رفته در ساخت جارو، بخش های فوقانی و ساقه و شاخه های بوته جارو است.

این گیاه، بعنوان محصول، کشت می شود و عملیات، کاشت آن در ماههای اواخر اسفند و فروردین و برداشت آن اوایل و اواسط فصل تابستان انجام می پذیرد.

در نقاط بسیار از کشور این گیاه پرورش داده می شود ولی از بهترین مراکز آن، اطراف و نواحی شهر میانه است.

بوته های جارو به بیش از 2 متر ارتفاع در هنگام رشد نهایی می رسند و در هنگام درو، حدود 130 سانتیمتر آن قطع شده و پس از خشک کردن بوسیله قرار دادن در جلوی آفتاب، به مناطق مختلف و مراکز بافت جارو فروخته می شود.

نرخ فروش بصورت توافقی و در تاریخ مصاحبه با جاروسازان 4500 ریال(برحسب گیلوگرم) بود.

لازم بذکر است که تخم جارو، در واقع همان دانه هایی است که بر شاخه های چوب جارو و جاروی ساخته شده متصل می باشد.

که البته این دانه ها که پس از عملیات ساخت جارو بعنوان اضافه ها و زوائد بجای می ماند، بعنوان بذر استفاده نمی شود و در چند سال اخیر، با قیمتی در حدود 700 الی 800 ریال، بعنوان مکمل دانه ها و غذا به مرغداریها و گاوداریها فروخته می شود.

بر اساس گفته و اظهار نظر جاروسازان از هر کیلوگرم بوته و ساقه جاروی خریداری شده، تنها در حدود 300 گرم آن مفید و قابل استفاده است و مابقی آن بعنوان پرت و دور ریز استفاده در امر جاروسازی بحساب می آید.

سیستم یا مفتول فلزی در واقع مفتول آهنی به قطر 1 الی 5/1 میلیمتری است که عمل اتصال و دوخت اصلی جارو و اتصال ساقه های جارو به وسیله آن انجام می دهند.

این مفتول های آهنی در بازار مختص جاروبافی نیست و کاربردهای گوناگونی دارد که در این میان جاروسازان نیز از آن استفاده می کنند.

قیمت آن در حدود 8300 ریال در هر کیلوگرم است.

آنچه که مشخص است در گذشته از این ماده استفاده نمی شده و عمل دوخت و اتصال نیز بوسیله ساقه ها و یا رشته های دیگر طبیعی و در دسترس، انجام می شده است.

نوارهای پلاستیکی بر اساس گفته و نظر سازندگان محصول، این نوارها در اصل کاربردی تزئینی داشته و نقش بسیار کمی در اتصال و کنار هم محکم کردن ساقه ها دارند.

قیمت این نوارها 16000 ریال برحسب کیلوگرم بوده و در رنگهای محدود در دسترس است.

مراحل ساخت جارو برای ساخت و بافت جارو چند مرحله ساده پس از خریداری بوته ها و ساقه های جارو از عمده فروشان، بر روی آن انجام می شود.

این مراحل با توجه به اظهار نظر سازنده و مشاهده عملیات تقسیم بندی شده است.

آماده سازی چوب جارو خیساندن چوب جارو چوب جارو در حوضچه و یا بطرق گوناگون دیگر بمدت 8 الی 10 ساعت در آب غوطه ور می کنند تا کاملاً خیس و مرطوب شوند.

علت این امر ترم شدن کامل ساقه های بوته جارو است، تا در هنگام عملیات ساخت و بخصوص هنگام ترکبندی و دسته بندی در مقابل فشارهای برشی مقاومت لازم را داشته و از شکسته و قیچی شدن آن جلوگیری شود.

سوا کردن (سورت بندی) چوب های جارو را پس از خیساندن، بر اساس اندازه، فرم و بخصوص قطر صاقه های اصلی و نرم بودن، تقسیم بندی و جدا می کنند.

