دانلود تحقیق هپاتیت

بررسیهای هپاتیت ویروس های هپاتیت به گروهی ناهمگی از ویروسهای هپاتوتروف که علت اصلی ایجاد هپاتیت های ویروسی هستند گفته می شود.

این ویروسها عبارتند از ویروسهای هپاتیت: ویروس هپاتیت (HAV)A ویروس هپاتیت (HBV)B ، ویروس هپاتیت (HCV)C ، ویروس هپاتیت (HEV)E می باشند.

در سالهای اخیر ویروسهای هپاتیت (HFV)F که احتمالاً موتانت خاموش HBV است و ویروس هپاتیت (HGV)G که احتمالاً با ویروس هپاتیت C در یک خانواده می باشند، پیدا شده است.

ویروسهای هپاتیت می تواند موجب التهاب حاد کبد شوند و آسیب های هستیوپاتولوژیک هپاتیت های ویروسی یکسان است.

علائم بالینی هپاتیت های ویروسی اکثراً عبارتند از: تب، تهوع، استفراغ، یرقان و زردی پوست و بافت ملتحمه چشم می باشد.

ویروسهای دیگری هم هستند که می توانند به صورت تک گیر ایجاد هپاتیت کنند، عبارتند از: Epstein-Barr virus ، Herps simplex ، Adenovirus ، Enterovirus ، Rubellavirus در مجموع برخی باکتریها و پروتوزئرها، قارچها، داروها و مواد شیمیایی هم می توانند ایجاد هپاتیت بنمایند.

انواع مختلف ویروس های هپاتیت هپاتیت A اولین موارد اپیدمی هپاتیت که امروزه آن را هپاتیت A می دانند در قرن 17 و 18 در اروپا گزارش گردید، (رضوان 1) بالاخره در سال 1973 Feixstome و همکارانش موفق به تشخیص ویروس عامل این بیماران شدند (رضوان) ویروس هپاتیت A یک RNA ویروس بدون پوستینه است که از خانواده پیکوناویدیده می باشد این ویروس با یک دقیقه جوشاندن غیرفعل می شود ولی با فرمالدئیده کلر یا اشعه ماوراء بنفش نمی توان آن را غیرفعال نمود.

دوره کمون HAV تقریباً 4 هفته می باشد همانند سازی ویروس محدود به کبد است اما ویروس در کبد، صفرا، مدفوع و در اواخر دوره کمون و مرحله حاد قبل از ظهور یرقان در خون قابل شناسایی است (PZ) یکی از مهمترین راههای انتقال عفونت انتقال مقعدی – دهانی است.

باید توجه داشت که ویروس نسبت به شرایط محیطی بسیار مقاوم بوده و می تواند ماهها در محیط باقی بماند و راههای انتقال تزریق مواد مخدر با سرنگ، تماس جنسی، تماس با فرد عفونت هپاتیت A بیماری حاد و خود محدود شونده ای است که در 90% آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت (Anti HAV)A در زمان شروع بیماری در سرم بیماران قابل شناسایی است در شروع بیماری Anti HAV از هر دو نوع IgG و IgM می باشد.

3-12 ماه بعد از شروع بیماری IgM از خون محدود می شود (امینی 18و 17 و 14 و 1) در حالیکه بیشتر IgG در سرم بالا می ماند و معمولاً در طول زندگی در خون وجود دارد.

(امینی 19 و 14 و 2) هپاتیت A در مرحله حاد با یافتن anti HAVIgM در سرم بیماران علامت دار تشخیص داده می شود.

(PZ4) هپاتیت C : برای اولین بار در اوایل نیمه دهه 1970 با غربالگری خون های اهدایی برای شناسایی ویروس هپاتیت عامل ویروس دیگری با عنوان هپاتیت non A , non B مطرح شد و به عنوان مهمترین عامل هپاتیت پس از انتقال خون مورد شناسایی قرار گرفت (امینی 3 و2 4) ویروس هپاتیت C ویروس دارای پوشش و تک رشته ای RNA مثبت بوده و طول ژنوم ویروس تقریباً 916kb است ویروس از خانواده خلاوی ویرده بوده سایر اعضای این خانواده مانند ویروسهای انفالیت ژاپنی، تب زرد هستند (امینی 24 و 22 و 2) شیوع سرمی HCV در سطح جهانی بر پایه Anti HCV تخمین زده می شود که حدود 1% می باشد (PZ2) روش انتقال آن مثل HBV است در مادران حامل بدون علامت HCV که عفونت همزمان با HIV ندارند، شیردهی بدون خطر است ولی عفونت فعال و بار ویروسی بالا، خطر انتقال را افزایش می دهد (PZ 19) در راههای دیگر انتقال از طریق مایعات بیولوژیکی خون و سرم پلاسما و بزاق، مایع و مواد مخدر و کوکائین استشاقی است (13 و 11) (امینی 2 و 16 و 46 و 45 و 4) شانس مثبت بودن Anti HCV با شیوع عفونت HBV و HIV رابطه دارد در افراد HIV مثبت که مصرف کننده داروهای مخدر و ؟؟

و یا هموفیلی باشند، شیوع عفونت HCV به 100% می رسد در حالیکه در سایرین مثلاً مردان مموسکسوال شیوع HCV تنها کمی از جمعیت عادی بیشتر است ( PZ 8).

