دور همه سیارات به جز عطارد و ناهید, ماه می گردد. سیاره های داخلی تعداد کمی ماه دارند. زمین یک ماه دارد و مریخ دو ماه کوچک دارد. در عوض سیاره های خارجی تر خیلی بزرگ مثل منظومه های شمسی کوچک هستند. چون تعداد زیادی ماه دارند که دور آنها می گردند. مشتری 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعداد زیادی هم ماه های کوچک تر دارد. چهار تا از ماه های بزرگ تر مشتری به ماه های گالیله مشهورند. چون گالیله ستاره شناس مشهور ایتالیایی آنها را در سال 1610 با یکی از اولین تلسکوپ ها کشف کرد. بزرگ ترین ماه گالیله بزرگ ترین ماه منظومه شمسی هم هست و گانیمد(Ganymede) نام دارد. این ماه حتی از سیاره های پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. زحل 25 ماه دارد که دست کم شش مایل یا ده کیلومتر قطر دارند و تعدادی ماه های کوچک تر هم دارد. بزرگ ترین ماه زحل تیتان (Titan) جوی ضخیم تر از جو زمین دارد و قطرش از پلوتون و عطارد هم بزرگ تر است. اورانوس 21 ماه دارد. تعداد ماه های نپتون 11 تاست. دانشمندان حدس می زنند که سیاره های خیلی بزرگ شاید ماه های ریز خیلی بیشتری داشته باشند که هنوز کشف نشده اند. پلوتون اصلاً ماه ندارد.
ماه زمین
ماه تنها قمر طبیعی زمین است. با این که ماه درخشان ترین جسم در تاریکی شب است، مثل زمین و بقیه سیاره ها از خود نور ندارد و نور خورشید را باز می تاباند. ماه یک کره سرد و خشک است که سطحش ازسنگ و گرد و خاک پوشیده شده. ماه, جو ندارد. بیش از 70 فضاپیما تا به حال به ماه فرستاده شده و 12 فضانورد به سطح ماه قدم گذاشته اند و 320 کیلوگرم از سنگ و خاک ماه را به زمین آورده اند.
نتایج مأموریت هایی که اخیراً انجام شده بر این دلالت دارد که ممکن است در قطب های ماه مقداری یخ وجود داشته باشد. درسال 1998 وجود مقداری یخ آب در هر دو قطب گزارش شد. برخورد ستاره های دنباله دار با ماه, آب را به ماه منتقل کرده است و مقداری از این آب ها به مناطق خیلی سرد و بسیار تاریک قطب ها رفته اند.
فاصله زمین تا ماه با اشعه لیزری که از زمین فرستاده شد, با احتمال خطای پنج سانتی متر اندازه گیری شد. این اشعه بازتاب دهنده لیزر توسط فضانوردان روی ماه کار گذاشته شد
دانشمندان عقیده دارند که حرکت ماه به دور زمین باعث شده در طی میلیاردها سال زمین ثبات آب وهوایی خیلی بیشتری پیدا کند و همین ممکن است بر رشد و توسعه زندگی بر روی زمین اثر گذاشته باشد.
یکی از نمونه های تأثیر ماه برآب وهوای زمین جزر و مد است.
همیشه یک طرف ماه رو به زمین است. چون ماه خیلی نزدیک به همان مدتی که یک باربه دور زمین می گردد یک بار هم دور محورش می چرخد. طرف دیگر ماه برای اولین بار در سال 1959 مشاهده شد. در این سال فضاپیمای "لونا"ی اتحاد شوروی سابق به دور ماه گشت و از آن عکسبرداری کرد. نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در فضاپیمای "آپولو 11" ناسا که مایکل کالینز هم در آن بود، اولین انسان هایی بودند که در سال 1969 به ماه قدم گذاشتند.
(تصاویر در فایل اصلی موجود است)