دانلود مقاله آلارم های فشار هوایی ، (مربوط به مسیر هوا)

هدف از این مقایسه محصول

این مقایسه ‌ محصول آلارم های فشار هوایی (مربوط به مسیر هوا) را برای استفاده در مدارات بیهوشی و مدارات تنفس مصنوعی در شرایط بحرانی و نیمه بحرانی و نیز در تهویه های مراقبت خانگی، مطرح می کند. تنفس سنج ها (Spiro maters) ، جریان سنج ها (flow mater) ، کاپنومترها (Capnomaters) و اپنی مانیتورها (Apnea monitors) برای بیماران غیر ارادی تنفسی از این مقوله مستثنی می باشند.

برای اطلاعات مربوطه، به مقایسه محصولات زیر مراجعه نمایید:

آپنی مانیتور ها (Apnea monitors)

مانیتور های دی اکسیدکربن، بازدم خروجی

تنفس سنج ها، تشخیصی

اطلاعات UMDNS :

این مقایسه محصول، واژه ابزار (واژه اصطلاحی ابزارآلات Device term) و کد محصول (Product code) زیر را که در ECRI از سیستم فهرست واژه های ابزار پزشکی عمومی (جهانی) می باشد را در بر می گیرد:

اخطار های فشار، هواپیمایی [14-35]

هدف:

آلارم های فشار مسیر هوایی، در مورد تغییرات پر و کم فشار در مدارات مسیر هوایی مربوطه به بیماران که بصورت مکانیکی تهویه می شوند، اخطارهای لازم را تولید می کنند. آنها اغلب با تهویه کننده های مراقبتهای بحرانی و غیر بحرانی بکار می روند. آلارم های کم فشار ممکن است مواردی نظیر، نقص دستگاه تهویه (ونتیلاتور)، قطعیهای مدار تنفس، خارج شدن های لوله (برای مثال جابجایی یک لوله درون نای از نای و رفتن به حلق) و یا بوجود آمدن نشتی هایی در لوله های درون نایی که به میزان کافی پر از هوا نشده اند و یا در بریدن سر نای (Tracheostomy ) و یا اتصالات مدارات تنفس، را اعلام کنند. برخی سیستم ها هم چنین، فشار متوسط مسیر هوا را مقایسه، نظارت و نمایش می دهند. آلارم های پرفشار برای شرایطی نظارت می کنند که می توانند سبب زخمها و برش های ریویِ ناشی از فشار (زخم ریه (شش) که توسط فشار زیاد بوجود می آید) شوند.

اصول عملکرد:

مانیتور های حس کننده فشار در دستگاه های تنفس، یک یا تعداد بیشتری فشار را در مدار تنفس بیمار و از طریق یک خط حس کننده فشار، اندازه می گیرند، که در محل اتصال آن با لوله درونِ نای یا لوله برش دهنده نای بصورت بهینه ای به مدار تنفسی متصل شده است. این محل مدیریت فشار مستقیم و مسلطی را در روزنه مسیر هوای بیمار فراهم می کند. مطالعات نشان می دهند که لوله درون نایی، اتصالات اصطکاکی چسبیده به اتصال لوله درون نایی و راه هوایی بیمار از معمول ترین نقاط جدایی و قطع مدار تنفسی بیماری باشند. قطع شدن ها و یا نشتی های بزرگ در این خط هوایی (مسیر عبور هوا)، سبب فرار گاز از سیستم و تولید قطره در پیک (حد بالا) فشار تزریق- ماکزیمم فشاری که در طول تزریق در مسیر هوایی ریه (شش) تولید می شود، می شود. وقتی که PIP (پیک فشار تزریق) (Peak inpiration pressure) به زیر یک حد آستانه از قبل تعیین شده افت می کند، یک اخطار و آلارم را فعال می کند. (هم چنین بنامهای پیکِ فشار مسیر هوا، نقص در سیکل و یا اخطار کاهش فشار نیز خوانده می شود).