عفونت حاد در HCV بندرت دیده می شود و نزدیک به 80% از افرادی که با ویروس تماس پیدا می کنند به هپاتیت مزمن C مبتلا می‌شوند بیماری مزمن در 70-80% موارد روی می دهد نارسایی کبدی و کارسینوم هپاتوسلو دار حداقل 3 دهه بعد از شروع بیماری دیده می‌شود (19).

روش تشخیص معمول سنجش آنتی HCV به روش آنزیم ایمنواس (EIA) است هر نمونه مثبت در روش EIA به ویژه در جمعیت کم خطر لازم است با تست تکمیلی RIBA مورد تأیید قرار گیرد آزمایش سنجش آنتی ژن ویروس دوره کمون بیماری را کوتاه کرده و تقریباً معادل HCVRNA با چندین روز تفاوت است (امینی 57 و 32 و 85 و 11 و 37) فراوانی HCV در جهان از نظر جغرافیایی متفاوت است که از 1% کشورهای صنعتی توسعه یافته تا 18% در برخی از کشورها مانند مصر گزارش شده است (رضوان 14).

هپاتیت E : تقریباً تمامی موارد هپاتیت nonB ، nonA منتقل شده از طریق خوراکی را به ویروس هپاتیت (HEV)E نسبت می دهند این ویروس دارای ژنوم از نوع RNA می باشد که بیشتر ژنوم کالی سی (Calicivuses) ویروس ها است طیف عوارض بالینی آن از بدون علامت تا هپاتیت حاد وجود دارد که در خانمها در سه ماهه اول بارداری منجر به مرگ نیز شده است تماس خونی از راه پوست و تجویز فراورده های خونی ممکن است باعث انتقال HEV شود هپاتیت ناشی از HEV در بعضی از کشورها مثل مصر و هندوستان به صورت اپیدمی گزارش شده است (رضوان 1) تشخیص آزمایشگاهی آن از طریق روشهای معکوس (RT-PCR) است (رضوان2) هپاتیت G : در آمریکا پژوهش ها نشان داده است که دو ویروس که از طریق خون آلوده به میمون قابل انتقال بوده است این ویروس ها HBV یا HGV نامگذاری شدند حروف GB حروف ابتدای نام جراحی است که اول بار این ویروس از طریق تزریق خون او منتقل گردید (رضوان).

ویرو GBV-C با استفاده از محصول PCR سرم یک بیمار آنتی بادی مثبت از غرب آفریقا به عنوان فلاوی ویروس شناسایی شد (رضوانی 3) همزمان با شناسایی ویروس فوق گروه دیگری از محققین از خون بیماری مبتلا به هپاتیت بعد از انتقال خون با استفاده از کلونینگ (C-DNA) ویروس HGV را شناسایی نمودند (رضوان4) وجود HGV-RNA در مخلوط پلاسمای (Pooled plasma) به کار رفته در تهیه مشتقات پلاسما و برخی از این فرآورده ها مانند فاکتور های انعقادی و ایمنوگلوبین گزارش شده است (رضوان 7) لذا مصرف کنندگان خون و فرآورده های آن نیز در معرض آلودگی قرار گرفته اند در ایتالیا 6/28% بیماران هموفیلی دارای و 5/7% از نظر HGV-RNA مثبت بوده اند.

(رضوان) ویرو GBV-C با استفاده از محصول PCR سرم یک بیمار آنتی بادی مثبت از غرب آفریقا به عنوان فلاوی ویروس شناسایی شد (رضوانی 3) همزمان با شناسایی ویروس فوق گروه دیگری از محققین از خون بیماری مبتلا به هپاتیت بعد از انتقال خون با استفاده از کلونینگ (C-DNA) ویروس HGV را شناسایی نمودند (رضوان4) وجود HGV-RNA در مخلوط پلاسمای (Pooled plasma) به کار رفته در تهیه مشتقات پلاسما و برخی از این فرآورده ها مانند فاکتورهای انعقادی و ایمنوگلوبین گزارش شده است (رضوان 7) لذا مصرف کنندگان خون و فرآورده های آن نیز در معرض آلودگی قرار گرفته اند در ایتالیا 6/28% بیماران هموفیلی دارای و 5/7% از نظر HGV-RNA مثبت بوده اند.

(رضوان) هپاتیت ویروس نوع F در سالهای اخیر ویروس هپاتیتی را کشف کردند که nonA و nonB و nonC و none بود و آن را هپاتیت F نامیدند این یک واریانت خاموش (Silext) ویروس هپاتیت G است با موتاسیونی از نوع Deletion در ناحیه Open Neading fram ژن x انجام شده است.

این ویروس می تواند ایجاد هپاتیت حاد و مزمن کند.

این موتانت خاموش HBV مارکرهای ایمنوسرولوژیکی ایجاد نمی کند.

3-1-1 هپاتیت ویروسی D ویروس هپاتیت D در سال 1977 توسط Rizzeto در Turin ایتالیا کشف شد.