این عمل بدان جهت است که در مراحل بعد با قرار دادن ساقه های محکم در مرکز و قرارگیری شاخه های نرم در اطراف آن، تا حد ممکن جاروی ساخته شده مقاومت بیشتری در برابر شکستگی از محل دسته و بخش های پایین تر داشته باشد.

به بیان دیگر، وجود شاخه ها و ساقه‌های محکم تر در وسط، نقش یک استراکچر و قوان دهنده را برای شاخه های نرم که عمل اصلی جارو زدن را انجام می دهند، ایفا می کند.

ترک بندی با قرار دادن تعدادی از ساقه های جارو در کنار هم و با استفاده از دستگاه ترک بند یا دسته بند یا دار، یک مفتول آهنی در قسمت انتهای ساقه ها پیچیده و برای مرحله بعد آماده می شود.

هر ترک بند در واقع دارای قطری برابر نصف قطر دسته جارو دارد و از کنار هم قرار گرفتن چندین ساقه ضخیم در وسط و پوشاندن آنها بوسیله ساقه های نرم و نازک، ساخته شده است.

پس از عمل ترک بندی، جاروسازی بر حسب تجربه، چند ساقه را از محل مفتول، قطع می نماید تا در نهایت دسته جارو بیش از اندازه ضخیم نشود.

دسته بندی معمولاً از کنار هم قرار دادن 2 ترک بند که چگونگی آن شرح داده شد،یک دسته بوجود می آید که پس از قرارگیری در دستگاه دسته بندی و اعمال فشار بوسیله آن، با پیچاندن 9 سیم در فواصل مناسب (در حدود 5/2 سانتی مار) دو ترک بند به هم متصل و محکم شده و دسته تولید می شود.

در انتهای این مرجله و در حالتی کع جارو هنوز تحت فشار دستگاه دسته بند یا دار است، بوسیله اره انتهای ساقه ها و بخش اضافی دسته قطع می شود.

نکته لازم بذکر است که در هنگان ساخت جارو، ابتدا عمل ترک بندی انجام شده و پس از ساخت تعداد مناسب و معینی ترک بند، به سراغ عمل دسته بندی رفته و سپس عملیات دوخت انجام می شود.

به بیان دیگر، مراحل ساخت برای هر جارو به صورت جداگانه و متوالی انجام نمی شود، بلکه به گونه ای به شکل تولید سری در آمده و در هر مرحله تعداد مناسب از یک مرحله ساخت ایجاد و سپس به مرجله بعد پرداخته می‌شود.

دوخت یا بافت دوخت مفتول فلزی در این مرحله جاروباف، جارو را در تخته قالب قرار داده و به کمک بک حلقه آن را محکم می کنند.

(تصویر …) سپس سوزن (جوال دوز) را از جارو عبور داده و سیم را از پیچانده و شروع به دوخت می نمایند.

دوخت به صورت رد کردن، سوزن و عمل کشیدن در دو طرف و به شکل معکوس انجام می پذیرد.

جاروباف به کمک قطعه ای چوب که با کش بر روی کف دست ثابت می شود، عمل دوخت و فشار آوردن به سوزان را انجام می دهد.

دوخت نوار پلاستیکی این مرحله کاملاً شبیه به مرجله قبل است و با این تفاوت که تخته قالب از روی جارو باز شده و عمل دوخت بدون آن انجام می پذیرد.

دانه گیری- در این مرجله دانه های موجود بر روی ساقه جاروی ساخته شده،گرفته می‌شود.

در گذشته این عمل بوسیله صفحه ای فلزی انجام می شد.

با بررسی چند کارگاه، می توان مشاهده نمود که هر کدام برای انجام این مرحله از شیوه ای استفاده می کند.

در کارگاهی با قطعه ای فلزی که در واقع بدنه ساعت های قدیمی بود عمل دانه گیری انجام می شد(تصویر …) و در کارگاهی بوسیله دستگاه برقی.