برخی واحدها آلارم هایی را برای MAP که دیده شده بود با اکسیژن سازی در رگهای بیمارانِ منحصر به فرد، به خوبی مرتبط می باشد، محاسبه و تهیه می کند. سنجش و اندازه گیری MAP هم چنین برای بازداری  نظارتِ بدقوارگی نایچه ریه (Bronchopulmonary dysplasia) ، که یک پیچیدگی و بُغرنجی در تهویه با فشار مثبت و سطوح اکسیژنی افزایش یافته در نوزادان که در آن بافت ریه بطور پیشرفته ای آسیب دیده، و منجر به افزایش بافت فیبروز (رشته مانند) و عدم پذیرش خواهد شد، می باشد، مفید می باشد.

آلارم های PIP هم چنین می توانند به، سستی و ضعف ریه افزایش یافته و مقاومت مسیر هوایی کاهش یافته که هر دوی آنها می توانند فشار در مدار تنفسی را کاهش دهند، نیز پاسخ دهند. یک ترانس دیوسر (تراگردان Trans ducer) فشارِ از نوع الکترو مکانیکی یا حالت جامد (مدارات الکترونیکی) درون مانیتور سیگنال فشار پر ضربان (تنفس ارائه شده توسط ونتیلاتور) را اندازه گرفته و آن را با یک حد آستانه آلارم که قابل تنظیم می باشد، مقایسه می کند. آستانه اخطار و آلارم باید درست در زیر PIP و به گونه ای تنظیم شود که آلارم به تغییر تنها چند cm از H2o پاسخ دهد و بنابراین بتواند نشتیها و قطع شدن های کامل را به خوبیِ هم، اخطار دهد. برخی واحدها می توانند براساس فشار حس شده در طول تنفسهای قبل، آستانه آلارم را بصورت اتوماتیک تنظیم کنند. این آستانه باید در طول تنفسهای بعدی و آینده، متجاوز شده و بیشتر شود تا از فعال  شدن یک آلارم صوتی یا / تصویری جلوگیری نماید.

یک حد پرفشارِ قابل تنظیم یا فیکس شده (ثابت شده)، مانیتور های فشار مسیر هوا را قادر می سازد تا سستی ریه کاهش یافته، مقاومت مسیر هوای افزایش یافته و یا انسداد در مدار تنفس نظیر لوله گذاری پیچ و تاب خورده یا بسته شده را آشکار کند. فشار بیشتر از آستانه یک آلارم را برای پاسخِ سریع پرستار فعال کنند. آلارم های پرفشار قابل تنظیم، معمولاً در مقداری بالای PIP تنظیم می شوند، در حالی که آلارم های ثابت شده، زمانی فعال می کنند که فشار مدار، از یک نقطه که به عنوان ماکزیمم فشار مطمئن مسیر هوایی بیمار در نظر گرفته شده، تجاوز کنند و بیشتر شوند. برای واحدهای حس کننده فشار مدارات اختصاصی و ویژه ای را برای نمایش فشار روی تراز رفته و پیوسته، ترکیب کرده اند – برای مثال، اگر فشار بالاتر از آستانه آلارم قطع بوده، اما پایین تر از آستانه آلارم پیچ خوردگی باشد، برای دوره تنظیم زمان، و یا اینکه اگر فشار در طول هر حالت بازدمِ ونتیلاتور به سطوح معینی افت نکند.

مانیتورهای فشار هم چنین می تواند شامل آلارم های فشار ویژه انقضای – انتهایی مثبت (Positive end-Expiratory) (PEEP) و مسیر هوایی دائماً مثبت (CPAP) نیز باشند. PEEP برای بیماران وابسته به ونتیلاتور، مستلزم حفظ فشار مسیر هوایی در بالای فشار اتمسفر، در انتهای مرحله بازدم از چرخه تنفس می باشد. این فشار بالا نگه داشته شده در مدار – و از آن طریق در ریه بیمار ممکن است سبب جلوگیری از متلاشی شدن حبابچه ریوی (کیسه های هوایی) شوند که منتج به حجم باقی مانده بیشتر ریه و افزایش تبادل گاز می شود. چون محدوده تنظیم PEEP باید در بین درست بالاترین و پایین ترین حدود ابقا شود، بسیاری از مانیتور های فشار اگر فشاری خارج از هر سوی محدوده را حس کنند، هر دوی آلارمهای صوتی و تصویری را فعال می کنند. CPAP شبیه به PEEP می باشد، اما برای بیماران غیرارادی تنفسی بکار برده می شود و اجرا می شود. یول ها و سطح های CPAP هم شبیه به PEEP در محدوده باریکی میان آستانه های آلارمِ کم فشار و پرفشار نگهداری می شود، آلارم های اختصاصیِ CPAP ، مراقبان و پرستارها را نسبت به فشارهای خارج از این محدوده ها گوش به زنگ می دارد و اخطار می دهد.

