سابقه قایقرانی در ایران به بیشت از ۷ دهه قبل برمیگردد. هفتاد سال پیش با حضور انگلیسیها در جنوب ایران اولین باشگاه قایقرانی در مسجدسلیمان تأسیس شد. در ۵۰ سال قبل نیز اولین باشگاه بادبانی تحتعنوان ”یات کلاب“ در آبادان راهاندازی شد. در شرکت نفت جنوب ایران نیز سابقه دیرینهتری دارد که برای کارکنان انگلیسی شرکت ملی نفت سابق جنبه تفریحی داشته است. در اوایل دهه ۴۰ هجری شمسی چند قایق از نوع K-۱ و K-۲ (کایاک یکنفره و کایاک دونفره) از انگلستان به ایران وارد شد و در دریاچه سدامیرکبیر (سد کرج) که بر روی رودخانه کرج و در فاصله ۷۵ کیلومتری شمالغرب تهران احداث شده است به آب انداخته شد و بدین ترتیب اولین پایگاه قایقرانی زیرنظر سازمان تربیتبدنی و تفریحات سالم ایران بهوجود آمد. جنس قایقهای اولیه ایران ار چوب با پوشش برزنتی و وزن آنها بالای ۲۰ کیلو برای یکنفره و ۲۴ کیلو برای ۲ نفره بود. قایقهای کایاک یک نفره که امروزه در سال ۲۰۰۳ مورد استفاده قرار میگیرند تا وزن حدود ۹ کیلوگرم کاهش وزن یافتهاند.
از سال ۱۳۴۲ اولین فعالیت رسمی قایقرانی ایران شروع شد و مدیریت آنرا یک افسر ارشد نیروی دریائی عهدهدار شد. از سال ۱۳۴۴ سرهنگ امامی افسر نیروی زمینی به مدت ۳ سال ریاست آنرا بهعهده گرفت. از سال ۱۳۴۵ عنوان ”فدراسیون قایقرانی و اسکی روی آب“ به رسمیت شناخته شد. از سال ۱۳۴۷ مهندس حسن امامی برادر سرهنگ یاد شده ریاست فدراسیون را عهدهدار شد و نامبرده تا سال ۱۳۵۶ در این سمت باقیماند. حسن امامی مسابقات داخلی قایقرانی در مسافتهای متعدد سالانه تشکیل میداد. وی شخصاً به اسکی روی آب علاقمند بود و رضا افضلی امور قایقرانی را بهعهده داشت. پایگاه اسکی روی آب در فصل تابستان روی دریاچه سد کرج و در فصل زمستان و پائیز بر روی دریاچه سد دز (خوزستان) فعال بود. فعالیت قایقرانی نیز در سد امیرکبیر (سد کرج) و بعدها در تالاب انزلی امکانپذیر شد. بعدها نیروی نظامیهای دریائی، هوائی و زمینی نیز پایگاههای قایقرانی خود را به ترتیب بر کناره دریاچه سد امیرکبیر بنا نهادند و مسابقات سالانهای ترتیب میدادند.
در سال ۱۳۵۸ رئیس وقت سازمان تربیت بدنی فدراسیون قایقرانی را تعطیل و آنرا در عنوانی به نام ”ورزشهای آبی“ با شنا و شیرجه واترپلو ادغام کرد و عملاً این ورزش تا سال ۱۳۶۲ و تأسیس اولین فدراسیون رسمی آن تعطیل شد.