در هر حال عمل دانه گیری برای سبکتر کردن وزن جارو و همچنین جلوگیری از ریزش این دانه‌ها در حین استفاده از محصول است.

سرزنی آخرین مرحله در ساخت جارو سرزنی است.

این مرجله، بوسیله (تبر) انجام می شود.

جارو را بر روی قطعه چوبی ضخیم (کنده) قرار داده و آخرین بخش جارو(محل تماس آن با سطح) را با ضربه قطع و به شکلی یکنواخت کوتاه و مرتب می نمایند.

با انجام مراحل فوق جارو تکمیل و آماده عرضه و استفاده می باشد.

1)نامی که جاروسازان برای این ابزار عنوان می کنند.

ابزار در ابتدا لازم به ذکر است که برای ساخت جارو، وسایل و ابزاری خاص و پیچیده ای احتیاج نیست و این عمل می تواند بدون ابزارهای خاص انجام پذیرد.

اما با نگاهی به گذشته و توجه به پیشرفت های تولیدی آنزمان و لزوم این وسیله در هر خانه، وسایلی جهت سهولت و افزایش تولید آن، طراحی و ساخته و مورد استفاده قرار گرفته است.

در هنگام توضیح مراحل ساخت جارو، نام ابزار و آلات بکار گرفته شده در فرآیند تولید جارو، نام برده شد.

در این مرحله هر کدام از این ابزار به طور جداگانه و نظر نوع عمل و مکانیزم مورد بررسی قرار می گیرند.

1-دستگاه ترک بندی یا دسته بندی یا دار: این وسیله به دو صورت سیار (چارچوبدار) و متصل به سقف وجود دارد.

در گذشته از رکاب اسب به جای این وسیله استفاده می شد.

در واقع هر دستگاه ترک بندی از دو بخش اصلی تشکیل شده است: - سیم کشش - پدال کشش سیم کشش که در واقع بخشی از دستگاه است که مستقیماً باعث فشرده شدن ساقه ها به هم می شود.

در واقع نیرو بعلت چرخش سیم به دور ساقه ها، اعمال می شود.

پدال کشش که در واقع نیروی فشاری پا را برای تبدیل به نیروی فشاری و پیچشی سیم کشش مهیا می کند.

بطور کل این دستگاه دارای مکانیزم بسیار ساده ای است.

یک سر تسمه یا سیم کشش در ارتفاع (بخش فوقانی دستگاه در حالت سیار) و یا به دیوار (در حالت ثابت) ثابت می‌شود.

سر دیگر این تسمه یا سیم کشش آن بوسیله یک زنجیر به پدال کشش نصب می شود.

پدال مانند هر پدال دیگری قابلیت حرکت در جهت بالا و پایین را دارا می‌باشد.

در هنگام عمل ترک بندی یا دسته بندی، پس از چرخاندن سیم کشش بدور ساقه ها، با اعمال فشار پا بر روی پدال سیم در تنها محل پیچش امکان تغییر بعد حاصل از فشار را دارد که در نتیجه باعث فشرده شدن و محکم شدن ساقه ها به هم می شود.

دستگاه دانه گیری در گذشته، عمل گرفتن دانه ها و تخم های زائد جارو، بوسیله ابزارهای بسیار ساده دستی انجام می گرفت (البته در برخی کارگاهها هم اکنون نیز از ابزارهای اینچنین استفاده می شود)، اما امروز در برخی از کارگاهها از دستگاهی برقی برای این منظور استفاده می شود.

در دستگاه دانه گیری برقی، که ابعاد و مکانیزم ساده آن در شکل… نشان داده شده است، نیرو از طریق یک دینام در قسمت تحتانی تولید و بوسیله یک تسمه به پره ها منتقل و با قرارگیری جارو (هم جهت با جهت حرکت پره ها) عمل دانه‌گیری انجام می شود.