بسیاری از دستگاه ها این اجازه را می دهند که در طول قطع مدار تنفسی به منظور مکش و تخلیه ترشحات که یک عمل مداوم برای بیشتر بیماران می باشد، آلارم های صوتی قطع و ساکت شوند. ماکزیمم زمان قطع آلارم از 60 تا 120 دقیقه تغییر می کند. در طول این دوره زمانی، آلارم تصویری روشن باقی خواهد ماند، آلارم صوتی در برخی دستگاهها می تواند بطور کامل قطع شود.

مشکلات گزارش شده:

نشت (و حتی برخی قطعی ها) در مدار تنفسی احتمالاً سبب تولید یک افت در سطح PIP در محل اتصال بیمار خواهد شد، که این امر بصورت عمده می تواند یک حجم جذر دهدهی (کَشَندی) را تولید کند، هر چند اگر افت تنها چند سانتی متر H2o باشد. مقاومتهای جریان قوی که می توانند به سبب اجزایی نظیر فیلترها، مرطوب کننده ها، مبدل های حرارت / رطوبت بوجود بیایند، می توانند آلارم فشاری بر روی ونتیلاتور یا در بالای عضو تزریق پذیر بوجود آورند که اشتباهاً به عنوان افتِ PIP خوانده شود و به عنوان یک لول قابل قبولِ فشار تزریق تلقی شود و از سویی سبب نقص اخطاردهی در طول شرایطی شود که PIP بطور خطرناکی پایین است. قرار دادن یک پورت حس کننده که تا حد ممکن به ریه مریض نزدیک باشد، (برای مثال در لوله اتصال دهنده نای و یا در وایِ مریض (محل دوشاخه شدن نای بصورت Y است))، واقع نمایی و درست نمایی را بیشتر می کند. به طوری که آلارم فشاری را می خواند که در آن مسیر هوایی بیمار روباز و بدون گرفتگی و پوشش می باشد. بیش از این، برای فشار اندازه گیری شده در دهانه مسیر هوایی (وایِ (Y)ِ بیمار) اگر حد آلارم قطع (فشار کم) درست در زیر PIP تنظیم شده باشد، مانیتور به تغییر فشارهای کوچک پاسخ داده و نشتی های کوتاه یک قطع کامل را آشکار می کند، اگرچه، در یک دستگاه با نگاه آلارمِ از پیش تعیین شده و بطور وسیع دور از هم، چنان شرایط تنظیم نزدیکی ممکن نخواهند بود. اگر پورت بیمار مدار تنفسی قطع شود و تا اندازه ای مسدود شود (برای مثال ممکن است بر روی تختخواب و ملافه بیفتد)، مانیتور فشار ممکن است اشتباه کند. در این مورد، مقاومت در مقابل جریان ممکن است برای ممانعت از ایجاد آلارم کافی باشد. آلارم های کم فشار در ونتیلاتورهای هوش بری ممکن است اگر یک بیمار تصادفاً دچار خروج لوله تنفسی شود، دچار نقص در فعال سازی شود. یک مشکل گزارش شده مربوط به یک طفل می باشد که در یک ونتیلاتور هوش بری که برای افراد بالغ مناسب بود، تحت تهویه قرار داده شده بود و نعره ای کشید و صدایی کرد. از آنجا که پتانسیل چنان نقص هایی در آلارم های کم فشار بیشتر می باشد، پرستارها باید شرایط بیماران را از نزدیک تحت نظر قرار دهند. بصورت ایده آل و شایسته، اکسیژن مترهای پالسی (pulse oximaters) ، مانیتورهای کاپنومتریک یا والیومتریک (Volumetric) باید علاوه بر آلارم های کم فشار اولیه بکار برده شوند.