در یک بررسی که بر روی ذخیره ایمنوگلوبولین در ارتش آمریکا انجام شد معلوم گردید که این ذخیره که در سال 1944 تهیه شده بود آنتی بادی ضد هپاتیت D را داشت و این بدان معنی است که این ویروس حداقل از 1944 وجود داشته است.

(11) خصوصیات و ساختمان ویروس هپاتیت D ویروس هپاتیت D یک RNA ویروس ناقص و فاقد کسپید با قطر 27-35 نانومتر می باشد RNA این ویروس تک رشته ای، حلقوی است و به وسیله آنتی ژن دلتا پوشانده می شود.

این ویروس برای تکثیر خود نیاز به وجود ویروس دیگری که معمولاً ویروس هپاتیت B می‌باشد دارد.

(76) عفونت دلتا و تکثیر HDV همیشه در افراد HBs-Ag مثبت و نیز در موارد کمی هم در افراد HBs-Ag منفی که Anti-HBs آنها مثبت است دیده می شود.(54) HDV را می توان در مجاورت با Anti-HBs رسوب داد.

و نیز در مجاورت با دترجنت ها، آنتی ژن دلتا و ژنوم آن را آزاد نمود.

در خلال عفونت دلتا از سنتز ژنوم HBV و محصولات ژنی آن جلوگیری می شود و در داخل هسته هپاتوسیت های فاقد Ag HBc ، هپاتیت (HDV-Ag)D را می توان به وسیله میکروسکوپ الکترونی یا رنگ آمیزی ایمنوفلورسانس مشاهد نمود.

(43) دوره کمون هپاتیت D 12-2 هفته می باشد.

در حاملین مزمن HBV که مبتلا به عفونت دلتا می شوند دوره کمون کوتاه می باشد.

(38) در سرم این افراد Anti-HBc از نوع lgG وجود دارد و این بیماران در 70% موارد مبتلا به هپاتیت مزمن دلتا می شوند و در سرم آنها آنتی بادی ضد HDV از نوع lgM و در هپاتوسیت هایشان HD-Ag دیده می شود.

70-60% مبتلایان به هپاتیت مزمن دلتا طی 15-2 سال بعد مبتلا به سیروز می شوند.

(54) اپیدمیولوژی هپاتیت ویروسی D دو الگوی اپیدمیولوژیک از عفونت دلتا وجود دارد: 1) در مناطق اپیدمیک: در کشورهای مدیترانه ای، آفریقای شمالی، اروپای جنوبی و خاورمیانه که بیماری به صورت اندمیک در میان افراد HBs-Ag مثبت دیده می شود.

در این مناطق عفونت دلتا غالباً از طریق تماس های نزدیک منتقل می شود.

2) در مناطق غیراندمیک: در کشورهای مانند آمریکا، اروپای شمالی عفونت دلتا منحصر به افرادی است که غالباً در تماس با خون و محصولات خونی هستند و این عفونت عمدتاً در میان معتادان تزریقی مواد مخدر و بیماران هموفیلی دیده می شود.

(75) بیشترین شیوع عفونت دلتا در ایتالیاست که در این کشور 90% بیماران HBs-Ag مثبت به HDV نیز آلوده هستند (76) در کشورهای غربی 66-33% معتادان تزریقی مواد مخدر که مبتلا به هپاتیت B هستند آنتی بادی بر علیه عفونت دلتا نیز دارند و اصولاً وقتی HDV وارد جامعه حساس (جامعه ای که افراد آن با عوامل خطر قبلاً در تماس نبوده اند) شود عفونت دلتا بطور اپیدمیک گسترش می یابد.

( 38) تشخیص هپاتیت ویروس D تشخیص عفونت دلتا با آشکار کردن آنتی بادی lgM یا تیتر بالا رونده آنتی بادی lgG در سرم بیماران عملی می باشد (76) که با روش ELISA یا RIA انجام می شود.

از آنجایی که هپاتیت D خود به خود محدود شونده است آنتی بادی ضد HDV از نوع lgM به طور موقت در سرم آشکار می شود.

در نتیجه برای تأیید این بیماری باید چند نمونه خون گرفته و آزمایش شود.

(38) تاریخچه هپاتیت B سنت های ؟؟

اختصاصی که حضور ویروس هپاتیت (HBV)B را تشخیص می دهند در نیمه دوم قرن بیستم ایجاد شدند گزارشات اولیه اپیدمیولوژی به وضوح جداسازی HBV را از سایر بیماری های کبدی غیرممکن می دانند ولیکن سیاری از گزارشات بیانگر وجود بیماری حاصل از ویروس فوق می باشند.