تبر وسیله ای برای برش و قطع کردن از طریق ضربه زدن است که از آهن ساخته شده و بر همین اساس بیشتر شبیه و مکانیزمی مشابه به ساطور را دارد.

اما جارو سازان این آلت را تبر می نامند.

همانطور که در شکل ملاحظه می شود، دسته آن نیز آهنی بوده و بطور کل از آهنگری قطعه ای آهن ساخته شده و ابعاد آن در شکل … ارائه گردیده است.

لازم بذکر است که پس از عمل سوزنی، جاروساز چند ضربه با پشت این ابزار در محل دوخت سیمی جارو وارد می سازد.

مکمل این ابزار، قطعه بریده شده از تنه درخت (کنده) است که همواره عملیات بر روی آن انجام می شود.

اره ابزاری داس مانند انحنای آن کمتر از راس و بطور کل عمل برش ساقه ها بوسیله آن می باشد .

این ابزار دارای تیغه ای با دندانه های بسیار ریز است که عمل برش را بسیار تسهیل میکند .

در شکل ابعاد کلی آن مشخص شده است .

سوزن (جوال روز ) سوزنی فلزی به طول 15 سانتی متر وقتی مت 5 میلیمتر که بطور کلی تمامی دوخت ها بوسیله آن انجام می شود .

کارگاه یا مکان جارو بافی : تمامی کارگاه ها و با در حقیقت دکان های جارو بافی ، محل هایی است با ابزارهای پرتابل و بدون ویژگی های خاص و ویژه ،از لحاظ معماری .

در واقع فعالیت جارو سازی هر محلی قابل اجرا و انجام می باشد .

بطور معمول و در اغلب موارد ، ابزارها و وسایل کاربردی در این حرفه ، بصورت جدا و منفصل از معماری بنا بوده ( همانطور که در بخش ابزار مشاهده شد ) و بر خلاف صنایع دیگری ( مانند رنرزی ، آهن گری و … ) احتیاجی به محل یا تسهیدات خاص معماری ندارد .

متراژ و ابعاد فضا کارگاه موردبررسی در این تحقیق ، مغازه ای 12 متری در کنار خیابان صاحب جم ( ما بین چهار راه مولوی و میدان شوش ) که از جنبه های گوناگون مورد توجه قرار گرفت .

این مغازه با ورودی و نمای 4 متر (بر) و عمق 3 متر و با ارتفاع سقف 2/3 متر ، فاقد پنجره بود .

سقف خشتی ، کف موزائیک و دیواره های کاه گلی که به دلیل گذر زمان و آلودگی های محیطی فضای داخل مغازه ، کاملاً تیره بود.

چیدمان محیطیو ابزار : صرف نظر از برخی وسایل شخصی و تجهیزات سلیقه ای ، با توجه به پرتابل بودن و سیار بودن ابزار کار و همچنین اندازه و حجم و وزن این ابزار ، وسایل در گوشه ای یا محلی از کارگاه قرار گرفته اند در هنگام استفاده باجابجا نمودن آن ، آماده بهره برداری می شوند .به بیان دیگر در این کراگاه ، ابزار ثابت وجود ندارد و لذا چیدمان ثابتی نتیز به تبع آن مشاهده نمی شود و بر همین اساس مسایلی از قبیل حد دسترسی نیز در مورد این شغل و حرفه تا حد زیادی به علل ذکر شده ، مرتفع شده است .

در کارگاههای جاروبافی ، در اغلب موارد ، فعالیت های ساخت در بخش جلوی کارگاه صورت می گیرد و این به دلیل روشنایی ، تهویه بهتر هوا و همچننی با توجه به عدم نیاز به دقت زیاد و دوره زمانی هر فعالیت و عمل در طی مراحل ساخت جارو ، برای مشغول شدن و توجه به اتفاقات خارج و جوابگویی راجعات نیز می باشد .