در سال 1885 لورمن برای نخستین بار ارتباط بین تلقیح تزریقی (Parentarel inodlation) و بیماری کبدی را مطرح کرد در آلمان گزارشاتی مبنی بر ایجاد یرقان در یک گروه مشکل از دویست نفر که پس از واکسیناسیون علیه بیماری را آبله (Small part) که ویروس ضعیف شده آن منشأ لنف انسانی داشت ارائه گردیده جالب اینکه شواهد دیگری از اینگونه وقایع بدلیل استفاده متداول از مایع لنف حاوی ویروس از وزیکولهای افراد واکسینه شده در تزریق های بعدی ارائه گشته است احتمالاً اکثریت زردیها وابسته به ارسینک در بیماران درمان شده سفلیسی و زردیهای ایجاد شده در بیماران دیابتی درمان شده با انسولین مربوط به انتقال ویروس از طریق سرنگهای ضد بار مورد مصرف بوده است.

در طی همین دوران که سرایت هپاتیت مرتبط با سرنگ ستامنتر گردید، ارتباط واضحی بین تزریق خون یا فرآورده‌های خونی و بیماری کبدی با دوره کمون درازمدت در ایالات متحده و اروپا مشاهده شد یکی از نخستین موارد زردی مرتبط با واکسن تب زرد بود واکسن فوق در دهه 1930 الی 1940 تولید شده بود و روش تهیه آن کنست ویروس در صفاق موش و یا تخم مرغ بود و پس از ضعیف شدن ویروس، توسط سرم نرمال انسان را به عنوان ماده‌ای برای پایداری واکسن ضروری می دانستند (2 و 1) Maccallun در طول 5/4 سال با مطالعه بر روی بیش از دو هزار فرد واکسینه شده چهل و هشت مورد از یرقان را گزارش نمود و نشان داد که تب زرد و لپتوسیده را که دسته ای از میکروبها از خانواده تریپنها تاسه می باشد هیچیک نمی توانند باعث یرقان گردند و همچنین به علت دور کمون درازمدت عامل یرقان جزء هپاتیت A قرار نمی گیرد در طی جنگ جهانی دوم وقوع بیش از سی هزار یرقان 3 میلیون فرد دریافت کننده واکسن گزارش دیگری در تأیید این مطلب بود و استفاده از واکسن فاقد سرم انسان تقریباً این مشکل را مرتفع نمود ( 3و4) در طی سالهای 1938 Propatt وجود یرقا را دریچه های دریافت کننده سروم افراد بهبود یافته از سرخک گزارش دارد (5) در سالهای بعد Williaxson از انگلستان و Beson از آمریکا موارد مشابهی در ارتباط با دریافت خون کامل، پلاسما و یا مشتقات خون با هپاتیت گزارش نمودند (7 و 6) در تمامی موارد فوق اصلاح یرقان ناشی از سرم همولوگوس و یا به اختصار هپاتیت سرمی بکار برده شده (Homobgus serun jalxdic) در سال 1963 Blumberg و همکارانش مطالعه وسیعی را بر روی HBV آغاز نمودند که منجر به دریافت جایزه نوبل ؟

در سال 4976 گشت این دانشمد سرم فرد هموفیلی را که به دفعات متعدد خون دریافت کرده بود با سرم یک فرد بومی استرالیا مخلوط کرد و یک کملکس رسوبی آنتی ژن – آنتی بادی را کشف نمود.

آنتی ژن عامل پدیده فوق بنام آنتی ژن استرالیا نامیده شد و مطالعات بعدی نشان داد که این آنتی ژن در مناطق مختلف دنیا شیوع متفاوت و متعددی دارد و بیشتر با بیماران لوسمی و افراد واجد سندرم دادن مرتبط می باشد (8 و 9) با کشف این دانشمند، ارتباط آنتی ژن با مواردی از هپاتیت ؟

آنهایی که نشانه دریافت خون دارند مشخص گردید از سوی دیگر نظر به کشف و شناخته شدن قبلی هپاتیت A ، بیماری هپاتیت B نامگذاری نمودند.

و مارکر ویروسی که به عنوان آنتی ژن ؟

D هپاتیت (Hepatitis Assosiatited pxigen) که به اختصار (HAA) نامیده شد، مورد شناسایی واقع گردید.

نظر به نحوه نامگذاری بیماری (هپاتیت B) آنتی ژن را آنتی ژن هپاتیت B ( Hopatitis Axtigan یا HBAG ) نامیدند سپس با توجه به اینکه آنتی ژن فوق در سطح ویروس وجود داشت، بنام آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B یا Hospy شناخته شد از سال 1969 غربالگری خون قبل از تزریق از حیث وجودی HBSAG آغاز شد و به عنوان عامل مهم کاهش بیماری زایی هپاتیت B به عنوان یک علت از هپاتیت های پس از تزریق خون محسوب گردید (V) امروزه غربالگری خون قبل از تزریق یا تهیه هر نوع فرآورده خونی به عنوان یک روش اجباری جهت بررسی وجود عوامل عفونی از جمله ویروس هپاتیت B در پیشگیری از انتقال بیماری بکار گرفته می شود.

مشخصات ویروس هپاتیت B ویروس هپاتیت (HBV)B یک DNA ویروس در خانواده هپادنا ویریده (Hepadna virida) می باشد.

از اعضای دیگر این خانواده می‌توان ویروس موش خرمای کوهی (WHV) Wood chuck ویروس هپاتیت موش خرمای زمینی (Ground squirrel (GSHV) و ویروس هپاتیت B اردک Pekin Duck HBV (DHBV) و ویروس هپاتیت B حواصیل خاکستری Grey Heron (HHBV) را نام برد.

(77) خصوصیات مشترک این ویروسها از جمله، گرایش به سلولهای کبدی، اندازه و ساختمان ویریون، ترکیبات آنتی ژنیک آنها، اندازه ساختمان و آرایش ژنتیکی DNA و مکانیسم همانند سازی مشابه (همانندسازی به واسطه RNA انجام می شود) آنها را در یک خانواده قرار می دهد.

از مشخصات دیگر این ویروسها محدود بودن میزبان آنهاست.

(77) HBV به طور طبیعی فقط انسان را آلوده می کند ولی عفونتهای تجربی در حیوانات عالی مانند شامپانزه Gibbons ، بوزینه Oranguton ، میمون سبز آفریقایی Squirrel monkey میمونهای کوچک Baboon نشان داده شده است.

HBV می تواند به غیر از سلولهای کبدی لنفوسیت ها و سلولهای پانکراس را هم آلوده نماید.

فقط HBV و WHV باعث هپاتیت مزمن فعال و (Hepatocellulor Carcinoma) HCC می شوند و ویروس GSHV هم می تواند HCC ایجاد کند.

(77 و78) ساختمان ویروس هپاتیت (HBV) B با شناخت ذرات عفونت زا در میان انبوهی از ذرات ویروسی موجود در سرم بیماران مبتلا به هپاتیت ویروسی نوع B ، تعریف مشخصی از ویروس هپاتیت B داده شده است.

برای اولین بار در سال 1970 Dane و همکارانش، ویروس را یک ذره 42 نانومتری متشکل از پوششی که قسمت مرکزی به قطر 27 نانومتر را احاطه می کند تعریف کردند.

در سال 1973 ، Kaplan و همکارانش فعالیت DNA پلمیرازی ویروس را نشان دادند.

ساختمان DNA ویروس و روشی را که DNA پلیمر از ویروس این مولکول را به عنوان الگو برای سنتز DNA مورد استفاده قرار می دهد توسط Summers و همکارانش در 1975 نشان داده شد (33) با مطالعه سرم حاوی HBs-Ag با میکروب الکترونی مشخص گردید که پلی مرفیسم قابل ملاحظه ای در این ذرات وجود دارد.

ذرات بزرگتر (که ذرات Dane نامیده می شوند) ویریون کامل هپاتیت B بوده و 42 نانومتر قطر دارند.

علاوه بر ویریونها اشکال ذره ای دیگری نیز (با غلظت و یا بیشتر در سرم افراد حامل وجود دارد.

این ذرات که اشکال ناقص ویروس هستند و قسمت مرکزی ویروس را نداشته و تنها حاوی آنتی ژنهای سطحی ویروس می باشند و به اشکال کروی (با قطر 22 نانومتر) میله ای مشکل (با قطر 22 نانومتر و طولهای متفاوت) دیده می شوند.

غلظت ویریون در سرم افراد آلوده می تواند بالغ ویریون در هر میلی لیتر باشد.

به طوریکه سرم برخی از بیماران HBs-Ag مثبت در رفتهای تا و یا بیشتر می تواند شامپانزده را آلوده کند در حالیکه سرم بعضی از افراد حامل عاری از ویریون می باشد و در سرم آنها اشکال ناکامل ویروسی وجود دارد.

(33) ژنوم ویروس هپاتیت (HBV)B ژنوم ویروس هپاتیت B یک مولکول DNA حلقوی است بطول تقریبی 3200 نوکلئوتید که قسمتی از آن (2100-600 نوکلوتید) تک زنجیره می باشد.

زنجیره بلند DNA را (L) می نامند و به علت اینکه مکمل Mrna است زنجیره منفی، و زنجیره کوتاه (S) را زنجیره مثبت می گویند.

در جریان تکثیر ویروس از زنجیره کامل DNA (زنجیره منفی) رونویسی شده و یک رشته RNA ساخته می شود و این رشته RNA الگو قرار گرفته و با استفاده از آنزیم Reverse Trancriptase (و احتمالاً با استفاده از یک پرایمر پروتئینی) یک زنجیره DNA ساخته می شود.

اکنون DNA پلمیر از ویروس می تواند زنجیره منفی DNA را به عنوان الگو برای رونویسی زنجیره مثبت بکار گیرد.

قبل از آنکه مرحله آخر تکمیل گردد DNA جدید همراه با پروتئین های ویروسی به صورت ویریون تجمع (Package) می یابد به طوریکه DNA ویروسی در این هنگام فقط در قسمتی دو زنجیره است.

(95) زنجیره (L) چهار (Open Reading frame) ORF دارد و همه ژنوم ویروس ترجمه می‌شود و بین ژنها هم پوشانی وجود دارد.

(77) ژن C : که شامل یک سکانس کوچک Pre-C نیز می باشد پلی پتید اصلی نوکلئوکسپید یا Core ویروس را با وزن مولکولی 21 کیلو دالتون و همچنین یک پلی پتید 16 کیلو دالتونی را که فرم ترشحی HBc-Ag است (HBe Ag) کد می کند.