نور : همانطور که عنوان گردید ، فضای داخل کارگاه موردبررسی کاملاً تیره بود .

نور کارگاه بوسیله یک لامپ 200 وات ویک مهتابی تأمین می ششد .

( که فضای داخل را بطور کامل روشن نمی شود ) .

با توجه به این مطلب که فعالیت در طی ساعات سروز انجام می پذیرد و همانطور که در بحث چیدمان اشاره گردید ، فعالیت ها در جلوی مغازه انجام می شود ، در واقع روشنایی لازم از حرایق نور روز و محیطی تأمین می شود.

اما با تمامی این موارد ، درکارگاه و در ساعات اولیه صبح و عصر، نور کافی در قسمت های انتهایی آن وجود ندارد .

تهویه و سرمایش و گرمایش محیط : با توجه به اندازه کوچک کارگاهها ( موارد مشاهده شده ) بطور معمول در تمامی موارد برای فصول گرم، کولر های آبی در محل های مختلف بخصوص قسمت فوقانی مغازه و یا بر روی پایه نصب شده و در داخل کارگاه قرار داشت .

علت این امر بواسطه قدمت بناهایمنطقه و عدم تعبیه کانال کولز است .

لذا کولرها با همان حالت در محل های مختلف قرار داشت .

برای گرمایش محیط با توجه به اظهارات باروسازی ، در فصول سرد با آتش زدن اضافه ها و زوائد حاصل از کار جارو سازی محیط گرممی شود و گاهاً از تجاری های معمولی استفاده می شود.

هیچکدام از موارد (کارگاهها ) دارای سیستم تهویه و یا فن نبود .

سایر نکات : بطور خلاصه ، علاوه بر نکات ذکر شده ، می توان اضافه نمود که از نظر تولید صورت ، این و نه هیچگونه آلودگی در محیط کارگاه و اطراف آن ایجاد نمی کند و هم چنین با توجه به مواد و متریال بکار رفته در تولید و همچنین فرآیند تولید محصول ، فاقد آلودگی هایی است که در برخی از صنایع سنتی به چشم می خورد .

جارو سازی : « در اغلب موارد ، جارو ساز ، حرف و پیشه خود را از اجداد و پدران خود به ارث برده و این فن از نسلی به نسل بعد منتقل شده است .

» اما این چرخه امروزه قطع شده و فرزندان آنها به کارگیری روی می برند .

سن در گذشته کودکان از سن 7 یا 8 سالگی ، برای یادگیری این حرفه ، شروع به کار می کردند .

شاگر جاروساز ، فعالیت خود را از تمیز نمودنکارگاه آغاز می کرد و پس از مدتی ، عملیات دانه گیری به او واگذار و در نهایت و با گذر زمان به یادگیری دوخت و مهارت کامل نائل می شد .

همانطور که ذکر گیدید ، برای انجام تحقیق به کارگاههای مختلفی مراجعه شد و در این حین بصورت اجمالی و با کمی دقت ، می توان دید که هیچ کودک ویا حتی نوجوانی در این کارگاهها مشغول نمی باشد .

علت این امر عدم در آمد کافی ، عدم تضمین آینده شغلی ، خنثی بودن این این حرفه از لحاظ ایجاد انگیزش و ارزش و بسیاری دیگر از نکات است .

در واقع دیگر هیچ پدر جاروسازی مایل به سجارو ساز شدن فرزند خود نمی باشد و از طراحی با توجه به وجود شغل ها و حرفه های بسیار متعدد واقعی و کاذب امروزی ، افراد به سرعت جذب فعالیت های دیگر می‌شوند .

به جرأت میتوان گفت ، تمامی جادوسازان مشاهده شده در منطقه مورد بررسی که در واقع مرکز جاروسازی شهر تهران و یکی از مراکز مهم کشور می باشد ، افرادی مسن و میان سال بوده که در اکثر موارد از وضعیت فعلی خود ناراحت و گله مند هستند .

به همین دلیل می توان با اطمینان گفت که در سآینده ای نه چندان دور دیگر چگونگی و فن ساخت این نوع جارو از استادان این کار به نسل دیگر منتقل نشده و رفته رفته فراموشی سپرده می شود .

ساعات کار و تعداد کارگران ساعات کار در این کارگاهها از 7 صبح تا 7 شب می باشد و بطور معمول روزانه 4 عدد جارو تولید می شود .

این تعداد تیراژ ، مناسب و ایده آل برای 2 جارو سازی در یک روزکاری محسوب می شود .

در دو کارگاه بر اساس اندازه مکان ، میزان تولید ،‌تعداد شرکا و موارد بسیار دیگر ، تعداد افراد مشغول به کار متفاوت است .

اما در هر کارگاه جاروبافی حداقل 2 نفر کار می کنند و فعالیت هی لازم را ما بین خود تقسیم می نمایند .

هر چند هر دو نفر مهارت لازم برای ساخت و بافت جارو را دارند ، اما بطور معمول فعالیت دسته بندی و ترک بندی را یک نفر ( که معمولاً جوانند ) و دوخت را افراد دیگر انجام می دهند .

بیماریها و آسیب های شغلی این حرفه به دلیل ماهیت و روند مراحل ساخت باعث بروز مشکلاتی برای جاروسازان در طول زمان می شود.

اولین مسئله، بروز کمردرد و پا درد و در نهایت مبتلا شدن به واریس است که علت اصلی آن انجام فعالیت به شکل ایستاده در ساعات متمادی است.

علاوه بر آن بعلت پیچش سیم به دور دسته های جارو بوسیله انگشتان، معمولاً در روی انگشتان شست و اشاره ایچاد زخم های متعدد نموده، که احتمال عفونت و بروز ناراحتی را در بر دارد.

نتیجه گیری در بحث های گذشته، جارو را به عنوان یک محصول تولیدی، حاصل از پیشه و حرفه‌ای سنتی مورد توجه قرار گرفت.

این مطالب، بیشستر توضیح و بررسی عینی، در رابطه با محصول، مکان تولید پیشه گر یا سازنده و همچنین ابزار مورد استفاده بود.

برای جمع بندی و رسیدن به نتیجه مطلوب از این اطلاعات، لازم است نکات مهم و چکیده این موارد را از دیدگاه طراحی صنعتی و فاکتورهای مربتط با آن بررسی نماییم.

تغییر شیوه زندگی و شرایط آن نسبت به گذشته، امروزه بر کسی پوشیده نیست.

هر چند بررسی علل و تمامی جنبه های این تغییرات در این مختصر،ممکن نیست، اما تأثیرات آن در مورد محصول مورد نظر ما، کاملاً بدیهی و روشن است.

آنچه که باعث کنار رفتن و کنار گذاشتن می شود، در اصل برآورده نکردن نیازها است.

جاروی خانگی دیگر نمی تواند نیازهای امروزی را برآورده سازد.

این نیازها دارای جنبه های گوناگون است.

در زیر به مهمترین موارد آن اشاره می شود.

اگر بخواهیم جاروی خانگی را بدون هیچ پیش زمینه فکری در مورد قدمت و ارزش نیازی که در گذشته برآورده می ساخته، تنها از دیدگاه ارزش و کارآیی امروز آن بررسی نماییم، بطور حتم، دلیل کم شدن تقاضا برای استفاده از آن و به تبع آن کنار گذاشته آن را می توان دریافت در این رابطه می توان به موارد زیر اشاره نمود: کارکرد محصول از نظر فنی و عملی کارکرد محصول از نظر فنی و رفع نیازی که برای آن استفاده شده امروزه مناسب نیست.

یکی از مهمترین موارد، عدم هماهنگی با محصولات و مصالح جدید بکار رفته در ساختمانهای امروزی است.