(77) ژن S : شامل نواحلی ، و S است که آنتی ژنهای سطحی ویروس را (به ترتیب با وزن مولکولی 39 ، 33 و 24 کیلو دالتون) در ویریون و اشکال ناقص ویروس کد می کند.

(87 و 77) ژن P که ژنوم را تشکیل می دهد و با بخشهای انتهایی ژن C ، تمامی ژن S و قسمت انتهای آمینی ژن X هم پوشانی دارد.

یک پلی پتید 90 کیلو دالتونی راکد می کند.

این پروتئین 4 فعالیت مختلف دارد: 1- Terminal Protein (PT) ، که به عنوان پرایمر برای سنتز زنجیره منفی DNA عمل می کند.

2- Reverse Transcriptase (RT) ، آنزیمی است که عمل رونویسی زنجیره منفی DNA را از روی RNA به عنوان الگو انجام می‌دهد.

3- RNase-H آنزیمی است که زنجیره RNA الگو را تجزیه می‌کند.

4- DNA Polymerase آنزیمی است که باعث سنتز زنجیره مثبت DNA از روی زنجیره منفی می گردد.

(77) ژن کوچک X ، پلی پتیدی با 154 اسید آمینه (یا بیشتر) راکد می‌کند.

این پلی پتید خاصیت Transcriptional Transactivator دارد که رونویسی ژنوم HBV را به طور مثبت تنظیم می کند و هم چنین این پروتئین می تواند رونویسی بعضی از ژنهای سلولی و ویروسی هترولوگ را نیز فعال کند.

(78 و 77) چندین عنصر مهم دیگر در ژنوم ویروس وجود دارد: 11 جفت باز تکرار شونده که با و نمایش داده می شوند شناخته شده است که همانند سازی DNA ویروس از این مکانها شروع می گردد.

هم چنین ژنوم ویروس 4 پروموتور دارد: 1- پروموتور که این قسمت فرادست (Up Stream) ژن قرار دارد و سنتز 2.4 mRNA کیلو بازی را هدایت می کند.

این mRNA باعث سنتز پلی پتید 39 کیلو دالتون می شود.

2- پروموتور که در ناحیه قرار دارد و رونویسی 2.1 Mrna کیلو بازی را هدایت می کند.

که احتمالاً این mRNA پلی پتید 33 کیلو دالتون را سنتز می کند.

3- پروموتور C یک سکانس نوکلوتیدی است که در فرادست ژن C درون ناحیه کد شونده ژن X قرار دارد که سنتز یک Transcriptase RNA بطول 5/3 کیلو باز را هدایت می کند.

این mRNA می تواند به عنوان mRNA برای سنتز پلی پتیدهای C و P بکار گرفته شود و هم چنین به عنوان الگو برای سنتز زنجیره منفی DNA ویروس قرار گیرد.

4- پروموتور X : این پروموتور در فرادست ژن X و داخل ژن P قرار دارد و ممکن است سنتز Transcript های کوچک را هدایت کند که به عنوان mRNA ژن X عمل می کنند.

(77) عناصر تقویت کننده رونویسی (Enhancer) عبارتند از: 1- ENA-I : عنصر تقویت کننده ای است که در مکان 450 جفت باز فرادست پروموتور ژن C و در مکان شروع ژن X قرار دارد.

پروموتور C و سایر پروموتورهای HBV تحت کنترل این سکانس تقویت کننده است.

ویروس، در سلولهای کبدی نسبت به سایر انواع سلولی فعالیت بسیار زیادی از خود نشان می دهد.

2- ENH-II : این عنصر تقویت کننده پروموتورهای ژنهای سطحی ویروس را فعال می کند.

3- بخش حساس به گلوکورتیکوئیدها: این سکانس درون ژن S واقع شده و در حضور گلوکوکورتیکوئیدها سبب افزایش بیان ژن ویروس می شود.

در بیماران آلوده به HBV و هم چنین در رده های سلولی HCC که HBs-Ag را بیان می کنند و در موشهای ترانسژنیک، مشاهده شده است، که گلوکوکورتیکوئیدها میزان بیان ژن S را افزایش می‌دهند.

این مسئله احتمالاً می تواند توجیه کنند تفاوت بروز بیشت عفونت در مردان نسبت به زنان باشد.

(46و 77) آنتی ژنهای ویروسی آنتی ژن سطحی ویروس (HBs-Ag) HBs-Ag در سال 1965 توسط Blumberg و همکارانش به دنبال بررسی پلی مرفیسم پروتئین های سرم انسان در سرم یک فرد استرالیایی کشف گردید.

بنابراین در ابتدا این آنتی ژن را، آنتی ژن استرالیایی نامیدند.

بعدها در سرم بیماران مبتلا به هپاتیت حاد نوع B نیز این آنتی ژن مشاهده گردید و تا به امروز HBa-Ag به عنوان یک نشانگر بسیار ارزشمند در شناسایی عفونت HBV مورد توجه می‌باشد.

(33 و 87) HBs-Ag از سه پلی پتید تشکیل یافته است: 1- پلی پتید 24 کیلو دالتون و فرم گلیکوزیله آن با وزن مولکولی 27 کیلو دالتون می باشد این پلی پتید دارای 226 اسید آمینه است و توسط ناحیه S ژن سطحی ویروس کد می شود و به نام پروتئین اصلی (Major) خوانده می شود در این ناحیه آنتی ژن اختصاصی گروه «a» و اجزاء آنتی ژنی تیپ قرار دارند.

(33 و 87) 2- پلی پتید 33 کیلو دالتونی که فرم گلیلوزیله آن 36 کیلو دالتون وزن دارد این ناحیه 281 اسید آمینه دارد که 55 اسید آمینه آن توسط ناحیه کد می شود و ناحیه گیرنده اختصاصی برای پلیمریزه کردن آلبومین انسانی را در سطح ویروس کد می کند.

ناحیه S و رویهم پروتئین Middle (متوسط) ویروس را کد می کنند.

(33 و 36) 3- پلی پتید 39 کیلو دالتونی که فرم گلیکوزیله آن 42 کیلو دالتون وزن دارد دارای 389 اسید آمینه است که 119 اسید آمینه آن به وسیله ناحیه کد می شود و بقیه توسط نواحی S و کد می شود.

ناحیه به همراه ناحیه S و S پروتئین بزرگ(Large) ویروس را کد می کند.

(33 و 87) در هر سه نوع پلی پتید محل گلیکوزیلاسیون در ناحیه S قرار دارد.

پلی پتیدهایی که ذرات کروی 22 نانومتری HBs-Ag را تشکیل می‌دهند اکثراً محصول و هستند و ذرات میله ای شکل علاوه بر و دارای پلی پتیدهای و نیز می باشند.

ویریونها در سطح خود همه پلی پتیدهای آنتی ژن سطحی را با مقادیر مولار دارند.

(33 و 87) آنتی ژنهای بخش مرکزی: HBc Ag ، HBs Ag دو پروتئین با خصوصیات آنتی ژنتیک متفاوت هستند توسط ORF کد می شوند.

این ژن یک پلی پتید 25 کیلو دالتونی را با 212 اسید آمینه کد می کند.

این پلی پتید با از دست دادن 19 اسید آمینه از انتهای آمینی و 34 اسید آمینه از انتهای کربوکسیل به صورت HBe Ag با وزن مولکولی 16 کیلو دالتون ترشح می شود.

HBc Ag (نوکلئوکسپید) با وزن مولکولی 21 کیلو دالتون و 183 اسید آمینه توسط ناحیه C ژن کد می شود.

34 اسید آمینه انتهای کربوکسیل این پروتئین که (HBe Ag) فاقد آن است غنی از آرژی نین بوده و احتمالاً به همین علت به DNA متصل می شود.

HBc Ag در سرم یافت نمی شود.

HBc Ag یک ایمنوژن قوی در انسان است و اتصال آن به آنتی بادی بستگی به شکل فضایی پروتئین دارد.

HBx Ag پلی پتیدی با 154 اسید آمینه است که می تواند پروموتور ویروس HBV و هم چنین تعدادی از پروموتورهای سلولی و ویروسی هترولوگ را فعال کند.

این پروتئین مستقیماً به DNA متصل نمی شود و برای عمل خود باید به بعضی از پروتئین های سلولی مثل KFKB ، ، متصل می شود.

HBx Ag همراه با آنتی ژنهای قسمت مرکزی ویروس و همچنین در سرم بیماران آلوده به HBV یافت می‌شود.

اکثر بیماران آلوده به HBV آنتی بادی علیه HBxAg را نیز تولید می کنند.

این آنتی بادیها در مراحل ابتدایی عفونت تولید می شوند و با بهبودی میزان آنها کاهش می یابد و در حاملین مزمن (که تکثیر ویروس نیز وجود دارد) تیتر آن به حداکثر می رسد.

آنتی بادیهای ویروس هپاتیت B آنتی باید ضد (Anti-HBs) HBs-Ag این آنتی بادی بر علیه اپی توپهای حاصله از نواحی ، و S تولید می شود و ایجاد مصونیت می کند.

اگر Anti-HBs بر علیه یک زیر گروه HBs-Ag تولید شود به علت اشتراک آنتی ژنی «a» ایمنی نسبت به سایر زیر گروههای HBs-Ag نیز ایجاد می شود.

مطالعات نشان می دهد که محل اتصال آنتی بادی Anti-HBs در فاصله اسید آمینه 145-141 شاخص a بر روی ژن S می باشد و موتاسیون های ایجاد شده در این ناحیه مثلاً با تغییر اسید آمینه 141 لیزین به گلوتامیک اسید و تغییر اسید آمینه 145 گلایسین به آرژی نین باعث عدم اتصال Anti-HBs به این ناحیه می شود و این موتانت ها در حضور Anti-HBs مزیت انتخابی پیدا می کنند و از بین نمی روند و باقی می مانند هر چند که این تغییرات در ناحیه ای از ژن P (زیرا ژن S با P همپوشانی دارد) واقع می شود که در هپادناویروس پستانداران به طور ضعیفی حفاظت شده می باشد.