بطور مثال، جارو زدن با این وسیله بر روی موکت که باعث شکستن و فرو رفتن شکسته های چوب جارو در آن می شود یا سختی جارو زدن سطوح سرامیکی.

جنبه های درگونومیکی این وسیله از نظر ارگونومیکی مناسب نیست.

کاربر هنگام استفاده، لازم است خم شود و عمل جارو زدن را با کمر خم شده انجام دهد.

بطور معمول صورت در نزدیکی محل جارو زدن قرار می گیرد و ذرات گرد و غبار حاصل از این عمل، به مرور زمان می تواند مشکل ساز شود.

هرچند با خیس کردن جارو یا بستن دستمال بر روی دهان و بینی تا حدی این مشکل مرتفع می شود اما این نقیصه های ارگونومیکی در محصول در نهایت باعث آسیب به استفاده گر می شود.

وجود محصولات جدید طبیعی است که با وجود محصولات جدید مانند جاروبرقی، جاروهایی با برس مواد مصنوعی تمایل به استفاده از جاروهای قدیمی کمتر می شود.

وجود جاروی برقی که با بیشترین توان روبیدن و کمترین آلودگی بهمراه سهولت در استفاده و حتی جاروهای نسل جدید که رشته های آنها از مواد پلاستیکی بوده و دارای عمر مفید به مراتب بیشتر و کارایی در محیط های مختلف می باشد، عملاً بازار مصرفی این وسیله را مختل کرده است.

حتی با نگاهی ریشه ای تر و دقیق تر همچنین می توان دریافت که امروزه کمتر خانم خانه داری حاضر به جارو زده به شیوه گذشتگان خود را دارد و به دلیل مشغله های بسیار زیاد امروزه زندگی و حتی راههای صرف وقت به شیوه های دیگر، استفاده از این جارو، نوعی تحجر و اتلاف وقت می باشد.

غرض از بیان این مطلب و اشاره نموده به آن، توجه به مسائل اجتماعی و روانشناسی و کلاً مواردی که وابسته به نیازهای روحی استفاده گر است، می باشد.

زیرا مهمترین علت عدم مقبولیت این محصول در حال و بخصوص آینده خواهد بود.

جنبه اقتصادی از دیدگاه تولید کننده: برای تأئید و تأکید کن شدن تقاضا در رابطه با این محصول می توان به جنبه اقتصادی و درآمد تولیدی آن بوسیله سازنده نیز اشاره نمود.

اطلاعات بدست آمده از مصاحبه با جاروسازان، بر این امر گواهی می دهد که اغلب آنان از شغل و درآمد خود راضی نبوده و هر سال وضعیت را بدتر و سخت تر تجربه می کنند و در صورت ایجاد شرایط لازم، تصمیم به تغییر شغل و کاربری محل کسب خود دارند.

تنها در گذشته پنج کارگاه جاروسازی در خیابان صاحب جم (که در واقع مرکز تولید این جارو در تهران است) تعطیل شده است.

این امر در واقع بدلیل کاهش تقاضا و مصرف از سوی استفاده گر محصول است که خود باعث کاهش تولید و عدم تأمین تولید کننده می‌شود.

«در مسئله صنایع دستی بخصوص امروزه بیشتر جنبه های هنری و زیبایی شناسی سنتی آن مطرح است تا مسئله کاربرد آن» بر همین اساس، یکی از دلایل تداوم و بقای صنایع دستی سنتی، توجه صرف به حنبه سمبلیک و تزئینی آن و بدون توجه به کارایی به معنی بکار بردن روزانه آنها هماند یک محصول مورد نیاز است.

اما در مورد جارو، که وسیله ای صرفاً کاربردی است، این مسئله صادق نبوده و لذا این امید که این حرفه و پیشه به مثابه دیگر صنایع دستی با ارزش هنری و تزئینی، بتواند در آینده باقی بماند، نیست.