باز هم این موتانت ها به همانندسازی خود ادامه داده و باعث مزمن شدن عفونت می شوند.

آنتی بادی بر علیه (Anti-HBc) HBc Ag این آنتی بادی بر علیه آنتی ژن نوکلئوکسپید ویروسی تولید شده و شامل دو کلاس، lgM ، lgG می باشد.

lgM دلیل یک عفونت فعلی می‌باشد ولی lgG می تواند بعد از بهبودی در سرم فرد قابل اندازه‌گیری باشد.

آنتی بادی بر علیه (Anti-HBe)HBe Ag آنتی بادی علیه HBe Ag ویروس هپاتیت B در سرم حامل HBe Ag ، دلالت بر تیتر پایین ویروس هپاتیت B می باشد.

خواص فیزیکوشیمیایی آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت B ذرات 22 نانومتری کروی HBs-Ag ماکرومولکولهایی با وزن دالتون، مرکب از پروتئین ها و گلیکوپروتئین ها (75%) و لپیدها با منشاء سلولی میزبان (25%) می باشند.

این ذرات دارای دانسیته شناوری در کلروسزیم و در ساکاروز می باشند.

که منعکس کننده محتویات لپیدی است لپیدها شامل تری گلسیرید (10%) ، کلسترول استریفیه شده (20%) ، کلسترول آزاد (5%) و فسفولپیدها (41%) هستند.

لپیدها نقش مهمی را در بقاء ساختمان و فعالیت آنتی ژنتیک HBs-Ag دارند.

HBs-Ag در حرارت به مدت 1 ساعت فعالیت آنتی ژنیک خود را از دست می دهد.

هم چنین در به مدت 6 ساعت مقاوم است.

pH ایزوالکتریک این ذرات 3/5-65/3 و متوسط ضریب سدیمانتاسیون HBs-Ag بین است.

تظاهرات بالینی بیماری هپاتیت ویروسی نوع B تظاهرات بالینی مختلفی دارد.

30-25% افراد بالغ که با ویروس برخورد می کنند به هپاتیت حاد مبتلا می گردند که 1% آنها به فرم برق آسای هپاتیت (Fulminant hepatits) مبتلا می‌شوند 65% موارد بدون علائم کلینکی (Subclincal) بوده و در 10-5% موارد عفونت مزمن می گردد.

90-70% حاملین مزمن، نیز بدون علائم هستند (Asymptomatic) و 3-10% آنها به هپاتیت مزمن سیروز، کارسینوم اولیه سلولهای کبدی مبتلا می شوند.

99% افراد مبتلا به هپاتیت حاد و کلیه موارد بدون علائم، عفونت را دفع کرده و بهبودی حاصل می کنند.

هپاتیت حاد به چهار فاز کلینکی تقسیم بندی می شود: 1- دوره کمون (Incubation period) 2- فاز علائم اولیه یا قبل از یرقان (Prodromal pericteric phase) 3- فاز یرقانی (Icteric phase) 4- فاز نقاهت (Convalescent period) دوره کمون بیماری 120-45 روز است و بیماری با کسالت، خواب آلودگی، درد عضلانی، تب، سردرد خفیف، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ شروع می شود.

یبوست، اسهال خفیف در بعضی از بیماران قابل تشخیص است.

درد قسمت فوقانی سمت راست شکم معمولاً مورد توجه است و کاهش وزن بدن (حدود kg 4-2) نیز وجود دارد.

درد عضلانی و مفصل در 30-100% بیماران دیده می شود و بعد از 3-4 روز علائم اولیه مانند درد مفصل و درد عضلانی و تب فروکش کرده و فاز یرقانی شروع می شود.

فاز یرقانی با ادرار تیره و به دنبال آن زردی ملتحمه چشم مخاط دهان و پوست مشخص می شود.

کبد معمولاً قابل لمس، کمی بزرگتر و حساس می شود.

در 15-5% بیماران بزرگ شدن طحال مشاهده می شود.

معمولاً 10-8 روز قبل از بروز یرقان سطح ترانس آمینازها سرمی بالا می رود و به تدریج به حداکثر می رسد و میزان آلانین آمینوترانسفراز (ALT) بیش از آسپارات آمینوترانسفراز (AST) است.

بیلی روبین سرم تا افزایش یافته و در عرض 4-2 هفته به حد طبیعی می رسد.

هم چنین بیلی روبین در ادرار چند روز قبل از یرقان قابل اندازه گیری است.

هپاتیت ویروسی نوع B در 1% موارد به فرم برق آسا پیشرفت می‌کند که با نکروز شدید کبد همراه است و در بیش از 70% موارد منجر به مرگ و میر می شود.

عنوان شده که این فرم هپاتیت غالباً با ویروس هپاتیت D که یک ویروس ناقص است و برای تکثیر به HBV نیاز دارد همراه است.

در این بیماران در مقایسه با هپاتیت حاد نوع B ، مارکرهای HDV تا دو برابر افزایش می یابد و همچنین نشان داده شده که موتانهای (Pre-Core-Defective) HBV در القاء هپاتیت برق آسا، نسبت به ویروسهای کامل نقش موثرتری دارد.